بیهوشی و درد
سال:1394 | دوره:5 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: در جراحی های ارتوپدی اندام ها که تحت بیهوشی عمومی یا رژیونال قرار می گیرند بستن شریان با استفاده از تورنیکه جهت پیشگیری از خونریزی روندی روبه گسترش است ولی دارای اثرات جانبی ایسکمی و پرفیوژن مجدد ناشی از آن است که استفاده از روش آماده سازی ایسکمیک دور ممکن است در جهت کاهش این عوارض موثر باشد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 40 بیمار تحت جراحی انتخابی شکستگی ایزوله اندام تحتانی با استفاده از تورنیکه به دو گروه: آماده سازی ایسکمیک در اندام دور (n=20) که بیماران در آن قبل از بستن تورنیکه جراحی و شروع عمل سه دوره شامل 5 دقیقه ایسکمی اندام سالم و 5 دقیقه پرفیوژن مجدد دریافت کرده اند و گروه شاهد (n=20) تقسیم شدند. متغیرهای همودینامیک بیماران قبل از پر شدن تورنیکه و هر 30 دقیقه طی جراحی و 10 دقیقه بعد از باز کردن تورنیکه و گازهای خون شریانی ابتدا و انتهای مطالعه بررسی و بین دوگروه مقایسه شد.یافته ها: در مقایسه با وضعیت پایه فشارخون همه بیماران پس از بستن تورنیکه افزایش داشت که در گروه شاهد به صورت معنی داری بیش از وضعیت پایه (p=0.03) و بیش از گروه مورد (p=0.032) بود این افزایش فشارخون در گروه مورد کمتر بوده است. تعداد ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن خون شریانی هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه و نسبت به وضعیت پایه نداشت. تعداد تنفس خود به خودی بیماران در گروه مداخله نسبت به شاهد اختلاف معنی دار نداشت.نتیجه گیری: استفاده از تورنیکه در جراحی ارتوپدی اندام ها سبب تغییرات همودینامیک بیماران شده و استفاده از روش آماده سازی ایسکمیک دور از شدت افت فشارخون، تعداد ضربان قلب و تغییرات نامطلوب تنفسی نمی کاهد. استفاده از تورنیکه باعث کاهش بروز اسیدوز می شود.

زمینه و هدف: الکتروشوک درمانی (ECT) یکی از سریع ترین و موثرترین درمان ها برای اختلالات سایکوتیک شدید می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر سن، نوع بیماری و داروهای مصرفی بر مدت تشنج ناشی از الکتروشوک درمانی می باشد.مواد و روش ها: 123 بیمار وارد مطالعه شدند. بیماران براساس سن، نوع بیماری و نوع داروهای مصرفی (ضد افسردگی، ضد سایکوز و یا ترکیبی از این دو دارو) از نظر قرار گرفتن در جلسات درمانی اول تا ششم، از نظر زمان تشنج مورد بررسی قرار گرفتند. اثر این متغیرها برروی مدت تشنج در گروه های مورد مطالعه بررسی شد. مدت زمان تشنج برحسب ثانیه و براساس الکتروانسفالوگرام و تشنج بالینی تونیک کلونیک در بیمار محاسبه شد و زمان ها ثبت گردید و موارد موفقیت و یا شکست (براساس زمان تشنج کمتر از 20 ثانیه) ثبت گردید.یافته ها: در بررسی روند تغییرات میانگین مدت زمان تشنج در جلسات مختلف (شش جلسه) براساس جنس تفاوت آماری معنی داری در بین مردان و زنان دیده نشد (P=0.25) در مطالعه انجام شده تفاوت آماری معنی داری در سیر تغییرات میانگین مدت زمان تشنج در جلسات مختلف در بین بیماران با سنین کمتر از 40 سال و بالای 40 سال دیده نشد (P=0.45) همچنین تفاوت آماری معنی داری از نظر مدت تشنج در بین بیماران با تشخیص سایکوز و اختلالات خلقی و نیز در بین بیماران با مصرف داروهای آنتی سایکوز و آنتی سایکوز و ضدافسردگی وجود نداشت (P=0.38) و (P=0.14).نتیجه گیری: شناخت و آگاهی از بیمارانی که تحت درمان الکترو شوک درمانی قرار می گیرند به همراه درمان های دارویی که برای این بیماران تجویز می شود و نوع داروی بیهوشی مورد نظر و تعداد جلسات الکتروشوک درمانی همگی به عنوان مواردی هستند که می توانند سیر درمانی موثر را در الکتروشوک درمانی تحت تاثیر قرار بدهند که آگاهی و شناخت صحیح از این مولفه ها به سیر درمانی در این بیماران کمک خواهد نمود .

زمینه و هدف: دکسمدتومیدین به عنوان یک آگونیست آلفا- 2 با اثرسمپاتولیتیک مرکزی، یک بیهوش کننده قوی و ضددرد است که می تواند سبب پایداری وضعیت همودینامیک شود ولی با توجه به اثر بیهو ش کنندگی آن امکان تاخیر در زمان ریکاوری در تجویز انفوزیون آن ناشناخته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تجویز وریدی دکسمدتومیدین بر ریکاوری بیماران تحت جراحی فیوژن خلفی ستون فقرات است.مواد و روش ها: در این مطالعه بیماران 40 بیمار به صورت تصادفی در دو گروه رمی فنتانیل (R) و دکسمدتومیدین (D) قرار گرفتند. جهت پره مدیکاسیون در گروه رمی فنتانیل 2 میکروگرم بر کیلوگرم فنتانیل و 1 میکروگرم بر کیلوگرم رمی فنتانیل ودر گروه دکسمدتومیدین 2 میکروگرم بر کیلوگرم فنتانیل و 0.1 میکروگرم بر کیلوگرم دکسمدتومیدین طی 10 دقیقه قبل از القای بیهوشی تجویز شد. پس از القای بیهوشی در هر دو گروه با پروپوفول ب همیزان 2 میلی گرم بر کیلوگرم و سیس آتراکوریم ب همیزان 0.2 میلی گرم بر کیلوگرم، جهت نگهداری بیهوشی در گروه رمی فنتانیل از رمی فنتانیل ب همیزان 0.1 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه و در گروه دکسمدتومیدین از دکسمدتومیدین به میزان 0.1 میکروگرم بر کیلوگرم در ساعت همراه با پروپوفول به میزان 100 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه و سیس آتراکوریم استفاده شد. ریکاوری بیماران پس از بیهوشی با استفاده از معیارهای آلدرت در زمان خروج لوله تراشه و سپس هر 10 دقیقه تا 30 دقیقه و تا رسیدن به امتیاز لازم جهت ترخیص از ریکاوری بررسی شد.یافته ها: تفاوت معنی داری در متغیرهای همودینامیک و روند تغییرات نمره معیار آلدرت بین دو گروه وجود نداشت. نمره آلدرت در گروه رمی فنتانیل بلافاصله پس از ورود به ریکاوری و 10 دقیقه بعد از آن به صورت معنی داری بیش از گروه دکسمدتومیدین بود (P<0.05) تاخیر معنی داری در ریکاوری بیماران گروه D وجود نداشت. میزان مصرف داروی بیهوشی و ضد درد بعد از جراحی در گروه دکسمدتومیدین کمتر بود ولی این تفاوت معنی دار نبود.نتیجه گیری: دکسمدتومیدین در مقایسه با رمی فنتانیل سبب پایداری وضعیت همودینامیک بیماران تحت بیهوشی عمومی بدون تاخیر در زمان ریکاوری شده و می تواند به عنوان یک گزینه مناسب به جای اوپیوئیدها مطرح شود.

زمینه و هدف: سردرد یکی از شایع ترین شکایات انسان است که علل متفاوتی دارد و نوع تنشی و میگرنی آن بسیار شایع است و افسردگی، مشکلات خواب و تاب آوری کم در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی و تنشی بیشتر است. هدف این مطالعه، مقایسه میانگین نمرات افسردگی، کیفیت خواب و تاب آوری مبتلایان به سردردهای میگرنی و تنشی با افراد عادی بود.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه تحلیلی- مورد شاهدی است. نمونه پژوهش عبارت از 44 بیمار مبتلا به سردرد تنشی و 42 بیمار مبتلا به سردرد میگرن بود که از بین بیماران دارای تشخیص سردرد مراجعه کننده به کلینیک های سردرد درمانگاه های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تبریز انتخاب شدند و 43 آزمودنی بهنجار که با توجه به متغیرهای سن، جنسیت و تحصیلات با دو گروه دیگر همتا شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های افسردگی بک، کیفیت خواب پیتسبورگ و تاب آوری کانر و دیویسون استفاده شد. داده ها با روش تحلیل واریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بین میانگین نمرات افسردگی، کیفیت خواب و تاب آوری در بیماران مبتلا به سردرد میگرنی و تنشی با افراد عادی تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.01). میانگین افسردگی 18.80±2.41 و کیفیت خواب 12.33±3.30 در بیماران دارای سردرد میگرنی بالاتر از دو گروه دیگر است. همچنین میانگین متغیر تاب آوری 35.80±3.04 در بیماران دارای سردرد میگرنی پا یین تر از بیماران دارای سردرد تنشی و افراد بهنجار است.نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط معنی دار بین سردردهای مزمن با افسردگی، اختلالات خواب و تاب آوری پا یین، در تشخیص، پیش آگهی و درمان سردردهای مزمن، بایستی ارزیابی جنبه های روانی همراه سردرد مورد نظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات رایج بیماران تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر درد است که می تواند در آنان پیامدهای نامطلوبی را به دنبال داشته باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر ماساژ بازتابی پا بر درد بیماران تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 52 بیمار تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه جمعیت شناسی و مقیاس درجه دار عددی درد بود. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه درمان و کنترل قرار گرفتند. در گروه درمان ماساژ بازتابی پا به مدت 30 دقیقه یکبار انجام شد. قبل و بعد از مداخله میزان درد بیماران اندازه گیری شد. در گروه کنترل هیچ مداخل های انجام نشد و میزان درد بیماران به فاصله 30 دقیقه دو بار اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین نمره درد بین دو گروه در مرحله قبل از مداخله از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.228) اما میزان درد بیماران بین دو گروه در مرحله بعد از مداخله از نظر آماری معنی دار بود (P=0.004). میزان درد بیماران در گروه مداخله بعد از انجام ماساژ بازتابی پا به شکل معنی داری کاهش یافته بود (P=0.000).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که می توان از ماساژ بازتابی پا به عنوان یک مداخله پرستاری موثر، ایمن و ارزان قیمت جهت کاهش درد بیماران تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر استفاده نمود.

زمینه و هدف: یکی از روش های کنترل درد بعد از عمل، استفاده از نارکوتیک ها به صورت پمپ درد کنترل شونده توسط بیمار است. با درنظر داشتن عوارض و مقاومت به آنها در گروه های خاص بیماران، توجه به داروهای کمکی همانند کتامین افزایش یافته است. در این مطالعه تاثیر دوزهای متفاوت کتامین در کمک به کنترل درد بعد از عمل بیماران با سابقه مصرف مواد مخدر بررسی شده است.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور، تعداد 120 بیمار با عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی و سابقه مصرف مخدرها، به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه کنترل پمپ وریدی محتوی مورفین 20 میلی گرم و میدازولام 10 میلی گرم به ازای هر روز برای 48 ساعت بعد از عمل، دریافت کردند. در گروه دوم کتامین 50 میلی گرم و در گروه سوم کتامین 100 میلی گرم به این پمپ اضافه شد. نمره درد بیماران بر مبنای شاخص مقیاس دیداری درد و نیز میزان آرام بخشی و لزوم مصرف مسکن در ساعات 2، 6، 24، 36، 48 سنجیده شد.یافته ها: از لحاظ شدت درد، گروه های دریافت کننده کتامین به طور معنی داری کاهش بیشتر درد را نشان دادند. آرام بخشی گروه ها تفاوتی با هم نداشت. مصرف مسکن اضافی در گروه های حاوی کتامین به طور معنی داری کمتر بود. بین گروه های محتوی کتامین تفاوت معنی داری در هیچ مورد مشاهده نشد.نتیجه گیری: اضافه کردن کتامین به پمپ درد کنترل شونده توسط بیمار در بیماران با سابقه مصرف مواد مخدر، کنترل درد بهتری نسبت به استفاده تنها از میدازولام و مورفین ایجاد می کند. در این میان میزان کتامین 50 یا 100 میلی گرم تفاوت زیادی با هم ندارند.

زمینه و هدف: درد پس از عمل جراحی از مشکلات عمده بیماران دچار شکستگی های فمور یا هیپ است. در این مطالعه به بررسی اثر داروی بوپیواکائین با غلظت 0.2% و 0.3% در بلوک فاشیا ایلیاکا در میزان درد بعد از جراحی، پرداختیم.مواد و روش ها: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دو سوکور بود. تعداد 48 بیمار که شکستگی فمور یا هیپ داشتند، تحت بلوک فاشیا ایلیاکا قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده بوپیواکائین با غلظت 0.2% و 0.3% تقسیم شدند. سپس دو گروه از نظر شدت درد و میزان رضایت بیماران از کنترل درد و شدت بلوک حرکتی با هم مقایسه شدند.یافته ها: متوسط نمره درد پس از جراحی در گروه 0.3 به طور معنی دار کمتر از گروه 0.2 بود (p<0.001) در حالی که میزان رضایت بیماران از کنترل درد و (p=0.04). شدت بلوک حرکتی در گروه 0.2 به طور معنی دار بالاتر بود. متوسط زمان شروع بی دردی در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.نتیجه گیری: بوپیواکائین با غلظت 0.3% در بلوک فاشیا ایلیاکا می تواند نمره درد بعد از عمل شکستگی فمور یا هیپ را نسبت به بوپیواکایین با غلظت 0.2% بیشتر کاهش دهد ولی رضایت مندی بیماران از کنترل درد و شدت بلوک حرکتی در غلظت 0.2% بالاتر است.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر، پیش بینی افسردگی در سالمندان مبتلابه رماتیسم مفصلی براساس ادراک درد و کیفیت خواب و همچنین بررسی نقش واسطه ای فاجعه سازی درد به صورت یک مدل بود. پژوهش های انجام شده در این خصوص، ناکافی بوده و نتایج در این زمینه همچنان مبهم است.مواد و روش ها: طرح پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری، کلیه بیماران سالمند مبتلا به رماتیسم مفصلی مراجعه کننده به کلینیک روماتولوژی بیمارستان حافظ شیراز بودند. بدین منظور 150 بیمار، به روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس افسردگی سالمندان، پرسشنامه درد مک-گیل، پرسشنامه کیفیت خواب پیتسبرگ و پرسشنامه فاجعه سازی درد بودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل مسیر به وسیله نرم افزار AMOS و روش رگرسیون چندگانه به روش گام به گام با نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت خواب و ادراک درد می توانند به طور معنی داری فاجعه سازی درد و افسردگی را به طور مستقیم پی شبینی کنند و در نهایت با توجه به مدل پیشنهادی، مشخص گردید که کیفیت خواب و ادراک درد با واسطه گری فاجعه سازی درد، توانستند به طور معنی داری افسردگی را پیش بینی کنند.نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل از این پژوهش، می توان با استفاده از درمان های مناسب همچون درمان شناختی رفتاری، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، انجام مداخلات لازم برای بهبود کیفیت خواب و کاهش درد در این بیماران و تعدیل افکار فاجعه آمیز، از ابتلای این بیماران به افسردگی جلوگیری کرد.

زمینه و هدف: بتا تالاسمی ماژور سندروم هماتولوژیک ارثی (اتوزومال مغلوب) است. در بیهوشی بیماران با تالاسمی ماژور مشکلات متعددی از جمله لوله گذاری تراشه مشکل، اختلالات خونریزی دهنده و کاردیومیوپاتی ذکر گردیده. در این گزارش، بیماری با تالاسمی ماژور که تحت عمل جراحی لیپوم مغزی قرار گرفت معرفی می گردد.معرفی بیمار: بیمار خانم 36 ساله که مورد شناخته شده بتا تالاسمی ماژورکه کاندید عمل جراحی کرانیوتومی به علت لیپوم داخل جمجمه بود. به علت بد شکلی شدید در استخوان های صورت و فک فوقانی لوله گذاری داخل تراشه بیمار مشکل بود. به همین دلیل لوله گذاری تراشه بیمار با لارنگوسکوپ فیبر اپتیک انجام گرفت.بحث و نتیجه گیری: در بیماران تالاسمی ماژور به علت هیپرتروفی مغز استخوان، بیماران دچار دفرمیته های فک و صورت و راه هوایی فوقانی هستند که در مورد بیهوشی آنها باید در نظر گرفت.