مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1389 | دوره:12 | شماره:4 (پی در پی 57) |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک از شایعترین اختلالات غدد درون ریز است که در افراد مبتلا، خطر ابتلا به دیابت، آترواسکلروز و بیماری های قلبی - عروقی بالا می باشد. تابلوهای بالینی شایع در سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاومت به انسولین، هیپرآندروژنیسم، عدم تخمک گذاری و متعاقبا ناباروری است. از آنجاییکه چاقی شایعترین دلیل مقاومت به انسولین و هایپرآندروژنیسم می باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثر کاهش وزن و اثر دو داروی متفورمین و فلوتامید بر شاخصهای مقاومت به انسولین و هایپرآندروژنیسم و لیپیدهای سرم در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسو کور بر روی 40 خانم مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. پس از مشاوره اولیه، رژیم کم کالری جهت بیماران شروع شد و بطور تصادفی در 2 گروه تحت درمان با مت فورمین (250 میلی گرم سه بار در روز) و فلوتامید (250 میلی گرم دوبار در روز) به مدت 6 ماه قرار گرفتند. در ابتدا و انتهای مطالعه شاخص های آنتروپومتری، درجه هیرسوتیسم، وضعیت قاعدگی و نیز آزمایشات هورمونهای جنسی، لیپید پروفایل و شاخص های حساسیت انسولین و SHBG اندازه گیری و سپس در دو گروه مقایسه شد.یافته ها: مت فورمین بطور میانگین به میزان 12.2±6.07 کیلوگرم سبب کاهش وزن(p=0.000)  و p=0.000) BMI) و اندازه دور باسن (p=0.000) و دور کمر p=0.000)) و درجه هیرسوتیسم (p=0.000) و تستوسترون توتال (p=0.032) شد. فلوتامید بطور میانگین به میزان 6.5±5.1 کیلوگرم سبب کاهش وزن (p=0.000) و  (p=000) BMIو دور کمر (p=0.000) و نسبت دور کمر به دور باسنp=0.005)) و درجه هیرسوتیسم  (p=0.000)و تستوسترون  (p=0.024)و کلسترول  (p=0.011)و  (p=0.013) LDLشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که شاخص های تن سنجی و درجه هیرسوتیسم توسط داروهای بی خطر متفورمین و فلوتامید، کاهش یافته است. اما متفورمین در مقایسه با فلوتامید در کاهش وزن و BMI و دور کمر و دور باسن موثرتر بوده است.

سابقه و هدف: اختلال افسردگی اساسی مجموعه ای از اختلالات شایع و مخرب روانی با اپیزودهای نسبتا طولانی، تمایل زیاد به مزمن شدن، عود داشته و مسوول بسیاری از ناتوانیهای جسمی و روانی می باشد که شیوع آن در طول زندگی حدود 19- 17 درصد می باشد. با توجه به بهبود بیماران مبتلا به افسردگی های مقاوم به درمان بدنبال تزریق تک دوز کتامین این مطالعه به منظور بررسی اثر کتامین در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت نیمه تجربی بر روی 60 بیمار مبتلا به افسردگی اساسی بر اساس معیارهای DSM IV-TR که تحت درمان با تک دوز وریدی کتامین 0.5mg/kg قرار گرفته اند انجام گردیده است. تمام بیماران قبل از تزریق دارو و در روزهای 2، 7 بعد از تزریق و پایان ماه اول و دوم تحت آزمون های ارزیابی شدت افسردگی همیلتون و بک قرار گرفتند و ملاک پاسخ به درمان با کتامین کاهش  %50یا بیشتر نمره آزمونهای بک و همیلتون بود.یافته ها: نتایج بدست آمده از دو آزمون همیلتون و بک نشان داد که میانگین نمره تست، همیلتون قبل تزریق 28.71±9.12، روز دوم 20.57±10.88 روز هفتم 16.85±10.70 و تست بک قبل تزریق 32.28±13.96 روز دوم 25.05±14.10 و روز هفتم 19.71±13.40 بود که به طور معنی داری نسبت به زمان قبل از تزریق دارو کاهش یافته است(p≤0.05) . همچنین این نتایج در حدود %20 از بیماران در روز دوم و حدود  %40از بیماران در روز هفتم بعد از تزریق کتامین بیش از  %50کاهش داشته است. بهبود علایم افسردگی در این بیماران ارتباطی با سایر متغیرهای مورد بررسی از قبیل سن، جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت، میزان تحصیلات و فصل تزریق آنها نداشته است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که درمان با تک دوز وریدی کتامین با توجه به تجویز آسان، تاثیر سریع و طول اثر مناسب آن در بیماران می تواند جایگزین مناسبی برای درمان فاز حاد بیماران مبتلا به افسردگی اساسی قرار گیرد.

سابقه و هدف: دیابت یکی از مهم ترین عوامل خطر برای اختلالات نفروپاتی، رتینوپاتی، نوروپاتی و بیماریهای قلبی – عروقی می باشد. کاهش دادن سطح گلوکز و لیپیدهای سرم در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی و مواد موثره مشتق از آنها از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مطالعه اثر تجویز دراز مدت فلاونوئید هسپرتین بر میزان گلوکز و لیپیدهای سرم در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 40 موش سر با محدوده وزنی 270-250 گرم که به طور تصادفی به پنج گروه کنترل، کنترل تحت درمان با هسپرتین، دیابتی، دیابتی تحت درمان با هسپرتین و یا گلیبن کلامید (کنترل مثبت) تقسیم  شدند، انجام شد. برای دیابتی نمودن موشها از استرپتوزوتوسین به فرم تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. هسپرتین به فرم داخل صفاقی به میزان 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 6 هفته تجویز شد. میزان گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول توتال، کلسترول LDL و HDL سرم قبل از بررسی و در هفته های 3 و 6 پس از تجویز تعیین و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در گروه دیابتی تحت درمان با هسپرتین میزان گلوکز سرم در حد معنی دار و به میزان %20.1 و %23.6 به ترتیب در هفته های سوم و ششم کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود p<0.05))، بعلاوه سطح کلسترول توتال در گروه دیابتی تحت تیمار در همین هفته ها کاهش معنی دار و به ترتیب به میزان %20.4 و %17.1 در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده، نشان داد  .(p<0.05)تری گلیسیرید سرم نیز یک کاهش غیر معنی دار به میزان %11.7 در گروه دیابتی تحت تیمار در هفته ششم در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده، نشان داد. از طرف دیگر، درمان موشهای دیابتی با هسپرتین در هفته ششم موجب افزایش معنی دار کلسترول HDL سرم نشد اما کاهش معنی دار میزان کلسترول LDL در همین هفته به میزان %29.2 در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده، مشاهده شد .(p<0.05)نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز دراز مدت هسپرتین در مدل تجربی دیابت قندی دارای اثر آنتی هیپرگلیسمیک بوده و موجب کاهش سودمند کلسترول توتال و LDL سرم می گردد و وابسته به زمان نمی باشد.

سابقه و هدف: بلوغ اووسیت در محیط (IVM) Invitro تکنیکی موثر برای کاهش قیمت و تقلیل اثرات جانبی تحریکات گنادوتروپین ها در لقاح (IVF) Invitro شناخته شده است. انواع سیستم های کشت فولیکولی Invitro که در مراحل مختلفی از رشد به سر میبرند به ما اجازه شناسایی این فاکتورها و درک مکانیسم فعالیت آنها را می دهد. این مطالعه به منظور ارزیابی تاثیر هورمون FSH روی رشد فولیکول های پره آنترال موش و تمایز آن ها در طول دوره کشت در محیط Invitro انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 30 موش سوری 6 تا 8 هفته ای ماده انجام شد. برای آماده سازی فولیکول های پره آنترال تخمدان ها با دقت جدا شده و در پتریدیش های پر شده با محیط کشت پایه در دمای اتاق قرار داده شد. مقادیر خاصی از FSH (غلظت های 5، 20، 40، 60، 100، 140، 180 و 220 واحد / لیتر از (FSH به محیط کشت های انتخابی (حاوی 30-25 فولیکول) اضافه شد. اثرات غلظت های مختلف گنادوتروپین محرک فولیکولی (FSH) روی رشد، زیست پذیری فولیکولها و بلوغ اووسیت ها پس از 6 روز ارزیابی شد.یافته ها: درصد بقا فولیکول ها در روز ششم به  %30در مقایسه با روز دوم (%17)، چهارم (%24) و روز هشتم (%29) افزایش یافت .(p<0.05) در طول مطالعه غلظت 100 واحد / لیتر از FSH بیشترین اثرات معنی دار را روی رشد فولیکول ها و اووسیت نشان داد، به طوری که میزان زیست پذیری فولیکولی به  %91در مقایسه با شرایط بدون (%28) FSH رسید. درصد بقا فولیکولها در روز ششم به %30 در مقایسه با روز دوم (%17)، چهارم (%24) و روز هشتم (%29) افزایش یافت .(p<0.05) بلوغ اووسیت (%61) و میزان گسیختگی وزیکول ژرمینال (%81) نیز افزایش قابل توجه ای نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سرعت رشد فولیکولی تا روز ششم به طور خطی افزایش می یابد اما بعد از آن تقریبا ثابت می شود. ثبات تدریجی این سرعت در طول دو روز آخر کشت در محیطTCM199 بر این نکته اشاره دارد که این شرایط محیط کشت برای نگهداری یک محیط کشت فولیکولی کافی نیست و فولیکول ها به مکمل های رشدی بیشتری نیاز دارند.

سابقه و هدف: روکش های ریختگی ساختار از دست رفته دندان را جایگزین می کنند. ممکن است با گذشت زمان، تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله طرح پروتز دندانی درجاتی از پوسیدگیِ راجعه در خط خاتمه تراش این روکش ها ایجاد شده و موجب شکست طرح درمان شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی و مقایسه میزان پوسیدگی در روکش های ریختگی کامل و پارسیل انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه بر روی 18 دندان پره مولر ماگزیلاری سالم انسانی که به طور تصادفی در سه گروه (روکش های کنترل، پارسیل و کامل) تقسیم شدند، انجام گردید. دندانها طبق اصول آماده سازیِ استاندارد تراشیده و تحت بار 5 کیلوگرم روکش شدند. پس از ارزیابی تطابق لبه ها، نمونه ها به مدت 10 روز در محلول دمینرالیزاسیون pH : 4.5)) قرار گرفتند. سپس روکش ها جدا شدند و دندان ها برای تهیه برش های بافتی، توسط اسیدنیتریک %5 کلسیم زدایی شدند. از هر لبه تراش، برشهای سریالی، با ضخامت 5 میکرولیتر، زده شد و عمق ضایعات توسط میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 40 برابر و دقت 0.001 میلی متر، بررسی شدند.یافته ها: میانگین پوسیدگی در گروه تحت روکش کامل 289.026±250.207 میکرومتر و در گروه پارسیل 276.688±180.513 میکرومتر بود، که اختلاف آماری معنی داری نشان نداد. پوسیدگی دندانی در لبه های عمودی گروه پارسیل نسبت به لبه های افقی همین گروه به طور معنی داری بیشتر بود  .(p=0.03)اما به دلیل تعداد کمتر لبه های عمودی، آنها  %31از کل پوسیدگی روکش پارسیل را به خود اختصاص دادند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد با وجود اینکه روکش های ریختگی پارسیل دارای تعداد لبه بیشتری هستند، میزان پوسیدگی ثانویه در خط خاتمه تراش آنها و روکش های ریختگیِ کامل، یکسان است. لذا زمانیکه برخی سطوح محوری دندان سالم است، بر اساس اصول حفظ نسج دندانی و تامین زیبایی، روکش های پارسیل مفیدتر هستند.

سابقه و هدف: تشخیص زود هنگام بیماری تالاسمی توسط نمونه گیری از پرزهای جفتی در دوران حاملگی نقش مهمی در ارزیابی سلامت جنین ایفا می کند. به دلیل افزایش خطر از دست دادن جنین و سایر خطرات احتمالی، اطلاع از فراوانی عوارض این روش در مادر و جنین با ارزش می باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی فراوانی عوارض نمونه گیری از پررزهای جفتی در استان سیستان و بلوچستان انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی در مرکز نمونه گیری از پرزهای جفتی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان بر روی 137 خانم باردار 13-10 هفته که جهت انجام نمونه گیری از پرزهای جفتی به مرکز مربوطه مراجعه نمودند، انجام شد. نمونه گیری از پرزهای جفتی از راه شکم با هدایت سونوگرافی انجام شد. نمونه ها جهت انجام آزمایش ژنتیک به آزمایشگاه ارسال شدند و بلافاصله پس از انجام نمونه گیری سونوگرافی کنترل از نظر وجود خونریزی داخل جفت در محل نمونه گیری، هماتوم پشت جفت و کنترل ضربان قلب جنین انجام و پس از 2 ساعت استراحت خانم باردار مرخص گردید. سپس نمونه ها از نظر نقایص جنینی و میزان عوارض مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: شایعترین عارضه نمونه گیری از پرزهای جفتی، هماتوم ساب کوریونیک در 5/6% (9 مورد) بیماران بوده که از این تعداد یک مورد آن منجر به دکولمان جفت و نهایتا سقط جنین شد. میزان از دست رفتن جنین %0.7 (1 مورد) بود و در پیگیری نوزادان نیز هیچ نقصی رویت نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که نمونه گیری از پرزهای جفتی می تواند خطرساز می باشد و باید با دقت و مهارت خاصی انجام شود و اگر نمونه گیری پس از 10 هفته بارداری انجام شود تاثیری در افزایش خطر و نقایص جنینی ندارد.

سابقه و هدف: سیروز کبدی اغلب ارگانها و سیستم های بدن را گرفتار می کند و اختلال در کارکرد قلبی گزارش شده در سیروز، پیشنهاد کننده کاردیومیوپاتی تاخیری در این بیماران می باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی عملکرد قلبی با استفاده از اکوکاردیوگرافی در بیماران سیروتیک با گروه کنترل انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مورد – شاهدی بر روی 15 بیمار سیروتیک بدون آسیت، 15 بیمار سیروتیک با آسیت متوسط تا شدید (بر اساس معیارهای بالینی، آزمایشگاهی، سونوگرافی و آندوسکوپی) و 15 فرد سالم بعنوان گروه کنترل انجام شد. گروه شاهد از بین اطرافیان بیمار انتخاب گردیدند. تمامی افراد توسط اکوکاردیوگرافی مورد ارزیابی از نظر کارکرد قلب قرار گرفتند. سن، جنس، فشار خون و یافته های اکوکاردیوگرافیک برای تمامی افراد ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: ضربان قلب در گروه بدون آسیت 96.6±8.39، با آسیت 89.73±5.11 و در گروه کنترل 76±6.87 بود. اندازه دهلیز چپ 40.2±2.57 در بدون آسیت، 35.2±2.93 در گروه با آسیت و31.27±0.88  در گروه کنترل بود. اندازه دهلیز راست 42.8±2.76 در بدون آسیت، 42±1.51 در با آسیت و 31.4±0.91 در گروه کنترل بود. اندازه انتهای سیستولی 46.73±3.97 در بدون آسیت، 43.4±1.8 در با آسیت و 41±1 در گروه کنترل) و دیاستولی بطن چپ 30.73±1.94) در بدون آسیت، 31.2±1.74 در با آسیت و 27.27±0.7 در گروه کنترل بود. نسبت0.55±0.15) E/A  در بدون آسیت، 0.67±0.1 در با آسیت و در گروه کنترل 1.28±0.2 بود که در بیماران سیروتیک با و بدون آسیت بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سیروز سبب افزایش اندازه حفرات قلبی و اختلال عملکرد دیاستولی در بیماران سیروتیک می شود.

سابقه و هدف: سورفکتانت علاوه بر سندرم زجر تنفسی، در دیگر بیماریهای ریوی نوزادان نیز استفاده می شود. استفاده از سورفکتانت در بیماریهای ریوی نوازدان پیامدهای متفاوتی دارد. لذا این مطالعه به منظور تعیین نمای بالینی، بیماری زمینه ای، عوارض و پیامدهای ناشی از درمان جایگزینی سورفکتانت در بیمارستان کودکان امیرکلا به عنوان یک بیمارستان مرجع در شمال ایران انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی کلیه نوزادانی که طی سالهای 88-1379 تحت درمان جایگزینی با سورفکتانت در بیمارستان کودکان امیرکلا، 2-1 دوز یکی از سورفکتانت های در دسترس شاملSurvanta ،Curosurf  و یا Newfactan دریافت کردند، انجام شد. سن دریافت سورفکتانت، طول مدت استفاده از رسپیراتور، فراوانی مرگ و میر، بیماریهای زمینه ای و بروز عوارضی چون پنوموتوراکس، عفونت بیمارستانی، خونریزی ریوی و مجرای شریانی باز در این نوزادان بررسی شد.یافته ها: از 213 نوزاد که تحت درمان با سورفکتانت قرار گرفتند، بیماری زمینه ای که منجر به دریافت سورفکتانت شد در 178 نوزاد (%83.56) سندرم دیسترس تنفسی، 18 نوزاد (%8.45) پنومونی، 13 نوزاد (%6.10) سندرم آسپیراسیون مکونیوم و 4 نوزاد (%1.87) فتق مادرزادی دیافراگم بود. میانگین سن حاملگی بیماران 32.32±3.8 هفته و میانگین وزن آنها 1970±875 گرم بود. میانگین سن دریافت سورفکتانت 7.3±3.2 ساعت بعد تولد و میانگین زمان استفاده از رسپیراتور 4.05±3.9 روز بوده است. در %42.48 موارد پنوموتوراکس، %6.05 سپسیس ثانویه،%3.67  مجرای شریانی باز و %3.42 خونریزی ریوی مشاهده شد. کلا 85 مورد مرگ نوزاد اتفاق افتاد که از %48.87 در سالهای اولیه مطالعه به 24.88% در دو سال آخر مطالعه کاهش یافته است (p=0.003).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سندرم دیسترس تنفسی نوزادان فراوان ترین بیماری زمینه ای، نیازمند درمان جایگزینی با سورفکتانت بوده و میزان بقای نوزادانی که درمان جایگزینی سورفکتانت دریافت نمودند، بیشتر گردید.

سابقه و هدف: با توجه به اینکه در 20-10 درصد کودکان مبتلا به صرع علیرغم درمان مناسب همچنان حملات تشنجی ادامه می یابد. این مطالعه به منظور بررسی فاکتورهای موثر در پاسخ درمانی کودکان با صرع مقاوم به درمان، مراجعه کننده به بیمارستان مفید انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 150 کودکی که با صرع مقاوم به درمان به بیمارستان کودکان مفید تهران طی یک سال مراجعه کردند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و کلینیکال، سابقه بیماران، تعداد و نوع داروهای مصرفی، نوع تشنج و وضعیت پاسخ درمانی از طریق پرسش از والدین و مراجعه به پرونده بیماران ثبت گردید. موارد بدون تشنج به مواردی اطلاق شد که بیمار برای حداقل یکسال، حمله تشنجی نداشت و کاهش بیش از %50 در فرکانس یا مدت تشنجات، کنترل نسبی در نظر گرفته شد و ارتباط پاسخ درمانی با متغیرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران 83.58±51.14 ماه بود. 65 نفر (%43.3) دختر و 85 نفر (%56.7) پسر بودند. 49 بیمار (%32.7) صرع ایدیوپاتیک و 91 بیمار (%57.6) صرع سمپتوپاتیک داشتند. عدم پاسخ در 74 بیمار (%49.3) و پاسخ نسبی در 20 بیمار (%13.3) مشاهده گردید و 56 نفر (%37.3) سرانجام به داروهای ضدتشنج پاسخ داده بودند. اختلاف معنی داری بین پاسخ به درمان بیماران صرع سمپتوماتیک و صرع ایدیوپاتیک وجود داشت (p=0.049) اختلاف معنی داری بین پاسخ به درمان با متغیرهای زمینه ای جنس، نسبت فامیلی والدین، ایکتر و آسیفکسی نوزادی، سن حاملگی زمان تولد، میکروسفالی، تونیسیته عضلات، ارگانومگالی، سن شروع تشنجات و سابقه خانوادگی وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سمپتوماتیک بودن صرع، در پاسخ به درمان بیماران مقاوم تاثیر واضح داشته و باعث افزایش احتمال عدم پاسخ دهی به درمانهای طبی می گردد.

سابقه و هدف: پره اکلامپسی از بیماریهای شایع دوران حاملگی می باشد که با پروتئینوری و فشارخون بالا می تواند عوارض جدی و حتی مرگ و میر را برای مادر و نوزاد بهمراه داشته باشد. اختلال سلولهای اندوتلیال و التهاب نقش مهمی در مکانیسم پاتوفیزیولوژی پره اکلامپسی دارند. پاسخ التهابی سیستمیک سیستم ایمنی هم سیستمهای انعقادی و هم فییبرینولیتیک را درگیر می کند. لذا این مطالعه به منظور تعیین ارتباط فیبرینوژن و CRP بعنوان واسطه های پاسخ التهابی با شدت پره اکلامپسی انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 44 خانم باردار سالم، 35 مورد پره اکلامپسی خفیف و 19 مورد پره اکلامپسی شدید مراجعه کننده به بیمارستان شهید یحیی نژاد بابل با حاملگی اول، تک قلو، سن بالای 15 سال و سن حاملگی بین 40-30 هفته که طی یک هفته قبل از نمونه گیری نیز بتامتازون دریافت نکرده بودند، انجام شد. تشخیص پره اکلامپسی بر اساس BP≥140.90 و پروتئینوری Trace و بیشتر بود. نمونه خون از همه بیماران جهت اندازه گیری CRP و فیبرینوژن گرفته شد و به آزمایشگاه واحد فرستاده شد. سپس گروهها با هم مقایسه شدند.یافته ها: میانگین CRP بین گروه کنترل (2.28±0.81) و پره اکلامپسی خفیف (4.91±5.99) اختلاف معنی داری داشت ( (p=0.03درحالی که اختلاف معنی داری بین میانگین CRP گروه کنترل (2.28±0.81) و پره اکلامپسی شدید (3.8±3.05) وجود نداشت. میانگین فیبرینوژن در گروه کنترل (360.5±62.35) با پره اکلامپسی خفیف (344.71±65.07) و پره اکلامپسی شدید (340.95±78.62) اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد کهCRP در بیماران پره اکلامپسی خفیف نسبت به گروه کنترل افزایش داشته ولی ارتباط معنی داری بین سطح فیبرینوژن با پره اکلامپسی خفیف و شدید مشاهده نگردید.

سابقه و هدف: دیابت یکی از مشکلات عمده بهداشت عمومی در جهان معاصر است که نیازمند مشارکت بیمار در فرآیند درمان می باشد و فرد دیابتی نقش محوری در کنترل این بیماری دارد. این مطالعه به منظور بررسی رفتارهای مراقبت از خود و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 201 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاههای دیابت شهر بابل که به روش نمونه گیری آسان انتخاب شده بودند، انجام شد. اطلاعات بر مبنای پرسشنامه (Summary of diabetes  Self Care Activities) SDSCA که از 105- 0 امتیاز دارد در دو بخش مشخصات فردی (سن، جنس، قد، وزن، تحصیلات، شغل، وضعیت تاهل، ...) و رفتارهای مراقبت از خود (مصرف دارو، رژیم غذایی، ورزش، خود کنترلی قند خون، مراقبت از پا)، جمع آوری و مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از افراد مورد مطالعه، 166 نفر (%82.6) زن و 35 نفر (%17.4) مرد بودند. میانگین سن آنها 50.61±11.11 سال بود. 151 نفر (%75.1) از بیماران خانه دار و 174 نفر (%86.6) آنان متاهل بودند. 83 نفر (%41.3) از بیماران رژیم غذایی مناسب را اصلا رعایت نکرده و تنها 47 نفر (%23.4) آنان در همه ایام هفته رژیم غذایی مناسب را رعایت کردند. 59 نفر (%29.4) از بیماران طی هفته گذشته فعالیت فیزیکی (توصیه شده) نداشته، 152 نفر (%75.6) از بیماران قند خون خود را طبق برنامه پیشنهادی کنترل نکرده و 66 نفر (%32.8) از آنها فقط یکبار در هفته قند خون خود را کنترل کردند. افراد با تحصیلات بالاترمراقبت از پا (p=0.000) و فعالیت بدنی ((p=0.02 بهتر داشته اند. افرادیکه رفتارهای مراقبت از خود بهتری داشتند نتایج قندخون ناشتا (p=0.000)و میزان  (p=0.01) BMIآنها کمتر بوده است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که افراد بی سواد و کم سواد جامعه نیازمند توجه بیشتری می باشند و باید جهت ارتقا رفتارهای مراقبت از خود، برای آنها برنامه های آموزشی مناسب در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: سردرد شایع ترین سندرم درد است. حدود 90 درصد افراد حداقل یکبار در سال دچار حمله سردرد می شوند. از آنجاییکه سردرد شدید و ناتوان کننده در 40 درصد افراد کل جهان وجود دارد، این مطالعه به منظور تعیین شدت سردرد و داروهای مورد تقاضای بیماران مبتلا به سردرد مراجعه کننده به داروخانه های شبانه روزی شهرستان بابل انجام گردید.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 300 بیمار مبتلا به سردرد مراجعه کننده به داروخانه شبانه روزی شهرستان بابل در سال 1387 انجام شد. برای تمام افراد دو پرسشنامه تکمیل گردید. در پرسشنامه اول اطلاعات دموگرافیک و نظرات بیمار در ارتباط با سردرد و داروهای مورد استفاده و پرسشنامه دوم،(MIDAS) شدت درد بیمار بر اساس تعداد روزهای از دست رفته یا محدودیت فعالیت به دنبال سردرد در سه ماه تکمیل گردید که از 21- 0 امتیاز دارد و به چهار گروه ناتوانی جزیی (5- 0)، ناتوانی خفیف (10- 6)، ناتوانی متوسط (20- 11) و ناتوانی شدید (بالاتر از 21). تقسیم می شود، امتیازات هرسوال محاسبه و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در افراد مورد مطالعه 173 نفر (%57.67) متقاضی داروهای بدون نسخه و 127 نفر (%42.33) متقاضی داروهای نسخه ای بودند. شایعترین داروی بدون نسخه مورد درخواست ایبوپروفن (%48.55) و شایعترین داروی نسخه ای درخواستی دگزامتازون (%38.58) بود. 50 بیمار (%16.67) ناتوانی شدید، 87 بیمار (%29) ناتوانی متوسط، 117 بیمار (%39) ناتوانی خفیف و 46 بیمار (%15.33) ناتوانی جزیی داشتند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که بیماران متقاضی دریافت داروهای بدون نسخه جهت درمان سردرد از شدت ناتوانی بالاتری نسبت به بیماران متقاضی داروهای نسخه ای برخوردار هستند بنابراین نقش پزشک داروساز در راهنمایی مراجعین به متخصص و دریافت نسخه از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

سابقه و هدف: مشکلات عضلانی از مهم ترین عوارض داروهای استاتین می باشد که بصورت میالژی، میوپاتی و رابدومیولیز بروز می نماید. از آنجاییکه از استاتین ها جهت کاهش لیپیدهای سرم بمنظور پیشگیری از ایجاد و پیشرفت آترواسکلروز، عوارض قلبی عروقی و حوادث عروقی مغز استفاده می شود لذا بطور معمول در ترکیب با سایر داروهای ضد فشار خون و ضد آنژین بکار گرفته می شوند. در اینجا یک مورد رابدومیولیز بدنبال مصرف همزمان استاتین و دیازپام معرفی می گردد.گزارش مورد: بیمار مرد 80 ساله ای است که با کاهش سطح هوشیاری به بخش اورژانس بیمارستان شهید یحیی نژاد مراجعه کرد. در سابقه بیمار مصرف توام دیلتیازم و لووستاتین 40 میلی گرم روزانه سه روز قبل از عارضه ذکر می شود. بر اساس شرح حال، معاینات بالینی و آزمایشات انجام شده با توجه به هیپرکالمی و برادی آریتمی و کلاپس عروقی تشخیص رابدومیولیز مسجل گردید. طی اقدامات انجام شده در جریان احیا، ضمن درمان هیپرکالمی شرایط بحرانی همودینامیک و آریتمی اصلاح شد و پس از طی دوران نقاهت بدون عارضه و معلولیت بیمار در کمال سلامت مرخص گردید.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مصرف همزمان داروهای استاتین و دیلتیازم می تواند بالقوه منجر به عوارض شدید گردد. با تاکید بر رعایت اصول فارماکولوژی در تجویز داروهای استاتین و اجتناب از تجویز همزمان با دیلتیازم خصوصا در سنین بالا می توان از عوارض دارویی جلوگیری کرد.