مجله علمی کشاورزی
سال:1386 | دوره:30 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی اثرات پیش جوانه زنی بر عملکرد ارقام سیب زمینی آزمایشی به مدت سه سال (81-1378) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی بهبهان اجرا گردید. این پژوهش به صورت آزمایش کرت های های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار اجرا شد. عامل اصلی رقم در سه سطح: ایلونا، پیکاسو و مارفونا و عامل فرعی نوع غده بذری در دو سطح: پیش جوانه دار شده و پیش جوانه دار نشده بود. برای پیش جوانه زنی غده های بذری یکماه قبل از کاشت در جعبه های چوبی در معرض نور کافی و دمای 15-20 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. غده ها در اواخر دی ماه کشت و اواخر اردیبهشت ماه برداشت شدند. پس از برداشت عملکرد هر تیمار به دو قسمت کل و قابل فروش تقسیم شد. نتایج حاصله نشان داد که اختلاف عملکرد کل و قابل فروش ارقام مورد بررسی در سطح 1% معنی دار می باشد. رقم ایلونا حداکثر عملکرد کل و قابل فروش (به ترتیب 28.51 و 26.32 تن در هکتار) را تولید کرد و بر دو رقم دیگر در سطح 1% برتری داشت. بررسی اجزای عملکرد نشان داد که علت افزایش عملکرد رقم ایلونا افزایش وزن متوسط غده می باشد. رقم مارفونا حداکثر درصد غده های ریز، درصد رشد ثانویه و درصد عملکرد غیر قابل فروش را تولید نمود. پیش جوانه زنی سبب افزایش عملکرد کل و قابل فروش غده، میانگین تعداد ساقه اصلی و میانگین تعداد غده در هر بوته به طور معنی داری در سطح 1% گردید ولی تاثیری بر درصد عملکرد غیر قابل فروش و اجزای تشکیل دهنده آن نداشت. با توجه به نتایج این بررسی کاشت غده های پیش چوانه دار رقم ایلونا برای کشت زمستانه سیب زمینی در استان خوزستان توصیه می شود.

به منظور بررسی اثر تنش موقت سرما در مراحل مختلف فنولوژیک بر ویژگی های رویشی و زایشی نخود سیاه (تیپ دسی)، تعداد 5 نمونه از اکوتیپ های موجود در کلکسیون طرح حبوبات دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران در مراحل مختلف رشد (شش برگی، ابتدای گلدهی، آغاز غلافبندی و آغاز پرشدن دانه) تحت تنش سرمازدگی قرار گرفتند. تنش سرمازدگی باعث کاهش ارتفاع و افزایش تعداد شاخه در گیاه گردید. اعمال تنش در مراحل مختلف رشد، وزن زیست توده و تعداد غلاف در بوته نخود را نسبت به شاهد (بدون تنش) کاهش داد. تنش سرمازدگی در مراحل رشد زایشی نخود (ابتدای گلدهی و آغاز غلافبندی) اثرات منفی شدیدتری بر روی عملکرد دانه (به ترتیب 1.063 و 1.07 گرم در بوته) و اجزای عملکرد نسبت به مرحله ابتدایی رشد (1.194 گرم در بوته) داشت. واکنش اکوتیپ های مختلف نخود نسبت به تنش در مراحل مختلف رشد متناسب با ویژگی های ژنتیکی آنها و شرایط آب و هوایی محل جمع آوری با یکدیگر متفاوت بود. اکوتیپ 4269 با تولید زیست توده هوایی بیشتر (5.77 گرم در بوته) و به تبع آن تامین مواد فتوسنتزی زیادتر توانست با تولید دانه های ریزتر و با دارا بودن ویژگی هایی مانند تولید بیشتر بذر در غلاف (0.79) و بذر در بوته (16.46)، نسبت به سایر اکوتیپ های مورد بررسی مقدار دانه بیشتری در بوته در شرایط تنش سرمازدگی تولید نماید. مرحله R2 (آغاز غلافبندی) حساسترین مرحله رشد گیاه نسبت به تنش سرماست و تنش در مرحله R3 (مرحله پرشدن دانه) که اواخر دوره رشد گیاه است تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه در بوته نداشت. با توجه به واکنش اکوتیپ 4269 نسبت به تنش سرمازدگی می توان از این اکوتیپ در کشت زمستانه استفاده کرد. در مورد اکوتیپ های حساس باید تاریخ کاشت را طوری تنظیم کرد که گیاه در مرحله گلدهی و غلافبندی با سرمای دیررس بهاره مواجه نگردد.

به منظور بررسی تاثیر مقادیر کود نیتروژن دار و تقسیط آن بر سرعت و طول دوره پر شدن دانه برنج رقم خزر در خاکی با بافت سبک، آزمایشی در سال 1382 در استان گیلان و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار در سه تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل: شاهد (بدون استفاده از نیتروژن)، 40 (به عنوان پایه)، 40+40 (پایه + اواسط پنجه زنی)، 20 + 20 + 40 (پایه + اواسط پنجه زنی + آغازش خوشه)، 60 + 60 (پایه + اواسط پنجه زنی) و 30 + 30 + 60 (پایه + اواسط پنجه زنی + آغازش خوشه) کیلوگرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره بود. نتایج نشان داد که وزن دانه با سرعت پر شدن دانه و مساحت برگ پرچم در سطح احتمال یک درصد همبستگی مثبت معنی دار داشت r=0.937 و (r=0.893 .همچنین بین مساحت برگ پرچم و سرعت پرشدن دانه در تیمارهای نیتروژن در سطح احتمال یک درصد همبستگی مثبت و بالایی مشاهده شد (r=0.962)، در حالی که طول دوره پرشدن دانه همبستگی منفی و معنی داری را در سطح احتمال یک درصد با سرعت پرشدن دانه (r=-0.772) و مساحت برگ پرچم (r=-0.643) و در سطح احتمال 5 درصد با وزن دانه (r=-0.495) نشان داد. برخلاف طول دوره پرشدن دانه، سرعت پرشدن دانه برنج تحت تاثیر مقادیر و تقسیط نیتروژن قرار گرفت به طوری که بالاترین سرعت پرشدن دانه در تیمارهای سه تقسیطه نیتروژن (چهارم و ششم) مشاهده شد (0.689 میلی گرم در روز). بیشترین وزن دانه در مرحله رسیدگی فیزیولوژیک نیز در تیمارهای چهارم و ششم به مقدار 22.5 میلی گرم به دست آمد (شاهد 18.9 میلی گرم)، که این موضوع می تواند ناشی از مصرف کود سرک دوم نیتروژن و مساحت بالاتر برگ پرچم (45.5 و 44.8 سانتی متر مربع) و سرعت پرشدن بالاتر دانه در این دو تیمار باشد. در نتیجه به منظور افزایش وزن و سرعت پر شدن دانه مصرف کود سرک نیتروژن به ویژه در مرحله آغازش خوشه قابل توصیه می باشد.

به منظور ارزیابی تاثیر تداخل رقابتی سورگوم بر عملکرد و اجزای عملکرد سویا، آزمایشی در سال های زراعی 1381 و 1382 در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل با استفاده از روش سری های افزایشی در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار پیاده گردید. فاکتور اول تراکم های 20، 30، 40 و 50 بوته در مترمربع سویا و فاکتور دوم تراکم های 0، 4، 8 و 12 بوته در مترمربع سورگوم در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که عملکرد، تعداد گره در بوته، تعداد شاخه در بوته و اجزای عملکرد سویا شامل تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در نیام و وزن هزار دانه تحت تاثیر تراکم های مختلف سویا و سورگوم قرار گرفتند. افزایش تراکم سویا، منجر به افزایش عملکرد آن در واحد سطح شد. در مقابل، با افزایش تراکم سورگوم، از عملکرد سویا کاسته شد، به طوری که کشت خالص سویا و تراکم 12 بوته در مترمربع سورگوم با 160.4 و 52.36 گرم در مترمربع به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد را دارا بودند. نتایج مربوط به تعداد گره در بوته، تعداد شاخه در بوته و اجزای عملکرد سویا شامل تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در نیام و وزن هزاردانه نیز نشان داد که به موازات افزایش تراکم های دو گونه، این صفات کاهش یافت. شدت این کاهش در تراکم های مختلف سورگوم بیشتر از تراکم های سویا بود. بررسی همبستگی اجزای عملکرد با عملکرد سویا نشان داد که تعداد نیام در بوته و وزن هزار دانه به ترتیب بیشترین و کمترین همبستگی را با عملکرد داشتند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که افزایش تراکم گیاه سویا تا یک حد مطلوب می تواند به عنوان یک روش مناسب برای کنترل علف های هرز و کاهش افت عملکرد ناشی از رقابت سویا با علف های هرز در نظر گرفته شود. همچنین باید تراکم علف هرز همواره به عنوان یک پارامتر مهم در مدیریت علف هرز مدنظر قرار گیرد.

به منظور بررسی اثر آبیاری تکمیلی و کود نیتروژن دار بر طول ناحیه نمو انتهایی، شاخص سطح برگ، ارتفاع گیاه و عملکرد دانه گندم، تحت شرایط دیم و در سیستم آبیاری تکمیلی، پژوهشی مزرعه ای در قالب طرح آماری بلوک های کاملا تصادفی و به صورت کرت های دوبار خرد شده در سال های زراعی 84-83 و 85-84 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز به اجرا درآمد. تیمار اصلی آبیاری در 5 سطح شامل: بدون آبیاری (دیم)، آبیاری در مراحل ساقه رفتن، غلاف رفتن، گلدهی و پر شدن دانه، تیمار فرعی شامل 2 رقم گندم به نام های آگوستا و فاین- 15 و تیمار فرعی شامل کود نیتروژن در 3 سطح صفر، 40 و 80 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج نشان داد که طول ناحیه نمو انتهایی در تیمار آبیاری تکمیلی در مرحله ساقه رفتن در هر دو سال آزمایش بیشتر از سایر تیمارها بود. بیشترین شاخص سطح برگ در سال 1384 از تیمار آبیاری تکمیلی در مرحله ساقه رفتن و در سال 1385 از تیمارهای آبیاری تکمیلی در مراحل ساقه رفتن و غلاف رفتن بدست آمد. بیشترین ارتفاع گیاه و عملکرد دانه در هر دو سال آزمایش، از تیمار آبیاری تکمیلی در مرحله ساقه رفتن بدست آمد. بیشترین طول ناحیه نمو انتهایی، شاخص سطح برگ، ارتفاع بوته، و عملکرد دانه مربوط به رقم فاین- 15 در مقایسه با رقم آگوستا و از بالاترین سطح تیمار کودی بدست آمد. بنابراین، استفاده از ارقام اصلاح شده و آبیاری تکمیلی در مرحله ساقه رفتن به همراه استفاده از مقادیر کافی کود نیتروژن دار می تواند منجر به دستیابی به عملکردهای مطلوب در شرایط دیم گردد.

مطالعه تغییرات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی در شرایط تنش خشکی می تواند به شناسایی فاکتورهای موثر در مقاومت به این تنش کمک کند. به منظور بررسی این عوامل در یک آزمایش گلخانه ای اثر خشکی بر روی رشد، وضعیت آبی، میزان غلظت کلروفیل، پروتئین و پرولین برگ در سه رقم نخود جم، پیروز و کوروش مورد بررسی قرار گرفت. عملکرد دانه ارقام نیز در آزمایش مزرعه ای در شرایط آبیاری مطلوب و تنش خشکی ارزیابی شد. نتایج نشان داد که رقم جم مقاوم و دو رقم دیگر حساس هستند. نتایج نشان داد که خشکی به طور معنی داری باعث کاهش وزن خشک اندام هوایی و ریشه شد که در این میان جم بالاترین و پیروز کمترین مقدار وزن خشک اندام هوایی را تولید کرد. در شرایط گلخانه ای اعمال تنش خشکی به مدت 6 روز میزان غلظت کلروفیل و پروتئین محلول را در همه ارقام کاهش داد که جم از بالاترین مقدار کلروفیل و پروتئین برخوردار بود. نتایج هم چنین نشان داد که رقم مقاوم جم از غلظت پروتئین و محتوای نسبی آب بیشتری برخوردار بود. تحت تنش خشکی تنظیم اسمزی ناشی از تجمع پرولین 0.34 مگاپاسکال بود. نتایج تجزیه همبستگی نیز نشان داد که مقادیر بالاتر محتوای نسبی آب با غلظت کلروفیل و پروتئین بیشتر تحت تنش همراه بود که در کل چنین نتیجه گیری می شود که حفظ غلظت بیشتر پروتئین و کلروفیل تحت تنش خشکی شاخص گزینشی مناسب جهت مقاومت به خشکی بوده و هم چنین مقاومت به خشکی با حفظ محتوای آب برگ مرتبط است.

محدودیت منابع آب، ضرورت استفاده بهینه از آب در بخش کشاورزی را نشان می دهد. یکی از راه های استفاده بهینه از آب، به کارگیری روش های مدرن آبیاری از جمله آبیاری قطره ای نواری است. در این تحقیق جهت بررسی کارایی آبیاری قطره ای نواری، در مزرعه ای واقع در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد در شمال خوزستان اقدام به کشت گیاه ذرت تابستانه شد. ذرت کاسته شده رقم SC704 و تیمارهای اعمال شده در این تحقیق کاربرد 80%، 100% و 110% نیاز آبی گیاه ذرت بود. نیاز آبی گیاه با روش تشتک تبخیر و با اعمال ضریب گیاهی تعیین گردید. شاخص های ارزیابی شامل مقایسه عملکرد محصول، راندمان کارایی مصرف آب، پیاز رطوبتی و نحوه توزیع رطوبت و عمق و عرض توسعه ریشه بود. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد محصول مربوط به تیمار 100% به میزان 9457 کیلوگرم وزن دانه ذرت در هکتار و پس از آن تیمارهای 120% و 80% به ترتیب با 9147 و 8515 کیلوگرم دانه ذرت در هکتار بود. کارایی مصرف آب نیز برای تیمارهای 80%، 100% و 120% به ترتیب 1.4, 1.6 و 1.3 کیلوگرم دانه ذرت به ازای مصرف هر مترمکعب آب به دست آمد. مقایسه عملکرد محصول با در نظر گرفتن وزن کل بلال ها در آزمون دانکن، هر سه تیمار در یک گروه قرار گرفتند و تفاوت معنی داری بین آن ها وجود نداشت اگر چه تیمار 120% بر سایر تیمارها برتری داشته و پس از آن به ترتیب تیمارهای دوم و اول قرار گرفتند. همچنین عمق توسعه ریشه نیز در تیمارهای 80%، 100% و 120% به ترتیب 43, 42.3 و 51 سانتی متر به دست آمد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر دوره های مختلف رشد بر کارایی مصرف آب و عملکرد کمی و کیفی دو رقم چغندرقند در سال های 1382 و 1383 در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد دزفول اجرا گردید. در این تحقیق سه تاریخ کاشت 5 و 22 مهرماه و 9 آبان ماه و دو زمان برداشت 219 و 235 روز پس از سبز شدن (به ترتیب برداشت 17 اردیبهشت ماه و 2 خرداد ماه برای کاشت 5 مهرماه، 2 و 16 خرداد ماه برای کاشت 22 مهرماه و 16 و 31 خرداد ماه برای کاشت 9 آبان ماه) برای دو رقم چغندرقند منوژرم (رسول و شیرین) در قالب طرح آماری کرت های دو بار خرد شده با چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. اثرات سال برای کلیه خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند و صفت کارایی مصرف آب معنی داری بود. بین تیمارهای تاریخ کاشت برای عملکرد ریشه، شکر، کارایی مصرف آب برای وزن ریشه و شکر در سطح 1% اختلاف معنی دار وجود داشت. بالاترین عملکرد ریشه، شکر، کارایی مصرف آب برای عملکرد ریشه و شکر مربوط به تاریخ کاشت 22 مهر به ترتیب با 83.6 و 11.1 تن در هکتار و 12.3 و 1.63 کیلوگرم بر مترمکعب آب بود. برداشت بعد از 235 روز پس از سبزشدن دارای عملکرد ریشه و شکر بالاتر به ترتیب 79 و 11.2 تن در هکتار بود، در حالی که برداشت در 219 روز پس از سبزشدن از کارایی مصرف آب بالاتری برای وزن ریشه و شکر به ترتیب 11.2 و 1.5 کیلوگرم بر مترمکعب برخوردار بود. بین دو رقم از نظر کلیه خصوصیات کمی و کیفی اختلاف معنی داری وجود نداشت. از نظر عملکرد ریشه و شکر تولیدی تاریخ کاشت 22 مهر و برداشت 16 خرداد با 86.3 و 11.6 تن در هکتار و از نظر کارایی مصرف آب آبیاری برای تولید ریشه و شکر تاریخ کاشت 22 مهر و برداشت 2 خرداد به ترتیب با 13.2 و 1.7 کیلوگرم بر مترمکعب برتر از سایر طول دوره های رشد بود. این آزمایش نشان داد که با تغییر تاریخ کاشت و برداشت می توان کارایی مصرف آب را افزایش و مصرف آب را کاهش داد. برای این منظور تاریخ کاشت 22 مهر و برداشت در 219 روز پس از سبز شدن توصیه می گردد.

نیاز روزافزون برای توسعه پایدار منابع آب سبب گردیده است که کاربرد قیمت گذاری آب به عنوان یک روش غیرمستقیم برای استفاده کارا و پایدار از آب در بخش کشاورزی به عنوان اصلی ترین مصرف کننده آب در دنیا رایج گردد. در این زمینه، توابع تولید آب، بیانگر ارتباط بین عملکرد محصول و کاربردهای آب می باشند. یک تابع تولید چند جمله ای راهی برای نشان دادن ارتباط بین عملکرد و استفاده از آب می باشد. این مقاله، درصدد استخراج تابع تقاضای آب از تابع تولید چندجمله ای می باشد. استخراج تابع تقاضا از تابع تولید یک روش عمومی است. نتایج این تحقیق بیانگر تفاوت معنی دار بین مصرف بهینه و مصرف جاری آب می باشد.

شناخت وضعیت مکانیزاسیون کشاورزی و تاثیر عوامل اقتصادی، اجتماعی و فنی بر توسعه آن در استان همدان هدف این پژوهش بوده است. برای گردآوری داده ها و اطلاعات 415 بهره بردار کشاورزی و 285 نفر از کاربران ماشین های کشاورزی به روش همگن سازی و نمونه گیری خوشه ای انتخاب و مورد پرسش واقع گردیده اند. تعیین سطح توسعه مکانیزاسیون با استفاده از تئوری مجموعه های فازی و با تعریف یک شاخص ترکیبی بر اساس چهار شاخص درجه مکانیزاسیون، ظرفیت مکانیزاسیون، بهره وری نیروی کار و سود خالص مزرعه صورت گرفته است. بر اساس نتایج سیستم فازی 32 درصد مزارع استان از لحاظ سطح توسعه مکانیزاسیون در سطح خیلی پایین، 46 درصد پایین، 19 درصد متوسط، 2.5 درصد بالا و 0.5 درصد در سطح خیلی بالا قرار دارند. این امر وضعیت نامطلوب مکانیزاسیون کشاورزی را در استان نشان می دهد. براورد رابطه بین متغیرهای مستقل و متغیر وابسته (سطح توسعه مکانیزاسیون کشاورزی) نشان داد که متغیرهای ضریب خدمات پشتیبانی، اعتبارات دریافت شده توسط کشاورزان، آموزش، سواد، تعداد قطعات زمین زراعی (با اثر منفی) و سابقه به ترتیب با کشش متوسط 7, 7.1, 7.4, 9, 14.2 و 4.6 درصد و دو متغیر مجازی نوع سیستم آبیاری مزارع و وضعیت تسطیح قطعات مهمترین عوامل در توسعه مکانیزاسیون کشاورزی در استان همدان می باشند. متغیرهای فوق 90 درصد از تغییرات مربوط به مکانیزاسیون کشاورزی را تبیین می کنند.

به منظور بررسی اثرهای سطوح مختلف ماندابی در مراحل مختلف رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه گندم، آزمایشی در سال های 83-1382 و 84-1383 در مزرعه پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا گردید. آزمایش از سه عامل رقم (چمران، ویناک و یاواروس)، در دو مرحله رشدی گیاه (شروع پنجه زنی و شروع به ساقه رفتن) و در مدت های (صفر، 10، 20 و 30 روز در شرایط ماندابی) تشکیل شد. نتایج نشان داد که بین ارقام، مراحل شروع دوره ماندابی و مدت های مختلف ماندابی از نظر عملکرد و اجزای عملکرد دانه، اختلاف معنی دار وجود دارد. در این آزمایش، رقم ویناک (4485.4 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد بیشتری نسبت به چمران و یاواروس داشت. ماندابی در مرحله شروع پنجه زنی خسارت بیشتری نسبت به مرحله به ساقه رفتن بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه وارد کرد. به ازای هر روز ماندابی عملکرد دانه 1.56 درصد کاهش یافت. از میان اجزای عملکرد، بیشترین خسارت به تعداد دانه در سنبله و تعداد سنبله در واحد سطح و کمترین خسارت را وزن هزار دانه به ترتیب 0.70, 1.11 و 0.23 درصد به ازای هر روز ماندابی وارد شد. نتایج بدست آمده نشان داد که ماندابی در هر مرحله ای از رشد گندم که اتفاق بیفتد، حتی در یک دوره کوتاه، خسارت غیر قابل جبران بر عملکرد و اجزای آن بر جای می گذارد.

پارامترهای زیستی و جدول باروری زنبورهای پارازیتویید Aphidius rhopalosiphi De Stefani-Perez و (Hym.: Aphidiidae) Praon volucre (Hal.) روی شته Rhopalosiphum padi (L.) (Hom.: Aphididae) به عنوان میزبان آزمایشگاهی در دماهای 16، 20، 24 و 28oC، رطوبت نسبی 70-65 درصد و دوره شناسایی 14:10 (تاریکی: نور) مورد مطالعه قرار گرفت. به طور کلی دوره رشد هر دو زنبور در مراحل تخم تا مومیایی کوتاهتر از مراحل مومیایی تا حشره کامل بود. در دماهای مذکور دوره رشد تخم تا حشره کامل A. rhopalosiphi به ترتیب 13.65, 17.59, 21.78 و 10.28 روز و برای P. volucre برابر با 13.54, 16.41, 21.17 و 10.27 روز محاسبه شد. آستانه رشد (t) و ثابت حرارتی (k) برای A. rhopalosiphi برابر با 5.97oC و 234.45DD و برای P. volucre مقادیر آن 4.89oC و 244.81DD بود. نرخ بقا تا حشره کامل در دماهای مذکور به ترتیب 83, 72.68, 33.67 و 59.33 درصد برای A. rhopalosiphi و 79, 88.67, 74 و 63.33 درصد برای p. volucre تعیین گردید. همچنین میانگین طول عمر حشرات ماده A. rhopalosiphi به ترتیب 7.88, 10.07, 10.21 و 6.52 روز و در P. volucre به ترتیب برابر با 10.04, 11.73, 12.89 و 8.16 روز بدست آمد. میانگین تعداد تخم در دماهای فوق به ترتیب 247.50, 316.96, 305.64 و 113.57 برای A. rhopalosiphi و 256.84, 357.72, 328.07 و 132.36 برای P. volucre محاسبه گردید. نرخ ذاتی افزایش جمعیت در دماهای مورد آزمایش برای زنبور A. rhopalosiphi به ترتیب 0.291, 0.250, 0.205 و 0.294 و برای P. volucre برابر با 0.250, 0.227, 0.184 و 0.292 بود.