زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1387 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

مقدمه: زایمان پدیده ای طبیعی و فیزیولوژیک است، ولی گاهی طولانی شدن مراحل زایمان اتفاق می افتد که نیازمند مداخلات طبی و جراحی می باشد و اغلب عوارض مادری و جنینی را به دنبال دارد، به این جهت پژوهش با هدف تعیین تاثیر طب فشاری بر طول مدت زایمان در زنان باردار انجام گرفت.روش کار: در این کارآزمایی بالینی دوسوکور، که در بخش سابقه زایمان بیمارستان شهید فیاض بخش کرج در سال 1385 انجام شد، 128زن باردار حاملگی کامل که جهت انجام زایمان با دیلاتاسیون دهانه رحم 3 سانتیمتر بستری شده بودند، به روش تخصیص تصادفی در دو گروه مورد 30 دقیقه اعمال فشار بر نقطه 6-sp و گروه شاهد30 دقیقه تماس در نقطه 6-sp قرار گرفتند و طول مدت مرحله اول و دوم زایمان در دو گروه ارزیابی گردید. مشخصات فردی و نتایج آزمون های انجام شده در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون های من ویتنی و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: میانگین طول مدت مرحله اول زایمان در دو گروه اختلاف معنی داری داشت (0.027=p)، به طوری که این مدت در گروه تجربی کوتاه تر از گروه شاهد بود و در میانگین طول مدت مرحله دوم زایمان در دو گروه، تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: استفاده از طب فشاری در کاهش طول مدت مرحله اول زایمان موثر بوده است، لذا پیشنهاد می شود مداخله طب فشاری جهت پیشگیری از طولانی شدن مرحله اول زایمان به عنوان یکی از روشهای اداره فعال زایمان مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: اخیرا مقاومت دارویی در سه گونه پرووتلا شامل بیویا، دیسینس و ملانینوژنیکوس که در ایجاد عفونتهای دستگاه تناسلی زنان نقش دارند، دیده شد. این تحقیق با هدف بررسی فراوانی واژینوز باکتریایی و تعیین مقاومت دارویی گونه های پرووتلا انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی بر310 بیمار مبتلا به ترشحات واژنی مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان فاطمی همدان در سال 1383-1384 در تشخیص واژینوز باکتریایی بر اساس 4 شاخص آزمایشگاهی بررسی ترشحات واژن از نظر هموژن یا غیر هموژن بودن، تست ویف، مشاهده کلوسل در اسمیر و تعیین pH صورت گرفت. برای تعیین مقاومت دارویی باکتریها در مورد 9 آنتی بیوتیک روش کربی بائر انجام شد. اطلاعات در پرسشنامه جمع آوری و توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از310 نمونه کلینیکی، 65.7% بیماران دارای واژینوز باکتریایی بودند که 47.4% کلوسل، 66.2% تست ویف مثبت، 87.1% pH بالاتر از 4.5 و 67.7% ترشحات غیر هموژن دیده شد. همچنین در کل تعداد 60 سویه (19.3%) پرووتلا به دست آمد که در80 % پرووتلا بیویا، 11.6% پرووتلا دیسینس و 8.3% پرووتلا ملانینوژنیکوس بود. این باکتریها به همراه 4 باکتری رفرانس نسبت به پنی سیلین 100% و نسبت به وانکومایسین و کانامایسین بیش از 60% مقاومت نشان دادند، در حالی که مقاومت نسبت به سفوکستین، کلیندامایسین، مترونیدازول و سیپروفلوکساسین کمتر از 10% بود.نتیجه گیری: فراوانی ابتلا به واژینوز باکتریایی در این بیماران نسبتا بالاست. شایعترین گونه جدا شده، پرووتلا بیویا و موثرترین آنتی بیوتیک بر آن سفوکستین، کلیندامایسین، مترونیدازول و سیپروفلوکساسین بود.

مقدمه: ناباروری مشکلی است که15.10 % زنان مبتلا به آن می باشند و شایعترین منشا زنانه آن اختلالات تخمک گذاری است (40-30%)، از میان اختلالات تخمک گذاری تخمدانهای پلی کیستیک شایعترین علت می باشد. از آنجا که این افراد دچار مقاومت به انسولین و چاقی و افزایش آندروژنها هستند، مطالعات بسیاری دال بر تاثیر داروهای حساس کننده به انسولین مانند متفورمین در بیماران PCOS انجام شده است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر سه روش درمان با کلومیفن سیترات (CC)، متفورمین و کلومیفن سیترات به علاوه متفورمین، در بیماران نابارور مبتلا به PCOS طراحی شده است.روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که بر 60 نفر بیمار مبتلا به PCOS مراجعه کننده به مرکز ناباروری منتصریه وابسته به دانشگاه مشهد در سال 1383 به مدت یکسال انجام شده است. زنان مورد مطالعه به طور تصادفی به 3 گروه 20 نفره تقسیم شدند.گروه اول فقط کلومیفن سیترات، گروه دوم فقط متفورمین و گروه سوم کلومیفن سیترات به علاوه متفورمین، در یک دوره درمانی سه ماهه دریافت کردند. مشخصات فردی و نتایج درمانی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزارکامپیوتری SPSS و آزمون های آماری T و کای دو مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و آمار توصیفی p£0.05 به عنوان سطح معنی داری قابل ملاحظه در نظر گرفته شد.نتایج: از تعداد60 زن نابارور مورد مطالعه در این بررسی 29نفر (48.3%) باردار شده اند. بیشترین تعداد بارداری در گروه درمان توام کلومیفن سیترات و متفورمین بوده است (70%) که با دو روش دیگر تفاوت معنی داری دارد (0.028=p). در بیماران با تیتر تستوسترون بالای سرم و هیرسوتیسم این نتیجه بارزتر می باشد.نتیجه گیری: ترکیب متفورمین + کلومیفن سیترات به طور قابل ملاحظه ای میزان تخمک گذاری و حاملگی را در بیماران مبتلا به PCOS افزایش می دهد.

مقدمه: پارگی زودرس پرده های جنینی در20-10 % بارداری ها اتفاق می افتد و عامل40.30 % زایمان قبل از موعد می باشد. ویتامین ث در متابولیسم کلاژن پرده های جنینی نقش مهمی داشته و باعث افزایش مقاومت پرده های جنینی می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط مصرف ویتامین ث با پارگی زودرس پرده های جنینی و زایمان قبل از موعد می باشد.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی از دی ماه 1384 تا تیر ماه 1385 بر زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه های بارداری بیمارستانهای حافظ و شوشتری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید. 117 زن باردار، سن حاملگی و20 هفته واجد شرایط به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و از هفته 20 تا 36 بارداری هر 4 هفته از نظر واژینوز باکتریال ارزیابی شدند. به گروه آزمایش روزانه یک قرص جویدنی 100 میلی گرمی ویتامین ث داده شد. مشخصات فردی، نتایج زایمان و اطلاعات در پرسشنامه جمع آوری شد و از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی برای تجزیه آنها استفاده گردید و دو گروه از نظر پارگی زودرس پرده های جنینی و زمان زایمان با هم مقایسه شدند.نتایج: از 117 خانم باردار، 57 نفر درگروه آزمایش و 60 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند که 5 نفر درگروه آزمایش (8.77%) و 22 نفر در گروه کنترل (36.67%) به علت پارگی زودرس پرده های جنینی زایمان کردند (p<0.001). 4 نفر در گروه آزمایش (7.41%) و 18 نفر در گروه کنترل (32.08%) زایمان ترم با پارگی زودرس پرده های جنینی داشتند (p=0.001) نفر در گروه آزمایش (%33.30) و 4 نفر در گروه کنترل (%57.10) به علت پارگی زودرس پرده های جنینی زایمان قبل از موعد داشتند .(p>0.5)نتیجه گیری: مصرف مکمل ویتامین ث، بعد از هفته 20 بارداری از پارگی زودرس پرده های جنینی پیشگیری می کند.

مقدمه: داروهای هالوژنه مورد استفاده در بیهوشی عمومی در عمل جراحی سزارین، ممکن است باعث افزایش میزان از دست رفتن خون در حین عمل شوند. از طرفی در مطالعات عنوان شده است که تفاوت معنی داری از نظر میزان خون از دست رفته بین بیماران تحت بیهوشی عمومی و بی حسی ناحیه ای وجود ندارد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش بیهوشی عمومی و موضعی بر تغییرات هموگلوبین پس از عمل جراحی سزارین انجام شد.روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1384 بر زنان حامله که به دلیل سزارین قبلی مراجعه کرده بودند در بیمارستان فاطمیه شهر همدان انجام شده است.170 زن حامله که برای سزارین انتخاب شده بودند، به صورت تصادفی به دو گروه 85 نفری تقسیم شدند. ریپیت الکتیو به صورت تصادفی به دو گروه 85 نفره تقیسم شدند. معیارهای خروج از مطالعه عبارت بودند از: بیماران مبتلا به مشکل قلبی، اختلالات انعقادی، کم خونی، مسمومیت حاملگی، کندی مغز، سزارین اورژانس، آتونی (پلی هیدرآمنیوس، چندقلویی و…) وزن هنگام تولد بیشتر از 4 کیلوگرم و مدت زمان طولانی عمل (بالاتر از 90 دقیقه). افراد گروه اول تحت بیهوشی عمومی و افراد گروه دوم تحت بی حسی ناحیه ای، به روش نخاعی قرار گرفتند.نتایج: میانگین سنی، طول مدت جراحی و طول مدت بیهوشی در دو گروه بیهوشی عمومی و بی حسی نخاعی، تفاوتی نداشت (p>0.05). تجزیه و تحلیل داده های مطالعه حاضر با استفاده از آزمون تی زوج نشان داد که میزان هموگلوبین و هماتوکریت در هر کدام از دو گروه بیهوشی عمومی و بی حسی نخاعی نسبت به قبل از عمل، کاهش معنی داری داشته است (p<0.05). نتایج مطالعه حاضر نشان داد میزان کاهش همو گلوبین و هماتوکریت بعد از جراحی (تفاوت میانگین هماتوکریت، قبل و بعد از جراحی) در بیماران تحت بیهوشی عمومی، به طور معنی داری بیشتر از بیماران تحت بی حسی نخاعی بود (p<0.05). در موارد طولانی شدن زمان عمل هماتوکریت کاهش بیشتری نشان داد (p<0.05). 1 نفر در گروه آزمایش (33.30%) و 4 نفر در گروه کنترل (57.10%) به علت پارگی زودرس پرده های جنینی زایمان قبل از موعد داشتند (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان کاهش هماتوکریت بعداز عمل جراحی سزارین در بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرند، بیشتر از بیمارانی است که تحت بی حسی نخاعی قرار می گیرند.

مقدمه: درد زایمان شدیدترین درد شناخته شده محسوب شده و می تواند یک تجربه بحرانی در دوره زندگی زن تلقی گردد. روشهای مختلفی برای تسکین درد زایمان ارایه شده است از جمله روشهای غیر دارویی (هیپنوتیزم، طب سوزنی) و روشهای دارویی (داروهای سیستمیک، استنشاقی و بی دردی ناحیه ای) می باشد. از موثرترین روشها برای کاهش درد، بی دردی اسپاینال و اپیدورال می باشد که سبب بی دردی کامل در بسیاری از خانمهای در حال زایمان می شود. این مطالعه با هدف بررسی عوارض جانبی کاهش فشار خون به عنوان شایع ترین عارضه بی حسی اپیدورال و اثر آن بر مادر و جنین و نهایتا نوزاد متولد شده انجام شده است.روش کار: این مطالعه توصیفی در زنان حامله مراجعه کننده به بیمارستان بهشتی و جرجانی اصفهان در پاییز و زمستان سال 1381 انجام شد. 137 زن حامله که رضایت کامل برای انجام بی حسی اپیدورال داشتند و سن آنها بین 21-30 سال بود، حاملگی اول، سن حاملگی 37 تا 42 هفته داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه همگی تحت شرایط یکسان توسط یک متخصص بیهوشی تحت بی حسی اپیدورال قرار گرفتند. اطلاعات فردی، سن حاملگی، میزان دیلاتاسیون و افاسمان و فشار خون قبل از بی حسی اپیدورال، فشار خون بعد از بی حسی اپیدورال، ضربان قلب جنین قبل و بعد از بی حسی اپیدورال، سرگیجه، تهوع و نمره آپگار نوزاد متولد شده در پرسشنامه ثبت وبا استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: میزان توزیع فراوانی کاهش فشار خون 16.1% در این مطالعه به دست آمد. همچنین در مورد فرضیه ارتباط کاهش فشار خون و نمره آپگار نوزاد متولد شده در بی حسی اپیدورال طی زایمان واژینال، میانگین نمره آپگار نوزاد در مادرانی که دچار کاهش فشار خون شده بودند (1.23 + 8) و در مادرانی که اصلا کاهش فشار خون پیدا نکردند، میانگین نمره آپگار نوزاد (0.72 + 9) بود. فراوانی نسبی سرگیجه نیز 20.4% به دست آمد.نتیجه گیری: در این مطالعه توزیع فراوانی کاهش فشار خون 16.1% به دست آمد که این میزان در مقایسه با آمار کتب مرجع کمتر است. همچنین کاهش نمره آپگار مشاهده شده در این مطالعه در محدوده عدم نیاز به احیا نوزاد بوده است که این مورد نیز به دلیل طولانی بودن مرحله دوم زایمان بوده است بنابراین می توان از این روش به عنوان روش ایمن در ترویج زایمان واژینال و کاهش آمار سزارین های غیر ضروری بهره گرفت.

مقدمه: پس از سال ها بحث و گفتگو٬ توافق اندکی در مورد زمان مناسب برای بستن بندناف وجود دارد. به دنبال بستن دیررس بندناف٬ نوزاد تزریق خون جفتی بیشتری دریافت می کند که ممکن است بر آپگار او موثر باشد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر بستن زودرس و دیررس بندناف بر آپگار نوزاد انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر به شیوه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی و دو سو کور بر روی 64 نوزاد رسیده سالم، در فاصله مهر ماه تا بهمن ماه 1381 در بیمارستان دزیانی گرگان، صورت گرفت. مادران واجد شرایط قبل از زایمان طبیعی به طور تصادفی به دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف تقسیم شدند. بندناف در گروه بستن زودرس30 ثانیه و در گروه بستن دیررس 3 دقیقه پس از تولد در حالی که نوزاد هم سطح با دهانه واژن قرار داشت بسته شد. نمره آپگار نوزاد در پایان دقیقه اول و پنجم تولد٬ حجم خون باقی مانده جفتی و حجم تقریبی خون نوزاد تعیین شد. جهت گردآوری داده ها از فرم های انتخاب نمونه٬ مصاحبه و مشاهده استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های من ویتنی٬ کای دو و تی دانشجویی تجزیه و تحلیل شد.نتایج: نمره آپگار دقیقه اول و دقیقه پنجم بین دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف اختلاف معنی دار داشت (p<0.001). حجم خون باقی مانده جفتی در گروه بستن دیررس بندناف 39.5% کمتر از گروه بستن زودرس بود (p<0.001). حجم تقریبی خون نوزاد در گروه بستن دیررس بندناف 7.1% بالاتر از گروه بستن زودرس بود (p<0.001).نتیجه گیری: بستن دیررس بندناف به طور معنی دار سبب افزایش نمره آپگار٬ کاهش حجم خون باقی مانده جفتی و افزایش حجم تقریبی خون نوزاد می شود. مطالعات بیشتر با تغییر در زمان بستن بندناف یا سطح نگه داری نوزاد پیشنهاد می گردد.

مقدمه: سندرم آکوندروژنزیس یک اختلال دیسپلازی اسکلتی نادر می باشد. اکثر بیماران در رحم یا هنگام تولد فوت می شوند. علایم بالینی متشکل از سر بزرگ، توراکس کوچک، اندام کوتاه و باریک است. هیدروپس در بیشتر بیماران وجود دارد. در این مقاله یک مورد از این بیماری نادر با علایم بالینی ذکر شده است.معرفی بیمار: بیمار نوزادی با وزن 2.5 کیلوگرم که در معاینه فیزیکی سر بزرگ و فونتانل باز و برجسته بود. این نوزاد بعد از تولد علی رغم احیاء قلبی ریوی فوت نمود.نتیجه گیری: یافته های رادیوگرافی تیپیک این بیماری فقدان مراکز استخوان سازی مهره ها - کوتاهی واضح اندام فوقانی و تحتانی، دفورمیتی انتهای استخوانها است. تشخیص قبل از تولد با ویلو سنتزوپس از آن با یک سونوگرافیست مجرب امکان پذیر است. در موقع تولد بر اساس علایم کلینیکی و رادیولوژیک و اتوپسی تشحیص دقیق داده می شود.

مقدمه: بیماران نازایی که به روشهای مختلف تحریک تخمک گذاری، فولیکولهای مناسب ایجاد می کنند، جهت آزاد شدن تخمک ها نیاز به ایجاد LH SURGE دارند که به طور معمول از آمپول گونادوتروپین جفتی (HCG) استفاده می شود. بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه نتایج حاملگی و میزان سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCO)، با استفاده از HCG و آگونیست هورمون آزاد کننده گونادوتروپین (GnRH) طراحی گردید.روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر 130 بیمار نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک که در سال 1382-1383 به مراکز ناباروری بابل مراجعه کرده بودند انجام شد. 7 نفر از بیماران به علت عدم مراجعه برای تلقیح داخلی رحمی (IUI) از مطالعه حذف شدند. بیماران PCO در سیکل تلقیح داخل رحمی (IUI) بعد از تحریک تخمک گذاری توسط کلومیفن سیترات و HMG در صورتی که 2 فولیکول بیشتر از 16 میلی متر یا 3 فولیکول بزرگتر از 14 میلی متر داشتند و تمایل به متوقف کردن درمان نداشتند، به طور تصادفی جهت LH surge، از HCG یا از GnRH استفاده شد و وجود حاملگی و سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در بیماران بررسی و اطلاعات از طریق نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج: در گروه79 HCG  نفر و در گروه آگونیست44 GnRH  نفر قرار داشتند. میانگین سنی بیماران، مدت ناباروری، تعداد آمپول مصرفی، اندکس توده بدنی و نوع نازایی در گروه HCG و GnRH-a، اختلاف معنی داری نداشت (0.05<p). سندرم تحریک بیش از حد تخمدان تخمدانی در 7 نفر (8.9%) از گروه HCG و 3 نفر (6.8%) از گروه GnRH-a دیده شد (0.49=p). حاملگی در 35 نفر (44.3%) از گروه HCG و20 نفر (45.5%) از گروه GnRH دیده شد (0.526=p).نتیجه گیری: با توجه به اینکه میزان سندرم تحریک بیش از حد تخمدان و میزان حاملگی در بیماران تخمدان پلی کیستیک با تحریک تخمک گذاری با HCG و آگونیست GnRH تفاوت معنی داری نداشته است، بنابراین جهت ایجاد LHsurge در بیماران PCO،GnRH  می تواند به عنوان یک جایگزین HCG در نظر گرفته شود.