مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1383 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

بیماری هموفیلی از جمله بیماری های مادرزادی است که به واسطه کمبود فاکتورهای انعقادی، ابتلا به عفـونت های ویروسی نظیر هپاتیت، ایدز و سایر عوارض، بیمار را در معرض انواع مشکلات جسمانی قرار می دهد. این پژوهش به منظور بررسی بیماران هموفیلی تحت پوشش مرکز درمانی بیماری های خاص ثامن الحجج شهر کرمان از لحاظ آلودگی به ویروس هپاتیت B و C انجام شده است. تعداد 97 بیمار مبتلا به هموفیلی به صورت مقطعی در تابستان 81 مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات دموگرافیک نظیر سن، جنس، مدت بیماری، سابقه دریافت خون و سابقه تزریق داروها جمع آوری شد. با انجام آزمون های سرولوژیک، ویروس هپاتیت B و C شناسایی و تشخیص هپاتیت برای بیماران گذاشته شد. جهت تعیین عوامل خطر، Odds Ratio محاسبه گردید. از بیماران مورد مطالعه 84 نفر مرد و 13 نفر زن بودند و میانگین سن (انحراف معیار ±) آنها 21.8 (11.6±) سال بود. از بین بیماران 43 نفر (3/44%) مبتلا به هپاتیت C بودند و ابتلا به هپاتیت B فقط در یک نفر مشاهده شد. همچنین افراد مبتلا به هپاتیت C میانگین سنی بالاتری نسبت به افراد غیر مبتلا داشتند (P<0.01). بین تزریق خون و ابتلا به هپاتیت C نیز ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (P<0.001). به طوری که انتقال خون، خطر ابتلا به هپاتیت C را 2.3 برابر بیشتر می کرد. ریسک بالای آلودگی بیماران هموفیلی به هپاتیت C درمطالعات مختلف به اثبات رسیده است و نقش انتقال خون را در این زمینه بیشتر می نماید. به دلیل وجود عوارض ناشی از هپاتیت B و C در بیماران مبتلا به هموفیلی بررسی بیماران از لحاظ ابتلا به این بیماری ها ضروری می باشد.

ناشنوایی مادرزادی که علل ژنتیکی و محیطی بسیاری دارد، یک از هر هزار نوزاد تازه متولد شده را تحت تاثیر قرار می دهد. جهش در ژن (Gap Junction Beta-2) GJB2 که رمز کننده کانکسین 26 پروتئین تشکیل دهنده اتصال باز است به عنوان اساس ناشنوایی غیر سندرومی جسمی مغلوب شناخته شده است. هدف ما در این مطالعه تعیین وفور نسبی شایع ترین جهش ((35 delG ژن GJB2 در جمعیت ناشنوای غیر سندرومی جسمی مغلوب استان کرمان بود. در این مطالعه 130 کروموزوم (از 65 فرد بیمار) مورد بررسی قرار گرفت که جهش 35 delG در 3 (2.3%) کروموزوم (یک بیمار هموزیگوت و دیگری هتروزیگوت بود) تشخیص داده شد. این درصد تفاوت زیادی را در مقایسه با فراوانی آن در کل ایران نشان می دهد.

مطالعات انجام شده نشان داده اند که اپی تلیوم اپیدیدیم و ترشحات آن در بلوغ اسپرم نقش حیاتی دارند. در این ترشحات مقدار فراوانی گلیکوکانجوگیت وجود دارد که دارای قند انتهایی اسید سیالیک می باشند. این قند انتهایی با دخالت در میان کنش های سلولی و پوشاندن گیرنده های سطحی در حفاظت و بلوغ اسپرم ها نقش مهمی دارد. لذا با توجه به نقش و اهمیت اسید سیالیک الگوی گسترش این قند انتهایی در قسمت های مختلف اپیدیدیم موش با استفاده از روش لکتین هیستوشیمی بررسی گردید. بافت اپیدیدیم از 15 موش بالغ مذکر از نژاد Balb/c تهیه گردید. و پس ازفیکساسیون و طی مراحل معمول آزمایشگاهی از بلوک های پارافینی، برش های 5 میکرومتری تهیه شد. لام ها با استفاده از روش لکتین هیستوشیمی تحت تاثیر لکتین (Wheat Germ Agglutinin) WGA  که برای شناسایی اسید سیالیک اختصاصی است، قرار گرفتند. سپس با استفاده از میکروسکوپ نوری واکنش به این لکتین مورد بررسی قرار گرفت. میزان واکنش ها در سلول های اپی تلیال و اسپرم ها در نواحی مختلف اپیدیدیم از نظر آماری تفاوت معنی دار داشت. به این ترتیب که در اسپرم ها و استرئوسیلیاها و سطح لومینال در ناحیه سر واکنش ها کمتر بود و در ناحیه دم حداکثر واکنش ها ملاحظه گردید. واکنش سلول های اپی تلیوم نیز در سر بسیار کمتر از نواحی جسم و دم بود. اسید سیالیک در ساختمان بسیاری ازگلیکو پروتئین هایی که در اپیدیدیم ترشح می شوند شناسایی شده و در بلوغ نهایی اسپرم ها مورد نیاز می باشد. به نظر می رسد که این بلوغ با توجه به افزایش واکنش ها در طول انتقال اپیدیدیمی بیشتر در نواحی جسم و دم اپیدیدیم صورت می پذیرد. افزایش محتوی اسیدسیالیک اسپرم ها در حین عبور از اپیدیدیم، احتمالا در نتیجه ترشح گلیکوکانجوگیت های حاوی این ترکیب توسط سلول های اصلی و فلاسک اپیدیدیم صورت می گیرد.

این مطالعه با هدف مقایسه میزان عوارض عصبی در جراحی با برش قدامی و خلفی در شکستگی های نیمه فوقانی رادیوس بزرگسالان انجام شده است. به این منظور 310 بیمار با شکستگی هر دو استخوان ساعد در نیمه فوقانی که از سال 1376 لغایت 1381 در بخش ارتوپدی بیمارستان شهید دکتر باهنر کرمان جراحی شدند، مورد بررسی گرفتند که از این تعداد 121 مورد زن و 189 مورد مرد بوده و از نظر سن حداقل سن بیماران 12 سال و حداکثر 68 سال با متوسط 43.2 سال بود. برش قدامی در 153 مورد (49.4 درصد) و برش خلفی در 157 مورد (50.6 درصد) صورت گرفت. محل شکستگی در 170 بیمار (54.8 درصد) در یک چهارم فوقانی ساعد و در 140 مورد (45.2 درصد) در یک چهارم میانی بود. از این تعداد 283 بیمار (91.3 درصد) بدون عارضه عصبی بودند ولی در 27 بیمار (8.7 درصد) عارضه عصبی پس از عمل جراحی بوجود آمد که در 24 مورد (88.8 درصد)عصب رادیال صدمه دیده و در 3 مورد (11 درصد) عصب مدیان مورد تعرض قرار گرفته بود. در 9 بیمار 33.3) درصد) عارضه عصبی در ماه اول و در 12 مورد (44.4 درصد) در ماه دوم بر گشت کرده و 3 مورد (11.1 درصد) در ماه سوم بهبود یافتند. در سه مورد (11.1 درصد) پس از شش ماه هیچ گونه برگشتی از نظر عوارض عصبی وجود نداشت. عارضه عصبی رادیال در برش خلفی بیشتر از برش قدامی مشاهده شد و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). بر اساس نتایج این مطالعه انجام روش جراحی با برش قدامی در شکستگی نیمه فوقانی رادیوس توصیه می شود.

امروزه آلفا هیدروکسی اسیدها به طور گسترده ای در کنترل و درمان ناراحتی های پوست به کار می روند. اسید آزلائیک یا Heptane-1,7-Dicarboxylic Acid، ماده ای طبیعی است که می تواند به صورت آندوژن از دی کربوکسیلیک اسیدهای زنجیره بلند، متابولیسم اسید اولئیک و امگا اکسیداسیون مونوکربوکسیلیک اسیدها بوجود آید. این ماده اثرات باکتریواستاتیک و باکتریوسیدال بر علیه انواع گونه های هوازی و بی هوازی میکروارگانیسم های عامل آکنه نشان داده است. خواص مفید اسید آزلائیک باعث شده این ترکیب به صورت فرمولاسیون های مختلف دارویی عرضه شود. روش های آنالیز معرفی شده برای اندازه گیری اسید آزلائیک شامل روش هایی از قبیل  HPLCو GC بوده که در مواردی چون اندازه گیری میزان این ترکیب در پلاسما کاربرد دارند. البته با توجه به عدم وجود گروه کروموفور در ساختمان این ترکیب، در این روش های آنالیز نیز مراحل آماده سازی قبل از ستون بایستی صورت گیرد. اما در انجام فرمولاسیون های دارویی شاید استفاده از چنین روش های پر هزینه و وقت گیر مورد لزوم نبوده و روش هایی ساده تر و البته دقیق بتوانند مفید واقع شوند. در این تحقیق، تیتراسیون در محیط غیر مائی به عنوان روشی مناسب جهت آنالیز اسید آزلائیک معرفی و پارامترهای تایید متد آن بررسی شده است. در این روش پس از حل کردن آزلائیک اسید در دی متیل فرمامید، تیتراسیون توسط متوکسید سدیم در حضور تیمول بلو انجام می شود .در تیتراسیون های مکرر انجام شده در تمامی غلظت ها، ضرایب انحراف معیار و درصد خطا کمتر از 5% و مقادیر LOD و LOQ این روش برای تعیین مقدار آزلائیک اسید به ترتیب 0.111 و 0.372 محاسبه شد. نتایج تایید متد روش تیتراسیون پیشنهادی نشان داد که این روش در تعیین مقدار اسید آزلائیک در فرآورده های دارویی می تواند با اطمینان به کار رود.

روش های معمول استنت گذاری نیازمند دیلاتاسیون قبلی است که احتمال صدمه به جدار رگ و هزینه عمل را افزایش می دهد. در این مطالعه، ایمنی و کارآیی استنت گذاری مستقیم با استنت هایAVE (S7)  (ساخت کارخانه مدترونیک ـ آمریکا) در 100 بیمار بررسی شده است. آنژیوگرافی کرونر قبل و بعد از استنت گذاری انجام و در صورت نیاز مجددا تکرار شد. وضعیت بالینی بیماران تا 9 ماه بعد از استنت گذاری مورد بررسی قرار گرفت. در 100 بیمار (76 مرد و 24 زن) با میانگین سنی 12±51 سال که از فروردین 1380 تا شهریور 1381 در بیمارستان شفا ـ دانشگاه علوم پزشکی کرمان ـ تحت آنژیوگرافی کرونر قرار گرفتند، 102 استنت AVE (S7) برای 102 تنگی گذاشته شد. 84 بیمار (84%) آنژین پایدار و 16 بیمار (16%) آنژین ناپایدار داشتند. در همه موارد استنت گذاری مستقیم با موفقیت انجام شد. موردی از صدمه دیدن یا از بین رفتن استنت دیده نشد. همه استنت ها در محل هدف کار گذاشته شد و در همه موارد استنت گذاری موفق و تنگی باقیمانده کمتر از %30 بود. پس از 9 ماه هیچ یک از بیماران فوت نکردند ولی 8 بیمار (8%) پس از 3 ماه و 4 بیمار (4%) پس از 6 ماه نیاز به عمل جراحی پیدا کردند. پس از 6 ماه، در بررسی بالینی 90 بیمار (90%) و پس از 9 ماه، 82 بیمار (82%) بدون علامت و آنژین صدری بودند و در 80% بیماران در طی 9 ماه بعد، هیچ گونه حادثه ایسکمیک قلبی گزارش نشد. این مطالعه نشان می دهد که استنت گذاری مستقیم با استنت های AVE(S7) از ایمنی و کارایی کافی برخوردار است و نتایج بالینی و آنژیوگرافیک 9 ماه بعد قابل قبول و مناسب است.

خواص الاستیک شریان های اصلی، اطلاعات جامعی از پیشرفت بیماری های شریانی ارائه خواهد داد. در این مطالعه، تغییرات قطر، تغییرات سطح مقطع، مدول الاستیک فشار - کرنش و سفتی شریان کاروتید مشترک در زنان و مردان سالم و مبتلا به آترواسکلروز بر اساس تغییر فشار انتهایی مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات قطر و سطح مقطع شریان کاروتید در دو فاز سیستول و دیاستول، توسط سیستم اولتراسونوگرافی B-mode و بر اساس ردیابی حدود شریان، اندازه گیری شد. تغییرات فشار انتهایی شریان کاروتید، به طور غیر مستقیم از شریان بازویی حاصل شد. با توجه به کرنش و تغییرات فشار انتهایی شریان، مدول الاستیک فشار - کرنش و سختی محاسبه گردید. نتایج حاصل از بررسی پارامترهای مکانیکی شریان کاروتید مشترک بر اساس تغییر فشار انتهایی نشان می دهد که اختلاف معنی داری میان گروه های سالم و مبتلا به آترواسکلروز وجود دارد (P<0.05). نتایج حاصل از بررسی گروه زنان با مردان سالم و مبتلا به آترواسکلروز در همان محدوده سنی مقایسه گردید و نشان داد که پارامترهای قطر، سطح مقطع و مدول الاستیک فشار - کرنش و سفتی تابع جنس نیستند و با شروع بیماری آترواسکلروز پارامترهای الاستیک هر دو گروه از یک روند افزایشی تبعیت می کنند. مطالعه نشان می دهد که با به کارگیری فشار انتهایی می توان شریان های مبتلا به آترواسکلروز را در هر دو گروه زن و مرد، بویژه در شرایط تنگی شدید شناسایی کرد.

با توجه به مزایای کاربرد توام اریترومایسین و ترتینوئین، هدف از این تحقیق ارائه یک فرمولاسیون ژل موضعی شامل این دو دارو بوده است. برای آنالیز و تعیین مقدار اریترومایسین و ترتینوئین روش اسپکتروفتومتری UV، به دلیل سادگی و دقت بالای این روش استفاده شد. روش انتخابی باید به ترتیبی عمل نماید که امکان تعیین مقدار اریترومایسین و ترتینوئین در حضور یکدیگر وجود داشته باشد و هر یک در اندازه گیری دیگری هیچ تداخلی ایجاد نکند. به این منظور بعد از بررسی های مختلف، متد کمپلکسومتری با ارتونیتروبنزالدئید برای اریترومایسین انتخاب و نیز برای اندازه گیری و تعیین مقدار ترتینوئین از محیط آب ـ اتانول ـ ایزوپروپیل الکل اسیدی استفاده شد. به منظور فرمولاسیون ژل دارویی، از عوامل ژلیفیان، پلاستی سایزر، حلال وکمک حلال های مختلف استفاده شد. این مواد شامل کاربوپل، CMC، HPC، HPMC، پروپیلن گلیکول، اتانول، ایزوپروپیل الکل و آب بودند. بعد از انتخاب عوامل مناسب فرمولاسیون، دیاگرام های سه تایی به منظور تعیین درصد دقیق اجزای متغیر به کار گرفته شد. پس از انتخاب فرمولاسیون های مناسب از لحاظ شکل ظاهری، آزمایشات پایداری فیزیکی بر روی فرمولاسیون ها صورت گرفته و سپس آزادسازی داروها از پایه ژل به روش سل دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که می توان اریترومایسین و ترتینوئین را به صورت ژل موضعی در ترکیب با هم و با آزادسازی مناسب تهیه و به بازار دارویی عرضه نمود.