سلامت اجتماعی
سال:1400 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:13

در جعبه بسته بندی و دستورالعمل کارخانه سازنده واکسن AstraZeneca برای ایمن سازی علیه COVID-19 نوشته شده است که هر ویال حاوی 5 میلی لیتر برای 10 نفر است. بر اساس این سند، وزارت بهداشت در ایران نیز استفاده از یک ویال را برای واکسیناسیون 10 نفر در نظر گرفته است. ولی در مشاهدات میدانی دیده می شود که بعد از کشیدن 10 دوز واکسن از هر ویال، هنوز بیش از نیم میلی لیتر از محلول واکسن باقی مانده است، که مطابق دستورالعمل بلااستفاده مانده و هدر می رود. در حالی که می توان از آن به عنوان یک دوز اضافی استفاده نمود. ایران با اینکه چهاردهمین رتبه جهان از نظر ابتلا و دومین رتبه مرگ و میر را دارد و یکی از کشورهای با ابتلا بالا می باشد، ولی میزان واکسیناسیون در آن هنوز پائین است، شایسته است که از واکسن تهیه شده استفاده بهینه به عمل آید. مشاهدات میدانی همچنین نشان می دهد که عوامل اجرایی ایمن سازی اعم از واکسیناتور، مدیران، نیروهای نظارت کننده که در صف مقدم درک کمبود واکسن هستند، از هدر رفت واکسن با ارزش و گران بها رنج می برند. تولیدکنندگان واکسن به طور معمول مقدار اضافی در یک ویال می گذارند. علت آن می تواند پیشگیری از کسری محلول برای مواقعی باشد که در زمان کشیدن واکسن به جای 5/0 مثلاً 6/0 میلی لیتر کشیده می شود. این مشکل بیشتر در استفاده از سرنگ های بزرگ تر رخ می دهد. تفاوت در فضای مرده بین سرنگ های 1 و 3 میلی لیتری در واکسیناسیون COVID-19 قبلاً در ایالات متحده بحث شده است. نظر به اینکه می توان از سرنگ های نیم میلی لیتر استفاده کرد و امکان بیشتر کشیدن محلول را از بین برد و همچنین مشکلات تهیه واکسن به علت تحریم های غیرانسانی، می توان به جای 10 دوز، از یک ویال 11 دوز استفاده شود که از هدر رفتن واکسنی که با هزینه ها و مشکلات زیاد تهیه می شود، پیشگیری نمود. در مرکز مورد بازدید ما اغلب از سرنگ نیم میلی لیتری استفاده می شود و همه ویال های واکسن بعد از استفاده برای 10 نفر هنوز دارای محلول بیش از نیم میلی لیتر بوده که حداقل برای ایمن سازی یک نفر اضافی کافی می باشد. در حالی که هر روز آسیب های ناشی از اپیدمی همه گیر در ایران ادامه دارد، این واکسن با دوز اضافی در ویال 10 دوز AstraZeneca می تواند جان بیشتری را نجات دهد. ما توصیه می کنیم از دوز اضافی AstraZeneca برای شخص دیگری استفاده کنید و ثبت نام افراد را به جای 10 نفر فعلی به 11 نفر برسانید. اتلاف دوزهای واکسن COVID-19 ممکن است واکسیناسیون افراد در کشورهای در حال توسعه را در مدت زمان کوتاه محدود کند. با استفاده از این سیاست، تقریباً می توانیم 10 درصد واکسن بیشتری به جامعه ارائه دهیم. چون بسیاری از کشورها هنوز قادر به تأمین واکسن COVID-19 کافی برای شروع واکسیناسیون های گسترده نیستند. این روش را می توان به سایر کشورها و سایر واکسن های دارای دوزهای مختلف از جمله Pfizer و Moderna توصیه کرد. بنابراین توصیه می شود که مسئولین اجرایی وزارت بهداشت، بر اساس این واقعیت، موضوع را مورد بررسی قرار داده و با بازنگری در دستورالعمل ها امکان استفاده بیشتر از منابع محدود واکسن را فراهم نمایند تا امکان ایمن سازی 10% افراد بیشتر فراهم شده و از هدر رفتن منابع پیشگیری شود.

زمینه و هدف: طلاق عاطفی وضعیتی بین زن و شوهر است که روابطشان دچار اختلال شده و سرمایه عاطفی بین فردی آنان به صورت انفعالی در آمده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با آموزش تاب آوری بر حس انسجام فردی و طلاق عاطفی در زنان متقاضی طلاق بود. روش و مواد: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متقاضی طلاق شهر تهران بود که بین دی ماه 1397 تا اردیبهشت 1398 برای طلاق به دادگاه خانواده شهید باهنر تهران مراجعه کرده بودند. از بین آنها 90 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه، هر گروه 30 نفر جایگذاری شدند. برنامه آموزش تاب آوری در 11 جلسه 120 دقیقه ای به صورت هفتگی و پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 10 جلسه 120 دقیقه ای به صورت هفتگی اجرا شد اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. هر سه گروه در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه های احساس انسجام فردی و طلاق عاطفی پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری به کمک نرم افزار SPSS-22 صورت گرفت. یافته ها: در گروه آموزش تاب آوری، میانگین (انحراف معیار) حس انسجام فردی از (9/8) 5/65 در پیش آزمون به (5/11) 6/79 در پس آزمون و (3/11) 5/79 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P). در گروه درمان پذیرش و تعهد میانگین (انحراف معیار) حس انسجام فردی) از (6/9) 4/64 در پیش آزمون به (1/12) 1/78 در پس آزمون و (1/12) 8/77 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P). در گروه آموزش تاب آوری، میانگین (انحراف معیار) طلاق عاطفی از (8/3) 2/18در پیش آزمون به (7/3) 6/12 در پس آزمون و (4/3) 4/12 در پیگیری کاهش یافت (001/0>P). در گروه درمان پذیرش و تعهد میانگین (انحراف معیار) طلاق عاطفی از (8/3) 5/18 در پیش آزمون به (7/3) 8/14 و (5/3) 6/14در پیگیری کاهش یافت (001/0>P). در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) نمرات حس انسجام فردی و طلاق عاطفی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوتی نداشت. آموزش تاب آوری اثر بیشتری در مقایسه با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طلاق عاطفی داشت (01/0P<) اما بین گروه های آموزش تاب آوری با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در متغیر حس انسجام فردی تفاوتی وجود نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش تاب آوری هر دو بر افزایش حس انسجام فردی و کاهش طلاق عاطفی زنان متقاضی طلاق مؤثر بودند ولی آموزش تاب آوری بر کاهش طلاق عاطفی مؤثرتر بود.

زمینه و هدف: زنان نابارور معمولاً برای تحقق آرزوی خود برای فرزندآوری از روش لقاح آزمایشگاهی(IVF ‐ ET) که یک فرایند استرس زاست، استفاده می کنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر اضطراب حالت در زنان نابارور تحت درمان IVF انجام شد. روش و مواد: پژوهش از نوع پژوهش های شبه آزمایشی با دو گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری را کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به یک مرکز درمان ناباروری در شهر مشهد تشکیل دادند. از این گروه 60 زن با سابقه ناباروری با شیوة نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. برای گروه آزمایش به مدت هشت جلسه دو ساعته آموزش ذهن آگاهی بصورت هفته ای برگزار گردید اما گروه شاهد هیچ گونه خدمات روانشناختی را دریافت نکردند. افراد دو گروه پرسشنامه ها را در مرحله قبل و بعد از مداخله تکمیل کردند. سه ماه بعد به منظور پیگیری اثرات مداخله آموزشی مجددا پرسشنامه توسط افراد گروه ازمایش تکمیل گردید جهت اندازه گیری اضطراب از ﭘ ﺮ ﺳ ﺸ ﻨ ﺎ ﻣ ﻪ اضطراب حالت Speilberger استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس تک متغیره به کمک نرم افزار SPSS-21 انجام گردید. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سن گروه آزمایش (9/4) 1/31 و گروه شاهد (1/5) 2/31 سال بود. میانگین (انحراف معیار) اضطراب حالت در گروه آزمایش از (8/12) 1/44 در پیش آزمون به (1/11) 4/41 در پس آزمون و (1/11) 8/40 در مرحله پیگیری کاهش یافت (01/0>P). ولی در گروه گواه، میانگین (انحراف معیار) اضطراب حالت از (3/12) 1/47 در پیش آزمون به (1/12) 5/46 در پس آزمون و (1/12) 2/46 در مرحله پیگیری رسید که تفاوت معنی­ دار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، موجب کاهش اضطراب حالت در زنان ناباور تحت درمان IVF شد.

مینه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری­ های مزمن است که جریان منظم زندگی را مختل می­ کند و می­ تواند پیامدهای روانی مهمی به دنبال داشته باشد. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امیدواری، تنظیم هیجان، عملکرد اجتماعی و کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت بود. روش و مواد: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز درمانی و انجمن دیابت شهر اصفهان در دامنه سنی بین 30 تا 60 سال در سال 1398 بودند. به روش نمونه گیری هدفمند 60 نفر انتخاب و به طور تصادفی، در دو گروه درمان پذیرش و تعهد و گروه گواه هر گروه 30 نفر، گماشته شدند. پیش از انجام مداخله، پیش ­ آزمون برگزار شد، داده­ ها با استفاده از آزمایش هموگلوبین A1C، پرسشنامه تنظیم هیجان، پرسشنامه عملکرد اجتماعی و مقیاس امیدواری به دست آمد. سپس پس آزمون اجرا شد و پس از دو ماه از اجرای پس­ آزمون، دوره پیگیری انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره و نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. یافته ها: در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) تنظیم هیجان مثبت از (4/13) 6/87 در پیش آزمون به (1/17) 3/94 در پس آزمون و (2/17) 8/95 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P) و میانگین (انحراف معیار) تنظیم هیجان منفی از (9/8) 6/44 در پیش آزمون به (1/8) 7/35 در پس آزمون و (8/7) 2/33 در پیگیری کاهش یافت (001/0>P). همچنین میانگین (انحراف معیار) عملکرد اجتماعی از (3/9) 58 در پیش آزمون به (9) 4/73 در پس آزمون و (9/9) 1/74 در پیگیری و میانگین (انحراف معیار) امیدواری از (8/6) 31 در پیش آزمون به (9/7) 6/40 در پس آزمون و (6/7) 9/39 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P). در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) هموگلوبین A1C از (3/1) 3/7 در پیش آزمون به (1) 1/6 در پس آزمون و (9/0) 3/6 در پیگیری کاهش یافت (013/0=P). نمرات گروه گواه در سه مرحله آزمون در هیچ یک از متغیرها تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امیدواری، افزایش تنظیم هیجان مثبت، کاهش تنظیم هیجان منفی، کنترل قند خون و افزایش عملکرد اجتماعی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تأثیرگذار بود و می­ توان از این درمان در جهت بهبود مشکلات روان­ شناختی بیماران مبتلا به دیابت استفاده کرد.

زمینه و هدف: بستر اصلی دستیابی به سلامت جسم و فکر در بین جوانان گسترش معنویت مبتنی بر وحی الهی در بین این قشر ارزشمند است که یکی از بهترین مصادیق آن، نگرش و التزام عملی به نماز در بین دانشجویان است. مطالعه حاضر با هدف بررسی نگرش و التزام عملی به نماز و عوامل موثر بر آن در بین دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. روش و مواد: این مطالعه توصیفی-تحلیلی در سال 97-1396 با مشارکت 308 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت طبقه ای متناسب (بر حسب دانشکده و جنس) بود. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه میزان التزام عملی به نماز که از چهار زیر مقیاس تشکیل شده؛ و همچنین پرسشنامه عملکرد دینی همسالان، والدین و دانشگاه (درحوزه نماز) استفاده گردیده است. در این تحقیق، متناسب با متغیرهای مورد مطالعه و نوع داده های جمع آوری شده، به منظور توصیف آنان از شاخص های میانگین، انحراف معیار، حداقل و حداکثر نمره ها استفاده شد. در مرحله تحلیل آماری، با توجه به ماهیت مقیاس اندازه گیری که از نوع فاصله ای است جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل رگرسیون خطی، همبستگی پیرسون و آزمون تی دو گروه مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که بین عملکرد دینی والدین با ضریب همبستگی(58/0)، همسالان با ضریب همبستگی(45/0) و دانشگاه با ضریب همبستگی (36/0) (در حوزه نماز) و نگرش و التزام عملی به نماز رابطه مستقیم با سطح معناداری 00/0 در هر سه متغیر وجود دارد. به عبارتی با افزایش میزان عملکرد دینی والدین، همسالان و دانشگاه (درحوزه نماز)، میزان نگرش و التزام عملی به نماز در بین دانشجویان نیز افزایش می یابد. همچنین با مقایسه ضرایب رگرسیونی استاندارد (Beta)، مشخص شد که بیشترین تاثیر را متغیر عملکرد دینی خانواده (در حوزه نماز) با بتای (46/0) بر نگرش و التزام عملی به نماز دارد. در مرتبه دوم تاثیر گذاری متغیر عملکرد دینی همسالان (در حوزه نماز) با بتای (30/0) و در مرتبه سوم متغیر عملکرد دینی دانشگاه (در حوزه نماز) با بتای (11/0) قرار دارد. آزمون تی دو گروه مستقل نیز نشان داد که بین دو گروه دختران و پسران و همچنین مجردها و متاهل ها از نظر میزان نگرش و التزام عملی به نماز تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد میزان التزام عملی به نماز توسط گروه نمونه بیشتر از حد متوسط مقیاس بوده بنابراین می توان بیان کرد که گروه نمونه مورد مطالعه از وضعیت نسبتا مطلوبی در التزام عملی به نماز برخوردار می باشد. همچنین خانواده در کنار گروه دوستان و دانشگاه به عنوان مهم ترین نهاد برای رشد و تعالی فرزندان، دارای جایگاهی بسیار مهم برای ظهور و بروز اعتقادات و میزان پایبندی به واجبات دینی فرزندان می باشد.

زمینه: یکی از مشکلات دیابت در افراد مسن، احتمال ابتلا به بیماری دیگر همزمانی است که کنترل قند خون را مشکل­ تر می­ سازد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی خنده درمانی و درمان راه حل محور گروهی بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش و مواد: پژوهش حاضر یک تحقیق کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع تحقیقات شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران سالمند 60 تا 75 سال مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه­ کننده به مراکز درمانی تحت پوشش انجمن دیابت ایران در شهر تهران بودند که از بین آن­ ها تعداد 90 نفر به صورت تصادفی­ در سه گروه خنده درمانی (30=n)، درمان راه­ حل­ مدار (30=n) و گروه کنترل (30=n) جایگزین شدند. داده­ ها با استفاده از پرسشنامه شفقت به خود، امید به زندگی، معناجویی و آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) به دست آمد. جهت پیگیری و بررسی پایداری تاثیر روش­ های درمانی، تکمیل پرسشنامه­ ها و آزمایش A1c دو ماه پس از پایان دوره آموزشی مجددا انجام شد. داده­ ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(repeated measure) و با بهره­ گیری از نرم افزار SPSS. 26 تحلیل شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد که میانگین معناجویی، و شفقت خود در گروه خنده درمانی در پایان پس­ آزمون بالاتر از گروه راه­ حل مدار بوده است. اما دو گروه از نظر امید به زندگی و کاهش قند خون تفاوت معناداری تا مرحله پس­ آزمون با هم نداشتند (05/0p). نتیجه­ گیری: می­ توان نتیجه گرفت گفت هر دو گروه خنده درمانی و درمان راه­ حل محور تاثیر معناداری بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت خود و کاهش قند داشتند و می­ توان از این دو درمان در مراکز درمانی برای بهبود وضعیت بیماران مبتلا به دیابت استفاده کرد.

زمینه و هدف سندرم روده تحریک پذیر یک اختلال کنشی دستگاه گوارش است که ازنقطه نظر بالینی، با علایمی چون تغییر وضعیت اجابت مزاج، درد و احساس اتساع شکمی تشخیص داده می شود و علاوه بر درمان داوریی، نیازمند انحام مداخلات روانشناختی است. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان روان پویشی کوتاه مدت بر شدت علایم و ادراک بیماری در بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر انجام شد. روش و مواد طرح پژوهش از نوع طرح های کاربردی و شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری (سه ماهه) همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلابه سندرم روده تحریک پذیر شهر تهران در سال 1399 بود. نمونه این پژوهش شامل 30 نفر از جامعه مذکور است که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد مساوی قرار گرفت. پیش از انجام مداخله، پیش آزمون برگزار شد، پس از آن گروه آزمایش تحت درمان روان پویشی کوتاه مدت در 13 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفت اما گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. سپس پس آزمون اجرا شد و پس از سه ماه از اجرای پس آزمون، دوره پیگیری انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شدت علایم سندروم روده تحریک پذیر و مقیاس کوتاه شده ادراک بیماری بود. تجزیه وتحلیل داده ها توسط نرم افزار spss. 22 و تحلیل کوواریانس تک متغیره صورت پذیرفت. یافته ها در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) شدت علایم از (3/22) 150 در پیش آزمون به (17) 4/124 در پس آزمون و (17) 5/120 در مرحله پیگیری کاهش یافت (001/0>P) و میانگین (انحراف معیار) ادراک بیماری از (5/3) 4/40 در پیش آزمون به (5/3) 4/48 در پس آزمون و (3/3) 7/48 در مرحله پیگیری افزایش یافت (001/0>P) اما در گروه گواه در نمرات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد درمان روان پویشی کوتاه مدت موجب کاهش شدت علایم و افزایش ادراک بیماری در بیماران مبتلابه سندروم روده تحریک پذیر شد.

زمینه و هدف: داشتن یک ازدواج پایدار منوط به مهارت های ارتباطی اثربخش، همدلی زوج ها و مهارته ای اجتماعی است. الگوی روایت درمانی با تاکید بر داستان های زندگی می تواند به رشد و ارتقا این مهارت ها یاری برساند. لذا هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی الگوی روایت درمانی بر مهارت های ارتباطی، ابرازگری هیجانی و همدلی در دختران و پسران آماده ازدواج شهر کاشان بود. روش و مواد: این مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دختران و پسران در آستانه ازدواج شهرستان کاشان و مراجعه کننده به کلینیک روانشناسی وستا کاشان در نیمه اول سال 1398 بودند. تعداد 60 نفر از مراجعه کنندگان با روش نمونه گیری تصادفی ساده برای پژوهش انتخاب شدند و گمارش آنها به صورت تصادفی در دو گروه (30نفر در گروه مداخله روایت درمانی و 30 نفر در گروه گواه) بود. گروه آزمایش در 11 جلسه روایت درمانی گروهی شرکت کردند، درحالی که گروه گواه تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه های ابرازگری هیجانی KingوEmmon، مهارت های ارتباطی Matson و همدلی مهرابیان و Epstein بود. به منظور بررسی فرضیه های پژوهش از روش تجزیه و تحلیل کوواریانس چند متغیره با ساتفاده از نرم افزار22-SPSS استفاده شد. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) نمره مهارت های ارتباطی از (8/2) 7/46 در پیش آزمون به (2/6) 1/69 در پس آزمون (001/0>P)، ابرازگری هیجانی از (3/3) 4/27 در پیش آزمون به (1/6) 1/56 پس آزمون (001/0>P) و نمره همدلی از (2/20) 5/70 در پیش آزمون به (2/27) 103 در پس آزمون (001/0>P) افزایش یافت، اما در گروه گواه تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون ملاحظه نشد. نتیجه گیری: الگوی روایت درمانی موجب افزایش مهارت های ارتباطی، ابرازگری هیجانی و همدلی در دختران و پسران آماده ازدواج شد.

زمینه و هدف فجایع طبیعی نظیر زلزله می توانند پیامدهای روان شناختی بلندمدتی برای افراد داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف مدل یابی علی رشد پس آسیبی افراد زلزله زده بر اساس حمایت اجتماعی، ذهن آگاهی و نشخوار فکری با میانجی گری پذیرش و عمل انجام گرفت. روش و مواد روش پژوهش حاضرتوصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی افراد بالای 18 سال ساکن در شهر سرپل ذهاب بود که زلزله آبان ماه سال 1396 را تجربه کرده بودند. از میان آنها تعداد 120 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه رشد پس آسیبی، مقیاس حمایت اجتماعی، پرسشنامه مهارت های ذهن آگاهی کنتاکی، مقیاس پاسخ نشخوار و پرسشنامه پذیرش و عمل استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS-23 و Lisrel-8. 8انجام شد. یافته ها میانگین (انحراف معیار) سن آزمودنی ها (9/5) 2/21 بود. با افزایش نشخوار فکری با میانگین (انحراف معیار) (7/12) 7/43، رشد پس آسیبی 8/54 (2/14) و پذیرش و عمل (6/17) 8/53 کاهش یافت (01/0>P). با افزایش ذهن آگاهی (2/15) 8/62 و حمایت اجتماعی (6/12) 1/53، پذیرش و عمل و رشد پس آسیبی افزایش یافتند و رشد پس آسیبی نیز با افزایش پذیرش و عمل افزایش یافت (01/0>P)، پذیرش و عمل اثرات تعدیل کننده در روابط نشخوار فکری، ذهن آگاهی و حمایت اجتماعی با رشد پس آسیبی داشت. نتیجه گیری مطالعه نشان داد که میزان پذیرش و عمل و رشد پس آسیبی افراد زلزله زده با افزایش نشخوار فکری کاهش و با افزایش ذهن آگاهی و حمایت اجتماعی افزایش یافت. افزایش پذیرش و عمل نیز موجب افزایش میزان رشد پس آسیبی شد. همچنین حمایت اجتماعی و ذهن آگاهی با افزایش پذیرش و تعهد، رشد پس آسیبی را افزایش داد و نشخوار فکری نیز با کاهش پذیرش و تعهد، منجر به کاهش رشد پس آسیبی شد.

زمینه و هدف: نقش چاقی در بیماری های مختلف که محور توجه نظام سلامت در سراسر جهان است و پیامدهای اجتماعی و روانی و اقتصادی همراه آن، باعث شده است که این موضوع به عنوان اپیدمی و تهدید جهانی برای سلامتی مطرح شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش پیش بینی کنندگی راهبردهای مقابله ای و سلامت معنوی در کیفیت زندگی زنان باردار مبتلا به چاقی انجام گرفت. روش و مواد: روش پژوهش مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان باردار مبتلا به چاقی مراجعه کننده به خانه های سلامت و درمانگاه های مامایی شهر اراک در سال 1398 تشکیل دادند، که از میان آن ها، تعداد 200 نفر با روش نمونه گیری به شیوه در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای، پرسشنامه سلامت معنوی. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS-24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل رگرسیون) انجام پذیرفت. یافته­ ها: میانگین (انحراف معیار) سن مشارکت­ کنندگان (4/4) 1/29 سال بود. نتایج نشان داد با افزایش میانگین (انحراف معیار) نمره مقابله حل مسأله (1/4) 1/14 (001/0>P)، و با کاهش میانگین (انحراف معیار) مقابله هیجان مدار (5/9) 3/33 (004/0=P)، میانگین (انحراف معیار) نمره کیفیت زندگی (5/13) 2/92 افزایش یافت. با افزایش سلامت وجودی با میانگین (انحراف معیار) (3/5) 5/45، میانگین (انحراف معیار) نمره کیفیت زندگی (5/13) 2/92 افزایش یافت (002/0=P). متغیرهای راهبردهای مقابله­ ای و ابعاد سلامت معنوی 22% از واریانس متغیر کیفیت زندگی زنان باردار مبتلا به چاقی را تبین می­ کنند. نتیجه­ گیری: مطالعه نشان داد با افزایش مقابله مسئله مدار و کاهش مقابله هیجان مدار و با افزایش سلامت وجودی، کیفیت زندگی زنان باردار مبتلا به چاقی بهبود یافت.

زمینه و هدف: تشخیص سرطان و به دنبال آن تحمل درمان های طولانی معمولا تجارب استرس زا به حساب می آید. لذا هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش معنویت درمانی برتحمل پریشانی و اضطراب مرگ در بیماران مبتلا به سرطان خون بیمارستان ولیعصر شهر خرمشهر در سال 1398 بودند. روش و مواد: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری سرطان خون مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر شهر خرمشهر در سال 1398 به تعداد 98 نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر از آنان انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های تحمل پریشانی و اضطراب مرگ استفاده شد. پیش از انجام مداخله، پیش آزمون برگزار شد، سپس گروه آزمایش تحت آموزش معنویت درمانی (12جلسه 90 دقیقه ای) قرار گرفت اما گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. سپس پس آزمون اجرا شد و پس از یک ماه از اجرای پس آزمون، دوره پیگیری انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس با نرم افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سنی گروه آزمایش (6/4) 9/32 و گروه گواه (1/5) 3/34 سال بود. مطالعه نشان داد در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) اضطراب مرگ از (4/1) 4/12 در پیش آزمون به (3/1) 9/7 در پس آزمون و (2/1) 7/7 در پیگیری کاهش یافت (001/0>P). اما در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) اضطراب مرگ از (8/1) 6/12 در پیش آزمون به (6/1) 5/11 در پس آزمون و (3/1) 4/11 در پیگیری رسید که تفاوت معنی داری نداشت. در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) تحمل پریشانی از (8/2) 6/24 در پیش آزمون به (3/4) 57 در پس آزمون و (2/4) 8/54 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P). اما در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) تحمل پریشانی از (7/5) 8/31 در پیش آزمون به (9/6) 5/30 در پس آزمون و (6/10) 6/32 در پیگیری رسید که تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد معنویت درمانی منجر به کاهش اضطراب مرگ و افزایش تحمل پریشانی در بیماران مبتلا به سرطان خون می گردد.

زمینه و هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس غیرقابل پیش بینی و یکی از مهم ترین بیماری های تغییر دهنده زندگی فرد است و به تدریج او را به سمت ناتوانی پیش می برد. بین سلامتی و کیفیت زندگی افراد ارتباط نزدیکی وجود دارد با اصلاح کیفیت زندگی می توان از بروز حملات بیماری و ناتوانی پیشرونده مرتبط با بیماری جسمانی جلوگیری کرد. لذا این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مثبت گرا بر سرمایه های روان شناختی و سبک های ابراز هیجان زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. روش و مواد: این مطالعه، پژوهشی نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و دوره پیگیری دو ماهه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش کلیه زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس بود که در سال 1398 عضو انجمن مولتیپل اسکلروزیس شهر تهران بودند که از این تعداد 24 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه (مثبت نگر و گروه گواه) گمارده شدند و در سه مرحله به پرسش نامه های سرمایه روان شناختی Luthans و پرسش نامه دوسوگرایی در ابراز هیجان Emmons و King پاسخ دادند. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) تاب آوری و امیدواری گروه آزمایش به ترتیب از (3/5) 18/7 و (5/1) 20 در پیش آزمون به (2/6) 21/5 و (4/4) 22/5 در پس آزمون و (4) 21/8 و (4/2) 22/7 در پیگیری افزایش یافت (P<0/05) اما نمرات گروه گواه در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تفاوتی نداشت. همچنین میانگین (انحراف معیار) خودکارآمدی و خوش بینی گروه آزمایش به ترتیب از (6/9) 22/8 و (3/1) 22/9 در پیش ازمون به (5/9) 22 و (3/6) 22/3 در پس آزمون و (5/5) 22 و(3/9) 22/5 در پیگیری تغییر کرد (P<0/05) اما این کاهش از نظر آماری در مقایسه با گروه گواه معنادار نبود. علاوه بر این، میانگین (انحراف معیار) دوسوگرایی در ابراز هیجان مثبت و منفی و ابراز صمیمیت گروه آزمایش به ترتیب از (3) 20/1 و(1/6) 8 و (2) 16/5 در پیش آزمون به (4/2) 24/9 و (1/4) 6/7 و (2/1) 19/9 در پس آزمون و (3/8) 24/4 و (1/8) 5/4 و (2) 21 در پیگیری تغییر یافت (P<0/001) اما نمرات گروه گواه در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که درمان مثبت نگر، از بین مؤلفه های سرمایه های روانشناختی تاب آوری و امیدواری را افزایش داد شد اما در مؤلفه های خودکارآمدی و خوش بینی تغییری ایجاد نکرد، علاوه بر این، درمان مثبت نگر ابراز هیجان مثبت و ابراز صمیمیت را افزایش و ابراز منفی هیجان را کاهش داد.

مینه و هدف: خیانت پیامدهای بسیار مخربی برای فرد درگیر در خیانت و همسر خیانت دیده به دنبال دارد و هنوز هم بیشترین چالش را برای همسران ایجاد می کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش غنی سازی روابط زوجین بر اساس مدل Enrich و آموزش سبک های حل تعارض بر خوش بینی و نگرش به خیانت در زوجین خیانت دیده بود. روش و مواد: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش مراجعین از سوی دادگستری جهت ارائه مشاوره پیش از طلاق به مراکز مشاوره و روان شناسی شهر سبزوار در طول سال 98-1397 بودند. با روش نمونه گیری هدفمند، 30 زوج (60 نفر) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نگرش به خیانت Whitty و پرسشنامه خوش بینی Scheier & Carver بود. گروه آزمایش، غنی سازی روابط زوجین بر اساس مدل Enrich را طی 6 جلسه 90 دقیقه ای به صورت هفتگی دریافت نمود و گروه دوم آزمایش، سبک های حل تعارض طی هفت جلسه، هفته ای یک بار و به مدت هر جلسه 90 دقیقه را دریافت نمود. گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه نگرش به خیانت زناشویی و پرسشنامه خوش بینی در هر سه گروه اجرا شد. داده ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) نگرش به خیانت زناشویی گروه غنی سازی روابط زوجین از (3/4)7/22 در پیش آزمون به (8/2)2/14 در پس آزمون کاهش یافت (001/0>P). میانگین (انحراف معیار) نگرش به خیانت زناشویی در گروه سبک های حل تعارض از (3/6)2/22 در پیش آزمون به (2/4)1/17 در پس آزمون کاهش یافت (001/0>P). در گروه شاهد نمرات پیش آزمون و پس آزمون تفاوتی نداشت. همچنین میانگین (انحراف معیار) خوش بینی در گروه غنی سازی روابط زوجین از (2/2)3/7 در پیش آزمون به (8/3)4/15 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). میانگین (انحراف معیار) خوش بینی در گروه سبک های حل تعارض از (6/1)9/7 در پیش آزمون به (9/1)8/12 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). در گروه شاهد نمرات پیش آزمون و پس آزمون تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که آموزش غنی سازی روابط زوجین بر اساس مدل Enrich و آموزش سبک های حل تعارض هر دو موجب افزایش خوش بینی و کاهش نگرش سهل گیرانه به خیانت در زوجین خیانت دیده شدند. آموزش غنی سازی روابط زوجین بر اساس مدل Enrich زوجین نسبت به آموزش سبک حل تعارض تأثیر بیشتری بر کاهش نگرش سهل گیرانه به خیانت زناشویی و افزایش خوش بینی داشت.