بیماری های پستان ایران
سال:1387 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

تاخیر در تشخیص و درمان سرطان پستان مقوله مهمی است که می تواند باعث تشخیص بیماری در مراحل پیشرفته تر و نهایتا افزایش مرگ و میر و کاهش میزان بقای بیماران شود. این مطالعه با هدف بررسی تاخیر در تشخیص و درمان سرطان پستان طراحی گردید و در طی آن 233 بیمار مبتلا به سرطان پستان از آذرماه 1380 تا بهمن ماه 1381 بررسی شدند. همه بیماران طبق گزارش آسیب شناسی مبتلا به سرطان پستان بودند و درمان آنها طی یک سال قبل انجام شده یا در حال انجام بود. میزان تاخیر بر اساس فاصله زمانی بین اولین ویزیت پزشک با اولین اقدام درمانی محاسبه شد و به دو فاز کمتر از 3 ماه یا 3 ماه و بیشتر طبقه بندی گردید. عوامل مرتبط با استفاده از آنالیز رگرسیون بررسی شدند. در مجموع تعداد 233 بیمار از نظر تاخیر در سیستم درمانی بررسی شدند که در %30.3 از آنها تاخیر بیشتر از 3 ماه از زمان اولین مشاوره پزشکی تا شروع درمان وجود داشت. پس از انجام آنالیز مشاهده شد که کمتر بودن سن بیماران با تاخیر سیستم رابطه داشته است (OR = 2.4 و %95 CI=1.1 – 5.2)، به این شرح که میزان تاخیر ناشی از پزشکان و سیستم درمانی در افراد کمتر از 40 سال بیشتر از حدانتظار بود. همچنین بین وضعیت مالکیت منزل (شخصی یا استیجاری) و تاخیر سیستم پزشکی ارتباط معنی داری مشاهده شد: ( %95 CI=1.3 - 8.1 و OR=3.2).در مجموع با توجه به تاخیر 30 درصدی در فاز مربوط به پزشکان و سیستم بهداشتی - درمانی و تاثیر عواملی همچون سن پایین بیماران بر آن، به نظر می رسد بایستی بر نقش آموزش در سرطان پستان تاکید و تسهیلات لازم جهت تشخیص و درمان بیماران بهینه سازی شود.

سرطان پستان دومین علت مرگ ناشی از سرطان در بانوان است. جراحی از ارکان اصلی درمان این بیماری بشمار می رود و سروما یکی از شایعترین عوارض پس از عمل در بیماران است. این مطالعه یک بررسی توصیفی - تحلیلی بوده و با هدف تعیین تاثیر مدت زمان درناژ محل جراحی در بروز سروما در این بیماران انجام پذیرفته است. اطلاعات بدست آمده از 152 بیمار مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز بیماریهای پستان جهاد دانشگاهی و بیمارستان امام خمینی (ره) در پرسشنامه ای جمع آوری شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است. نتایج بررسی حاکی از آن است که شیوع سروما در این بیماران %35 بوده و زمان خروج درن تاثیر واضحی در میزان شیوع سروما ندارد (P=0.6). بنابراین طبق نتایج بدست آمده از این مطالعه درناژ طولانی محل عمل کمکی به کاهش شیوع سروما نمی کند.

در یک مطالعه آینده نگر، عوامل پیش بینی کننده خستگی در مبتلایان به سرطان پستان مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های نمره بندی وضعیت خستگی در سرطان و نمره بندی وضعیت اضطراب و افسردگی و پرسشنامه ای حاوی مشخصات بالینی و جمعیتی افراد جمع آوری گردید. در پرسشنامه وضعیت خستگی، نمره افراد بین صفر تا 60 تغییر می کرد و شامل سه زیرگروه جسمانی، عاطفی و شناختی بود. پرسشنامه های مذکور توسط گروهی از مبتلایان به سرطان پستان که به مرکز بیماریهای پستان جهاد دانشگاهی جهت درمان یا پیگیری مراجعه نموده بودند تکمیل گردید. در مجموع 112 نفر وارد مطالعه شدند. میانگین سنی شرکت کنندگان 45.7 سال (± 11) بود. اغلب بیماران درStage II  سرطان بودند (% 67) و غالبا درمانهای اولیه را بطور کامل دریافت نموده بودند (%45). نمره کلی خستگی (±13.5) 18.7 بود و حدود نیمی از افراد(%49)  وجود درجات متفاوتی از خستگی را گزارش می نمودند. اضطراب و افسردگی شدید در %16 و %32 از افراد وجود داشت. آنالیز رگرسیون نشان داد که خستگی با عواملی همچون افسردگی (P=0.003)، درد(P=0.005) ، مصرف اخیر تاموکسیفن (P=0.001)، انجام ماستکتومی (P=0.03) و اضطراب (P=0.04) مرتبط بود. سایر عوامل، ارتباط معنی داری را در آنالیز رگرسیون نشان نداد. از یافته های مطالعه چنین به نظر می رسد که شکایات جسمانی و روحی – روانی در مقایسه با عوامل درمانی نقش مهمتری در خستگی ناشی از سرطان دارند و لازم است خستگی بیماران حتی قبل از ارایه درمان های اصلی سرطان پستان تحت بررسی و کنترل قرار گیرد.

دراین بررسی برای آنکه حجم زیادی از اطلاعات در زمان کوتاهی به خواننده منتقل شود، می توان بجای ارایه داده های خام در جداول متعدد، از روش های مصورسازی و نقشه استفاده نمود. بدین منظور و به عنوان نمونه داده های استانی بروز سرطان پستان (میزان های استاندارد شده سنی) ایران را در سال 1382 و 1383 که توسط مرکز مدیریت بیماری ها (اداره سرطان) گردآوری شده است بوسیله نرم افزار ArcView بر روی نقشه کشور به تصویر کشیدیم. جهت تقسیم بندی استان ها از روش چندک (Quantile) استفاده شد. بدلیل آنکه اعتبار داده های مورد استفاده در حد قابل قبول نبودند از تجزیه و تحلیل زمانی و مکانی صرف نظر شد. با بررسی نقشه ها می توان به راحتی استان های با میزان بروز مشابه و نقاط با بروز بالا را مشخص کرد که عمدتا شامل تهران و استان های مرکز ایران می شود. به این ترتیب می توان مناطقی از کشور را برای مطالعه عوامل خطر احتمالی بیماری (و احیانا عوامل مهار کننده یا پیشگیری کننده) تعریف کرد. ارایه داده های گردآوری شده به تصمیم گیران با روش های متناسب، ساده و قابل فهم باعث می شود که تصمیم گیری ها هرچه موثرتر و مرتبط تر با نیازهای بهداشتی جامعه صورت گیرد.

درد پستان یکی از شایع ترین مشکلات پستانی در بانوان است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ناپروکسن در درمان دردهای غیر دوره ای پستان می باشد. این مطالعه، به صورت کارآزمایی بالینی سه سوکور، طی 15 ماه بر روی 80 زن مراجعه کننده به مرکز بیماری های پستان جهاد دانشگاهی با شکایت درد غیردوره ای پستان، انجام شد. پس از معاینه جراح و اطمینان از عدم وجود بیماری بدخیم پستانی، بیماران با سابقه درد در سه ماه گذشته، پس از تکمیل فرم رضایت نامه وارد مطالعه شدند. شدت درد بیماران توسط Visual Analogue Scale ارزیابی و دارو یا دارونما (250 میلی گرم ناپروکسن یا دو قرص دارونما در روز، برای یک ماه) به صورت تصادفی، تجویز گردید. همچنین کارتی به بیماران داده شد که روزانه شدت درد خود را روی آن علامت بزنند. بیماران 15 و30  روز پس از شروع مصرف قرص پیگیری شدند. از 80 بیمار ، 41 نفر (%51.3) ناپروکسن و 39 نفر (%48.8) دارونما دریافت نمودند. در گروه ناپروکسن «شدت کلی درد» و «میزان تاثیر درد بر امور روزمره» کاهش معنی داری داشت. در گروه دارونما نیز «شدت کلی درد» بیماران به طور معنی داری کاهش یافته بود ولی «میزان تاثیر درد بر امور روزمره» کاهش معنی داری نداشت. از نظر میزان کاهش دو متغیر مذکور، بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. از لحاظ درصد کاهش این دو متغیر در پایان درمان نسبت به مراجعه اولیه نیز، بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در بیماران پرکننده کارت ثبت درد، تفاوت معنی داری از لحاظ تعداد روزهای با درد شدید، خفیف یا متوسط، بین دو گروه وجود نداشت. هیچ نوع عارضه جانبی، در دو گروه مشاهده نشد. با استناد به نتایج این مطالعه نمی توان نتیجه گیری قطعی در خصوص این مساله که داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی خوراکی در درمان درد پستان دارای تاثیر بیشتری نسبت به دارونما هستند، نمود. این مساله می تواند به علت نرخ بالای پاسخ به دارونما در بیماران مبتلا به دردهای غیردوره ای پستان و یا به طورکلی بی علاقگی این قبیل بیماران به مصرف دارو، پس ازحصول اطمینان از عدم وجود بدخیمی در پستان باشد.

سرطان پستان، شایع ترین بدخیمی در زنان است. گرچه ارتباط شیوع بیماری با افزایش سن، مساله ای کاملا شناخته شده است، ولی نقش سن در پیش آگهی بیماری مورد اختلاف نظر می باشد. در این مطالعه، ویژگی های بیولوژیک (اندازه تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر توسط تومور و درجه بندی بافتی تومور) سرطان پستان در 103 بیمار بستری شده در بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران بررسی گردید. نتایج نشان داد که ارتباط مستقیمی بین فاکتورهای بیولوژیک در سرطان پستان با یکدیگر وجود داشته و ارتباط معکوسی بین تمامی آنها و سن بیمار دیده می  شود .(P<0.05) براین اساس نتیجه گیری شد که سرطان پستان در بیماران جوان خصوصیات بیولوژیک بدتری داشته و پیش آگهی بدتری در مقایسه با بیماران میانسال یا سالمند دارد.

در واقع اکثر زنانی که توده ای در پستان دارند عمدتا از بدخیم بودن آن ترس دارند که این نگرانی بدلیل سیر ناشناخته بیماری و از دست دادن پستان و نهایتا مرگ ناشی از آن می باشد. توده های پستان در زنان جوان شکل بالینی نسبتا شایعی می باشد که باعث ارجاع آنان به جراح می شود. در مورد کشور ما متاسفانه آمار دقیقی از مراجعات زنان به درمانگاه ها در دست نیست. این تحقیق به شکل بررسی مقطعی Cross sectional طی 5 سال از سال 1376 تا 1381 بر روی بیمارانی که با تشخیص کلینیکی فیبروآدنوم پستان در بیمارستان امام خمینی (ره) بستری و تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شد. بدین منظور پرونده های بیماران از نظر شیوع سنی، مدت سیکل های قاعدگی، زمان شروع اولین قاعدگی، زمان یائسگی، مصرف قرص های جلوگیری از بارداری، درد پستان در زمان قبل از قاعدگی، وضعیت تاهل، تعداد بارداری، اولین بارداری بعد از 35 سالگی، سابقه شیردهی، سابقه مصرف سیگار، نوع تشخیص رادیولوژیک، مکان توده در پستان، ربع درگیر، اندازه توده، تعدد توده، وجود سابقه قبلی فیبروآدنوم در بیمار یا سابقه فامیلی، گزارش پاتولوژیک و از نظر بدخیم بودن مورد بررسی قرار گرفت.در این بررسی 547 بیمار که بین 16 - 60 سال سن داشتند و تحت عمل برداشت فیبروآدنوم قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. شایع ترین سن بین 26 - 30 و بیشتر بیماران سیکل های بیش از 35 روز داشتند. در%57.8  از موارد اولین قاعدگی آنها قبل از 12 سالگی بوده و %26.6 یائسه شده بودند. بیش از نیمی سابقه درد پستان قبل از قاعدگی داشتند، %11.9 بیماران مجرد بودند و با افزایش تعداد حاملگی بروز فیبروآدنوم کاهش یافته بود. در %10.2 از بیماران اولین حاملگی بعد از 35 سالگی بوده است. %3634 سابقه شیردهی داشتند و %7.9 سیگاری بودند. %36.9 تنها ماموگرافی داشتند و %82.1 تنها از سونوگرافی و %28.9 از هر دو تکنیک جهت تشخیص سود برده بودند. وجود توده در پستان چپ مختصری بیشتر از پستان مقابل بود و درگیری ربع خارجی - فوقانی بیشتر از مناطق دیگر بود. بیشترین اقطاری که تحت عمل قرار گرفته بودند4 – 5.9  سانتی متر ثبت شده بود. %12.2 سابقه قبلی فیبروآدنوم و %62.9 سابقه فامیلی بروز فیبروآدنوم را ذکر کرده بودند و%17.6  نتیجه بدخیمی در گزارش پاتولوژی داشتند.به طور کلی فاکتور های مورد بررسی با گزارشات جهانی بجزء در مورد شیردهی و مصرف سیگار و سابقه قبلی در خود بیمار و گزارش پاتولوژیک در بقیه موارد هماهنگی داشت.

لنف ادم در اندام ها اختلال نسبتا شایع، پیچیده و ناتوان کننده است که شاید ماهیت آن هنوز کاملا شناخته نشده باشد. اگر چه تا سال ها پیش در جامعه پزشکی به درمان بیماران مبتلا به لنف ادم توجه کمتری معطوف می شد ولی در دو دهه اخیر به دلیل افزایش تعداد بیماران و نیز علاقمندی پزشکان به درک پاتوفیزیولوژی بیماری و درمان آن در سراسر جهان، پیشرفت های چشمگیری در خصوص معرفی متدهای تشخیصی و درمانی موثر بر لنف ادم به عمل آمده است. این مقاله ابتدا مروری بر انواع، اتیولوژی و روش های تشخیصی لنف ادم داشته، سپس روش درمانی CDT را به عنوان یک روش استاندارد شده معرفی می کند. همچنین به طور اختصار به نحوه اجرای روش CDT بر روی بیماران مبتلا به لنف ادم ثانویه به درمان سرطان پستان در ایران و نتایج به دست آمده اشاره می کند.