مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1397 | دوره:40 | شماره:2 (پیاپی 102) |تعداد مقالات:10

: زمینه و هدف کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک یک پروسیجر انتخابی برای درمان کوله سیستیت مزمن می باشد. شدت دردی که به دنبال این پروسیجرجراحی ایجاد می گردد در 24 ساعت اول پس از عمل بسیار زیاد و برای بسیاری از بیماران غیرقابل تحمل می باشد. هدف این مطالعه، بررسی مقایسه اثر القاء موضعی بوپیواکائین و هیدروکورتیزون در بستر کیسه صفرا در کاهش درد بعد از عمل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی بود. : روش بررسی این مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت یک سوکور درسال 1395 بر روی بیماران بیمارستان آیت اله کاشانی شهرکرد که به علت کوله سیستیت مزمن تحت عمل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی قرار گرفتند انجام شد. نمونه گیری بیماران به روش آسان صورت گرفت. بیماران مورد مطالعه به سه گروه: A 100میلی گرم هیدروکورتیزون، گروه: B 20سی سی از محلول بوپیواکائین 5/0% و گروه: C 20سی سی از نرمال سالین بدون دارو تقسیم شدند. شدت درد با استفاده از مقیاس عددیVas درریکاوری و ساعات 6 و 18 پس از عمل اندازه گیری شد و درصورت نمره VAS بیشتر از 5، بیمار 30 میلی گرم پتیدین Stat دریافت می کرد. : یافته ها بر اساس نتایج این مطالعه میانگین VASدرد در ریکاوری و 6 ساعت بعد از عمل در سه گروه تفاوت معناداری نداشت. اما VAS درد 18 ساعت بعد از عمل در سه گروه اختلاف معناداری داشت به طوری که میزان VAS درد در گروه هیدروکورتیزون کمتر از گروه شاهد و گروه بوپیواکائین 5/0% بود (009/0p=). به طور کلی در هر سه گروه شدت درد طی مطالعه به طور معناداری کاهش یافته بود. در این مطالعه میزان رضایتمندی از عمل در هر سه گروه یکسان بود (969/0p=). در خصوص میزان تهوع بعد از عمل، 7/26% بیماران گروه هیدروکورتیزون، 20% گروه بوپیواکائین 5/0% و 3/23% گروه شاهد تهوع بعد از عمل داشتند(830/0p=). همچنین در هر سه گروه هیچ موردی از سردرد گزارش نشد. : نتیجه گیری در این مطالعه شدت درد بعد از عمل در هر سه گروه طی 3 مرحله مطالعه کاهش یافته بود، و استفاده از هیدروکورتیزون درجراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی توانست شدت درد 18 ساعت بعد از عمل را به طور معناداری در مقایسه با گروه شاهد و بوپیواکائین 5/0% کاهش دهد.

: مقدمه سپسیس یک پاسخ التهابی شدید با واسطه عفونت است که بوسیله استرس اکسیداتیو، آزادسازی سایتوکاین ها و اختلال عملکرد میتوکندریایی مشخص می گردد. انسفالوپاتی مرتبط با سپسیس یک اختلال عملکرد مغزی موقتی و برگشت پذیر بوده که تقریبا 30 درصد بیماران سپتیک را متاثر می کند. ملاتونین نقش فیزیولوژیک مهمی در خواب و تنظیم ریتم سیرکادین، تنظیم سیستم ایمنی، عملکرد آنتی اکسیدانی و محافظت کنندگی میتوکندری، کنترل تولید مثل و تنظیم خلق ایفا می کند. ما یک کارآزمایی بالینی دوسویه کور تصادفی را به منظور ارزیابی اثر مکمل ملاتونین بر شاخص های آسیب در 28 بیمار مبتلا به سپسیس بستری در بخش مراقبت های ویژه، انجام دادیم. : مواد و روش ها بیماران در گروه دریافت کننده مکمل ملاتونین، در کوتاهترین زمان ممکن بعد از تایید تشخیص سپسیس، قرص ملاتونین را با دوز 51 میلیگرم هر شب 2 ساعت بعد از تجویز نوبت شبانه گاواژ رژیم غذایی، به مدت 5 شب همراه با رژیم آنتی بیوتیکی توسط پرستار دریافت کردند. بیماران در گروه کنترل، صرفا رژیم آنتی بیوتیکی را دریافت نمودند. پروتکل آنتی بیوتیکی استاندارد در نظر گرفته شده برای بیماران وارد شده به مطالعه یکسان بوده و شامل وانکومایسین، ایمی پنم یا مروپنم و آمیکاسین بود. نمونه خون از تمام بیماران وارد شده به مطالعه به منظور اندازه گیری شاخص های آزمایشگاهی مرتبط با سپسیس از جمله لاکتات سرمی، پروکلسیتونین سرمی و CRP و نیز غلظت سرمی S100B و NSE یکبار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر بعد از دریافت آخرین دوز ملاتونین، گرفته شد. همچنین سیستم های نمره دهی SOFA و TISS 28 قبل و بعد از انجام مداخله با ملاتونین، ارزیابی شدند. : نتایج در این مطالعه میانگین ± انحراف معیار نمره SOFA در گروه دریافت کننده ملاتونین پس از پایان مداخله به صورت معنادار نسبت به گروه کنترل کمتر بود (3. 7 ± 7. 14 در برابر 3. 56 ± 5. 71، P= 0. 011). سایر یافته های آزمایشگاهی و بالینی، اختلاف معناداری را بین دو گروه پس از پایان مطالعه نشان ندادند. : بحث با توجه به تحقیقاتی بودن تجویز ملاتونین در بهبود شاخص های مرتبط با سپسیس و فقدان راهنمای بالینی جامع جهت تعیین دوز بهینه، روش مصرف و طول دوره مناسب تجویز ملاتونین به این منظور، لازم است تحقیقات بیشتری در این حوزه جهت شناسایی دقیق تر موارد مذکور صورت گیرد. در مجموع لازم به ذکر است که با در نظر گرفتن نتایج حاصل از این مطالعه و موارد محدود مطالعات دیگر انجام شده در این رابطه با حجم نمونه کوچک، تصمیم گیری در مورد اثربخشی یا عدم اثربخشی مکمل ملاتونین به عنوان درمان کمکی در بیماران مبتلا به سپسیس نیازمند انجام کارآزمایی های بالینی بیشتر و با جمعیت مطالعه بزرگتر است.

: مقدمه شکستگی لگن یکی از مسائل نسبتا شایع در جراحی ارتوپدی و نیز یکی از مشکلات اساسی در سیستم بهداشتی محسوب می شود. بروز شکستگی لگن در افراد مسن، مشکلات و آسیب های غیر قابل برگشت جدی را می تواند ایجاد کند و نیازمند توجه ویژه و اقدامات حمایتی مهم است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی بروز و علل شکستگی هیپ در بیماران 65 سال مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهدا دانشگاه علوم پزشکی تبریز می باشد. : مواد و روش ها در یک مطالعه توصیفی-مقطعی، تمامی بیماران بالای 65 سال همراه با شکستگی لگن مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی درمانی شهدا دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1394، به صورت تمام شماری انتخاب و مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن، جنس، سابقه شکستگی قبلی، و علت بروز شکستگی، بررسی شد. : نتایج در طول سال 1394، 504 بیمار بالای 65 سال سن با شکستگی هیپ در مرکز آموزشی درمانی شهدا بستری شدند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 44/7± 25/79 سال در بازه سنی 65 سال تا 95 سال بود. از میان 504 بیار مورد مطالعه، 244 نفر (%4/48) مرد و 260 نفر (%6/51) زن بودند. همچنین 118 نفر (%4/23) از بیماران سابقه شکستگی قبلی داشتند. در ارتباط با علت بروز حادثه، 422 بیمار (%7/83) به دلیل افتادن و 82 نفر (%3/16) به دلیل تصادف دچار شکستگی هیپ شده بودند. : نتیجه گیری براساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر، شکستگی هیپ یک موضوع نسبتا شایع در میان بیماران بالای 65 سال می باشد، و شایع ترین علت آن افتادن می باشد. انجام اقدامات حمایتی و حفاظتی مناسب می تواند میزان افتادن و بروز شکستگی های هیپ در افراد مسن را کاهش دهد.

: مقدمه دلیریوم از جمله اختلالاتی است که به طور شایع در بخش مراقبت های ویژه اتفاق می افتد. و به معنی تغییرات حاد و شدید در وضعیت شعوری همراه با عدم توجه و اختلال هوشیاری است و با نتایج منفی بسیاری همراهی دارد. مطالعات مختلفی در این راستا انجام شده است. ما در این تحقیق به بررسی فراوانی و تاثیر دلیریوم بر پیامدهای کوتاه مدت بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام ارومیه پرداخته ایم. : روش کار پس از تصویب طرح در شورای بازنگری پروپوزال بیمارستان و کمیته اخلاق دانشگاه، این مطالعه مقعطی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام ارومیه طی سال1395 انجام شد و در طی آن پرونده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه وارد مطالعه شدند و بیماران با GCS مساوی 3 و مرگ مغزی و طول مدت بستری کمتر از 48 ساعت از مطالعه خارج شدند. مشخصات دموگرافیک (سن، جنس)، بیماری زمینه ای عامل بستری، طول مدت تهویه مکانیکی، طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه و بیمارستان، مرگ و میر و دلیریوم بیماران وارد چک لیست شد و پس از اتمام مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. از نرم افزار SPSS نسخه 20جهت این کار استفاده شد. P<0. 05 معنی دار در نظر گرفته شد. : نتایج 322 بیمار در طی این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند، بین سن، جنس، مرگ و میر بیماران دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت (P>0. 05). در حالی که بین بیماری زمینه ای، طول مدت تهویه مکانیکی، طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه و بیمارستان ما بین دو گروه ( بیماران دارای دلیریوم و بدون آن) تفاوت معنی داری آماری وجود داشت (P<0. 05). 18. 94% بیماران مورد بررسی دچار دلیریوم شدند و مابقی بیماران دلیریوم نداشتند. : بحث و نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد که دلیریوم اختلال نسبتا شایعی در بخش مراقبت های ویژه می باشد. هر چند از نظر شیوع با مطالعات قبلی تفاوت دارد ولی مانند مطالعات دیگر بر روی طول مدت تهویه مکانیکی، طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه و بیمارستان تاثیر گذار است.

: مقدمه استفاده طولانی مدت از مواد مخدر میتواند به کنترل ضعیف درد و افزایش نیاز به داروهای آنالژزیک در دوره بعد از عمل منجر گردد. بر اساس مطالعات صورت گرفته مدت زمان بی حسی اسپینال در بیماران با سوء مصرف مواد مخدر کوتاهتر بوده که میتواند سبب افزایش درخواست مسکن، افزایش موربیدیتی و اقامت در بیمارستان گردد. دکسمدتومیدین و منیزیوم سولفات ساختارهای دارویی هستند که در کنترل درد بکار رفته اند. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثرات تجویز وریدی این دو دارو را بر میزان مصرف مخدر حین و بعد از عمل در بیماران با سوء مصرف مواد تحت بی حسی اسپینال مورد بررسی قرار دهیم. : مواد و روش ها در این مطالعه کارآزمائی بالینی 150 بیمار مذکر ASA class 1، 2 با سوء مصرف مواد مخدر، پس از همسان سازی بصورت تصادفی در 3 گروه) Aدکسمدتومیدین)، B (منیزیوم سولفات)، C(کنترل) قرار گرفتند و از نظر درصد بیماران نیازمند فنتانیل حین عمل، اولین زمان درخواست مخدر در ریکاوری و بروز عوارض با یکدیگر مقایسه شدند. : نتایج درصد بیماران نیازمند فنتانیل حین عمل با p=0/005 در گروه 6/13%A، در گروه7/22% B و در گروه 6/63%C بود. مقایسه اولین زمان درخواست مسکن از دقیقه 0 تا 180 بعد از عمل با p=0/001 اختلاف معنی داری بین دو گروه A و B با C نشان داد. : نتیجه گیری تجویز وریدی دکسمدتومیدین و منیزیوم سولفات در بیماران تحت بی حسی اسپینال سبب کاهش نیاز به مخدر حین عمل و تاخیر در اولین زمان درخواست مخدر در ریکاوری و کاهش قابل توجه میانگین VNRS در طول زمان در مقایسه با گروه کنترل شد.

: زمینه و هدف اخیرا به تصاویر ذهنی مرتبط با درد، در اختلال درد مزمن توجه شده است مطالعات انجام گرفته از نظر تعداد محدود اما از نظر روش شناسی، تعداد نمونه، نوع درد و مفروضات در مورد تاثیرات تصویر ذهنی تنوع قابل توجهی دارد و گزارش های متفاوتی بدست داده اند هدف از مطالعه حاضر بررسی دقیق این مطالعات به منظور تلفیق گزارش های موجود در مورد شیوع و کیفیت تصاویر ذهنی خود آیند درد و رابطه آن با درد و خلق می باشد : مواد و روش ها مطالعه مروری با جستجو در 4 پایگاه داده الکترونیک، EBSCOhost Web-PsycARTICLES، ProQuest، Scopus و ScienceDirect انجام شد. در مجموع 9 مطالعه که واجد معیارهای ورود بودند شناسایی شدند. بررسی نتایج مطالعات، بر محور چند مفروضه اصلی و رابطه تصاویر ذهنی و ابعاد درد انجامگرفت. : یافته ها فراوانی تصاویر ذهنی مرتبط با درد، از 24 درصد تا 100 درصد گزارش شده است. فراخوانی تصاویر ذهنی مرتبط با درد، باعث تحریک سطوح بالاتری از درد و تغییر جهت به سمت خلق منفی میشود، همچنین با سوگیری شناختی مرتبط است. بازسازی تصویر ذهنی، در کاهش فوری درد و پریشانی موثر بوده، اما اثربخشی بالینی آن که فراتر از تاثیر آنی است تاکنون موردبررسی قرار نگرفته است. : نتیجه گیری مطالعات انجام گرفته، اطلاعات گستردهای در مورد تصویر ذهنی درد و تاثیر آن بر تجربه درد در اختیار ما قرار دادهاند و مسیری نوین برای تسکین درد و پریشانی مرتبط با درد مزمن معرفی مینماید.

: مقدمه و هدف درد بعد از عمل جراحی برای بسیاری از بیماران آزار دهنده است و می تواند باعث بروز مشکلات متعددی گردد. اثر ضد دردی بسیاری از مخدرها در حین و پس از عمل به صورت گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. در این مطالعه بی دردی پس از عمل با مورفین و متادون عضلانی در بیماران دچار شکستگی تیبیا بررسی و مقایسه شد. : مواد و روش کار این مطالعه ی مورد-شاهدی بر روی 60 بیمار کاندید دچار شکستگی تیبیا در سال 1392 در شهر زاهدان انجام شد. نمونه گیری با استفاده از بلوکهای تصادفی انجام شد و بیماران در دو گروه دریافت کننده متادون عضلانی و مرفین قرار گرفتند. در هر دو گروه میزان درد در زمان های مختلف و میزان نیاز به مسکن مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های chi-squre و T-test و آنالیز شد. : نتایج میانگین سن بیماران 2/2± 9/32 سال بود. 39 نفر (65%) از بیماران مرد و 21 نفر (35%) زن بودند. (05/0P) میانگین تعداد مصرف scuere در گروه دریافت کننده متادون 89/0± 1/2 عدد برای هر بیمار و در گروه دریافت کننده مورفین 88/0± 6/2 عدد برای هر نفر بود. (024/0=P) : بحث و نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد که تجویز متادون بعد از عمل در بیماران دچار شکستگی تیبیا قادر به کاهش بیشتر درد بعد از عمل نسبت به مرفین است، بنابراین توصیه می شود در این بیماران از متادون به عنوان مسکن بعد از عمل استفاده شود.

عمل جراحی هیستروسکوپی می تواند به دنبال جذب مایع اتساع دهنده عارضه دار شود. این عارضه بر اساس نوع مایع، شدت و سرعت جذب آن متفاوت می باشد. بیمار خانم 45 ساله ای بود که با تشخیص میوم myoma بستری و در طی هیستروسکوپی به دنبال جذب گلیسین 5/1 درصد دچار عوارض هایپوناترمی، هایپوکلسمی، هایپوکالمی و تاکی کاردی بطنی شد. الکترولیت ها و گازهای خون شریانی مرتب مورد ارزیابی قرار گرفت. سدیم، پتاسیم و کلسیم بیمار به ترتیب به 118، 9/2 و 5/5 میلی مول برلیتر رسید. در نهایت تجویز داروهای فوروزماید، آمیودارون، کلرید کلسیم و احیای قلبی-ریوی برای بیمار انجام شد. : نتیجه گیری بهترین رویکرد برای پیشگیری از وقوع این عوارض وجود ابزار و روش هایی جهت سنجش حجم میزان ورود و خروج مایع اتساع دهنده می باشد. تشخیص و درمان به موقع این عوارض در مورد معرفی شده، موجب بهبودی بیمار گردید.