مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1399 | دوره:43 | شماره:3 (پیاپی 111) |تعداد مقالات:6

مقدمه: میزان خطر ابتلا به ایسکمی قلبی پس از رادیوتراپی به صورت دقیق مشخص نشده است و از آن جایی که ایسکمی قلبی نتایج درمان سرطان پستان را با خطر مواجه می سازد بر آن شدیم تا خطر ابتلا به بیماری ایسکمی قلبی بعد از رادیوتراپی پستان و عوامل موثر بر در زنان کاندید بیهوشی عمومی جهت اعمال جراحی به انجام برسانیم. روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 209 بیمار مراجعه کننده به اتاق عمل بیمارستان امام رضا تبریز با سابقه رادیوتراپی به روش سرشماری در یک ساله منتهی به شهریور 1398 وارد مطالعه شدند. چک لیست مشخصات جمعیت شناختی و رز(تشخیص ایسکمی میوکارد) جهت اهداف پژوهش مورد استفاده قرار گرفت و داده ها پس از وارد کردن در نرم افزار SPSS21با آزمون های رگرسیون لوجستیک و ویلکاکسون تحلیل شدند. میزان P کمتر از 0. 05 معنادار در نظر گرفته شد. نتایج: انحراف معیار ± میانگین کل نمره شاخص تشخیصی ایسکمی قلبی برابر 0. 93± 04. 88 بود، که 78 بیمار(37. 33 درصد) نمره بالاتر از 5 و 131 نفر(62. 67 درصد)نمره کمتر از 5را کسب کردند؛ هفت عامل بالقوه مرتبط با ایسکمی قلبی در افراد با ریسک بالاپس از رادیوتراپی شناسایی شدند که شامل سن (35/0=OR، 009/0=p)، شاخص توده بدنی (38/0=OR، 007/0=p)، شیمی درمانی (29/0=OR، 005/0=p)، سایز تومور (45/0=OR، 005/0=p)، مکان تومور (09/0=OR، 02/0=p)، سمت درگیری تومور (33/0=OR، 003/0=p) و تعداد جلسات رادیوتراپی (60/0=OR، 001/0=p) بودند. نتیجه گیری: رادیوتراپی جهت درمان سرطان پستان به عنوان ریسک فاکتور ابتلا به ایسکمی قلبی در زنان کاندید بیهوشی عمومی برای اعمال جراحی است که فاکتورهایی همچون سن، شاخص توده بدنی، شیمی درمانی، سایز و مکان تومور، سمت درگیر و تعداد جلسات رادیوتراپی تشدید کننده آن هستند.

مقدمه: بیمارستان ها همچون یک واحد صنعتی متشکل از عوامل تولید مانند: سرمایه، نیروی انسانی، فن آوری، مدیریت و. . . هستند. عملکرد موثر یک بیمارستان به نحوه تخصیص منابع وابسته است که از جمله این منابع تخصیص تخت به بیماران می باشد. از این رو به منظور دسترسی به مراقبت به هنگام، ضروری است تا مدیریت موثری یرای تخصیص تخت صورت پذیرد. در همین راستا برای افزایش بهره وری و پیش بینی ظرفیت تخت ها و به منظور مدیریت بهتر تخت بیمارستان ها و ارتقاء سطح درمان هوش تجاری کمک کننده می باشد. لذا در این پژوهش درصدد طراحی مدل هوش تجاری تخصیص تخت بر پایه اولویت بندی بیماران و اختصاص تجهیزات و خدمات برآمدیم. روش پژوهش: در این پژوهش ابتدا مدل اولیه تخصیص تخت بر پایه اولویت بندی در چارچوب مفاهیم هوش تجاری ارایه شد و طبق مدل مفهومی ارایه شده به جمع آوری داده های مورد نیاز از دیتابیس های مختلف بخش مراقبت های ویژه جراحی مغز و اعصاب بیمارستان لقمان حکیم با استفاده از ابزار ETL و ایجاد انباره داده پرداخته شد. در مرحله بعد به منظور دسته بندی بیماران و ساخت مدل پیش بینی از الگوریتم های طبقه بندی در داده کاوی استفاده گردید سپس اولویت بندی هر دسته از بیماران با روش پرومته انجام گرفت و جهت تعیین تاثیر اولویت بندی صورت گرفته از مدل شبیه سازی استفاده شد و در پایان مدل نهایی ارایه گردید. نتایج: مدل اولیه تخصیص تخت بر پایه اولویت بندی در چارچوب مفاهیم هوش تجاری با گردآوری داده های 420 بیمار و انجام داده کاوی جهت دسته بندی بیماران با انتخاب تکنیک درخت تصمیم با دقت 87. 2% و اولویت بندی هر دسته از بیماران با استفاده از روش پرومته و شبیه سازی 14 تخت بخش مراقبت های ویژه بر اساس داده های گردآوری شده مورد آزمایش قرار گرفت و در نتیجه تعداد بیماران بستری شده به صورت ماهیانه در حالت عادی معادل 76 بیمار و پس از اعمال اولویت بندی معادل 86 بیمار برآورد گردید. بحث و نتیجه گیری: پس از آگاهی از نتایج مثبت مدل اولیه تخصیص تخت بر پایه اولویت بندی و افزایش 13 درصدی تعداد پذیرش در ماه و به تبع آن افزایش بهره وری و اثبات کارکرد مدل، اقدام به ارایه مدل جامع هوش تجاری تخصیص تخت بر پایه اولویت بندی شد. مدل ارایه شد در چارچوب هوش تجاری و با استفاده از تحلیل انلاین داده های بدست امده از بیمار طراحی شده و اطلاعات ارایه شده از این مدل می تواند پشتیبان موثری در تصمیم گیری پزشک برای انتخاب بیماران جهت پذیرش باشد.

زمینه و هدف: یکی از عوارض مهم حوالی جراحی و بیهوشی، اختلالات شناختی می باشد، که لازم است از قبل از عمل جراحی و بیهوشی به فکر چنین عوارضی بود و تمهیدات لازم را در دستور کار قرار داد. عدم دقت کافی و همچنین عدم آگاهی به عوامل ایجاد کننده این مشکلات می تواند علت اصلی ظهور این مشکلات باشد. هدف از این مقاله مروری بررسی علل و عوامل ایجاد کننده مشکلات شناختی حوالی عمل جراحی است، تا با ارایه راهکارها بتوان از شیوع و ظهور آن ها بعد از عمل جلوگیری کرد. مواد و روش ها: دراین مطالعه 61 مقاله مناسب و مرتیط با موضوع که در طی سال 1990 تا سال 2020 در زمینه علل ایجاد کننده مشکلات شناختی و راهکارهای پیشگیری چاپ شده بود استفاده شد. رفرنس های این مقاله مروری از جاما، ساینس دایرکت، گوگل اسکولار، الزیویر، پاب مد بدست آمدند. یافته ها و نتیجه گیری: مواردی که باید در بیهوشی و جراحی مورد نظر قرار گرفته شوند تا از بروز مشکلات شناختی پیشگیری به عمل آید در این مقاله مروری مورد بررسی قرار گرفتند. این موارد عبارتند از؛ استفاده از نوروپروتکتیوها، داروهای هوشبر، سیستم آنتی کولینرژیک، عمق بیهوشی، اطفال و بروز مشکلات، اختلالات خواب و سیرکادین، حفظ حریم بیمار، آداب معنوی بیمار، قند خون، الکترولیت ها، هموگلوبین، فشار خون، اکسیژنیشن و نرموکاپنی، پوزیشن بیمار و تخت عمل، تداخلات دارویی، آمبولی ها، فعالیت پلاکتی، عملکرد قلب، هایپوترمی و هایپرترمی، درد و استرس، تاخیر در ترخیص، ایلیوس و آنتی بیوتیک ها بودند.

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل (PONV) یک پدیده ناخوشایند و شایع پس از اقدامات جراحی است. مهمترین عوامل موثر عبارتند از: عوامل مربوط به جراحی، عوامل مربوط به بیهوشی و عوامل مربوط به بیمار. مطالعات فردی حاکی از شیوع 20٪-30٪ در جمعیت های طبیعی و 70٪-80٪ در جمعیت های پرخطر است. PONV همچنین یکی از شایع ترین و ناراحت کننده ترین عارضه ای است که بیماران به ویژه زنان تحت عمل جراحی سرطان پس از جراحی تجربه می کنند. PONV همچنین رایج ترین دلیل برای بستری شدن و عدم ترخیص روز عمل بعد از جراحی سرطان پستان است. . مواد و روش ها: تعداد 174 نفر تحت یک مطالعه آینده نگر توصیفی از نظر میزان شیوع تهوع و استفراغ پس از عمل و ترخیص در بیماران دچار سرطان سینه قرار گرفتند. نتایج: در روز جراحی، حالت تهوع در بیشترین میزان (35. 1) و استفراغ به (14. 3) درصد بود. 24 ساعت پس از ترخیص، 33. 6 درصد از بیماران حالت تهوع داشتند، در حالی که 10. 6 درصد از بیماران دچار استفراغ بودند. 48 ساعت بعد از عمل، میزان حالت تهوع و استفراغ به ترتیب به 18. 8 و 6. 3 درصد کاهش یافت. در این مطالعه بروز کلی حالت تهوع 37. 2 درصد و استفراغ 15. 8 درصد بود. بحث و نتیجه گیری: اگرچه PONV و تهوع و استفراغ پس از ترخیص (PDNV) به عنوان مشکلاتی که نیاز به مدیریت بالینی دارند، شناخته شده اند، ولی به نظر می رسد توانایی ما در جلوگیری از این علایم دردسرساز، به خصوص حالت تهوع محدود است.

درد ناشی از زایمان به عنوان درد شدید شناخته شده است؛ عدم کنترل درد موجب بروز عوارض وسیعی بر مادر و نوزاد تازه متولد شده می گردد؛ لذا مدیریت درد در زایمان بسیار مهم است. روش های مختلفی برای بی دردی در حین زایمان مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته اند که در دو دسته دارویی و غیردارویی تقسیم شده اند. روش های غیردارویی تنها زمانی می توانند موثر باشند که درد زایمان کم باشد اما از آنجایی که درد زایمان بسیار بالا است، نمی توان بر بی دردی ناشی از روش های غیردارویی تکیه نمود. در روش های دارویی می توان به تزریق مخدرها به صورت عضلانی، بی حسی نخاعی، بی حسی اپیدورال، بی حسی ترکیبی اسپاینال-اپیدورال، انفوزیون رمی فنتانیل و بی دردی متناوب اپیدورال اشاره نمود. شایع ترین روش مورد استفاده، بی دردی مداوم با اپیدورال است اما در مواردی که منع تعبیه کاتتر اپیدورال بنا به دلایل پزشکی وجود دارد، استفاده از انفوزیون رمی فنتانیل می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: شیوع درد مزمن پس از جراحی بین تا درصد می باشد؛ با توجه به اینکه درد مزمن پس از جراحی هنوز ناشناخته مانده است و روش های دارویی متفاوتی برای آن مورد استفاده قرار است و به دنبال آن اقدامات پیشگیرانه و درمانی برای پزشکان نامشخص است بر آن شدیم تا در یک مطالعه مروری به درد مزمن پس از جراحی بپردازیم. روش کار: این مطالعه از نوع مروری سیتماتیک بود و بر اساس گام های PRISMA انجام شد و مقالات کارآزمایی بالینی چاپ شده تا انتهای سال 2020 که در پایگاه های داده ای MEDLINE، Embase، PsycINFO، CINAHL و کتابخانه Cochrane با کلیدواژه های درد، جراحی، پس از جراحی نمایه شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: 66 مطالعه با داده های 3149 شرکت کننده در این مطالعه وارد شدند؛ تمامی آنان مطالعات کارآزمایی بالینی بودند که اثرات دارویی در مدیریت درد مزمن پس از جراحی را بررسی نموده بودند؛ داروهای مورد استفاده شامل داروهای ضد افسردگی، ضد صرع، کپسایسین، تزریق اپیدورال، نوروتوکسین ها، آنتاگونیست های گیرنده N-methyl-d ‐ aspartate و اوپیوییدها بودند که اثرات آنان مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه گیری: دردر مزمن پس از جراحی برای بیمار بسیار ناخوشایند است و منجر به عوارض متنوعی برای بیمار می شود که از این رو کنترل و مدیریت آن مهم است؛ روش های دارویی متفاوتی برای کنترل آن انجام شده است که در بررسی های انجام شده روش هایی همچون استفاده از اوپیوییدهای تزریقی و همچنین داروهایی همچون پرگابالین و گاباپانتین موثرترین روش های درمانی بودند.