زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1389 | دوره:13 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

مقدمه: زایمان زودرس یکی از معضلات طب زنان و مامایی را تشکیل می دهد. نوزاد نارس دچار مشکلات بالینی جسمی- روانی زیادی می گردد. هدف این پژوهش مقایسه دو داروی سولفات منیزیم و نیفدیپین درپیشگیری از زایمان زودرس می باشد.روش کار: در این کارآزمایی بالینی، 130 نفر از خانم های باردار با سن بارداری بین 20 تا 37 هفته که مبتلا به دردهای زودرس زایمانی بودند، در دو گروه درمان با سولفات منیزیم یا نیفدیپین به نحوی وارد شدند که از نظر سن (3± سال)، مدت شروع علایم تا شروع درمان (2± ساعت) و سن حاملگی باهم یکسان باشند. هم چنین مبتلایان به دیابت، پرفشاری خون، نارسایی سرویکس، دوقلویی و نیز افراد سیگاری از مطالعه حذف شدند. سولفات منیزیم بادوز اولیه 4 گرم وریدی، سپس 2 گرم درساعت به مدت 24 ساعت و نیفدیپین با دوز20 میلی گرم خوراکی، سپس هر 6 ساعت به مدت 24 ساعت تجویز شدند. پس از آن، زمان بین شروع درمان تا کنترل دردهای زودرس زایمانی بررسی و با استفاده ازآزمون های کلموگروف- اسمیرنوف، t و من ویتنی و درسطح معنی دار 5%، تحلیل داده ها صورت گرفت.یافته ها: میانگین زمان (ساعت) بین شروع درمان تا بهبود درد در دو گروه دریافت کننده نیفدیپین (15.39±14.32 دقیقه) و سولفات منیزیم (14.72± 15.86دقیقه) از نظر آماری معنی دار بود(p=0.01) ، اما میانگین مدت زمان بین شروع درمان تاپایان حاملگی (روز) در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.(p=0.47) نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر، به نظرمی رسد نیفیدیپین در مقایسه با سولفات منیزیم، روش درمانی موثرتری در به تعویق انداختن زایمان زودرس می باشد.

مقدمه: پره اکلامپسی یکی از عوارض شایع دوران بارداری و یکی از علل عمده مرگ و میر مادر و نوزاد است. لذا پیش بینی وقوع پره اکلامپسی باعث انجام مراقبت های دقیق مامایی خواهد شد. چندین آزمون بیوشیمیایی و بیوفیزیکی برای پیشگویی زودرس پره اکلامپسی بررسی شده اند. با این حال هیچ کدام از آن ها دقت و سادگی لازم را برای پیشگویی پره اکلامپسی ندارند. هدف از انجام این مطالعه استفاده از ترکیبی از آزمون ها برای پیشگویی زودرس پره اکلامپسی بود.روش کار: این مطالعه آینده نگر بر روی 400 زن نخست زا که در بین هفته های 32-28 بارداری به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان تبریز مراجعه نموده بودند و در طی سال 1386 انجام گرفت. در ابتدا وزن، قد و سپس فشار خون افراد در دو وضعیت خوابیده به پهلوی چپ و خوابیده به پشت اندازه گیری شد و نمونه ادرار آن ها برای سنجش کلسیم و کراتینین گرفته شد. این زنان تا زمان زایمان از نظر بروز علایم پره کلامپسی تحت کنترل قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با روش های آماری توصیفی (میانگین، انحراف معیار و توزیع فراوانی)، منحنی ROC، آزمون تی و با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 13) صورت گرفت.یافته ها: از تعداد 400 نفر مورد بررسی در نهایت 23 نفر، مبتلا به بیماری پره اکلامپسی شدند. با استفاده از منحنی ROC، نسبت کلسیم به کراتینین ادرار کم تر از 0.068 دارای حساسیت 35% و ویژگی 93%، بود. شاخص توده بدنی بیش تر از 28.88 کیلوگرم بر متر مربع دارای حساسیت 61% و ویژگی 92% بود. هم چنین آزمون تغییر وضعیت بیش از 20 میلی متر جیوه، حساسیت 52% و ویژگی95 % را نشان داد. در صورت مثبت بودن هر سه آزمون، حساسیت 17% و ویژگی99.5 % محاسبه گردید.نتیجه گیری: ترکیب هر سه آزمون با وجود داشتن حساسیت پایین، دارای ویژگی بالا برای رد بیماری پره اکلامپسی می باشد. لذا به کارگیری توام از این سه شاخص به خصوص به وسیله ماماها و مراقبین بهداشتی پیشنهاد می گردد.

مقدمه: علی رغم پیشرفت های رو به رشد در تکنیک های جراحی، آسیب حالبی هم چنان یک عارضه احتمالی در اعمال جراحی عمومی، اورولوژیک و زنان می باشد. هدف از این مطالعه بررسی علایم بالینی، علل آسیب حالب، تشخیص و درمان های انجام شده در موارد آسیب های غیر اندویورولوژیک حالب ناشی از خطای پزشکی می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت گذشته نگر بر روی بیماران مونث با آسیب غیر اندویورلوژیک حالب که در فاصله سال های 1386-1377 به مرکز آموزشی درمانی قائم (عج) مشهد مراجعه کرده بودند، صورت گرفت. در این مطالعه، نوع عملی که باعث آسیب شده، روش تشخیص، نوع درمان و نتیجه درمان مورد بررسی قرار گرفت. تعداد کل بیماران مورد بررسی 17 نفر (مشتمل بر 20 مورد آسیب حالبی) بود.یافته ها: سن بیماران بین 67-26 سال (متوسط  43.14سال) بود. علایم بیماران شامل درد فلانک در 88.23%، بی اختیاری کامل در 41.17%، تب در 29.41%، آنوری در 11.76%، ایلئوس و اتساع شکمی در 11.76%، تهوع طولانی مدت در 5.88% و علایم شکم حاد در 5.88% دیده شد. جراحی هایی که در طی آن آسیب حالب ایجاد شده بود، عبارت بود از اعمال جراحی زنان در 15 بیمار (88.23%)؛ شامل هیسترکتومی در 8 نفر (47.05%)، سزارین مجدد در 4 نفر (23.52%)، جراحی ورتهایم و رزکسیون کیست تخمدانی و عمل جراحی اندومتریوز لگنی هر کدام در یک نفر (5.88%). در دو مورد (11.76%) آسیب حالب به دنبال جراحی هایی غیر از جراحی های زنان رخ داده بود. در 11 بیمار از 15 بیمار با آسیب حالب تحتانی، آناستوموز حالب به مثانه به روش تغییر یافته لیخ و در یک مورد آناستوموز به روش پولیتانو- لیدبتر انجام شد. در 2 مورد نیز از فلاپ بوآری برای ترمیم آسیب حالب تحتانی استفاده شد. در یک مورد دیگر، ترانس یورترویورتروستومی (TUU) چپ به راست انجام شد. هم چنین یک بیمار با آسیب حالب میانی، تحت عمل یورترویورتروستومی قرار گرفت. در یک بیمار با آسیب حالب فوقانی، پیوند اتولوگ کلیه انجام شد.نتیجه گیری: در بیماران ما شایع ترین علت آسیب حالب، هیسترکتومی ساده و شایع ترین علت مراجعه در این بیماران درد فلانک و سپس بی اختیاری کامل ادراری بود. اکثریت این بیماران نیاز به اعمال جراحی خصوصا یورترونئوسیستوستومی داشتند. در آسیب های حالب فوقانی باید تکنیک های کم تهاجمی تر به جای نفرکتومی یا پیوند اتولوگ مد نظر باشد.

مقدمه: چاقی یک مشکل بهداشتی گسترده در سراسر جهان می باشد. چاقی و افزایش وزن در دوران بارداری با افزایش خطر پره اکلامپسی، افزایش سن حاملگی و زایمان سزارین همراه بوده اند. هدف از این مطالعه بررسی چاقی و افزایش وزن بر نتایج بارداری و زایمان می باشد.روش کار: تمامی زنانی که در فاصله اردیبهشت تا اسفند سال 1386 جهت زایمان به واحد زایشگاه بیمارستان بیمارستان تامین اجتماعی همدان مراجعه کرده بودند، در این مطالعه وارد شدند. تعداد افراد مورد بررسی، 1272 نفر بود. پس از تکمیل پرسشنامه (حاوی سوالاتی در زمینه مشخصات فردی اشخاص مورد مطالعه، طول مرحله اول و دوم زایمان و وزن نوزاد)، شاخص توده بدنی آنان بر اساس تقسیم وزن بر حسب کیلوگرم (وزن ابتدای دوران بارداری و قبل از 12 هفتگی) بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه شد. سپس داده ها با استفاده از آزمون مجذورکای و آزمون ویلکاکسون مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: چاقی و افزایش وزن دوران بارداری به طور معنی داری با پاریتی قبلی مادر، افزایش وزن نوزاد، سن بارداری، افزایش فاز فعال مرحله اول و کل مرحله دوم زایمان ارتباط داشت (p<0.05).نتیجه گیری: با پیشگیری از افزایش وزن و چاقی دوران بارداری، می توان از نتایج زیان بار مادری و نوزادی جلوگیری نمود.

مقدمه: دیلاتاسیون سرویکس در موارد دیلاتاسیون و کورتاژ و نیز هیستروسکوپی ضروری است. بخشی از عوارضِ حین عمل به علت دیلاتاسیون سخت سرویکس می باشد. یافتن موادی که بتوانند عبور از سرویکس را تسهیل نمایند، امری مهم است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر میزوپروستول واژینال بر آمادگی سرویکس در بیماران کاندید این عمل می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 60 بیمار کاندید دیلاتاسیون و کورتاژ صورت گرفت. در 30 بیمار (گروه مورد)، میزوپروستول 200 میکروگرم (یک قرص)، 4 ساعت قبل از عمل در فورنیکس خلفی واژن گذاشته شد، در حالی که در 30 بیمار دیگر (گروه کنترل)، از دارونما استفاده گردید. سپس دو گروه از نظر نیاز به استفاده از دیلاتاتور هگارِ باریک تر از 5، جهت دیلاتاسیون سرویکس و طول مدت دیلاتاسیون و کورتاژ با یک دیگر مقایسه شدند.یافته ها: بیماران دوگروه از نظر سن، پاریتی، نحوه زایمان قبلی با یک دیگر تفاوت معنی داری نداشتند. درگروه مورد، 6 نفر (20%) و درگروه کنترل  26نفر (87%)، نیاز به استفاده از دیلاتاتور هگار باریک تر از 5، جهت دیلاتاسیون سرویکس پیدا کردند (p<0.005) که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. میانگین طول مدت دیلاتاسیون و کورتاژ در گروه کنترل4 ±19 دقیقه و در گروه مورد 2.8±12.7 دقیقه بود،که این مورد نیز اختلاف آماری معنی داری را نشان داد .(p<0.001)نتیجه گیری: میزوپروستول واژینال می تواند داروی مناسبی جهت آمادگی سرویکس قبل از انجام دیلاتاسیون و کورتاژ باشد و باعث خواهد شد که سرویکس با سهولت بیش تری دیلاته شود.

مقدمه: استرس های اولیه زندگی (از جمله استرس ها در طی تکامل جنینی) منجر به پیدایش بیماری ها و اختلالات روانی در دوران بعد از تولد می گردند. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات هم زمان استرس نوری و صوتی پیش از تولد بر میزان وزن تولد نوزادان موش آزمایشگاهی (رت) است.روش کار: در این مطالعه مورد شاهدی، رت های آزمایشگاهیِ ماده باردار، در دو گروه تحت استرس و کنترل قرار داده شدند. موش های باردار گروه تحت استرس از روز 15 بارداری تا زمان زایمان، هر روز سه بار و به مدت 45 دقیقه تحت استرس صوتی و نوری قرار گرفتند. در زاده های کنترل و تحت استرس بعد از تولد، وزن بدن اندازه گیری شد. به منظور بررسی میزان فعالیت محور هیپوتالاموس- هیپوفیز- آدرنال (HPA) در مادران، بعد از تولد فرزندان غدد آدرنال خارج گردیده و برای آن ها اندازه گیری نمونه خون جهت بررسی سطح هورمون آدرنوکورتیکوتروپین گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های آماری t انجام شد.یافته ها: نتایج نشان دادکه اختلاف وزن بدن در زمان تولد بین نوزادان رت های گروه تحت استرس و کنترل دارای تفاوت معنی داری است(p<0.05) . بر اساس مطالعه حاضر، وزن نوزادان در زمان تولد در گروه تحت استرس در مقایسه با گروه کنترل کم تر بوده و اعمال استرس، منجر به افزایش فعالیت محور هیپوتالاموس- هیپوفیز- آدرنال در مادران تحت استرس می گردد. هم چنین استرس موجب افزایش میزان هورمون آدرنوکورتیکوتروپین و نیز افزایش وزن غده آدرنال در مقایسه با رت های گروه کنترل گردید.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استرس های صوتی و نوری در دوران بارداری نه تنها با اختلال در سیستم نوروآندوکرین مادر همراه است بلکه کاهش وزن نوزادان را نیز در بدو تولد به دنبال دارد.

مقدمه: سرطان های پستان و دهانه رحم شیوع و مرگ و میر بالایی در بین زنان دارند. روش های غربالگری، بهترین روش های تشخیص زودرس سرطان های زنان هستند که انجام آن ها به طور چشم گیری از میزان مرگ و میر آنان می کاهد. لذا این مطالعه به منظور تعیین میزان و علل مشارکت و عدم مشارکت زنان مراجعه کننده به درمانگاه های شهر کرمان در برنامه های غربالگری سرطان های پستان و دهانه رحم درسال 1386 انجام گرفت.روش کار: این پژوهش، مطالعه ای توصیفی است که بر روی 200 زن متاهل که جهت کنترل بارداری، مراقبت بعد از زایمان، مشاوره تنظیم خانواده، بیماری های زنان و یا واکسیناسیون کودکانشان به پنج درمانگاه شهر کرمان مراجعه کرده بودند، انجام شد. روش نمونه گیری، خوشه ای و ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه بود که پس از تعیین روایی و پایایی (ضریب پایایی0.92 ) توسط مصاحبه تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS (نسخه 14) و آزمون های آماری مجذور کای و ANOVA انجام شد.یافته ها: 22.5% زنان مورد مطالعه، در برنامه خودآزمایی پستان،21.5 % در معاینه بالینی پستان و27 % در پاپ اسمیر مشارکت داشتند. بیش ترین علل مشارکت در برنامه های غربالگری سرطان پستان آگاهی از اهمیت آن و در برنامه غربالگری سرطان دهانه رحم، تشخیص زود هنگام سرطان بود. هم چنین بیش ترین علت عدم مشارکت زنان (در برنامه های غربالگری سزطان های پستان و سرویکس) عدم توصیه پزشک بود. مشارکت زنان در برنامه خود آزمایی پستان با سطح تحصیلات و شغل (p<0.001)، معاینه بالینی پستان با سطح تحصیلات و شغل (p<0.001) و وضعیت اقتصادی (p=0.04) وجود داشت. هم چنین بین انجام نیز پاپ اسمیر با شغل(p<0.001) ، سن  (p=0.014)و سطح تحصیلات (p=0.016) نیز رابطه آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: مشارکت زنان مورد مطالعه در برنامه های غربالگری چندان مطلوب نمی باشد. بیش ترین علل عدم مشارکت، عدم توصیه پزشک و عدم آگاهی بود، لذا تدوین برنامه های آموزشی توسط مراکز بهداشتی جهت آشنایی زنان با این برنامه ها، و نیز توصیه پزشکان، ماماها و کارکنان بهداشتی به شرکت آنان در این برنامه ها ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: در دوران پس از زایمان، تغییرات جسمی، روحی و اجتماعی در مادر به وجود می آیند که بر کیفیت زندگی وی تاثیر می گذارند. گرچه در سال های اخیر، تعداد زیادی از عوارض پس از زایمان شناخته شده اند لیکن کیفیت زندگی پس از زایمان و ارتباط آن با نوع زایمان بررسی نشده است. باتوجه به اهمیت کیفیت زندگی پس از زایمان و عوامل متفاوت موثر برآن (از جمله نوع زایمان)، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط نوع زایمان با کیفیت زندگی مادران در دو هفته بعد از زایمان انجام شد.روش کار: در این مطالعه تحلیلی آینده نگر، 420 خانم مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه گیری غیر احتمالی انتخاب شده و در سه ماه آخر بارداری پرسش نامه افسردگی ادینبرگ را تکمیل نمودند. زنان با نمره بالاتر از 12 از مطالعه خارج شدند. 300 مورد (155 نفر در گروه زایمان طبیعی و 145 نفردر گروه سزارین) طی دو هفته بعد از زایمان پی گیری و کیفیت زندگی آنان با ابزار کیفیت زندگی خلاصه شده سازمان جهانی بهداشت ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار آماری SPSS نسخه 14 و آزمون های مجذورکای، آزمون t، من ویتنی، و مدل خطی عمومی انجام شد.یافته ها: بین دو گروه از نظر سطح تحصیلات، شغل، وضعیت اقتصادی و اجتماعی و بارداری خواسته و ناخواسته اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. در دو هفته بعد از زایمان در حیطه جسمی، کیفیت زندگی گروه زایمان طبیعی به طور معنی داری بالاتر از گروه با زایمان سزارین بود (p<0.001). هم چنین طی این مدت در حیطه روانی، کیفیت زندگی گروه زایمان طبیعی به طور معنی داری بالاتر از گروه با زایمان سزارین بود (p<0.02). بین این دو گروه از نظر حیطه های اجتماعی، محیطی و کلی اختلاف آماری معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: نظر به این که در تحقیق حاضر حیطه های جسمی و روحی کیفیت زندگی گروه زایمان طبیعی بهتر از سزارین بوده است، مشاوره مراقبین بهداشتی برای انتخاب روش صحیح زایمان می تواند در کاهش میزان سزارین انتخابی، هزینه های مربوط به آن و نهایتا بهبود کیفیت زندگی زنان در بعد از زایمان موثر باشد.