نشریه جراحی ایران
سال:1384 | دوره:13 | شماره:3-4 |تعداد مقالات:17

زمینه و هدف: پیشگیری و کنترل عفونت ناحیه عمل، لزوم بکار گیری اصول حفاظتی و بهداشتی در اجرای مراقبت های پرستاری طی مراحل مختلف «قبل، حین و بعد از عمل» را به صراحت مطرح می نماید. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو شیوه پرپ ناحیه جراحی بر عفونت محل عمل در بیماران بستری در بخش های ارتوپدی مرکز آموزشی درمانی شهر رشت می باشد.مواد و روش ها: در این تحقیق که یک مطالعه تجربی از نوع کار آزمایی بالینی دو سویه کور است با استفاده از روش سر شماری در مقطع زمانی جمع آوری اطلاعات نمونه های مورد پژوهش در دو گروه 30 نفری «شاهد و مورد» با استفاده از دو شیوه پرپ «بتادین 7.5 درصد به مدت ده دقیقه و الکل» و «پرپ با بتادین 7.5 درصد به مدت ده دقیقه و الکل متعاقبا پرپ با بتادین 10 درصد» مورد شاهد قرار گرفته و پس از اتمام جراحی و انتقال به بخش، طی 5 روز اول بعد از جراحی روزانه علایم «موضعی، عمومی و آزمایشگاهی» حاکی از عفونت در مورد تک تک نمونه ها با استفاده از چک لیست مورد مشاهده و برسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: در ابطه با علایم موضعی حاکی از عفونت ضمن اینکه 70 درصد نمونه ها در دو گروه شاهد و مورد، درد و حساسیت ناحیه جراحی را تجربه کرده اند، فراوانی دو علامت فوق در طی روزهای سیر نزولی داشته و به میزان 10 درصد تقلیل یافته است. درهیچ یک از دو گروه تفاوت معنی داری نیز مشاهده نشده است. در رابطه با علایم سیستمیک حاکی از عفونت، در گروه مورد بروز علایم طی روزهای بستری سیر نزولی داشته در حالیکه در گروه شاهد علایم مزبور وضعیت ثابتی را نشان می دهد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از مقایسه دو شیوه آماده سازی ناحیه عمل بیانگر آن است بارزی در مقطع بعد از عمل از نظر فراوانی علایم حاکی از عفونت وجود ندارد و اثرات پیشگیری کننده هر دو شیوه یکسان بنظر می رسد.

زمینه و هدف: اسکولیوز جوانان نوع King تیپ II شایعترین نوع اسکولیوز ایدیوپاتیک می باشد که نسبت به سایر انواع، دارای پیچیدگی های خاص تشخیصی و درمانی است، این نوع به راحتی با سایر انواع اسکولیوز قابل اشتباه است: در صورت انتخاب ناصحیح سطح فیوژن این تیپ مستعد به عدم جبران (Decompensation) پس از عمل می باشد، لذا تشخص درست و تعیین صحیح سطح فیوژن نقش مهمی در آینده بیمار چه به لحاظ زیبایی چه از لحاظ اختلال عملکرد قلب و ریه و تاثیرات روانی - اجتماعی دارد. هدف ما در این مطالعه نشان دادن این مطلب است که فیوژن مهره های لومبار سبب افزایش اصلاح دفورمیتی و کاهش عدم جبران نشده و فیوژن انتخابی ناحیه توراسیک ارجح می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی بیماران دچار اسکولیوز ایدیوپاتیک جوانان تیپ II که در بین سال های 1382-1378 در بیمارستان سینا تحت عمل جراحی فیوژن خلفی قرار گرفته بودند و حداقل 6 ماه پیگیری داشتند مورد بررسی قرار گرفته است، زوایای قوس بیماران قبل و پس از عمل به روش Cobbs اندازه گیری شد. میزان عدم جبران (انحراف بیشتر از 2 سانتیمتر از خط شاغولی) در رادیوگرافی های بلافاصله پس از عمل و 6 ماه پس از عمل بررسی گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و نرم افزار SPSS و جداول توزیع فراوانی پردازش شده است.یافته ها: کلا 20 بیمار وارد مطالعه شد؛ از این تعداد 6 بیمار (30 درصد) مرد و 14 بیمار (70 درصد) زن بودند؛ میانگین سنی زمان عمل جراحی 15.25 سال و متوسط زمان پیگیری 9 ماه بود.میانگین قوس قبل از عمل 61.85 درجه متوسط میزان اصلاح 54.7% بود. در هیچ یک از بیماران در پیگیری حداقل 6 ماهه عدم جبران یا Junctional Kyphosis مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت حفظ حرکت ناحیه لومبار در بیومکانیک ستون فقرت و برای حفظ هر چه بیشتر دامنه حرکتی ستون فقرات، توصیه به فیوژن حداقل سگمان های ناحیه لومبار می شود. در پیگیری حداقل 6 ماهه بیماران در این مطالعه همراهی Decompensation با سطح دیستال فیوژن در سطوح کرونال و ساژیتال در هیچ یک از بیماران مشاهده نشد لذا توصیه ما انتخاب صحیح بیماران، فیوژن انتخابی ناحیه توراسیک و اجتناب از اصلاح بیش از حد قوس توراسیک (حداکثر اصلاح 75%) می باشد. حد قوس توراسیک (حداکثر اصلاح 75%) می باشد.

این مقاله بیان یافته های بدست آمده در آنژیوگرافی کنترل تعدادی از بیماران جراحی شده در یک مرکز جراحی مغز و اعصاب می باشد. با توجه به تعداد بیماران بررسی و جراحی شده ظرف مدت 5 سال در این مرکز باید گفت که اگر منحنی یادگیری جراح (Learning Curve) در مورد تکنیک های جراحی آنوریسم را جراحان فوق قبلا به طرق مختلف طی نموده باشند بنابراین از نظر تعداد جراحی انجام شده در طول ماه و سال از تجربه متوسط در مورد این جراحی برخوردار می باشند. بنابراین شایستگی لازم از نظر ارایه این بررسی، موجود می باشد، به عبارت دیگر از نظر حذف عوامل وابسته به جراح در صورتی که جراحی توسط یک نفر انجام شده باشد، سوگیری انتخاب بیمارن وجود ندارد که امتیاز مناسبی برای اینگونه گزارشات کلینیکی باشد.

هدف اصلی از ارایه این مقاله آشنایی هر چه بیشتر جامعه پزشکی با بیماری آنفلولانزای پرندگان به خصوص نوع H5N1 آن می باشد که علاوه بر بیماری پرندگان آسیایی و اروپایی باعث بیماری انسان ها در آسیا نیز شده است. منابع و ماخذ مهم مورد استفاده در این مقاله علاوه بر مقالات اشاره شده در پایان متن، آخرین اطلاعات و توصیه های سازمان بهداشت جهانی، سازمان جهانی بهداشت برای جانوران و سازمان غذا و کشاورزی ملل متحده می باشد. H5N1 (Highly Pathogen)، ویروس شدیدا بیماریزایی است که از دسامبر سال 2003 تا به حال باعث مرگ میلیون ها قطعه پرنده در بعضی کشور های آسیا و اروپایی شده است.به عقیده بسیاری از صاحب نظران، طغیان این بیماری از حیث شدید و انتشار جغرافیایی در طول تاریخ بی سابقه بوده و اثرات مخرب اقتصادی ناشی از شیوع بیماری بر بخش کشاورزی بسیار زیاد و عمیق می باشد.نکته مهم تر و قابل تامل در این میان آن است که مشاهده شد بعضی انسان هایی که تماس مستقیم و طولانی با پرندگان بیمار داشتند نیز به این بیماری مبتلا شده بطوریکه در اثر ابتلا مرگ و میر حدود پنجاه درصد داشتند.علاوه بر شدت زیاد بیماری و مرگ و میر ناشی از آن، با توجه به ناپایداری ژنتیکی ویروس آنفلولانزا، ممکن است ویروس با ایجاد موتاسیون و یا با امتزاج با عناصر ژنتیکی ویروس آنفلولانزای انسانی یک ویروس جدید و بدیع ایجاد نماید که می تواند بالقوه باعث انتقال بیماری از انسان به انسان هم باشد.

زمینه و هدف: در این مطالعه، عوامل موثر در افزایش عوارض سنگ های صفراوی در بیماران دیابتی مبتلا به سنگ های صفراوی را مورد بررسی قرار داده است و با بیماران غیر دیابتی مقایسه شده است.مواد و روش ها: حجم نمونه مورد مطالعه 669 بیمار بوده است که بین سال های 1379-1380 در دو بیمارستان میلاد و بقیه اله(عج) به دلیل سنگ کیسه صفرا تحت عمل جراحی قرار گرفته اند. بیماران شامل 119 بیمار دیابتی و 550 بیمار غیردیابتی بوده اند. این مطالعه به صورت تحلیلی و توصیفی انجام شد.یافته ها: این مطالعه نشان می دهد که عوارض سنگ های صفراوی شامل کله سیستیت گانگرنه، پانکراتیت، هیدروپس و پرفوراسیون در بیماران دیابتی دارای سنگ های صفراوی بیش از بیماران غیر دیابتی بوده است. میزان خطر نسبی گانگرن کیسه صفرا در گروه دیابتی 8.7 برابر بیشتر از گروه غیر دیابتی (95% CI:3.5-20.8) می باشد. به همین ترتیب افزایش معنی داری در بروز میزان چسبندگی احشا به کیسه صفرا (28.6% در برابر 6.2%) و پانکراتیت (5.9 در برابر 1.3%) مشاهده شد. همچنین این مطالعه ایسکمی قلبی را به عنوان یک عامل مستقل در افزایش عوارض سنگ کیسه صفرا در بیماران دیابتی نشان می دهد.نتیجه گیری: دیابت به عنوان فاکتور مهمی باعث بروز عورض سنگ های صفراوی می گردد. این مطالعه، این نکته را خاطر نشان می کند که بیماران دیابتی دارای سنگ کیسه صفرا با علامت و یا بدون علامت نیاز به مراقبت جدی تری دارند.

زمینه و هدف: هوشبر تبخیری هالوتان شایعترین داروی بیهوشی است که در ایران و بسیاری کشور ها مصرف دارد و جهت القا و حفظ بیهوشی عمومی بیماران استفاده می شود. به دلیل اهمیت هموستاز خون در جراحی ها و اثرات احتمالی هالوتان بر عملکرد پلاکت ها مطالعه حاضر انجام گرفت.مواد و روش ها: تقسیم بندی به صورت اتفاقی به دو گروه 30 نفری از بیماران که تحت عمل جراحی الکتیو قرار گرفتند انجام شد. بیماران در سنین 20-60 بوده و بجز بیماری مرتبط با عمل جراحی بیماری دیگری نداشتند. بیماران خصوصا هیچ بیماری مرتبط با اختلالات خونی نداشته و نیز دارو های مختل کننده عملکرد پلاکتی مصرف نمی کردند. القا بیهوشی عمومی در هر دو گروه مشابه بود ولی ادامه بیهوشی در یک گروه به روش بیهوشی کامل وریدی با میدازولام و آلفنتانیل و در گروه دیگر از هالوتان استفاده گردید. در هر گروه زمان سیلان خون قبل از بیهوشی و 15 دقیقه بعد از شروع بیهوشی قبل از آنکه جراحی شروع گردد مجددا اندازه گیری شد. یافته ها: بیماران دو گروه، از نظر سن، جنس و تعداد با یکدیگر همانند بودند. در گروه شاهد (بدون هالوتان یا هر گونه هوشبر استنشاقی) زمان سیلان خون بعد از شروع بیهوشی تغییرات بسیار کمی داشت (P=0.008). ولی در گروه هالوتان زمان سیلان بطور واضح در حد میانگین 1-2 دقیقه، افزایش نشان می داد. بدین صورت که مقدار افزایش زمان سیلان بطور متوسط 22% بود (P=0.8). این مقدار افزایش، در زن و مرد یکسان بود.نتیجه گیری: هالتون در غلظت های بالینی مورد استفاده در بیهوشی موجب افزایش زمان سیلان خون بیماران بدون توجه به سن و جنس آنها نمی شود. بنابراین در بیمارانی که کاهش عملکرد پلاکتی دارند بهتر است از هالوتان استفاده نشود.

زمینه و هدف: شکایات پزشکی معضلی است که گربیانگیر بسیاری از پزشکان در طول دوران طبابت آنان می گردد. هدف از مطالعه حاضر آشنا نمودن هر چه بیشتر پزشکان خصوصا تیم جراحی مشتمل بر جراحان و متخصصین بیهوشی (به عنوان گروه های در معرض خطر) با این مقوله بوده است. مواد و روش ها: ابتدا آمار شکایات ثبت شده در سازمان نظام پزشکی مشهد طی یک دوره پنج ساله (1379-1383) بر حسب نوع رشته شغلی فرد مورد شکایت از دفاتر سازمان استخراج گردید، سپس 100 پرونده شکایت علیه تیم جراحی که رسیدگی آنها به اتمام رسیده و مختومه شده بودند از آخرین پرونده به قبل انتخاب شدند و در مورد هر یک فرمی مشتمل بر اطلاعات مرتبط با بیمار، پزشک، بیماری، درمان، شکایت، و مرجع رسیدگی تکمیل گردید و با نرم افزار SPSS و با کمک جداول توزیع فراوانی و آزمون های Chi-Square, Student’s t, ANOVA و Logistic Regression، آنالیز آماری صورت گرفت.یافته ها: طی دوره پنج ساله فوق 1057 شکایت به سازمان نظام پزشکی مشهد واصل گردیده بود که 598 مورد (56%) علیه تیم جراحی بوده در حالیکه 138 مورد (13%) علیه سایر پزشکان بوده است (بقیه موارد شکایات علیه دندانپزشکان و کادر پیراپزشکی می باشد). در 100 پرونده مورد مطالعه میانگین سن بیماران 18.2±35.4 سال بود و 45 نفر مذکر بوده اند. 40 مورد به صورت اورژانس تحت درمان قرار گرفته بودند. در 61 پرونده ضایعه مورد شکایت از جمله عوارض شناخته شده بیماری یا درمان بوده و تنها در 11 پرونده ضایعه وارده ناشی از سهل انگاری بوده است. در 100 پرونده بررسی شده 56 مورد آسیب عضوی و 31 مورد مرگ و میر وجود داشت. فقط 30% اجساد جهت اتوپسی ارجاع شده بودند. میانگین زمان بین اقدام درمانی و طرح شکایت 6 ماه بوده است. نیمی از شکایات علیه بیمارستان های خصوصی می باشد. در 77% شکایات کیفیت خدمات پزشکی ارایه شده صحیح و مناسب بوده است. متوسط زمان رسیدگی هر پرونده در نظام پزشکی مشهد 7±9.3 ماه بوده است. نهایتا 9 پرونده به نفع شاکی خاتمه یافته است. متغیر های غیر وابسته تعیین کننده محکومیت پزشک عبارت بودند از بروز ضایعه ناشی از سهل انگاری، و ارایه مراقبت های پزشکی زیر حد استاندارد.نتیجه گیری: شکایت علیه جراحان و متخصصین بیهوشی 4.3 برابر سایر پزشکان می باشد. از آنجا که اغلب شکایات، در رابطه با عوارض شناخت شده بیماری یا درمان بوده و در اغلب موارد اقدام درمانی صورت گرفته صحیح بوده است، بنظر می رسد عدم توجیه کافی بیمار از سوی پزشک و عدم ارایه توضیحات کافی در خصوص عوارض احتمالی اقدامات پزشکی نقش مهمی در طرح شکایت داشته، تلاش به منظور بهبود هر چه بیشتر کیفیت رابطه پزشک و بیمار به عنوان عاملی در جهت پیشگیری از بروز شکایات پیشنهاد می گردد.

هر کار تحقیقاتی بدون بررسی متون پزشکی نامفهوم است. منابع اطلاعاتی ذخیره شده در اینترنت امکان کاوش را در حداقل زمان ممکن، فراهم کرده است. جستجو در اینترنت، آشنایی با پایگاه های اطلاعاتی، طرز استفاده از سایت هایی ک به عنوان موتور جستجو عمل می کنند نوعی مهارت است که الزامی ابتدایی درشروع هر کار تحقیقاتی محسوب می شود.

زمینه و هدف: در برخی از موارد شمارش بالای پلاکت در مبتلایان به انواع مختلف و پیشرفته کارسینوماها گزارش شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه شمارش پلاک پیش از عمل و فراوانی ترمبوسیتوزیس در بیماران مبتلا به کارسینومای مری در مراحل پیشرفته تر با مراحل پایین تر است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی شمارش پلاکت پیش از عمل در 140 بیمار مبتلا به کارسینومای مری اولیه مورد بررسی قرار گرفت. ترمبوسیتوزیس به صورت شمارش پلاکتی بیشتر یا مساوی (9)10×400 در لیتر تعریف گردید. اختلاف بین میزان فراوانی ترمبوسیتوزیس با استفاده از آزمون های کای دو یا آزمون دقیق فیشر مورد بررسی قرار گرفت و شمارش پلاکتی پیش از درمان با آزمون های Kruskai-Wallis One-Way analysis of Variance و Mann-Whitney مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: در بیماران با مراحل پیشرفته تر بیماری، شمارش مطلق پلاکتی پیش از عمل و همچنین ترومبوسیتوزیس به میزان معنی داری از بیماران در مراحل پایین تر بیشتر بود.نتیجه گیری: ترومبوسیتوزیس پیش از عمل در بیماران با مراحل پیشرفته تر کارسینومای مری شایع تر است.

زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده اند که گاستروگرافین در درمان غیر جراحی انسداد روده باریک ناشی از چسبندگی به دنبال جراحی داخل شکمی کمک کننده است ولی بر روی مگلومین تزریقی که دانسیته کمتری دارد و ارزانتر است تحقیقی صورت نگرفته است. هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر استفاده خوراکی مگلومین تزریقی در درمان غیرجراحی انسداد نسبی روده باریک به دنبال چسبندگی می باشد.مواد و روش ها: از سال 1381-1384 در بیمارستان الزهرا(س) بیمارانی که بر اساس علایم بالینی و رادیولوژی انسداد روده باریک ناشی از چسبندگی تشخیص داده شدند و نیاز به عمل جراحی اورژانسی نداشتند تحت بررسی قرار گرفتند، بیماران به دو گروه دریافت کننده خوراکی مگلومین (76%) به میزان 100cc و بدون دریافت آن بطور تصادفی تقسیم شدند. بیماران از نظر زمان بهبودی از شروع درمان با توجه به بهبودی علایم بالینی و علایم رادیوگرافی و نیاز به عمل جراحی بررسی شده، اطلاعات با آزمون mann-Whitney، کای دو آنالیز شده و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: 66 بیمار با انسداد روده باریک با تشخیص احتمالی انسداد روده باریک به علت چسبندگی وارد مطالعه شدند که در پیگیری درمانی آنها، 9 نفر که علت انسداد بعد از عمل جراحی، غیر از انسداد روده به علت چسبندگی تشخیص داده شدند از مطالعه خارج شدند. 57 بیمار با میانگین سنی 16.6±49.47 مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 29بیمار دریافت کننده مگلومین گروه 1 و 28 بیمار در گروه کنترل گروه 2 قرار گرفتند.27.6% از بیماران دریافت کننده مگلومین و 64.3% از بیماران گروه کنترل نیاز به عمل جراحی پیدا کردند (P=0.005). میانگین زمان بهبودی علایم بالینی در گروه 19.76±5.45(SEM) ساعت (120-1 ساعت) و در گروه 2 34±13.21 (SEM) ساعت (144-5 ساعت) بود (P=0.306). میانگین زمان بهبودی علایم رادیولوژیکی در گروه 1، 26.55±34.57 ساعت (120-12 ساعت) و در گروه 2، 65.3±82.3 ساعت (216-12 ساعت) می باشد (P=0.025).نتیجه گیری: مصرف ملگومین تزریقی بطور خوراکی باعث بهبودی علایم بالینی و رادیولوژی انسداد روده باریک ناشی از چسبندگی با اثر درمانی مخصوص می شود. همچنین می تواند کاهش نیاز به عمل جراحی در درمان این بیماری شود.

زمینه و هدف: بیماران معتاد تزریقی به علت مصرف سرنگ های آلوده و مشترک، دچار انواع عفونت ها از جمله ابتلا به اچ آی وی، و اچ بی وی و اچ سی وی می شوند. شناخت این بیماران و در حد امکان درمان و آموزش نکات پیشگیری کننده، می تواند از انتشار این آلودگی های خطرناک جلوگیری نموده و باعث افزایش سلامتی جامعه گردد.مواد و روش ها: یک بررسی گذشته نگر با مطالعه پرونده کلیه بیمارانی که به علت عفونت های بافت نرم به صورت منتشر و لوکالیزه و عوارض عروقی عفونی ناحیه اینگوینوفمورال در مدت 3 سال در مرکز آموزشی لقمان حکیم تحت درمان جراحی قرار گرفته بودند، صورت پذیرفته است.یافته ها: در این بررسی 65 بیمار با تورم دردناک و خونریزی خفیف و شدید ناحیه اینگوینال با سابقه تزریق مواد مخدر به این ناحیه به بیمارستان مراجعه کرده اند. در 48% از بیماران کشت میکروبی از محل عفونت مثبت بود که شایعترین آنها استافیلوکوکوس آئروس بوده است. سرولوژی مثبت ویروس اچ سی وی در 11 نفر (17%) و ویروس اچ آی وی در 9 نفر (14%) و ویروس اچ بی وی در 7 نفر (11%) وجود داشته است.نتیجه گیری: بروز قابل توجه ویروس اچ بی وی و اچ سی وی، اچ آی وی در بیماران تزریقی و انتشار آن بین معتادین در بین جامعه می تواند یکی از مشکلات بزرگ جامعه باشد. عارضه ابتلا به انواع ویروس های اچ آی وی، اچ بی وی و اچ سی وی در نزد معتادان تزریقی جدی و خطرناک است و باعث انتشار آلودگی و صدمات جبران ناپذیر می گردد.

زمینه و هدف: آپاندیسیت حاد در سالمندان با میزان بالای عوارض و مرگ و میر همراه است. تابلوی بالینی در این بیماران گاها متفاوت است. در این مطالعه تابلوی بالینی، مشکلات تشخیصی، عوارض و مرگ و میر سالمندان مبتلا به آپاندیسیت حاد در بیمارستان لقمان حکیم از سال 1376 تا 1383 مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی ضمن بررسی فرم ثبت اطلاعاتی بیمارانی که در بیمارستان لقمان حکیم تهران در فاصله زمانی مذکور تحت آپاندکتومی قرار گرفته بودند، اطلاعات مربوط به افراد بالای 55 سال استخراج و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این فاصله زمانی اطلاعات 1843 مورد آپاندکتومی ثبت شده بود، که 97 مورد در گروه سنی 55 سال یا بالاتر قرار داشتند (5.3 درصد) (58 مورد مذکر و 39 مورد مونث). در این گروه 50 مورد با علایم غیرتیپیک شکم حاد مراجعه کرده بودند. فاصله زمانی شروع علایم تا انجام مداخله جراحی به طور میانگین 56.38 ساعت به دست آمد. برش جراحی به کار رفته در 51 مورد از نوع خط وسط بوده است. عوارض زودرس بعد از عمل جراحی در 8 مورد مشاهده شد. در 50 مورد آپاندیسیت در مرحله پیشرفته بوده است. هیچ کدام از بیماران گزارش پاتولوژی مبنی بر وجود کانسر نداشتند. میزان مرگ (Mortality) 2 مورد بود، که در یک مورد نارسایی احتقانی قلب و مورد دیگر در بیماری با انفارکتوس قلبی رخ داد.نتیجه گیری: در تمام سالمندان که با تابلوی شکم حاد جراحی مراجعه می کنند باید آپاندیسیت حاد را به عنوان تشخیص افتراقی در نظر داشت.

زمینه و هدف: فیستول کام یکی از عوارض ترمیم شکاف کام بوده و درمان آن نیز به دلیل وجود اسکار فراوان در محل و عدم وجود بافت سالم نسبتا سخت است. روش های متعددی جهت ترمیم فیستول کام ذکر گردیده است که آگاهی از تمامی این روش ها برای جراح ضرورت دارد. هدف از این مطالعه بررسی استفاده از فلپ پایه دار چربی گونه Buccal Fat Pedicle Flap (BFP) در ترمیم فیستول های کام بوده است.مواد و روش ها: تعداد 12 بیمار که دچار فیستول در 3/2 خلفی کام بودند در این مطالعه قرار گرفتند. اندازه فیستول ها بین 10 تا 20 میلیمتر بوده است. در تمامی بیماران ترمیم فیستول در دو لایه صورت گرفت، لایه نازال با استفاده از فلپ موکوپریوست به صورت Hinge Flap ترمیم شد. جهت پوشش لایه اورال از فلپ پایه دار BFP استفاده شد.یافته ها: نتایج ترمیم فیستول در 11 بیمار خوب بود. تنها یک بیمار دچار فیستول کوچکی به قطر 2 میلیمتر در قسمت قدامی محل قبلی فیستول شد که طی 2 ماه بطور خودبخود بسته شد فلپ BFP طی 4 هفته بطور کامل اپی تلیالیزه گردید. تنها عارضه مشاهده شده درد و تورم خفیف در ناحیه گونه (در قسمتی که فلپ برداشته شده بود) در 10 بیمار بود که روز بعد از عمل ایجاد گردید و طی 5 روز بدون اقدام درمانی خاصی برطرف شد.نتیجه گیری: استفاده از فلپ پایه دار BFP در ترمیم فیستول های با اندازه کمتر از 20 میلیمتر که در 3/2 خلفی کام قرار دارند روش مناسبی است. دسترسی به فلپ آسان بوده و عوارض آن کم می باشد. استفاده از این روش در مواردی که استفاده از فلپ های موضعی جهت ترمیم فیستول مقدور نمی باشد، یا با شکست مواجه شده است توصیه می شود، استفاده از این فلپ برای فیستول های بزرگتر از 20 میلیمتر و همچنین فیستول ثلث قدامی کام مورد تردید است و توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: هدف اصلی این مطالعه تعیین میزان انسداد کامل آنوریسم و تعیین شیوع یافته های جدید مثل آنوریسم جدید و انسداد عروقی و باقیمانده گردن آنوریسم در انجام روتین آنژیوگرافی کنترل بعد از جراحی آنوریسم های پاره شده مغزی است.مواد و روش ها: در خلال یک دوره 5 ساله از بین 120 بیمار (دارای 141 آنوریسم بوده و 125 عدد از این آنوریسم ها به روش جراحی کلیپ شدند)، 35 بیمار تحت بررسی آنژیوگرافی بعد عمل جراحی قرار گرفته و بطور گذشته نگر بررسی شدند. تمام بیماران آنوریسم پاره شده داشتند.یافته ها: باقیمانده گردن آنوریسم در 17.14%، بسته شدن کامل آنوریسم در 82.85%، 5 آنوریسم جدید غیر مرتبط با آنوریسم اول (14.28%) در آنژیوگرافی کنترل و 2 مورد انسداد رگ (5.71%) و 4 بیمار با وازواسپاسم (11.42%) داشتیم. میزان شیوع یافته مثبت در آنژیوگرافی بعد جراحی 48.57% بود.نتیجه گیری: آنالیز گذشته نگر آمار موید حضور یافته های غیر قابل انتظار در آنژیوگرافی روتین بعد از عمل جراحی مانند باقیماندن گردن آنوریسم، آنوریسم جدید و انسداد رگ بوده و انجام روتین آنژیوگرافی بعد جراحی آنوریسم حتی در دستان با تجربه و علیرغم وضعیت خوب بیمار توصیه می شود.

زمینه و هدف: سودوآرتروز مادرزادی تیبیا از مقاومترین بیماری ها به درمان است. روش های مختلف درماین برای این بیماری توصیه شده که در مورد نتایج آنها بحث زیاد است. به نظر می رسد، روش ایلیزارف و سگمان ترانسفر با کمترین صدمه به نسوج دیگر و نیز برداشتن کامل هامارتوم، روش مناسبی برای درمان باشد.مواد و روش ها: دو مورد سودوآرتروز مادرزادی تیبیا بدون وجود سایر علایم نوروفیبروماتوز که یکی دختر 14 ساله با سابقه عمل جراحی فیبولار گرافت و گچگیری های متعددی و عود مجدد سودوآرتروز و دیگری پسر 7 ساله بدون سابقه جراحی، با این روش درمان شدند. در هر دو ابتدا نسج هامارتوم کاملا خارج شد و سپس دستگاه ایلیزارف کارگذاری شد و سگمان ترانسفر صورت گرفت. پس از انتقال قطعه پروگزیمال ساق و پرکردن منطقه دیفکت استخوانی تا جوش خوردن کامل، دستگاه ایلیزارف در محل نگه داشته شد. سپس دستگاه خارج شد و ابتدا گچ کوتاه پا و سپس Patellar Tendon Bearing Brace (PTB) تجویز شد.یافته ها: در مورد دختر 14 ساله، دیفکت استخوانی، 4 سانتیمتر و زمان یونیون کامل 8 ماه بود. محدودیت حرکات مچ پا، علیرغم شدت، ناتوان کننده نبود. در مورد پسر 7 ساله، دیفکت استخوانی 2 سانتیمتر و زمان یونیون 5 ماه بود. در این بیمار محدودیت حرکات مچ پا و زانو وجود داشت که با فیزیوتراپی بهبودی یافت.نتیجه گیری: روش سگمان ترانسفر با ایلیزارف همان طور که در متون معتبر ذکر شده از درصد موفقیت بالایی (100-90%) برخوردار است و نیز توانایی اصلاح کوتاهی اندام و دفورمیتی های انگولار را دارد و نیز بدون نیار به خارج کردن منطقه گرفتار می توان از عوارضی مثل برداشتن گرافت از قسمت های سالم بدن و گذاشتن جسم خارجی در بدن جلوگیری نمود. این روش، عوارض برداشتن گرافت استخوانی از سایر قسمت های بدن، کارگذاری

زمینه و هدف: با وجود روش های درمان متعدد هموروئید هنوز روش مورد توافق بین جراحان وجود نداشته و شیوه درمانی و درمان این بیماری مورد اختلاف نظر می باشد. گرچه عود بالاتر روش های غیر جراحی همچون حلقه پلاستیکی استفاده از این روش را محدود کرده است، اما به نظر می رسد با توجه به سادگی روش و عوارض کمتر و اثر بخشی قابل قبول می تواند جایگزینی مناسب بجای روش جراحی باشد. در این بررسی عوارض کوتاه مدت و رضایت مندی بیماران از درمان با حلقه پلاستیکی و روش جراحی در دو هفته اول بعد از درمان مقایسه شده است.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی غیر تصادفی در جمعیت بیماران مبتلا به هموروئید درجه 2 و 3، بعد از توضیح چگونگی و مزایای هر روش 39 بیمار روش جراحی و 66 بیمار روش درمان با حلقه پلاستیکی را انتخاب کردند، عوارض کوتاه مدت درمان و رضایتمندی بیماران در هفته اول و دوم توسط پزشک غیر مطلع از روش درمان جمع آوری شد. همه بیماران توسط یک جراح و با بی حسی موضعی جراحی شدند. داده های مطالعه در نرم افزار SPSS تحلیل و گزارش شد.یافته ها: درد شدید منجر به مصرف مسکن در 66.5 درصد بیماران عمل شده با روش جراحی و 47 درصد بیماران عمل شده با روش حلقه پلاستیکی دیده شد (p<0.05). همچنین خونریزی در هنگام دفع که در 35.7 درصد بیماران درمان شده با روش جراحی در هفته اول دیده شده بود بطور معنی داری بالاتر از روش درمان با حلقه پلاستیکی بود. در این بررسی علایم و عوارض بیماران در هفته دوم بعد از درمان در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. همچنین رضایتمندی بیماران در هفته اول بطور معنی داری در گروه تحت درمان با حلقه پلاستیکی بالاتر بود.نتیجه گیری: با توجه به عوارض کمتر و رضایتمندی بالاتر استفاده از حلقه پلاستیکی در درمان هموروئید، بخصوص در هموروئیدهای درجه دوم، در مقایسه با روش جراحی، این روش در بیماران توصیه می شود.

زمینه و هدف: تشکیل بزوار در داخل مجرای صفراوی به خودی خود پدیده نادری است، هنگامی که این پدیده بدون سابقه قبلی آناستوموز کلدوکونتریک و یا وجود یورتیکول دئودنال رخ می دهد، پدیده بی سابقه ای محسوب می شود، به طوریکه در بررسی متون و مقالات پزشکی مورد مشابه آن یافت نشده است.مواد و روش ها: ما در این مقاله به معرفی یک مورد ایکتر انسدادی به دنبال تشکیل بزوار در داخل مجرای مشترک صفراوی (CBD) خواهیم پرداخت که به علت تشکیل فیستول کلدوکودئودنال ایجاد شده است.یافته ها: بیمار خانم 60 ساله ای است که 6 سال پس از انجام جراحی کله سیستکتومی (به علت آمپیم کیسه صفرا)، با علایم ایکتر و درد شکمی مراجعه کرده است. بررسی های انجام شده توسط ERCP سنگ های متعدد صفراوی را در داخل مجاری صفراوی نشان داد. به علت اندازه بزرگ سنگ ها، بیمار تحت جراحی قرار گرفت و سنگ ها خارج شدند. توده های خارج شده نمایی شبیه بزوار داشتند که بررسی پاتولوژیک آنها نیز مواد فیبرینوئید به همراه دبری های سلولی را تایید کرد. در کلانژیوگرافی (T-Tube) بعد از عمل، مجاری صفراوی کاملا باز بود و علایمی دال بر سنگ یافت نشد، ولی بطور غیرمنتظره ای، فیستولی بین کلدوک و دئودنوم مشخص گردید که احتمالا عامل زمینه ساز بزوار نیز همین فیستول بوده است.نتیجه گیری: یافته فوق ضرورت در نظر گرفتن بزوار مجرای صفراوی به عنوان یک تشخیص افتراقی ایکتر انسدادی که ممکن است بتوان آن را بدون مداخله جراحی و از طریق روش های غیرتهاجمی (مانند روش های خاص (ERCP برطرف ساخت را مطرح می کند.