مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1380 | دوره:21 | شماره:35-36 |تعداد مقالات:10

بروز اختلالات الکترولیتی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه شایع است و در این میان اختلال یون منیزیم یکی از شایع ترین موارد محسوب می شود. اختلال یون منیزیم موجب بی ثباتی همودینامیک، بروز اختلال در عملکرد قلب و عروق، ضعف عضلانی، تشنج، عدم موفقیت در جدارسازی بیمار از حمایت تنفسی و تغییر در میزان سایر یون ها می شود. در این مقاله زمان شروع اختلالات سطح سرمی منیزیم پس از صدمات و تاثیر نوع صدمات بر این تغییرات مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه تحلیلی، سطح سرمی یون منیزیم بیماران دچار ضربه به سر با بیماران درگیر صدمه به اندام در هنگام بستری بودن در بخش مراقبت های ویژه در طی نیمه اول سال 1380 مقایسه گردیده است. نمونه ها شامل 30 بیمار دچار ضربه به سر و 30 بیمار دچار ترومای اندام بستری شده در بخش مراقبت های ویژه پس از 24 ساعت اقامت در اورژانس بودند. هر دو گروه سابقه بیماری زمینه ای و سابقه مصرف دارو را نداشتند و از نظر جنس مشابه بودند. در زمان ورود به بخش مراقبت های ویژه از بیمار نمونه خون جهت بررسی سطح سرمی یون منیزیم گرفته شد. نتایج حاصل نشان داد که میانگین سطح سرمی یون منیزیم در گروه دچار ضربه به سر 1.84 ±0.19 meE/L و در گروه ترومای اندام 2.23± 0.29 meq/L بوده است و اختلاف سطح منیزیم دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی دار داشته (P<0.02) ، لذا در مقایسه با ترومای اندام، در بیماران دچار ضربه به سر کاهش منیزیم سرم زودتر و شدیدتر اتفاق می افتد و در نتیجه توجه به این یون در ساعات اولیه درمان در بخش اولیه ویژه باید مد نظر قرار گیرد و به زمان بروز آن توجه گردد.

نقش روش بیهوشی در میزان حاملگی و لقاح با روش لقاح مصنوعی بسیار مهم است. برای این کار از روش های متعددی مانند بیهوشی عمومی، آرام بخشی و بی حسی منطقه ای استفاده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات دو روش بیهوشی عمومی و آرام بخشی بر میزان لقاح و حاملگی در دو گروه مساوی از خانم هایی بوده است که برای لقاح مصنوعی به بیمارستان ولی عصر (عج) مراجعه می کردند. در گروه با روش بیهوشی عمومی از آلفنتانیل و تیوپنتال استفاده شد و از هیچ داروی بیهوش کننده استنشاقی استفاده نشد. در گروه با روش آرام بخشی از میدازولام و آلفنتانیل استفاده شد.-میزان لقاح از تقسیم تعداد جنین تشکیل شده به تعداد اووسیت بالغ ضرب در 100 به دست می آمد. -میزان حاملگی بعد از گذشتن 15 روز با تست گراویندکس مشخص می شد. -برای آنالیز، از برنامه S-PSS و تست های آماری STUDENT-T-TEST و Chi-SQUARE استفاده و سطح معنی دار مطالعه 0.05 در نظر گرفته شد. -در طی مطالعه ما هیچ گونه تفاوت معنی داری بین دو گروه، از نظر تغییرات نبض و فشار خون و SPO2 مشاهده نشد. - میزان لقاح و حاملگی در گروه آرام بخشی به ترتیب عبارت بودند از: 75.4% و 25% و در گروه بیهوشی عمومی به ترتیب 77.7% و 20.8% - اگر چه در مطالعه ما اختلاف معنی داری بین دو گروه بیهوشی عمومی و آرام بخشی از نظر میزان حاملگی (0.404=P) و میزان لقاح (0.620=P) مشاهده نشد، لیکن حاصل این مطالعه، در دسترس داشتن دو روش متفاوت بیهوشی مطلوب است که بتوان بر حسب شرایط بالینی بیمار و یا تمایل او یکی از آنها را برای وی انتخاب کرد و این امتیاز بزرگی برای متخصص بیهوشی است.

متخصص بیهوشی به یک روش تجویز دارو نیاز دارد که هم بی خطر و هم موثر باشد تا به شرایط مطلوب فیزیولوژیک دست یابد. بیهوشی کامل داخل وریدی روشی از هوشبری است که با تجویز دقیق و مناسب آن با نیاز بیمار، بیداری سریع تر و توانایی نگهداری بیهوشی برای مدت طولانی میسر خواهد بود. بدین وسیله با پیدایش داروهای خواب آور جدید و نارکوتیک های سنتتیک، متخصصان بیهوشی به بیهوشی داخل وریدی (TIVA) گرایش یافته اند که در آن نیاز به تبخیر کننده داروهای بیهوشی نیست و به علاوه محیط اتاق عمل توسط گازهای بیهوشی آلوده نمی شود که این آلودگی خود مخاطراتی را برای کارکنان به همراه دارد.

لرز پس از عمل از مسایل مهم در پایان بیهوشی عمومی و دوره ابتدایی حضور بیمار در اتاق بهبود است و تداوم آن می تواند مصرف اکسیژن بافتی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. تحقیقات گذشته بر روی بیمارانی که تحت عمل جراحی قلب باز قرار گرفته اند موثر بودن دگزامتازون با دوز 0.6 mg/kg  را در کاهش لرز پس از عمل به اثبات رسانده اند. در این تحقیق ما در پی اثبات این موضوع بوده ایم که آیا دگزامتازون می تواند کاهش لرز پس از عمل را در بیمارانی که تحت اعمال متداول جراحی غیر قلبی قرار می گیرند، باعث شود یا خیر؟به این منظور، تعداد 200 بیمار که جهت اعمال جراحی انتخابی (elective) شامل جراحی عمومی، اورولوژی، ارتوپدی و زنان در لیست قرار گرفته بودند، به صورت اتفاقی انتخاب شده و در گروه های 100 نفری قرار داده شدند. افراد مورد مطالعه هیچ گونه بیماری زمینه ای مزمن نداشتند و داروی خاصی نیز به صورت دایم مصرف نمی کردند. پس از شروع بیهوشی با روش متداول و یکسان، شامل دیازپام، مرفین و تیوپنتال سدیم با دوز متناسب با وزن بدن بیماران، به یک گروه دگزامتازون با دوز0.15 mg/kg و به گروه دیگر آب مقطر به صورت وریدی تزریق شد. حفظ بیهوشی در طول مدت عمل جراحی در تمام بیماران یکسان و شامل اکسیژن 0.5% بود. پس از بررسی نتایج حاصله، مشخص شد که در گروه دگزامتازون فقط در 12% بیماران لرز وجود داشته است ولی در گروه دارو نما، در 31% موارد(p=0.001) ؛ لذا می توان نتیجه گرفت که دوز کم دگزامتازون 0.15 (mg/kg)  قادر است شیوع لرز پس از عمل را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

سابقه و هدف: با توجه به تعداد بسیار کم مطالعات مربوط به میزان بروز عوارض و مرگ و میر ناشی از اعمال جراحی و بیهوشی در ایران، در این تحقیق علل بروز مرگ و میر و عوارض جدی ناشی از بیهوشی و عمل جراحی در طی 48 ساعت پس از عمل، در بیمارستان حضرت فاطمه "ع" که یک مرکز جراحی فک و صورت و ترمیمی است، در طی 18 سال گذشته بررسی شد. هدف از تحقیق ریشه یابی علل بروز حوادث و درس گرفتن از آنها و هم چنین مقایسه نتایج به دست آمده با آمارهای جهانی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر با مطالعه پرونده های موجود از طریق مراجعه به بایگانی و دفتر آمار، پرونده بیمارانی که 48 ساعت پس از عمل فوت شده یا در ICU بستری شده اند، بررسی شد و علت عارضه مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه از 23.623 عمل جراحی انجام شده در بیمارستان، 9 مورد مرگ (4%) و 199 مورد بستری در(%8 ICU)  به علت بروز عوارض مهم بوده است. نتیجه گیری: اکثر حوادث مرتبط به مشکلات راه هوایی و عوارض تنفسی بوده اند. به نظر می رسد نیمی از موارد مرگ قابل پیش گیری بوده است. میزان بروز مرگ در مقایسه با مطالعات انجام شده در سایر کشورها در همان سال ها مطابقت دارد.

هدف: این تحقیق با توجه به شیوع زیاد درد پس از سزارین، به منظور بررسی تاثیر تزریق میدازولام اینتراتکال در کنترل درد پس از سزارین، صورت گرفته است. روش: در این تحقیق بالینی 151 بیمار به صورت تصادفی در یکی از 2 گروه مورد (Case) و شاهد قرار گرفتند. گروه مورد 75 نفر بودند که توسط 80 گرم لیدوکائین هایپربار به همراه 2.5 میلی گرم میدازولام (0.5 میلی لیتر) تحت آنستزی اسپینال (بی حسی نخاعی) قرار گرفتند. در گروه شاهد به 76 نفر بیمار، فقط 80 میلی گرم لیدوکائین هایپربار تزریق شد. جهت ارزیابی میزان شدت درد پس از عمل (VAS) Visual Analogue Score با روش Facial Expression در ساعات اول و سوم پس از عمل استفاده شد. یافته ها: متوسط میزان VAS در ساعات اول و سوم گروه مورد و شاهد به ترتیب عبارت بودند از: (1.2± 2.5 و 1.9 ±4.9 و 1.7 ±5.9 و 1.5 ±8.8) که دارای اختلاف معنی دار آماری بودند (p<0.0001) . فراوانی تزریق کتامین (1.3% در مقابل 50%) هیپوتانسیون (29.3% در مقابل 42.1%) و لرز (4% در مقابل 57.9%) در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود.(p<0.01)نتیجه گیری: تزریق میدازولام اینتراتکال باعث کمتر شدن درد پس از عمل بدون افزایش عوارض جانبی می گردد.  

هدف: با توجه به افزایش تعداد بخش های ICU و بیماران بسیار بدحال که در بخش های مراقبت ویژه مورد لوله گذاری تراشه و تهویه مکانیکی قرار می گیرند، تعداد بیماران نیازمند به ساکشن داخل تراشه نیز رو به فزونی است. ساکشن کردن داخل تراشه که به منظور تمیز و باز نگه داشتن مجاری هوایی در بیماران دچار شرایط بحرانی انجام می شود، موجب بروز عوارض مختلفی در دستگاه تنفس و دیگر سیستم های بدن می گردد. این عوارض و مشکلات مکررا در پژوهش های مختلف به اشکال و صور گوناگون مورد بررسی قرار گرفته اند. هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات همودینامیک و گازهای خون شریانی پس از ساکشن کردن داخل تراشه است و تاثیر ساکشن کردن و Hyperinflation قبل از ساکشن کردن را بر همودینامیک و گازهای خون شریانی بیمار بررسی کرده است. روش کار: بدین منظور در بخش مراقبت های ویژه بعد از عمل جراحی قلب باز یک مطالعه توصیفی روی 60 بیمار که تحت تهویه مکانیکی قرار داشتند، انجام گرفت. این عده با روش نمونه گیری آسان (convenient Sampling) از میان بیماران در دسترس انتخاب شدند. اندازه گیری متغیرهای همودینامیکی و ABG در 3 مرحله قبل از هیپرانفلاسیون، پس از آن و یک دقیقه پس از ساکشن کردن انجام و با یکدیگر مقایسه شد. یافته ها: بیشترین تغییرات به دست آمده در تعداد ضربان قلب و هیپوکسی نسبی بعد از ساکشن کردن بود. اکثر بیماران به میزان 5% الی 15% بعد از ساکشن کردن دچار تاکی کاردی شدند. فشار خون بین 2% تا 6% پس از ساکشن کردن (نسبت به قبل از آن) افزایش داشت. شایع ترین آریتمی، انقباضات زودرس بطنی گذرا بود که بدون تجویز دارو برطرف شد. نتیجه گیری: در صورت استفاده از روش صحیح ساکشن کردن داخل تراشه، تغییرات همودینامیک ایجاد شده در حدی است که خطر عمده ای برای بیمار ایجاد نمی کند و برای جلوگیری از هیپوکسی، بهتر است قبل از ساکشن کردن، هیپراکسیژناسیون و Hyperinflation با هم انجام شود و به طور کلی توصیه می شود هنگام ساکشن کردن داخل تراشه، به موارد زیر توجه گردد: 1) دادن اکسیژن 100% قبل از اقدام به ساکشن کردن، 2) استفاده از کاتتر با اندازه مناسب، 3) محدود کردن زمان ساکشن کردن حداکثر به 10 تا 15 ثانیه

این مطالعه با هدف بررسی آخرین دست آوردهای درمانی برای معالجه بیماری تنگی تیغه ای زیر دریچه ای آئورت  (Discret  Subvalvular Aortic Stenosis) در بیماران بستری در مرکز آموزشی، تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی تهران در سال 80-1366 به صورت توصیفی و گذشته نگر انجام شد. در دوره مورد مطالعه 8418 مورد بیماری های قلبی در بیماران بستری شده اطفال بررسی شد که 377 مورد آن (4.47%) از نوع تنگی تیغه ای زیر دریچه ای بود. بیماری تنگی تیغه ای زیر دریچه آئورت در سال 1884 توسط چیورز (Chevers) شرح داده شد و پاتولوژی آن توسط سر آرتورکیت (Sir Arthur Keith) در سال 1924 مورد بحث قرار گرفت. درمان اصلی این بیماری جراحی است و به علت بروز عوارض متعدد از جمله عود بیماری، تشخیص بهترین زمان برای انجام عمل جراحی و بهترین روش انجام عمل هدف اصلی این مطالعه قرار گرفت. مطالعه نشان داد که بیماری تنگی تیغه ای زیر دریچه در آئورت، اکتسابی است و از ابتدای زندگی وجود ندارد و در دوره کودکی و در سنین مدرسه ایجاد می شود.از کل 377 مورد بیماران با تشخیص مزبور 49 نفر به علت گرادیان کم و سالم بودن دریچه آئورت و نداشتن علایم بالینی، ابتدا جراحی توصیه نشد (13%). متوسط سن بیماران در زمان انجام عمل جراحی (21-3) 8.1 سال بود. 24.4% از بیماران قبل از انجام عمل جراحی دچار آسیب دیدگی دریچه آئورت به شکل نارسایی بودند. عمل جراحی در 117 مورد از بیماران با تعویض دریچه آئورت همراه بود (31.3%). متوسط گرادیان قبل از عمل در بیماران (189-40) 109 میلی متر جیوه بود. بیماران با استفاده از جریان قلب و ریه مصنوعی (Cardiopulmonary Bypass) با هیپوترمی متوسط و استفاده از محلول کاردیوپلژیک سرد مورد عمل قرار گرفتند. زمان متوسط پمپ (157-29) 37 دقیقه بود و رزکسیون حلقه زیر دریچه در تمام بیماران با روش ترانس آئورتیک انجام شد. بلوک شاخه چپ هیس، شایع ترین عارضه پس از عمل بود (17.77%) و پس از آن آسیب دیدگی دریچه میترال قرار داشت (6.10%) و 2.90% از بیماران پس از عمل دچار پارگی جدار بین بطن (VSD) شدند. در 41 مورد از بیماران عمل شهد، نیاز به استفاده از پیام ساز دایمی (Pace maker) پدید آمد (%10.87)% 17.77 از بیماران پس از جداسازی از پمپ، به پیام ساز قلبی نیاز پیدا کردند. در 193 مورد از بیماران، استفاده از داروهای اینوتروپ ضروری شد (51.11) و آدرنالین در همراهی با دوپامین و دوبوتامین بهترین تاثیر اینوتروپیک را داشت.

هیپرآلدوسترونیسم اولیه یک علت غیر شایع هیپرتانسیون است و با توجه به شیوع بالای بیماری های ایسکمیک قلبی و پرفشاری خون در این سندرم، ثبات همودینامیک در اداره بیهوشی افراد مبتلا به این سندرم اهمیت خاصی دارد. ما یک مورد کلینیکی سندرم conn را در مرد 31 ساله ای شرح داده ایم که در مورد وی ثبات همودینامیک حین عمل جراحی با استفاده از انفوزیون پروپوفول حفظ گردید.