مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1385 | دوره:49 | شماره:92 |تعداد مقالات:17

مقدمه: در جامعه کنونی چاقی به صورت یک اپیدمی روبه افزایش است و با توجه به این که چاقی به عنوان یک عامل خطر اصلی بیماری عروق کرونر مطرح است، مطالعه حاضر در خصوص تعیین اثر چاقی بر سن بروز انفارکتوس میوکارد و مرگ و میر بعد از انفارکتوس میوکارد شکل گرفت. روش کار: در این مطالعه توصیفی 212 بیمار مبتلا به انفارکتوس میوکارد که از اردیبهشت 80 تا آبان 81 به CCU های شهر یزد مراجعه کرده بودند به مدت یکسال پیگیری شدند. اطلاعات موردنیاز به صورت پرسشنامه ای تکمیل شد و بیماران به صورت حضوری پیگیری شدند. اطلاعات جمع آوری شده با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: از 212 بیمار مبتلا به MI مورد بررسی، %34.9 دارای اضافه وزن و %16.5 چاق بودند. میانگین BMI در این مطالعه 4.38 ± 25.87 بود. افراد چاق به طور معنی داری جوانتر از افراد دارای اضافه وزن و افراد با وزن طبیعی بودند (p=0.039) یک ارتباط خطی بین BMI و سن بروز انفارکتوس میوکارد وجود داشت (p=0.005). چاقی و اضافه وزن بر مرگ و میر بیمارستانی و یکساله بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد اثری نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به این نتایج افراد چاق مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد جوانتر بودند که می تواند به علت اثر چاقی در تسریع پیشرفت آترواسکلروز عروق کرونر باشد ولی سرانجام بیماران چاق با افراد با وزن طبیعی تفاوتی نداشت که مبین نیاز به پیگیری طولانی مدت تر بیماران در مطالعات بعدی است.

مقدمه: سیر طبیعی بیماری عروق کرونری می تواند توسط حوادث مغزی- عروقی عارضه دار شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع بیماری عروق کاروتید توسط اولتراسونوگرافی داپلر در بیماران مراجعه کننده به علت درد قفسه صدری با منشا قلبی و ارتباط آن با بیماری شریان کرونری بوده است. روش کار: این مطالعه توصیفی در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر در سال 1384 در بیمارستان امام رضا (ع) انجام گردید. 107 بیمار با درد قلبی و تست تحمل ورزش مختل که جهت آنژیوگرافی مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران قبل از مطالعه ویزیت و شرح حال تهیه گردید. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی و آنژیوگرافی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید. نتایج: 21 بیمار (%19.6) تنگی در یک رگ کرونر داشته اند و در 14 (%13.1) بیمار دو رگ و 37 (%34.6) بیمار تنه اصلی کرونر چپ و یا هر سه رگ کرونر مبتلا بوده است. 54 بیمار درگیری همزمان کاروتید داشتند که 46 نفر (%43.0) استنوز کمتر از %60 و 8 بیمار استنوز مساوی یا بیشتر از %60 در شریان کاروتید داشته اند. یک ارتباط قوی بین وجود و گسترش بیماری عروق کرونر و بیماری کاروتید وجود داشته است. %66.7 بیماران با بیماری عروق کرونری درگیری کاروتید داشته اند، در حالیکه تنها %17.1 بیماران بدون بیماری عروق کرونری در شریانهای کاروتید شواهد آترواسکلروز را در اولتراسونوگرافی نشان داده اند (p=0.000) بیماری کاروتید در %52.4 موارد درگیری یک رگ کرونر و %78.6 موارد درگیری دو رگ کرونر و %70.3 موارد با درگیری هر سه رگ کرونر رویت شده است. %8.3 بیماران با بیماری عروق کرونری و %13.5 بیماران با درگیری هرسه رگ کرونر حداقل یک تنگی شدید بیشتر یا مساوی %60 در یکی از عروق کاروتید داشته اند. نتیجه گیری: در این مطالعه یک ارتباط قوی بین وجود و شدت بیماری عروق کرونری و بیماری شریان کاروتید در بیماران نشان داده شده است. در مطالعه حاضر فراوانی نسبتا بالای بیماری کاروتید را در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر و یک ارتباط قوی بین بیماری شدید کرونر با بیماری قابل ملاحظه کاروتید را اثبات می کند. با توجه به این نتایج برسی اکو داپلکس کاروتید به عنوان یک روش ارزیابی قبل از بازسازی عروق کرونری در بیماران با درگیری گسترده قابل توصیه است.

مقدمه: تجویز ترومبولیتیک یک درمان اساسی در بیماران با انفارکتوس میوکارد به شمار می رود و تجویز سریع آن نقش به سزایی در پیش آگهی بیماران دارد. این مطالعه با هدف بررسی مدت زمان صرف شده برای مراجعه به بخش اورژانس و شروع ترومبولیتیک و عوامل دخیل در طول این زمان انجام گرفته است. روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1384 در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به اورژانس قلب بیمارستان قائم (عج) انجام شده است. 100 بیمار که تحت درمان با داروی ترومبولیتیک قرار گرفته بودند به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. زمان صرف شده برای تجویز ترومبولیتیک براساس سن، جنس، دیابت، سابقه بیماری قلبی و روش انتقال بیمار به بیمارستان (آمبولانس، اطرافیان). در پرسشنامه ای جمع آوری شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی دانشجویی پردازش گردید. نتایج: متوسط سن بیماران 54 سال بود. %74 از بیماران مرد و %34 زن بودند. %50 از بیماران سابقه بیماری قلبی داشتند. متوسط زمان شروع علائم تا تصمیم بیماران برای مراجعه به پزشک 3 دقیقه بود. مدت زمان برای انتقال بیماران از زمان شروع درد تا رسیدن به بیمارستان با آمبولانس 55 دقیقه و توسط همراهیان 97 دقیقه بود. زمان صرف شده برای شروع ترومبولیتیک درمانی 38 دقیقه بود مردان و بیماران دیابتی به میزان قابل توجهی دیرتر از سایرین مراجعه نموده بودند. نتیجه گیری: بیشترین تاخیر مربوط به دیر مراجعه کردن بیمار به اورژانس می باشد عمده تاخیر مربوط به کم توجهی بیمار به علائم و ارجاع وی به بیمارستان است، لذا نه تنها آموزش در مورد علائم انفارکتوس میوکارد لازم به نظر می رسد، بلکه باید توجه همگان را بر تشخیص و درمان سریع و پیامدهای سوء ناشی از تاخیر در مراجعه جلب نمود.

مقدمه: هرگونه انحراف از هم راستایی صحیح چشم ها را لوچی می نامند که یکی از مهم ترین علل تنبلی چشم می باشد و درمان آن بعد از تشخیص سریعاً باید شروع شود تا بهترین قدرت بینایی ممکن و دید دو چشمی برای بیمار به دست آید. تشخیص و درمان به موقع بیماری از دوبینی و حذف، تناظر شبکیه ای ناهنجار و تمرکز برون مرکزی جلوگیری می کند و به فرد اجازه دید سه بعدی و پیوستگی حس می دهد. بهترین راه تشخیص و بیماریابی داشتن اطلاعات دقیق از تاریخچه بیماری و سوابق خانوادگی و ... می باشد که در پیش آگهی دراز مدت و نتیجه گرفتن از درمان موثر است. این مطالعه با هدف بررسی شیوع آمبلیوپی و همه گیرشناسی بیماران مبتلا به لوچی انجام گردیده است. روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در بیماران استرابیسم که در سال های 1381-1378 به کلینیک چشم بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مراجعه نموده بودند انجام شده است. اطلاعات موجود از 107 پرونده بیمارستانی جمع آوری شده و در پرسشنامه ای ثبت شده است سپس با استفاده از آمار توصیفی نرم افزار آماری SPSS 10 اطلاعات به دست آمده پردازش و تحلیل شده است. نتایج: از 107 بیمار، 45 نفر (%42.1) مرد و 62 نفر (%57.9) زن بودند. میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 13.22 سال بود (از 1 تا 72 سال) و منحنی توزیع سنی دارای دو پیک در سن 2-3 سالگی و 14-19 سالگی بود. در این بررسی 62 نفر (%86) از خراسان رضوی، 6 نفر (%5.6) از خراسان شمالی، 1 نفر (%0.9) از خراسان جنوبی و 8 نفر (%7.5) از خارج از خراسان مراجعه نموده بودند. 51 نفر (%47.7) از بیماران بیسواد و 56 نفر (%52.3) باسواد بودند. ایزوتروپی در 67 نفر (%62.6)، اگزوتروپی در 36 نفر (%33.6)، انحراف عمودی گسسته در 2 نفر (%1.9)، هایپرتروپی در 1 نفر (%0.9) و نیستاگموس در 1 نفر (%0.9) از بیماران دیده شد. تنبلی چشم در 22 نفر (20.6) از بیماران وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه موید شیوع بالای آمبلیوپی در بیماران مبتلا به لوچی می باشد. با توجه به این که این بیماران پیگیری مناسبی انجام نمی دهند متخصصین اطفال باید در این زمینه آگاهی کافی داشته باشند و بیماران را تشویق کنند تا توسط یک چشم پزشک مورد معاینه قرار گیرند. همچنین غربالگری و معاینات بینایی سنجی و چشم پزشکی در سنین زیر 8 سال برای درمان و پیشگیری از عوارض نامطلوب تنبلی چشم توصیه می شود.

مقدمه: کراتوکونوس با نازک و استیپ شدن مرکز قرنیه مشخص می شود. این تحقیق به منظور تعیین شدت این بیماری و ارتباط آن با سن و جنس انجام شده است. روش کار: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی، پرونده 1485 چشم کراتوکونیک معاینه شده در کلینیک ویژه دانشگاه علوم پزشکی مشهد از سال 1369-83 مورد بررسی قرار گرفت. معیار تشخیص کراتوکونوس در این تحقیق وجود آستیگماتیسم نامنظم قرنیه، حرکات قیچی شکل رفله رتینوسکوپ، خطوط وگت، حلقه فلیشر و یا افزایش میانگین قدرت مرکز قرنیه بیش از 47.2 دیوپتر در نظر گرفته شدند. شدت بیماری براساس نتایج کراتومنری مرکز قرنیه به انواع خفیف، متوسط، پیشرفته و شدید تقسیم بندی شد. مشخصات فردی، نتایج معاینات در پرسشنامه ای جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی استفاده گردید. نتایج: میانگین سن بیماران در این پژوهش 8.39 ± 25.33 سال بود. از 1485 چشم مورد مطالعه، 73.1، 20.7، 5.9 و 0.3 درصد به ترتیب کراتوکونوس خفیف، متوسط، پیشرفته و شدید داشتند. بیشترین شیوع این بیماری در سنین 20-29 سال (49.02 درصد) و کمترین مربوط به گروه سنی بالای 40 سال (6.4 درصد) بود. شیوع کراتوکونوس در خانم ها نسبت به آقایان بیشتر بود (p<0.001). نتیجه گیری: اکثر بیماران این مطالعه کراتوکونوس خفیف داشتند و بین سنین 20-29 سال بودند و شیوع آن در زنان نسبت به مردان بیشتر بود.

مقدمه: استئوپرز شایع ترین بیماری متابولیک استخوان است که با کاهش تراکم معدنی استخوان و افزایش بروز شکستگی های ناشی از آن و بروز مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فردی قابل توجه همراه است. هدف از این مطالعه که بخشی از مطالعه کشوری استئوپرز در ایران است تعیین شیوع استئوپنی و استئوپرز در شهر مشهد تعیین ارتباط بین تراکم معدنی استخوان در نواحی مختلف اسکلت و نیز ارتباط بین تراکم معدنی استخوان با قد، وزن، سن و شاخص توده بدنی (BMI) بوده است. روش کار: در این مطالعه توصیفی، 1003 نفر از ساکنین شهر مشهد در محدوده سنی 20-79 سال و به روش خوشه ای- تصادفی انتخاب شده بودند در سال های 1379-82 مورد مطالعه قرار گرفتند. کسانی که براساس شرح حال و معاینه بالینی سابقه ای از بیماری شناخته شده موثر بر استخوان داشته یا از داروهای موثر بر تراکم معدنی استخوان استفاده می کردند از مطالعه خارج شدند. جهت تراکم سنجی استخوان از دستگاه LUNAR (DPX-IQ) و جهت تفسیر نتایج تراکم سنجی از معیارهای WHO استفاده شد. مشخصات فردی، نتایج تراکم سنجی و آزمایشات در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و نرم افزار SPSS (11.5) انجام و p<0.05 به عنوان معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین سنی افراد 12.77 ± 42.02 سال، میانگین قد 7.16 ± 157.66 سانتی متر، میانگین وزن 12.24 ± 69.11 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 4.8 ± 27.83 بود. میانگین سنی مردان و زنان تفاوت معنی داری نداشت. در حالی که میانگین قد، وزن و شاخص توده بدنی در زنان و مردان تفاوت معنی داری نشان می داد. بررسی رابطه بین تراکم معدنی استخوان در ستون فقرات و ناحیه گردن فمور ارتباط مثبت معنی داری را بین آنها نشان داد و ضریب همبستگی بین مقادیر تراکم معدنی استخوان در محل های متخلف اسکلت در حدود 0.7 محاسبه گردید. بین قد و تراکم معدنی استخوان در ستون فقرات و گردن فمور و نیز وزن و تراکم معدنی استخوان دراین نواحی ارتباط مثبت معنی داری دیده شد. بین سن و تراکم استخوان ارتباط منفی معنی داری مشاهد گردید. بین شاخص توده بدنی و تراکم تراکم استخوان نیز ارتباط مثبت معنی داری وجود داشت. شیوع استئوپنی و استئوپروز با استفاده از مرجع زنان آمریکائی – اروپائی بیشتر از شیوع آنها با استفاده از مرجع زنان مشهدی بود که اهمیت استفاده از جمعیت مرجع مربوط منطقه مورد نظر را نشان می دهد. شیوع کلی استئوپنی و استئوپروز در مشهد به ترتیب %46.8 و %12.6 محاسبه گردید. نتیجه گیری: استئوپروز یک مشکل بهداشتی مهم در شهر مشهد است. لذا اقدامات پیشگیرانه نظیر تغذیه صحیح، دریافت کافی کلسیم و ویتامین D و تغییر شیوه زندگی توصیه می شود. به دلیل مشکلاتی که در راستای تشخیص و درمان بیماران پدید می آید، بر تهیه و استفاده از اطلاعات مربوط به جمعیت مرجع مورد مطالعه تاکید می گردد. با توجه به اینکه ضریب همبستگی بین مقادیر مختلف تراکم معدنی استخوان در محل های مختلف اسکلت نزدیک به 0.7 است، لذا توصیه می شود جهت تشخیص کاهش تراکم معدنی استخوان در هر دو ناحیه ستون فقرات و گردن فمور انجام شود.

مقدمه: مینرالیزاسیون تاخیری و ناکافی در بالغین را استئومالاسی می نامند. علت اصلی آن کمبود ویتامین D است. این مطالعه با هدف بررسی همه گیرشناسی و وضعیت تغذیه و محل زندگی بیماران استئومالاسی انجام گردیده است. این مطالعه توصیفی در بیماران استئومالاسی در سالهای 1374-1384 که به بخش و درمانگاه روماتولوژی و غدد بیمارستان قائم (عج) مشهد مراجعه کرده بودند، انجام گردید. 52 بیمار استئومالاسی که بیماری آنها توسط رادیوگرافی و وجود شکستگی کاذب و یا بیوپسی تایید شده مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران علاوه بر رادیوگرافی آزمایشهای خونی نیز انجام شد. درمان استئومالاسی به صورت قرص خوراکی کلسی تریول 0.25 میکروگرم و یا تزریق عضلانی (300000 واحد) ویتامین D انجام گردید. جهت پیشگیری از عود مجدد، ویتامین D تزریقی هر 6-12 ماه تکرار شد. مشخصات فردی، وضعیت اقتصادی- اجتماعی، نوع تغذیه، سابقه بیماری و نتایج آزمایشگاه در پرسشنامه ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید. نتایج: از 52 بیمار مورد مطالعه، 47 نفر (%90) زن و 5 نفر (%10) مرد بودند. 44 نفر دارای شکستگی کاذب بودند. بر طبق آمار بدست آمده کاهش معنی دار در میزان کلسیم (p<0.002)، آلکالن فسفاتاز (p<0.002)، پاراتورمون سرم (p<0.004) نسبت به دامنه طبیعی وجود داشت. در این مطالعه در زمستان و اوایل بهار بیماری استئومالاسی بیشتر بود (p<0.005). فراوانی استئومالاسی در خانم های جوان (10-19 سال) بیشتر از خانم های بالای 30 سال بود (p<0.004). در نمونه های استئومالاسی با کمبود ویتامین D با درمان ویتامین D بهبود یافتند. نتیجه گیری: استئومالاسی به صورت یک بیماری پنهان در شمال شرق ایران وجود دارد. شایع ترین علت استئومالاسی کمبود ویتامین D و کمبود اشعه ماوراء بنفش است. اگر چه امکان استفاده از اشعه آفتاب در ایران به راحتی فراهم است.

مقدمه: تظاهرات پوستی متنوعی در مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیه وجود دارد که ممکن است نمای عرضه کننده بیماری نیز باشد. این مطالعه با هدف بررسی تظاهرات پوستی در مبتلایان به نارسایی مزمن کلیه تحت درمان با همودیالیز انجام شده است. روش کار: این مطالعه توصیفی طی نیمه اول سال 1381 در بیمارستان قائم (عج)، امام رضا (ع)، موسی بن جعفر(ع) انجام شده است. تظاهرات و علائم پوستی 82 بیمار با نارسایی مزمن کلیه مورد مطالعه قرار گرفت. 12 بیمار از مطالعه حذف شدند. سطح سرمی PTH، کلسیم و فسفر تعیین و ارتباط آن با خرش مورد مطالعه قرار گرفت. مشخصات فردی، تظاهرات بالینی، نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید و اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی، جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: شایعترین علامت خارش بود که در %70 بیماران مشاهده شد. نشانه ها شامل خشکی پوست در %50، تغییر رنگ پوست در %71.5 و ناخن نیمه شده در %30 موارد مشاهده شد. سطح سرمی PTH در بیماران با خارش بیشتر از بیمارانی که خارش نداشتند بود (p=0.01) اما اختلاف بارزی بین سطح کلسیم و فسفر سرم در دو گروه مشاهد نشد (p>0.05). نتیجه گیری: گر چه فراوانی تظاهرات پوستی در مرحله نهایی نارسایی کلیه مشابه سایر مطالعات در کشورهای غربی بود اما در بعضی موارد اختلاف وجود دارد عواملی مثل نژاد، آب و هوا، وضعیت اجتماعی و اقتصادی و ... ممکن است در این اختلاف ها سهیم باشند.

مقدمه: پسوریازیس یک اختلال پرولیفراتیو مزمن است که تا کنون پاتوژنز دقیق آن مشخص نشده است، ولی تداخل عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن دخیل دانسته شده است. چندین گزارش مخمر لیپوفیل مالاسزیا را با ایجاد ضایعات پوستی بیماری پسوریازیس مرتبط دانسته اند، ولی هنوز نقش قطعی آن مشخص نشده است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین آلودگی به مالاسزیا و بیماری پسوریازیس انجام شده است. روش کار: این مطالعه مورد- شاهدی در بیماران پسوریازیسی در سال 1383-84 در بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است. از 50 بیمار پسوریازیسی و 50 نفر فرد سالم نمونه برداری پوستی جهت بررسی از نظر وجود آلودگی به مالاسزیا به عمل آمد و اطلاعات حاصله با استفاده از پرسشنامه ها جمع آوری و سپس وارد رایانه شدند و با کمک نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری X2 و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بین آلودگی به مالاسزیا در پوست سر افراد پسوریازیسی و افراد سالم تفاوتی وجود نداشت. آلودگی به مالاسزیا در پوست سر افراد پسوریازیسی دارای درگیری اسکالپ نسبت به افراد پسوریازیسی بدون درگیری اسکالپ بیشتر بود ولی رابطه معنی دار نبود. بین زمان بیماری پسوریازیس و آلودگی پوست سر به مالاسزیا رابطه معکوس و معنی داری بدست آمد (p=0.04). آلودگی به مالاسزیا در بدن افراد پسوریازیسی نسبت به افراد سالم کمتر بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد مالاسزیا در القای مکانیسم های ایمنی شروع کننده پسوریازیس پوست سر نقش آغاز کننده داشته باشد ولی با گذشت زمان و ایجاد پلاکهای خشک و هیپرکراتوتیک، محیط برای مالاسزیا نامناسب می شود و در نتیجه از جمعیت مالاسزیا با زمان بیماری کاسته می شود.

مقدمه: کارسینوم سلول بازال (BCC)، رایج ترین نئوپلاسم مشاهده شده در پوست انسان است. بسیاری از عوامل ژنتیکی و محیطی در پاتوژنز سرطان پوست نقش دارند. نشان داده شده است که هیستامین حاصل از ماست سل ها یکی از واسطه های مهم تغییر ایمنی در اثر اولتراویوله می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه فراوانی ماست سل های پوستی در بیماران مبتلا به BCC و گروه شاهد با ضایعات غیر التهابی نواحی پوست در معرض نور خورشید می باشد. روش کار: این مطالعه مورد شاهدی در بیماران مبتلا به سرطان بازال سل در اواخر سال 1384 در بخش پاتولوژی بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است. نمونه های بیوپسی از پوست در معرض نور خورشید، از 40 بیمار مبتلا به BCC و 10 شاهد تهیه شده، مقاطع بافت شناسی با استفاده از رنگ آمیزی گیمسا و H&E آماده گردید. تعداد ماست سل ها در تمامی سطح برش شمارش شده، متوسط ماست سل ها در یک میدان بزرگ میکروسکوپی (x40) تعیین گردید. مشخصات و نتایج رنگ آمیزی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. طلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: تفاوت معنی داری بین تعداد ماست سل های اطراف موتور در مقایسه با گروه شاهد مشاهده گردید (p=0.001). هیچ تفاوت معنی داری بین فراوانی ماست سل ها و سن یا جنس مشاهده نشد. نتیجه گیری: رابطه بین تعداد زیاد ماست سل های پوستی و ابتلا به BCC از فرضیه نقش ماست سل ها در سرکوب ایمنی عمومی حاصل از تابش فرابنفش در انسان، حمایت می کند. نتایج حاصل از این مطالعه می تواند زمینه ساز تحقیقات بیشتر جهت تعیین نوع ماده ترشحی از ماستوسیت ها که در سرکوب ایمنی نقش دارند و در نهایت ابداع روشهای جدید دارو درمانی در پیشگیری، جلوگیری از رشد و گسترش تومور و یا حتی درمان BCC باشد.

مقدمه: ارزیابی بیماران مبتلا به مننژیت اسپتیک یک مسئله بحث برانگیز است. واژه مننژیت اسپتیک تحت حاد به بیمارانی اطلاق می شود که شواهد بالینی و آزمایشگاهی التهاب مننژ را برای چند هفته دارند اما کشت های معمول باکتریال آن منفی می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1382-83 در بخش عفونی بیمارستان امام رضا(ع) انجام گردید. 42 بیمار مبتلا به مننژیت و مننگوآنسفالیت مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران قبل از ورود به مطالعه پونکسیون مایع مغزی نخاعی و یا سی تی اسکن مغز و رادیوگرافی قفسه سینه به عمل آمد. مشخصات فردی نتایج آزمایشگاهی، تظاهرات بالینی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: %54.8 بیماران مونث و %45.2 مذکر بودند. سردرد (%95.2)، تهوع و استفراغ (%85.7)، تب (%71.4) و تغییر وضعیت هوشیاری (%26.2) تظاهرات آغازین بیماری در اکثر بیماران بودند. اولین نمونه بذل مایع مغزی- نخاعی (CSF) که در زمان بستری انجام شد، نشان دهنده پلئوسیتوز لنفوسیتی با کمتر از 1000 سلول در میلی متر مکعب، افزایش خفیف تا متوسط پروتئین و هیپوگلیکوراشی بود. درمان آنتی بیوتیکی به طور اولیه در 15 بیمار آغاز شد که شامل درمان ضد سل، سفتریاکسون و آمپی سیلین در به ترتیب %23.8، %7.1 و %4.8 بیماران بود. اتیولوژی بیماری در 18 مورد از این 42 بیمار (%42.9) سل، بروسلوز در 7 مورد (%16.6)، مننژیت ناقص درمان شده در 3 بیمار (%7.1) و مننژیت کارسینوماتوز در 1 مورد (%2.4) بود. اتیولوژی بیماری در 13 بیمار (%30.9) ناشناخته باقی ماند. 3 بیمار (%7.1) با علل مختلف مننژیت (1 مورد مننژیت سلی، 1 مورد کارسینوماتوز، 1 مورد با علت ناشناخته) فوت شدند. پیامد بیماری در اغلب بیماران خوب بود. نتیجه گیری: در کشور ما سل یکی از علل مهم مننژیت مزمن یا تحت حاد به شمار می رود، بنابراین، یافته های غیر طبیعی CSF قابل تطبیق با مننژیت اسپتیک همراه با قند پایین و پروتئین باید مطرح کننده سل در نظر گرفته شده و درمان ضد سل به سرعت آغاز شود.

مقدمه: ارزیابی بیماران مبتلا به مننژیت اسپتیک یک مسئله بحث برانگیز است. واژه مننژیت اسپتیک تحت حاد به بیمارانی اطلاق می شود که شواهد بالینی و آزمایشگاهی التهاب مننژ را برای چند هفته دارند اما کشت های معمول باکتریال آن منفی می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1382-83 در بخش عفونی بیمارستان امام رضا(ع) انجام گردید. 42 بیمار مبتلا به مننژیت و مننگوآنسفالیت مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران قبل از ورود به مطالعه پونکسیون مایع مغزی نخاعی و یا سی تی اسکن مغز و رادیوگرافی قفسه سینه به عمل آمد. مشخصات فردی نتایج آزمایشگاهی، تظاهرات بالینی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: %54.8 بیماران مونث و %45.2 مذکر بودند. سردرد (%95.2)، تهوع و استفراغ (%85.7)، تب (%71.4) و تغییر وضعیت هوشیاری (%26.2) تظاهرات آغازین بیماری در اکثر بیماران بودند. اولین نمونه بذل مایع مغزی- نخاعی (CSF) که در زمان بستری انجام شد، نشان دهنده پلئوسیتوز لنفوسیتی با کمتر از 1000 سلول در میلی متر مکعب، افزایش خفیف تا متوسط پروتئین و هیپوگلیکوراشی بود. درمان آنتی بیوتیکی به طور اولیه در 15 بیمار آغاز شد که شامل درمان ضد سل، سفتریاکسون و آمپی سیلین در به ترتیب %23.8، %7.1 و %4.8 بیماران بود. اتیولوژی بیماری در 18 مورد از این 42 بیمار (%42.9) سل، بروسلوز در 7 مورد (%16.6)، مننژیت ناقص درمان شده در 3 بیمار (%7.1) و مننژیت کارسینوماتوز در 1 مورد (%2.4) بود. اتیولوژی بیماری در 13 بیمار (%30.9) ناشناخته باقی ماند. 3 بیمار (%7.1) با علل مختلف مننژیت (1 مورد مننژیت سلی، 1 مورد کارسینوماتوز، 1 مورد با علت ناشناخته) فوت شدند. پیامد بیماری در اغلب بیماران خوب بود. نتیجه گیری: در کشور ما سل یکی از علل مهم مننژیت مزمن یا تحت حاد به شمار می رود، بنابراین، یافته های غیر طبیعی CSF قابل تطبیق با مننژیت اسپتیک همراه با قند پایین و پروتئین باید مطرح کننده سل در نظر گرفته شده و درمان ضد سل به سرعت آغاز شود.

مقدمه: بانک های خون باید سعی نمایند محصولات خونی با کیفیت بالا و با حداقل زائد شدن تهیه نمایند. این عمل وقتی تحقق می یابد که مدیریت صحیحی بر کاربرد خون وجود داشته باشد ولازمه، اعمال این مدیریت صحیح آگاهی از وضع انتقال خون در واحد مربوط است. روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1382 در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. 12436 واحد خون دریافتی توسط بخش های مختلف مورد مطالعه قرار گرفت. میزان مصرف خون، فرآورده های خونی مختلف، میزان درخواست کراس ماچ توسط بخش های مختلف در پرسشنامه ثبت شد. برای مشخص کردن میانگین خون مصرف شده در روز، مصرف کلی خون در طول سال بر تعداد روزها تقسیم شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: جمعا از 12436 واحد خون دریافتی بانک خون، 2950 واحد (%23.8) آن زائد گردیده بود. میزان C:T در بسیاری از بخش های بیمارستان بیشتر از 2 بود که بیشترین میزان C:T در بخش های آنژیوگرافی، پیوند کلیه، قلب و زنان مشاهده گردید. میانگین مصرف روزانه خون در بیمارستان 26 واحد بود. در طول این مدت جمعا 7035 واحد پلاکت مصرف گردیده است که بیشترین میزان مصرف در بخش های خون شناسی و اورژانس داخلی مشهود بود. در این سال 11213 واحد FFP مصرف شده بود که بیشترین میزان مصرف FFP در بخش سوختگی بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان مصرف نشدن خون نسبت به دیگر موارد جهانی بسیار بالا می باشد. نسبت C:T بیشتر از 2 معمولا نشان دهنده درخواست بیش از اندازه کراس مچ می باشد. جهت کاهش این نسبت باید یک راهنمای محلی برای درخواست های خون تهیه گردد. علاوه بر این کمیته های انتقال خون باید بر نحوه درخواست و مصرف خون و فرآورده های خونی نظارت داشته باشد.

مقدمه: موکورمایکوزیس یا زیگومایکوزیس عفونت قارچی فرصت طلب با سیر حاد و مرگ و میر بالاست که در اکثر موارد در بیماران دیابتی و مبتلایان به نقص ایمنی از جمله بدخیمی های خونی دیده می شود بیماری به چندین شکل بروز می کند که رینوسربرال شایعترین شکل است. تشخیص صحیح و به موقع می تواند نقش مهم و اصلی در پیش آگهی بیماری داشته باشد. با توجه به این که مطالعات قبلی از دیدگاه آسیب شناسی و یا غالبا به صورت گزارش مورد ارائه شده است، هدف این مطالعه بررسی وضع بیماران مبتلا به موکورمایکوزیس از نظر عوامل ایجاد کننده و زمینه ساز، نشانه های بالینی هنگام مراجعه و نقش تشخیص به موقع در درمان ایشان تعیین گردید. روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در بیماران مبتلا به موکورمایکوزیس در سال 1372-1384 در بیمارستان امام رضا(ع) انجام شده است. 22 بیمار مبتلا که سابقه بستری در بخش های عفونی، مراقبت های ویژه، گوش و حلق و اورژانس داخلی را داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. پارامترهای تشخیصی و بالینی، مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: جمعیت تحت مطالعه 15 نفر مرد و 7 نفر زن بودند. دامنه سنی از 1 سال تا 80 قرار داشت. دیابت شایع ترین بیماری زمینه ای بوده است. بیش از %90 این افراد مبتلا به شکل راینوسربرال بودند و میزان مرگ و میر بالای %75 بوده است. مواردی که در زمان کوتاه به تشخیص رسیده و تحت درمان موفقیت آمیز قرار گرفته اند، کمتر از %25 بیماران را شامل شده است. رایزوپوس شایع ترین عامل ایجاد کننده و اسیدوز دیابتیک شایع ترین عامل زمینه ساز بود. نتیجه گیری: دیابت کنترل نشده شایع ترین عامل زمینه ساز موکورمایکوزیس است. تشخیص صحیح به موقع و زودرس و در نتیجه درمان صحیح نقش بسیار مهمی در پیش آگهی بیماری دارد و میزان مرگ و میر بیماران را به نسبت زیادی کاهش می دهد. آزمایش مستقیم در کوتاه ترین زمان جواب مطمئنی برای تشخیص است.

مقدمه: روش های مختلفی به منظور تسکین درد بعد از عمل جراحی زانو به کار رفته است. این مطالعه با هدف مقایسه اثر بی دردی سوفنتانیل به تنهائی و همراه با متیل پردنیزولون در جراحی آرتوسکوپی زانو انجام شده است. روش کار: این مطالعه کارآزمائی دوسوکور، از اول بهمن ماه 1383 لغایت اول خردادماه 1384 در بیمارستان قائم (عج) انجام شده است 96 بیمار با A.S.A I – II که سن آن ها بین 20-45 سال بود تحت جراحی آرترسکوپی زانو که منیسک را بر می داشتند به سه گروه 32 نفری تقسیم شدند. در یک گروه سوفنتانیل mg10 وریدی، گروه دیگر mg10 سوفنتانیل داخل مفصلی و در گروه سوم سوفنتانیل mg +10 متیل پردنیزولون 40 mg در انتهای عمل آرترسکوپی تحت بیهوشی عمومی داخ مفصل تزریق شد. بعد از عمل، درد در هنگام استراحت و در زمان حرکت (خم شدن فعال زانو) به وسیله Visual analog scal اندازه گیری شد. مقدار استامینوفن کدئین براساس نیاز بیمار بود و زمان تجویز آن یادداشت می شد. آنالیز آماری به وسیله آزمون من ویتینی و ویلکاسون و کای دو انجام شد. در تمام اطلاعات p<0.05 معنادار تلقی می شد. نتایج: اختلاف مهمی در اطلاعات فردی، مدت آنستزی و زمان تورنیکه در گروه های مختلف A و B و C دیده نشد. بعد از عمل نمره درد در زمان استراحت و حرکت زانو در گروه I.V بیشتر از دو گروه دیگر بود (p<0.05) اختلاف بین گروه های C و B نیز معنادار بود (p<0.05). میزان آنالژزیک مصرفی در گروه سوفنانیل و گروه سوفنتانیل همراه متیل پردنیزلون داخل مفصلی کاهش یافته بود (p<0.05) و اختلاف بین گروه C و B نیز معنادار بود (p<0.05). نتیجه گیری: تجویز داخل مفصلی سوفنتانیل به تنهایی و ترکیب سوفنتانیل و پردنیزلون بعد از جراحی آرتروسکوپی یک تکنیک موثر، قابل اعتماد و قابل تحمل است. سوفنتانیل همراه پردنیزلون باعث کاهش درد شده و آنالژزی تکمیلی را به طور موثری کاهش می دهد.

مقدمه: فلج عصب زوج 3 کرانیال یک طرفه همراه با گرفتاری عضله رکتوس فوقانی و افتادگی پلک دو طرف، از علایم تیپیک درگیری کمپلکس هسته زوج 3 می باشد. در این بیماران، سایر معاینات عصبی طبیعی است و اختلال منحصر به علایم چشمی می باشد. هدف از ارائه این مقاله مروری بر خونریزی های ناحیه مغز میانی و معرفی یک مورد نادر با درگیری کمپلکس هسته عصب زوج  3 می باشد. معرفی بیمار: بیمار مرد 59 ساله ای استکه با افتادگی ناگهانی پلک دو طرفه و عدم توانایی در باز کردن چشمها مراجعه کرده بود. سابقه پرفشاری بد کنترل شده را در گذشته داشته است. در معاینه عصبی، فلج زوج 3 چپ (محدودیت حرکت چشم به داخل، بالا پائین، میدریاز و پتوز) همراه با محدودیت حرکت چشم راست به بالا و افتادگی پلک طرف راست وجود داشت. سایر معاینات نورولوژیک طبیعی بود. سی تی اسکن مغز، خونریزی مغز میانی را در قسمت فوقانی و با تمایل به سمت چپ نشان داد.

آندومتریوز روده ای یک عارضه نادر اما از نظر بالینی مهم می باشد. شایع ترین نواحی درگیر رکتوسیگموئید و سپتوم رکتوواژینال است. اگر چه درگیری سروز روده در زنان در سنین باروری ناشایع نیست، اما ابتلای مخاطی نادر بوده و ممکن است تشخیص افتراقی آن از کانسر کولون به دلیل عدم وجود علایم اختصاصی و نیز کاربرد تشخیصی ضعیف اندوسکوپی و بیوپسی کولون مشکل باشد. در این گزارش، خانم 31 ساله ای با آندومتریوز روده ای در ناحیه کولون سیگموئید معرفی شده که با رکتوراژی مراجعه کرده و بررسی های اولیه کانسر کولون را برای ایشان مطرح بود. شواهد بافت شناسی در بیوپسی که حاصل بررسی های کولونوسکوپی مکرر همراه با مرور سابقه بالینی بود، تشخیص نهایی اندمتریوز روده ای را مسجل گردانید.