مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1396 | دوره:60 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

مقدمه: آلوگرافت پوستی استاندارد طلایی، پوشش موقت زخم های سوختگی می باشد. حتی در سوختگی های درجه 2 این روش در مقایسه با درمان آنتی میکروبیال موضعی، طول مدت بستری و موربیدیته را کاهش می دهد. با این وجود مطالعه ای در مورد اثرات استفاده از آلوگرافت در بقای بیماران سوختگی در ایران انجام نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر استفاده از آلوگرافت پوستی در طول مدت بستری و مرگ و میر بیماران در مرکز ارجاعی سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) در شرق کشور می باشد.روش کار: مطالعه حاضر به صورت مورد شاهدی بر روی بیماران سوختگی ماژور بستری شده در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در دوره زمانی ابتدای مهر ماه سال1389 تا پایان شهریور سال1393 که تحت عمل آلوگرافت پوستی قرار گرفته بودند، انجام شد. گروه شاهد را بیماران بستری شده در بخش سوختگی تشکیل می دادند که تحت آلوگرافت قرار نگرفته بودند و از نظر سن، جنس و درصد سوختگی با گروه مورد همسان سازی شدند. پیامد مورد بررسی، مدت زمان بستری بودن بیمار، وضعیت در زمان ترخیص (زنده، فوت شده) بود. نرم افزار آماری SPSS (نسخه 11.5) برای تحلیل نتایج به کار گرفته شد. منحنی بقای کاپلان مایر و آزمون رتبه لگاریتمی برای مقایسه بقا در دو گروه و رگرسیون کاکس برای یافتن عوامل پیش بینی کننده مرگ به کار رفت.نتایج: 56 بیمار در گروه مورد و 112 نفر در گروه شاهد، تحت مطالعه قرار گرفتند. میزان مرگ در مدت بستری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (p=0.434). اما تعداد روزهای بستری در گروه مورد (39±13.9) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (21.8±14.5) بود (p=0.001). میانگین زمان بقا در گروه مورد (51 روز، دامنه اطمینان 95%= 45-56) بیشتر از گروه شاهد (48 روز، دامنه اطمینان 95%= 39-58) بود (p=0.017). سن (1.070– 1.005=%95Cl، OR=1.03) و تعداد دفعات استفاده از آلوگرافت (0.945 – 0.142=95%Cl، OR=0.038) متغیرهای پیشگویی کننده مرگ بودند.نتیجه گیری: اگر چه استفاده از آلوگرافت پوستی در سوختگی های وسیع (بیش از50%) موجب کاهش مرگ و میر بیماران سوختگی شد، ولی استفاده از آن در سوختگی های کمتر از 50% در کاهش مرگ و میر بیماران موثر نبوده است. پیشنهاد می شود با توجه به محدودیت دسترسی در اکثر مراکز سوختگی کشور، بیماران دچار سوختگی وسیع برای استفاده از این فرآورده نجات بخش در اولویت قرار گیرند.

مقدمه: متادون به عنوان دارویی جهت کنترل دردهای مزمن و در ترک اعتیاد امروزه مصرف کنندگان زیادی دارد. عوارض قلبی به ویژه افزایش فاصله QT از عوارض شناخته شده این دارو می باشد. به نظر می رسد عوامل متعددی در ایجاد این عارضه دخالت دارد. از آنجایی که مطالعاتی مبنی بر دخالت کاهش هورمون های جنسی در افزایش فاصله QT وجود دارد، این مطالعه با هدف مقایسه این عارضه قلبی در مصرف کنندگان متادون با افراد گروه کنترل سالم و همچنین بررسی رابطه آن با تغییرات هورمونی انجام گردید.روش کار: 40 بیمار که حداقل به مدت 6 ماه متادون مصرف کرده بودند و 40 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. از تمام افراد تحت مطالعه، بررسی هورمونی شامل T3 و Free T4 و TSH و LH و FSH و تستوسترون و استرادیول و الکترکاردیوگرام به عمل آمد. تغییرات هورمونی و تغییرات الکتروکاردیوگرام در هر دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید. سپس رابطه تغییرات الکترکاردیوگرام با سایر پارامترها شامل انواع هورمون های اندازه گیری شده و فاکتورهای عمومی همانند قد و وزن و BMI، ارزیابی شد.نتایج: تغییر معنی داری در هورمون های مورد بررسی بین افراد مصرف کننده متادون و گروه کنترل سالم به جز در رابطه با تغییر در سطح FSH دیده نشد. افراد تحت درمان با متادون افزایش معنی داری را در فاصله (QT 455.7±63.2 در گروه مصرف کننده در مقابل 426.2±22.2 در گروه سالم) و کاهش معنی داری در فاصله PR (139.00±36.22 در گروه مصرف کننده متادون در مقابل 158.25±24.48 در گروه کنترل سالم) داشتند. تغییر در QT رابطه معکوس معنی داری با سطح تستوسترون در آقایان داشت (r=0.58 و p=0.007) ولی با سایر پارامتر ها مرتبط نبود.نتیجه گیری: افزایش فاصله QT در مصرف کنندگان متادون از عوارض قلبی مهم می باشد که به نظر می رسد با کاهش سطح تستوسترون مرتبط است.

مقدمه: در سال های اخیر توجه ویژه ای به نقش تعدیل کننده سیستم ایمنی سلول های بنیادی شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر پیوند اتولوگ سلول های بنیادی مغز استخوان بر پانل راکتیو آنتی بادی در بیماران با نارسایی مزمن و پیشرفته کلیه است.روش کار: مطالعه حاضر به صورت پایلوت بر 17 بیمار که در دو گروه مداخله 9 نفره و گروه شاهد8 نفره تقسیم بندی شدند صورت پذیرفت. پانل راکتیو آنتی بادی قبل از مطالعه و پس از تزریق سلول های بنیادی مغز استخوان که حاوی درصد قابل قبولی سلول های بنیادی مزانژیال بودند، در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد بررسی شده است. در اتاق عمل و تحت آنستزی اپی دورال و شرایط استریل 200 سی سی تا 400 سی سی مغز استخوان آسپیره شده و طی مراحلی سلول های هسته دار از گلبولهای قرمز جدا میشود و مجددا به افراد از راه ورید محیطی پیوند زده شد.نتایج: میانگین سنی 12.37±41.8 در گروه مداخله و گروه شاهد به ترتیب 12.65±40.37 بود، تفاوت معنی داری بین آن ها مشاهده نشد (p=0.807). متوسط پانل واکنش آنتی بادی به ترتیب 69.86±6.24 و 70.25±13.46 و به ترتیب در گروه مداخله و شاهد اختلاف معنی داری بین آن ها وجود نداشت (p=0.956). بعد از مداخله، با توجه به آزمون T زوجی اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از مداخله (51.55±26.44) در پانل واکنش آنتی بادی وجود داشت (p=0.043).نتیجه گیری: تزریق سلول های بنیادی هسته دار اتولوگ مغز استخوان که حاوی درصد بالایی سلول بنیادی مزانژیمال می باشد، ممکن است یک درمان موثر برای بیماران مبتلا به پانل بالا آنتی بادی های واکنشی باشد.

مقدمه: پنتوکسی فیلین با اثرات ایمونومودولیتوری و مهار a- TNF در گروهی از بیماری ها موثر نشان داده است. در پاتوژنز لیشمانیوز جلدی نیز سیتوکاین a- TNF موثر دانسته شده است. هدف مطالعه حاضر نشان دادن افزایش تاثیر درمانی گلوکانتیم سیستمیک وکاهش دوز درمانی گلوکانتیم با استفاده از پنتوکسی فیلین خوراکی می باشد.روش کار: در 15 بیمار سالک جلدی (گروه 1) گلوکانتیم عضلانی روزانه mg/kg 20 به مدت 20 روز و به 16بیمار (گروه 2) گلوکانتیم عضلانی روزانه mg/kg15 (حداکثر 2 آمپول) همراه با پنتوکسی فیلین روزانه mg/kg20 (حداکثر 3 قرص400میلی گرمی) به مدت 20 روز تجویز گردید و ضایعات40 روز پس از اتمام درمان ارزیابی شدند.نتایج: تعداد 7 نفر از بیماران گروه اول و 7 نفر از بیماران گروه دوم بهبود صددرصد داشتند که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p=0.87)، بهبود نسبی درهیچ کدام از بیماران گروه اول مشاهده نشد ولی در 6 نفر از بیماران گروه دوم مشاهده شد واختلاف قابل توجه بود (p=0.008). تعداد بیماران بدون بهبود (کمتر از 70%) در گروه اول 8 نفر و در گروه دوم 6 نفر بود و تفاوت قابل توجهی دیده نشد (p=0.37). تعداد ضایعات با بهبود نسبی در گروه اول صفر و درگروه دوم 1.4±0.7 بود (p=0.01).نتیجه گیری: پنتوکسی فیلین همراه با دوزهای کمتر گلوکانتیم، بخصوص در افراد با وزن بیشتر از 60 کیلوگرم که بر اساس وزنشان نیازمند دوزهای بالاتری از گلوکانتیم هستند، توانسته است اثرات درمانی خوبی ایجاد کند.

مقدمه: بیماری انسداد مزمن ریوی یکی از بیماری های شایع و پیش رونده می باشد. که در بروز آن عوامل میکروبی نقش بسزایی دارند، به طوریکه زمینه ایجاد عفونت در آن 50 تا 70% مهیا می باشد. پروتئین فیکولین 2 با فعال کردن سیستم ایمنی ذاتی از طریق سیستم کمپلمان، برای از بین بردن عامل عفونت عمل می کند. لذا در این مطالعه رابطه سطح سرمی پروتئین فیکولین2 با طول درمان در بیماران مبتلا به انسداد مزمن ریوی بررسی شده است.روش کار: مطالعه حاضر در سال 1394 در بیمارستان امام رضا (ع) شهر ارومیه انجام شد که از48بیمار مبتلا به انسداد مزمن ریوی و 30 نفر فرد سالم که آزمایش خون و ادرار آن ها عاری از عفونت بود به عنوان گروه شاهد خون گرفته شد. سطح سرمی پروتئین فیکولین2به روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: طبق بررسی فرضیه های تحقیق (ارتباط سطح سرمی با طول درمان و ارتباط پایین بودن سطح سرمی با عود بیماری) و با توجه به تجزیه و تحلیل های انجام شده توسط آزمون t-test در این مطالعه، نشان داد که ارتباط معنی داری بین سطح سرمی و طول درمان در این بیماری وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به داده های حاصل از این تحقیق، نتیجه گیری شد که احتمالا سطح سرمی بالای پروتئین فیکولین2 باعث کاهش طول درمان بیماریان انسداد مزمن ریوی می شود که می تواند یک اندیکاتور مفیدی برای پیش بینی طول درمان باشد.

مقدمه: در پرفشاری خون هر چند بالا رفتن فشار خون مهم است، لیکن آسیب ارگان های هدف از جمله چشم مهم تر است. لذا این مطالعه با "تعیین تاثیر پرفشاری خون بر میزان و وضعیت رتینوپاتی هایپرتانسیو در بیماران مراجعه کننده به بخش های داخلی و قلب بیمارستان خاتم الانبیا وامام حسین شاهرود در سال 93" انجام شده است.روش کار در این مطالعه توصیفی که به صورت مقطعی در بیمارستان های خاتم الانبیا و امام حسین (ع) شاهرود انجام شد، 135 بیمار بستری مبتلا به پرفشاری خون توسط چشم پزشک معاینه افتالموسکوپی شده و مراحل رتینوپاتی در آن ها مشخص گردید. داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و روش های آماری توصیفی و آزمون های آماری کای مربع و T-test تجزیه و تحلیل گردید و p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: از 135 بیمار مبتلا به پرفشاری خون 62 نفر (46.7%) مرد و مابقی زن بودند. میانگین سنی 64.5±10.3 سال بود که شایع ترین گروه مبتلا، گروه 59-50 سال با 33.3% قرار داشت. 78 نفر (57.5%) افراد مورد مطالعه دچار رتینوپاتی هیپرتانسیو بودند که از این میان بالاترین درصد مربوط به گرید I در هر دو جنس (35.5% مرد و 35.6% زن) می باشد.نتیجه گیری: وجود سابقه خانوادگی مثبت پرفشاری خون و ابتلای دیگر اندام های هدف به عوارض پرفشاری خون به خصوص عارضه مغزی- عروقی از عوامل خطر ابتلا به رتینوپاتی هیپرتانسیو است. تشخیص و کنترل زودرس پرفشاری خون جهت پیشگیری از عوارض چشمی و دیگر عوارض آن ضرورت دارد.

مقدمه: فیشر آنال یک زخم دردناک ناحیه آنودرم به دلیل اسپاسم اسفنکتر داخلی آنال است. جراحی پارشیال یا توتال اسفنکتر داخلی آنال باعث کاهش تون پایه اسفنکتر می شود. مطالعه حاضر به مقایسه نتایج درمانی و عوارض اسفنکتروتومی توتال و پارشیال در بیماران مبتلا به فیشر مزمن پرداخته است.روش کار: در این مطالعه گروهی، 100 بیمار مبتلا به شقاق مقعد مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستان شهید محمدی شهر بندرعباس، ایران، به صورت تصادفی دردو گروه جراحی توتال ویا پارشیال اسفنکتروتومی قرار گرفتند (هر گروه 50 نفر). سپس عوارض عمل شامل درد، خونریزی حین و پس از عمل، بی اختیاری دفع گاز و مدفوع، وجود ترشحات مزاحم، عفونت و آبسه، هماتوم، بی اختیاری اسفنگتری پس از عمل، تنگی آنال و عود آنال فیشر بعد از عمل در طی یکسال در دو گروه مقایسه شد.نتایج: میانگین سنی شرکت کننده گان 34.43±28.15 سال بود. میزان عود و بی اختیاری دفع گاز و مدفوع در گروه توتال بیشتر از گروه پارشیال و میزان خونریزی و هماتوم، ترشحات و عفونت و آبسه درگروه توتال، کمتر از گروه پارشیال بود ولی تفاوت دو گروه معنی دار نبود. میزان بی اختیاری دفع گاز در گروه توتال به طور معنی داری بیشتر ازگروه پارشیال بود. و میزان درد درگروه توتال به طور معنی داری کمتر از گروه پارشیال بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو روش درمانی در درمان بیماران موثر بود، روش پارشیال با بی اختیاری کمتر و روش توتال با درد کمتر همراه است.

مقدمه: استفاده از کاتترهای ورید محیطی، یک رویه شایع و تهاجمی در نوزادانی است که دربخش مراقبت های ویژه نوزادان پذیرش می شوند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر سه روش حمایتی از کاتتر ورید محیطی شامل: آتل، چسب شفاف آنژیوکت و چسب ضد حساسیت 3 M در میزان ساعات ماندگاری کاتتر ورید محیطی می باشد.روش کار: مطالعه نیمه تجربی، بر روی 101 نوزاد بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان شهید بهشتی اصفهان می باشد. نمونه گیری به صورت آسان جمع آوری شد. نوزادانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند با روش تخصیص تصادفی در سه گروه مطالعه قرار گرفتند. جهت گردآوری داده ها از برگه ثبت اطلاعات، مشاهدهو بررسی عوارض استفادهشد. سپس اطلاعات دموگرافیک، ساعات ماندگاری کاتتر و عوارض گردآوری شده در نرم افزار SPSS با روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.نتایج: آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که میانگین ساعات ماندگاری کاتتر ورید محیطی بین سه گروه اختلاف معنادار ندارد (P>0.05). و همچنین آزمون کای اسکوئر با نسبت درست نمایی نشان داد که توزیع فراوانی عوارض بین سه گروه اختلاف معنادار ندارد (P>0.05).نتیجه گیری: برای کاهش عوارض ناشی از بی حرکتی عضو نوزاد، صرفه جوئی در وقت و انرژی پرسنل و کاهش آسیب های وارده به نوزادان جهت حفظ، ارتقا و نگهداری کاتترهای ورید محیطی بهتر است از چسب های مخصوص استفاده شود.