بیماری های پوست
سال:1381 | دوره:5 | شماره:3 (پیاپی 19) |تعداد مقالات:10

آقایی 28 ساله با سابقه 9 ساله ضایعات پاپولر در نیمه راست اسکروتوم مراجعه نموده است. به گفته بیمار ضایعات گاها ترشحات شیری رنگ داشته که بدنبال آن اندازه آنها نیز کوچکتر می شود. وی سابقه تروما (انفجار مین) را در حدود 11 سال قبل می دهد که 2 تا 3 ماه بعد از آن ابتدا قسمت تحتانی پاها تورم پیدا کرده، این تورم تدریجا منتشر شده بعد از 2 سال تمام پای راست را فرا گرفته و همزمان ضایعات ناحیه اسکروتوم نیز ایجاد شده است (تصویر شماره 1) در معاینه ضایعات گروهی پاپولووزیکولر سفید رنگ و به رنگ پوست به همراه تورم اندام تحتانی راست قابل مشاهد بود. یکی از ضایعات برداشته شده و جهت آزمایش آسیب شناسی فرستاده شد.  

مقدمه: درصد بالایی از بیمارانی که به پزشکان متخصص پوست مراجعه می کنند از نشانه ها و علایمی شکایت دارند که یا خود ناخواسته آنها را ایجاد کرده اند، یا در ذهن خود تصویر نادرستی از سلامت و زیبایی اندام های خود دارند و یا اینکه از خارش ها، دردها و سوزش هایی رنج می برند که همگی ریشه در روانشناسی آنها دارد. هدف: شناسایی آسیب شناسی روانی بیماران پوستی با منشا روانی مراجعه کننده به یک مطب تخصصی بیماری های پوستی.روش اجرا: از میان بیماران روان تنی - پوستی که در طی شش ماه به یک مطب بیماری های پوست در اهواز مراجعه کردند، 109 نفر آمادگی خود را برای بررسی روانپزشکی اعلام نمودند. در مطب بیماری های پوست تشخیص عمدتا بالینی و برپایه مصاحبه و معاینه استوار بوده است. سپس بیماران در مطب روانپزشکی براساس سنجش های DSM - IV بصورتی نیمه ساخت یافته مورد مصاحبه قرار گرفتند. بعلاوه از پرسش نامه های Beak و Taylor نیز برای بررسی وضعیت افسردگی و اضطراب در آنها استفاده شده و نتایج آن ثبت گردید. یافته ها: از میان 109 نفر بیمار بررسی شده، 107 نفر از اختلالات خلقی مانند اضطراب و افسردگی و یا مجموعه ای از اینها رنج می بردند. هفده نفر از 107 نفر دارای اختلال شخصیت و سه نفر دارای اختلال تفکر (افکار هذیانی) بودند. نتیجه گیری: بیماران روان تنی پوست دارای یک و یا چند آسیب شناسی روانی می باشند. برای درمان موفقیت آمیز این بیماران، باید آسیب شناسی روانی آنها با کمک روش های روانپزشکی شناسایی و همزمان با درمان نشانه های پوستی تحت معالجه قرار گیرد.

مقدمه: ناتوانی ناشی از بیماری پسوریازیس موضوع مهمی در بیماری های پوستی است، از این رو ارزیابی تخمین بیماران از کیفیت زندگی شان امری مهم می باشد. هدف: هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس و مقایسه آن با افراد سالم بوده است. روش اجرا: در این مطالعه مقطعی، 55 فرد بیمار مبتلا به پسوریازیس و 55 فرد سالم به عنوان گروه شاهد در بیمارستان رازی تهران مورد مصاحبه قرار گرفتند. کیفیت زندگی بوسیله پرسش نامه های SF - 36 و PDI ارزیابی شد. یافته ها: محاسبه نمرات در هر یک از حیطه های SF - 36 نشان داد که بیماران مبتلا به پسوریازیس بطور معنی داری نمراتی پایین تر از افراد سالم در حیطه ها بجز عملکرد جسمانی داشتند. بیشترین اختلاف در حیطه عملکرد اجتماعی و کمترین اختلاف در حیطه شادابی مشاهده شد. همچنین در بیماران پسوریازیسی بین نمره PDI و هر 8 حیطه SF - 36 همبستگی منفی وجود داشت. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به پسوریازیس کیفیت زندگی پایین تری نسبت به جمعیت عادی دارند، بنابر این در مراقبت از بیماران پسوریازیسی باید به تاثیر بیماری بر حیطه های مختلف زندگی توجه داشت.

مقدمه: ملانوم بدخیم در کشورهای غربی عمده مرگ و میر در مبتلایان به سرطان های پوستی است. از طرفی میزان بروز، نمای بافت شناسی و سیر تومور در بین آسیایی ها و غربی ها کاملا متفاوت است. هدف: این مطالعه با هدف بررسی و وضعیت بالینی و آسیب شناسی ملانوم در طی یک دهه گذشته در خوزستان انجام گرفت. روش اجرا: بررسی حاضر یک مطالعه گذشته نگر بوده و بر روی موارد ملانوم تشخیص داده شده از مهرماه 1369 لغایت شهریور ماه 1379 صورت گرفت. اطلاعات موجود در گزارشات آسیب شناسی بایگانی آزمایشگاه های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و یا آزمایشگاه های خصوصی در استان خوزستان بر روی فرم های از پیش آماده شده که دارای سوالاتی مشتمل بر سن، جنس، محل درگیری و نوع بافت شناسی تومور بود، ثبت گردید. یافته ها: 62 بیمار (28 مورد زن با میانگین سنی 14.1±53.80 سال و 34 مورد مرد با میانگین سنی 15.8± 55.9 سال) مبتلا به ملانوم بدخیم بودند. از 62 مورد ملانوم بدخیم، 59.67% ملانوم پوستی، 19.35% ملانوم متاساتیک در غدد لنفاوی، 11.29% ملانوم چشمی،4.83% ملانوم دستگاه گوارش، 3.22% ملانوم مخاطی و 1.61% ملانوم گوش میانی و ماستوئید بود. انواع ملانوم تشخیص داده شده از نظر بافت شناسی به ترتیب شامل ملانوم بدخیم کلاسه بندی نشده (30.64%)، ملانوم ندولر (27.41%)، ملانوم متاستاتیک (24.19%)، ملانوم لنتیجینوس آکرال (12.91%) و لنتیگومالیگنا ملانوما (4.84%) بود. نتیجه گیری: اگر چه به نظر می رسد ملانوم تومور نادری در خوزستان است ولی جهت بررسی دقیق تر روند ملانوم در حال و آینده، انجام مطالعات بیشتر در منطقه ضروری است تا بتوان در سایه آن تدابیری جدید در راستای کنترل و پیشگیری بیماری اتخاذ نمود.

مقدمه: درمان با آسیترتین (نئوتیگازون) همراه با عوارضی است که معمولا به مقدار مصرف دارو بستگی دارد. در مطالعات اخیر نشان داده شده که مصرف توام ویتامین E، همراه با ایزوترتینوئین می تواند عوارض جانبی ناشی از این دارو را کاهش دهد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر مصرف توام ویتامین E و آسیترتین در کاهش عوارض ناشی از آسیترتین است. روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی، 39 بیمار تحت درمان با آسیترتین، بصورت تصادفی ساده در دو گروه تحت درمان همزمان آسیترتین و ویتامین Eبه میزان 13 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن روزانه و یا آسیترتین به تنهایی قرار گرفتند. عوارض ناشی از تجویز آسیترتین در دو گروه بعد از سه ماه مصرف، بررسی و با هم مقایسه گردید. یافته ها: 21 بیمار تحت درمان با آسیترتین به تنهایی و 18 بیمار تحت درمان توام قرار گرفتند. پس از سه ماه درمان میزان بروز عوارض جانبی ناشی از آسیترتین در دو گروه اختلاف قابل ملاحظه ای را نشان نداد. نتیجه گیری: برخلاف نتایج حاصل از درمان توام ویتامین E و ایزوترتینوئین، ویتامین E با میزان 13 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن روزانه نمی تواند در کاهش عوارض ناشی از مصرف آسیترتین موثر باشد.

مقدمه: تظاهرات پوستی متعددی در بیمارانی که بعلت نارسایی مزمن کلیه به مدت طولانی همودیالیز می شوند، گزارش شده است. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی و شناخت نمایش بالینی تظاهرات پوستی بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که در مراکز همودیالیز دانشگاه علوم پزشکی اهواز دیالیز می شدند انجام گرفت. روش اجرا: تعداد 108 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه مراجعه کننده به مراکز دیالیز وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اهواز طی سال های 80 - 1379 از نظر تغییرات پوستی توسط یک متخصص یا دستیار پوست معاینه شدند. یافته ها: تمام بیماران حداقل یک ضایعه پوستی داشتند. شایع ترین یافته تغییرات پیگمانتاسیون پوست بود (77.7%) سایر تظاهراتی که مشاهده شد عبارت بودند از: تغییرات ناخنی 75%، خشکی پوست 60.1%، خارش 58.3%، اختلالات مو 33.3%، اکیموز 25.9% و درماتوز پرفوریتینگ اکتسابی 1.8%. هیچ گونه ارتباط معنی داری بین یافته های اخیر و جنس، سن، مدت دیالیز و بیماری زمینه ای مشاهده نشد. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه تغییرات متعدد پوستی را نشان می دهند و احتمالا همودیالیز می تواند بر فراوانی این تغییرات تاثیر داشته باشد.

هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس شامل مجموعه بیماری هایی است که ناشی از تکثیر و ارتشاح بافتی سلول های لانگرهانس تمایز یافته می باشند. این عنوان شامل بیماری های Hand - Schuller - Christian -Letterer - Siwe گرانولوم ائوزینوفیلیک و رتیکولوهیستوسیتوز مادرزادی می باشد که معمولا در کودکان اتفاق می افتد و بندرت در بالغین رخ می دهد. اخیرا بیماری براساس تعداد ارگان های درگیر به دو فرم محدود و گسترده تقسیم شده است. در این گزارش مرد 41 ساله ای مبتلا به این بیماری با علایم پوستی شبیه درماتیت سبورئیک و ضایعه پولیپوئید مجزای گوش خارجی بدون درگیری ارگان های دیگر معرفی می گردد.

مقدمه: ضایعات اکراین هیدروسیستوما بصورت کیست های احتباسی ناشی از غدد عرق اکراین هستند که در درم قرار دارند و تظاهر بالینی آنها بصورت کیست های کوچک و شفاف و برجسته می باشد. هدف: بررسی اثر بخشی آلومینیوم کلراید هگزا هیدرات 20% در الکل مطلق بر ضایعات اکراین هیدروسیستومای متعدد. روش اجرا: در طی یک کار آزمایی دوسویه کور شاهددار، 33 بیمار مبتلا به اکراین هیدروسیستومای مراجعه کننده به بیمارستان رازی در تابستان 1379 به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول محلول آلومینیوم کلراید هگزا هیدرات 20% در الکل مطلق و گروه شاهد الکل مطلق دریافت نمودند. بیماران دارو را به صورت موضعی بر روی پوست کاملا خشک هنگام خواب مصرف نمودند و صبح روز بعد با آب شستشو دادند. یافته ها: پاسخ درمانی خوب و عالی (بهبودی بالای 50%) در 78.5% بیمارانی که آلومینیوم کلراید هگزا هیدرات 20% استفاده کرده بودند بدست آمد. در حالیکه این رقم در گروه دارونما 17.6% بود (P<0.0001). نتیجه گیری: آلومینیوم کلراید هگزا هیدرات 20% درمانی موثر و کم خطر برای ضایعات هیدروسیستومای متعدد می باشد.

آلفا اینترفرون دارای ضد ویروسی است که در درمان هپاتیت مزمن B به کار می رود. از عوارض مصرف آن شعله ور ساختن بیماری خود ایمنی زمینه ای و یا تشدید بیماری خود ایمنی موجود است. گزارشات اندکی در مورد عوارض اتوایمیون آن مثل لوپوس اریتماتوز سیستمیک، هپاتیت خود ایمنی، ویتیلیگو، کم کاری و پر کاری تیروئید وجود دارد. در این گزارش، در مورد مبتلا به هپاتیت مزمن B معرفی می شوند که تحت درمان با آلفا اینترفرون قرار گرفتند. در مورد اول ضایعات ویتیلیگو به دنبال مصرف آلفا اینترفرون بروز کرده و سه ماه پس از قطع درمان کاملا برطرف شدند. در مورد دوم ضایعات ویتیلیگو قبل از شروع درمان وجود داشته و با مصرف آلفا اینترفرون علاوه بر تشدید ضایعات قبلی، ضایعات جدیدی بروز نمودند و پس از 6 ماه از قطع درمان، ضایعات جدید کاملا ناپدید شدند. بروز ویتیلیگو به دنبال مصرف آلفا اینترفرون در مبتلایان به هپاتیت مزمن B تا به حال گزارش نشده است.