طب داخلی روز (افق دانش)
سال:1383 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: ایمونوگلبولین ها از دسته گلیکوپروتیین ها هستند که در سرم و مایعات بافتی تمام پستانداران وجود دارند و در میان پنج کلاس ایمونوگلبولین ها در انسان، سه کلاس IgG، IgA و IgM در مقابل عوامل بیگانه از اهمیت بیشتری برخوردارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان ایمونوگلبولین ها در کم خونی ناشی از فقر آهن انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مورد- شاهدی، 90 نفر از مراجعه کنندگان به آزمایشگاه مرکزی یزد که دارای علایم کلینیکی کم خونی بودند و فریتین آنها از کمتر از 10mg/dl بود، مورد تحقیق قرار گرفتند (گروه مورد)؛ این افراد هیچ بیماری مشخص دیگری نداشتند و در 4 ماه گذشته تزریق ایمونوگلبولین یا واکسن انجام نداده بودند؛ همچنین 90 نفر مراجعه کننده که سالم و فاقد علایم کلینیکی کم خونی بودند و از نظر سن و جنس با افراد گروه مورد هماهنگ بودند، به عنوان گروه شاهد، انتخاب شدند. از افراد هر دو گروه به میزان 5cc خون وریدی گرفته و داخل لوله ساده ریخته شد؛ 4 ساعت بعد سرم آن جدا و در فریزر در دمای -80˚C نگهداری شد؛ ایمونوگلبولین های IgG، IgM و IgA به روش انتشار شعاعی ساده (SRID) و مقدار فریتین آن به روش ELISA اندازه گیری شد. اطلاعات با استفاده از آزمونهای آماری Chi-Square و t مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از 90 نفر افراد دارای کمبود فریتین، 17 نفر (18.88%) در گروه سنی 1-19، 43 نفر (47.77%) در گروه سنی 20-29 سال و 30 نفر (33.33%) در گروه سنی 30-59 سال قرار داشتند. میانگین IgG در افراد گروه مورد 877.33mg/dl و در افراد گروه شاهد 1048.7mg/dl و اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار بود (P=0.001). میانگین IgM در افراد گروه مورد 134.2mg/dl و در گروه شاهد 138.92mg/dl بود؛ این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.487). میانگین IgA در گروه مورد 149.82mg/dl و در گروه شاهد 179.33mg/dl و اختلاف آنها معنی دار بود (P=0.002). تفاوت وضعیت ایمونوگلبولین ها در دو گروه مورد و شاهد از نظر IgG و IgA معنی دار بود (به ترتیب P=0.000 و P=0.003) ولی از نظر IgM معنی دار نبود (P=0.756). میزان همبستگی فریتین با ایمونوگلبولین ها در هیچ از یک گروههای مورد مطالعه معنی دار نبود. نتیجه گیری: در این تحقیق، میانگین ایمونوگلبولین های IgG و IgA در افراد با کمبود فریتین به طور معنی داری کمتر از افراد با فریتین نرمال بود.

زمینه و هدف: رنگ چشم منشا ژنتیکی دارد و توسط تجمع و توزیع دو رنگدانه ملانین و لیپوکروم در عنبیه مشخص می شود. وجود مقداری رنگدانه در عنبیه باعث رنگ آبی چشمها می شود که با افزایش میزان پیگمان عنبیه، چشمها به رنگ سبز، میشی (Hazel) و قهوه ای مشاهده می شوند. اگر چه در حالت معمول، دامنه نسبت Cup/Disk (C/D) می تواند بین 0- 0.8 متغیر باشد اما معمولا در حالت نرمال سر عصب بینایی، نسبت C/D کمتر از 0.3 است. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه عنبیه و پیگمانتاسیون حاشیه مردمک با اندازه کاپ در افراد بدون بیماری چشمی اولیه و ثانویه انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی زنان مراجعه کننده به کلینیک چشم پزشکی سبزوار مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران پس از معاینه با اسلیت لامپ از نظر رنگ عنبیه (چشم) به سه شکل قهوه ای تیره، متوسط (سبزه) و کمرنگ (آبی) تقسیم شدند و از نظر پیگمانتاسیون حاشیه مردمک نیز به طور کیفی به یک ردیف، دو ردیف، سه ردیف، چند ردیف و بدون پیگمانتاسیون حاشیه مردمک تقسیم شدند. در فندوسکوپی با افتالموسکوپ مستقیم نسبت C/D به صورت کیفی تخمین زده شد. یافته های مشاهده و معاینه پس از ثبت با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون Chi-Square و آزمون دقیق Fisher مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: در مجموع 227 نفر مورد بررسی قرار گرفتند که میانگین و انحراف معیار کاپ چشم راست و چپ آنها به ترتیب 0.1617±0.1178 و 0.1648±0.1197 بود. دامنه کاپ بین 0-0.5 بود؛ اما بیشترین فراوانی کاپ در چشم راست و چپ به ترتیب مربوط به کاپ 0.2 و 0.1 و کمترین فراوانی در هر دو چشم مربوط به کاپ 0.5 بود. بیشترین رنگ عنبیه مربوط به قهوه ای تیره (55.9%) و بیشترین پیگمانتاسیون حاشیه مردمک (47%) مربوط به دو ردیف بود. از نظر آسیمتری کاپ در دو چشم 4.5% آسیمتری مشاهده گردید که به تفکیک برای کاپ صفر، 0.1 و 0.2 هر کدام 0.9% و در مورد کاپ 0.3 و 0.4 به ترتیب 0.5% و 1.3% بود؛ در مورد کاپ 0.5 آسیمتری مشاهده نگردید. در بررسی رابطه میانگین کاپ چشم راست و چپ با رنگ عنبیه و پیگمانتاسیون حاشیه مردمک از نظر آماری رابطه معنی داری حاصل نگردید؛ اما در بررسی رابطه کاپ صفر چشم راست با رنگ آبی P=0.041 به دست آمد ولی در چشم چپ اختلاف معنی داری مشاهده نگردید؛ رابطه کاپ 0.1، 0.4 و 0.5 در چشم راست با رنگ چشم از نظر آماری معنی دار بود (P=0.004 برای رنگ آبی) (P=0.038 و P=0.035 برای رنگ قهوه ای متوسط «سبزه»). از نظر بررسی رابطه کاپ با پیگمانتاسیون حاشیه مردمک در چشم راست بین کاپ 0.1 و سه ردیف مقدار P=0.048 و برای کاپ 0.2 برای حالت دو ردیف P=0.020 و برای حالت بدون پیگمان حاشیه مردمک P=0.036 حاصل گردید؛ اما در چشم چپ در بررسی رابطه کاپ 0.1 و پیگمانتاسیون حاشیه مردمک برای حالت دو ردیف P=0.024 و سه ردیف P=0.03 به دست آمد و برای کاپ 0.2 برای حالت دو ردیف P=0.018 و سه ردیف P=0.024 و بدون پیگمان حاشیه مردمک P=0.031 به دست آمد. نتیجه گیری: با توجه به این که در بررسی رابطه کلی میانگین کاپ و رنگ چشم و پیگمانتاسیون حاشیه مردمک رابطه معنی داری مشاهده نگردید ولی در مورد بعضی از انواع کاپ و رنگ چشم و پیگمانتاسیون حاشیه مردمک اختلاف معنی داری وجود داشت، این مساله نیازمند بررسی و مطالعه بیشتری است تا از این طریق بتوان با مشاهده برخی از شاخصها در مورد برخی از روابط پیش بینی علمی به عمل آورد.

زمینه و هدف: پانسمان بیولوژیک با پرده آمنیوتیک یکی از روشهای درمانی بافتهای سوخته در بیماران مبتلا به سوختگی است. روشهای مختلفی برای درمان موضعی سوختگی وجود دارد که می توان به پانسمان آنتی میکروبیال (با استفاده از داروهای آنتی بیوتیک موضعی) و پانسمان بیولوژیک (با استفاده از بافتهای موجودات زنده)، اشاره کرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه این دو روش از نظر میزان بروز عوارض ناشی از سوختگی، هزینه درمان و طول بستری انجام شد. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1379 در بخش سوختگی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان انجام شد؛ 80 بیمار مبتلا به سوختگی با پانسمان بیولوژیک با پرده آمنیوتیک و 80 بیمار با پانسمان آنتی میکروبیال مورد درمان و مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری Chi-Square و t مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: موارد عفونت موضعی در بیماران با پانسمان بیولوژیک 35% و در بیماران با پانسمان آنتی میکروبیال 78.8% بود. عوارض ریوی در بیماران با پانسمان آنتی میکروبیال 22.5% و در بیماران با پانسمان بیولوژیک فقط 1.2% بود. میانگین تب در گروه پانسمان بیولوژیک 39.04±0.94˚C و در گروه آنتی میکروبیال 39.7±0.98˚C بود. ترومبوفلبیت در 16.2% از موارد پانسمان بیولوژیک و در 18.8% از موارد پانسمان آنتی میکروبیال مشاهده شد. ارتباط معنی داری بین عفونت موضعی، عوارض ریوی و تب بین دو گروه حاصل شد که نشان دهنده کاهش این عوارض در پانسمان بیولوژیک است؛ اما در مورد ترومبوفلبیت این ارتباط دیده نشد. میانگین مدت بستری در افراد با پانسمان بیولوژیک 5±3 روز و در افراد با پانسمان آنتی میکروبیال 9±5 روز بود. از نظر آماری اختلاف معنی داری بین مدت بستری و هزینه بیمارستان بین دو گروه وجود داشت که نشان دهنده کاهش هزینه و مدت بستری بیماران در گروه پانسمان بیولوژیک می باشد. نتیجه گیری: پانسمان بیولوژیک در بیماران سوختگی روشی ساده و عملی است که با توجه به تحقیق انجام شده از نظر میزان هزینه درمان، طول مدت بستری در بیمارستان و مشاهده عوارض ناشی از سوختگی، نسبت به روش متداول پانسمان آنتی میکروبیال ارجح است.

زمینه و هدف: سالیان متمادی است که از پریمات ها به عنوان نزدیکترین مدل های حیوانی برای بررسی بیماریها، داروها و واکسن های انسانی استفاده می شود. پریمات ها همچنین میزبان طبیعی رترو ویروس های خانواده STLV/HTLV هستند که از این خانواده HTLV-I یکی از مشکلات بهداشتی استان خراسان نیز می باشد. اخیرا در بابون زیتونی، ویروسی بسیار نزدیک به HTLV-I یافت شده که آن را به عنوان مدلی ایده آل برای مطالعات درمانی این بیماری مطرح نموده است. ابداع روشهایی جهت ارزیابی سایتوکاین های این حیوان، بویژه اینترفرون گاما، اولویت بالایی برای چنین مطالعاتی دارد. روش بررسی: در این مطالعه چگونگی جداسازی cDNA اینترفرون گاما از سلول های خون محیطی، مقایسه توالی ژنی آن با انسان و سایر پریمات ها، ساختن پلاسمیدهای رقابتی و بالاخره چگونگی سنجش بیان این سایتوکاین مورد بررسی قرار گرفت. به منظور استاندارد کردن نتایج اندازه گیریها در این روش نیاز به اندازه گیری بیان یک ژن خانگی نیز بود؛ به همین دلیل پلاسمیدی رقابتی برای سنجش بیان ژن گلیسر آلدئید 3 فسفات دهیدروژناز (G3PDH) نیز ساخته شد. یافته ها: دو توالی جدید مربوط به اینترفرون گاما و G3PDH این بابون در بانک ژن NCBI ثبت گردید. نتایج PCR رقابتی و تحلیل نتایج الکتروفورز یک نمونه از سلول های تک هسته ای خون محیطی این بابون نشان دهنده cDNA 7pg اینترفرون گاما در برابر 0.455pg از G3PDH بود.  نتیجه گیری: با وجود پاره ای تفاوتها بین انترفرون گامای بابون و انسان، ساختار هر دو بسیار مشابه به نظر می رسد. بر اساس روش ارایه شده در این پژوهش، می توان نسبت بیان انترفرون گاما به G3PDHرا برای مقایسه بیان انترفرون گاما بین نمونه های مختلف به کار برد.

زمینه و هدف: متفورمین یک داروی کاهش دهنده قند خون می باشد که تاثیر آن در بهبودی فونکسیون تخمدان و متابولیسم گلوکز در خانم های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به اثبات رسیده است؛ اما نتایج مطالعات در مورد تاثیر این دارو در ایجاد حساسیت به انسولین مورد بحث است. از قرصهای ضد بارداری به طور وسیعی در درمان سندرم تخمدان پلی کیستیک استفاده می شود؛ اما تاثیر آن در ایجاد حساسیت به انسولین همانند متفورمین ناشناخته است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثرات آندوکرینی و متابولیکی متفورمین و دیان در خانم های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شد، 60 خانم در رده سنی 20-49 سال که مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بودند، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. برای افراد گروه اول، روزانه 500 میلیگرم قرص متفورمین (3 بار در روز) و برای افراد گروه دوم روزانه 1 عدد قرص پیشگیری از بارداری (قرص دیان) (شامل 35 میکروگرم اتینیل استرادیول و 2 میلیگرم سیپروترون استات) به مدت 6 ماه تجویز شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری Chi-Square، t، Mann-Whitney و Wilcoxon Signed Ranks مورد تحلیل قرار گرفتند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری و ضریب اطمینان 95% در نظر گرفته شد. یافته ها: متفورمین به طور چشمگیری میزان گلوکز سرم، غلظت انسولین، کلسترول سرم، تستوسترون سرم و دهیدرواپی آندروسترون سولفات را کاهش داد و موجب بهبودی سیکل های قاعدگی و حساسیت به انسولین شد. قرص دیان نیز موجب کاهش چشمگیر تستوسترون و دهیدرواپی آندروسترون سرم شد ولی تاثیر اندکی بر متابولیسم کربوهیدرات ها داشت و موجب افزایش کربوهیدرات ها شد. نتیجه گیری: در این تحقیق، متفورمین احتمالا از طریق تاثیر بر بافت چربی منجر به کاهش هیپرانسولینمی و بهبود الگوی قاعدگی شد؛ بنابراین به عنوان درمان انتخابی برای خانم هایی که سیکل های بدون تخمک گذاری با تخمدانهای پلی کیستیک دارند، پیشنهاد می شود. قرص دیان با وجود آن که به میزان مختصری موجب افزایش قند خون ناشتا شد ولی داروی موثری در درمان خانم های مبتلا به افزایش آندروژن و هیرسوتیسم می باشد.

زمینه و هدف: انفارکتوس حاد میوکارد از علل مهم مورتالیتی و موربیدیتی در جوامع پیشرفته و در حال توسعه می باشد؛ آگاهی از تغییرات در روند این بیماری و عوامل خطر آن می تواند راهکارهای مناسبی را جهت مداخلات همه جانبه پیش روی قرار دهد؛ به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف بررسی روند تغییرات انفارکتوس میوکارد در طی 10 سال اخیر در شهر بیرجند انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی تمام پرونده های بیمارستانی افرادی که با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در طی سالهای 1373 تا 1382 در بیمارستانهای ولی عصر (عج) و امام رضا (ع) بیرجند بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. جهت انجام تحقیق، پرسشنامه ای حاوی اطلاعات مورد نیاز تنظیم و توسط دو پرستار آموزش دیده و زیر نظر متخصص قلب و عروق تکمیل گردید؛ اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری t و Chi-Square در سطح α=0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از 918 بیمار بستری شده با تشخیص انفارکتوس میوکارد، 84 نفر (91%) فوت کرده بودند. روند تغییرات مورتالیتی در طی این 10 سال، نشانگر کاهش تدریجی میزان مرگ و میر داخل بیمارستانی بود (از 14.7% در سال 1373 به 6% در سال 1382). در این مطالعه از کل بیماران، 319 نفر (34.7%) فاقد عامل خطر بودند و 599 نفر (65.3%) حداقل یک عامل خطر داشتند. نتایج بررسی روند تغییرات در شیوع عوامل خطر در بیماران، نشانگر افزایش در شیوع همه عوامل بود؛ افزایش شیوع دو عامل هیپرلپیدمی (18.2% در سال 1373، 30.1% در سال 1382، P<0.001) و سیگار (18.2% در سال 1373، 23.5% در سال 1382، P=0.03) در طی این ده سال از نظر آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: با توجه به روند رو به افزایش شیوع عوامل خطر بیماریهای قلبی در بیماران با انفارکتوس حاد میوکارد در طی ده سال، طراحی و اجرای برنامه های مداخله ای از سوی مسوولین بهداشتی و درمانی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: اختلال افسردگی اساسی از شایعترین سندرم های روانپزشکی می باشد که در صورت عدم درمان، اختلالات زیادی را در عملکرد فرد به وجود می آورد. درمان رایج این اختلال شامل مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین، ضد افسردگی های سه حلقه ای و مهارکننده منوآمینواکسیداز می باشد. برخی از محققان درمانهای گیاهی را نیز توصیه نموده اند؛ افشرده پرتقال یکی از این مواد است که برای آن اثرات تحریک سیستم عصبی مرکزی و افزاینده خلق گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی افشرده پرتقال با فلوکستین در درمان اختلال افسردگی اساسی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی بود، 150 بیمار افسرده اساسی بالای 15 سال، بر اساس ملاک های تشخیصی DSM-IV در سه گروه 50 نفری تحت درمان با فلوکستین (20 میلیگرم در روز) و افشرده پرتقال (10 و 20 قطره در روز) قرار گرفتند. بیماران با استفاده از مصاحبه بالینی، آزمون افسردگی هامیلتون و پرسشنامه عوارض جانبی دارویی، طی 6 هفته مورد پیگیری قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری t مستقل و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: 74 بیمار تا انتها در تحقیق باقی ماندند (19 مرد و 55 زن). میانگین سن آنها 28.40 سال بود. نسبت زن و مرد و میانگین سن در سه گروه مساوی بود. میزان بهبود افسردگی در گروه تحت درمان با فلوکستین بعد از 6 هفته، 8.15 نمره در آزمون افسردگی هامیلتون بود. این میزان در گروه تحت درمان با 10 و 20 قطره افشرده پرتقال به ترتیب 15.80 و 12.00 نمره بود که نشان دهنده تاثیر بهتر 10 قطره افشرده پرتقال (P=0.001) و تاثیر برابر 20 قطره افشرده پرتقال (P>0.05) با 20 میلیگرم فلوکستین روزانه در بیماران می باشد. میزان عوارض جانبی در هر سه گروه مساوی بود (P>0.05).نتیجه گیری: افشرده پرتقال بخصوص در دوزهای پایین تاثیر بسیار خوبی بر درمان افسردگی اساسی بالغین در طی حداقل 6 هفته درمان دارد که حتی می تواند بیشتر از تاثیر درمانی، داروی کلاسیک ضدافسردگی (فلوکستین) باشد. عوارض درمان با افشرده پرتقال نیز اختلاف معنی داری با درمانهای استاندارد ندارد؛ بنابراین با وجود محدودیت های تحقیق استفاده از افشرده پرتقال در درمان این نوع اختلال پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) یکی از شایعترین بیماریهای عصر حاضر می باشد. یکی از مسایل مهم و مورد توجه پژوهشگران، تشخیص قطعی AMI با استفاده از روشهای پاراکلینیک است. مطالعه حاضر به منظور تعیین میزان دو نشانگر بیوشیمیایی از AMI و تروپونین قلبی I و T انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، تحلیلی، 100 بیمار با تشخیص AMI (طبق کرایتریای WHO)، مورد مطالعه قرار گرفتند. در روز دوم بستری در CCU، نشانگرهای تروپونین قلبی I با استفاده از روش Immuno Assay و تروپونین قلبی T با استفاده از Third Generation cTnT Detects Assay (CARDIAC) و Total CPK اندازه گیری شدند. این اطلاعات ثبت و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری t و Chi-Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. P≤0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: متوسط سن بیماران 59.73 ±12.57 سال بود. 38 بیمار زن و 62 نفر مرد بودند. 83% از بیماران تروپونین قلبی I مثبت، 97% میزان تروپونین قلبی T بالاتر از 0.1ng/ml (دلالت کننده AMI) و 93% Total CPK بالاتر از حد طبیعی داشتند. نتیجه گیری: برای تشخیص AMI، تروپونین قلبی T نسبت به سایر نشانگرهای قلبی حساسیت بیشتری دارد.

زمینه و هدف: مصرف زعفران یکی از عادات غذایی رایج بویژه در مناطق شرق کشور است و همراه با چای، به صورت نوشیدنی مصرف می گردد. گزارش شده است که از دوزهای بالای آن برای سقط جنین و پایان دادن به حاملگی ناخواسته استفاده می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره آبی زعفران بر عوارض جنین در موش آزمایشگاهی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 50 موش Balb/c بالغ ماده پس از جفت گیری و مشاهده پلاک واژنی به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به گروه اول (مورد) محلول عصاره آبی زعفران و به گروه دوم (شاهد) آب داده شد و عوارض جنینی با استفاده از آزمون نسبت شانس مورد مقایسه قرار گرفت. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: تعداد جنین صغریافته و جذب شده در گروه مورد نسبت به شاهد به طور نسبی بیشتر بود. نسبت شانس به ترتیب 4.46 و 1.1 بود؛ بین دو گروه از نظر وجود حاملگی، عارضه سفیدی و کوچک بودن و نیز تراتوم ساکروم اختلاف معنی داری وجود نداشت؛ بین صغر یافتن جنین و تا حدی جذب جنین ارتباط معنی داری حاصل گردید. نتیجه گیری: مصرف زعفران در دوران بارداری می تواند عوارضی بر جنین اعمال نماید.

تومور سلول ژوگستاگلومرولر یا رنینوما، یکی از تومورهای بسیار نادر کلیه است که بیشتر در بالغین جوان دیده می شود. این تومور به علت ترشح رنین و فعال کردن محور رنین- آنژیوتانسین- آلدسترون، منجر به پرفشاری خون همراه با آلکالوز متابولیک هیپوکالمیک می گردد. در این گزارش خانم 18 ساله ای معرفی می گردد که با شکایت اصلی افزایش فشار خون مراجعه نمود. در آزمایشهای انجام شده، بیمار دچار هیپوکالمی بود. در سونوگرافی و CT Scan، فئوکروموسیتوم و کارسینوم سلول کلیه مطرح گردیده بود. بعد از عمل جراحی نفرکتومی، در قسمت میانی کلیه، توموری محصور در کپسول کلیه به قطرهای 3.5×4.5 سانتیمتر با سطح برش کرمی متمایل به قهوه ای مشهود بود. در بررسی میکروسکوپی، توموری کپسول دار، ساخته شده از صفحات سلولی به اندازه متفاوت، متشکل از سلول های نئوپلازیک گرد تا چند وجهی با پلئومورفیسم خفیف و بدون میتوز و نکروز در یک استرومای پر عروق مشاهده گردید؛ بنابراین تاکید می گردد در موارد پرفشاری خون بخصوص در بالغین جوان، همواره باید رنینوما در تشخیص افتراقی در نظر گرفته شود.