سنجش رضایت مندی سکونتی که به عنوان جز مهم کیفیت محیط زندگی افراد شناخته شده، به مثابه ابزاری برای ارزیابی تصمیمات و سیاست گذاری های شهری است تا با مشخص کردن بازخورد آن ها، زمینه ای برای اقدامات و پیشنهادهای آینده فراهم نماید. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر رضایت مندی سکونتی و سنجش میزان آن در دو محله از شهر تهران صورت گرفته است. برای این منظور از طریق بررسی رویکردهای پژوهشگران مختلف، مدل عملیاتی سنجش رضایت مندی استخراج گردید، در این مدل معیارهای موثر بر رضایت مندی در پنج دسته معیارهای عینی فرد، عینی محیط، عینی مسکن، ذهنی فرد و ذهنی محیط طبقه بندی شده اند و از طریق روش پیمایشی و تبدیل این معیارها به سوالات پرسشنامه، میزان رضایت مندی محله 1 (واقع در منطقه سه) و محله 2 (واقع در منطقه 11) با یکدیگر مقایسه شده است. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که در محله 1 بیشترین و کمترین میزان رضایت مندی مربوط به معیارهای عینی مسکن و عینی محیط است و در محله 2 مربوط به معیارهای ذهنی محیط و ذهنی فرد می باشد و به طور کلی میزان رضایتمندی در محله 1 (بین سطح متوسط و راضی) بیشتر از محله 2 (بین سطح ناراضی و متوسط) است.