یکی از محورهای برنامه های توسعه اقتصادی در ایران، گرایش از برنامه ریزی بخشی به سمت برنامه ریزی منطقه ای است و هدف این گرایش، تخصیص منابع و فعالیتها به هر نقطه بر مبنای استعدادها و ویژگیهای خاص آن و کاهش شکاف رشد اقتصادی بین مناطق مختلف کشور است. بر اساس این، مطالعاتی در زمینه شناخت وضع موجود این مناطق، روند آن در آینده و شناسایی عوامل موثر در رشد اقتصادی هر منطقه می تواند برای برنامه ریزان اقتصادی و منطقه ای در تنظیم برنامه های توسعه اقتصادی سودمند باشد.هدف این مقاله نیز بررسی روند نرخ رشد واقعی درآمد سرانه در ایران با رویکرد منطقه ای و اندازه گیری شکاف رشد اقتصادی در استانهای ایران در سالهای 1380-1370 می باشد. بنابراین فرضیه وجود همگریی مطلق بین مناطق مختلف ایران (استانها) بر پایه الگو رشد نئوکلاسیک (سولو- سوان) با استفاده از روش اقتصادسنجی قضاوتی آزمون می شود. نتایج به دست آمده در این پژوهش، نمایانگر وجود همگرایی در درآمد سرانه در بین استانهای ایران می باشد و تخمین ضریب همگرائی نشان می دهد که در هر سال 31 درصد از شکاف موجود در رشد اقتصادی مناطق ایران کاهش می یابد. از طرف دیگر ورود متغیر وابستگی فضائی، نه تنها درجه توضیح دهندگی الگو را افزایش می دهد؛ بلکه در مناطق مجاور از نظر جغرافیایی وجود ضریب مثبت و معنی دار متغیر وابستگی فضایی، نشانگر وجود اثرات مثبت سر ریز ناشی از رشد اقتصادی است.