آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1388 | دوره:10 | شماره:2 (مسلسل 38) |تعداد مقالات:11

هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسی توزیع فشار کف پا در افراد بزرگسال سالم انجام گردید تا بر اساس آن معیار مناسبی در زمینه توزیع طبیعی فشار کف پا معرفی شود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی،80 مرد و زن با پای سالم از نمونه های در دسترس به صورت ساده انتخاب و با استفاده از دستگاه اندازه گیری فشار RS-Scan فشار کف پا در نه منطقه آناتومیکی هنگام ایستادن و راه رفتن اندازه گیری شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: مناطق پاشنه با31.43، سرهای استخوان های کف پایی دوم و سوم با 30.68 و 28.00 و انگشت شست با 23.51 نیوتن بر سانتی متر مربع دارای بیشترین فشار حین راه رفتن بوده و کمترین فشار در انگشت دو تا پنج و ناحیه میانی پا قرار داشت. میزان فشار استاتیک در ناحیه جلوی پای چپ (p<0.001)، درصد تماس در ناحیه عقب هر دو پا ( (p<0.001و ناحیه میانی پای راست  (p=0.02)و مقدار حداکثر فشار طی راه رفتن در نواحی استخوان های کف پایی چهارم پای راست ( (p=0.05و چپ ( (p=0.04و پنجم پای راست ( (p= 0.02 و پاشنه هر دو پا ((p< 0.001 بین مردان و زنان تفاوت معناداری داشت.نتیجه گیری: تفاوت های زیادی بین نحوه توزیع و میزان فشار کف پای زنان و مردان وجود دارد که باید در موارد مختلف از جمله طراحی کفش، روندهای درمانی و توانبخشی و همچنین پاهای در معرض خطر مانند افراد دیابتی مورد توجه قرار گیرد.

هدف: مقایسه پدیده فلکسیون ریلکساسیون در عضله راست کننده ستون فقرات در حین عمل پایین گذاشتن بار قبل و بعد از حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر در افراد با سابقه کمردرد و افراد سالم هدف این مطالعه است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی و مداخله ای، 15 فرد با سابقه کمردرد با نمونه گیری ساده و در دسترس و 15 فرد سالم با روش جورکردن با بیماران انتخاب و فعالیت عضله راست کننده ستون فقرات آنها توسط الکترومیوگرافی سطحی و میزان فلکسیون تنه توسط الکتروگونیومتر اندازه گیری و ثبت شد. افراد مورد مطالعه عمل باربرداشتن و پایین گذاشتن بار را در شرایط بدون وزنه و با وزنه انجام می دادند. سپس حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر به مدت 7 دقیقه انجام شده و مجددا عمل باربرداشتن و پایین گذاشتن بار تکرار می شد. قطع فعالیت عضله راست کننده ستون فقرات در حین عمل پایین گذاشتن بار یا پدیده فلکسیون ریلکساسیون قبل و بعد از حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر در شرایط بدون وزنه و با وزنه در دو گروه مقایسه و با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس سه طرفه مختلط برای بررسی اثر متقابل وضعیت در بار در گروه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.یافته ها: مطابق نتایج حاصل اثر متقابل وضعیت در بار (120.(p<0 و گروه در بار (365. (p<0معنادار نبود، ولی اثر گروه در وضعیت معنادار بود (001.(p<0، به گونه ای که تاثیر حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر در گروه با سابقه کمردرد معنادار بود (001.(p<0، ولی در افراد سالم معنادار نبود (0.468=p) در افراد با سابقه کمردرد پدیده فلکسیون ریلکساسیون بعد از حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر، نسبت به قبل از آن دیرتر رخ می داد.نتیجه گیری: در افراد با سابقه کمردرد، پدیده فلکسیون ریلکساسیون بعد از حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر، دیرتر از قبل از حفظ وضعیت مذکور اتفاق می افتد، در حالی که در افراد سالم تفاوتی بین قبل و بعد از حفظ طولانی مدت وضعیت فلکسیون کمر نیست.  

هدف: نارسایی قلبی یکی از شایع ترین اختلالات قلبی- عروقی بوده و به عنوان یک اختلال مزمن، پیشرونده و ناتوان کننده مطرح می باشد. کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی پایین است. یکی از روش های ارتقا دهنده کیفیت زندگی، آموزش خودمراقبتی می باشد. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 126 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان قلب و عروق شهید رجایی تهران مطابق معیارهای تحقیق انتخاب و با روش بلوک های تبدیل شده تصادفی به طور مساوی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار گرد آوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب و "پرسشنامه اروپایی رفتار مراقبت از خود بیماران نارسایی قلبی" بود. بیماران گروه مداخله در شش گروه ده نفری جهت آموزش قرار گرفته و در 4 تا 6 جلسه آموزش دیدند و در نهایت بسته آموزشی در اختیار این بیماران قرار گرفت. طول مدت جلسات 30 تا 45 دقیقه بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های تی زوجی و مستقل، کای اسکوئر، کلموگروف- اسمیرنوف، لیون و آنالیز کوواریانس استفاده شد.یافته ها: میانگین کیفیت زندگی، (p=0.214) و خودمراقبتی (p=0.795) بین گروه مداخله و کنترل قبل از انجام مداخله تفاوت معنادار نداشت، ولی بعد از مداخله تفاوت دو گروه در این 2 متغیر معنادار شد(p<0.001). میانگین ابعاد اقتصادی- اجتماعی، روانی، جسمی- فعالیت و سلامت عمومی کیفیت زندگی بین دو گروه بعد از انجام مداخله تفاوت معنادار داشت .(p<0.001)  کیفیت زندگی  (p=0.145)و رفتارهای مراقبت از خود(p=0.431)  در گروه کنترل قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار نداشته، ولی در گروه مداخله این متغیرها بعد از مداخله نسبت به قبل از آن تفاوت معناداری یافته بود (p<0.001).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که آموزش خودمراقبتی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی موثر می باشد و توصیه می شود به عنوان یکی از روش های اثربخش و غیر دارویی، جهت ارتقا کیفیت زندگی این بیماران به کار برده شود.

هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه بیماری است که با محدودیت جریان هوا در ریه مشخص می شود، به طوری که این محدودیت به طور کامل قابل برگشت نیست. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر پیاده روی برنامه ریزی شده به عنوان برنامه بازتوانی بر وضعیت بالینی (نتایج اسپیرومتری، خلط، تنگی نفس و...) بیماران انسداد مزمن ریه با شدت متوسط می باشد.روش بررسی: در این پژوهش نیمه تجربی از بیمارستان های آموزشی منتخب شهر اصفهان 100 نفر از بیماران انسداد مزمن ریه با شدت متوسط به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و نهایتا 30 نفر در گروه شاهد و 50 نفر در گروه آزمون باقی ماندند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و برگ ثبت علایم و نشانه های وضعیت بالینی است. روایی آن ازطریق روایی محتوی و پایایی آن ازطریق پایایی همزمان سنجیده شد و اطلاعات قبل از پژوهش، 4 هفته بعد و 2 ماه بعد از مداخله در هر دو گروه جمع آوری شد. مداخله در گروه آزمون به صورت دو جلسه کلاس آموزشی در مورد ماهیت بیماری و اثرات ورزش (پیاده روی) بر روی وضعیت سلامت برگزار شد و پیاده روی برنامه ریزی شده سه روز در هفته به میزان 10 تا 35 دقیقه در بیمارستان با راهنمایی و همراهی پژوهشگر به مدت 4 هفته انجام و سپس ادامه برنامه پیاده روی بیماران در منزل دنبال و در برگه ثبت انجام پیاده روی گزارش شد. پی گیری به مدت 2 ماه صورت گرفته و سپس نتایج برگه ثبت وضعیت بالینی و اسپیرومتری دو گروه با استفاده از آزمون های آماری تحلیل مکرر با تست ویلکز، تی مستقل و تی زوجی مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفت.یافته ها:میانگین نمره تنگی نفس (p=0.01)، کیفیت خلط(p=0.45) ، الگوی تنفسی (p= 0.06) و صداهای ریوی (p=0.06) قبل از شروع، 4 هفته بعد و 2 ماه بعد مطابق آزمون تحلیل مکرر تفاوت معناداری در گروه شاهد نشان نداد، ولی در گروه آزمون تفاوت معنادار بود (مقادیر احتمال به ترتیب  0.004 ,<0.001 ,0.01)و 0.01). همچنین تست عملکرد ریوی (اسپیرومتری) در ماه دوم بین گروه های کنترل و آزمون بر اساس آزمون تی مستقل تفاوت معناداری داشت .(p<0.001)نتیجه گیری: برنامه پیاده روی منظم به عنوان برنامه بازتوانی در بیماران انسداد مزمن ریه باعث بهبود وضعیت بالینی (کاهش سرفه و میزان خلط و الگوی تنفسی و صداهای ریوی منظم و طبیعی) و عملکرد ریوی مناسب می شود و پیشنهاد می شود پیاده روی برنامه ریزی شده بر اساس زمان 10 تا 35 دقیقه و 3 بار در هفته به عنوان برنامه بازتوانی در این بیماران پیگیری شود.   

هدف: اسکیزوفرنیا عموما توام با نقص شناختی است. به دلیل تاثیر نقایص شناختی برتمامی ابعاد زندگی، ارزیابی شناخت با تقویت طرحهای درمانی، به کسب استقلال در زندگی روزمره نیز کمک می نماید. هدف از این پژوهش مقایسه کارکرد شناختی بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیا و افراد عادی جامعه برای تایید روایی سازه مجموعه ارزیابی شناختی کاردرمانی لونستین (لوتکا) جهت استفاده در ارزیابی های بالینی بیماران اسکیزوفرنیا است.روش بررسی: این پژوهش از نوع اعتبار سنجی و روا سازی ابزاری است که به صورت مقایسه ای و بر روی 737 نفر (237 بیمار و 500 افراد عادی) 20 تا 60 ساله انجام شد. نمونه گیری تصادفی و متناسب با ملاکهای آزمون بود. ابزار مورد نظر آزمون ارزیابی شناختی کاردرمانی لونشتین بود که شش حوزه از شناخت را مورد ارزیابی قرار می دهد. داده ها از طریق پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و آزمون لوتکا جمع آوری و به کمک آزمون های آماری لیون، تی مستقل و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بین وضعیت شناختی بیماران اسکیزوفرنیک و افراد عادی جامعه در تمامی هفت خرده آزمون تفاوت معنادار وجود داشت (p<0.001) مقایسه کارکرد شناختی بیماران سرپایی و بستری نیز در زمینه درک زمان و مکان، ادراک بینایی، سازماندهی بینایی حرکتی، عملیات ذهنی، توجه و تمرکز تفاوت معناداری را نشان داد (p<0.001) همچنین برطبق یافته ها عملیات ذهنی (p=0.033) و توجه و تمرکز (p=0.007) در خانم ها بیشتر از آقایان بود. با افزایش سن نمرات اکتسابی تمامی خرده آرمونهای مورد بررسی کاهش داشت. میانگین نمرات افراد شاغل در هفت خرده آزمون به صورت معناداری بالاتر از افراد بیکار بود. (p<0.001) میانگین نمرات اکتسابی افراد متاهل در خرده آزمون درک زمان و مکان «جهت یابی» بالاتر بود (p=0.033) و همچنین میان سطح تحصیلات و مطلوبیت هریک از هفت خرده آزمون رابطه معناداری وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: همان گونه که پیش تر اختلال و نقایص شناختی در افراد اسکیزوفرنیک با روش ها و آزمون های دیگر ثابت شده است، نتایج تحقیق حاضر که با استفاده از آزمون لوتکا می باشد، بر این اختلال صحه می گذارد. لذا نسخه فارسی آزمون لوتکا ابزار معتبر و مناسبی برای ارزیابی اختلال در کارکرد شناختی بزرگسالان مبتلا به اسکیزوفرنیا بوده و قادر است حیطه های اختلال شناختی در آنها را تعیین کند.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی میزان تغییرات گشتاور ایزومتریک برخی از حرکات مفصل گلنوهومرال، بعد از انجام تمرینات کلیدی این مفصل انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی 36 دختر جوان سالم به طور تصادفی انتخاب و با روش تصادفی تعادلی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها در گروه مداخله به مدت شش هفته، هفته ای سه جلسه، تمرینات کلیدی را طبق روش دلورم (Delorm) به صورت وزنه آزاد انجام دادند. قبل و بعد از شش هفته، گشتاور ایزومتریک حرکات مورد بررسی در دو گروه توسط دستگاه دایناتورک در وضعیت های آزمون مربوط به هر کدام از حرکات مورد بررسی اندازه گیری شد، به طوری که آزمودنی ها در آزمون مربوط به هر حرکت، سه بار حداکثر انقباض ایزومتریک آن حرکت را انجام داده و میانگین این سه بار به عنوان قله گشتاور برای ارزیابی گشتاور مورد نظر محسوب شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنوف، تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در گروه مداخله، گشتاور ایزومتریک حرکات مورد بررسی بعد از شش هفته تمرین نسبت به قبل از آن افزایش معناداری یافت (p<0.001)، ولی در گروه کنترل هیچ گونه تغییر معناداری در هیچ یک از حرکات مشاهده نشد(p>0.05) . همچنین مقایسه دو گروه قبل از مداخله در هر شش حرکت مورد بررسی حاکی از عدم تفاوت معنادار بین آنها بود (p>0.05)، ولی بعد از مداخله بین دو گروه در هر شش مورد تفاوت معناداری ایجاد شد (p<0.001).نتیجه گیری: تمرینات کلیدی و اختصاصی معرفی شده برای مفصل گلنوهومرال، باعث افزایش گشتاور حرکات این مفصل می شود، بنابراین در برنامه تمرینی افراد سالم به خصوص افراد با ورزش های بالای سر می توان  از این تمرینات استفاده نمود.

هدف: حس عمقی در ثبات داینامیک مفصل گلنوهومرال پرتاب گران و ورزشکارانی که حرکات ناگهانی و پرتابی اندام فوقانی دارند، با توجه به شل بودن قابل ملاحظه کپسول مفصلی و دامنه حرکتی بیش از حد آنها اهمیت دارد. هدف از این پژوهش مقایسه حس عمقی (حس وضعیت مفصل و حس حرکت) بین دو گروه زنان والیبالیست و زنان غیرورزشکار می باشد.روش بررسی: به روش نمونه گیری ساده و در دسترس و لحاظ کردن معیارهای موردنظر 15 والیبالیست زن از تیم های دسته اول تهران و 15 زن غیرورزشکار که با ورزشکاران جور شده بودند انتخاب و طی یک مطالعه مقایسه ای مورد– شاهدی، حس وضعیت مفصل گلنوهومرال و حس حرکت آنها با استفاده از دستگاه سی. پی. ام مورد مقایسه قرار گرفت. از آزمون آماری تی مستقل برای تحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: افزایش معناداری در دامنه چرخش خارجی والیبالیست ها (p=0.035) و کاهش معناداری در خطای باز سازی زاویه آنها(p=0.017)  نسبت به غیرورزشکاران وجود داشت. در حالی که هیچ گونه تفاوت معناداری در آستانه درک حرکت بین دو گروه مشاهده نشد (p=0.392).نتیجه گیری: والیبالیست ها دارای دامنه چرخش خارجی بیشتر و دقت بازسازی زاویه بالاتری در اندام فوقانی غالب خود می باشند. شانه پرتاب کننده به طور مکرر در معرض حرکات چرخشی شدید می باشد. این منجر به تطابق عصبی عضلانی می شود و بدین ترتیب می تواند باعث بهبود حس عمقی گردد. 

هدف: ارزیابی میزان تاثیر آسیب های ناشی از سکته مغزی بر فعالیت های روزمره بیماران مبتلا، جهت برنامه ریزی اقدامات توانبخشی در ارتقای تامین استقلال آنان شایان توجه است. لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط آسیب عملکرد شناختی و میزان استقلال فردی در بیماران سکته مغزی انجام گرفته است.روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی به شیوه مقطعی بود. 25 بیمار سکته مغزی بر اساس معیارهای پژوهش و از بین بیماران سه بیمارستان و یک مرکز تخصصی توانبخشی انتخاب و توسط شاخص فعالیت های روزمره بارتل (جهت تعیین استقلال در فعالیت های روزمره) و آزمون شناختی لوتکا (جهت بررسی وضعیت شناختی) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه گیری به روش ساده از جامعه در دسترس انجام شد. در نهایت، ارتباط وضعیت شناختی و میزان استقلال فردی از طریق آزمون همبستگی و رگرسیون خطی بررسی شد.یافته ها: یافته های آماری ارتباط میان نمره کل آزمون لوتکا و شاخص بارتل را رد کرد (p= 0.087) در عین حال برخی از اجزای این دو آزمون با یکدیگر مرتبط بودند. نتیجه گیری: اگرچه عدم ارتباط دو آزمون لوتکا و بارتل تا حدی به دلیل پایین بودن شدت آسیب شناختی در نمونه های مورد مطالعه است، اما توجه به این نکته نیز لازم است که شاخص بارتل تنها بر استقلال و عدم استقلال فردی تاکید داشته و به نحوه اجرای فعالیت ها نمی پردازد. از این رو لازم است جهت بررسی و ارزیابی فعالیت های روزمره از آزمون هایی استفاده شود که قابلیت تحلیل فعالیت ها را دارند. 

هدف: در مورد اثر میزان استحکام سطح اتکا در حین تمرینات، بر ازدیاد فعالیت عضلات اطراف شانه تناقضات زیادی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین تغییرات میزان ثبات سطح اتکا با میزان فعالیت الکترومیوگرافیک استاتیک عضلات اطراف شانه است.روش بررسی: در این تحقیق تجربی 30 فرد سالم مطابق معیارهای مورد نظر از نمونه های در دسترس انتخاب و فعالیت الکترومیوگرافیکی سطحی عضلات ذوزنقه ای فوقانی، ذوزنقه ای تحتانی، شانه ای قدامی، سر دراز دو سر، گرد بزرگ و سه گوش خلفی سمت غالب آنها در حالت استراحت و پس از 10 ثانیه قرار گرفتن در 6 وضعیت مختلف تست شنا رفتن، با توالی تصادفی و متفاوت از نظر میزان استحکام سطح اتکا، ثبت گردید. میزان مجذور ریشه میانگین سه ثانیه میانی الکترومیوگرافی برای مقایسه شدت فعالیت عضلانی بین وضعیت ها مورد استفاده قرار گرفت. سپس داده ها با آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و همبستگی پیرسون مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: شدت فعالیت عضلانی در سه وضعیتی که سطح اتکای مستحکم استفاده شد، بیشتر از وضعیت هایی بودندکه ثبات سطح اتکا کمتر شده بود. این تفاوت قابل توجه در تمام عضلات غیر از عضله ذوزنقه ای فوقانی (p=0.081) معنادار بود .(p<0.001)نتیجه گیری: ازدیاد بی ثباتی سطح اتکا نمی تواند به عنوان یک روش جهت ازدیاد پیشرونده قدرت عضلات اطراف شانه مورد استفاده قرارگیرد. 

هدف: این تحقیق با هدف مقایسه تاثیر ارتز بی حرکت کننده و گچ گیری بر راستای مفصل کف پایی- انگشتی در بیماران هالوکس والگوس پس از عمل جراحی صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی و مداخله ای 24 بیمار هالوکس والگوس واجد شرایط (سن 19 تا 50 سال، زاویه هالوکس والگوس حداکثر 25 درجه، زاویه بین استخوان های کف پایی اول و دوم 11 تا 13 درجه، عدم تغییرات دژنراتیو در مفصل و عدم وجود بیماری های سیستمیک)، از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان میلاد تهران به طور ساده و در دسترس انتخاب و بر اساس بلوک های تصادفی تبدیل شده، در دو گروه اسپلینت و گچ گیری قرار گرفتند. در گروه اسپلینت، قبل از عمل جراحی از پای بیمار قالب گرفته شد و بلافاصله بعد از عمل، اسپلینت بر روی پای بیمار بسته شد. در گروه گچ گیری پای بیمار تا حدود 5 سانتی متر بالای مچ توسط پزشک متخصص گچ گیری شد. از کل بیماران بلافاصله و 6 هفته بعد از عمل رادیوگرافی به عمل آمد و زاویه هالوکس والگوس آنها مقایسه گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری مجذور خی، تی مستقل، تی زوجی، تحلیل واریانس یکطرفه و تحلیل کوواریانس استفاده شد.یافته ها : هیچ گونه تفاوتی در اختلاف میانگین های زاویه هالوکس والگوس بلافاصله بعد از عمل و 6 هفته بعد از عمل دو گروه وجود نداشت و دو گروه از این نظر اختلاف معناداری نداشتند (p=1.00) مقایسه میانگین زاویه هالوکس والگوس بلافاصله و 6 هفته بعد از عمل جراحی در هر یک از گروه ها به تفکیک نیز اختلاف معناداری نداشت.(p=1.00) نتیجه گیری: تاثیر گچ گیری و اسپلینت در حفظ زاویه هالوکس والگوس بعد از عمل جراحی اصلاح این دفورمیتی یکسان بوده و لذا می توان از هر دو روش به عنوان مراقبت های محافظتی به قصد حفظ موقعیت اصلاح شده به فراخور وضعیت بیمار استفاده نمود. 

هدف: اختلال در مهارت های اجتماعی ویژگی بارز بیماران اسکیزوفرنیاک است. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی تاثیر روان نمایشگری بر افزایش مهارت های اجتماعی و عزت نفس بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیای نوع I و II می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی و مداخله ای از بین بیماران مرد مبتلا به اسکیزوفرنیا که در طول شش ماه اول سال 1384 در بخش های اعصاب و روان بیمارستان روانپزشکی ایثار شهر اردبیل بستری بودند، 80 نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده و به صورت تصادفی تعادلی به چهار گروه 20 نفره تخصیص یافتند. جلسات اجرایی روان نمایشگری برای گروه های آزمایش نووع یک و دو به مدت 9 هفته و هر هفته 3 جلسه شامل مراحل آمادگی، اجرا و درون پردازی و تمرین رفتاری برای جمع آوری داده های پژوهش، از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، فهرست مهارت های اجتماعی ویژه بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و مقیاس عزت نفس روزنبرگ استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس دو عاملی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تفاضل میانگین نمرات پیش آزمون- پس آزمون مهارت های اجتماعی (p<0.001) و عزت نفس (p=0.005) بین گروه آزمایش و کنترل (کل بیماران) تفاوت معنادار وجود داشت. بین گروه های آزمایش نوع 1 و نوع 2 از نظر میانگین نمرات پیش آزمون (p=0.003)، پس آزمون(p<0.001)  و تفاضل پیش آزمون- پس آزمون (p=0.009) مهارت های اجتماعی و همچنین از نظر میانگین نمرات پیش آزمون (p=0.005)، پس آزمون (p<0.001) و تفاضل پیش آزمون- پس آزمون  (p=0.035)عزت نفس تفاوت معناداری وجود داشت. بین گروه های آزمایش و کنترل نوع یک اسکیزوفرنیا از نظر تفاضل نمرات پیش آزمون و پس آزمون مهارت های اجتماعی  (p<0.001)عزت نفس (p<0.001) و همچنین گروه های آزمایش و کنترل نوع دو اسکیزوفرنیا در تفاضل نمرات پیش آزمون- پس آزمون مهارت های اجتماعی  (p=0.01)و عزت نفس(p=0.03)  فاوت معنادار وجود داشت.نتیجه گیری: اجرای فنون روان نمایشگری برمهارت های اجتماعی و عزت نفس بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا موثر است و این اثر بر بیماران مبتلا به نوع یک این اختلال بیشتر است.