مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1396 | دوره:35 | شماره:427 |تعداد مقالات:5

مقدمه: (Multiple sclerosis (MS، یک بیماری خود ایمنی مرتبط با التهاب سیستم اعصاب مرکزی انسان است که در ارتباط با عوامل ژنتیکی و محیطی می باشد. طول و عرض جغرافیایی، زندگی در سواحل و تماس با آلاینده های محیطی در ارتباط با ابتلا به این بیماری می باشند. مطالعه حاضر، با هدف بررسی ارتباط برخی عوامل محیطی با ابتلا به MS در استان اصفهان انجام شد.روش ها: مطالعه حاضر، به صورت توصیفی- تحلیلی جهت بررسی ارتباط میزان تابش، رطوبت نسبی و دما با ابتلا به MS بر روی 2000 بیمار در استان اصفهان بین سال های 93-1380 انجام شد. جهت تهیه نقشه های جغرافیایی، از نرم افزار Arc GIS و برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از نرم افزار SPSS و آزمون های Kruskal-Wallis، مقایسه نسبت ها، رگرسیون لجستیک و ضریب همبستگی استفاده شد.یافته ها: میزان بروز تجمعی 13 ساله بیماری MS در استان اصفهان 48.26، در مردان 20.97 و در زنان 76.38 در 100000 نفر برآورد شد. ارتباط آماری معنی داری بین تابش نور خورشید با ابتلا به بیماری MS مشاهده شد، اما میانگین رطوبت نسبی و دما در این زمینه ارتباط معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، میزان تابش نور خورشید با ابتلا به بیماری MS در استان اصفهان ارتباط دارد، اما ارتباطی بین میانگین دمای سالیانه و رطوبت نسبی مشاهده نشد. از این رو، پیشنهاد می گردد مطالعاتی در سطح فردی جهت بررسی این رابطه انجام شود.

مقدمه: دگرگونی و تمایز سلول های B فعال شده به پلاسموسیت ها و همچنین، سلول های خاطره دار وابسته به پیام های حاصل از گیرنده سلول B می باشد. پیام های ناشی از گیرنده آنتی ژن و گیرنده های سیتوکاینی سطح سلول های B، سبب القای بروز عوامل رونوشت برداری خاصی می شوند که در نهایت این عوامل، تعیین کننده سرنوشت سلول B می باشند.روش ها: جداسازی سلول های تک هسته ای خون محیطی (Peripheral blood mononuclear cells یا PBMCs) با استفاده از گرادیان شیب غلظت و با استفاده از فایکول انجام گرفت و سپس، جداسازی سلول های B خالص با روش (Magnetic-activated cell sorting (MACS) انجام شد. در مرحله بعد، برای تحریک و تمایز سلول های B به پلاسمابلاست ها، این سلول ها در محیط (Roswell Park Memorial Institute1640 (RPMI1640 در حضور Purified anti- human CD40 antibody و Anti-IgM f (ab) ‘2 یا و Purified anti-human CD40 Antibody و لیپوپلی ساکارید (Lipopolysaccharides یا LPS) کشت داده و سپس، پلاسمابلاست ها با استفاده از سه نشانگر CD38+، CD27+ و IgM- به روش فلوسایتومتری ارزیابی شد.یافته ها: در محیط In vitro، با تحریک دایمی لنفوسیت های B از طریق Cross-link کردن گیرنده آن ها (B cell receptor یا BCR) و تحریک با Anti-human CD40 antibody و Anti-IgM f (ab) ‘2 و یا Anti-CD40 و LPS اغلب سلول های B زنده مانده بودند و حتی تمایز آن ها به رده دیگری از سلول های B (پلاسمابلاست های CD38+، CD27+ و IgM-) مشاهده شد. از نظر آماری، تفاوت معنی داری در بیان نشانگرهای پلاسمابلاستی در سطح سلول ها در هر دو حالت تحریکی مشاهده نشد.نتیجه گیری: سلول های B این توانایی را دارند که در شرایط کشت In vitro و تحریک با محرک های متفاوت، همانند محیط In vivo به رده سلولی پلاسمابلاست تمایز یابند. با این وجود، برای دستیابی به بهترین شرایط جهت تمایز سلول های B، عواملی نظیر ماهیت تحریک، مدت زمان تحریک و استفاده از محرک های متفاوت که نقش مهمی دارند، باید مد نظر قرار گیرند.

مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه اسکن رادیوایزوتوپ و سونوگرافی در تشخیص ریفلاکس معده به مری در اطفال 2 تا 13 ساله مبتلا به ریفلاکس مراجعه کننده به مطب پزشکان در شهر اصفهان طی سال های 95-1394 بود.روش ها: در این مطالعه مقطعی، 150 کودک 2 تا 13 ساله دارای علایم ریفلاکس معده به مری، تحت سونوگرافی و اسکن رادیوایزوتوپ قرار گرفتند و همه آن ها داروی امپرازول را به مدت 6 هفته دریافت نمودند. در نهایت، معیارهای ارزش تشخیصی دو روش مذکور در مقایسه با نتایج پاسخ به درمان بالینی محاسبه و مقایسه گردید. یافته ها: اسکن هسته ای حساسیت 96.1، ویژگی 68.2، ارزش اخباری مثبت 94.6 و ارزش اخباری منفی 75.0 درصد داشت. معیارهای ارزش تشخیصی سونوگرافی نیز شامل حساسیت 85.2، ویژگی 45.5، مثبت کاذب 54.5، منفی کاذب 14.8، ارزش اخباری مثبت 90.1، ارزش اخباری منفی 34.5 و میزان صحت 79.3 درصد بود.نتیجه گیری: روش های سونوگرافی و اسکن هسته ای دارای ارزش تشخیصی کافی برای تشخیص ریفلاکس معده به مری در کودکان نیستند. استفاده از درمان تجربی نیز به مدت بیماری بستگی دارد. بنابراین، توصیه می گردد اسکن و سونوگرافی (ترکیب دو روش ارزش تشخیصی بالایی دارد) در مواردی که طول مدت بیماری زیاد می باشد و یا در درمان تجربی شک به وجود ریفلاکس معده به مری، استفاده شود. همچنین، در موارد شک به بیماری های دیگر مانند وجود توده و بدخیمی، لازم است نسبت به اسکن و سونوگرافی اقدام گردد.

مقدمه: گیرنده پولیوویروس (Cluster of differentiation155/Poliovirus receptor یا CD155/PVR) بر روی سطح بسیاری از انواع سلول ها بیان می شود و فعالیت های متنوعی را نشان می دهد. مطالعات متعددی نشان داده اند که تغییرات در بیان CD155 در رده های سلولی سرطانی، باعث تحت تاثیر قرار دادن متاستاز، پرولیفراسیون و مهاجرت سلولی می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان بیان ژن و پروتئین CD155 در رده سلولی سرطانی آدنوکارسینوما کولون در مقایسه با رده سلولی طبیعی کولون (Fetal human colon یا FHC) می باشد.روش ها: میزان بیان CD155 در سطح رونویسی و پروتئین، در رده سلولی سرطانی آدنوکارسینومای کولون و رده سلولی طبیعی کولون به عنوان شاهد با استفاده از روش های سایبرگرین (Real-Time polymerase chain reaction (Real-Time PCR و فلوسایتومتری بررسی گردید. آنالیز آماری یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گردید و P<0.050 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج سایبرگرین Real-Time PCR نشان داد که بیان CD155 در سطح رونویسی به طور معنی داری در رده سلولی سرطان کولون نسبت به سلول طبیعی کولون بیشتر می باشد (P<0.001). نتایج آنالیز فلوسایتومتری نشان داد که بیان پروتئین CD155 بر روی سطح سلول سرطانی کولون SW480 به میزان 98.0 درصد و در رده سلولی طبیعی کولون 1.3 درصد بود (P<0.001).نتیجه گیری: بیان CD155 در رده سلولی سرطانی کولون، نسبت به سلول طبیعی کولون افزایش یافت. بر اساس این یافته ها، می توان پیشنهاد کرد که CD155، می تواند به عنوان هدفی موثر برای ویروس درمانی با به کارگیری پولیوویروس مد نظر قرار گیرد.

مقدمه: در طول الکتروشوک درمانی (Electroconvulsive therapy یا ECT)، تشنج ایجاد شده توسط تحریک الکتریکی باید از نظر بیهوشی مدیریت شود. در غیر این صورت، الکتروشوک درمانی تجربه ای ناخوشایند است. در این راستا، داروهای کوتاه اثر متعددی نظیر متوهگزیتال، تیوپنتال، پروپوفول و... استفاده می شوند که تاثیرات همودینامیکی و عوارض متفاوتی را در پی دارند. برخی مطالعات، به تغییرات همودینامیک و عوارض محدودتر در استفاده از پروپوفول اشاره کرده اند. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه تغییرات قلبی- عروقی و عوارض داروهای پروپوفول و تیوپنتال سدیم در گروه سنی کودکان تحت درمان با الکتروشوک درمانی بود.روش ها: مطالعه حاضر، کارآزمایی بالینی دو سو کور بود که در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت. قبل از انجام الکتروشوک درمانی، یک گروه، 2 میلی گرم بر کیلوگرم تیوپنتال سدیم و گروه دیگر، 1 میلی گرم بر کیلوگرم پروپوفول دریافت نمودند. سپس، هر دو گروه به میزان 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم سوکسنیل کولین دریافت کردند و حداقل 90 ثانیه (1.5 دقیقه) بعد، شوک اعمال شد. پس از پایان شوک، ضربان قلب، فشار خون و میزان اشباع اکسیژن در دقایق 1، 5 و 10 اندازه گیری شد. علاوه بر آن، مدت زمان تشنج، پاسخ کلامی، بازگشت کامل هوشیاری، بازگشت تنفس خود به خودی پس از تشنج، مدت زمان اقامت در ریکاوری و عوارض دارویی نیز بررسی شد.یافته ها: مطالعه حاضر، شامل 70 کودک 18-6 ساله تحت درمان با الکتروشوک درمانی بود. مدت زمان تشنج القایی (P<0.001)، زمان پایان تشنج تا پاسخ کلامی (P<0.001) و زمان برگشت کامل هوشیاری (P<0.001) به طور معنی داری در گروه پروپوفول کوتاه تر بود. سردرد (P=0.001)، تهوع (P=0.020) و درد عضلانی (P<0.001) در گروه پروپوفول بیشتر دیده شد.نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، زمان پاسخ کلامی و هوشیاری کامل بعد از تشنج در القای بیهوشی با پروپوفول سریع تر حاصل می شود، اما عوارض جانبی در بعضی موارد بیشتر است.