زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1392 | دوره:16 | شماره:46 |تعداد مقالات:4

مقدمه: یکی از مراحل مهم در موفقیت تکنیک های کمک باروری، تحریک موثر فولیکول های تخمدان و القاء مناسب تخمک گذاری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر استفاده از روش hCG با دوز کم به اضافه آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) بر روی القاء تخمک گذاری و مقایسه آن با روش hCG تنها با دوز استاندارد در تکنیک IUI با پروتکل آنتاگونیست انجام شد.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 91-1390 بر روی 100 زوج نابارور مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ناباروری دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام شد. زنان نابارور 18 تا 35 ساله که تحت درمان با پروتکل آنتاگونیست قرار گرفته بودند، پس از رسیدن حداقل 3 فولیکول به 18 میلی متر، به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. به یک گروه، hCG با دوز کم (2500 واحد) به اضافه آگونیست GnRH (0.2 میلی گرم تریپتورلین) و به گروه بعدی hCG تنها (10000 واحد) به صورت عضلانی تزریق شد. در هر دو گروه، 36-34 ساعت پس از تزریق، IUI انجام شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 11.5) و آزمون های کای اسکوئر و تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: بیماران از نظر ضخامت آندومتر، میزان استرادیول در روز تزریق hCG و تعداد آمپول های گنادوتروپین مصرف شده تفاوتی نداشتند (p=0.1). سندرم تخمدان تحریک شده در گروه hCG تنها، بیشتر بروز کرد ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (p=0.1). بارداری شیمیایی در گروه آگونیست GnRH بالاتر بود (p=0.03)، و دو گروه از نظر بارداری کلینیکی اختلاف معناداری نداشتند (p=0.07).نتیجه گیری: روش hCG با دوز کم به اضافه اگونیست GnRH، می تواند یک روش خوب و حتی جایگزین روش های استاندارد HCG در تحریک تخمک گذاری در پروتکل های آنتاگونیست محسوب شود.

مقدمه: زنانی که از وسایل پیشگیری از بارداری، به درستی و منظم استفاده نمی کنند و همچنین افرادی که از روش آمیزش منقطع که روش سنتی، نامطمئن و متداول در ایران می باشد، استفاده می کنند، در خطر بالای مواجهه با بارداری ناخواسته می باشند. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل موثر در انتخاب شیوه نامطمئن پیشگیری از بارداری انجام شد.روش کار: این مطالعه گذشته نگر در سال 1391 بر روی 174 نفر از زنان باردار تحت پوشش مراقبت بهداشتی دوران بارداری در شهر طرقبه انجام شد. داده های مربوط به ویژگی های فردی، رفتار باروری و روش پیشگیری از بارداری از پرونده های مراقبت بهداشتی استخراج شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 13) و آزمون های تی، کای اسکوئر و فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از 174 زن مورد مطالعه، 42 نفر (24%)، قبل از بارداری از هیچ روش پیشگیری از بارداری استفاده نکرده بودند، با خروج آنان، 52 نفر (%39.4) از روش های مطمئن و 80 نفر (%60.6) از روش آمیزش منقطع استفاده کرده بودند. میانگین سنی زنان 26.5±4.8 سال بود، 61 نفر (%46.2) از زنان، دارای تحصیلات دیپلم و بالاتر، 125 نفر (%94.7) خانه دار و 50 نفر (%37.9) آنان نخست باردار بودند. تنها تعداد بارداری قبلی با انتخاب روش پیشگیری ارتباط معناداری داشت (p<0.05) و زنانی که سابقه بارداری قبلی نداشتند، 1.5 برابر بیشتر از روش آمیزش منقطع استفاده کرده بودند.نتیجه گیری: سابقه بارداری و تعداد بارداری های قبلی، تنها عوامل موثر در عدم انتخاب روش های نامطمئن پیشگیری از بارداری بود و زنانی که سابقه بارداری قبلی نداشتند، بیشتر در معرض خطر انتخاب و استفاده از روش آمیزش منقطع بودند.

مقدمه: دیسمنوره، یک اختلال شایع زنان می باشد که 50 درصد زنانی را که دوره های قاعدگی دارند را مبتلا می سازد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر پیاده روی سریع بر دیسمنوره اولیه در دانشجویان دختر انجام شد.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که در سال 1391 در شهر مشهد انجام شد، دو گروه 45 نفری دانشجو در دو گروه ورزش و کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. جامعه پژوهش آن شامل تمام دانشجویان دختر دانشکده پرستاری و مامایی بودند. گروه مداخله ورزش را در سه دوره متوالی قاعدگی، در سه روز اول به مدت نیم ساعت انجام دادند. ابزار گردآوری داده ها شامل: معیار دیداری درد، پرسشنامه داده های فردی، مشخصات قاعدگی، فرم ثبت داده های قبل از ورزش و فرم ثبت داده های بعد از ورزش در خصوص دیسمنوره بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 19) و آزمون های تی مستقل، تی زوجی، من ویتنی و ویلکاکسون انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سن واحدهای پژوهش 20.74 سال، میانگین طول مدت دیسمنوره در هر دوره 2.49 روز و میانگین طول مدت خونریزی 6.96 روز بود. دو گروه مورد مطالعه از نظر میانگین شدت درد قبل از مداخله همسان بودند، ولی بعد از مداخله تفاوت معنی دار شد (P<0.001). تفاوت آماری معنی داری از لحاظ میانگین شدت درد در دختران گروه ورزش در مراحل قبل و بعد از مداخله وجود داشت (p<0.001)، در حالی که این تفاوت در گروه کنترل وجود نداشت (p=0.81).نتیجه گیری: ورزش پیاده روی سریع به میزان نیم ساعت در روز در 3 روز اول قاعدگی، منجر به کاهش شدت درد دیسمنوره اولیه می شود.

مقدمه: اختلالات دستگاه تولید مثل در بین 79-6 درصد از زنانی که درگیر فعالیت های ورزشی هستند، رخ می دهد. علی رغم اینکه اختلالات قاعدگی در بین دختران دانشجوی ورزشکار وجود دارد، مطالعات محدودی در مورد آن و عوامل ورزشی تاثیرگذار بر آن وجود دارد. اختلالات قاعدگی دارای طیف وسیعی می باشند و حتی برخی از آنها می توانند منجر به مشکلات ناباروری شوند. مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش شاخص های فعالیت بدنی بر اختلالات قاعدگی دختران ورزشکار دانشجو انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی در سال 1391 بر روی 246 نفر از دانشجویان ورزشکار دانشگاه شهید مدنی آذربایجان انجام شد. افراد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه مشخصات فردی، مشخصات شاخص فعالیت بدنی و اطلاعاتی پیرامون وضعیت قاعدگی، توسط پژوهشگر جمع آوری و اطلاعات آن از طریق روش های آمار توصیفی و استنباطی و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 14) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: بین حجم فعالیت (تعداد ساعت فعالیت در یک هفته) و اختلال قاعدگی (منوراژی، متروراژی و پلی منوره) ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (p<0.05)، ولی بین اختلالات قاعدگی و نوع رشته ورزشی، تعداد دفعات و مدت فعالیت ارتباط آماری معنا داری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: انجام تمرینات ورزشی با حجم بالا می تواند منجر به خونریزی های نامنظم رحمی از قبیل خونریزی طولانی یا شدید (منوراژی)، خونریزی بین قاعدگی و نامنظم (متروراژی) و خونریزی مکرر (پلی منوره) در دختران دانشجوی ورزشکار شود.