فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1389 | دوره:14 | شماره:3 |تعداد مقالات:20

مقدمه: مطالعات الکتروفیزیولوژیک ارتباط بین مراحل پیری و خواص هدایتی و تحریک ناپذیری گره ای را نشان داده اند هدف از مطالعه حاضر مشخص شدن اثرات پیری گره ای بر رفتار دینامیک ثبت پتانسیل میدانی گره دهلیزی بطنی در زمان فیبریلاسیون دهلیزی در خرگوش می باشد.روش ها: خرگوش های نر نیوزلندی در دو گروه (نوزاد 2 هفته و بالغ 12 هفته) طبقه بندی شدند (14=N). ثبت خارج سلولی پتانسیل میدانی با استفاده از الکترودهای نقره انجام شد. پروتکل های تحریکی از پیش تعریف شده (فیبریلاسیون دهلیزی و ناحیه پنهان و هدایت پنهان) جهت تعیین خواص الکترو فیزیولوژیک گره بکاربرده شدند. تمام نتایج به صورت میانگین ± خطای استاندارد گزارش شده است.یافته ها: نتایج تحقیق بیانگر کاهش میانگین ضربان های بطنی در زمان فیبریلاسیون دهلیزی در گروه نوزاد می باشد (198.6±13.1 – 229.1±8.3 میلی ثانیه) همچنین توزیع منحنی هدایت بطنی بیانگر یک توزیع دو قله ای در گروه نوزاد و توزیع تک قله ای در گروه بالغ می باشد. اندازه گیری ناحیه پنهان در سرعت های متفاوت بیانگر کاهش معنی دار ناحیه پنهان در گروه نوزاد نسبت به گروه بالغ بوده و افزایش ناحیه پنهان همزمان با افزایش سرعت ضربان های بطنی در گروه نوزاد از بین می رود (5±3.3 – 12.2±6.3 میلی ثانیه).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داده است که رفتار دینامیک الکتروفیزیولوژیک حفاظتی گره دهلیزی بطنی در زمان فیبریلاسیون دهلیزی در خرگوشهای نوزاد کمتر از خرگوشهای بالغ می باشد که علت آن می تواند تغییر در ناحیه پنهان و تحریک ناپذیری باشد.

مقدمه: شواهد حاکی از آن است که در بیماریهای نورودژنراتیو، آپیتوز با واکنشهای التهابی مقارن است. نقش بهبودبخشی و یا تخریبی آپیتوز در التهاب عصبی نامعلوم است. بنابراین روشن شدن این مطلب می تواند در مدیریت بیماریهای نورودژنراتیو موثر باشد. از آنجا که TNFa می تواند هم آپیتوز و هم توان زیستی سلولها را به ترتیب توسط کاسپاز و فعال شدن NFkB را القا کند، این سوال که اگر تعادل بین این دو مسیر توسط مهار آپیتوز به هم بخورد چه رخ می دهد، مطرح می شود.روش ها: در این مطالعه به منظور القای التهاب عصبی در هیپوکمپ از تزریق محلول مونومر آمیلوئید بتا (Ab) به کورتکس پری فرونتال رتهای نر از نژاد ویستار استفاده شد. پس از تزریق، میزان TNFa و کاسپاز 3 توسط وسترن بلات تعیین شد. در گروهی دیگر پس از تزریق Ab تجویز مزمن داخل بطنی مهار کننده های کاسپاز شامل z-VAD- fmk و z-DEVD-fmk به مغز به منظور مهار کاسپاز 3 صورت گرفت. برای بررسی عواقب مهار آپیتوز، فعالیت NFkB توسط وسترن بلات ارزیابی شد.یافته ها: پس از تزریق Ab به کورتکس پری فرونتال، افزایش TNFa و کاسپاز 3 به ترتیب به عنوان سیتوکین التهابی و مارکر آپیتوز دیده شد (به ترتیب P<0.001 و P<0.0001). پس از مهار کاسپاز3، سطح NFkB هسته ای کاهش و سطح NFkB سیتوزولی افزایش یافت که این تغییرات از لحاظ آماری در مقابل گروهی که تنها تزریق Ab داشتند معنی دار بود (به ترتیب P<0.001 و P<0.05).نتیجه گیری: احتمالا مهار کاسپاز به عنوان عامل آغازگر آپیتوز، از طریق کاهش فعالیت NFkB، سلولها را در قبال افزایش غیر طبیعی توان زیستی و تکثیرشان حفاظت می کند.

مقدمه: رهایش سیتوکین های پیش التهابی به دنبال جراحت تروماتیک مغزی (TBI) علت عمده خیز مغزی می باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی تغییرات غلظت مغزی سیتوکین های پیش التهابی IL-1b،IL-6 ،TNF-a ،TGF-b  بعد از مصرف دوزهای مختلف استروژن و پروژسترون 6 و 24 ساعت بعد از TBI می باشد.روش ها: در این مطالعه موش های صحرایی ماده شامل 14 گروه که 4 گروه، کنترل و شم و 10 گروه باقیمانده بعد از برداشتن دو طرفه تخمدان و ایجاد ضربه مغزی متوسط و منتشر به روش مارمارو به جزء گروه های TBI، نیم ساعت بعد از ضربه استروئیدهای جنسی یا حلال آن ها مصرف شد و غلظت سیتوکین ها 6 و 24 ساعت بعد از ضربه اندازه گیری شد.یافته ها: در ساعت 6، IL-1b توسط دوز زیاد استروژن (E2) و اندک پروژسترون (P1) به ترتیب 52.8% و 79.2% افزایش و IL-6 و TNF-aتوسط دوز زیاد پروژسترون 45.9 (P2) کاهش یافتند. در ساعت 24، IL- 1b توسط دوز اندک استروژن (E1 ) و E2 به ترتیب 27.5% و 27%، IL-6 توسط P1 و E1 به ترتیب 20.5% و 47% کاهش و TNF-a توسط %48.5 E2 افزایش نشان دادند. اگر چه در ساعت 6، فقط 3.37 E1 برابر TGF-b را افزایش داد، اما در ساعت 24، دوزهای مختلف دو استروئید TGF-b را افزایش دادند.نتیجه گیری: استروژن و پروژسترون ممکن است اثر ضد خیز مغزی خود را از این طریق تغییر سیتوکین های پیش التهابی در فاز حاد یا تاخیری بعد از TBI اعمال کنند.

مقدمه: اثرات درمانی استفاده از تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) در بیماران مبتلا به صرع مقاوم به درمان در حال مطالعه است. یکی از مکانیسم های عمل LFS فعال کردن گیرنده هایی است که به پروتیین های Gi مرتبط هستند، در این تحقیق تغییر بیان پروتیین های RGS4 و RGS10، به دنبال ایجاد اثرات ضد تشنجی LFS بررسی شد.روش ها: حیوانات با روش کیندلینگ سریع با تحریکات الکتریکی مسیر پرفورنت کیندل شدند. LFS هر روز پس از اتمام تحریک کیندلینگ اعمال می شد. بعد از اتمام ثبت ها از ناحیه شکنج دندانه دار نمونه برداری شد و با روش وسترن بلات تغییر بیان پروتیین های RGS4 وRGS10 LFS  بررسی شد.یافته ها: اعمال LFS به مسیر پرفورنت روند کیندلینگ را به طور بارزی به تاخیر انداخت و تعداد تحریکات لازم برای رسیدن به هر یک از مراحل مختلف تشنج را افزایش داد. همچنین به دنبال اعمال LFS مدت زمان امواج تخلیه های متعاقب به طور معنی داری کاهش یافت. اعمال LFS پس از تحریکات کیندلینگ بیان پروتیین های RGS4 و RGS10 راکاهش داد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد LFS اثر ضد تشنجی معنی داری بر تنشجات القا شده توسط کیندلینگ مسیر پرفورنت دارد. اعمال LFS پس از تحریکات کیندلینگ بیان RGS4 و RGS10 را کاهش داد. بنابراین، با کاهش بیان این پروتیین ها مسیرهای داخل سلولی مرتبط با Gi مدت زمان بیشتری فعال می مانند.

مقدمه: نارسائی در ترمیم زخم در بیماران دیابتی یک مشکل کلینیکی بزرگی محسوب می شود؛ که با بیماری و مرگ بسیاری همراه است. با توجه به نقش مثبت استروژن بر عروق زائی، اپیتلیالی شدن و تکثیر سلول، در این مطالعه اثر احتمالی استروژن بر ترمیم زخم در موش های نر دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: این مطالعه بر روی موش نر نژاد ویستار با وزن 20±200 انجام گرفت که به دو گروه سالم و دیابتی تقسیم شدند. هر گروه به سه زیرگروه کنترل، شاهد و تست تقسیم بندی شده ﺍند. در کلیه گروه ها یک زخم مدور با قطر 1.5cm بر سطح پشتی موش های سالم و دیابتی (القا شده توسط استروپتوزوتوسین) ایجاد گردید. در زیرگروه تست، روزانه µg/sc 10 استرادیول بنزوات به مدت 28 روز تزریق گردید و در زیرگروه شاهد، حلال دارو استفاده شد در حالیکه زیرگروه کنترل هیچ ماده ای دریافت نکرد. اندازه زخم و ارزیابی پاتولوژی در روزهای 3، 5، 7، 14، 21 و 28 مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در بررسی ماکروسکوپیک، زخم های گروه دیابتی در مقایسه با گروه سالم ترمیم دیرتری داشته و در زیرگروه تست در موش های سالم و دیابتی التیام زخم از روز 7 به بعد تغییر چشمگیری داشته است (p<0.05). در بررسی میکروسکوپیک میزان تشکیل مجدد بافت پوششی، تشکیل بافت جوانه ای و عروق جدید مورد ارزیابی نیمه کمی قرار گرفت. در تمامی موارد زیرگروه تست پیشرفت محسوسی نسبت به زیر گروه شاهد نشان داده است.نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از این تحقیق، استروژن می تواند ترمیم ناقص زخم های دیابتی را بهبود بخشیده و سرعت و ساختار زخم را تحت تاثیر قرار دهد.

مقدمه: استرادیول استروئید نورواکتیوی است که در نواحی مغزی متعددی از جمله لوکوس سرولئوس (LC) یافت می شود. استرادیول درک درد را از طریق اتصال به گیرنده های استروژنی و نیز واکنش آلوستریک با گیرنده های غشایی دیگر مثل گیرنده های گلوتاماتی و GABAA تعدیل می نماید. LC در تعدیل پایین رو و نورآدرنرژیک درد نقش دارد.روش ها: برای مطالعه اثر -17b استرادیول در تعدیل درد حاد و مداوم و مکانیسم اثر آن٬ فرمالین به پنجه پای موش های صحرایی نر تزریق شد. پاسخ های القا شده با فرمالین شامل مدت زمان لیسیدن وخم کردن پای ملتهب و تعداد تکان های ناگهانی آن به مدت 60 دقیقه پس از تزریق 50 میکرولیتر فرمالین 2% ثبت شد. همچنین، بیان ژن های زیرواحدهای a2 و g1 گیرنده GABAA با استفاده از تکنیک RT-PCR بررسی گردید.یافته ها: نتایج مطالعه اخیر نشان داد که تزریق -17b استرادیول به داخل LC، فاز دوم درد القا شده با فرمالین را کاهش داد ولی اثری روی فاز اول آن نداشت (P<0.05). آنتاگونیست گیرنده GABAA (بیکوکولین) اثر ضد دردی ناشی از -17b استرادیول را به حالت پایه برگرداند، ولی میزان بیان ژن های زیرواحدهای a2 و g1 گیرنده GABAA تغییر معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت که اثر بی دردی -17b استرادیول روی درد التهابی القا شده با فرمالین احتمالا از طریق گیرنده های غشایی GABAA وساطت می شود ولی این اثر در سطح بیان ژن زیرواحدهای این گیرنده اعمال نمی شود.

مقدمه: کتوپروفن داروی ضد التهاب غیر استروئیدی و مهارکننده انتخآبی سیکلواکسیژناز یک می باشد. با توجه به اینکه در مطالعات قبلی ما اثرات ضد تشنجی فلونکسین مگلومین بعنوان مهار کننده غیرانتخابی آنزیم سیکلواکسیژناز به اثبات رسید، لذا پژوهش حاضر به منظور بررسی نقش مهار کننده انتخآبی آنزیم سیکلواکسیژناز یک (کتوپروفن) بر درمان صرع ناشی از PTZ به انجام رسیده است.روش ها: در این تحقیق موش های صحرایی نر (200±20 g) قبل از تجویز داخل صفاقی پنتیلن تترازول (PTZ) (80 mg/kg) برای القا تشنج، تحت تزریق داخل بطنی مغزی سالین یا کتوپروفن (µg 25، µg 50 و µg 100) قرار گرفتند. سپس امتیاز تشنجی (Seizure Score) و زمان بروز هر یک از مراحل تشنج در مدت زمان 20 دقیقه پس از تجویز PTZ ثبت گردید. یافته های حاصل از اندازه گیری مذکور با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون ناپارامتری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد تزریق دوز 50 میکروگرم از کتوپروفن زمان لازم برای شروع تشنج های سطحی القا شده توسط PTZ را در مقایسه با گروه کنترل بطور معنی داری افزایش داد (P< 0.05). همچنین کتوپروفن با دوزهای 50 و 100 میکروگرم زمان لازم برای شروع تشنج های جنرالیزه را در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش داد (P< 0.05). هیچکدام از گروهها در مقایسه با گروه کنترل اثری بر امتیاز تشنجی (Seizure Score) نداشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل داروی کتوپروفن دارای خاصیت ضد تشنجی است.

مقدمه: کولیت زخمی (Ulcerative colitis) یک التهاب مزمن در روده بزرگ است. التهاب و زخم های لایه داخلی کولون در بیماران مبتلا به کولیت زخمی، به علائمی چون دردهای شکمی، اسهال و خونریزی مقعدی منجر می شود. مطالعات قبلی نشان داده است که Matricaria recutita دارای یک سری اثرات فیزیولوژیکی از قبیل اثرات ضد انقباضی، ضد نفخ، آنتی اکسیدانی و ضد التهابی می باشد. در این مطالعه اثر عصاره آبی این گیاه در مدل حیوانی القای کولیت به وسیله اسید استیک مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: 5 گروه 7 تایی از موش های صحرایی نر بالغ نژاد NMRI درمحدوده وزنی 280-230 گرم مورد آزمایش قرار گرفتند. 3 گروه، دوزهای متفاوت عصاره آبی بابونه (  30mg/kgو 20 ،10) و گروه چهارم حلال را از راه خوراکی دریافت کردند. آخرین گروه، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. برای القا کولیت، موش های صحرایی به مدت 36 ساعت در حالت گرسنگی نگهداری شدند و سپس تحت یک بی هوشی خفیف با اتر، میزان 2 میلی لیتر اسید استیک 4 درصد از طریق مقعد وارد کولون گردید. 24 ساعت بعد، مشاهدات ماکروسکوپی مدفوع علائم کولیت را نشان داد.یافته ها: در این مطالعه عصاره آبی بابونه با دوزهای (mg/kg 30 و 20) بطور معنی داری موجب کاهش نسبت وزن به طول کولون گردید. همچنین بالاترین دوز عصاره (mg/kg 30) توانست شدت و میزان التهاب را کاهش دهد. مطالعات هیستوپاتولوژی از مقطع کولون نشان داد که اثر درمانی عصاره آبی بابونه در دوزهای30 mg/kg  و 20 ،10 همراه با افزایش دوز کامل تر می شود.نتیجه گیری: می توان نتیجه گیری کرد که عصاره آبی بابونه در درمان کولیت زخمی در این مدل موثر بوده و شاخص های التهابی و زخمی کولیت زخمی را به صورت معنی داری کاهش داده است.

مقدمه: تزریق داخل صفاقی عصاره آبی گیاه شبنم خورشید سبب القا بی دردی در هر دو مرحله آزمون فرمالین در موش های صحرایی می شود. القا بی دردی در مرحله حاد تحت کنترل فرایندهای مرکزی است و افزایش فعالیت هسته پاراژیگانتوسلولاریس (PGi) که یکی از مراکز کنترل درد مرکزی است، نمادی از القای بی دردی است. اثر تجویز این عصاره بر سرعت شلیک نورون های این هسته پس از القای درد فرمالین در موش های بیهوش در این پژوهش بررسی شد.روش ها: با روش ثبت تک واحدی خارج سلولی سرعت شلیک نورون های این هسته در 20 سر موش صحرایی نر بیهوش شده با داروی اورتان در گروه های: شاهد، عصاره دروزرا و سدیم سالیسیلات (.300 mg/kg, i.p) ثبت شد. فرمالین (%2) برای القای درد 30 دقیقه پس از هر درمان به کف پای موش ها تزریق شده و از هسته مخالف تزریق ثبت گرفته شد. داده ها توسط آزمون آماری Wilcoxon تحلیل شدند.یافته ها: تزریق عصاره (.mg/kg, i.p 0.05) در 66.6% از نورون ها شلیک نورونی را بطور معنی دار افزایش و در 16.6% آنها کاهش داد، ولی بر فعالیت 16.6% نورون ها تاثیر معنی داری نداشت (P<0.001). در حالی که تجویز سدیم سالیسیلات سرعت شلیک نورونی را در 50% از نورون ها بطور معنی دار کاهش داد (P<0.001).نتیجه گیری: عصاره این گیاه می تواند با افزایش تعداد نورون های با شلیک تشدیده شده در هسته PGi و افزایش خروجی این هسته در ایجاد بی دردی نقش داشته باشد. اما سدیم سالیسیلات نمی تواند از سد خون- مغز عبور کند.

مقدمه: اختلالات یادگیری و حافظه از موضوعات حاد در سندروم های انسانی است. بوپروپیون بعنوان مهار کننده باز جذب دوپامین و نورادرنالین و در مقام یک داروی ضد افسردگی، نشان داده شده است که بر روی یادگیری اثر می گذارد. این مطالعه برای بررسی اثر تزریق درون هیپوکامپی بوپروپیون بر روی یادگیری فعال احترازی طراحی گردید.روش ها: موش های صحرایی نژاد ویستار نر بالغ (250-200 گرم) برای بررسی رفتار یادگیری مورد استفاده قرار گرفتند. برای آزمایش یادگیری حیوانات از دستگاه یادگیری احترازی فعال استفاده شد. موش ها بطور تصادفی در شش گروه کنترل (بدون جراحی)، شم (با جراحی)، گروه vehicle (جراحی و تزریق نرمال سالین) و 3 گروه دارویی بوپروپیون (0.25 میلی گرم/میکرولیتر/1-2دقیقه)، (1.25 میلی گرم/5میکرولیتر/5دقیقه) و (2.5 میلی گرم/10میکرولیتر/10دقیقه) قرار گرفتند. ده روز بعد از گذاشتن کانول های هادی تزریق با جراحی استریوتاکسی در ناحیه CA1 هیپوکامپ، حیوانات هر روز طی دو جلسه شامل 20 تمرین بمدت 5 روز متوالی آموزش داده شدند. بوپروپیون 30 دقیقه قبل از هر جلسه آزمایش در درون هیپوکامپ تزریق می شد. تعداد عکس العمل های شرطی و زمان پاسخ برای ارزیابی اجرای یادگیری ثبت گردید.یافته ها: بررسی و تجزیه تحلیل نتایج نشان داد که تزریق بوپروپیون بویژه در دوز 1.25 میلی گرم، تعداد عکس العمل های شرطی بیشتر جلسات را بطور معنی داری کاهش می دهد (0.5>p).نتیجه گیری: تزریق بوپروپیون در داخل هیپوکامپ نه تنها بر روی اجرای یادگیری فعال احترازی اثر می گذارد، بلکه زمان تاخیر در پاسخ یا واکنش را نیز افزایش می دهد.

مقدمه: رگ زایی یا آنژیوژنر، به فرایند تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود گفته می شود. این فرایند در شرایط فیزیولوژیکی برای رشد و نمو طبیعی جنین، سیکل تولیدمثلی خانم ها و ترمیم زخم اهمیت دارد. علاوه بر این، در پیشرفت پدیده های پاتولوژیک و بروز بیماریهای مختلف به خصوص رشد تومور و متاستاز آن مهم است. به همین دلیل، مهار رگ زایی بعنوان یک عامل مکمل درمان های مرسوم سرطان مثل شیمی درمانی و پرتودرمانی، توجه محققان را به خود معطوف کرده است. مطالعات مختلف نشان داده که ترکیبات طبیعی بدست آمده از گیاهان بدون اینکه سمیت قابل توجه و عوارض جدی بر بافتهای طبیعی داشته باشند، به طور اختصاصی با تشکیل عروق جدید در تومورها مقابله می نمایند. علاوه بر این، مطالعات بسیاری نشان داده اند که عوامل موثر موجود در این ترکیبات طبیعی همچنین قادر به مهار تکثیر و رشد تومور از طریق دیگر مسیرهای فیزیولوژیک مثل مسیرهای پیام رسانی درون سلولی هستند. یافته ها همچنین نشان داده اند که بسیاری از غذاهای سنتی بخصوص غذاهای با منشا گیاهی، پتانسیل پیشگیری از حدود یک سوم سرطانها را دارند. بنابراین، مصرف رژیم غذایی غنی از مواد گیاهی می تواند از گسترش و پیشرفت بیماریهای مزمن مثل تومورهای بدخیم که گسترش و پیشرفت آنها با رگ زایی ارتباط دارد، جلوگیری کند.

مقدمه: استفاده از تمرینات ورزشی به همراه مکمل های گیاهی یکی از روشهای پیشنهاد شده برای کنترل چاقی و عوارض ناشی از آن می باشد که اثر آن به دلیل تنوع برنامه های تمرینی و مواد گیاهی مورد استفاده هنوز به روشنی ثابت نشده است. بر این اساس هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 10 هفته مصرف زنجبیل و تمرینات مقاومتی بر CRP و سایر عوامل خطرزای CVD در مردان چاق بود.روش ها: در یک مطالعه دو سو کور، 32 مرد چاق (BMI≥30) 18-32 سال، انتخاب و به طور تصادفی در 4 گروه هشت نفری شامل 1- زنجبیل، 2- تمرینات مقاومتی با مصرف دارونما، 3- تمرینات مقاومتی با مصرف زنجبیل و 4 دارونما قرار گرفتند. آزمودنی های گروه 1 و 3 به مدت 10 هفته روزانه یک گرم کپسول زنجبیل (زینتوما) دریافت نموده و آزمودنی های گروه های 2 و 3 در همین زمان تمرینات مقاومتی پیشرونده را انجام دادند. خون گیری پس از 12-10 ساعت ناشتایی شبانه در آغاز هفته اول و پایان هفته دهم جهت سنجش نیمرخ لیپیدی، مقاومت به انسولین و CRP اخذ شد. شاخص های ترکیب بدن و پیکره سنجی نیز به موازات خونگیری سنجیده شد.یافته ها: پس از 10 هفته در گروه تمرین با دارونما و تمرین با زنجبیل، کاهش معنی داری در شاخص های دورکمر، نسبت دور کمر به دور لگن، درصد چربی بدن، توده چربی، کلسترول تام و مقاومت به انسولین مشاهده شد (0.05>P) در حالیکه این شاخصها در دو گروه دیگر بدون تغییر باقی ماندند (0.05<P). بعلاوه کاهش معنی دار در غلظت CRP در تمامی گروهها به استثنای گروه دارونما مشاهده شد (0.05>P).نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده پیشنهاد می گردد تمرینات مقاومتی می تواند شیوه پیش گیرانه موثری در مهار عوامل خطرزای CVD در مردان چاق باشد، بعلاوه مصرف یک گرم زنجبیل علی رغم عدم تاثیر معنی دار بر نیمرخ لیپیدی و مقاومت به انسولین، ممکن است برای کاهش CRP در افراد چاق مفید باشد.