مجله دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
سال:1385 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:22

زمینه و هدف: عمل جراحی هموروئیدکتومی معمولا با درد شدید در 24 تا 48 ساعت اول بعد از عمل همراه است. اقدامات مختلفی مانند مصرف مخدرها، بلوک های موضعی و غیره برای کاهش این درد صورت گرفته است ولی یک روش مطمئن در کاهش درد پس از این عمل ارایه نشده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی اثرات بلوک حفره ایسکیوآنال با استفاده از بوپی واکائین در کاهش درد پس از عمل مذکور بوده است.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 80 بیمار کاندید عمل جراحی الکتیو هموروئیدکتومی در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان تحت بیهوشی عمومی به صورت تصادفی در دو گروه بلوک حفره ایسکیوآنال با استفاده از تزریق 4cc محلول بی حسی (بوپی واکائین 0.25%) (گروه مورد) و عدم بلوک حفره ایسکیوآنال (گروه شاهد) قرار گرفتند. نوع بیهوشی و عمل جراحی در هر دو گروه مشابه بود. پس از عمل در صورت نیاز و درخواست بیمار داروی پتدین با دوز معین تزریق شد. میزان درد بیماران با استفاده از معیار VAS (Visual Analogue Scale) در زمانهای 0 (بلافاصله پس از هوشیاری)، 4، 12 و 24 ساعت پس از عمل اندازه گیری شد و زمان درخواست پتدین و میزان کلی پتدین مصرفی در مدت 24 ساعت ثبت گردید. اطلاعات ثبت شده با استفاده از آزمون های t، کای دو و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه از نظر سن، جنس، وزن و طول مدت عمل جراحی وجود نداشت. بر اساس نتایج میانگین نمره کل درد در گروه مورد و شاهد به ترتیب 0.92±2.65و 1.09±4.93 بود (p<0.05) همچنین میزان متوسط نمره درد در زمان های 0، 4، 12 و 24 ساعت پس از عمل بطور معنی داری در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05). فاصله زمانی اولین درخواست مسکن و میزان داروی پتدین درخواستی در 24 ساعت اول پس از عمل در گروه مورد بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05). میانگین امتیاز نظر کلی بیمار در مورد تسکین درد در گروه مورد 0.75±3.30 و در گروه شاهد 1.00±2.90 بود (p<0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصله، استفاده از بلوک حفره ایسکیوآنال با بوپی واکائین قبل از شروع عمل جراحی موجب تسکین درد بعد از عمل و کاهش دوز مصرف مسکن تزریقی می شود. لذا توصیه می شود که از این روش برای کاهش درد پس از عمل هموروئیدکتومی و مصرف کمتر داروهای مسکن، استفاده شود.

زمینه و هدف: عمل جراحی اصلاح استرابیسم از جمله اعمال جراحی است که با شیوع بسیار بالای تهوع و استفراغ پس از عمل برخوردار است. علیرغم بکارگیری داروهای مختلف جهت پیشگری یا درمان، این عارضه کماکان پس از عمل دیده می شود. داروی کلونیدین از گروه آگونیست های آلفا -2 بوده و در برخی از تحقیقات انجام شده دارای اثرات متفاوتی بر روی تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی مختلف بوده است.  لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان تاثیر این دارو در مقایسه با متوکلوپرامید بر میزان تهوع و استفراغ پس از عمل استرابیسم در اطفال انجام شد.روش بررسی: در یک مطالعه کار آزمایی بالینی تعداد 135 بیمار در محدوده سنی کمتر از 18 سال پس از کسب اجازه از بیمار و یا والدین آنها بطور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند و در هر گروه 90 دقیقه قبل از عمل جراحی، از یکی از شربت های کلونیدین (با دوز 4mg/kg)، متوکلوپرامید (0.25mg/kg) و دارونما استفاده شد. سپس القا و ادامه بیهوشی و عمل جراحی بطور یکسان در 3 گروه انجام شد. تعداد دفعات استفراغ و تهوع در ریکاوری و بخش به مدت 24 ساعت ثبت گردید و نتایج با استفاده از تست های آماری Chi-square وANOVA with Dunnett T3 correction  تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان فراوانی استفراغ در گروه کلونیدین (28.8%) از دارونما (37.7%) کمتر بود (p<0.05) ولی توزیع فراوانی تهوع و اوغ زدن بین کلونیدن و دارونما معنی دار نبود. همچنین میانگین تعداد دفعات استفراغ در گروه کلونیدین (0.99±0.51) از متوکلوپرامید (1.48±1.11) و دارونما (2±1.27) کمتر بود (به ترتیب p<0.01 و p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به آنکه در این تحقیق کلونیدین توانسته است سبب کاهش توزیع فراوانی و میانگین تعداد دفعات استفراغ پس از عمل جراحی شود و با توجه به سایر اثرات سودمند آن در بیهوشی، توصیه می شود که این دارو در اعمال جراحی که با شانس بالایی از تهوع و استفراغ پس از عمل برخوردار می باشند استفاده شود.

زمینه و هدف: سرطان معده دومین علت مرگ ناشی از سرطان را در جهان به خود اختصاص داده است. تعیین ضایعات پاتولوژیک مرتبط با سرطان معده جهت ایجاد برنامه های غربالگری و در نتیجه اعمال اقدامات پیشگیرانه و پیگیری دقیق تر بیماران از اهمیت به سزایی برخوردار می باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی برخی ضایعات هیستوپاتولوژی مرتبط با سرطان معده انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه مورد - شاهدی یافته های بیوپسی 55 بیمار مبتلا به سرطان معده سلولهای اپیتلیال و همین تعداد از افراد گروه شاهد که شامل بیوپسی های غیر سرطانی و غیر اولسر پپتیک بودند در بخش پاتولوژی بیمارستان الزهرا (س) از لحاظ وجود گاستریت آتروفیک، متاپلازی روده ای، دیسپلازی، شدت گاستریت، وجود فولیکول لنفاوی، انفیلتراسیون ائوزینوفیل و ارگانیسم هلیکوباکتر پیلوری مورد بررسی قرار گرفت و داده ها با استفاده از آزمون های مجذور کای، من ویتنی و شاخص نسبت بخت (OR=Odds Ratio) تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: وجود گاستریت آتروفیک، ائوزینوفیلی و ارگانیسم هلیکوباکتر پیلوری در دو گروه مورد و شاهد اختلاف آماری معنی داری نداشت. در گروه مورد و شاهد به ترتیب درصد فراوانی متاپلازی روده ای 47.3% و 10.9% (p<0.001، OR=19.89)، دیسپلازی 14.5% و 1.8% (p<0.01، OR=76.21) و فولیکول لنفاوی 81.8% و 32.7% (p<0.001، OR=22.46) به دست آمد. درصد فراوانی گاستریت شدید و متوسط در گروه شاهد بیشتر از گروه مورد بود (p<0.05، OR=0.93).نتیجه گیری: با توجه به ارتباط قوی وجود متاپلازی روده ای، دیسپلازی و فولیکول لنفاوی در بیوپسی معده مبتلایان به سرطان معده، نیاز به پیگیری منظم و در فواصل کوتاه مدت این بیماران از طرف پزشک می باشد.

زمینه و هدف: تمرین، یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به بیماران با کمردرد مزمن می باشد که تاثیرات اثبات شده ای در بهبود عملکرد و کار بیمار می گذارد. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر دو روش ورزش های ثبات دهنده و ویلیام بر بهبود عملکرد بیماران با کمردرد مزمن مکانیکال می باشد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 34 بیمار زن با کمردرد مزمن به طور تصادفی در یکی از دو روش ورزش های ثبات دهنده (17 بیمار) و ورزش های ویلیام (17 بیمار) قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 14 جلسه تحت درمان مورد نظر قرار گرفتند. داده ها بر اساس پرسشنامه درد McGill، ناتوانی در کارهای روزمره قبل و بعد از درمان جمع آوری و داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل و t زوجی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نمره درد در گروه ورزش های ثبات دهنده از 7.3±33.5 به 11.7±14.4 (0.001>p) و در گروه ورزش های ویلیام از 7.2±31.8 به 107±11.5 (0.001>p) تغییر یافت. تغییر میانگین ناتوانی در کارهای روزمره در هر دو گروه معنی دار بود (0.05>p). آنالیز اطلاعات هیچ تفاوت مشخصی را در درد گزارش شده و ناتوانی گزارش شده در کارهای روزانه بین دو گروه نشان نداد (0.05<p).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این بررسی، ورزش های ثبات دهنده و ویلیام هر دو، در کوتاه مدت بر کاهش درد و بهبود عملکرد بیماران با کمردرد مزمن مکانیکال موثر می باشند و هیچ گونه برتری بین دو روش مذکور از این نظر وجود ندارد.

زمینه و هدف: دو روش مرسوم درمان شکستگی های تنه تیبیا، روش ثابت کردن داخلی با پلاک و کارگذاری میله در داخل کانال استخوان می باشد. از آنجایی که هر یک از این روشها معایب و محاسنی دارد لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج درمانی شکستگی تنه استخوان تیبیا با دو روش فوق انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به شکستگی تنه تیبیا انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمان با پلاک (گروه I) و درمان با میله داخل کانال استخوانی (گروه II) تقسیم شدند و پس از درمان دو گروه از نظر متوسط زمان جوش خوردن، مدت زمان بستری در بیمارستان، ضخامت کال استخوانی، دامنه حرکتی زانو و مچ پا و متوسط زمان بازگشت بکار مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بر اساس این مطالعه به ترتیب در گروه I و II متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 0.25±4.8 و 0.24±3.4 ماه، متوسط زمان بستری در بیمارستان 0.03±5 و 0.04±3 روز و متوسط ضخامت کال استخوانی پس از 4 هفته 0.05±2.5 و 0.06±4 میلی متر، متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی زانو در حد 130 درجه 0.05±3 و 0.06±1.5 ماه، و متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی 50 درجه مچ پا 0.04±3.5 و 0.03±2 ماه و متوسط زمان بازگشت بکار 0.07±5.2 و 0.04±3 ماه بود. در کلیه موارد مورد بررسی اختلاف مشاهده شده معنی دار بود به طوری که در گروه II نتایج بهتری بدست آمد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، روش ثابت کردن شکستگی تنه تیبیا با استفاده از میله داخل کانال استخوانی نسبت به استفاده از پلاک ارجحیت دارد.

زمینه و هدف: آنچه که در درمان یک بیماری مزمن چون تالاسمی دارای اهمیت است علاوه بر کنترل علایم بیماری، بهبود کیفیت زندگی بیمار است. با توجه به اینکه تاثیر تالاسمی و عوارض ناشی از آن بر روی کیفیت زندگی از دیدگاه کودکان بیمار و افراد درگیر با آن هنوز ناشناخته باقی مانده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای کیفیت زندگی کودکان و نوجوانان مبتلا به تالاسمی از دو دیدگاه خود و والدینشان انجام شد.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی کیفیت زندگی 39 کودک و نوجوان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بخش تالاسمی مر کز آموزشی، درمانی هاجر شهرکرد مورد بررسی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های کیفیت زندگی (PedSQL) در دو دیدگاه کودکان و والدین در چهار بعد جسمی (8 سوال)، عاطفی (5 سوال)، اجتماعی (5 سوال) و عملکرد مدرسه (5 سوال) بود. اطلاعات با استفاده از روشهای آمار استنباطی (آزمون t زوج، من ویتنی و هبستگی اسپیرمن) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره کمی و کیفیت زندگی این کودکان از دیدگاه خودشان 0.6±1.06 و از دیدگاه والدینشان 0.88±1.43 بود (p<0.001). بین میانگین نمره کیفیت زندگی در دو بعد اجتماعی و مدرسه در دو دیدگاه کودکان و والدینشان تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما در ابعاد جسمی (p<0.05) و عاطفی (p<0.001) این تفاوت معنی دار بود. کیفیت زندگی دختران در بعد جسمی بدتر از پسران (p<0.05) و در مجموع کیفیت زندگی کودکان روستایی پایین تر از شهری بود (p<0.01).نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که دیدگاه کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور و والدینشان نسبت به کیفیت زندگی به خصوص در دو بعد عاطفی و جسمی متفاوت می باشد. با توجه به نقش والدین در آموزش کودکان توصیه می شود برنامه هایی به منظور ارتقا سطح بهداشت روان این بیماران همراه با خانواده آنها در کنار مراقبت های درمانی ارایه گردد. 

زمینه و هدف: سونوگرافی داپلرترانس کرانیال (TCD) روشی غیر تهاجمی، ارزان، سریع و مفید در ارزیابی و تعیین محل ایجاد پاتولوژی در بیماران مبتلا بـه سکته مغزی حاد بخصوص در محدوده شریان مغزی میانی (MCA) است. این تحقیق با هدف بررسی ارزش پیشگویی مقایسه وضعیت همودینامیک شریان مغزی میانی توسط سونوگرافی داپلر ترانس کرانیال و بررسی روند بهبود عملکرد این بیماران در طی 1 و 6 ماه بعد از شروع بیماری انجام شد.روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر تعداد 102 بیمار مبتلا به سکته مغزی حاد مراجعه کننده به بخش نورولوژی بیمارستان سینا شهر همدان در طی سال 1384 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تمامی بیماران اقدامات درمانی معمول و CT Scan بدون ماده ی حاجب همچنین سونوگرافی داپلرترانس کرانیال در 24 ساعت اول بستری انجام گردید. بیماران بر حسب اطلاعات TCD به سه گروه دارای خونرسانی طبیعی دو طرفه (گروه اول)، خونرسانی غیر طبیعی یک طرفه (گروه دوم) و خونرسانی کاهش یافته دو طرفه (گروه سوم) تقسیم شدند. عملکرد حرکتی بیماران در طول بستری، یک ماه و 6 ماه بعد از ترخیص توسط یک متخصص نورولوژی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران 12.67±65.39 سال و 48% مرد بودند. عملکرد حرکتی در سمت گرفتار، در هر سه گروه دارای روند بهبودی معنی داری بود (p<0.05) و در مقایسه با یکدیگر در ماه ششم گروه دوم دارای روند بهبودی ضعیف تری نسبت به گروه اول و سوم بود (p<0.01). با این حال روند بهبود اختلالات اسفنکتری و تکلم در بین سه گروه یکسان بود (p>0.05).نتیجه گیری: بررسی تغییرات همودینامیک در محدوده شریان مغزی میانی به کمک TCD دارای ارزش پیشگویی کننده در بهبود عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به سکته مغزی حاد در شش ماه بعد از ترخیص بود.

زمینه و هدف: بی هوشی نخاعی به دلیل راحتی تکنیک و نیاز به میزان کم داروی بیحسی موضعی و عوارض نسبتا کمتر در مقایسه با بیهوشی عمومی در بین متخصصین بیهوشی از مقبولیت زیادی برخوردار است. لیدوکائین بطور وسیعی در این روش بکار می رود و مسلما افزایش طول مدت بی دردی آن در طی عمل جراحی می تواند بر مقبولیت این روش بیفزاید. امروزه اپی نفرین و فنتانیل به طور وسیعی جهت بهبود کیفیت بلوک و افزایش زمان بلوک بی هوشی نخاعی استفاده می شوند و از آنجا که مقایسه ای بین این دو دارو صورت نگرفته است، مطالعه حاضر با هدف بررسی مدت زمان بلوک حسی و حرکتی ناشی از تزریق این دو دارو با هم و به تنهایی به همراه لیدوکائین انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور انجام شده است. سه گروه 20 نفری از بیماران کاندید عمل جراحی قسمت تحتانی شکم به طور تصادفی انتخاب و تحت بی هوشی نخاعی به ترتیب با مخلوط 50 میلی گرم لیدوکائین+0.2 میلی گرم اپی نفرین '(گروه اول)، 50 میلی گرم لیدوکائین+20 میکروگرم فنتانیل+0.2 میلی گرم اپی نفرین (گروه دوم) و 50 میلی گرم لیدوکائین+20 میکروگرم فنتانیل (گروه سوم) قرار گرفتند. سپس بیماران از نظر طول مدت بلوک حسی و حرکتی و تغییرات همودینامیک مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از آزمون های آماری کای دو و ANOVA  مقایسه گردیدند.یافته ها: توزیع فراوانی از نظر جنس و میانگین سنی در هر سه گروه یکسان بود (p>0.05). میانگین طول مدت بلوک حسی در گروه اول 19.02±130.25 دقیقه، در گروه دوم 32.7±133 دقیقه و در گروه سوم 14.58±116 دقیقه بود که تفاوت معنی دار آماری بین سه گروه وجود نداشت. میانگین طول مدت بلوک حرکتی در گروه اول 14.63±120.95 دقیقه و در گروه دوم 25.74±118.75 دقیقه و در گروه سوم 18.23±107 دقیقه بود که تفاوت معنی دار آماری بین سه گروه وجود نداشت و همچنین تغییرات همودینامیک در هر سه گروه اختلاف معنی داری با هم نداشتند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن ترکیب دارویی 20 میکروگرم فنتانیل و 0.2 میلی گرم اپی نفرین به داروی بی حسی موضعی لیدوکائین طول مدت بلوک حسی و حرکتی و تغییرات همودینامیک را نسبت به هر یک از دو داروی فوق به تنهایی تغییر نمی دهد و در نتیجه نیازی به استفاده هم زمان از دو دارو نیست. لذا مطالعات تکمیلی با دوزهای متفاوتی از داروهای فوق پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: گرسنگی سبب تغییر در سطوح پلاسمایی هورمون های هیپوفیزی از جمله گنادوتروپین ها و هورمون رشد می گردد. با توجه به پیچیدگی دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد و محور هورمون رشد و نتایج متناقضی که در خصوص تغییرات هورمونی دو محور یاد شده در طی گرسنگی وجود دارد، مطالعه حاضر با هدف بررسی تداخل عمل بین دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد (HPG) و محور هورمون رشد در سطوح هیپوتالاموسی - هیپوفیزی در طی گرسنگی انجام گردید.روش بررسی: در یک مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر بالغ به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروههای تجربی به مدت چهار روز در شرایط گرسنگی قرار گرفتند و فقط از آب استفاده می کردند. در حالی که گروه کنترل از غذای استاندارد آزمایشگاهی و آب بطور نامحدود استفاده می کردند. به هر یک از گروههای کنترل و گرسنه هر روز یکبار 1.0 سی سی روغن ذرت به گروه گرسنه تیمار شده با تستوسترون هر روز یکبار 1 سی سی حاوی 1mg/kg وزن بدن تستوسترون و به گروه گرسنه تیمار شده با استرادیول هر روز یکبار 1 سی سی حاوی 1mg/kg وزن بدن استرادیول تزریق شد. در پایان روز چهارم میزان هورمونهای رشد (GH)، لوتینیزینگ (LH)، محرک فولیکول (FSH)، تستوسترون و استرادیول اندازه گیری و یافته ها با استفاده از آزمونهای ANOVA دانکن، توکی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: در طی گرسنگی سطوح پلاسمایی هورمون رشد 64% افزایش یافت در حالی که سطوح پلاسمایی FSH، LH و تستوسترون به ترتیب 33%، 31% و %41 کاهش نشان دادند (0.001>p). اگر چه در حیوانات گرسنه تیمار شده نیز افزایش سطوح پلاسمایی GH دیده شد، اما این افزایش بسیار کمتر از حیوانات تیمار نشده بود (0.001>p). همچنین تیمار با این هورمون ها سبب کاهش معنی داری در سطوح پلاسمایی FSH و LH شد (0.001>p).نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش دو محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد و محور هورمون رشد در طی گرسنگی کوتاه مدت مکانیسم تنظیمی مشترک و مشابهی دارند.

زمینه و هدف: کیست هیداتیک یکی از بیماریهای مشترک بین انسان و دام است که از شیوع نسبتا گسترده ای در دنیا برخوردار می باشد. استان چهارمحال و بختیاری به دلیل وجود شغل دامپروری یکی از نقاط بالقوه پر خطر این بیماری است. با توجه به اینکه شهرستان لردگان دارای شیوع بالایی از آلودگی در استان می باشد، این مطالعه با هدف بررسی میزان آگاهی از عوامل خطر ابتلا به کیست هیداتیک در این شهرستان مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی از بین تمام افراد بالای 15 سال شهرستان لردگان 500 نفر به روش چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. پرسشنامه خود ساخته حاوی سوالاتی در مورد عوامل خطر ابتلا به بیماری در اختیار آنها قرار گرفته و تکمیل گردید. همچنین 30 قصاب از مناطق مختلف این شهرستان انتخاب و پرسشنامه شامل موارد نگهداری سگ توسط قصاب ها و امکان تغذیه سگ به وسیله احشا آلوده تکمیل گردید. اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه ها با استفاده از آزمون کای دو تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: در این مطالعه میزان آگاهی از نحوه انتقال بیماری 7.2% و میزان استفاده از آب لوله کشی 88.2% بوده است. همچنین در 54.4% موارد سبزیجات بصورت موثر شستشو داده می شدند. میزان نگهداری سگ در منزل 22.4%، نگهداری دام در منزل 42.6%، وجود سگ ولگرد در محل سکونت 75.6% بود. وجود سگ در محل قصابی ها 30% و تغذیه سگ ها با احشا دام ها 20% بود. 40% قصابان برای سهولت جدا کردن پوست در زیر آن می دمیدند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این بررسی که نشان می دهد سطح آگاهی مردم و قصاب ها در حد پایینی است به نظر می رسد که این افراد از نظر عوامل خطر بیماری کیست هیداتیک بایستی مورد آموزش قرار گیرند.

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیکی کربوهیدراتها، چربی ها و پروتیین ها است که ناشی از کمبود یا فقدان انسولین می باشد. استفاده از داروهای شیمیایی در درمان دیابت و عوارض ناخواسته این داروها باعث تمایل روزافزون به مصرف مواد و داروهای گیاهی با عوارض کمتر شده است. گیاه گندی تلخه (Securigera securidaca) یکی از این گیاهان است که در طب سنتی اثرات ضد صرعی، مدر، کاهنده فشار خون و کاهنده قند خون به آن نسبت داده شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات هیپوگلیسمیک عصاره آبی - الکلی دانه این گیاه بر قند خون القا شده بوسیله استرپتوزوسین انجام شد.روش بررسی: این تحقیق یک مطالعه تجربی است که در آن تعداد 70 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به هفت گروه تقسیم و مورد مطالعه قرار گرفتند. برای القا دیابت از استرپتوزوسین (45 میلیگرم و کیلوگرم) به صورت وریدی استفاده شد. عصاره گیاه گندی تلخه به میزان 500، 1000 و 2000 (میلیگرم/کیلوگرم) پس از اطمینان از دیابتی شدن به صورت خوراکی گاواژ گردید. قند خون حیوانات قبل، یک، دو و سه هفته پس از تجویز عصاره اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون های آماری t مستقل، t زوجی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: استرپتوزوسین باعث افزایش معنی دار قند خون نسبت به گروه کنترل شد (p<0.001). تجویز عصاره در دوزهای 500 و 1000 میلیگرم بر کیلوگرم پس از گذشت دو هفته کاهش معنی داری در میزان قند خون القا شده ایجاد نکرد ولی تجویز عصاره به میزان 2000 میلیگرم بر کیلوگرم، قند خون را به طور معنی داری کاهش داد (p<0.001). عصاره تاثیری بر قند خون طبیعی موشها نداشت و گذشت زمان (تا سه هفته) تاثیری بر کاهش قند خون القا شده نداشت.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که عصاره آبی – الکلی دانه گیاه گندی تلخه می تواند قند خون القا شده به وسیله استرپتوزوسین را در موشهای صحرایی نر کاهش دهد که این اثر با افزایش دوز عصاره بیشتر بوده است و با تحقیقات تکمیلی بیشتر، احتمالا می تواند به عنوان یک داروی گیاهی در درمان بیماران دیابتی مفید واقع شود.

زمینه و هدف: توکسوپلاسموزیس مادرزادی به عنوان یکی از خطیرترین اشکال عفونت توکسوپلاسمایی هنگامی رخ می دهد که زنان برای اولین بار در خلال دوره بارداری به عفونت مبتلا گردند. بنابراین در هر جامعه ای آگاهی از میزان شیوع آنتی بادی های ضد توکسوپلاسمایی در زنانی که در سنین باروری و یا دوران آبستنی بسر می برند حایز اهمیت است. مطالعه حاضر با هدف آگاهی از شیوع سرمی آنتی بادی های ضد توکسوپلاسمایی در سه ماهه ی اول دوران بارداری زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی استان چهارمحال و بختیاری انجام پذیرفت.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 384 خانم باردار (سه ماهه اول بارداری) به روش نمونه گیری سهمیه ای آسان انتخاب گردیدند و نمونه های سرمی تهیه شده از آنان از نظر وجود آنتی بادی ها ی ضد توکسوپلاسمایی تام با استفاده از روش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم مورد آزمایش قرار گرفت و در صورت مثبت بودن واکنش سرمی عیار هر یک از نمونه ها تعیین گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (کای دو) تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که تنها در کمتر از یک سوم جمعیت مورد مطالعه (27.6%) آنتی بادی های ضد توکسوپلاسمایی با سطوحی بین 1:2560- 1:20 وجود دارد. بیشترین میزان شیوع آنتی بادی های ضد انگلی در زنان باردار 45-40 ساله (50%) مشاهده گردید (p<0.05). در 38.5% از زنانی که بر علیه انگل واکنش سرمی مثبت داشتند تماس نزدیک با گربه وجود داشت (p<0.05). همچنین در تحقیق حاضر در 82.2% از زنانی که بر علیه انگل واکنش مثبت سرمی داشتند گوشت گوسفند اصلی ترین نوع گوشت مصرفی بود (p<0.05). بیشترین میزان شیوع آنتی بادی های ضد توکسوپلاسمایی در زنان باردار شهرستان شهرکرد (51.9%) و کمترین میزان آن در زنان باردار شهرستان فارسان (6%) مشاهده گردید. همچنین در این مطالعه ارتباط معنی داری بین شیوع آنتی بادی ضد انگلی با هفته بارداری، سابقه مصرف سبزیجات خام، سابقه سقط قبلی، رتبه زایمانی و مناطق زندگی شهری و روستایی مشاهده نگردید.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که بخش عمده ای از زنان باردار این استان نسبت به عفونت حساس بوده و ممکن است در ادامه دوره بارداری و یا آبستنی های بعدی خود به عفونت حاد توکسوپلاسمایی مبتلا گردند.

زمینه و هدف: صوت یا صدا، بخشی از زندگی روزمره بوده و برای انجام وظایف طبیعی بدن انسان ضروریست. صدا نیز همانند کلیه آلاینده ها، کیفیت زندگی را کاهش داده و باعث مخاطرات بهداشتی قابل توجهی می شود. این مطالعه با هدف بدست آوردن اطلاعات زمینه در رابطه با وضعیت سرو صدا در محیط شهری و تعیین تغییرات در ترازبندی صدا نسبت به زمان و تعیین اثر اصلاح الگوی شهرسازی در میزان آلودگی صوتی به منظور بکارگیری اقدامات عملی برای محدودسازی و کنترل میزان مواجهه با صدای محیط انجام شد.روش بررسی: این تحقیق که از نوع قبل و بعد می باشد در دو مقطع زمانی (اول در سال 1372 و دوم 1381) انجام گرفت. به منظور ترازبندی صدا در سطح شهر، بر اساس مناطق متنوع و پر ترافیک، متوسط و آرام، مسکونی، آموزشی و درمانی در مقطع اول 8 ایستگاه اندازه گیری و مقطع دوم 10 ایستگاه اندازه گیری در نقاط مختلف تعیین گردید. بمنظور تعیین ردیف صدا در میان مشکلات زیست محیطی بر اساس عقیده عمومی، بصورت تصادفی 20 نفر در هر ایستگاه (شامل عابرین و ساکنین در محل) انتخاب و از آنها نظر خواهی شد و داده ها با استفاده از آزمون های آماری ویلکاکسون، کای دو و دو جمله ای تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: متوسط سطح صدا در روز برای مقطع اول و دوم به ترتیب 6.3  68.8±و 7.7  73.8±دسی بل (p<0.05) و در شب 61.6±5.1 و 62.6±5.6 دسی بل بود (p<0.05). میانگین تغییرات صدا برای مرحله اول و دوم به ترتیب برابر 24±5.2 و  28.8±7.8دسی بل برای روز (p<0.05) و 5  5.24± و 4.5  23.4± دسی بل برای شب (p>0.05) بود. 12% مردم در مقطع اول و 19% در مقطع دوم نسبت به آلودگی صوتی اعتراض داشتند (p>0.05) و مشکل صدا در سطح شهر، در بین کل مشکلات محیط زیست، از رده پنجم در سال1372به رده سوم در سال 1381 رسیده بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که روند اصلاح الگوهای شهرسازی کند تر از رشد عوامل ایجاد کننده صدا در شهر شهرکرد می باشد.

زمینه و هدف: گیاه کرفس کوهی از دسته گیاهانی است که به طور وسیعی در استانهای جنوب غرب ایران استفاده می شود. شمار زیادی از مردم بر این باورند  که این گیاه برای ناراحتی های گوارشی مفید است. این مطالعه با هدف بررسی این گیاه استفاده می شود رو به افزایش است لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر عصاره این گیاه بر میزان ترشح اسید و پپسین معده در موش صحرایی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بصورت تجربی بر روی سه  گروه 8 تایی موش صحرایی صورت گرفت ]گروه کنترل، کرفس کوهی با دوز 16.2mg/kg (گروه اول) و 100mg/kg (گروه دوم)[. حیوانات پس از بیهوشی توسط تزریق داخل صفاقی  50mg/kg تیوپنتال سدیم، تراکئوستومی، لاپاراتومی و گاسترودئودنوستومی شدند. عصاره گیاه کرفس کوهی با دوزهای 16.2mg/kgو100mg/kg  از طریق مجرای گاسترودئودنوستوم به درون معده حیوانات گروه های کرفس وارد شد. ترشحات معده به روش Wash Out شامل پایه اول و پایه دوم بدست آمد و اسید آن به روش تیتریمتری و پپسین به روش آنسون اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری t مستقل، t وابسته وANOVA  مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: عصاره متانولی گیاه کرفس کوهی سبب کاهش معنی داری در میزان ترشح اسید معده در پایه اول و دوم در موشهای هر دو گروه کرفس کوهی نسبت به گروه کنترل گردید (p<0.01). میزان ترشح پپسین در گروههای مورد تغییر معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان نداد.نتیجه گیری: استفاده از گیاه کرفس کوهی در مصرف کنندگان این گیاه سبب کاهش اسید معده میگردد و ممکن است در ناراحتی های گوارشی مفید باشد.