قرارداد استصناع، امروز گسترش بسیار یافته است و تحقیقات بسیاری هم در مورد آن سامان یافته است. پس از تعیین ماهیت قرارداد استصناع، تعیین زمان انتقال مالکیت کالا به سفارش دهنده، مهم ترین مساله در عقد استصناع است. آیا انتقال مالکیت در زمان انعقاد قرارداد صورت می گیرد، یا همزمان با ساخت کالا مالکیت آن به تدریج به سفارش دهنده منتقل میگردد؟ و یا با تسلیم کالای ساخته شده، مالکیت آن نیز منتقل خواهد شد؟ انتقال ضمان معاوضی، استحقاق عوض، به وجود آمدن حق عینی و به تبع آن به وجود آمدن حق حبس برای سازنده، مالکیت منافع از زمان ساخت تا زمان تسلیم و همچنین هزینه های نگهداری و انبارداری و ... همه مسائلی است که با تعیین زمان انتقال کالا در قرارداد استصناع روشن می شود. نظر به قانون «پیش فروش ساختمان مصوب 1389»، در حقوق ایران گرایش غالب بر بیع بودن استصناع است و برخی هم آن را مقاوله (پیمان) دانسته اند. حقوق افغانستان، مصر و عراق استصناع را مقاوله (پیمان) می دانند. از نظر این تحقیق تردید در ماهیت این قرارداد و تصحیح آن به روش های مختلف ـ کما اینکه بسیاری از محققان کرده اند ـ نه تنها به حل مسائل مطرح شده کمک نمی کند، بلکه در عمل موجب مشکلات، حیرت و سردرگمی می شود. تحقیق حاضر، در پی آن است که راه حل عملی واحدی را برای تعیین زمان انتقال مالکیت در عقد استصناع بیابد، که هم با عدالت و نیازهای زمانه سازگار بوده و هم با مبانی حقوقی در این زمینه منطبق باشد. فرضیه تحقیق بر این مطلب استوار است که عقد استصناع، نه بیع است و نه مقاوله (پیمان)؛ بلکه عقد مستقلی است که در آن زمان انتقال مالکیت زمان تکمیل ساخت و به وجود آمدن کالا می باشد.