دو پدیده خشکی و شوری مهمترین عوامل محیطی محدود کننده رشد گیاهان محسوب می شوند و با توجه به محدود بودن آب و خاک مناسب بیش از پیش نظر فیزیولوژیست های گیاهی را به سوی خود جلب نموده است. این پژوهش به منظور بررسی چگونگی اثر متقابل دو پدیده خشکی و شوری بر رشد دو گونه مرتعی آلروپوس لیتورالیس و آلروپوس لوگوپوئیدس بصورت آزمایشی چند عاملی با طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در شرایط گلخانه انجام شد. عوامل مورد آزمایش شامل چهار سطح خشکی (-0.3, -5, -10, -15 bar) چهار سطح شوری 20, 25, 30dSm-1)، صفر) و دو گونه گیاهی آلروپوس بود. برای اعمال سطوح خشکی ابتدا با استفاده از صفحات فشار درصد رطوبت خاک در پتانسیل های مختلف آب تعیین و سپس با توجه به وزن خاک گلدان ها، میزان آبیاری مشخص شد و کنترل سطوح خشکی روزانه به صورت وزنی انجام شد. سطوح شوری با اضافه کردن میزان لازم کلراید سدیم به خاک اعمال شد، بطوریکه به مرور نمک به همراه آبیاری های اولیه به گلدانها اضافه شد. یک ماه پس از اعمال تیمارها، با فواصل دو هفته ای در مدت دو ماه سطح برگ در هر بوته، تعداد پنجه در هر بوته، ارتفاع گیاه، طول ریشه، وزن تر و خشک اندام های مختلف گیاهی و سرعت رشد نسبی (RGR) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که با افزایش تنش خشکی و شوری سطح برگ در هر بوته، وزن خشک اندام های هوایی، ریشه، ارتفاع گیاه، طول ریشه و سرعت رشد نسبی روند کاهشی داشت در حالیکه نسبت طول ریشه به ساقه افزایش نشان داد. شوری و خشکی بر اکثر شاخص های اندازه گیری شده اثر متقابلی از خود نشان دادند به نحوی که در حضور هر دو نوع تنش افزایش یا کاهش مربوطه شدیدتر بروز کرد.