مجله علوم پزشکی فیض
سال:1388 | دوره:13 | شماره:2 (پی در پی 50) |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: پتانسیل های برانگیخته شنوایی، امواج مغزی می باشند که با ارایه محرک صوتی به فرد تولید می شود. پاسخ های شنوایی ساقه مغز جزئی از پتانسیل های برانگیخته شنوایی است که پس از تحریک با شدت زیاد در محدوده زمانی کمتر از 10 میلی ثانیه به دست می آید. با توجه به تاثیر فرآیند رشد بر راه های شنوایی، هدف از این مطالعه مقایسه زمان نهفتگی و دامنه پاسخ های شنوایی ساقه مغز نوزادان کامل و نوزادان نارس 1 تا 28 روزه می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 40 نوزاد کامل و 40 نوزاد نارس (کمتر از 37 هفته) 1 تا 28 روزه بدون هیچ گونه مشکل زمینه ای انجام شد. دامنه و زمان نهفتگی امواج (Auditory Brainstem Response) ABR نوزادان مورد مطالعه استخراج گردید. یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: بین زمان نهفتگی مطلق امواج V, III, I و زمان نهفتگی بین موجیI-III ،I-V ، III-V و همچنین دامنه موج V نوزادان کامل و نارس اختلاف معنا داری مشاهده شد، در حالی که بین دامنه موج I نوزادان نارس و کامل اختلاف وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به وجود اختلاف بین مقادیر زمان نهفتگی و دامنه امواج ABR نوزادان کامل با مقادیر نوزادان نارس، احتمالا به دلیل تاخیر در بلوغ سیستم شنوایی مرکزی، در بررسی پتانسیل های الکتریکی ساقه مغز نوزادان نارس ضروری است از هنجار های مربوط به این گروه استفاده شود.

سابقه و هدف: نشت از محل بخیه شده و مرگ و میر ناشی از آن یکی از معضلات جراحی های گوارشی است. روش های متعدد جهت کاهش نشت در حال بررسی است. هدف ما در این مطالعه تاثیر شستشوی مداوم صفاقی (Lavage) بر نشت محل بخیه شده کولون گوسفند بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، محل بخیه شده ناقص (با نقص به قطر 25 میلی متر) در ابتدای کولون 8 گوسفندسالم انجام شد و در تمام گوسفندان دو درن جای گذاری شد. در 4 گوسفند (25-30 کیلوگرم) شستشوی مداوم صفاقی با نرمال سالین(1lit/3h,34c) به مدت 7 روز انجام شد و در 4 گوسفند دیگر شستشو انجام نشد. پس از هفت روز لاپاراتومی مجدد و مشاهده محل بخیه شده از نظر وجود نشت انجام گردید. نتایج: در تمام گوسفندان گروه شاهد لبه های بخیه نشده به هم جوش نخورده بود و نشت وجود داشت، ولی به وسیله روده ها و امنتوم محصور شده بود. در تمام گوسفندان گروه آزمایش لبه های بخیه نشده به هم جوش خورده و هیچ گونه نشتی وجود نداشت. همچنین فیستول یا پریتونیت منتشر در هیچ کدام از دو گروه ایجاد نشده بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد شستشوی مداوم صفاقی در کاهش نشت محل بخیه شده ناقص کولون گوسفند اثر مثبت داشت. در عین حال، نیاز به مطالعات وسیع تری در این زمینه نشان می دهد.

سابقه و هدف: با توجه به عوارض ترمیم اولیه سینوس پیلونیدال از جمله میزان عود آن و اینکه مطالعات اندکی در خصوص مقایسه دو روش جراحی بستن ساده و بستن به روش فلاپ لیمبرگ در دسترس است، و نیز تناقضاتی که در این بررسی ها وجود دارد، این مطالعه به منظور مقایسه این دو روش در درمان بیماران مبتلا به سینوس پیلونیدال که در بخش جراحی بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 87-1386 تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه با طراحی مداخله ای، 100 بیمار مبتلا به سینوس پیلونیدال انتخاب گردیده اند که به شکل تصادفی در دو گروه 50 نفری تقسیم شده اند. گروه اول به روش ساده و گروه دوم با روش فلاپ لیمبرگ تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در مرحله پس از عمل بیماران از نظر طول مدت عمل جراحی، درد بعد از عمل، زمان به راه افتادن بیماران بعد از عمل و عوارض عمل شامل عفونت و عود ( شروع مجدد علایم بیماری بعد از بهبودی کامل بعد از عمل جراحی ) و سروما و باز شدن لبه های زخم و ادم فلپ بعد از عمل مورد بررسی و یافته های حاصل بر اساس آزمون های مان ویتنی، t ، دقیق فیشر و مجذور کای مقایسه شدند. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که طول مدت عمل جراحی در گروه ترمیم به روش فلاپ لیمبرگ نسبت به گروه ترمیم به روش ساده، طولانی تر (P<0.001)، ولی درد بعد از عمل کمتر (P<0.001) و زمان به راه افتادن بیماران بعد از عمل کوتاه تر (P<0.001) است. همچنین، عوارض عمل شامل سروما (P=0.004) و ادم فلپ (P<0.001) و عود (P<0.001) نیز کمتر است. در خصوص عفونت (P=0.059) و باز شدن لبه های زخم هم (P=0.056) تفاوت محسوسی بین دو روش در طی 23 ماه پیگیری بیماران وجود نداشته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله بستن به روش فلاپ لیمبرگ در درمان سینوس پیلونیدال در کنار روش جراحی بستن ساده روش مناسبی ارزیابی می گردد. همچنین نظر به اینکه بیماران دوره درمان بعد از عمل را راحت تر و با درد کمتری می گذرانند و بازگشت آنها به عملکرد قبلی اشان سریع تر صورت می پذیرد، می توان این روش جراحی را در کنار سایر روش ها در درمان سینوس پیلونیدال معرفی نمود.

سابقه و هدف: مدل مخاطره متناسب کاکس، رایج ترین روش برای تجزیه و تحلیل اثر متغیرها بر روی زمان بقا می باشد، اما، تحت شرایط معین مدل های پارامتری می توانند بر مدل کاکس برتری داشته باشند. در مطالعه حاضر با استفاده از مدل کاکس و جایگزین های پارامتری از قبیل مدل وایبل، نمایی و لگ نرمال، عوامل موثر بر بقا بیماران مبتلا به سرطان معده، ارزیابی و کارآیی مدل ها برای ارایه بهترین مدل مقایسه گردید. مواد و روش ها: به منظور تعیین عوامل مستقل کاهنده بقا در سرطان معده، روش های پارامتری و نیمه پارامتری بر روی بیماران ثبت شده در مرکز ثبت تومور استان فارس اعمال گردید. مقایسه مابین مدل ها با استفاده از معیار آکائیکه ( Akaike Information Criterion ) صورت پذیرفت.نتایج: از 442 بیمار، 266 نفر (60.2 درصد) در طول دوره فوت کرده بودند. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مدل کاکس و مدل های پارامتری تقریبا مشابه بود. بر اساس معیار آکائیکه، مدل های وایبل و نمایی به ترتیب، با مقادیر 848 و 850 بهترین برازش را بر داده های بقا داشتند. بیماران با سنین 75-60 و بیشتر از 75 سال در زمان تشخیص و همین طور درجه تمایز یافتگی ضعیف تومور و وجود متاستاز در زمان تشخیص بیماری با خطر بالاتر مرگ همراه بودند (P<0.05).نتیجه گیری: اگرچه نسبت مخاطره در مدل کاکس و مدل های پارامتری تقریبا مشابه بود، ولی بر اساس معیارآکائیکه، مدل های وایبل و نمایی، مدل های بهتری برای تحلیل بقا می باشند.

سابقه و هدف : ایران به عنوان یکی از کانون های مهم لیشمانیوز جلدی روستایی شناخته شده است. این بیماری در نقاط مختلف استان اصفهان به صورت آندمیک مشاهده می شود. شهرستان آران و بیدگل از جمله این مناطق است که موارد زیاد مبتلایان به لیشمانیوز جلدی در آن مورد توجه مسوولان بهداشتی کشور قرار گرفته است. این مطالعه به منظور شناسایی نوع لیشمانیوز جلدی بیماران، گونه انگل مولد آن در انسان، جوندگان مخزن و پشه خاکی های ناقل در سال های 1385-86 در شهرستان آران و بیدگل صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی مقطعی بر روی ایزوله های انسانی مبتلا به لیشمانیوز جلدی که به مراکز بهداشتی آران و بیدگل مراجعه کرده بودند، جوند گان و پشه خاکی های صید شده از منطقه مورد مطالعه صورت گرفت. تشخیص عفونت انسانی با نمونه برداری از زخم بیمار و نمونه برداری از لبه خارجی گوش جونده و تشریح پشه خاکی صورت گرفت و انگل های جدا شده در محیط NNN کشت داده شد. DNA انگل انسانی، جونده و پشه خاکی استخـراج و با روش RAPD-PCR تعیین هویت شد. انگل های لیشمانیا ماژور جدا شده از انسان، جونده و پشه خاکی پس از تلقیح در قاعـــده دم موش BALB/c، 4 تا 12 هفته بعد ایجاد زخم نمودند، ولی ایزوله های انسانی لیشمانیا تروپیکا در محل تلقیح به موش هیچ گونه زخمی ایجاد نکردند. اطلاعات مربوط به واحدهای پژوهش (بیماران، مخازن و ناقلین) پس از طبقه بندی با آمار توصیفی و درصد فراوانی گزارش و باندهای محصول PCR با سوش های استاندارد و مارکر مقایسه شد. نتایج: RAPD-PCR نشان داد که 71.4 درصد ایزوله های انسانی، لیشمانیا ماژور و 28.6 درصد لیشمانیا تروپیکا بود و از بین جوندگان صید شده، 17.8 درصد رومبومیس اوپیموس ها آلوده به لیشمانیا ماژور بودند. با استفاده از این روش 1.9 درصد پشه خاکی های فلبوتوموس پاپاتاسی ماده خونخورده نیز آلوده به لیشمانیا ماژور تشخیص داده شدند. نتیجه گیری: آزمایشات مولکولی نشان داد که انگل ایزوله های انسانی، مخازن و ناقلین، لیشمانیا ماژور و بیماری از نوع روستایی است. با توجه به نقش R. opimus به عنوان مخزن اصلی و مهم بیماری، کنترل این جونده را به منظور کاهش بیماری در منطقه پیشنهاد می نماید.

سابقه و هدف: بین باکتریوری بدون علامت و بروز عوارض در بیماران دیابتی تناقض وجود دارد . هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع و عوامل مرتبط با باکتریوری بدون علامت در بیماران دیابتی بستری در بیمارستان بود . مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1386 در بیمارستان شهید بهشتی کاشان بر روی 100 بیمار مبتلا به دیابت ملیتوس انجام گرفت و پارامترهای دموگرافی بیماران در یک پرسشنامه استاندارد ثبت شد . نمونه های ادرار از میانه جریان و به صورت استریل جمع آوری شد و بلافاصله به آزمایشگاه منتقل گردید . وجود حداقل 105 کولونی باکتریایی از میکروب های اوروپاتوژنیک در هر میلی لیتر از کشت دو نمونه ادرار از بیمار بدون علامت عفونت مجاری ادراری به عنوان باکتریوری بدون علامت تعبیر گردید . نتایج تحقیق با استفاده از تست های آماری مجذور کای و فیشر و OR و CI آنالیز گردید. نتایج: باکتریوری بدون علامت در 20 بیمار (16 زن و 4 مرد ) مشاهده شد . شایع ترین میکروارگانیسم های جدا شده شامل اشرشیا کلی در 10 مورد، استافیلوکوکوس کواگولاز منفی در 6 مورد، گونه های کلبسیلا در 2 مورد، استافیلوکوک ارئوس در 1 مورد، و پسودوموناس ائروژینوزا در 1 مورد بود . نتایج تحقیق ارتباط معنی داری را بین بروز باکتریوری و استفاده از سوند ادراری (P=0.003) نشان داد . شانس باکتریوری بدون علامت در بیمارانی که دارای سوند ادراری بودند 13 برابر نسبت به بیماران فاقد سوند بود. نتیجه گیری : با توجه به شیوع باکتریوری بدون علامت در بیماران دیابتی و ارتباط آن با سونداژ ادراری بهتر است حتی المقدور از گذاشتن غیر ضروری سوند ادراری در این بیماران اجتناب کرد.

سابقه و هدف: کلوزاپین یکی از داروهای ضدجنون غیرمرسوم است که در بیماران مقاوم به داروهای ضدجنون مرسوم استفاده می شود. با توجه به تناقضات موجود در مورد اثرات این دارو بر روی تشنج، این مطالعه انجام شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی نقش کلوزاپین بر تشنج ایجاد شده به روش کیندلینگ شیمیایی در موش های صحرایی نر است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مداخله ای- تجربی است. در این تحقیق 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به شکل تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند. برای ایجاد کیندلینگ شیمیایی، پنتیلن تترازول با غلظتی که در ابتدا تشنج زا نیست (45 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن حیوان، داخل صفاقی) به موش ها تزریق شد. این کار ادامه پیدا کرد تا تمامی حیوانات 3 بار پشت سر هم مرحله 5 تشنج را از خود نشان دادند. 48 ساعت پس از آخرین تزریق پنتیلن تترازول ، با تزریق 5 دوز مختلف کلوزاپین به گروه های مستقل موش ها، اثر تزریق دوزهای مختلف این دارو بر کیندلینگ به دست آمد. با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی، داده های گروه های مختلف مقایسه شدند. همچنین با استفاده از آزمون t زوج، نتایج حاصل برای هر گروه با نتایج 48 ساعت قبل همان گروه مقایسه شد. نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که کلوزاپین در دوز 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان دارای بیشترین اثر تشنجی و در دوز7.5میلی گرم، دارای بیشترین اثر مهاری بر روی کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که دوزهای مختلف کلوزاپین دارای اثرات متفاوتی بر روی متغیرهای تشنجی هستند و احتمالا اختلاف در نتایج گزارش شده در مورد اثرات کلوزاپین می تواند ناشی از به کار بردن دوزهای متفاوت در درمان و تحقیقات آزمایشگاهی باشد. بدین ترتیب که دوزهای مختلف کلوزاپین با اثر بر روی گیرنده های مختلف دوپامین می توانند اثرات تحریکی و یا مهاری ایجاد کنند.

مقدمه: مهمترین مشکل در بیماران دیابتی بروز تدریجی عوارض مزمن بیماری و از آن جمله اختلال در ارگان های مهم بدن از جمله قلب و عروق می باشد. به نظر می رسد بحران اکسیداسیون و افزایش پراکسیداسیون لیپیدها در این فرآیند نقش مهمی داشته باشند. یکی از راه های جلوگیری ازافزایش پراکسیداسیون لیپیدها استفاده از مکمل هایی است که نقش آنتی اکسیدانی دارند. نقش آنتی اکسیدانی روی در برخی از مطالعات مورد تایید قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر افزودن روی بر وضعیت اکسیدپذیری لیپیدها در بیماران دیابتی است. مواد و روش ها: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی بود، 60 نفر بیمار دیابتی نوع 2 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به یک گروه روزانه 50 و به گروه دیگر روزانه 25 میلی گرم روی به مدت 2 ماه داده شد. قبل و بعد از مداخله، قابلیت اکسید پذیری لیپیدها و غلظت روی سرم در آنها اندازه گیری شد. غلظت روی با روش اسپکتروفوتومتر جذب اتمی و اکسیدپذیری لیپیدها با پیگیری تشکیل ترکیبات کنژوگه پس از افزودن مس به سرم رقیق شده به روش اسپکتروفوتومتری تعیین شد. نتایج حاصل از آنالیز بیوشیمیایی با استفاده از آزمون و یلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین غلظت روی در سرم بیمارانی که 25 میلی گرم روی در روز دریافت می نمودند، تغییر معنی داری حاصل ننمود. روی سرم در گروهی که 50 میلی گرم روی مصرف نموده بودند در پایان مطالعه،( (160±30 µg/dlاز زمان شروع مطالعه بالاتر بود. پارامترهای اکسیدپذیری لیپیدهای سرم در هیچ یک از دو گروه پس از دریافت روی نسبت به حالت پایه تغییر معنی داری نشان ندادندP=0.002),. (140±30 µg/dlنتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف دو دز 25 و50 میلی گرم روی در کوتاه مدت تاثیری بر قابلیت اکسید پذیری لیپیدهای سرمی در بیماران دیابتی نوع2 نداشت. به نظر می رسد که میزان و زمان مصرف روی و همچنین وضعیت روی بیماران در پاسخ آنها به افزودن روی نقش داشته باشد.

سابقه و هدف: در سال های اخیر انبوهی از وسایل ساطع کننده مایکروویو مانند تلفن همراه ، رادار، رادیو، تلویزیون، وسایل برقی خانگی و... ساخته شده و مورد استفاده روز افزون انسان ها و به خصوص جوانان و نوجوانان قرار گرفته است. لذا، با توجه به انتشار برخی گزارش ها در مورد اثرات مخرب امواج الکترومغناطیس این امر باعث جلب توجه وسیع پژوهشگران علوم زیستی به بررسی اثرات ﺁن بر سلامت انسان و نیز بر فرآیندهای رشد و نمو جانوران شده است. در این مطالعه اثرات امواج ساطع شده از تلفن های همراه (940 مگاهرتز) بر سیستم خون ساز موش نابالغ نر نژاد BALB/c بررسی شده است. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی از یک سیستم مولد مایکروویو (940 مگا هرتز) متشکل از یک قفس وی‍ژه که دو دستگاه تلفن همراه در آن تعبیه شده بود، استفاده گردید. موش های نابالغ نر یک ماهه به مدت پانزده روز و هر روز 30 دقیقه در این سیستم تحت امواج ساطع شده از تلفن های همراه فعال قرار داده شدند. پس از انجام دوره تیماری، ابتدا برای ارزیابی پارامترهای خونی، از قلب حیوانات خون گیری و در ادامه کبد، طحال و مغز استخوان برای انجام مطالعات بافت شناسی میکروسکوپی نوری آماده سازی شدند. داده های کمی حاصل به کمک آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری P<0.05تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: نتایج حاصل نشان داد امواج ساطع شده از تلفن های همراه با فرکانس 940 مگاهرتز بر تعداد گلبول های خونی سفید، مقدار هموگلوبین، مقدار متوسط هماتوکریت، حجم متوسط گلبول قرمز، هموگلوبین متوسط گلبول قرمز و غلظت متوسط هموگلوبین گلبول های قرمز در جریان خون بی تاثیر است (P<0.05). در طحال، تعداد لنفوسیت های پولپ سفید و تعداد مگاکاریوسیت ها در نمونه های تجربی نسبت به شاهد ﺁزمایشگاهی کاهش (P<0.001) دیده شد، ولی تعداد پولپ سفید، قطر طحال و قطر پولپ سفید در دو گروه شاهد ﺁزمایشگاهی و تجربی اختلاف نشان نداد .(P<0.05) در کبد موش های تجربی تعداد اجتماعات سلولی منونوکلوئر و تعداد سلول های کوپفر نسبت به شاهد ﺁزمایشگاهی کاهش (P<0.001)نشان داد، ولی از نظر تعداد هپاتوسیت ها و ابعاد هپاتوسیت ها در دو گروه شاهد ﺁزمایشگاهی و تجربی اختلاف دیده نشد (P<0.05) همچنین، میانگین تعداد کل سلول های مغز استخوان و سلول های در حال تقسیم مغز استخوان نمونه های تجربی نسبت به شاهد ﺁزمایشگاهی افزایش (P<0.001) نشان داد. نتیجه گیری: یافته های حاصل از این تحقیق بیانگر تاثیر امواج ساطع شده از تلفن های همراه بر اجتماعات سلولی مونونوکلئر و تعداد سلول های کوپفر کبدی و لنفوسیت های پولپ سفید و مگاکاریوسیت های طحال و نیز تعداد کل سلول های مغز استخوان و سلول های در حال تقسیم مغز استخوان موش نر نابالغ نژاد BALB/c می باشد.

سابقه و هدف: بتا- تالاسمی ماژور یک اختلال ژنتیکی خونی است که مبتلایان به آن، نیاز مکرر به دریافت خون دارند. گزارشات مختلف حاکی از وجود اختلال در لیپیدها و لیپوپروتئین های پلاسما در این بیماران است. علی رغم شیوع نسبتا بالای تالاسمی در برخی از نواحی ایران، اطلاعات کمی در خصوص وضعیت لیپیدها و لیپوپروتئین های پلاسمایی در این بیماران در دسترس می باشد. لذا، هدف این مطالعه ارزیابی وضعیت لیپیدها و لیپوپروتئین های پلاسما در بیماران تالاسمی مراجعه کننده به مرکز انتقال خون یزد بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، لیپیدها، لیپوپروتئین ها و لیپوپروتئین- آ (Lpa)سرم در 58 (32 زن و 26 مرد) بیمار بتا-تالاسمی ماژور با 68 (40 زن و 28 مرد) فرد سالم مقایسه شد. نمونه خون افراد سالم در اول صبح و در شرایط ناشتا و در مورد بیماران قبل از دریافت خون تهیه شد. کلسترول تام (TC) ، تری گلیسرید (TG) ، کلسترول لیپوپروتئین سنگین (HDL-C) و کلسترول لیپوپروتئین سبک (LDL-C) با استفاده از کیت های آزمایشگاهی با اصول آنزیمی و (Lpa)به روش الکتروایمونواسی اندازه گیری شدند. تست های آماری شامل t-test برای مقایسه لیپیدها و لیپوپروتئین ها، U-test برای مقایسه (Lpa) و آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین ضریب همبستگی متغیرها، بودند. نتایج: در بیماران تالاسمی غلظت سرمی TC (7.17 ± 8.113)، HDL-C (8 ± 3.32) و LDL-C(7.14 ± 20.58)به طور معنی داری (P<0.001) از افراد سالم (30.6 ± 158.3، 9.2 ± 43.8، 26.4± 96.2) کمتر بود، در حالی که TG و (Lpa) در دو گروه اختلاف معنی داری نشان ندادند. 19 درصد بیماران و 27 درصد افراد سالم دارای غلظت (Lpa) پلاسمایی مساوی و یا بالاتر از 30 میلی گرم بر دسی لیتر بودند. بین لیپیدها و لیپوپروتئین ها با سن در دو گروه همبستگی معنی داری مشاهده نشد، ولی کلسترول و تری گلیسرید تنها در گروه شاهد با یکدیگر همبستگی مثبت (P<0.001, r=5.0) نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که در بیماران تالاسمی ماژور کلسترول و لیپوپروتئین های ناقل آن در سرم در مقایسه با افراد سالم کاهش می یابند، در حالی که تری گلیسرید و (Lpa) در این بیماران تغییر نمی کنند. به نظر می رسد که اختلال در سیستم هورمونی نقش بیشتری در تغییر الگوی لیپیدهای پلاسما در بیماران تالاسمی داشته باشد. برای پی بردن به تاثیر قطعی شرایط مختلف بر وضعیت لیپیدها در این بیماران مطالعات بیشتری نیاز است.

سابقه و هدف: توجه به محیط های بالینی در ایجاد آمادگی و مهارت در برنامه های آموزش حرفه های عملکردی نظیر پرستاری، از دیر باز شناخته شده است. تجربیات کسب شده از این محیط ها برای دانشجویان پرستاری، خصوصا دانشجویان مبتدی و تازه وارد بسیار اهمیت دارد و باید مورد توجه قرار گیرد . لذا، هدف این پژوهش، توصیف و تفسیر تجربه دانشجویان دختر پرستاری از اولین برخورد با محیط های بالینی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه با رهیافت کیفی و روش پدیدار شناسی انجام شد. تعداد ده دانشجو که اولین کارآموزی خود را آغاز نموده بودند، مورد مصاحبه قرار گرفتند. دو مصاحبه گروهی نیز ترتیب داده شد. به علاوه تعدادی دست نوشته و خاطرات نیز منبعی برای گردآوری داده ها بودند. داده ها به صورت مکتوب درآمد و با روش فنومنولوژی ترکیبی ون منن تجزیه و تحلیل شد. نتایج: شرکت کنندگان این مطالعه در دامنه سنی بین 20 تا 22 سال قرار داشتند و تجربه اولیه آنها در بخش های داخلی و جراحی بوده است. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل، حدود پانصد کد اولیه بود که نهایتا در 6 مضمون ظهور یافت که عبارت بودند از: تخریب پیش پنداشت ها، چالش آموزش/یادگیری بالینی، جذابیت ها، تطابق، هویت پذیری و بیمار محوری. همچنین 18 زیر مضمون، توصیف کننده این مضامین بودند. به عنوان مثال چالش مراقبتی، محیط غیر جذاب و نامطبوع و ارتباط پرسنلی نامطلوب، از جمله تجربیاتی بود که توسط شرکت کنندگان با مضمون تخریب پیش پنداشت ها احساس گردید. کسب تجربیات واقعی و ارتباط با بیمار و کشف ناشناخته ها از جذابیت های اولین برخورد با محیط به شمار می رفتند. به علاوه شرکت کنندگان در همان اولین تجربیات ایشان بیمار محوری را با حس همیاری و همدردی و ضرورت رضایت بیمار، درک نمودند. نتیجه گیری: تخریب پیش پنداشت ها یکی از اجزای اصلی این اولین تجربه به شمار می رفت. آنها مراقبت را چالشی بزرگ دیده اند، ولی در این هیاهو سعی می کرده اند که خود را سازگار نموده و به نحوی با مثبت نگری و تغییر در خود با شرایط کنار بیایند. بخش آموزشی دانشگاه، مربیان بالینی و مدیران پرستاری می توانند از این یافته ها در هر چه بهتر و مثبت تر کردن تجربه دانشجویان پرستاری از محیط بالینی بهره گیرند.

سابقه و هدف: سلول های دندریتیک پلاسماسیتوئیدی مسوول پاسخ اولیه دفاعی ضد ویروس ها می باشند. این سلول ها نقش مهمی در کنترل عفونت ویروس نقص ایمنی انسان دارند. در این تحقیق تعداد این سلول ها در خون مبتلایان به ویروس نقص ایمنی انسان بررسی شد و همبستگی آن با تعداد لمفوسیت های CD4+ و CD8+ مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد وروش: این مطالعه به شکل توصیفی، روی نمونه خون 35 بیمار مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسان که به آزمایشگاه مرکزی سازمان انتقال خون تهران مراجعه کردند و 30 نفر از افراد سالم به عنوان کنترل صورت پذیرفت. تفکیکی سلول های دندریتیک پلاسماسیتوئیدی به روش فلوسایتومتری دورنگی انجام گرفت. سپس، به تجزیه و تحلیل داده ها به منظور مقایسه میانگین و تعیین ضریب همبستگی پرداخته شد. برای مقایسه میانگین از آزمون ANONA استفاده شده است و تعیین همبستگی ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون می باشد.نتایج: کاهش پیشرونده تعداد سلول های دندرتیک پلاسماسیتوئیدی در مبتلایان به ویروس نقص ایمنی انسان به موازات کاهش تعداد لمفوسیت های CD4+ مشاهده گردید. همبستگی بین تعداد لمفوسیت های  CD4+و سلول های دندریتیک پلاسماسیتوئیدی دیده شد (P<0.001, r=0.574) ، ولی بین تعداد لمفوسیت های CD8+ و سلول های دندریتیک پلاساسیتوئیدی همبستگی مشاهده نگردید (P=0.19,r=0.177).نتیجه گیری: وجود ارتباط بین تعداد لمفوسیت های CD4+ و سلول های دندریتیک پلاسماسیتوئیدی می تواند نشان دهنده رابطه بین هوموستاز (هم ایستایی) این دو دسته سلول CD4+ در مبتلایان به نقص ایمنی انسان باشد.

سابقه و هدف: یکی از روش های درمانی مفید و موثر در بیماران مبتلا به لنفوم غیرهوچکین (عود کرده یا با پاسخ نسبی به درمان اولیه) پیوند اتولوگ سلول های بنیادی خون محیطی یا مغز استخوان است و یکی از فاکتورهای مهم در بازده پیوند، نوع رژیم آماده سازی (conditioning) می باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثر رژیم آماده سازی CEAM در پیوند اتولوگ بیماران مبتلا به لنفوم غیر هوچکین در مرکز تحقیقات هماتولوژی، آنکولوژی و پیوند مغز استخوان بیمارستان شریعتی، دانشگاه علوم پزشکی تهران به انجام رسید. مواد و روش ها: در این مطالعه بقا، تعداد 25 بیمار بر اساس فاکتورهای ورود ذیل؛ سن 60-14 سال مبتلا به NHL با بهبودی کامل یا نسبی در هر مرحله و درجه همراه با عملکرد مناسب مغز استخوان، قلب، ریه، کلیه و کبد و وضعیت عملکردی خوب، انتخاب شدند. پس از دریافت رژیم موبیلیزان که با استفاده از سیکلوفسفامید به اضافه G-CSF یا G-CSF به تنهایی انجام می شد و نیز استخراج سلول های بنیادی مغز استخوان ، تحت شیمی درمانی با رژیم CEAM قرار گرفتند. پس از انجام پیوند، تمامی این بیماران از نظر میزان عفونت، مدت و سرعت بهبودی هماتولوژیک و میزان عوارض رژیم بررسی شدند. همچنین، میزان دریافت واحدهای خون و پلاکت مورد بررسی قرار گرفت. پس از ترخیص از بخش نیز بیماران به طور دوره ای از نظر علایم (نشانه های B) و معاینه بالینی (وجود لنفادنوپاتی جدید) و تست های آزمایشگاهی ارزیابی می شدند. نتایج: در بین این تعداد فقط یک نفر پیوند اتولوگ خود را از سلول های بنیادی مغز استخوان و مابقی از سلول های بنیادی خون محیطی(PBSCT1) دریافت کردند. هنگام پیوند 6 نفر(24 درصد) در بهبودی کامل اول، 11 نفر (44 درصد) در بهبودی کامل دوم، 6 نفر (24 درصد) در بهبودی کامل سوم و 2 نفر (8 درصد) در بهبودی نسبی بودند. مدت بستری پس از انجام BMT2 یا PBSCT به طور متوسط 25.5 روز بود. از میان 25 نفر که تحت پیوند اتولوگ قرار گرفتند، 16 نفر (64 درصد) عود نداشتند ولی 8 نفر (32 درصد) دچار عود شدند. یک نفر نیز اصلا هیچ گونه پاسخی به پیوند نداد. میزان مرگ و میر در طی این مطالعه، 5 نفر (20درصد) بود. احتمال بقا (OS3) یک ساله 8.6 ± 478.4 درصد بود و OS دو ساله نیز نتیجه مشابه داشت. بقا بدون بیماری (DFS4)یک ساله 9.5 ± 70 درصد و DFS دو ساله 10.7 ± 59.1 درصد بود. در ضمن، بقا بدون بیماری در بهبودی کامل اول طی یک سال، 83.3 درصد و در دو سال نیز همین مقدار بود، ولی در بهبودی کامل دوم یا بیشتر، و نیز در بهبودی نسبی در یک سال، 11.7 ± 65 درصد و در دو سال 13.6 ± 48.1 درصد بود. عوارض هماتولوژیک و گوارشی در همه موارد دیده شد. گرانولوسیتوپنی و آنمی و ترومبوسیتوپنی درجه 4 به ترتیب در 96، 20 و 52 درصد افراد مشاهده شد. بیشترین درجه موکوزیت در گرید 1 (40 درصد)، اسهال و تهوع و استفراغ در گرید 2 (به ترتیب 44 و 52 درصد) مشاهده شد. تب و عفونت با یا بدون کشت مثبت در 96 درصد بیماران در طی دوران بستری به وقوع پیوست. در نهایت سمیت های ناشی از درمان به خوبی تحمل شد. نتیجه گیری: همراه با اجرای رژیم CEAM مدت دوره تجویز دارو به 4 روز کاهش می یابد و همچنین، نیاز به مصرف داروی BCNU که مستلزم رعایت زنجیره سرد در انتقال دارو می باشد، نیست. با توجه به موارد فوق و همچنین نتایج بهتر DFS یک ساله نسبت به رژیم آماده سازی قبلی مورد استفاده در این مرکز (70 درصد در مقابل30 درصد) و قابل تحمل بودن مسمومیت ناشی از درمان ، لذا رژیم CEAM با این شرایط به عنوان یک رژیم جایگزین مناسب برای رژیم BEAM می تواند مطرح باشد.