بیماریهای عفونی و گرمسیری ایران
سال:1388 | دوره:14 | شماره:44 |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: بیماریهای متعددی از اختلال در عملکرد صحیح دستگاه ایمنی ناشی می شود از این رو وجود داروهایی که بتوانند این پاسخهای نامطلوب را تعدیل کنند (ایمونومدولاتورها) بسیار مهم هستند. ولی برخی از موادی که به عنوان ایمنومدولاتور معرفی میشوند ممکن است با سرکوب سیستم ایمنی، فرد را نسبت به ابتلا به عفونت ها مستعد نمایند. در این مطالعه اثر داروی MS14 که منشا گیاهی- دریائی دارد و بعنوان ایمونومدولاتور معرفی شده است بر مقاومت در مقابل عفونت کاندیدیایی مورد بررسی قرار گرفته است.روش کار: تعداد 12 راس موش Balb/C ماده با سن 8-6 هفته به دو گروه تقسیم شدند. به هر موش تعداد 5 میلیون مخمر کاندیدا البیکنس سوش PTCC5027 از راه ورید دمی تزریق گردید. پودر داروی MS14 در سرم فیزیولوژی حل و به 6 موش گروه دارو روزانه 100 میکرولیتر (با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم) خورانده شد.به 6 موش گروه کنترل نیز به همین میزان سرم فیزیولوژی خورانده شد. کاهش تحرک موشها و میزان مرگ و میر در هر گروه 24 ساعت بعد از تزریق کنترل گردید. بعد از شش روز موشهای باقی مانده بیهوش شدند کلیه آنها جدا و برای بررسی حضور کاندیدا کشت داده شد و همچنین وضعیت ماکروفاژهای صفاقی بررسی گردید. از قلب موشها نیز خون گرفته شد و در محیط براث کشت داده شد. یافته ها با آزمون تی و مربع کای تجزیه و تحلیل شد و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: داروی MS14 موجب کاهش میزان مرگ و میر بعد از 24 ساعت (P<0.05) و کاهش تعداد کلنی حاصل از کشت کلیه (میانگین تعداد کلنی در گروه کنترل 4.01 و در گروه دارو 0.84، (P<0.031 و تعداد کلنی حاصل از کشت خون شد. همچنین تحرک موشها در گروه دارو نسبت به گروه کنترل افزایش داشت.تعداد ماکروفاژهای صفاقی در موشهای گروه دارو نیز افزایش معنی داری را نشان داد. میانگین تعداد ماکروفاژهای صفاقی به ازای هر موش در گروه کنترل 8.25×106 و در گروه دارو 14.37×106 مشاهده گردید (P<0.05).نتیجه گیری: با اینکه داروی MS14 به عنوان یک ایمنومدولاتور، که موجب کاهش برخی پاسخهای ایمونولوژیک (عمدتا پاسخهای التهابی) میگردد، پیشنهاد شده است ولی در برابر ارگانیسم فرصت طلبی چون کاندیدا آلبیکنس اثر حفاظت کنندگی دارد.

سابقه و هدف: سویه های انتروهموراژیک E.coli O157:H7 یکی از مهم ترین پاتوژن های روده ای هستند که بیماری هایی مانند کولیت، هموراژیک، سندرم اورمی همولیتیک و به ویژه نارسایی های حاد کلیوی در کودکان را ایجاد می کنند. هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی ژن های بیماری زای stx1، stx2، eae A و hly باکتری E.coli O157:H7 در کودکان زیر 5 سال مبتلا به اسهال شدید در شهرستان مرودشت می باشد.روش کار: نمونه های مدفوع کودکان زیر 5 سال مبتلا به اسهال در 4 منطقه شهرستان مرودشت در طی یک سال جمع آوری و پس از غنی سازی در دو محیط ECB و TSB و بررسی تخمیر سوربیتول بر روی محیط CT-SMAC، باکتری های سوربیتول منفی با استفاده از تست های اختصاصی بیوشیمیایی به عنوان E.coli تعیین هویت شدند. سپس فعالیت بتاگلوکورونیدازی سویه ها به وسیله محیط کروموژن اختصاصی O157 بررسی و جداسازی باکتری E.coli O157:H7 با استفاده از آنتی سرم اختصاصی تایید گردید. در نهایت نیز با استفاده از پرایمرهای اختصاصی وجود ژن های بیماری زای stx1، stx2، eae A و hly با روش Multiplex PCR در سویه های E.coli O157:H7 مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از 615 کودک مورد بررسی 278) دختر و 337 پسر)، از 7 کودک باکتری E.coli O157:H7 جداسازی گردید (فراوانی (%1.14. اختلاف معنی داری بین جداسازی باکتری از گروه سنی 18 تا 23 ماه با سایر گروه های سنی مشاهده شد (P=0.004). از نمونه های مورد بررسی تنها در یک سویه جداسازی شده، ژن های stx1 و eae A (فراوانی (%0.16 شناسایی گردید. اما ژن های stx2 و hly در هیچ کدام از سویه های تایید شده با آنتی سرم مشاهده نگردید.نتیجه گیری: به دلیل شدت بیماری زایی، دوز عفونی اندک و عدم بررسی روتین در آزمایشگاه های کلینیکی، انجام مطالعات گسترده تر و ژنوتایپینگ باکتری E.coli O157:H7 در سایر مناطق کشور و برنامه ریزی مدون به منظور پیشگیری و کنترل آلودگی های ناشی از این باکتری پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: بیماری لیشمانیوز نوع روستایی یکی از بیماریهای مهم گرمسیری و عفونی در ایران و در بسیاری از کشورهای دیگر جهان می باشد که پشه های خاکی ناقلین و جوندگان گروه چربیلیده مخازن بیماری می باشند، تشخیص دقیق و قطعی انگل لیشمانیا در مخازن بیماری از اهمیت خاصی برخوردار است. گاهی در مخازن حیوانی در جوندگان هیچگونه علامت و نشانه ای از بیماری مشاهده نمی شود و تعداد انگل در جونده محدود و کم است. هدف از این تحقیق مقایسه روشهای مولکولی با روشهای متداول آزمایشگاهی و تعیین مزیت احتمالی روشهای مورد اشاره در تشخیص دقیق و قطعی انگل لیشمانیا در مخازن بیماری لیشمانیوز جلدی در منطقه آندمیک بیماری در آقا علی عباس نظنز بود.روش کار: دو روش استخراج DNA از گوش جوندگان با سه روش متداول آزمایشگاهی لام مستقیم، کشت و تزریق به حیوان آزمایشگاهی مقایسه گردید. با استفاده از روش (Nested PCR) یک قطعه از ژن ITS-rDNA، بطوریکه این قطعه شامل (ITS1) با (5.8s rRNA gene) بوده است، تکثیر یافت که توالی این قطعه برای گونه های لیشمانیا اختصاصی، قابل تفکیک و تشخیص با یکدیگر بوده است.یافته ها: از سه روش متداول آزمایشگاهی مورد استفاده در 69 سرجونده، فقط یک مورد مثبت با استفاده از روش تزریق به حیوان آزمایشگاهی مشاهده گردید و روشهای لام مستقیم و محیط کشت برای تمام نمونه ها منفی بود. هر دو روش استخراج DNA از گوش جوندگان خوب ولی روش ISH-Horovize برای همه 69 سرجونده استخراج DNA مثبت بود. در نهایت این روش حساس برای استخراج DNA انتخاب گردید. با استفاده از Nested PCR و از ژن ITS-rDNA انگل لیشمانیا در مخازن حیوانی بیماری لیشمانیوز جلدی روستایی ردیابی گردید که از 69 سر جونده، 10 جونده آلودگی لیشمانیایی داشتند. پس از تعیین توالی برای 9 جونده، لیشمانیا میجر و یک جونده، لیشمانیا تروپیکا تشخیص داده شد.نتیجه گیری: روش های متداول آزمایشگاهی و روشهای مولکولی در تشخیص و ردیابی انگل لیشمانیا در مخازن حیوانی لیشمانیوز جلدی روستایی با جزییات و مفصل در مقاله بحث و بررسی گردیده است. روش های تشخیصی مولکولی در مقایسه با روش های متداول آزمایشگاهی حساس تر و نیز اختصاصی تر هستند. همچنین روشهای مولکولی از نظر تشخیص قطعی گونه های لیشمانیا در جوندگان به روش های متداول آزمایشگاهی ارجحیت دارند. آلودگی های لیشمانیایی در مخازن به علت وحشی بودن جوندگان و مشکلات خاص نمونه برداری در میدان و انتقال به آزمایشگاه و نیز کم بودن تعداد انگل لیشمانیا در مخازن می توانند از محدودیت های تشخیص انگل با روش های متداول آ‍زمایشگاهی باشد. استفاده از این روشها در مخازن حیوانی صحرایی، بسیار مشکل و امکان یافتن انگل دشوار است.

سابقه و هدف: هپاتیت B یکی از عفونت های منتقله از راه خون می باشد. غربالگری برای ویروس عامل این بیماری در مراکز انتقال خون از سال 1967 با استفاده از آنتی ژن سطحی ویروس (HBsAg) انجام می شود. مطالعات مختلف نشان داده است که ممکن است ژنوم ویروس در خون هایی که از نظر HBsAg منفی ولی از نظر Anti-HBc مثبت هستند وجود داشته باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین شیوع Anti-HBc در اهداکنندگان شهر مشهد که از نظر HBsAg منفی هستند بوده است.روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی از 17547 مراجعه کننده به پایگاههای اهدای خون شهر مشهد به طور تصادفی ساده 5059 نفر انتخاب شدند. تمام این افراد از نظر شاخص Anti-HBc بررسی شده و در صورت مثبت بودن، برای آنها آزمایش های Anti-HBs، Anti-HBe، ALT و PCR انجام شد.یافته ها: از 5059 نمونه مورد بررسی، 432 مورد از نظر Anti-HBc مثبت بودند. 355 نمونه (%82) از نظر Anti-HBs و 255 نمونه (%59) از نظر Anti-HBe نیز مثبت بودند. تنها 5 نمونه (%1.25) دارای مقادیر غیرطبیعی برای آنزیم ALT بوده و در هیچکدام از 60 نمونه ای که آزمایش PCR برای آنها انجام شد ژنوم ویروس یافت نشد.نتیجه گیری: با توجه به این که تنها انجام آزمایش HBsAg برای غربالگری هپاتیت B در اهداکنندگان خون نمی تواند باعث حذف تمام موارد مثبت شود لذا انجام آزمایش Anti-HBc برای خون های اهدایی می تواند باعث کاهش خطر انتقال این ویروس در نتیجه تزریق فرآورده های خونی شود.

سابقه و هدف: عفونت نهفته ویروس هپاتیت (Occult HBC infection) B به موارد عفونت HBV با HBsAg غیرقابل شناسایی در خون اطلاق می شود. عفونت نهفته HBV عامل خطر بالقوه برای انتقال HBV از طریق همودیالیز می باشد. گاهی الگوی سرولوژیک anti-HBc ایزوله (بدون حضور HBsAg و (anti-HBs به عنوان تنها نشانگر عفونت مزمن HBV مطرح می گردد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی عفونت نهفته ویروس هپاتیت B در بیماران همودیالیزی می باشد.روش کار: 289 بیمار همودیالیزی از 5 مرکز دیالیز در شهر تهران در این مطالعه وارد شدند. در کلیه بیماران anti-HBs، HBsAg، anti-HCV، anti-HBc، ALT و AST اندازه گیری شد. HBV-DNA در پلاسمای بیماران دارای anti-HBc ایزوله به روش real time PCR مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 289 بیمار مورد مطالعه 180 نفر دارای anti-HBc ایزوله بودند %95CI, %3.5-8.9)، (%6.2 و HBC-DNA در 9 بیمار از 18 بیمار %95 CI, %27-73)، (%50 دارای anti-HBc ایزوله شناسایی شد. HBV-DNA در پلاسمای کلیه این بیماران کمتر از 50IU/ml بود.نتیجه گیری: anti-HBc ایزوله می تواند نمایانگر عفونت نهفته HBV در بیماران همودیالیزی باشد. لذا به نظر می رسد غربالگری این دسته از بیماران در پیشگیری از انتقال عفونت HBV به سایرین مفید باشد.

سابقه و هدف: با توجه به گزارش آلودگی کاتترهای درون رگی در بیماران بستری شده در بیمارستانهای کشور و کافی نبودن مطالعات انجام شده در ایران در این زمینه و به منظور تعیین میزان آلودگی و شناسایی ارگانیسم های شایع در این نوع عفونت ها، این تحقیق بر روی بیماران بستری شده در بیمارستانهای شهدا و آیت اله طالقانی تهران انجام گرفت.روش کار: تعداد 300 نمونه از کاتتر درون ورید محیطی از داخل سیاهرگ بیماران بستری شده در بیمارستانهای شهدا و آیت اله طالقانی جمع آوری و به آزمایشگاه میکروبیولوژی دانشکده بهداشت دانشگاه تهران منتقل و در محیط عموم بلاد آگار به مدت 48-24 ساعت در دمای 37 درجه سانتیگراد انکوبه گردیدند. جهت تشخیص افتراقی نمونه ها، براساس نتایج اولیه حاصل از مطالعه کلنی و رنگ آمیزی گرم، از آزمایشهای کاتالاز، گواگولاز، محیط های افتراقی T.S.I، S.I.M، اوره آگار، سیمون سیترات آگار و MR-VP بر حسب مورد استفاده گردید.یافته ها: از تعداد 300 نمونه کاتتر کشت داده شده، نتیجه کشت در 51 (%17) مورد مثبت 31) مورد مربوط به نمونه های مردان و 20 مورد مربوط به زنان) و در 249(%83) مورد منفی شد. از بین 51 مورد ارگانیسم های جداشده، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس با 27(%53) مورد شایع ترین آنها بود.نتیجه گیری: این تحقیق نشان می دهد که استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس شایعترین ارگانیسم جداشده از نوک کاتترها بوده و استافیلوکوکوس ارئوس در مرتبه بعدی قرار دارد. به نظر می رسد با توجه به اینکه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جزو فلور نرمال پوست و استافیلوکوکوس ارئوس پاتوژن فرصت طلب بیمارستانی می باشند، ضدعفونی صحیح پوست در محل ورود کاتتر و استفاده از ضدعفونی کننده های مناسب به عنوان اولین اقدام حایز اهمیت بوده و جهت جلوگیری از نفوذ ارگانیسم در طور درمان با کاتتر انتخاب روش مناسب توصیه می گردد.

سابقه و هدف: به دلیل نقشی که انتروکوک در عفونت زخمهای جراحی، عفونت مجاری ادراری اکتسابی از بیمارستان و باکتریمی دارد، امروزه این باکتری به مشکل قابل توجهی تبدیل شده است. از سوی دیگر مقاومت انتروکوک به وانکومایسین Vancomycin Resistant Enterococcus) یا (VRE روزبه روز رو به افزایش است و داروهای مناسب برای درمان در این موارد محدود به oxazolidione، linezolid، quinupristin-dalfopristin و چند آنتی بیوتیک دیگر شده است. در این مطالعه ما شیوع VRE در بیماران بستری در بخش عفونی بیمارستان کودکان مفید را در مدت شش ماه مورد بررسی قرار داده، ارتباط شیوع آن را با سن، جنس و مصرف قبلی آنتی بیوتیک در بیماران ارزیابی کرده و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی انتروکوک را تعیین کردیم.روش کار: در طول مدت شش ماه از بیماران بستری در بخش عفونی بیمارستان، در عرض 48 ساعت پس از بستری نمونه مدفوع گرفته شد. میزان حساسیت انتروکوکهای جداشده به وانکومایسین و سایر آنتی بیوتیکها به روش آگار دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از مجموع 161 نمونه مدفوع جمع آوری شده، %15.5 انتروکوکهای جداشده به وانکومایسین مقاوم بودند. در این مطالعه رابطه ای بین شیوع VRE با سن، جنس و مصرف قبلی آنتی بیوتیک مشاهده نشد. اکثریت انتروکوکهای جداشده به آنتی بیوتیکهایی نظیر نورفلوگزاسین، اگزاسیلین، سفوتاکسیم، سفالوتین، سفپیم، سفتی زوکسیم، کلیندامایسین، پنی سیلین، آمپی سیلین، آموکسی سیلین کلاوونات، کلاریترومایسین و آزیترومایسین مقاوم بودند.نتیجه گیری: توصیه می شود که کمیته های عفونت های بیمارستانی فعال تر عمل نموده و با کنترل عفونت های بیمارستانی از جمله انتروکوک که امروزه به یک معضل تبدیل شده است و ارایه راهکارهای مناسب جهت استفاده از آنتی بیوتیک ها، از پیدایش و انتقال آنها جلوگیری شود. همچنین با توجه به شیوع قابل توجه انتروکوک مقاوم به انکومایسین، انجام مطالعات بیشتر برای بررسی مقاومت انتروکوک به آنتی بیوتیکهایی که در حال حاضر در درمان VRE به کار می روند، شامل Oxazolidione، Linezolid و Quinupristin-dalfopristin پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: بخش مراقبت های ویژه (ICU)، مکان حساس و مستعدی برای بروز و گسترش مقاومت آنتی بیوتیکی است. پنومونی شایعترین عفونت اکتسابی بیمارستانی در ICUها می باشد و ممکن است تا %70 نیز مرگ و میر داشته باشد. هدف از مطالعه ی حاضر شناسایی الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی باکتری های گرم و منفی جداشده از کشت ترشحات تنفسی بیماران ICU بیمارستان یحیی نژاد می باشد.روش کار: در این مطالعه توصیفی و مقطعی از تمامی بیمارانی که به مدت بیش از 3 روز در ICU بستری بودند، به فواصل زمانی منظم 5 روزه نمونه گیری انجام شد. در نهایت از 91 بیمار مجموعا 300 مورد کشت بدست آمد و الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی میکروارگانیسم های جداشده از آنها تعیین گردید.یافته ها: انتروباکتر (%43.3) و سودوموناس آئروژینوزا (%8) به ترتیب شایعترین باکتری های گرم منفی بودند که در محیط های کشت رشد نمودند. باسیل های گرم منفی به ایمنی پنم بیش از سایر آنتی بیوتیک ها حساسیت داشتند و در 8 مورد میکروارگانیسم های گرم منفی حاصل به تمام انواع آنتی بیوتیک ها مقاوم بودند.نتیجه گیری: در تمام ICU بخشهای مراقبتهای ویژه بهتر است شایعترین باکتری ها و الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آنها شناسایی شده و رویکرد مناسبی جهت انجام درمان تجربی اولیه در این موارد با مشورت متخصصین بیماریهای عفونی اتخاذ گردد.

سابقه و هدف: هر سال در میان کودکان کمتر از پنج سال کشور، 17 میلیون اسهال و 517 مرگ زودرس به علت اسهال و کم آبی ناشی از آن اتفاق می افتد. اغلب برای جبران کم آبی از روش مایع درمانی وریدی استفاده می شود. در حالیکه امروزه بر موثربودن پروتکل سازمان جهانی بهداشت تاکید می شود. هدف این مطالعه تعیین آگاهی و عملکرد مادران جنوب تهران نسبت به برخوردر با اسهال کودکان خود براساس پروتکل سازمان جهانی بهداشت می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 1262 نفر از مادران کودکان 6 تا 60 ماهه جنوب تهران انجام گرفت. روش نمونه گیری بصورت تصادفی ساده و خوشه ای بود، داده ها بصورت مصاحبه با مادران جمع آوری و با آ‍زمون Chi square تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: %64 کودکان در آخرین ابتلا به اسهال به پزشک برده شده بودند. %47 آنتی بیوتیک و %12 سرم وریدی دریافت کردند. %7 در بیمارستان بستری شدند. %90 مادران (ORS) Oral Rehydration Solution پودر خوراکی درمان کم آبی را می شناختند و %72 آنها در آخرین اسهال کودک خود آن را به کودکان خود داده بودند. %48 مادران نقش ORS در اصلاح کم آبی و %45 آنها مقدار آب لازم برای تهیه ORS را می دانستند. %60 مادران شیرمادر یا مواد غذایی کودک مبتلا به اسهال را قطع کرده یا مقدار آن را کاهش دادند و تنها %11 آنها این مقدار را افزایش داده بودند. ولی در مورد مصرف مایعات %60 مادران مقدار مایعات را افزایش داده بودند.نتیجه گیری: آگاهی و عملکرد مادران در برخورد با اسهال کافی نبوده و عملکرد مناسبی ندارند.

سابقه و هدف: مقاومت های چندگانه در پاتوژنهای شایع از دیرباز مورد توجه جامعه پزشکی بوده است. سالمونلا یکی از شایع ترین باکتریهای منتقل شونده از حیوانات به مواد غذایی و انسانها است. این باکتری به دلیل تنوع مخازن حیوانی یکی از مهمترین عوامل بیماریهای منتقله از غذا و یکی از مشکلات بهداشتی محسوب میشود. نالیدیکسیک اسید از آنتی بیوتیکهای گروه کینولونها میباشد که اثرات بسیار خوبی در درمان سالمونلاهای مقاوم به آنتی بیوتیکها دارد. از طرفی در سالهای اخیر مقاومت به فلوروکینولونها فرایند درمان این باکتریها را با مشکل مواجه ساخته است در نتیجه به منظور جلوگیری از بی اثر ماندن فرایند درمان، پایش مداوم و ارزیابی پیوسته میزان مقاومت سویه های جداشده دارای اهمیت فراوان می باشد.این مطالعه با هدف تعیین سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی سالمونلاهای جداشده از موارد اسهال حاد در بیماران مراجعه کننده به بیمارستانهای تهران به فلوروکینولونها انجام گرفته است.روش کار: در فاصله زمانی 18 ماه از اسفندماه 1385 تا مرداد ماه 1387 نمونه ها از سه بیمارستان طالقانی، مفید و مرکز طبی کودکان جمع آوری و از نظر آلودگی به سالمونلا بررسی گردید. به منظور جداسازی سالمونلا، نمونه ها در محیط های غنی کننده، اختصاصی و افتراقی کشت و تعیین هویت نهایی گردیدند. تشخیص تاییدی جدایه ها توسط PCR اختصاصی جهت ژن inv که اختصاصی گونه های سالمونلا است انجام گردید. در ادامه با استفاده از آنتی سرمهای اختصاصی جدایه ها تعیین سروتیپ شدند. آزمایش تعیین حساسیت آنتی میکروبی جدایه های سالمونلا به دو آنتی بیوتیک شاخص خانواده فلوروکینولونها به روش کربی بایر دیسک دیفیوژن انجام گردید و جدایه های مقاوم و حساس براساس الگوهای (Formerly NCCLS) CLSI تعیین گردیدند.یافته ها: در زمان انجام این مطالعه، تعداد 127 جدایه سالمونلا از بیماران دارای اسهال حاد مراجعه کننده به بیمارستانهای تحت بررسی بدست آمد. از این تعداد 18 جدایه (%14.2) سالمونلا تیفی، 10 جدایه (%7.9) سالمونلا پاراتیفی A، 43 جدایه (%33.9) سالمونلا پاراتیفی C، 27 جدایه (%21.3) سالمونلا انتریتیدیس، 7 جدایه (%5.5) سالمونل اینفانتیس و 22 جدایه (%17.3) سالمونلا پاراتیفی B بودند. کلیه جدایه ها به سیپروفلوکساسین کاملا حساس بودند اما %45.7 جدایه ها به نالیدیکسیک اسید مقاومت نشان دادند.نتیجه گیری: درصد بالایی از سالمونلاهای جداشده از بیماران دارای اسهال حاد به نالیدیکسیک اسید مقاومت داشتند. این مقاومت بالا می تواند در اثر مصرف بی رویه این آنتی بیوتیک در درمان بیماریهای ناشی از این باکتری باشد که خطر ایجاد اپیدمی های ناشی از شیوع و ازدیاد جدایه های سالمونلا با مقاومت های چندگانه را هشدار می دهد و می تواند به عنوان زنگ خطری برای جامعه پزشکی و بهداشتی کشور مطرح باشد. جهت جلوگیری از گسترش بیشتر مقاومت ها، استفاده دوره ای از آنتی بیوتیکها، انجام آزمایشات حساسیت آنتی میکروبی، و مطالعه پیوسته بروز مقاومت ها در منطقه توصیه می شود.

سابقه و هدف: مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در بسیاری نقاط دنیا عامل عمده مرگ و میر بشمار می رود. به گونه ای که هر ساله 2-3 میلیون نفر را در تمام دنیا به کام مرگ می کشاند. مطالعات مختلف نشان دهنده این واقعیت هستند که مهاجران و آواره ها در تمام قسمتهای دنیا از بیماریهای مختلفی رنج می برند. این امر مرتبط با سبک زندگی، میزان سلامت، بهداشت، شرایط تغذیه ای، جمعیت و فقر می باشد. این مطالعه با هدف تعیین شیوع سل و تاثیر پروتکل پیشگیری کننده پیشنهاد شده از طرف سازمان جهانی بهداشت در استان سمنان انجام شده است.روش کار: این مطالعه در یکی از اردوگاههای مهاجرین افغانی با ظرفیت 3000 نفر دو مطالعه انجام گردید.مرحله اول، قبل از بکارگیری روش پیشگیری کننده، و 9 سال بعد مرحله دوم در جهت بررسی تاثیرات روشهای پیشگیری کننده در کاهش موارد ابتلا به سل تنظیم و انجام گردید.یافته ها: در بدو مطالعه، 8 نفر اسمیر مثبت و 8 نفر اسمیر منفی از نظر باکتری عامل سل مشخص گردیدند. از این تعداد 3 نفر مرد و 13 نفر زن بودند. در سالهای بکارگیری روشهای پیشگیری کننده، تعداد بیماران به شکل چشمگیری کاهش یافت به گونه ای که در مطالعه دوم هیچ موردی از سل ریوی مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که روشهای پیشگیری کننده از سل به شکل چشمگیری از موارد ابتلا به سل و در نتیجه میزان مرگ و میر در میان اردوگاههای مهاجران کاسته است.

سابقه و هدف: بروسلوز هنوز هم یک مشکل عمده بهداشتی و آندمیک در بسیاری از مناطق دنیا شامل خاورمیانه، آمریکای لاتین، حاشیه مدیترانه ای و از جمله کشور ما می باشد. مطالعات متعدد در آزمایشگاههای مختلف برای به دست آوردن روشهای بهتر تشخیصی انجام پذیرفته است. Elisa برای آنتی بادی های اختصاصی ضدبروسلا در تشخیص بروسلوز، موثر ارزیابی شده است و هدف اصلی ما بررسی نقش تست IgG Elisa در تشخیص بیماران مشکوک به بروسلوز می باشد.روش کار: در این بررسی تست IgG Elisa همراه با تست آگلوتیناسیون استاندارد لوله ای در بیماران مشکوک به بروسلوز مطالعه گردید. بیماران مراجعه کننده به درمانگاه با تشخیص احتمالی بروسلوز و بیماران بستری در بخش عفونی بیمارستان سینا و امام خمینی تبریز که یکی از تشخیصهای احتمالی آنها بروسلوز بود به صورت ساده و بدون در نظرگرفتن محدوده سنی خاص انتخاب شده و تست های رایت، کومبس رایت و IgG Elisa بعمل آمد. در مواردی که بیمار علایم کاملا مشکوک و در عین حال نتیجه تست آگلوتیناسیون استاندارد لوله ای پایین تر از 1.160 داشت، دوهفته بعد تست ها جهت بررسی افزایش احتمالی تیتر تکرار شدند. برای آنالیز نتایج بیشترین تیتراگلوتیناسیون (رایت یا کومبس رایت) و بیشترین تیتر IgG Elisa در هر بیمار مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: از 80 بیمار بررسی شده تنها 26 بیمار سرولوژی مثبت داشتند که 8 مورد تیتر با ارزش آنتی بادی هم از نظر IgG Elisa و هم آگلوتیناسیون را نشان دادند. کشتهای خون در هیچکدام از بیماران مثبت نشد.از 18 نمونه باقیمانده در 15 نفر علیرغم آگلوتیناسیون پایینتر و غیربارز، مقادیر متفاوتی از تیترهای بالای IgG Elisa بدست آمد. در سه نمونه باقیمانده نیز تیترهای معنی دار آگلوتیناسیون (بیش از 1.160) وجود داشت در حالیکه IgG Elisa منفی گزارش شد. در این مطالعه حساسیت تست %72 Elisa و ویژگی تست %78 Elisa بدست آمد.نتیجه گیری: تست IgG Elisa به تنهایی در تشخیص بیماران مشکوک به بروسلوز از ارزش کمتری برخوردار است. به منظور تکمیل ارزیابی بیماران مشکوک به بروسلوز به روش Elisa، حداقل انجام همزمان IgG Elisa و IgM Elisa توصیه می شود. IgG Elisa به تنهایی، در ارزیابی جواب به درمان و تصمیم گیری در مورد عود یا ازمان بیماری شاید مفید باشد.

سابقه و هدف: ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری دربیماران گاستریت مزمن و زخم پپتیک فواید زیادی مانند کاهش عود مجدد عفونت، افزایش بهبود زخم و اثر پیشگیری کنده روی عود مجدد خونریزی زخم، آدنوکارسینوم معده و لنفوم MALT دارد. هدف این مطالعه، تعیین شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیس پپتیک و میزان عود مجدد در 1 سال بعد از ریشه کنی موفق است.روش کار: در یک بررسی توصیفی مقطعی بیماران مبتلا به دیس پپسی مزمن مداوم مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بیماری های گوارش و کبد گیلان مورد بررسی قرار گرفتند. برای ارزیابی وضعیت ریشه کنی کامل هلیکوباکترپیلوری 240 بیمار واجد شرایط وارد طرح شدند. 10-8 هفته بعد از درمان و نیز 1 سال بعد جهت کنترل عود از (Urea Blood Test) UBT استفاده شد. اطلاعات بیماران پس از ثبت در پرسشنامه با SPSS نسخه 11.5 قرار گرفت و P<0.05 سطح معنی داری اختلاف ها قرار داده شد.یافته ها: از 240 بیماری که به طور کامل از نظر هلیکوباکترپیلوری ریشه کن شده بودند، 86 نفر (%36.3) مذکر و 153 نفر (%63.8) مونث بودند. UBT پس 1 سال در 12 بیمار (%5) مثبت بود. تعداد موارد UBT مثبت در افراد با میانگین سنی بالای 35 سال، زن، شهرنشین، با اعضای خانوار بیشتر و مساوی 4 نفر، بیشتر بود. ارتباط معنی داری بین سن، جنس، آدرس محل زندگی، شغل، میزان تحصیلات، تعداد اعضای هر خانوار  منبع آب مصرفی با عود مجدد عفونت هلیکوباکترپیلوری وجود نداشت.نتیجه گیری: براساس اطلاعات مطالعه حاضر، میزان عود مجدد عفونت بعد از ریشه کنی موفق %5 است.

سابقه و هدف: بروسلوز در ایران به صورت آندمیک بوده و شناسایی آنتی بادیهای بروسلایی روش مناسبی برای تشخیص بیماری می باشد. هدف این مطالعه طراحی و تعیین اعتبار الایزای غیرمستقیم برای تشخیص بروسلوز انسانی در مقایسه با سایر روشهای سرولوژیکی معمول است.روش کار: برای تهیه لیپوپلی ساکارید (LPS) از بروسلا آبورتوس S99 استفاده شد. LPS با روش فنل داغ همراه با هضم آنزیمی استخراج شد. میکروپلیت های الایزا با LPS کوت شدند. برای الایزای غیرمستقیم از آنتی بادی کونژوگه منوکلونال IgG1 anti human استفاده شد.یافته ها: حدآستانه (cutoff) برابر با %17.92-21.63 مثبت بودن (P%) با استفاده از نمونه های سرمی منفی تعیین گردید. اختصاصیت الایزای غیرمستقیم طراحی شده %95.5 محاسبه شد. حساسیت آن %100، ارزش اخباری مثبت %93.33، ارزش اخباری منفی %100 و همخوانی نتایج %96.98 به دست آمد.نتیجه گیری: الایزای غیرمستقیم طراحی شده، روشی حساس، اختصاصی، سریع و آسان برای تشخیص بروسلوز انسانی می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون آلودگی ویروس نقص ایمنی انسانی در زنان، این مطالعه جهت بررسی میزان آگاهی زنان در خصوص ویروس، چگونگی راه های انتقال و پیشگیری از آن در طی دوران بارداری و شیردهی صورت گرفته است.روش کار: این بررسی به روش مقطعی در زنان مراجعه کننده به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری بیمارستان امام خمینی در سال 1385 انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات یک پرسشنامه سه بخشی از طریق مصاحبه چهره به چهره برای هر مورد تکمیل شد و درجه بندی سطح آگاهی براساس پاسخ های درست صورت گرفت.یافته ها: در مجموع آگاهی 100 خانم شامل 37 نفر HIV مثبت، 44 نفر HIV منفی و 19 نفر کنترل نشده با میانگین سنی 2 38.1±12.2 بررسی شد. میزان پاسخ درست به سوالات باز پرسشنامه %38 و پاسخ درست به سوالات مربوط به راه های انتقال و پیشگیری به ترتیب %88 و %47 بود. %60 افراد آگاهی در حد متوسط، %34 آگاهی در حد کم و %6 آگاهی خوب داشتند. منبع کسب آگاهی در %57 موارد تلویزیون و در %7 کتاب بود. سن، سطح تحصیلات، وضعیت آلودگی به ویروس در فرد مورد مطالعه و منبع اطلاع رسانی با سطح آگاهی ارتباط معنی دار داشته اند.نتیجه گیری: در این بررسی، میزان آگاهی در حد متوسط و اطلاعات درست در خصوص پیشگیری حدودا %50 بود. این مطالعه لزوم آموزش در مورد ویروس HIV و راه های انتقال را در زنان، به عنوان یک گروه مهم در معرض خطر روشن می سازد.