امروزه طنین دلنشین زبان ها و گویش های ایرانی را در جای جای ایران زمین می توان شنید. قرن هاست که مادران پاک نهاد این مرز و بوم واژه ها، حکایت ها، ضرب المثل ها و ترانه های اصیل ایرانی را در قالب گویش هایی چون آرانی، آشتیانی، آمره ای، ابوزیدآبادی، آبیانه ای، اردستانی، افتری، انارکی، الویری، بادرودی، بختیاری، بشاگردی، بلوچی، بهدینی، بیابانکی، بیدگلی، پاپونی، تاتی، تاری، تالشی، تفرشی، جوشقانی، خوانساری، خوری، دشتستانی، دوانی، زفره ای، سدهی، سرخه ای، سمنانی، سنگسری، سویی، سیوندی، فروی، فریزندی، قهرودی، کردی، کشه ای، کفرانی، کهکی، گزی، گورانی، گیلکی، لارستانی، لاسگردی، لری، لکی، مازندرانی، محلاتی، مهرجانی، میمه ای، نایینی، نطنزی، وانشانی، ورزنه ای، و فسی، و یدری و یرندی، یا در قالب لهجه های شیرینی چون اصفهانی، بیرجندی، تهرانی، قائنی، کرمانی، مشهدی، نیشابوری، همدانی و یزدی در گوش فرزندان دلبند خود زمزمه می کنند. هنوز نوای دلربای زبان ها و گویش های ایرانی را در خارج از مرزهای ایران، از ترکستان چین در شرق (سریکلی) تا اقصا نقاط آسیای صغیر در غرب (کردی)، و از ماورای قفقاز در شمال (آسی) تا حاشیه جنوبی خلیج فارس (کمزاری) می توان شنید.