مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1385 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

مقدمه: درد یکی از عوارض جدی در بیماران پس از عمل جراحی لوزه کامی، می باشد. بنابراین نیاز است که دارویی به کاربرده شود که علاوه بر نقش تسکینی و کاهش درد حداقل عوارض را داشته و مقرون به صرفه باشد و به وفور یافت شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر سوکرالفات بر کاهش شدت درد و میزان مصرف داروی استامینوفن به عنوان مسکن می باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع تحلیلی و به روش کارآزمایی بالینی انجام می شود. در این روش 60 نفر از بیماران بالای هفت سال که در سال های 1383 و 1384 به بیمارستان آموزشی شهید صدوقی یزد مراجعه نموده اند. به صورت تصادفی و ترتیب مراجعه انتخاب و به دو گروه مورد مطالعه و شاهد تقسیم شدند. به هر دو گروه شربت آموکسی سیلین 40mg/kg/day و شربت استامینوفن 10mg/kg/dose داده شد. به گروه مورد محلول سوکرالفات 1gr/10cc و گروه کنترل شربت دایمتیکون 10cc داده شد که هر 6 ساعت غرغره نموده و سپس بلعیدند. شدت درد گلو با روش visual analog scale (از صفر تا پنج) و تعداد دفعات مصرف استامینوفن در پایان روز عمل، روز اول، روز دوم، روز سوم در پرسشنامه مخصوص، توسط شخص بیمار یا والدین بیمار تکمیل شد. ورود داده های تحقیق با نرم افزار SPSS انجام و جهت تجزیه و تحلیل مطالعه از آزمون آماری t.Test و a=%95 با حد معنی دار P<0.05 استفاده شد.نتایج: میانگین شدت گلو درد بین دو گروه از نظر آماری معنی دار است. (P<0.001)، میانگین مقدار مصرف استامینوفن در بین دو گروه  نیز از نظر آماری معنی دار می باشد. (P<0.001) در این مطالعه سوکرالفات با مکانیسم پوشاندن بستر زخم لوزه باعث کاهش درد بیماران به عنوان یک متغیر (Subjective) و کاهش مصرف مسکن به عنوان یک متغیر (Objective) مشاهده گردید که بررسی های انجام شده قبلی همخوانی دارد و عملکرد سوکرالفات به عنوان یک مسکن را اثبات می نماید.نتیجه گیری: بنابراین با توجه به اثر بخشی سوکرالفات برای کاهش شدت درد پس ازعمل جراحی و عوارض کم، قیمت مناسب و فراوانی آن توصیه می شود که به بیماران پس از عمل جراحی لوزه های کامی داده شود تا ناتوانی بیماران به حداقل برسد.

مقدمه: شکستگی های فک تحتانی از شایع ترین شکستگی های صورت متعاقب تروما می باشد که می تواند تاثیر عمیقی بر شکل صورت و عمل جویدن داشته باشد. تاکنون روش های تصویربرداری متعددی جهت تشخیص شکستگی فک تحتانی به کار رفته است ولی روش تصویربرداری انتخابی (Choice) هنوز مورد بحث است. این مطالعه با هدف کلی مقایسه سه روش تصویربرداری رادیوگرافی پانورامیک، سی تی اسکن آگزیال و کرونال و انتخاب یکی به عنوان روش تصویربرداری برگزیده (Choice) انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع Diagnostic study می باشد که بر روی 45 بیمار بستری در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان شهید صدوقی یزد در فاصله زمانی مرداد 1383 لغایت مرداد 1384 انجام شد. کلیه بیماران پس از انجام معاینه فیزیکی تحت سه روش تصویربرداری رادیوگرافی پانورامیک و سی تی اسکن کرونال و آگزیال و پس از آن تحت عمل جراحی قرار گرفتند. یافته های حین عمل جراحی ثبت و به عنوان تشخیص قطعی قلمداد شد. سپس سه تست تشخیصی تصویربرداری با نتایج عمل جراحی مقایسه شد.نتایج: میزان accuracy تشخیصی رادیوگرافی پانورامیک و سی تی اسکن کرونال و سی تی اسکن آگزیال به ترتیب درناحیه کوندیل، ساب کوندیل و کورونویید 87.7%، 87.7% و 71.1% و در ناحیه راموس، body و angle به ترتیب 90%، 96.6% و 86.6% و درناحیه سمفیز، پاراسمفیز و آلوئولارریج 92.2%، 93.3% و 95.5% بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری بین accuracy رادیوگرافی پانورامیک و سی تی اسکن کرونال در هیچ ناحیه وجود نداشت. (در ناحیه اول P=1، درناحیه دوم P=0.074 و در ناحیه سوم P=0.772) اما در ناحیه اول با P=0.026 و درناحیه دوم با P=0.016، سی تی اسکن آگزیال به طور معنی داری دارای accuracy کمتری نسبت به سی تی اسکن کرونال داشت.نتیجه گیری: باتوجه به ارزان تر بودن رادیوگرافی پانورامیک و قابلیت دسترسی بیشتر به آن و با توجه به ارزش تشخیصی یکسان آن با سی تی اسکن کرونال، رادیوگرافی پانورامیک روش انتخابی در تشخیص شکستگی های فک تحتانی می باشد.

مقدمه: امروزه سونوگرافی داپلر به عنوان ارجح ترین روش بیماریابی جهت بررسی تنگی شریان کاروتید در بیماران کاندید CABG (Coronary Artery Bypass Garfting) مطرح می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع تنگی شریان های کاروتید در بیماران فوق و بررسی ارتباط عوامل خطر شناخته شده آترواسکلروز با میزان تنگی مشاهده شده در سونوگرافی داپلر شریان های کاروتید به منظور تعیین گروه های پر خطر جهت تنگی شریانی می باشد.روش بررسی: در مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر 291 بیمار کاندید CABG تحت اسکن داپلر شریان های کاروتید قبل از عمل قرار گرفتند. سپس اطلاعات مربوط به مورفولوﮊی شریان های کاروتید و عوامل خطر تنگی کاروتید از قبیل سن، جنس، سابقه دیابت، فشار خون بالا، هیپرلیپیدمی، مصرف سیگار، بروئیت شریان های کاروتید و غیره از بیماران اخذ و داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقادیر P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.نتایج: محدوده سنی بیماران بین 35 تا 95 سال بود (میانگین سنی 57.6±10.4 سال). از بین بیماران فوق 11 نفر (%3.8) سابقه CVA (Cerebrovascular Accident) و TIA (Transient Ischemic Attack) قبلی را می دادند. در معاینه فیزیکی 13 بیمار (%4.5) بروئیت شریان کاروتید داشتند. در سونوگرافی داپلر کاروتید به عمل آمده از بیمارن، 127 بیمار (%43.6) دارای نتیجه نرمال، 59 بیمار (%20.3) تنگی خفیف (کمتر از %50)، 97 بیمار (%33.3) تنگی متوسط (%50-70) و در 8 بیمار (%2.7) نیز تنگی شدید (بیش از %70) مشاهده گردید. بین عوامل خطر از قبیل سابقه CVA یا TIA قبلی (P=0.297)، دیابت (P=0.476)، فشار خون بالا (P=0.110). هیپرلیپیدمی (P=0.08)، مصرف سیگار (P=0.401)، سن بیش از 60 سال (P=0.840)، جنس (P=0.730) و درگیری شاخه اصلی کرونر چپ در آنژیوگرافی (P=0.390) با تنگی کاروتید بیش از %50 ارتباط معنی داری یافت نگردید ولی بین سابقه انفارکتوس میوکارد قبلی (P=0.025) وسمع بروئیت بر روی شریان های کاروتید (P=0.002) با تنگی بیش از %50 ارتباط معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه انجام روتین سونوگرافی داپلر شریان های کاروتید در بیماران کاندید CABG در بیماران با سمع بروئیت بر روی شریان های کاروتید و سابقه قبلی انفارکتوس میوکار قویا توصیه می گردد. ضمنا وجود شیوع بالای (%56.4) درجات مختلف تنگی بدون علامت عروق کاروتید در بیماران کاندید CABG می باشد که توجه روزافزون به اقدامات پیشگیرانه و درمانی را گوشزد می نماید.

مقدمه: واکسیناسیون با آنتی ﮊن ویروس هپاتیت B (HBsAg) باعث تولید anti-HBs می گردد و حداقل تیتر مصنوعیت بخش آنتی بادی 10IU/L تعیین شده است. مشاهده شده است که تیتر anti-HBs بعد از واکسیانسیون کاهش می یابد. مصونیت طولانی مدت در برابر ویروس هپاتیت B وابسته به دوام آنتی بادی anti-HBs و یا خاطره ایمونولوﮊیک قوی می باشد. در این مطالعه دوام anti-HBs و کارایی واکسن هپاتیت B در 10 سال بعد از واکسیناسیون اولیه در کودکان سالم بررسی گردید.روش بررسی: این مطالعه از نوع کوهورت است که بر روی نمونه های خون 146 کودک (10 سال پس از کامل شدن دوره اولیه واکسیناسیون هپاتیت B در دوره نوزادی) جمع آوری شد. بر روی نمونه سرم کودکان آزمایشات anti-HBs و anti-HBc و HBsAg با استفاده از روش ELISA انجام شد.نتایج: در 10 سال پس از واکسیناسیون اولیه 70.146 (%47.9) کودکان دارای مقادیر مصونیت بخشی از آنتی بادی بودند (anti-HBs>10IU/L)، با میانگین تیتر آنتی بادی 68.1IU/L. به علاوه 45.146 (%30.82) کودکان از نظر آنتی بادی anti-HBs منفی بودند. توزیع کودکان بر اساس غلظت آنتی بادی anti-HBs مشخص کرد که نسبت افراد با تیتر آنتی بادی 0-10IU/L، 10-100IU/L، 100-500IU/L، 500-1000IU/L به ترتیب %52.1، %24.6، %20.5 و %2.7 می باشد. اگرچه HBsAg همه کودکان منفی بود اما آزمایش anti-HBc در 11 نفر (%7.5) مثبت گردید. میزان مصونیت و تیتر آنتی بادی در دختران و پسران مشابه بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که %47.9 از کودکان در 10 سال بعد از واکسیناسیون اولیه با واکسن نو ترکیب هپاتیت B دارای مقادیر مصونیت بخشی از آنتی بادی بودند که بر اساس نتایج HBsAg و anti-HBc به نظر می رسد خاطره ایمونولوﮊیک موثری در کودکان وجود دارد. ضروری است مطالعات پیگیری دیگری برای تعیین مدت زمان دوام مصونیت طراحی گردد.

مقدمه: جمعیت مقیم زندان ها، مدر معرض خطر بالای عفونت هپاتیت C می باشند. در حال حاضر زندانیان به طور معمول از نظر این عفونت بررسی و غربال نمی شوند. تقریبا یک چهارم از دو میلیون نفر جمعیت زندانی مقیم در زندان های آمریکا آلوده به ویروس هپاتیت C می باشند. تزریق کنندگان مواد مخدر فعلا گروه اصلی در معرض خطر هستند. در سطح جهانی شیوع عفونت هپاتیت C در معتادین تزریقی %50-90 و بروز سالانه %10-30 است. زندان یک محیط پرخطر ابتلا به هپاتیت C به لحاظ مصرف بالای مواد مخدر و فعالیت های جنسی می باشد. هدف از این تحقیق تعیین شیوع سرولوﮊیک عفونت هپاتیت C و عوامل مرتبط با عفونت در زندانیان معتاد زندان خزرآباد ساری می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه Cross-Sectional می باشد. در شهریور 1380 در زندان معتادین خزرآباد ساری و به روش تصادفی ساده، از 312 نفر از زندانیان مرد معتاد نمونه خون گرفته شد. نمونه ها با کیت الیزانسل سوم از نظر آنتی بادی HCV بررسی شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه و مصاحبه بود. 230 نفر (%74) از نمونه ها تمایل به تکمیل پرسشنامه داشتند. عوامل مرتبط  با عفونت هپاتیت C در 82 معتاد آنتی بادی مثبت (گروه مبتلا) و 148 معتاد آنتی بادی منفی (گروه غیر مبتلا) مقایسه شدند. نمونه های دو گروه به لحاظ متغیرهای مداخله گر اختلاف معنی داری نداشتند. جهت تجزیه و تحلیل آزمون های مجذور کای، تی و آنالیز چند متغیری رگرسیون لجستیک مورد استفاده قرار گرفتند.نتایج: در 312 نمونه، تعداد 96 مورد آنتی بادی مثبت یافت شد. لذا شیوع سرولوﮊیک عفونت هپاتیت C در زندانیان معتاد %30.8 بود.عوامل عمده مرتبط با عفونت هپاتیت C در گروه مبتلا عبارت بودند از: سابقه اعتیاد (میانگین 174 ماه)، مدت محکومیت به زندان (میانگین 48 ماه)، روش مصرف مواد به ویژه تزریق (%82) انفیه (%44)، سابقه مصرف الکل به مدت بیش از 5 سال (%60)، خالکوبی (%66)، استفاده مشترک از سرنگ (%31) و تیغ (%53)، روابط نامشروع جنسی (>%74)، ضرب و جرح (%31)، و نوع ماده مخدر به ویژه هرویین (%90) و حشیش (%64) (P<0.05). در تحلیل رگرسیون لجستیک، میزان خطر نسبی با فاصله اطمینان %95 برای عوامل خطر مرتبط با عفونت HCV به این شرح است: خالکوبی 100، روابط نامشروع جنسی 4.97، سابقه عمل جراحی 6.23.نتیجه گیری: در زندانیان معتاد، آلودگی به عفونت هپاتیت C شیوع قابل توجهی دارد و انجام رفتارهای پرخطر و ناسالم از عوامل اصلی آلودگی می باشد.

مقدمه: هیپرآلژزی یکی از علایم بارز دیابت قندی در میان مدت محسوب می شود که بر کیفیت زندگی افراد مبتلا تاثیر دارد. با توجه به وجود شواهد تحقیقاتی مبنی بر اثر ضد دیابتی و ضددردی سیاهدانه، دراین بررسی اثر ضد دردی تجویز خوراکی سیاهدانه در موش های صحرایی دیابتی القا شده توسط استرپتوزتوسین در مراحل حاد و مزمن آزمون فرمالین مورد ارزیابی قرار گرفت.روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی است که بر روی موش های صحرایی نر (n=60) انجام و موش ها به طور تصادفی به شش گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیاهدانه، کنترل دریافت کننده سدیم سالیسیلات، دیابتی، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، و گروه دیابتی تیمار شده با سیاهدانه تقسیم شدند. برای دیابتی شدن از داروی استرپتوزوتوسین استفاده گردید. دو گروه تحت تیمار، با سیاهدانه نیز پودر مخلوط شده این گیاه را با غذای استاندارد موش (6.25%) دریافت نمودند. برای آنالیز آماری از آزمون One-way ANOVA استفاده گردید.نتایج: نمرات درد در موش های دیابتی پس از گذشت دو ماه در دو فاز حاد و مزمن به دنبال تجویز کف پایی فرمالین بیشتر از موش های کنترل بود (p=0.034, p=0.031) و درمان با سیاهدانه به مدت دو ماه موجب کاهش معنی دار در نمرات درد در مقایسه با گروه دیابتی در مراحل حاد و مزمن گردید (p=0.009, p=0.008). ضمنا با تجویز سدیم سالیسیلات به موش های دیابتی، کاهش معنی دار در نمره درد فقط در مرحله مزمن آزمون فرمالین مشاهده گردید (p=0.009). از طرف دیگر کاهش معنی دار در نمرات درد در گروه کنترل تیمار شده با سیاهدانه در مقایسه با گروه کنترل نیز در هر دو فاز مشاهده گردید (p=0.039, p=0.046).نتیجه گیری: تجویز خوراکی سیاهدانه به مدت دو ماه موجی کاهش معنی دار میزان احساس درد در مدل تجربی دیابت قندی القا شده توسط استرپتوزوتوسین گردیده و می تواند به عنوان یک درمان پتانسیل و کمکی در هیپرآلژزی دیابتی مطرح گردد.

مقدمه: امروزه سرطان پستان یکی از شایع ترین علل مرگ و میر و مهم ترین عامل نگران کننده سلامتی درجهان می باشد.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- مقطعی است که به منظور بررسی دانش، نگرش و عملکرد زنان شاغل در شهر چالوس در زمینه پیشگیری از سرطان پستان انجام گرفته است. نمونه پژوهش شامل 612 نفر از زنان شاغل درکلیه دوایر دولتی شهر چالوس بودند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های مرکزی و پراکندگی، آزمون های مجذور کای، فیشر، کروسکال والیس، آنالیز واریانس یکراهه، آزمون تی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.نتایج: یافته های تحقیق نشان داد که بیشترین واحدهای مورد پژوهش در گروه سنی 39-30 سال (39.7%)، شغل فرهنگی (39.4%)، متاهل (83.5%) و فاقد سابقه خانوادگی سرطان پستان (94.9%) بودند. نتایج همچنین نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش از نگرش مثبتی برخوردار بودند. به طوری که میانگین کل نمره نگرش 51.89% از 60 نمره می باشد. یافته های پژوهش نشان داد که بین دانش و نگرش زنان ارتباط مثبت ضعیف (r=0.33) وجود دارد. در ارتباط بین دانش و عملکرد ارتباط معنی دار آماری (p<0.05) وجود داشت. همچنین بین دانش زنان با انجام خودآزمایی پستان، فاصله زمانی انجام آن و زمان انجام خودآزمایی پستان ارتباط معنی دار آماری (p<0.001, p<0.001) وجود داشت. همچنین بیشترین میزان دانش در گروه علوم پزشکی و تحصیلات لیسانس و بالاتر بود. نتایج پژوهش نشان داد در مقایسه نمره نگرش با سن، شغل و میزان تحصیلات زنان تفاوت معنی دار آماری (به ترتیب: p<0.05, p<0.05, p<0.001) وجود داشت.نتیجه گیری: یافته های تحقیق نشان داد بیشتر افراد مورد مطالعه علیرغم داشتن نگرش مثبت، از آگاهی و عملکرد خوب و بالایی برخوردار نبودند.

مقدمه: گونه های استرپتومایسس، باکتری های رشته ای گرم مثبت و هوازی هستند که از خاک جدا می شوند و دامنه وسیعی از آنتی بیوتیک ها را تولید می کنند. استرپتومایسس گریزئوس آنتی بیوتیک استرپتومایسین و اسپور را حتی در محیط مایع تولید می کنند. دسته ژنی تولید آنتی بیوتیک استرپتومایسین دارای ژن strR است که پروتیین تنظیم کننده اختصاصی این دسته ژنی را کد می نماید. هدف از این تحقیق جداسازی و تایید سریع استرپتومایست های تولید کننده آنتی بیوتیک استرپتومایسین به ویژه استرپتومایسس گریزئوس از خاک های ایران است تا برای افزایش تولید آنتی بیوتیک استرپتومایسین درستکاری شوند.روش بررسی: در این تحقیق از یک محیط کشت نیمه اختصاصی ابتکاری جدید به نام محیط کشت FZmsn برای جداسازی استرپتومایست ها از محیط های طبیعی به کار رفت. 50 کلنی رشد یافته بر روی محیط کشت FZmsn براساس خصوصیات مورفولوژیکی و مطالعات میکروسکوپی به عنوان سویه های استرپتومایسس جداسازی شد. یک جفت پرایمر اختصاصی برای شناسایی ژن strR به وسیله نرم افزار اولیگو طراحی گردید.نتایج: با تکنیک Colony-PCR، شش کلنی از کلنی های سویه های استرپتومایسس به عنوان کلنی های استرپتومایسس گریزئوس تعیین شد.نتیجه گیری: از سویه های استرپتومایسس بومی به منظور درستکاری ژنتیکی استرپتومایسس گرزئوس جهت افزایش تولید آنتی بیوتیک استرپتومایسین استفاده خواهد شد.

مقدمه: استئواسکلروز ایدیوپاتیک از ضایعات رادیواپک شایع استخوان فک است. این ضایعه بدون علامت بوده و اغلب در رادیوگرافی های مختلف به طور تصادفی کشف می گردد. هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات رادیوگرافیک استئواسکلروز ایدیوپاتیک در استخوان های فکین درمراجعین به بخش رادیولوژی دانشکده دندانپزشکی مشهد بود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تعداد 300 رادیوگرافی پانورامیک متعلق به 125 مرد و 175 زن مراجعه کننده به بخش رادیولوژی که به دلایل مختلف تهیه شده بود، از نظر وجود استئواسکلروز ایدیوپاتیک مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات مربوط به هر رادیوگرافی شامل: محل، تعداد، شکل و اندازه ضایعه، نوع ارتباط با دندان و دامنه دانسیته ضایعه (ترابیکولار- کورتیکال) و نیز اطلاعات مربوط به سن، جنس و سابقه ابتلای به بیماری های سوء جذب گوارشی و نارسایی مزمن کلیوی بیماران با استفاده از آزمون های مجذور کای، t-student مورد تحلیل قرار گرفتند.نتایج: از کل رادیوگرافی های مورد بررسی فقط در 27 بیمار (9%)، 40 مورد استئواسکلروز ایدیوپاتیک به اشکال و اندازه های مختلف (0.04 cm2< , <1.09 cm2) مشاهده شد که اغلب حدودی مشخص (65%) و دانسیته ترابیکولار (62.5%) داشتند. بیشتر ضایعات در فک پایین خصوصا در ناحیه پرمولر دوم (47.5%) و مولر اول (42.5%) و اکثرا بدون ارتباط با دندان (57.5%) بودند. بیشترین ضایعات به ترتیب در دهه های سنی دوم (29.6%)، سوم و چهارم (25.9%) بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده با مطالعات قبلی مشابهت داشت. به علاوه 3/1 از افراد مبتلا به استئواسکلروز ایدیوپاتیک نارسایی مزمن کلیوی نیز داشتند.

مقدمه: تکنیک های نوتوانی ریه جهت کاهش ناتوانی و افزایش مشارکت بیمار در فعالیت های فیزیکی و اجتماعی و روی هم رفته بهبود کیفیت زندگی برای افراد با بیماری های تنفسی مزمن طراحی شده اند. اما نقش این تکنیک ها هنوز مبهم باقی مانده است. این مطالعه اثر آموزش تنفس با لب های جمع شده (PLB) را روی عملکرد تنفسی، گازهای خون شریانی و فعالیت های روزانه زندگی بیماران مبتلا به بیماری های مزمن انسدادی ریه (COPD) بررسی می کند.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه از نوع تجربی به روش قبل و بعد است که روی 40 بیمار مبتلا به COPD در بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام شد. اسپیروگرام و آنالیز گازهای خون شریانی (ABG) قبل و بعد از سه ماه تمرین تنفس با لب های جمع شده انجام شد و جهت بررسی فعالیت روزانه زندگی از یک پرسشنامه (AQ20) استفاده شد. آزمون رتبه ای نشانه ای ویلکاکسون و آزمون های توصیفی برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از مورد استفاده قرار گرفت.نتایج: مطالعه نشان داد که بعد از سه ماه تمرین تنفسی میزان اشباع اکسیژن خون شریانی به طور معنی دار (P=0.002) افزایش داشت. اگرچه در PaO2 افزایش دیده شد ولی تغییرات آن معنی دار نبود. به علاوه کاهش معنی داری (P=0.014) در میزان PaCo2 تنفس (P=0.0001) مشاهده شد. سطح فعالیت های روزانه زندگی (ADL) نیز افزایش قابل ملاحظه ای نشان داد (P<0.0001). فشار هوای بازدمی اجباری درثانیه اول (FEV1%) و ظرفیت حیاتی اجباری (FVC) تغییر معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که آموزش تنفس با لب های جمع شده باعث بهبودی عملکرد ریوی، گازهای خون شریانی و افزایش میزان فعالیت های روزانه زندگی می شود. بنابراین باید آموزش تمرینات تنفسی در برنامه های فیزیوتراپی تنفسی بیماران مبتلا به COPD گنجانده شود تا کیفیت زندگی آنان بهبود یابد.

مقدمه: بیحس نشدن دندان های آماری پدیده کلینیکی شناخته شده ای است و هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز ایپوپروفن بر کیفیت بیحسی بیمارانی است که دارای پالپ آماسی می باشند.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی از 40 بیمار مراجعه کننده به کلینیک های خصوصی و دانشکده دندانپزشکی استفاده شد بیمارانی در مطالعه شرکت داده شدند که دارای پالپ آماسی و درد شبانه در یکی از دندان های مولر یا پرمولر فک پایین بودند دو دندان در همان نیمه فک به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. برای بررسی کیفیت بیحسی از پالپ تستر استفاده گردید. بیماران به دو گروه 20 نفری به صورت تصادفی تقسیم شدند پس از ثبت درجه پالپ تستر برای دندان های مورد نظر به بیماران گروه اول 400 میلی گرم ایبوپروفن و در گروه دیگر پلاسبو تجویز گردید و پس از یک ساعت نیمه فک به وسیله تزریق بلاک بیحس شد پس از به وجود آمدن علایم بیحسی بافت نرم، مجددا درجه پالپ تستر برای دندان های مورد نظر ثبت گردید. دراین مطالعه شاخص جدیدی به نام درجه حساسیت دندان تعریف شده است که برابر عکس درجه پالپ تستر می باشد و بین مقدار صفر و یک قراردارد.نتایج: یافته های به دست آمده در هر دو گروه قبل و بعد از تجویز دارو بیحسی بوسیله تست آماری مقایسه شد درجه حساسیت دندان پس از تجویز ایبوپروفن نسبت به گروه پلاسبو کاهش بیشتری پیدا کرد و تفاوت آماری معنی دار نشان داد (P=0.001). که معرف اثر ایبوپروفن بر افزایش کیفیت بیحسی می باشد.نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده دراین مطالعه می توان برای افزایش اثر بیحسی در بیماران با پالپ آماسی، از تجویز ایبوپروفن (در صورتی که مورد عدم تجویز نباشد) یک ساعت قبل از عمل استفاده کرد.

درماتیت تماسی نوعی فرآیند التهابی پوست و مخاط در برابر عوامل محرک خارجی یا داخلی می باشد و می تواند به دو دسته تماسی تحریکی و تماسی آلرژیک تقسیم بندی شود. نیکل یکی از مواد بسیار شایعی است که ایجاد درماتیت تماسی آلرژیک می کند و در وسایل ارتودنسی نیز کاربرد فراوان دارد. واکنش التهابی نسبت به این ماده در درمان ارتودنسی معمولا به صورت استوماتیت است و مواردی به صورت التهاب گوشه لب یا Angula Cheilitis گزارش نشده در این مقاله 4 مورد Angula Cheilitis به دنبال درمان ارتودنسی در یک مطب ارتودنسی را گزارش کرده و به بررسی علل و درمان آنها می پردازیم.

هدف: معرفی یک مورد کاهش بینایی شدید یکطرفه و کاپینگ دو طرفه عصب اپتیک ثانویه به متاستاز کارسینوم برونکوژنیک ریه به مغز.معرفی بیمار: خانم 48 ساله ای، با شکایت کاهش شدید بینایی چشم چپ بدون علایم درد یا قرمزی چشم و بدون هیچ گونه یافته سیستمیک مراجعه نمود. درمعاینه، دید چشم چپ، شمارش انگشتان از 4 متری و رفلکس مارکوس گان چشم چپ (3 مثبت) بود همچنین cupping غیر قرنیه عصب اپتیک همراه با اختلال میدان بینایی در چشم چپ مشاهده شد که در بررسی نورولوژیک، تومور متاستاتیک مغز ثانوی به کانسر ریه تشخیص داده شد.نتیجه گیری: در موارد کاپینگ غیرقرنیه عصب اپتیک و فشار طبیعی چشم قبل از مطرح کردن تشخیص گلوکام با فشار طبیعی باید ضایعات نورولوژیک و تومورهای مغزی را نیز مد نظر داشته باشیم.

از مادر به فرزند و تماس های شغلی. واکسن این بیماری در سال 1982 میلادی ساخته شده و از سال 1990 میلادی در بسیاری از کشورهای جهان جزو واکسیناسیون اطفال شده است. عواملی که باعث ازمان این بیماری می شوند عبارتند از: سن شروع عفونت و نقض ایمنی. در 30-15% موارد هپاتیت حاد B تبدیل به هپاتیت مزمن می شود. برای درمان هپاتیت مزمن B می توان از داروهای Adefovir dipivoxil, Lamivudine interferon alfa-2b استفاده نمود.