مجله چشم پزشکی ایران
سال:1382 | دوره:16 | شماره:3 |تعداد مقالات:15

هدف: گزارش یک مورد عارضه افزایش IOP در اثر استفاده از استرویید موضعی و کراتیت و میوپی گذاری ناشی از آن بعد از عمل لیزیک. روش: خانم 29 ساله ای با تشخیص نزدیک بینی و آستیگماتیسم تحت عمل لیزیک دو طرفه قرار گرفت. بیمار سابقه بیماری چشمی نداشت و معاینات چشمی در حد نرمال بود. دو هفته بعد از عمل بیمار به علت کاهش دید هر دو چشم بخصوص چشم راست مراجعه کرد. دید بدون اصلاح چشم راست 1/10 و در چشم چپ 8/10 بود و در معاینه Slit Lamp فقط کدورت قرنیه در Interface وجود داشت. رتینوسکوپی چشم راست را -7.5-2.25×10 و چشم چپ را -0.5-2.00×15° نشان می داد.IOP  دو چشم با دستگاه Applanation به ترتیب 37 و 27 میلیمتر جیوه بود. بیمار برای دو هفته به طور مکرر از استرویید موضعی استفاده کرده بود. نتایج: پس از قطع استرویید تاپیکال داروی تیمولول موضعی و استازولامید سیستمیک جهت کاهش IOP تجویز شد. بعد از 2 هفته، کدورت قرنیه و میوپی کاملا از بین رفت و IOP در دو چشم 15 میلیمتر جیوه بود. دید بدون اصلاح در چشم راست و چپ 10/9 بود. نتیجه گیری: Pressure Induced Stromal Keratitis (PISK) پدیده ای است که کمتر به آن توجه شده است. تشخیص سریع این عارضه LASIK بسیار مهم است و افتراق آن با DLK ضروری به نظر می رسد، زیرا در اولی کورتیکواسترویید را باید قطع کرد و داروهای کاهش دهنده IOP تجویز کند و در دومی افزیش دوز استرویید یا اقدامات دیگر درمانی باید انجام شود. میوپی در چند روز بعد از عمل LASIK می تواند همراه با افزایش IOP باشد. در این افراد اقدامات سریع و مناسب می تواند از ایجاد تغییرات میدان بینایی جلوگیری کند.

بررسی آزمایشگاهی بیمار مبتلا به یووییت به یک رویکرد کامل و سازمان یافته نیاز دارد، به گونه ای که بتوان با نتایج آن به تشخیص صحیح رسید. معمولا درخواست مجموعه ای از تست های استاندارد برای بیماران یووییتی، باعث تاخیر در تشخیص، درمان غیرضروری و تحمل هزینه گزاف می شود. روش مفیدتر این است که ابتدا توجه شود کدام تشخیص ها محتمل تر می باشند و سپس یک ارزیابی آزمایشگاهی جهت دار انجام شود. در این رویکرد به عواملی مانند سن بیمار، جنس، نژاد، تاریخچه، یافته های بالینی، مرور سیستم های حیاتی، ناحیه جغرافیایی و تاریخچه سفر می شود. در دهه گذشته به تدریج قاعده (Bayes' Theorem) Bayes برای بررسی بالینی بیماران مبتلا به یووییت مطرح شده است. قاعده Bayes، احتمال این که نتیه مثبت تست نشان گر یک نتیجه صحیح باشد (بدین معنی که بیمار واقعا مبتلا به آن بیماری باشد) را محاسبع می کند. این احتمال بعد از تست (Posttest Probability) به حساسیت (Sensivity)، ویژگی (Specifity) و از همه مهم تر به شیوع بیماری بستگی دارد. طبق قاعده Bayes، احتمال بعد از تست مساو است با مثبت های حقیقی (True Positive) تقسیم بر مجموع مثبت های حقیقی و کاذب (False Positive) بنابراین در یک تست با ویژگی 99%، حساسیت 99% و شیوع بیماری 1%، طبق قاعده Bayes، احتمال بعد از تست (این که بیمار با نتیجه مثبت مبتلا به بیماری باشد) فقط 50% است. حال اگر شیوع همان بیماری 10% باشد، احتمال این که بیمار با نتیجه مثبت مبتلا باشد به 91.7% افزایش خواهد یافت. قبل از هرگونه بررسی، جمعیت بیمار باید ارزیابی شود. برای تعیین شیوع بیماری، پزشکان باید به جمعیت بیمار خود به همان اندازه جمعیت عمومی جامعه ای که در آن طبابت می کند و بیماران در آن زندگی می کنند توجه کنند.

اهداف: تعیین شیوع عیوب انکساری در جمعیت تهران برحسب سن و جنس. روش ها: در یک مطالعه مقطعی از جمعیت تهران طی نمونه گیری تصادفی خوشه ای، 6497 نفر از 160 خوشه انتخاب شدند. افراد انتخاب شده جهت معاینه و مصاحبه دعوت و با هزینه طرح به محل اجرای معاینات منتقل شدند. با استفاده از رفرکشن Manitset و سیکلوپلژیک وضعیت انکساری شرکت کنندگان با سن 5 سال یا بیشتر تعیین گردید. رفرکشن با معادل اسفریک 0.5- دیوپتر یا بیشتر به عنوان نزدیک بینی و بیشتر از 0.5+ دیوپتر به عنوان دوربینی تعریف شد. نتایج: از میان افراد انتخاب شده جمعا 4565 نفر (70.3%) در این مطالعه شرکت کردند که یافته های مربوط به رفرکشن با 21.8% بدست آمد و برای دوربینی میزان شیوع 26% بود. این اعداد با رفرکشن سیکلوپلژیک به ترتیب Manitest برابر با 21.8% برابر بود. شیوع نزدیک بینی و دوربینی در گروه های سنی و جنسی مختلف به طور معنی داری اختلاف داشت (P<0.001). آستیگماتیسم با تعریف قدرت سیلندری برابر یا بیشتر از 0.75 دیوپتر و بر اساس رفرکشن Manifest در 29.6% از افراد و براساس رفرکشن سیکلوپلژیک در 30.3% از افراد مشاهد شده است. از میان شرکت کنندگان در مطالعه، 6.1%  از افارد دارای آنیزومتروپی 1 دیوپتر یا بیشتر بودند. نتیجه گیری: این گزارش جزییات وضعیت انکساری جمعیت مردم تهران را روشن کرده و با مشخص کردن شیوع نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم و آنیزومتروپی برحسب سن و جنس، گروه های در معرض خطر را برای برنامه های مداخله ای نهادهای مسوول مشخص کرده است.

هدف: بررسی دقت تعیین قدرت لنز داخل چشمی (IOL) به روش Laser Interferometry در چشم های حاوی روغن سیلیکون.مواد و روش ها: سیزده چشم از دوازده بیمار در این مطالعه وارد شدند. ه علت مشکلات شبکیه قبلا در تمام این چشم ها روغن سیلیکون جایگزین ویتره شده بود. قدرت IOL به روش Laser Interferometry توسط دستگاه IOLMaster تعیین شد. این چشم ها تحت عمل خروج سیلیکون، خارج کردن کاتاراکت (در چشم های فالیک) با جاگذاری IOL قرار گرفتند. اختلاف رفرکشن بعد از عل با امتروپی مقایسه گردید.نتایج: دوازده هفته بعد از عمل میانگین و انحراف معیار اختلاف آخرین رفرکشن معادل اسفریک(Spherical Equivalent)  نسبت به امتروپی -0.30±0.91 دیوپتر (از 1.30+ تا 1.87-) بود. میانگین طول قدامی خلفی چشم ها 22.99±0.84 میلی متر (از 22.07 تا 25.24) بود. هیچ عارضه مهمی حین و بعد از عمل رخ نداد. بحث: Laser Interferomety روش دقیق و قابل اعتمادی برای بیومتری و تعیین قدرت IOL در چشم های حاوی روغن سیلیکون به نظر می رسد.

هدف: ارزیابی آستیگماتیسم القاء شده جراحی پس از فیکوامولسیفیکاسیون بدون بخیه با برش قرنیه ای 1/4 میلیمتری فوقانی و تمپورال.مکان مطالعه: بخش چشم، بیمارستان رسول اکرم (ص).طراحی: کارآزمایی بالینی خود کنترل و سری غیرتصادفی مداخله ای.بیماران و روش ها: 118 چشم از 89 بیمار که تحت عمل فیکو بدون بخیه قرار گرفتند به طور آینده نگر مطالعه شدند. برش قرنیه ای فوقانی در 33 چشم با آستیگماتیسم موافق قاعده بیشتر از یک دیوپتر و برش تمپورال در بیماران با آستگماتیسم موافق قاعده یک دیوپتر و کمتر (n=49) و مخالف قاعده (n=36) ایجاد شد. توپوگرافی قرنیه پیش از عمل و یک، شش و دوازده هفته پس از عمل انجام شد.نتایج: میانگین آستیگماتیسم القا شده جراحی محاسبه شده با تحلیل برداری «جفی» در هفته داوزدهم پس از جراحی در گروه برش فوقانی 1.42±0.23 دیوپتر و در گروه برش تمپورال 0.68±0.21 دیوپتر بود. برش تمپورال به طور معنی دار آستیگماتیسم کمتری القا کرد (P=0.001) و در طول مدت پیگیری تغییرات کمتری داشت (P=0.011). نتیجه گیری: برش قرنیه ای تمپورال نسبت به فوقانی آستیگماتیسم کمتری القا کرد و در طول مدت پیگیری پایدارتر بود.

سابقه و هدف: شناخت فاکتورهای مستعد کننده Allograft Rejection و Graft Failure در پیوند قرنیه اهمیت بسیار دارد. این امر با مطالعه نتایج پیوند قرنیه در افراد با خطر بالا و بررسی علل رد پیوند امکان پذیر است. بیماران و روش: طی یک مطالعه توصیفی هشتصد پرونده مربوط به بیماران پیوند قرنیه در طی سال های 1380-1370 در مرکز چشم پزشکی بیمارستان امام رضا (ع) بررسی گردید. 70 پرونده مربوط به بیماران با ریسک بالای رد پیوند قرنیه انتخاب شدند برای هر بیمار فرم مخصوص اطلاعات (Data Sheet) براساس پرونده، تکمیل گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار آماری SPSS آنالیز گردید. پرونده های با نقص از ارزیابی حذف گردیدند. برای رعایت مسایل اخلاقی در پژوهش سعی گردید تا نام تمام بیماران کاملا محرمانه حفظ گردد. نتایج: 40 بیمار مذکر بودند (57.1%)، متوسط سن بیماران 30.9 سال بود (یک سال تا 74 سال). شایع ترین علل پیوند قرنیه به ترتیب Multiple Graft Failure، اسکار و نئوواسکولاریزاسیون بود که نسبت به سایر علل شیوع بیشتر و قابل توجه آماری دارد(P<0.001) . شایع ترین عارضه بعد عمل جراحی، پس زدن آلوگرافت پیوند بود که از لحاظ آماری معنی دار بود(P<0.001) . حدت بینایی پس از عمل جراحی افزایش قابل توجه آماری نشان می داد(P<0.001) . این اثر در دو جنس یکسان بود و تفاوت معنی دار آماری نشان نداد. اثر ریسک فاکتورهای مختلف قبل عمل بر روی دید پس از عمل از لحاظ آماری تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت. میزان بقای پیوند در طی یک سال 86%، سه سال 69%، پنج سال 61% و ده سال 27% بود. بدترین پرگنوز مربوط به بیماران با اسکار قرنیه و سوختگی قلیایی شدید بود. بحث و نتیجه گیری: در موارد ریسک بالای خطر، باز هم پیوند قرنیه موجب افزایش دید میگردد و میزان بقای پیوند نیز در حد قابل قبولی می باشد. سن و جنس بر نتایج پیوند اثری ندارد. با به کارگیری تکنیک های جدید جراحی و اقدامات حمایتی بعد از عمل، میزان بقای گرافت در موارد با خطر بالای پیوند قرنیه افزایش یافته است.

هدف: مقایسه اثر Dalteparin با آسپیرین در بهبود دید و کاهش نئوواکسوزیراسیون آیریس (NVI) در بیماران با انسداد ورید مرکزی رتین (CRVO) با دوره بیماری کمتر یا مساوری 21 روز. روش و مواد: مطالعه به صورت مداخله بالینی Randomized comparative بود. بیماران با تشخیص قطعی CRVO که از شروع بیماری در آنها کمتر از 21 روز می گذشت وارد مطالعه شدند و در دو گروهDalteparin  و آسپیرین جای گرفتند. حدت بینایی با چارت اسنلن تبدیل به logMAR گردید. گروه آسپیرین با آسپیرین روزانه 100 میلی گرم درمان شدند و گروه Dalteparin با این دارو به صورت100 IU/KG  دوبار در روز به مدت 10 روز و 100 IU/kg یک بار در روز برای 10 روز دیگر درمان گردیدند. نتایج: 38 بیمار وارد مطالعه شدند (20 بیمار گروه آسپیرین، 18 بیمار گروه (Dalteparin بیماران به مدت 6 ماه پیگیری شدند و حدت بینایی اندازه گیری و معاینه کامل چشم پزشکی انجام شد. تغییر حدت بینایی بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت (P=0.55). نسبت بیمارانی که بعد از 6 ماه حدت بینایی بهتر یا بدتر (تغییر بیشتر یا کمتر از (logMAR 0.3 پیدا می کردند، در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت P=0.74،3  نفر (100%) بیمارانی که کمتر از 7 روز از شروع بیماری آنها می گذشت و درمانDalteparin  گرفته بودند، بهبود حدت بینایی قابل توجهی پیدا کردند (میانگین (-1.16 logMAR. عارضه NVI در گروه Dalteparin نسبت به گروه آسپیرین به طور معناداری پایین تر بود (P=0.0006). نتیجه گیری: بیمارانی که ظرف 21 روز از شروع CRVO،Dalteparin  دریافت می کردند، کمتر از کسانی که آسیپرین دریافت می کنند، دچار NVI شدند. با این حال تغییر حدت بینایی این دو گروه بعد از 6 ماه با هم تفاوت معناداری نداشت، بهبود و حدت بینایی در کسانی که زودتر Dalteparin دریافت کرده بودند بیشتر بود.

Purtscher Retinopathy یکی از عوراض شناخته شده چشمی است که در بیمارانی که دچار ضربه به سر و سینه شده اند، دیده می شود. نوع کاملا یک طرفه آن در ضربه مستقیم به چشم تاکنون شرح داده نشده است و از این جهت قابل گزارش می باشد.

نقص مادرزادی آدوکسیون چشم ها معمولا در اثر سندروم دوئن دو و یا همراه با سایر علایم عصب سوم دیده می شود. بیماری Synergistic Divergence نوع نادری از نقص مادرزادی آدوکسیون است که با آبدوکسیون همزمان و دو طرفه چشم ها در نگاه به فیلد عضله رکتوس داخلی درگیر، مشخص می گردد. علت بیماری همانند سندروم دوئن انقباض همزمان دو عضله رکتوس داخلی و خارجی می باشد. بنابراین در گروه سندرم دوئن قرار می گیرد، منتهی با این تفاوت که شاخه بزرگتری از عصب 3 که قرار بوده است به عضله رکتوس داخلی عصب دهد، به سمت عضله رکتوس خارجی رفته است. بنابراین آبدوکسیون چشم ها واضح تر و رتراکشن گلوب کمتر می باشد. در این مقاله دو مورد سندرم مذکور در دو برادر گزارش می شود که در هر دو به صورت دو طرفه بوده است. یکی از دو برادر تحت عمل جراحی رسسیون دوطرفه عضله رکتوس خارجی قرار گرفته که تا حد زیادی بهبود یافته است.

درمان های جراحی متعدد برای اصلاح عیوب میوپی و هیپروپی وجود دارد. در حال حاضر از میان درمان های جراحی میوپی، هیپروپی و آستیگماتیسم، LASIK و PRK بیش از بقیه مورد علاقه هستند. البته در موارد میوپی و هیپروِپی شدید، نتایج این اعمال کمتر قابل پیش بینی هستند. لذا تمایل به استفاده از Phakic IOL برای اصلاح عیوب انکساری به خصوص در بیماران با میوپی و هیپروپی بالا افزایش یافته است. Clear Lens Extraction که در اوایل قرن 19 جهت اصلاح میوپی معرفی شد، در بین سال های 1850 تا 1900 رواج یافت. دهه 1950 شاهد به وجود آمدن این ایده یود که می توان میوپی را با کار گذاشتن لنز مقعر درون چشم Phakic اصلاح نمود. به این ترتیب Barraquer Stampelli، Choyce، لنزهای اطاق قدامی Angle-Fixated را به کار بردند که البته به علت عوارض نامطلوب آنها (ادم قرنیه و ایریت مزمن) کنار گذاشته شدند ...

مقدمه و هدف: عمل پیوند لاملار عمیق قدامی (Deep Lamellar Keratoplasty) به عنوان یک تکنیک جراحی مفید و موثر در بیماران با سلول های سالم اندوتلیوم قرنیه به شمار می رود. این عمل جانشین مناسبی برای پیوند نافذ قرنیه به شمار می رود که شانس پس زدگی اندوتلیوم قرنیه را به صفر می رساند. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر عمل جراحی پیوند لاملار عمیق قدامی به روش Melles روی 13 چشم از 13 بیمار انجام شده است. بیشترین علت انجام این عمل عدم تحمل بیماران قوز قرنیه به لنز تماسی سخت و یا کاهش شدید بینایی بوده است. نتایج اولیه بینایی این بیماران در این گزارش آمده است. یافته ها: دید بدون اصلاح اکثر بیماران (9/76%) 30/20 یا بهتر و یدد با اصلاح در 92.3 درصد 30/20 یا بهتر بوده است. آستیگمات میانگین رفراکشن 3.01 دیوپتر با میزان متوسط معادل اسفریک 1.75- دیوپتر بوده است. هیچ مورد سوراخ شدن پرده دسمت قرنی مشاهده نشد. علایمی از کدورت زمینه ای بین لایه پیوند شده و دسمت که باعث کاهش بینایی شود، مشاهده نگردید. نتیجه گیری: پیوند لاملار عمیق قدامی روشی مطمئن و موثر بخصوص در بیمارانی که کاندید پیوند قرنیه دوطرفه میباشند یا افرادی که ریسک بالای پس زدگی پیوند قرنیه دارند، به شمار میرود. در این عمل شانس پس زدگی اندوتلیوم قرنیه وجود ندارد و نتایج بینایی بعد از عمل قابل قبول و مقایسه با پیوند نافذ قرنیه می باشد. ایراد اصلی این عمل مشکل بودن تکنیک جراحی می باشد.

اهداف: مشخص کردن اندیکاسیونها برای انجام پیوند قرنیه، میزان موفقیت پیوند و مقایسه حد بینایی قبل و بعد از انجام پیوند قرنیه در اطفال.مواد و روش ها: یک مطالعه گذشته نگر به صورت بررسی داده های موجود که از بازخوانی پرونده های موجود در بیمارستان شهید لبافی نژاد به دست آمد، صورت گرفت. افراد واجد شرایط در این طرح نوزادان یک ماه تا اطفال 14 ساله مراجعه کننده به این بیمارستان بودند که به یکی از دلایل مادرزادی، اکتسابی غیرضربه ای یا اکتسابی ضربه ای پیوند قرنیه بر روی چشم آنها انجام گرفته بود. پرونده های مورد بررسی شامل پرونده های یک دوره هشت ساله از فروردین 1365 تا اسفند 1373 است که عمل پیوند داشته اند و پس از عمل حداقل به مدت شش ماه مورد پیگیری قرار گرفته اند. بیمارانی که در مدت کمتر از شش ماه رد پیوند داشته اند نیز در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته اند. منظور از پیگیری بیماران، انجام معاینات دوره ای پس از انجام پیوند تا خروج بیمار از مطالعه می باشد (عدم تمایل بیمار به پیگیری و یا وقوع رد پیوند). برای معاینه دقیق بیماران مورد بررسی در اسفند ماه 1374 فراخوان عمومی همه بیماران صورت گرفت و طی سه هفته کلیه مراجعین مورد معاینه نهایی قرار گرفتند. افراد حاضر در این طرح که شامل 119 مورد پیوند قرنیه در 104 چشم از 81 بیمار می باشد، از بین همین افراد واجد شرایط حضور در مطالعه انتخاب شده اند. یافته ها: 119 عمل پیوند قرنیه برروی 104 چشم انجام شده است (90 چشم یکبار، 13 چشم دوبار و 1 چشم سه بار). از 90 چشمی که یکبار عمل پیوند بر روی آنها انجام شده 22 چشم (24%) دچار رد پیوند و از 14 چشمی که دارای علم مجدد پیوند بوده اند 8 چشم (57%) دچار رد پیوند شده اند. بیماران به سه گروه مادرزادی، اکتسابی غیرضربه ای و اکتسابی ضربه ای تقسیم شدند.55 چشم (52%) در گروه مادرزادی، 39 چشم (37%) در گروه اکتسابی غیرضربه ای و 10 چشم (11%) در گروه اکتسابی ضربه ای قرار گرفتند. از 55 چشم موجود در گروه مادرزادی 16 چشم (26%)، از 39 چشم موجود در گروه اکتسابی غیرضربه ای 10 چشم (23%) و از 10 چشم موجود در گروه اکتسابی ضربه ای 5 چشم (50%) دچار رد پیوند شده اند. تعداد 22 نفر دارای بیماری یکطرفه و 81 نفر بیماری دو طرفه داشته اند. از این تعداد 58 نفر به صورت یک طرفه و 23 نفر به صورت دو طرفه (هر دو چشم) مورد عمل پیوند قرار گرفته بودند. از 104 چشم موجود 65 چشم دارای عمل جراحی همراه بودند که 28 چشم (43%) دچار رد پیوند و از 39 چشم بدون عمل جراحی، دو چشم (5%) دچار رد پیوند شده اند. در 53 چشم (51%) بعد از سه ماه و در 27 چشم (26%) قبل از سه ماه بخیه ها برداشته شده اند و زمان برداشتن بخیه ها برای 24 چشم (23%) نامعلوم می باشد. از متغیرهای مورد بررسی، متغیرهای سن (در سن گروه کمتر از سه سال، بین سه تا هفت سال و بیشتر از هفت سال) (P-value=0.01)، عمل جراحی همراه (دارد، ندارد) (P-value=0.0009)، پیوند مجدد (دارد، ندارد) (P-value=0.016)، گروه های تشخیصی (مادرزادی، اکتسابی غیرضربه ای، اکتسابی ضربه ای) (P-value=0.001)، و زمان برداشتن بخیه ها (کمتر از سه ماه، بیشتر از سه ماه) (P-value=0.016)، با استفاده از مدل رگرسیون کاکس دارای ارتباط معنی دار با میزان موفقیت (بقا) پیوند قرنیه بودند. برای بیمارانی که حدت بینایی قبل و بعد از عمل آنها به وسیله چارت اسنلن قابل اندازه گیری بود (57 بیمار) آزمون ویلکاکسن به منظور مقایسه حدت بینایی در قبل و بعد از عمل پیوند انجام شد و اختلاف معنی داری در سطح 0.000 مشاهده گردید که در جهت بهبود میان حدت بینایی بعد از عمل پیوند می باشد. برای بیمارانی که یک سال تمام پیگیری شده اند (5/86%) وضعیت شفاف بودن پیوند مورد بررسی قرار گرفت و متغیرهای سن (در سه گروه کمتر از سه سال. بین سه تا هفت سال و بیشتر از هفت سال) (P-value=0.0004)، عمل جراحی همراه (دارد، ندارد) (P-value=0.095)، پیوند مجدد (P-value=0.02)، و حملات دفع پیوند (دارد، ندارد)(P-value=0.13)  ارتباط معنی داری با میزان شفافیت پیوند پس از یکسال داشتند. نتیجه گیری: در صورت انتخاب مناسب بیماران و پیگیری منظم، پیوند قرنیه در اطفال، باعث بهبود حدت بینایی آنان گشته، بقای پیوند را طولانی می کند.

هدف: ارزیابی تاثیر و عوارض ایجاد شانت کوریو رتینال از طریق جراحی در درمان انسداد ایسکمیک ورید مرکزی شبکیهCentral Retinal Vein Occlusion (CRVO) .روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی مقایسه ای 28 بیمار مبتلا به ایسکمیک CRVO وارد مطالعه شدند که 18 بیمار، رضایت عمل جراحی ندادند و وارد گروه کنترل شدند و 10 بیمار تحت عمل جراحی استاندارد ویترکتومی همراه با ایجاد یک انسزیون در هر کوادران تا روی کورویید در مجاورت وریدهای اصلی رتین که به صورت ناکامل برش داده شده بودند (Partially Cut) قرار گرفتند. جهت تحریک ایجاد شانت کوریو رتینال وریدی نخ های مرسیلن در محل انسزیون ها قرار داده شد و سپس اندولیزر خفیف انجام شد. بیماران به مدت 18-6 ماه (متوسط 10 ماه) پیگیری شدند و از لحاظ حدت بینایی، فشار داخل چشم، تغییرات فوندوس و آنژیوگرافی و عوارض عمل جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: موفقیت کلینیکی در ایجاد شانت در 90% بیماران صورت پذیرفت. گروه عمل شده به میزان1.5 LogMAR  بهبود دید بیشتری نسبت به گروه کنترل داشتند (P=0.016). بهبود دید در 80% بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند در مقایسه با 28% در گروه کنترل (P=0.016) دیده شد. نئوواسکولاریزیشن در 39% گروه کنترل در مقایسه با 0% در گروه عمل شده رخ داد (P=0.003). با حذف فاکتورهای مخدوش کننده، جراحی همچنان تنها فاکتور مهم پیش بینی کننده میزان دید نهایی بود. سه بیمار به علل هموارژی داخل فضای ویتره، کاتاراکت و دکولمان رتین تحت عل جراحی قرار گرفتند. بحث و نتیجه گیری نهایی: نتایج اولیه این مطالعه در تایید مطالعات قبلی نشان داد که ایجاد شانت از طریق جراحی در بیماران مبتلا به ایسکمیک CRVO موفقیت کلینیکی از لحاظ بهبود حدت بینایی و جلوگیری از نئوواسکولاریزیشن دارد. کارآزمایی های بالینی کنترل شده جهت مقایسه این دو روش با سیر طبیعی CRVO و همچنین روش های جدیدتری همچون اپتیک نوروتومی لازم است.