بیماری های پوست
سال:1382 | دوره:7 | شماره:2 (پیاپی 26) |تعداد مقالات:12

خانمی 35 ساله به علت تغییر رنگ مایل به زرد و افزایش ضخامت ناخن های دست و پا از 2 سال قبل به درمانگاه پوست مراجعه کرد. او از کندی رشد ناخن ها، سرفه مزمن و تورم ثلث تحتانی ساق و سطح پشتی پای چپ خود، از زمان شروع تغییرات ناخن ها نیز شاکی بود.در معاینه، رنگ تمامی ناخن های دست و پا زرد روشن بود. ضخامت برخی از ناخن ها و تحدب عرضی آنها نیز افزایش یافته بود. همچنین فقدان لانولا و کوتیکول مشاهده شد. تعدادی از ناخن ها اونیکولیز دیستال داشتند (تصویر شماره 1). اریتم تلانژکتاتیک خفیف صورت و ادم غیر گوده گذار ساق تحتانی و سطح پشتی پا وجود داشت (تصویر شماره 2). معاینه فیزیکی سایر اعضا و سیستم ها طبیعی بود.آزمایش قارچ شناسی (مستقیم و کشت) از ناخن ها منفی گزارش شد. رادیوگرافی ریه طبیعی بود ولی رادیوگرافی سینوس های صورت کدورت و افزایش ضخامت دو طرفه مخاط سینوس ماگزیلر را نشان داد.  

مردی 68 ساله با یک پلاک اریتماتو و حدود نامنظم به ابعاد 10×10 سانتیمتر روی پهلوی چپ مراجعه کرده است (تصویر شماره 1). سابقه شروع این ضایعه را از 4 سال قبل ذکر می کند که بتدریج ابعاد آن بزرگتر شده است. چند بار به پزشکان عمومی مراجعه کرده و بعنوان قارچ و اگزما درمان شده اما بهبود نیافته است. ضایعه فاقد خارش و سوزش بوده ولی از چند ماه قبل قسمت وسط آن یک اولسر به ابعاد 1×1 سانتیمتر ایجاد شده که بدنبال آن مختصری درد و خارش پیدا کرده است. از اطراف ضایعه (تصویر شماره 2) و از اولسر وسط ضایعه (تصویر شماره 3) نمونه برداری انجام شد. آزمایشات روتین، رادیولوژی قفسه صدری و سی تی اسکن قفسه صدری، شکم و لگن طبیعی بود.

مقدمه: ملاسما به طرحی از پیگمانتاسیون ناحیه صورت اطلاق می شود که لب فوقانی، گونه ها، پیشانی و چانه را درگیر می کند. بیماری عمدتا در خانمهای 55-30 سال دیده می شود و ممکن است یک تغییر فیزیولوژیک دوره حاملگی باشد. ماهیت دقیق اتیولوژیک ملاسما هنوز ناشناخته مانده است.هدف: بررسی میزان شیوع ملاسما در زنان شهر اردبیل.روش اجرا: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - مقطعی می باشد که در سال 1381 انجام شده است. روش نمونه گیری بصورت خوشه ای بود که در آن تعداد 855 نفر از زنان شهر اردبیل در محدوده سنی 85-12 سال از 855 خانواده واقع در 25 پایگاه بهداشتی در کل شهر اردبیل انتخاب شدند (از زنان بالای 11 سال، هر خانوار یک نفر به طور تصادفی). سپس اطلاعات مورد نیاز بر اساس پرسشنامه طراحی شده از قبل، جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی درقالب جداول فراوانی و فراوانی نسبی و آمار تحلیلی در قالب آزمونهای X2, ANOVA در نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: شیوع ملاسما در بین زنان شرکت کننده در مطالعه 39.5% بود. 9.5% از زنان حامله بودند. انتشار پیگمانتاسیون عمدتا بصورت centrofacial؛ (64.7%)بود و در 40.8% موارد سابقه مثبت خانوادگی وجود داشت.نتیجه گیری: ملاسما بیماری شایعی در اردبیل بوده و مطالعات تکمیلی برای یافتن علت و درمان آن مورد نیاز می باشد.

مقدمه: در چرخه انتقال بیماری لیشمانیوز جلدی (سالک) انسان، جوندگان و پشه های خاکی نقش دارند. برای مبارزه با این بیماری بهسازی محیط، جونده کشی و سمپاشی ناقل هر کدام به تنهایی در مناطق مختلف کشور ایران و همچنین در سایر نقاط جهان مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا که در حال حاضر واکسن موثری برعلیه این بیماری وجود ندارد، استفاده توام از چند روش مبارزه قابل بررسی است. هدف: ارزیابی استفاده از روش تلفیقی مبارزه با بیماری (بهسازی محیط، جونده کشی و سمپاشی ناقل). روش اجرا: این مطالعه بصورت مداخله ای انجام گرفت و پس ازشناسایی اکوسیستم محیط اطراف حرم مطهر امامزاده، نسبت به ایجاد پوشش گیاهی کاج تا شعاع 100 متری اطراف حرم، اصلاح درهای ورودی حرم مطهر، حذف مکان آبگیری و انباشت زباله به همراه طعمه گذاری جوندگان تا شعاع 2 کیلومتری اطراف حرم و سمپاشی ناقلین در اماکن داخلی حرم مطهر اقدام شد. یافته ها: میزان بروز بیماری در بین زائرین حرم مطهر درسال 1374 (قبل از مداخله) 3.7% بود که در سال 1375 (پس از انجام مداخله) به یک هفدهم و یکسال پس از آن به یک دوازدهم تقلیل یافت.نتیجه گیری: توصیه می شود درمبارزه با بیماری لیشمانیوز جلدی روش تلفیقی (بهسازی محیط، جونده کشی و سمپاشی) به همراه آموزش افراد در معرض خطر مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: تاکنون نتایج متفاوتی در مورد ارتباط بین ویتیلیگو و اختلالات عملکرد تیروئید گزارش شده است. هدف: بررسی رابطه ویتیلیگو با اختلالات عملکرد تیروئید.روش اجرا: تحقیق به روش مورد - شاهدی در بیماران ویتیلیگویی که حداقل 6 ماه از شروع بیماری آنها گذشته بود به عنوان گروه مورد و افراد فاقد ویتیلیگو به عنوان گروه شاهد (از نظر جنسی و سنی با گروه مورد همسان شده بودند) در سال 1380 در زاهدان انجام شد .T3،T4، TSH و T3RU در هر دو گروه اندازه گیری شد و میزان FTI محاسبه گردید. هیپوتیروئیدیسم و هیپرتیروئیدیسم بر اساس FTI و T3 (برای T3 هیپرتیروئیدیسم) سنجیده شد و یافته ها با استفاده از روش conditional logistic regression مورد تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: افراد مورد مطالعه در هر گروه 50 نفر و شامل 52% زن و 48% مرد بودند. در گروه مورد 16% اختلال عملکرد تیروئید دیده شد که 14% هیپرتیروئیدیسم و 2% هیپوتیروئیدیسم داشتند. در گروه شاهد 4% اختلال عملکرد تیروئید داشتند که 2% هیپرتیروئیدیسم و 2% هیپوتیروئیدیسم داشتند. در گروه مورد تنها یک نفر علایم بالینی هیپرتیروئیدی را داشت و در گروه شاهد هیچکدام از افراد علایم بالینی هیپو یا هیپرتیروئیدی را نداشتند. در آزمون آماری انجام شده p<0.05)OR=7 ) بود که نشان داد بین بیماری ویتیلیگو و اختلال عملکرد تیروئید ارتباط معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: آزمونهای تیروئیدی بایستی در بیماران ویتیلیگو انجام شود تا این بیماری هر چه سریعتر شناسایی و درمان شوند و از عوارض اختلالات تیروئیدی پیشگیری بعمل آید.

مقدمه: با توجه به مشکلات، عوارض جانبی و عدم پاسخ مناسب به داروهای رایج در درمان سالک، لزوم یافتن درمان جایگزین خصوصا درمانهای موضعی ضروری بنظر می رسد.هدف: تعیین میزان اثر بخشی پارامومایسین موضعی )پماد (Paromo - U بر روی لیشمانیوز جلدی ناشی از L.major در مدل موشی.روش اجرا: با تلقیح پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور در قاعده دم موش های سفید کوچک آزمایشگاهی (outbred) و ایجاد ضایعه در آنها بعد از1 تا 3 ماه، موش های مورد نظر بطور تصادفی به سه گروه تحت مداخله )درمان با (Paromo - U و گروههای شاهد 1 و 2 (درمان با اوره و آب مقطر) تقسیم شده و به مدت 8 هفته، روزانه دو نوبت تحت درمان موضعی با پماد پارومو - یو قرار گرفتند.یافته ها: میانگین قطر زخم های گروه های تحت مداخله و شاهد 1 و 2 قبل از درمان به ترتیب 10.9، 5.9 ،6 میلیمتر و پس از درمان 4، 12.7،14.3 میلیمتر اندازه گیری شد. در گروه تحت مداخله با انجام آزمایش های مستقیم و کشت بعد از درمان هیچگونه انگل دیده نشد، در حالیکه در تمامی موش های گروه شاهد اجسام لیشمن مشاهده گردید.نتیجه گیری: پماد Paromo - U و در درمان ضایعات پوستی ناشی از L.major در موش موثر می باشد.

مقدمه: در حال حاضر تشخیص انیکومایکوزیس بر اساس علایم بالینی، آزمایش مستقیم و کشت قارچ می باشد اما بر اساس بررسیهای انجام شده، روشهای آسیب شناسی از حساسیت بالاتری نسبت به سایر روشهای موجود برخوردار است.هدف: ارزیابی روش آسیب شناسی در تشخیص انیکومایکوزیس در مقایسه با روشهای اسمیر و کشت.روش اجرا: از 96 بیمار مشکوک به انیکومایکوزیس یک نمونه ناخن توسط ناخن گیر گرفته شد. سپس ناخن گرفته شده را به 4 قسمت تقسیم کرده و یک قسمت آن را ذخیره کردیم. یک قسمت دیگر در فرمالین 4% گذاشته شد و به روش آسیب شناسی بررسی گردید (PATH-PAS) یک قسمت دیگر آن در محیط مایکوزیل آگار و سابورود کستروزآگار کشت داده شد و کشتها به مدت 4 هفته در محیط اتاق نگهداری گردید. قسمت دیگر توط اسمیر مستقیم با پتاس 10% آزمایش شد. جوابهای هر آزمایش بدون اطلاع از جوابهای دیگر ثبت گردید. وجود علایم بالینی به همراه حداقل یک آزمون مثبت به عنوان تشخیص انیکومایکوزیس در نظر گرفته شد و حساسیت روشهای فوق در تشخیص انیکومایکوزیس مقایسه گردید.یافته ها: حساسترین روش ترکیب دو آزمون PATH-PAS و اسمیر بود (حساسیت 98%) اختلاف معنی داری بین حساسیت اسمیر و آسیب شناسی وجود نداشت. ولی دو روش PATH-PAS و کشت اختلاف معنی دار داشتند.نتیجه گیری: روش PATH-PAS یک روش ساده و بسیار حساس در تشخیص عفونتهای قارچی ناخن می باشد.

نیاز روزانه پزشکان به اطلاعات معتبر درباره بیماریها، زمان محدود برای دستیابی به این اطلاعات، ناتوانی منابع سنتی (همانند کتابها و مجلات) برای مرتفع ساختن این نیاز، جدایی میان مهارتهای تشخیصی و قضاوت بالینی پزشکان که با تجربه افزایش یافته و دانسته های به روز آنها که در طول زمان کاهش می یابد از یک سو و تحولات عظیم صورت گرفته در فن آوری اطلاع رسانی که امکان دسترسی آسان به بسیاری از پایگاه های اطلاعاتی را به منظور پاسخگویی به نیازهای علمی فراهم می آورد از سوی دیگر، باعث شده است که در سالهای اخیر پزشکی مبتنی بر شواهد (Evidence - Based Medicine) به عنوان راه حلی برای رفع این معضلات مد نظر قرار گیرد.پزشکی مبتنی بر شواهد عبارت از استفاده درست، صریح و خردمندانه از بهترین شواهد در دسترس در تصمیم گیری بالینی برای مراقبت از فرد فرد بیماران می باشد. پرداختن کامل به پزشکی مبتنی بر شواهد در برگیرنده 5 مرحله است:نخستین گام طراحی یک سوال بالینی با ساختار مناسب پیرامون خصوصیات یک بیماری و گام دوم جستجو برای دستیابی به بهترین شواهد برای پاسخ گفتن به سوال طرح شده می باشد. در سومین قدم ارزیابی منتقدانه شواهد بدست آمده از نظر اعتبار، اهمیت و کاربرد بالینی آنها صورت می گیرد. مرحله چهارم ترکیب نتیجه ارزیابی تاثیر قابل استفاده بودن مراحل قبلی، جستجوی راههایی برای اصلاح و نیز حفظ آنها در قالبی قابل دسترس به منظور استفاده بعدی خواهد بود.

لیشمانیوز جلدی، بیماری انگلی است که در اصفهان به صورت هیپراندمیک وجود دارد. ضایعات ناشی از این بیماری بسته به تعداد گزش می تواند منفرد یا متعدد باشد و معمولا در نواحی در معرض ایجاد می شود.در ناحیه چشم به علت وجود مژه ها و نیز حرکت پلک ها امکان گزش و در نتیجه گرفتاری این ناحیه نادر است. در این ناحیه ضایعات معمولا به صورت شالازیون و داکریوسیستیت و در موارد نادر اولسر و ضایعات شبیه کانسر بروز می کند. با توجه به اینکه در لیشمانیوز پلک امکان انتشاربیماری از پوست به ملتحمه، قرنیه و اسکلرا وجود دارد و نیز تغییر شکل و جوشگاه ناشی از این ضایعات موجب عوارض ثانویه چشمی می شود، این نوع لیشمانیوز به عنوان یک بیماری بالقوه وخیم برای چشم محسوب می گردد.در این مقاله، یک پسر 13 ساله با سابقه دو ساله لیشمانیوز پلک فوقانی و تحتانی که متعاقب آن دچار کونژنکتیویت و تریکیازیس شده بود، گزارش می شود. بیمار فوق به درمان با گلوکانتیم سیستمیک پاسخ داد، ولی نهایتا دچار عوارض ناشی از بیماری شامل اسکار ملتحمه و پلک، از دست دادن مژه ها در آن ناحیه و exposure keratitis گردید.

کارسینوم سلول بازال تومور بدخیمی است که ممکن است در پوست آسیب دیده در اثر اشعه آفتاب و اشعه یونیزان و یا بر روی اسکارهای سوختگی و اسکار واکسیناسیون ایجاد گردد. انواع بالینی کارسینوم سلول بازال عبارتند از ندولر، morphea type سطحی و پلیپوئید.واکنش های خال کوبی از نظر بافت شناسی متفاوتند و سه نوع اصلی آسیب شناسی پوستی همراه با خال کوبی عبارتند از: 1- واکنش آلرژیک، گرانولوماتو و لیکنوئید 2- واکنش تلقیحی و عفونی 3- واکنشهای ضایعاتی که بطور اتفاقی در خال کوبیها ایجاد می شوند. در اینجا ما بیماری را معرفی می کنیم که یک ضایعه قارچی شکل پایه دار به رنگ قرمز مایل به قهوه ای شفاف بر روی لب بالا و درست روی خط خال کوبی از حدود 2 سال قبل داشت که در آسیب شناسی ضایعه، کارسینوم سلول بازال تایید گردید. بنظر می رسد که خال کوبی در ایجاد و نیز شکل غیر معمول ضایعه موثر باشد.