مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:134 |تعداد مقالات:5

مقدمه: درحال حاضر، اندازه گیری کمی و کیفی مقالات علمی یکی از روش های معمول سنجش عملکرد پژوهشی دانشگاه ها محسوب می شود. نتایج مطالعات انجام شده نشان دهنده رشد چشمگیر تولیدات علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال های اخیر بوده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی سهم مشارکت مجلات علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در تولیدات علمی این دانشگاه بود.روش ها: این پژوهش از دسته مطالعات توصیفی بود که به صورت مقطعی انجام شد. در این مطالعه، کلیه شماره های مجلات علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان که در سال 1388 منتشر شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. داده های پژوهش به نرم افزار  Excel وارد گردید و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1388 در حدود 2087 امتیاز از مجموع امتیازات تولید دانش خود را از طریق چاپ مقاله در مجلات علمی پژوهشی خود کسب کرد. در این میان، مجله دانشکده پزشکی اصفهان بیشترین مشارکت را در تولید این امتیازات داشته است. این مجله از طریق چاپ مقالات پژوهشگران دانشگاه بیش از 828 امتیاز یعنی در حدود 40 درصد کل امتیاز مقالات دانشگاه در مجلات علمی پژوهشی خود را تولید کرد.نتیجه گیری: توجه به ظرفیت ها و امکانات موجود در حوزه چاپ و نشر مجلات علمی و شناخت نقاط قوت و ضعف مجلات دانشگاه می تواند در ارتقای سیاست های پژوهشی دانشگاه در زمینه تحقق تفاهم نامه 5 ساله معاونت تحقیقات و فناوری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در خصوص افزایش تولید دانش به شکلی کاملا موثر مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: کاندیدا ارتوپسیلوزیس و کاندیدا متاپسیلوزیس گونه های مخمری تازه کشف شده ای هستند که از لحاظ فنوتیپی از گونه کاندیدا پاراپسیلوزیس غیرقابل تشخیص می باشند. در مطالعه حاضر، با استفاده از روش های مولکولی فراوانی و انتشار کاندیدا ارتوپسیلوزیس و کاندیدا متاپسیلوزیس در بین جدایه های کاندیدا پاراپسیلوزیس در نمونه های مختلف بالینی در ایران بررسی شده است.روش ها: DNA ژنومی مخمری 935 جدایه مخمری با استفاده از فیلتر FTA از کشت تازه استخراج شد. ابتدا ناحیه ITS مخمرها با پرایمرهای عمومی ITS1 و ITS4 تقویت و پس از برش آنزیمی باMspI گروه کاندیدا پاراپسیلوزیس شناسایی شد. سپس ژن SADH تقویت و سه گونه کاندیدا پاراپسیلوزیس، متاپسیلوزیس و ارتوپسیلوزیس به کمک هضم آنزیمی با NlaIII  افتراق داده شد.یافته ها: در مجموع 111 جدایه به عنوان گروه پاراپسیلوزیس شناسایی شد که از بین آن ها 18 جدایه (16.2 درصد) کاندیدا ارتوپسیلوزیس و 93 جدایه (83.7 درصد) کاندیدا پاراپسیلوزیس بودند. هیچ یک از جدایه ها به عنوان کاندیدا متاپسیلوزیس شناسایی نشد. بیشترین جدایه های کاندیدا ارتوپسیلوزیس مربوط به نمونه های ناخن بود.نتیجه گیری: کاندیدا ارتوپسیلوزیس گونه کمیابی در ایران نبوده و به نظر می رسد تعداد زیادی از استرین هایی که ممکن است در ایران به عنوان کاندیدا پاراپسیلوزیس شناسایی شوند، در واقع گونه ارتوپسیلوزیس باشند.

مقدمه: گیرنده های فعال کننده تکثیر پروکسی زوم ها ( Peroxisome proliferator–activated receptorsیاPPAR ) گروهی از رسپتورهای هسته ای وابسته به لیگاند می باشند که به عنوان فاکتورهای نسخه برداری عمل می کنند. PPAR ها دارای 3 ساب تایپ α، γ،β/δ هستند. PPARها ممکن است در تنظیم آنژیوژنز دخالت داشته باشند. هدف ما در این پژوهش، بررسی اثر فعال سازی PPARγ توسط رزیگلیتازون به عنوان یک آگونیست اختصاصی این ساب تایپ بر آنژیوژنز در عضله قلبی در رت های دیابتی و غیر دیابتی بود.روش ها: 24 رت نر به طور تصادفی به 4 گروه 6 تایی تقسیم و تحت درمان قرار گرفتند. گروه 1، شاهد که حلال دارو دریافت کردند، گروه 2، شاهد هایی که روزانه 8 میلی گرم بر حسب هر کیلوگرم رزیگلیتازون به صورت خوراکی دریافت کردند، گروه 3، دیابتی هایی که حلال دارو دریافت کردند و گروه 4، دیابتی هایی که روزانه 8 میلی گرم بر حسب هر کیلوگرم رزیگلیتازون به صورت خوراکی دریافت کردند. همه حیوانات 21 روز بعد کشته و عضله قلبی آن ها جهت ایمونوهیستوکمیستری مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان دادند که میانگین تراکم مویرگی در قلب حیوانات دیابتی کمتر از حیوانات شاهد بود (P=0.08). تجویز رزیگلیتازون نتوانست تغییر معنی داری در تراکم مویرگی قلب در حیوانات دیابتی (121.71±13.32 در مقابل 136.62±7.02 تعداد در میلی متر مربع) و غیر دیابتی (153.78±11.08 در مقابل 135.96±4.3 تعداد در میلی متر مربع) ایجاد کند.نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که دیابت با کاهش آنژیوژنز در عضله ی قلبی همراه است و فعال سازی PPAR γ توسط رزیگلیتازون، نتوانست آنژیوژنز را در عضله قلبی در رت های دیابتی و شاهد تغییر دهد.

مقدمه: در بسیاری از اعمال جراحی شکم و لگن آناستوموز دستگاه گوارش مرحله بسیار مهمی از عمل جراحی است. آناستوموزهای روده در حال حاضر توسط تکنیک مرسوم با استفاده از نخ و سوزن و یا استاپلر انجام می شود. مطالعه فعلی به بررسی امکان استفاده بی خطر از چسب فیبرین گلوی جدید در آناستوموز روده باریک در نمونه حیوانی برای کاهش زمان عمل و عوارض آن پرداخت.روش ها: این مطالعه به طریقه Experimental trialانجام شد. 5 قلاده سگ که از نظر نژادی، وزنی، سنی و جنسی مشابه بودند تحت عمل جراحی لاپاراتومی قرار گرفتند و پس از برداشتن 5 سانتی متر از روده باریک با استفاده از فیبرین گلو آناستوموز شدند. پس از حدود 15 روز این گروه دوباره تحت لاپاراتومی قرار گرفته و بررسی محل آناستوموز از نظر پاتولوژی و قطرهای پروگزیمال، دیستال و محل آناستوموز انجام گرفت. محل توسط روش دستی (Handsewn) آناستوموز شد. داده ها با نرم افزار PASW نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: زمان میانگین برای آناستوموز روده باریک با فیبرین گلو حدود 6:47 دقیقه و برای آناستوموز با دست (Handsewn) حدود 11:11 دقیقه بود. بروز پریتونیت و مورتالیتی در هیچ کدام از نمونه ها اتفاق نیفتاد. در لاپاراتومی انجام شده پس از 15 روز از عمل اول شواهدی از لیک آناستوموز و وجود آبسه دیده نشد. از دید ماکروسکوپی و در لمس محل آناستوموز، چسبندگی به طور کامل اتفاق افتاده بود. در بررسی میکروسکوپی تنها در یک مورد از نمونه ها اتصال در لایه مخاط و زیر مخاط کامل نشده بود ولی اتصال لایه عضلانی و سروز کامل بود.نتیجه گیری: آناستوموز با استفاده از فیبرین گلو در مقایسه با آناستوموز با دست، به طور محسوسی سریع تر است. با توجه به عدم اتساع لومن پروگزیمال و دیستال در مقایسه با قطر طبیعی روده،Patency آناستوموز در حد مطلوب بود. نتایج این طرح نشان می دهد که می توان از چسب بافتی اتولوگ که با ذرات نانو تقویت شده است با اطمینان بالا در جهت تقویت آناستوموزهای دستگاه گوارش استفاده کرد.

مقدمه: خون‎سازی خارج از مغز استخوان به تشکیل بافت خون ساز در خارج از مغز استخوان دلالت دارد و یک پدیده جبرانی در بیماری های سیستم خون ساز مثل آنمی همولیتیک مادرزادی، آنمی بدخیم و ارتشاح مغز استخوان ثانویه به بدخیمی ها است. خون سازی خارج از مغز استخوان در بسیاری از بافت های بدن گزارش شده است و کبد، طحال و گره های لنفاوی محل های شایع آن هستند. با این حال موارد داخل جمجمه ای بسیار نادر است.گزارش مورد: در CT اسکن آقای 34 ساله مبتلا به تالاسمی بتای حد واسط با شکایت از سردرد های مزمن و کاهش پیشرونده بینایی، یک توده غیرهوموژن، هیپردنس و لبوله در شاخ اکسیپیتیال سمت چپ همراه با ادم وسیع محیطی دیده شد. در بررسی بافت شناسی تشخیص بافت خون ساز در پارانشیم مغز تایید شد.