مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1393 | دوره:21 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

نوکاردیا باکتری هوازی، گرم مثبت، پارشیال اسید فاست، باسیل مانند و کاتالاز مثبت بوده که به عنوان یک ساپروفیت موجود در خاک مطرح می باشد و سبب عفونت در قسمت های مختلف بدن از جمله ریه و پوست می شود.

مقدمه: خانم های با سابقه دیابت بارداری (Gestational diabetes mellitus یا GDM) در معرض خطر پیشرفت به سمت بیماری های قلبی- عروقی و سندرم متابولیک هستند. ضخامت انتیما- مدیای کاروتید (Carotid intima-media thickness یا CIMT)، یک شاخص غیر تهاجمی ارزیابی آترواسکلروز تحت بالینی می باشد. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی ضخامت انتیما- مدیای کاروتید در زنان با و بدون سابقه دیابت بارداری در مقایسه با دوران بارداری انجام گرفت تا رابطه بین دیابت بارداری را با افزایش ضخامت انتیما- مدیای کاروتید بررسی نماید.روش: جمعیت این مطالعه شامل 20 زن با سابقه قبلی دیابت بارداری و 20 زن با سابقه بارداری طبیعی بودند. دو گروه از نظر سن، شاخص توده بدنی (Body mass index یا BMI) و نوبت بارداری (Parity) با هم مطابقت داده شدند. ضخامت انتیما- مدیای کاروتید یک سال پس از زایمان توسط سونوگرافی B-Mod برای تمام بیماران اندازه گیری و با نتایج سونوگرافی ضخامت انتیما- مدیای کاروتید اواسط و اواخر دوران بارداری آن ها مقایسه گردید.یافته ها: CIMT در هر دو گروه طی دوران بارداری افزایش و پس از زایمان کاهش یافت (CIMT در زنان با سابقه دیابت بارداری برابر با 0.55 میلی متر و در زنان با سابقه بارداری طبیعی برابر با 0.57 میلی متر) که این میزان کاهش نسبت به CIMT در اواخر حاملگی در هر دو گروه قابل توجه بود (CIMT در زنان با سابقه دیابت بارداری برابر با 0.65 میلی متر و در زنان با سابقه بارداری طبیعی برابر با 0.59 میلی متر بود)؛ علاوه بر آن، نسبت به CIMT اواسط دوران بارداری در گروه با سابقه دیابت بارداری نیز قابل توجه بود.نتیجه گیری: CIMT در خانم های با دیابت دوران بارداری یک سال بعد از زایمان کاهش قابل توجهی دارد.

مقدمه: سوء مصرف مواد می تواند اثرات گوناگونی بر توانایی فیزیکی و روانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) داشته باشد. در حال حاضر مطالعات در مورد ارتباط بین سوء مصرف مواد و سایکوپاتولوژی آن با نوع و شدت بیماری مالتیپل اسکلروزیس محدود است. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی سایکوپاتولوژی زمینه ای در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس دارای سوء مصرف مواد در شهر کرمان انجام شد.روش: این مطالعه مورد- شاهدی به شکل مقطعی بر روی 125 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس در شهر کرمان در سال 1391 انجام شد. از این تعداد 100 بیمار بدون سوء مصرف مواد و 25 بیمار دارای سوء مصرف مواد بودند. در هر گروه شدت ناتوانی بیمار بر اساس معیار(Kurtzke expanded disability status scale) Kurtzke EDSS  تعیین گردید و تمام بیماران تست چند محوری Millon را انجام دادند. جهت تشخیص سوء مصرف مواد از معیارهای DSM-IV TR (Diagnostic and statistical manual of mental disorders, 4th Edition, Text revision) استفاده شد.یافته ها: فراوانی اختلالات سایکوپاتولوژیک هذیانی، دیگرآزاری، پارانوئید و وسواسی دو گروه از نظر آماری با هم تفاوت معنی داری داشتند؛ به طوری که اختلال هذیانی، دیگرآزاری و پارانوئید در افراد با سابقه سوء مصرف مواد و اختلال وسواسی در گروه بدون سوء مصرف مواد فراوانی بیشتری داشت. معیار EDSS در بیماران مبتلا به سوء مصرف مواد بالاتر بود. همچنین نوع بیماری در بیماران دو گروه با یکدیگر متفاوت بود. نوع عود کننده- بهبود یابنده (Relapsing-Remitting) این بیماری در گروه بدون سوء مصرف مواد و نوع پیش رونده- عود کننده (Progressive-Relapsing) در گروه با سوء مصرف مواد به صورت معنی داری از نظر آماری بیشتر بود.نتیجه گیری: اختلالات سایکوپاتولوژی در هر دو گروه دیده می شود. سوء مصرف مواد نه تنها با شدت و نوع بیماری مالتیپل اسکلروزیس در ارتباط است، بلکه با نوع سایکوپاتولوژی این بیماران نیز مرتبط می باشد.

مقدمه:کم خونی مادر در طول حاملگی یک عامل خطر قابل توجه برای مادر و جنین می باشد. علایم قلبی- عروقی و کاهش ذخایر خونی از پیامدهای مادری و کاهش رشد احتمالی، تولد زودرس و مرگ داخل رحمی از پیامدهای جنینی آن ذکر شده اند. مطالعات متعددی ارتباط بین هموگلوبین پایین مادر و وزن کم تولد را گزارش کرده اند و تعدادی نیز این ارتباط را رد کرده اند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر کم خونی فقر آهن مادر در طول حاملگی و کورتیزول خون بند ناف بر قد و وزن تولد نوزاد انجام گردیده است.روش: مطالعه به صورت مقطعی روی 500 مادر باردار مراجعه کننده برای انجام سزارین انتخابی انجام گرفت. ابتدا نمونه خون کلیه افراد برای تعیین میزان هموگلوبین (Hb) گرفته و سپس در افرادی که Hb<11g/dl داشتند، نمونه خون برای اندازه گیری شاخص های فقر آهن گرفته شد و افرادی که فاقد این شاخص ها بودند و کم خونی به دلایل دیگری داشتند از مطالعه حذف گردیدند. پس از تولد نوزاد و خروج جفت نمونه خون بند ناف برای تعیین میزان کورتیزول گرفته شد. پس از انجام آزمایشات داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در مادران با Hb طبیعی در مقایسه با مادران با Hb بالا و پایین وزن و قد تولد به طور معنی داری بیشتر بود. (به ترتیب P=0.039،P=0.030 ). ارتباط کورتیزول خون بند ناف با وزن وقد تولد معنی دار بود. (به ترتیب P=0.001،P=0.001 ) اما بین میزان Hb مادر و کورتیزول خون بند ناف ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: کم خونی مادر با تغییر دادن آنژیوژنز در عروق جفت و همچنین با ایجاد استرس در مادر و افزایش CRH منجر به کاهش رشد جنین و افزایش تعدادی از عوارض بارداری می گردد و همچنین با افزایش کورتیزول خون بند ناف باعث مهار رشد طولی جنین می شود. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه و مطالعات قبل اهمیت توجه جدی بر نگه داشتن سطح هموگلوبین در محدوده طبیعی با تجویز آهن برای جبران کم خونی فقر آهن و حذف عوامل تاثیرگذار بر افزایش غیر طبیعی هموگلوبین بیش از پیش مشاهده می شود. و هم چنین با توجه به معنی دار بودن رابطه بین کورتیزول خون بند ناف بر وزن (ارتباط مستقیم) و قد (ارتباط معکوس) انجام مطالعات بیشتری در زمینه ارتباط کم خونی مادر،سطح کورتیزول خون مادر و سایر عوامل احتمالی بر سطح کورتیزول خون بند ناف پیشنهاد می گردد.

مقدمه: صرع به مجموعه ای از اختلالات سیستم اعصاب مرکزی گفته می شود که به صورت تشنجات ناگهانی، زودگذر، تکرار شونده و غیر قابل پیش بینی با منشا حسی- حرکتی و اتونوم ظاهر می شود. در حال حاضر برای درمان صرع و تشنجات ناشی از آن، داروهای شیمیایی مختلفی استفاده می شود که مصرف این داروها نیز به نوبه خود دارای عوارضی می باشند و در مصرف طولانی مدت سبب بروز مقاومت دارویی می شوند. سهولت استفاده از گیاهان دارویی و مقبولیت عام آن ها بستر مناسبی را برای استفاده از گیاهان دارویی فراهم نموده است. گیاه مخلصه (Scrophularia striata Boiss) که در مناطقی از استان ایلام می روید و به نام تشنه داری معروف است، سال هاست که به صورت تجربی در درمان بیماری های مختلف به کار می رود. با این وجود مطالعات زیادی روی آن صورت نگرفته است؛ بنابراین در این پژوهش خاصیت ضد تشنجی عصاره هیدروالکلی این گیاه بر روی تشنج ناشی از پنتیلن تترازول (Pentylenetetrazol یا PTZ) بررسی شد.روش: در مطالعه حاضر، 40 موش سوری نر با محدوده وزنی 30-25 گرم به طور تصادفی انتخاب و به پنج گروه 8 تایی تقسیم شدند که شامل یک گروه شاهد (دریافت کننده نرمال سالین و PTZ، 80 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) و 4 گروه درمان (دریافت کننده عصاره هیدروالکلی گیاه مخلصه با دوزهای 150، 300، 600 و 900 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) بودند. 30 دقیقه پس از تجویز داخل صفاقی نرمال سالین (در گروه شاهد) و دوزهای مختلف عصاره هیدروالکلی گیاه مخلصه (در گروه های تحت درمان)، پنتیلن تترازول با دوز 80 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به موش ها تزریق و بلافاصله به قفس مخصوص منتقل شدند و رفتارهای تشنجی طی 20 دقیقه توسط دوربین فیلمبرداری گردید و سپس مراحل مختلف تشنج مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: تزریق عصاره هیدروالکلی این گیاه در دوز 150 میلی گرم اثر معنی داری بر آستانه زمان رسیدن به مراحل مختلف تشنجی نداشت. تزریق عصاره هیدروالکلی این گیاه در دوز 300، 600 و 900 میلی گرم باعث تاخیر در زمان شروع تشنج تونیک، کلونیک و تونیک- کلونیک شد. تجویز عصاره هیدروالکلی گیاه مخلصه در تمام دوزها باعث کاهش مدت زمان تشنج تونیک و تونیک-کلونیک و همچنین باعث کاهش بروز عدم تعادل و پرش در حیوانات هنگام تشنج شد. تزریق عصاره هیدروالکلی گیاه مخلصه مرگ و میر را به صفر رساند که حاکی از غیر سمی بودن آن بود.نتیجه گیری: عصاره هیدروالکلی گیاه مخلصه دارای خاصیت ضد تشنجی مناسبی است و به نظر می رسد که مطالعات آینده برای جداسازی و تعیین مواد موثر و شناخت مکانیسم اثر آن ضروری باشد.

مقدمه: بروز سالانه سکته مغزی 15 میلیون نفر در جهان است. یک سوم بیماران سکته مغزی از اختلال تکلم یا زبان پریشی (Aphasia) رنج می برند و این اختلال اغلب با ناتوانی قابل توجه در این بیماران همراه است. به دلیل دشواری در درمان زبان پریشی از طریق گفتار درمانی، ترجیح پزشکان بیشتر به استفاده از دارودرمانی می باشد. این مطالعه به بررسی نقش پیراستام (Piracetam) در بهبود زبان پریشی پرداخت. در گذشته از این دارو در افزایش پرفیوژن مغزی و بهبود حافظه و دقت در بیماران دچار اختلال استفاده می شد.روش: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور بود که بر روی بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک حاد انجام شد. بیماران گروه مداخله تحت درمان پیراستام با دوز خوراکی روزانه 4.8 گرم قرار گرفتند؛ به طوری که از روزی دو قرص شروع گردید و طی یک هفته به حد 4800 میلی گرم رسانده شد و به گروه دوم دارونما با شکل و اندازه داروی پیراستام داده شد. تمامی بیماران به مدت سه ماه تحت درمان بودند و در ماه اول، دوم و سوم پس از سکته مغزی توسط آزمون مرجع فارسی زبان پریشی نیلی پور مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه 40 بیمار بررسی شدند. در کسب نمره آزمون زبان پریشی، میانگین گروه مداخله قبل از ورود به مطالعه 0.9±2.3، مرتبه اول 3.0±25.1، دوم 3.2±40.0 و سوم 3.1±46.7 بود و این میانگین درگروه شاهد قبل از ورود به مطالعه 1.3±2.3، مرتبه اول 1.1±8.5، دوم 3.0±33.1 و سوم 3.7±48.2 بود. در مرتبه اول و دوم پیگیری، بین بیماران دو گروه از نظر نمره آزمون زبان پریشی اختلاف معنی دار آماری مشاهده گردید (P<0.05)؛ ولی در مرتبه سوم، امتیاز هر دو گروه در یک سطح بود و اختلاف معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: مصرف داروی پیراستام در بیماران مبتلا به زبان پریشی ناشی از سکته مغزی ایسکمیک حاد باعث افزایش آزمون زبان پریشی سریع تر تا حد متوسط قابل انتظار نسبت به گروه شاهد می شود، ولی میزان بهبودی این بیماران نسبت به گروه شاهد تفاوتی ندارد.

مقدمه: ایسکمی پس شرطی که از طریق بستن و باز کردن متناوب هر دو شریان کاروتید مشترک القا می شود بر مدل های انسداد دایم یا موقت شریان مغزی میانی اثر محافظت نورونی دارد، اما اثر محافظت نورونی تاخیری آن در مدل آمبولیک سکته مغزی به ویژه در موش ماده تاکنون گزارش نشده است که مطالعه حاضر به بررسی این موضوع پرداخت.روش: این مطالعه تجربی بر روی 24 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار با میانگین وزنی 250-200 گرم در 3 گروه شم، سکته و پس شرطی انجام شد. همه حیوانات هم سیکل سازی شدند و بعد از آن برای ایجاد سکته مغزی، لخته به داخل شریان مغزی میانی تزریق شد. پس شرطی سازی در پنج مرحله (30 ثانیه بستن و 30 ثانیه باز کردن شریان های کاروتید مشترک) و 6.5 ساعت بعد از القای سکته انجام گردید. حجم انفارکتوس، میزان ادم مغزی و اختلالات نورولوژیک دو روز بعد از القای سکته اندازه گیری شدند. یافته ها: پس شرطی سازی 6.5 ساعت بعد از القای سکته در گروه پس شرطی، حجم انفارکتوس (P<0.001)، میزان ادم مغزی (P<0.050) و اختلالات نورولوژیک (P<0.050) را نسبت به گروه سکته به طور معنی داری کاهش داد.نتیجه گیری: با توجه به داده های این مطالعه، پس شرطی سازی تاخیری بعد از سکته مغزی مدل آمبولیک در موش صحرایی ماده، ضایعات ایسکمی، میزان ادم مغزی و اختلالات نورولوژیک را بهبود بخشیده است.

مقدمه: کم کاری مادرزادی تیروئید در نوزادان در صورت تشخیص زودرس یک اختلال جدی قابل درمان است. یکی از علایم این نوزادان، زردی طول کشیده می باشد. شیوع، سیر بالینی و مقدار زردی در این اختلال هنوز به خوبی تعیین نشده است؛ بنابراین مطالعه حاضر به مقایسه سیر بالینی و شدت زردی در نوزادان زرد دچار هیپوتیروئیدی مادرزادی و مقایسه آن ها با نوزادان زرد با علت ناشناخته پرداخته است.روش: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در فاصله زمانی سال های 91-1381 روی 2780 نوزاد ترم چهار روزه یا بزرگ تر مبتلا به زردی انجام شد که تست های تیروئیدی بر روی 706 نوزاد مراجعه کننده به کلینیک یا بخش نوزادان بیمارستان قائم مشهد صورت گرفت. نوزادان علاوه بر اقدامات معمول برای تشخیص علت زردی، از نظر عملکرد غده تیرویید نیز بررسی گردیدند. سپس سیر بالینی و شدت زردی نوزادان مبتلا به هیپوتیروییدی (TSH یا Thyroid-stimulating hormone) بالای 10 میکرویونیت در میلی لیتر و یا T4 کمتر از 8 میکروگرم در دسی لیتر] با نوزادان دارای زردی با علت ناشناخته مقایسه گردید. تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 صورت گرفت.یافته ها: به ترتیب در گروه مورد و شاهد، متوسط سن مراجعه 8.80±16.03 و 6.10±8.60 روز (0.001=P)، سن شروع زردی1.60 ±4.00 و 1.75±2.68 روز (0.008=P)، بیلی روبین توتال 5.25±15.70 و 5.10±21.88 میلی گرم در دسی لیتر (0.001>P)، طول مدت بستری 1.11±0.80 و 1.71±3.37 روز (0.001>P)، سن بهبود زردی 14.60±49.40 و 15.23±21.00 روز (0.080=P)، میزان T4 برابر 2.7±5.8، 2.26±9.63 میکروگرم در دسی لیتر و میزان TSH برابر 1.80±22.56، 1.69±3.31 میکرویونیت در میلی لیتربه دست آمد.نتیجه گیری: توصیه می شود در نوزادن مراجعه کننده با هر میزان زردی پس از هفته دوم زندگی، بررسی از نظر هیپوتیروئیدی صورت گیرد.

مقدمه: هنوز ناشناخته های زیادی در مورد پیشگیری، کنترل و درمان لیشمانیوز پوستی نوع شهری که مخزن اصلی آن انسان است وجود دارد. شهرستان بم یکی از کانون های قدیمی این بیماری است که در حال حاضر به صورت یک مرکز آموزش و پژوهش بین المللی مطرح می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر دانش پیشگیری و بهسازی منازل مسکونی بر کنترل لیشمانیوز پوستی و مبتنی بر یک تجربه طبیعی در شهر بم انجام گرفت.روش: در این مطالعه تحلیلی مبتنی بر مداخله طبیعی زلزله، نمونه گیری به صورت تصادفی و خوشه ای از محله های آلوده شهر در دو مقطع از زمان قبل و بعد از زلزله انجام شد. در دو بررسی با روش یکسان با مراجعه به منازل مسکونی و بازدید وضعیت بهداشت محیط خانه ها و پرسش از اعضای خانوارها در مورد سابقه ابتلا در سه سال اخیر هر دوره، داده ها در پرسشنامه های مربوطه ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS با آزمون های t و مجذور مربعات و رگرسیون خطی با (P<0.05) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: سطح دانش پیشگیری از لیشمانیوز پوستی و بهسازی منازل مسکونی به طور معنی داری در سال 1389 (بعد از زلزله) بالاتر از سال 1371 (قبل از زلزله) بوده است (P<0.0001). اما میزان آگاهی در هیچیک از دو دوره به طور مستقیم تاثیری در میزان بروز نداشته است در حالی که بهسازی منازل مسکونی در کاهش میزان بروز موثر بوده و از نظر آماری به شدت معنی دار می باشد (P<0.0001). در منازل مسکونی که بهسازی بهتری داشتند، سطح دانش پیشگیری از بیماری در بین سرپرستان خانوار هم بالاتر (ضریب همبستگی 0.7 و سطح معنی داری P<0.001) بود.نتیجه گیری: از آنجایی که زلزله تغییرات اساسی در شرایط زندگی از جمله نحوه ساخت و ساز منازل و افزایش آگاهی پیشگیری از بیماری ایجاد نموده است، بهسازی محیط به طور مستقیم و افزایش آگاهی به طور غیرمستقیم در کاهش میزان بروز لیشمانیوز موثر بوده است. به طوری که افراد دارای دانش پیشگیری بالاتر منازل مسکونی بهداشتی، بی نقص و یا با نقص کمتری ساخته اند در نتیجه برای کنترل و یا برنامه حذف منطقه ای لیشمانیوز پوستی نوع شهری در کنار درمان به موقع بهسازی منازل مسکونی با مشارکت مردم توصیه می شود.

آلودگی ارگان های مختلف بدن انسان با لارو مگس (میاز) از نقاط مختلف جهان گزارش شده است. میاز چشمی به دو دسته داخلی و خارجی تقسیم می شود، نوع خارجی شامل گرفتاری های پلک و ملتحمه بوده و در نوع داخلی لارو به داخل چشم نفوذ می کند. در این مقاله چهار مورد میاز خارجی چشم از استان یزد گزارش می گردد. بیماران با علائم کنژنکتیویت حاد مراجعه کرده، میانگین سنی آنها 34 سال و همگی مرد بودند. تمامی بیماران در حاشیه یا خارج شهر مبتلا شده بودند. در معاینه بر روی ملتحمه چشمی و قرنیه آنها تعدادی لارو دیده می شد که پس از خارج کردن آنها علائم بیماری در طی چند ساعت برطرف گردید. در تمام موارد عامل بیماری اوستروس اویس بود.