طب ورزشی
سال:1392 | دوره:5 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

عارضه کایفوز، یکی از رایج ترین ناهنجاری های وضعیتی و از علل مهم تاثیرگذار بر پاتولوژی یک چهارم فوقانی بدن است که متخصصان اغلب با تجویز تمرینات اصلاحی رایج (بر اساس تئوری های کندال)، مبتلایان را مدیریت می کنند. با وجود این، شواهد علمی معتبر در زمینه میزان اثربخشی مطلوب این تمرینات، اندک است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر یک برنامه 10 هفته ای تمرینات اصلاحی منتخب (رایج) بر ناهنجاری کایفوز وضعیتی بود. به این منظور، 20 فرد (10 مرد و 10 زن) دارای ناهنجاری کایفوز وضعیتی بزرگ تر از 42 درجه با میانگین سنی 20.93±1.55 سال، وزن 62.37±12.32 کیلوگرم و قد 170.62±10.72 سانتی متر به صورت هدفمند انتخاب شدند تا در برنامه تمرینات اصلاحی شرکت کنند. از خط کش منعطف برای اندازه گیری میزان زاویه کایفوز آزمودنی ها استفاده شد و میانگین آن در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 46.27±2.67 و 42.14±2.06 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و مقایسه ای (آزمون آماری تی زوجی) تجزیه و تحلیل شد و نتایج نشان داد که با وجود کاهش معنادار میزان زاویه کایفوز آزمودنی ها پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی، این تمرینات از اثربخشی مورد انتظار برخوردار نیستند که به نظر می رسد این مساله ناشی از تاکید بر تمرینات اصلاحی موضعی و عدم توجه به دیگر ناهنجاری های مرتبط با عارضه کایفوز است.

هنگام اعمال قدرت بیشینه، کل نیروهای اعمال شده از طریق عضلات مشابه به طور دوطرفه کمتر از کل نیروهای اعمال شده از طریق همان عضلات به طور یکطرفه است. این پدیده نقصان دوطرفه نام دارد. هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر برنامه تمرین قدرتی و سرعتی با وزنه بر قدرت انقباض کانسنتریک یکطرفه، دوطرفه و نقصان در فلکشن آرنج بود. 50 مرد غیرورزشکار با میانگین سنی 57.21±91.1، وزن 22.72±31.14 کیلوگرم و قد 61.175±31.3 سانتی متر به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. این آزمودنی ها به طور تصادفی در یک گروه کنترل (10 نفری) و در یکی از چهار گروه تمرین با وزنه (10 نفری) قرار گرفتند که تمرین جلو بازو را به صورت 1) قدرتی یکطرفه، 2) قدرتی دوطرفه، 3) سرعتی یکطرفه یا 4) سرعتی دوطرفه انجام دادند. دو تمرین در هفته به مدت هشت هفته انجام گرفت. گروه قدرتی با شدت 80 تا 100 درصد یک تکرار بیشینه در سه نوبت 1 تا تکراری و گروه سرعتی با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه در چهار نوبت 10 تکراری تمرین کردند. گروه کنترل بدون تمرین در جلسات شرکت کردند. قبل و پس از اعمال برنامه های تمرینی، از گروه ها آزمون های قدرت کانسنتریک بیشینه فلکشن آرنج راست(RL1RM) ، آرنج چپ (LL1RM) و جفت آرنج (BL1RM) گرفته شد. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آمار استنباطی MANOVA و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری P<0.05 نشان داد که بین تمرین قدرتی دوطرفه و یکطرفه، همچنین بین تمرین سرعتی دوطرفه و یکطرفه در متغیرهای قدرت عضلات فلکسور آرنج راست، چپ و جفت تفاوت معناداری وجود ندارد. دو گروه تمرین قدرتی در مقایسه با دو گروه تمرین سرعتی و هر چهار گروه تجربی نیز در مقایسه با گروه کنترل عملکرد بهتری داشتند. گروه های تمرینات دوطرفه در مقایسه با گروه های تمرینات یکطرفه و کنترل در تسهیل نقصان دوطرفه فلکشن آرنج عملکرد بهتری داشتند. بنابراین، برای جبران نقصان دوطرفه در ورزش هایی که با دو دست انجام می گیرد، اجرای تمرینات قدرتی و سرعتی با وزنه به صورت دوطرفه توصیه می شود.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره تمرینات پیلاتس بر عملکرد و درد بیماران فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی و مقایسه این روش با پروتکل معمولی درمان بود. به این منظور 34 بیمار فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی به عنوان نمونه های این تحقیق انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (16 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی برنامه تمرینی پیلاتس را به مدت 4 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 - 45 دقیقه انجام دادند و گروه کنترل در مدت زمان مشابه، درمان های رایج را انجام دادند. دامنه حرکتی کمر و ران به ترتیب به وسیله آزمون های شوبر و بالا آوردن مستقیم از ران (SLR) پاسیو ارزیابی شد. میزان درد از طریق پرسشنامه مک گیل و میزان ناتوانی به وسیله پرسشنامه اوسوستری محاسبه شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t وابسته و t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که یک دوره تمرینات پیلاتس به افزایش زاویه SLR و دامنه حرکتی کمر و کاهش درد و ناتوانی بیماران منجر می شود (p£0.05). به نظر می رسد تمرینات پیلاتس در بهبود عملکرد و درد بیماران فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی تاثیر داشته است.

همان گونه که ورزش بر جسم و روان تاثیر می گذارد، عوامل جسمانی و روانی نیز بر ورزش و عملکرد ورزشی تاثیر می گذارند. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر سه روش آروماتراپی، ماساژ و آروماتراپی - ماساژ بر میزان درد عضلانی بازیکنان آمادگی جسمانی دختر شهر اصفهان بود. 32 بازیکن شرکت کننده در مسابقات دهه فجر 1390، به شیوه در دسترس انتخاب و به گروه های مساوی، کنترل، آروماتراپی، ماساژ و آروماتراپی - ماساژ تقسیم شدند. به این منظور از پرسشنامه های مشخصات فردی و درجه بندی ذهنی درد و کوفتگی عضلانی تالوگ استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون همبسته و مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد به جز گروه آروماتراپی، بین میزان درد عضلانی قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری وجود دارد (p<0.05) و گروه های کنترل و ماساژ و کنترل و آروماتراپی - ماساژ موجب ایجاد اختلاف شده اند. نتایج نشان داد روش های مورد استفاده مداخلات موثری برای کاهش میزان درد عضلانی ورزشکاران در مسابقات است.

هدف از تحقیق حاضر، مطالعه هزینه های مالی آسیب های ورزشی در اندام های مختلف در فوتبالیست های حرفه ای حاضر در لیگ 89 - 88 بود. تمامی بازیکنان آسیب دیده 6 باشگاه از مجموع 18 باشگاه حاضر در لیگ برتر که به طور تصادفی و به صورت گذشته نگر، مورد بررسی قرار گرفتند. در مجموع 69 نفر (انحراف استاندارد میانگین: سن 6.24±5.2، سابقه بازی رسمی 7.26±2.45) دچار آسیب منجر به صرف نوعی از هزینه شده بودند و به عنوان نمونه های تحقیق ارزیابی شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه اصلاح شده هاوکینز و فولر مربوط به عوامل خطرآفرین داخلی و خارجی آسیب، فرم تکمیل شده گزارش آسیب و چک لیست محقق ساخت برای جمع آوری و ثبت ریز هزینه های مالی، جمع آوری شد. هزینه ها در دو بخش هزینه های مستقیم و هزینه های غیرمستقیم محاسبه گردید. از آزمون های همبستگی پیرسون و ANOVA برای آنالیز داده ها استفاده شد (P= 0.05). نتایج این تحقیق نشان داد اندام تحتانی با میزان آسیب (85.7 درصد) بیشترین هزینه را به خود اختصاص داد (در مجموع 1.867 میلیارد تومان) که در این بین هزینه های مربوط به آسیب زانو، با میزان آسیب 39 درصد به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود (1.410 میلیارد تومان)، 68 درصد هزینه ها (1.390 میلیارد تومان) برای آسیب های برخوردی گزارش شد و تقریبا تمام موقعیت های غیربرخوردی که بقیه هزینه ها را شامل می شود، برای زانو و به طور مشخص مربوط به آسیب ACL و مینیسک ها گزارش شده است. نتایج آزمون رابطه معناداری بین هزینه آسیب با شدت آسیب (r= 0.806) و نیز تفاوت هزینه در نواحی مختلف بدن را نشان داد(P= 0.01) . بسیاری از آسیب های بازیکنان به ویژه در مفصل زانو با مدیریت صحیح قابل شناسایی، پیشگیری و حذف از صحنه آسیب می باشند. تاکید بر استراتژی های پیشگیرانه در بروز آسیب کلید کاهش هزینه های مالی در صنعت فوتبال است که در این تحقیق بر آن تاکید شده است.

مولتیپل اسکلروزیس بیماری مزمن پیشرونده سیستم عصبی مرکزی است که با علائم و عوارض ناتوان کننده همراه است و موجب بروز اختلال های شدید می شود و تاثیرات مخرب بر عملکرد روزانه، فعالیت های شغلی و اجتماعی دارد و مبتلایان به آن احساس خوب بودن عمومی می کنند. علائم متعدد ام اس تحت تاثیر یکدیگر و درمان های دارویی گوناگون قرار می گیرد. ازاین رو درمان های غیردارویی برای کنترل علائم ام اس پیشنهاد می شود. هدف از این تحقیق مقایسه تمرینات استقامتی و مقاومتی بر شدت خستگی و تعادل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس است. این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و از نظر هدف کاربردی است. نمونه آماری تحقیق 20 نفر از زنان مبتلا به ام اس با میانگین سنی 30.9±6.95 سال با سطح پایین و متوسط بیماری EDSS£ 4 بودند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند (10 بیمار در گروه تمرینات مقاومتی و 10 بیمار در گروه تمرینات استقامتی). دوره تمرین شامل 8 هفته، دو جلسه در هفته (16 جلسه) و هر جلسه شامل سه مرحله گرم کردن، تمرینات اصلی و سرد کردن بود. از مقیاس FSS و تست کشیدن طرفی دست (به سمت راست و چپ) به ترتیب برای اندازه گیری شدت خستگی و تعادل آزمودنی های دو گروه قبل و بعد از دوره تمرین استفاده شد. نتایج نشان داد تفاوت بین نمره شدت خستگی و تعادل بیماران مبتلا به ام اس قبل و بعد از دوره تمرین، در هر دو گروه معنادار بود (P<0.05). اما بین دو گروه تمرین تفاوت معناداری مشاهده نشد(P>0.05) . بنابراین تمرینات مقاومتی و استقامتی می تواند شدت خستگی و تعادل افراد مبتلا به ام اس را بهبود بخشد. از سوی دیگر، عدم تفاوت معنادار بین نمره شدت خستگی و تعادل دو گروه بعد از تمرین، حاکی از تاثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود خستگی و تعادل بیماران مولتیپل اسکلروزیس است.