علوم زیستی ورزشی
سال:1391 | دوره:- | شماره:12 |تعداد مقالات:7

هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر سن و جنس بر ریکاوری فشارخون پس از یک وهله فعالیت وامانده ساز در مردان و زنان سالم غیرورزشکار است. به این منظور 60 آزمودنی سالم بدون هیچ نوع سابقه بیماری (به ویژه بیماری فشارخونی) و سابقه مصرف دارو و مکمل، در شش گروه جداگانه جایگزین شدند. گروه اول: 10 مرد 20 تا 30 ساله؛ گروه دوم: 10 زن 20 تا 30 ساله؛ گروه سوم: 10 مرد 30 تا 40 ساله؛ گروه چهارم: 10 زن 30 تا 40 ساله؛ گروه پنجم: 10 مرد 40 تا 50 ساله؛ گروه ششم: 10 زن 40 تا 50 ساله. بلافاصله قبل از آزمون، ضربان قلب و فشارخون افراد دو بار (بعد از 10 و 15 دقیقه استراحت) در وضعیت نشسته روی دوچرخه کارسنج اندازه گیری شد. در طول آزمون، ضربان قلب و فشارخون (با استفاده از دستگاه اندازه گیری فشارخون) به فاصله دو دقیقه اندازه گیری شد. پروتکل آزمون از سه دقیقه گرم کردن در بار کاری 50 وات روی دوچرخه کارسنج شروع شده و در هر دقیقه 20 وات به بار کاری اضافه می شد تا زمانی که آزمودنی ها به خستگی قابل تحمل برسند. سپس ضربان قلب و فشارخون در اولین دقیقه پس از آزمون اندازه گرفته شد و هر دو دقیقه این اندازه گیری ادامه یافت تا لحظه ای که این دو متغیر به سطح قبل از آزمون رسیدند (در دقایق 1، 3، 5، 7 و...). برای تعیین اثر سن و جنس بر ریکاوری فشارخون، از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و از آزمون تی مستقل برای مقایسه گروه ها استفاده شد. کلیه تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS16، در سطح معنی داری P<0.05، انجام گرفت. نتایج نشان داد بین زمان ریکاوری فشارخون، در سه رده سنی زنان سالم غیرورزشکار، تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05)، در حالی که بین زمان ریکاوری فشارخون، در سه رده سنی مردان سالم غیرورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده شد (P£0.05). همچنین بین زمان ریکاوری فشارخون، در زنان و مردان سالم غیرورزشکار، در سه رده سنی تفاوت معنی داری مشاهده شد (P£0.05). با توجه به اینکه، پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز، اثر جنس بر ریکاوری فشارخون مشاهده شد، به مربیان و پزشکان توصیه می شود که در فعالیت ها و بررسی عملکرد غیرورزشکاران، این موضوع را در نظر بگیرند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر فعالیت ورزشی مقاومتی دایره ای کوتاه مدت بر محور ترشحی GH/IGF-I در دانشجویان مرد سالم است. 27 دانشجوی مرد با میانگین و انحراف استاندارد سن 21.40±1.78 سال، قد 1.72±0.45 سانتی متر و وزن 68.85±5.39 کیلوگرم انتخاب و به صورت تصادفی ساده به سه گروه 9 نفری فعالیت ورزشی مقاومتی دایره ای با شدت های 40، 60 و 80 درصد 1RM تقسیم شدند. برنامه مقاومتی دایره ای شامل 10 مرحله بود. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون های ANOVA یک سویه و t زوجی و نرم افزار SPSS انجام گرفت. فعالیت ورزشی مقاومتی دایره ای در همه شدت ها تاثیر معنی داری بر GH داشت. همچنین برنامه مقاومتی با شدت 40 درصد بر IGF-I تاثیر معنی داری داشت. نتایج این پژوهش نشان داد شدت یک جلسه ورزش مقاومتی دایره ای می تواند تاثیرات فزاینده و متفاوتی بر GH وIGH-I  داشته باشد.

امروزه تحقیقات در حوزه فیزیولوژی ورزش گسترش زیادی یافته است. بسیاری از تحقیقات تلاش می کنند تا پاسخ ها و سازگاری های بدن به تمرین یا فعالیت بدنی را تشریح کنند. در بسیاری از موارد به علت محدودیت های قانونی و اخلاقی، انسان مدل مناسبی برای مطالعه این سازوکارها نیست. در چنین شرایطی حیوانات آزمایشگاهی به ویژه موش های صحرایی و سوری الگوی مناسبی برای این تحقیقات به شمار می روند. تردمیل وسیله مناسبی برای نیل به این هدف است. با استفاده از تردمیل می توان به راحتی مدت، شدت و نوع تمرین را دستکاری کرد. بنابراین هدف از این پژوهش طراحی و ساخت مدل جدید و اصلاح شده تردمیل ویژه جوندگان آزمایشگاهی است. تردمیل ساخته شده مزایایی در مقایسه با نمونه های داخلی و خارجی دارد که از آن جمله می توان به 12 محفظه بودن، قابل برنامه ریزی کامپیوتری بودن، جا به جایی و حمل نسبتا آسان، کارکردن آسان، وزن سبک، شیب مثبت و منفی، دامنه سرعت صفر تا 100 متر بر دقیقه، شوکر دستی و اتومات، ارزان بودن و تکیه بر دانش و توان داخلی اشاره کرد.

این پژوهش با هدف تعیین شیوع مصرف مکمل های غذایی و دیگر عوامل موثر بر مصرف مکمل ها در ورزشکاران شهر تبریز انجام گرفت. به این منظور، 150 ورزشکار رشته های مختلف ورزشی در پژوهش حاضر شدند. پرسشنامه ای با 17 سوال برای بررسی رشته و سابقه ورزشی، دلایل مصرف و منبع اطلاعات و مراکز تهیه مکمل ها به کار برده شد. در زمان اجرای پژوهش 45 درصد ورزشکاران حداقل یک مکمل مصرف می کردند و 21 درصد آنان سابقه مصرف مکمل های غذایی را داشتند. رایج ترین مکمل های مصرفی، کراتین، مکمل های پروتئینی و مولتی ویتامین بود. تامین نیازهای تغذیه ای اصلی ترین دلیل مصرف مکمل ذکر شد. مصرف مکمل در رشته های مختلف ورزشی به طور معناداری متفاوت بود. 34 درصد آزمودنی ها، مربیان را بهترین منبع کسب اطلاعات در مورد مکمل ها دانسته اند. اغلب این ورزشکاران داروخانه را مرکز تهیه مکمل های مورد نیاز خویش عنوان کردند. یافته های این پژوهش با نتایج دیگر پژوهش ها همسوست و بیانگر شیوع زیاد مصرف مکمل های غذایی در ورزشکاران است.

اسفنگوزین-1-فسفات(S1P)  یک اسفنگولیپید بیواکتیو مشتق از پلاکت ها می باشد که در تنظیم، تکثیر، تمایز، هایپرتروفی، مقابله با مرگ برنامه ریزی شده سلولی و فعال سازی سلول های ماهواره ای نقش دارد. هدف این تحقیق بررسی اسفنگوزین-1-فسفات(S1P)  به عنوان یک فاکتور رشدی در پاسخ به تمرین مقاومتی در موش صحرایی نر نژاد ویستار است. در این تحقیق از 12 موش صحرایی 8 هفته ای نر نژاد ویستار (250-190 گرم) استفاده شد. بعد از یک هفته آشناسازی، حیوانات به صورت تصادفی به گروه های کنترل (N=12) و تجربی (N=12) تقسیم شدند. نردبان مقاومتی یک متری با فاصله میله های 2 سانتی متری با شیب 85 درجه به عنوان وسیله تمرین مقاومتی و وزنه های متصل شده به دم حیوان به عنوان مقاومت استفاده شد. مقدار S1P در لایه کلروفرم به وسیله دستگاه HPLC اندازه گیری شد. به منظور بررسی بیان ژن از تکنیک Real-Time PCR استفاده شد. بیان ژن هایS1P1 ، S1P2، S1P3، MyoD، Myogenin در عضله تندانقباض تاکننده بلند انگشت پا (FHL) و عضله کندانقباض نعلی(SOL)  بررسی شد. نتایج نشان داد تمرین مقاومتی محتوای S1P پلاسما (p=0.001) را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. به علاوه، تمرین مقاومتی موجب افزایش بیان ژن گیرنده S1P1 در عضلهFHL (p=0.001) و SOL(p=0.000)، S1P2 در عضلهFHL (p=0.000) و SOL (p=0.603)، S1P3 در عضله FHL (p=0.021) و SOL (p=0.009)، MyoD در عضله FHL (p=0.000) و SOL (p=0.001)، میوژنین در عضله FHL (p=0.000) و SOL (p=0.000) گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل شد. همبستگی مثبت معناداری بین مقدار S1P پلاسمایی گروه تمرین کرده و بیان ژن MyoD مشاهده شد. همبستگی معناداری بین بیان ژن گیرندهS1P1  و بیان ژن MyoD در هیچ یک از گروه ها و عضلات مشاهده نشد (p>0.05)، اما همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندهS1P1  و بیان ژن میوژنین مشاهده شد. همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندهS1P2 و بیان ژنMyoD  وجود دارد. همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندهS1P3  و بیان ژن MyoD مشاهده شد. تمرین مقاومتی می تواند مقدارS1P  در سطح پلاسما و گیرنده های سطح سلولی آن را افزایش دهد. با توجه به نقش ساختاری و عملکردی این اسفنگولیپید و گیرنده هایش و افزایش آنها به دنبال یک دوره تمرین مقاومتی، شاید یکی از مسیرهای سیگنال دهی در سازگاری عضلانی محسوب شود.

عملکرد قلبی در حین فعالیت ورزشی نقش مهمی در ظرفیت ورزشی دارد. هدف از این تحقیق بررسی تغییرات همودینامیکی جریان خون در آستانه بی هوازی و نقش آن در ظرفیت ورزشی است. 24 بیمار مبتلا به اختلال عروق کرونر به صورت داوطلبانه به دو گروه تجربی (n=12) و کنترل (n=12) تقسیم شدند. گروه تجربی در تمرینات نوتوانی قلبی به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه و 40 تا 60 درصد از یک تکرار بیشینه شرکت کردند. تغییرات همودینامیکی در آستانه بی هوازی در ابتدا و 48 ساعت پس از پایان برنامه با روش امپدانس کاردیوگرافی بررسی شد. نتایج نشان داد که تمرین موجب افزایش معنی دار آستانه بی هوازی، اکسیژن مصرفی فلات و برخی از پاسخ های همودینامیکی در آستانه بی هوازی می شود. نتایج نشان داد که تمرینات نوتوانی قلبی با بهبود پاسخ های همودینامیکی موجب بهبود آستانه بی هوازی در بیماران مبتلا به اختلال عروق کرونر می شود.

هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر مصرف کوتاه مدت دو نوشیدنی بر عملکرد استقامتی دانشجویان پسر ورزشکار بود. به این منظور، پس از تکمیل پرسشنامه تندرستی و فعالیت بدنی، از میان افراد واجد شرایط، 10 نفر از دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه تهران (با میانگین سنی 22.4±2.07 سال، قد 180.8±7.67 سانتیمتر و وزن 74.18±8.52 کیلوگرم) به صورت تصادفی انتخاب شدند و سه جلسه آزمون بروس را به فاصله چهار روز از یکدیگر انجام دادند. در هر جلسه با طرح دوسوکور، به طور تصادفی و در شرایط یکسان، 6 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دارونما، ردبول و هایپ، 40 دقیقه قبل از آزمون مصرف و پس از ثبت ضربان قلب استراحت و سپس 5 دقیقه گرم کردن، آزمون بروس انجام شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD نشان داد در گروه ردبول و هایپ افزایش معنی داری در VO2max (P=0.001) و زمان درماندگی (P=0.000) مشاهده شد، اما بین این دو گروه تفاوت معنی داری بین ضربان قلب پیش آزمون (P=0.592) و پس آزمون (P=0.029) مشاهده نشد. در نتیجه، به نظر می رسد مصرف کوتاه مدت دو نوشیدنی انرژی زای ردبول و هایپ احتمالا اثر ارگوژنیکی بر عملکرد استقامتی دانشجویان پسر ورزشکار دارد.