مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1388 | دوره:30 | شماره:65 |تعداد مقالات:11

مقدمه: گلودرد یک شکایت شایع بعد از عمل است. در مورد شیوع گلودرد بعد از آرام بخشی در شرایط آگاهی بیمار مطالعه ای منتشر نشده است. در این مطالعه ما قصد داشتیم شیوع گلودرد بعد از رینوپلاستی را به دنبال بیهوشی عمومی و آرام بخشی تعیین کنیم.مواد و روش ها: ما گلودرد را در ریکاوری و فواصل 4، 12 و 24 ساعت بعد از جراحی با استفاده از مقیاس عددی سنجش درد در افراد مونث بالای 18 سال که تحت عمل رینوپلاستی الکتیو با بیهوشی عمومی یا آرام بخشی در شرایط آگاهی بیمار قرار گرفتند در یک مطالعه هم گروهی پروگنوستیک بررسی کردیم. همچنین سن، طول عمل و تهوع و استفراغ بعد از عمل ثبت شدند. بیماران با سابقه گلودرد قبل از جراحی، مصرف سیگار، تروما یا جراحی سر و گردن، بیماری شناخته شده قلبی، تنفسی یا راه هوایی گوارشی یا اندوکرین و هر سابقه ای از آلرژی به عوامل آرام بخش یا هوشبر وارد مطالعه نشدند. بیماران با مالامپاتی درجه 3 و 4 و لارنگواسپاسم طی بیهوشی کنار گذاشته شدند. مدل های رگرسیون لجستیک برای پیشگیری گلودرد به کار رفتند.نتایج: شیوع گلودرد بعد از آرام بخشی در شرایط آگاهی بیمار و بیهوشی عمومی در ریکاوری، ساعت های 4، 12، 24 بعد از رینوپلاستی به ترتیب عبارت بودند از %40.6 در مقابل (p=0.78)%42.6، %28.7 در مقابل (p=0.14)%38.6، %26.7 در مقابل (p=0.37)%14.9 و %11.9 در مقابل (p=12)%19.8. نسبت های شانس برای بروز گلودرد از نظر آماری برای تهوع و استفراغ در ریکاوری به شرح زیر بود:(OR=11، I=5.1-22.3) %95، p<0.0001)؛ و برای نوع بیهوشی در 12 ساعت بعد از عمل عبارت بود از: (OR=2.1، CI=1.04-4.23، 0.95، p=0.04) بارز بودند.بحث: شیوع گلودرد در ساعت 12 بعد از رینوپلاستی در آرام بخشی در شرایط آگاهی بیمار سبتا بیشتر از بیهوشی عمومی بود هر چند در ریکاوری، در ساعت های 4 و 24 بعد از آن تفاوتی نداشت.

مقدمه: در این مطالعه آینده نگر دوسوکور تصادفی، مقادیر بسیار اندک نالوکسان اضافه شده به مخلوط لیدوکایین و فنتانیل بر زمان شروع اثر و طول مدت بلوک شبکه بازویی بررسی شده است.مواد و روش ها: 54 بیمار کاندید جراحی دست و ساعد تحت بی حسی با بلوک اعصاب شبکه بازویی، به صورت تصادفی داروی بی حسی شامل 34 میلی لیتر محلول %1.5 به همراه 2 میلی لیتر (100 میکروگرم) فنتانیل و 1 میلی لیتر محلول نرمال سالین به عنوان گروه کنترل، یا 34 میلی لیتر محلول %1.5 به همراه 2 میلی لیتر (100 میکروگرم) فنتانیل و 1 میلی لیتر (100 نانوگرم) نالوکسان به عنوان گروه مداخله (هر گروه 27 نفر) دریافت کردند. پس از انجام بلوک، فلج حسی و حرکتی اعصاب رادیال، مدین، موسکلوکوتانه و اولنار ثبت شد.نتایج: طول مدت جراحی و مشخصات آماری بیماران در دو گروه یکسان بود. زمان شروع اثر فلج حسی و حرکتی به طور معنی داری در دو گروه متفاوت بود. طول مدت فلج حسی و حرکتی نیز در گروه نالوکسان به میزان چشمگیری بیشتر از گروه کنترل بود.بحث: افزودن مقادیر بسیار اندک نالوکسان به محلول %1.5 لیدوکایین و فنتانیل در بلوک اعصاب شبکه بازویی موجب افزایش طول اثر بلوک می شود.

سابقه و هدف: لوله حنجره ای ساکشن دار تیپ دو آخرین نوع از خانواده لوله حنجره ای است که برای نگهداری راه هوایی طی تهویه کنترله در هنگام بیهوشی عمومی به کار می رود. هدف از این پژوهش مقایسه کارآیی لوله حنجره ای ساکشن دار یک بار مصرف با نوع چند بار مصرف برای حفظ راه هوایی در اعمال جراحی کله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپی است.مواد و روش ها: تعداد 60 بیمار که کاندید جراحی کله سیستکتومی لاپاراسکوپی در محدوده سنی 81-16 سال و درجه  ASAیک یا دو بودند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی از یکی از دو وسیله مزبور برای حفظ راه هوایی و تهویه بیمار استفاده شد. راحتی در جاگذاری، کیفیت فشار راه هوایی، نمای دید فیبر اپتیک و عوارض پس از عمل بررسی گردید.یافته ها: میزان موفقیت جاگذاری دو وسیله در اولین و دومین اقدام به لوله گذاری در هر دو گروه مساوی بود (%96.6).عدم موفقیت در جاگذاری لوله حنجره ای در هر دو گروه لوله حنجره ای یک بار مصرف و چند بار مصرف نیز یکسان بود (یک مورد در هر یک از گروه ها). همچنین ناتوانی در تهویه بیمار پس از دمیدن گاز دی اکسید کربن به داخل پریتوئن در گروه LTS-D یک مورد و در گروه  LTS-IIدو مورد بود.تمامی بیماران از نظر احتمال بروز عوارض ریوی در حین و پس از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. هیچ موردی از آسپیراسیون ریوی و یا وجود ترشحات دستگاه گوارش روی لوله ها در هیچ کدام از گروه ها مشاهده نگردید. عوارض حلقی پس از عمل جراحی درهر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. این عوارض در هر دو گروه شیوع تقریبا یکسانی داشت.نتیجه گیری: هر دو وسیله مورد بحث می توانند راه هوایی ایمنی را در جراحی کله - سیستکتومی لاپاراسکوپیک ایجاد کنند. هر دو کارآیی بالینی مشابه داشته و کارگذاری آنها آسان است.

زمینه و هدف: ما در این مطالعه برای تعیین میزان بروز فاسیکولاسیون، میالژی و گلودرد بعد از عمل به دنبال تزریق سوکسینیل کولین، اثر دو داروی پروپوفول و نسدونال را قبل از تزریق سوکسینیل کولین بررسی کردیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر و دو سوکور، 100 بیمار ASA کلاس 1 و 2 (با محدوده سنی 20-60 سال) به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. القا بیهوشی در گروه 1 با پروپوفول 2 میلی گرم / کیلوگرم و در گروه 2 با نسدونال 5 میلی گرم / کیلوگرم صورت گرفت. در هر دو گروه از سوکسینیل کولین 1 میلی گرم / کیلوگرم برای لوله گذاری تراشه استفاده شد. فاسیکولاسیون به دنبال تزریق سوکسینیل کولین و میالژی و گلودرد، 24 ساعت بعد از عمل ارزیابی شد.یافته ها: در گروه 1، 8 نفر (%16) فاسیکولاسیون نداشتند و 42 نفر (%84) فاسیکولاسیون داشتند که در هیچ کدام از بیماران این گروه فاسیکولاسیون شدید مشاهده نشد. در گروه 2، 2 نفر (%4) فاسیکولاسیون نداشتند و 48 نفر (%96) فاسیکولاسیون داشتند و فاسیکولاسیون آنها اکثرا شدید بود که تفاوت معنی داری هم در میزان و هم در شدت فاسیکولاسیون وجود داشته است (P=0.046).در گروه یک، 34 نفر (%68) و در گروه دو، 46 نفر (%92) گلودرد داشتند که تفاوت معنی داری از نظر آماری بین دو گروه وجود داشت (P=0.003). میالژی نیز در 30 نفر (%60) از بیماران گروه 1 و در40 نفر (%80) از بیماران گروه 2 گزارش گردید (P=0.029).بحث و نتیجه گیری: استفاده از پروپوفول در مقایسه با نسدونال باعث کاهش فاسیکولاسیون، میالژی و گلودرد بعد از عمل می گردد.

زمینه و هدف: اداره صحیح کودکان و نوزادان پیش از بیهوشی می تواند چالشی جدی برای متخصصان بیهوشی باشد. از آنجا که اضطراب جدایی از والدین می تواند کودک را دچار عوارض آتی پس از عمل جراحی سازد، کاهش آن از طریق رویکردهای رفتاری مناسب و یا تجویز پیش داروها ضروری است. در این مطالعه سعی شده است تا تجویز دو بنزودیازپین (دیازپام رکتال و میدازولام خوراکی) به صورت پیش دارو به منظور افزایش آرام بخشی کودک و کاهش اضطراب مورد مقایسه قرار گیرد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور طراحی و اجرا شد. در این مطالعه نمونه ها از کودکان 6-2 ساله ای که کاندیدای عمل جراحی تصحیح استرابیسم در طول سال های 87-1386 در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بوده و بستری و تحت بیهوشی قرار گرفته بودند، انتخاب شدند. کودکان پس از انطباق با معیارهای ورود و خروج در صورت رضایت والدین آنها وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی ساده در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. در گروه اول (گروه رکتال) دیازپام با دوز 0.5 میلی گرم / کیلوگرم و در گروه دوم میدازولام خوراکی با دوز 0.5 میلی گرم / کیلوگرم استفاده شد. درجه آرام بخشی بر اساس درجه بندی رامسی بعد از اینکه بیمار بیدار و به ریکاوری منتقل شد ثبت گردید. در تجزیه و تحلیل داده ها، در صورت نرمال بودن توزیع داده های کمی برای مقایسه بین دو گروه از آزمون تست تی و در صورت عدم تبعیت، از آزمون مان - ویتنی استفاده شد. در مورد متغیرهای کیفی از آزمون کای دو استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه 49 نفر در گروه میدازولام و 48 نفر در گروه دیازپام جمعیت مورد مطالعه را تشکیل می دادند. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان آرام بخشی در گروه دیازپام رکتال قبل از القا بیهوشی و اتاق ریکاوری از میدازولام خوراکی بهتر بود ولی این میزان به لحاظ آماری معنی دار نبود. با این حال در دو گروه دیازپام رکتال و میدازولام خوراکی میزان آرام بخشی نامناسب به میزان %34 و %39 به دست آمد.نتیجه گیری: هر چند مطالعه حاضر نشان داد که دیازپام رکتال در مقایسه با میدازولام خوراکی اثرات آرام بخشی بهتری به دست می دهد با این حال در  دو گروه موارد قابل توجهی از عدم آرام بخشی مشاهده می شود که لازم است کنترل گردند.

سابقه و هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی رابطه کلاس بیمار در طبقه بندی های ASA و گلدمن و میزان بروز عوارض و یا مرگ و میر به دنبال عمل جراحی کله سیستکتومی و شناسایی بهترین سیستم نمره دهی در پیش بینی نتیجه عمل در این گروه از بیماران است.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی به صورت گذشته نگر برروی پرونده تمامی بیمارانی که با تشخیص کله سیستیت حاد در سال های 85-78 در یکی از بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه تهران بستری شده و کاندید عمل کله سیستکتومی باز بودند، انجام گرفت. برای بررسی ریسک عمل جراحی، با استفاده از مندرجات پرونده ها، کلاس بیماران بر اساس طبقه بندی ASA و گلدمن مشخص گردید.یافته ها: 141 بیمار در این مطالعه وارد شدند که 86 نفر از آنها (%61) مونث بودند. رابطه معنی داری میان نمرهASA  و گلدمن و همچنین بین نمره ASA و گلدمن با عوارض کشنده بیماری وجود داشت (p-value<0.001). رابطه مزبور برای نمره ASA کمتر از 2 در درجه بالایی از معنی داری قرار داشت (p-value<0.001). هفت مورد مرگ در 4 هفته اول بعد از عمل جراحی در بیماران مورد مطالعه گزارش گردید که نمره ASA و گلدمن آنان بالاتر از 2 بود.نتیجه گیری: سیستم نمره دهی گلدمن برای پیشگویی موربیدیتی های مهم قلبی عروقی و مورتالیتی های ناشی از آن طراحی شده است، این در حالی است که ASA در کل پروگنوز بیمار را بعد از عمل پیشگویی می کند.

مقدمه: بی حسی نورآگزیال به دلیل شروع سریع بی حسی، اجتناب از تجویز بسیاری از داروهای سیستمیک و شل کننده های عضلانی در بیماران نیازمند به بیهوشی به ویژه بیهوشی اطفال مورد توجه است. از این میان بیهوشی داخل نخاعی با تامین سطح و عمق مناسب بی دردی برای عمل جراحی از ویژگی خاصی برخوردار است.مواد و روش ها: در اعمال جراحی شایع در اطفال مانند فتق اینگوینال و بیضه پایین نیامده اغلب نیاز به سطح بی حسی تا سطح درماتوم T10 است و بلوک کودال گاه بی دردی مناسبی در این سطح ایجاد نمی کند. مطالعه حاضر برای بررسی بی حسی به روش داخل نخاعی و مقایسه آن با بیهوشی عمومی در اطفال 1 تا 12 ساله ای که برای عمل انتخابی فتق اینگوینال یا بیضه پایین نیامده کاندید شده بودند، طراحی شد. پس از تخصیص تصادفی به روش بلوک های متغیر، هر دو گروه آتروپین و کتامین به عنوان پیش دارو دریافت کردند. 77 بیمار در گروه بیهوشی پس از دریافت تیوپنتال، آتراکوریوم و فنتانیل لوله گذاری شدند. بیهوشی با مخلوط هالوتان و نایتروس اکساید ادامه یافت. درگروه بی حسی داخل نخاعی 69 نفر قرار داشتند که پس از القای بیهوشی با هالوتان، لیدوکائین در فضای داخل نخاعی تزریق شد. هر دو گروه از لحاظ تغییرات همودینامیک، زمان پایان عمل تا خروج از اتاق عمل و شدت درد در ریکاوری با معیار چئوپس و نرم افزار آماری SPSS مورد بررسی قرار گرفتند.بحث: افت فشار خون در دقایق اولیه در گروه بی حسی داخل نخاعی بیشتر بود. زمان صرف شده از پایان عمل تا ورود به ریکاوری در گروه داخل نخاعی اختلاف معنی داری نشان داد و کوتاه تر بود. هزینه مواد مصرفی در گروه داخل نخاعی کمتر از گروه بیهوشی عمومی بود.نتیجه گیری: بی حسی داخل نخاعی باعث کاهش در هزینه ها و افزایش بازده در اتاق عمل شد ولی با افت بیشتر در فشار خون همراه بود. اختلافی در دو گروه از لحاظ شدت درد تا 30 دقیقه پس از ورود به ریکاوری مشاهده نشد.

مقدمه: بی حسی رژیونال برای سزارین قویا توصیه می شود در حالی که مهم ترین مانع مخالفت بیماران است. این تحقیق به منظور تعیین تمایل بیماران سزارین به نوع بیهوشی و دلایل انتخاب یا مخالفت و عوامل موثر بر آنها انجام گرفته است.مواد و روش ها: 240 خانم کاندیدای عمل سزارین انتخابی، بلافاصله قبل از عمل مصاحبه شدند. اطلاعات شامل مشخصات فردی، روش بیهوشی انتخابی و دلایل آن، سابقه بیهوشی قبلی و شناخت از روش بیهوشی جمع آوری و در یک پرسشنامه ثبت شد.نتایج: 120 نفر بیهوشی عمومی و 72 نفر بی حسی داخل نخاعی را برگزیدند و 48 نفر هیچ روش خاصی را انتخاب نکردند. مهم ترین دلایل رد بی حسی داخل نخاعی، ترس از کمردرد، دیدن فرآیند بی حسی و شنیدن صداهای پیرامون و سر درد پس از عمل، و در بیهوشی عمومی ترس از به هوش نیامدن، تهوع و استفراغ و احساس درد حین عمل بود.از جمع افراد مورد مصاحبه %64.2 بیهوشی عمومی، %76.7 بی حسی داخل نخاعی را می شناختند ولی %11.2 هیچ شناختی از روش های بیهوشی نداشتند.سطح تحصیلات افراد مورد مطالعه با شناخت آنان از روش های بیهوشی رابطه آماری معنی دار داشت (p<0.05).منابع اطلاعاتی موثر بر انتخاب روش بیهوشی، نظر سایر بیماران و آشنایان (%5)، سابقه بیهوشی قبلی (%38.3)، اطلاعات برگرفته از رسانه های عمومی (%10.8) و توصیه پزشک بیهوشی (%0.08) بود.نتیجه گیری: بیشتر بیماران تمایل به بیهوشی عمومی دارند که این تمایل ناشی از ترس از بی حسی داخل نخاعی و عوارض آن است. با آموزش و ارتباط موثرتر می توان بیماران را به انتخاب بی حسی داخل نخاعی تشویق کرد.

یکی از واکنش های بسیار شدید ناشی از ترانسفوزیون خون، همولیز داخل عروق است که حتی با ترانسفوزیون 10 میلی لیتر خون ناسازگار نیز می تواند زندگی بیمار را به مخاطره اندازد. ایــــن واکـــنش اغلـــب با  ترانسفوزیون گروه خونی ناسازگار ABO رخ می دهد.در این گزارش بیماری معرفی می شود که به دنبال ترانسفوزیون خون ناسازگار، علاوه بر بروز اکثر نشانه ها و علایم کلاسیک واکنش همولیتیک به دنبال ترانسفوزیون خون،  افزایش فشار خون شریانی، به عنوان علامتی غیر معمول نیز در وی مشاهده گردید.