ارمغان دانش
سال:1387 | دوره:13 | شماره:2 (پی در پی 50) |تعداد مقالات:15

مقدمه و هدف: یکی از عوارض مهم در اعمال جراحی پیوند عروق کرونر بروز آریتمی فیبریلاسیون دهلیزی است که با موربیدیتی و مورتالیتی همراه است. از مداخلات دارویی مطرح شده به صورت پروفیلاکتیک، تجویز سولفات منیزیم می باشد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر سولفات منیزیم در پیشگیری از آریتمی فیبریلاسیون دهلیزی در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر است.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور است که بر روی 162 نفر بیمار کاندید عمل جراحی  پیوند عروق کرونر مراجعه کننده به دو بیمارستان گلستان و نفت دانشگاه علوم پزشکی اهواز در سال 1385 انجام شده است. این بیماران به صورت تصادفی در دو گروه سولفات منیزیم و دارونما قرار گرفتند. در گروه سولفات منیزیم بلافاصله پس از عمل جراحی 2 گرم سولفات منیزیم در 80 میلی لیتر نرمال سالین به بیماران انفوزیون شد. همزمان در گروه دارونما 100 میلی لیتر نرمال سالین داخل وریدی انفوزیون شد. بروز فیبریلاسیون دهلیزی طی 72 ساعت پس از عمل جراحی و سطح سرمی منیزیم در زمان های قبل از عمل، بلافاصله پس از عمل قبل از تجویز سولفات منیزیم و 24 ساعت پس از عمل اندازه گیری شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای و تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بروز فیبریلاسیون دهلیزی در گروه سولفات منیزیم 6 نفر (7.4 درصد) و در گروه دارونما 28 نفر (34.6 درصد) بود که از نظر آماری گروه سولفات منیزیم کاهش معنی داری در بروز فیبریلاسیون دهلیزی داشت (P=0.0001). سطح سرمی منیزیم طی زمان های پیگیری در دو گروه مشابه بوده و اختلاف معنی داری نداشت، اما سطح سرمی منیزیم قبل از عمل جراحی در بیمارانی که مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی شده بودند به طور معنی داری کمتر از سایر بیماران بود (P=0.0001). همچنین سطح سرمی منیزیم در کل بیماران بلافاصله پس از عمل جراحی قبل از تجویز سولفات منیزیم کاهش معنی داری در مقایسه با سطح اولیه داشت (P<0.0001).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که افزودن سولفات منیزیم منجر به کاهش بروز فیبریلاسیون دهلیزی در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر می شود که در نهایت می تواند منجر به کاهش موربیدیتی در این دسته از بیماران گردد.

مقدمه و هدف: رزکسیون پروستات از طریق مجرای ادراری شایع ترین عمل اورولوژی می باشد. با در نظر گرفتن عوارض جراحی رزکسیون پروستات از طریق مجرا، مطالعات تکنولوژیک به سمت ایجاد یک روش آندوسکوپیک به صورت آلترناتیو در کنار جراحی رزکسیون پروستات از طریق مجرای ادراری سوق می یابند. بیشتر مطالعات امیدوار کننده در این زمینه روی لیزرهای پر انرژی می باشد. در این مطالعه میزان اثربخشی لیزرKTP  ساخت انرژی اتمی ایران روی آدنوم های رزکت شده طی جراحی باز پروستات بررسی می شود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی روی پروستات رزکت شده 40 بیمار که به جهت مشکلات ادراری با تشخیص هیپرپلازی خوش خیم پروستات به درمانگاه ارولوژی بیمارستان شهدا تجریش در تهران سال 1386 مراجعه نموده اند انجام شده است. تمامی پروستات ها به دو قسمت تقسیم شده، قسمت اول به پاتولوژی ارسال شده و قسمت دوم بدون دستکاری جهت تاباندن لیزر KTP با توان 5 وات به مدت 15 ثانیه در چهار گروه (گروه اول یک مرحله لیزر، گروه دوم دو مرحله، گروه سوم و چهارم به ترتیب سه و چهار مرحله) که در داخل بیمارستان نصب شده است ارسال شده است و میزان نفوذ و تغییرات پاتولوژی بررسی شده است. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مان ویتنی و ویلکاکسون تحلیل گردید.یافته ها: متوسط سن بیماران 73.25±6.8 سال و متوسط سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات 3.65±2.1 نانوگرم بر میلی لیتر بود. در تمام گروهها با هر مرحله تابش اشعه لیزر، 2ـ1 میلی متر تخریب بافتی مشاهده شد. در بررسی پاتولوژیک نمونه ها شاهد 2ـ0 میلی متر تخریب ساختار سلولی به صورت محو شدن هسته های سلولی و تغییرات بازوفیلیک استرومای سلولی (اثر کاتر) مطابق با تغییرات سوختگی در بافت می باشد.نتیجه گیری: نتایج پاتولوژی نشان می دهد که تغییرات میکروسکوپی پاتولوژی بسیار ناچیز است، بنابراین ریسک پارگی کپسول نیز وجود ندارد. عمل پروستاتکتومی به وسیله لیزرKTP  جهت درمان علایم انسدادی به دنبال هیپرپلازی خوش خیم پروستات بسیار سریع و مطمئن می باشد و ضمنا با توجه به قیمت مناسب نوع ایرانی ساخت انرژی اتمی ایران صرفه جویی لازم را به دنبال خواهد داشت.

مقدمه و هدف: تهوع و استفراغ پس از عمل از مشکلات شایع به دنبال بیهوشی عمومی می باشد که سبب تاخیر در ترخیص بیمار می گردد. روش ها و داروهای بسیاری جهت کاهش این عارضه مطرح شده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر کلونیدین خوراکی بر پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان می باشد.مواد و روش ها: مطالعه فوق یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور بوده که بر روی 86  زن با وضعیت فیزیکی یک و دو تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا انجام شد. این بیماران برای انجام اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان به بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال 1385 مراجعه کرده بودند. بیماران مراجعه کننده که شرایط شرکت در مطالعه را داشتند به روش تصادفی بلوکی به یکی از دو گروه مورد و دارونما تخصیص داده شدند، یعنی؛ 43 بیمار برای هر گروه در نظر گرفته شد. 90ـ60 دقیقه قبل از عمل به گروه مورد 0.2 میلی گرم کلونیدین خوراکی همراه با 50 میلی لیتر آب و به گروه دارونما یک عدد قرص دارونما همراه با 50 میلی لیتر آب تجویز شد. بیماران از نظر وجود تهوع و استفراغ تا 24 ساعت پس از عمل با استفاده از جدول رامسی بررسی شدند. داده های جــمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تی دانشجویی و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: 9 نفر (20.9 درصد) از افراد گروه مورد و 19 نفر (44.2 درصد) از گروه دارونما دچار تهوع شدند (P=0.021). 7 نفر (16.3 درصد) از گروه مورد و 15 نفر (34.9 درصد) از گروه شاهد دچار استفراغ شدند (P=0.048).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بین تجویز کلونیدین خوراکی و دارونما در جلوگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان اختلاف آماری معنی داری وجود دارد، به طوری که تجویز کلونیدین خوراکی قبل از عمل سبب کاهش رخداد تهوع و استفراغ پس از عمل می شود، لذا تجویز کلونیدین به منظور کاهش تهوع و استفراغ پیشنهاد می شود.

مقدمه و هدف: مطالعات اخیر نشان داده است که جنین های پستانداران در مرحله پیش از لانه گزینی در معرض مخلوطی از فاکتورهای رشدی قرار دارند که به وسیله سلول های فولیکول، سلول های پوششی لوله رحم و رحم ترشح می شوند. گیرنده های مربوط به فاکتورهای فوق در سطح جنین نیز به اثبات رسیده است. کشت آزمایشگاهی جنین های انسان و حیوانات مختلف در محیط های کشت فاقد فاکتورهای رشد باعث ایجاد مشکلات زیادی در تکامل جنین هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت می شود. یکی از فاکتورهای فوق، فاکتور مهار کننده لوسمیایی می باشد. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثرات فاکتور فوق بر میزان تکامل جنین موش در مرحله پیش لانه گزینی جنین در شرایط آزمایشگاه بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی موش های ماده از نژاد ان ماری 8ـ6 هفته، به ترتیب با تزریق 10 واحد هورمونPMSG  و 48 ساعت بعد تزریق 10 واحد هورمون گنادوتروپین جفتی انسان به صورت داخل صفاقی جهت تحریک تخمک گذاری آماده شدند. سپس 48 ساعت پس از جفت گیری با موش های نر، جنین های دو سلولی آنها جمع آوری شده و در دو گروه کنترل و تیماری به مدت 72 ساعت در داخل انکوباتور کشت داده شدند. محیط کشت گروه کنترل محیطHTF  و گروه تیماری محیط HTF به اضافه 1000 واحد در میلی لیتر فاکتور مهار کننده لوسمیایی بود. در طی زمان کشت جنین ها از نظر تکاملی در زیر میکروسکوپ معکوس ارزیابی شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی دانشجویی تحلیل گردید.یافته ها: میزان مورولاها و بلاستوسیست های به دست آمده در گروه تیماری در مقایسه با گروه کنترل بیشتر بود، هر چند که این افزایش از نظر آماری معنی داری نبود. لیکن درصد بلاستوسیست های خارج شده از لایه شفاف در گروه تیماری به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: فاکتور مهار کننده لوسمیایی تاثیر چندانی بر تکامل جنین در مراحل اولیه تکامل تا قبل از مورولا ندارد، اما اثرات مثبتی بر سرعت تبدیل مورولا به بلاستوسیست و خروج بلاستوسیست ها از زونا دارد.

مقدمه و هدف: تریکوفیتون روبروم و تریکوفیتون منتاگروفیتس شایعترین گونه های عامل درماتوفیتوزیس در سراسر جهان هستند و شناسایی این دو از نقطه نظر همه گیرشناسی و بیماری زایی مهم است. روش های معمول آزمایشگاهی برای افتراق این دو گونه شامل؛ مشخصات میکروسکوپی، بررسی ظاهر کلنی و تست های بیوشیمیایی می باشد. روش های فوق وقت گیر بوده و احتیاج به پرسنل مجرب دارند و با وجود این گاهی هنوز با هم اشتباه می شوند. هدف مطالعه حاضر استفاده  از روش واکنش زنجیره ای پلی مراز و برش آنزیمی برای افتراق ایزوله های مرتبط با این دو گونه بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 100 ایزوله درماتوفیتی از بیماران مبتلا به اشکال مختلف درماتوفیتوزیس جدا شد و با بررسی مشخصات مورفولوژیک ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک مورد شناسایی اولیه به عنوان تریکوفیتون روبروم / تریکوفیتون منتاگروفیتس قرار گرفت. این پژوهش در آزمایشگاه قارچ شناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1386 انجام گرفت. استخراج دی ان آ به روش گلاس بید فنل کلروفورم صورت گرفت و نــاحیه ITS1-5.8SrDNA-ITS2 با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز تقویت گردید و سپس به کمک آنزیمMvaΙ  مورد هضم اندونوکلئازی قرار گرفت. محصول واکنش زنجیره ای پلی مراز و محصول برش آنزیمی روی ژل آگاروز الکتروفورز شده و پس از رنگ آمیزی و عکس برداری با توجه به الگوهای الکتروفورتیک اختصاصی به دست آمده و با در نظر داشتن نتایج بررسی توالی اسیدهای نوکلئیک مربوطه، گونه ها مشخص شد.یافته ها: تست های مورفولوژیک به تنهایی قادر به افتراق قطعی دو گونه به ویژه در ایزوله های استریل فاقد تولید کونیدی نبود. ایزوله های با خواص بینابینی دو گونه نیز با روش های مورفولوژیک و فیزیولوژیک به سختی از همدیگر متمایز می شدند. پس از بررسی های مولکولی مشخص شد که 45 ایزوله متعلق به تریکوفیتون روبروم، 54 ایزوله متعلق به تریکوفیتون منتاگروفیتس و یک ایزوله گونه ای از فوزاریوم می باشد. با انجام تست های فیزیولوژیک نتایج مشابه با اندکی تفاوت به دست آمد. همچنین مشخص شد که تست سوراخ کردن مو برای افتراق این دو گونه از یکدیگر، اعتبار بیشتری در مقایسه با تست اوره آز دارد.نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان داد که اولا روش های مبتنی بر دی ان آ علی رغم هزینه بالاتر، از قاطعیت و سرعت بیشتری برای افتراق دو گونه تریکوفیتون روبروم و تریکوفیتون منتاگروفیتس برخوردار است و ثانیا این دو گونه در ایران دارای شیوع تقریبا یکسان هستند. این روش ها برای شناسایی سایر درماتوفیت ها قابل توصیه است.

مقدمه و هدف: وجود منیزیم برای متابولیسم قند لازم است و ممکن است باعث آزادسازی و فعال شدن انسولین شود، افزایش مقدار گلوگز خون در بیماران دیابتی باعث کاهش منیزیم خون و کمبود آن در ادرار می شود. در این مطالعه اثر تجویز منیزیم خوراکی بر غلظت گلوکز و درد ناشی از آزمون فرمالین در حیوانات دیابتی مورد آزمایش قرار می گیرد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 80 سر موش سفید صحرایی نژاد ان ام آر آی در ده گروه هشت تایی شامل؛ کنترل، دیابتی، چهار گروه دیابتی تحت تیمار منیزیم و چهار گروه سالم تحت تیمار منیزیم در سال 1387ـ1386 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام گردید. در گروههای تحت تیمار منیزیم، سولفات منیزیم به ترتیب یک، دو، سه و چهار هفته به صورت خوراکی با غلظت 10 گرم در لیتر به صورت محلول در آب تجویز گردید. القا دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم صورت می گرفت. ضمن اندازه گیری وزن حیوانات، اندازه گیری قند خون با استفاده از کیت بیوشیمیایی و به روش آنزیماتیک ـ کالریمتریک انجام شد. جهت بررسی درد حاد و مزمن از آزمون فرمالین استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS و آزمون های آنالیز واریانس و توکی انجام شد.یافته ها: داده های مورد بررسی از گروههای مذکور با سنجش غلظت گلوکز موجود در سرم و وزن حیوان جمع آوری شدند. تفاوت بین گروههای کنترل و دیابتی هم در غلظت گلوکز و هم میزان وزن حیوان با P<0.0001 برجسته نشان داد. در میان گروههای دیابتی تحت تیمار منیزیم نیز میزان غلظت گلوکز بین 1 و 2 با P<0.005 و بین 1 و 2 گروه 3 و 4 نیز با P<0.0001 برجسته نشان داد. تفاوت آماری بین گروه 2 و دو گروه 3 و 4 به ترتیب با P<0.001 و P<0.01 معنی دار بود. تفاوت آماری بین چهار گروه تحت تیمار منیزیم و گروه دیابتی نیز با سطح معنی داری P<0.0001 برجسته بود. تفاوت آماری بین چهار گروه دیابتی تحت تیمار منیزیم و گروه کنترل، سطح معنی داری بین گروه کنترل و 1 با P<0.0001 و بین کنترل و 2 با P<0.05 را نشان داد. میانگین وزن بین گروه دیابتی و گروههای 1 و 2 بدون تفاوت معنی دار و برای 3 و 4 به ترتیب با P<0.01 و P<0.0001 برجسته بود. در این مطالعه سنجش درد دو فازی در آزمون فرمالین با رفتارهای پاسخ به درد یعنی لیسیدن مکان تزریق و جمع کردن پوست پشت صورت گرفت.نتیجه گیری: تجویز منیزیم در گروههای دیابتیک باعث افزایش وزن و کاهش قند خون به صورت وابسته به دوز شده است. اگر چه کاهش سطح گلوگز در هفته های 3 و 4 به حد کنترل می رسد، ولی این موضوع در خصوص وزن مشاهده نمی شود. در دو گروه دیابتی تحت تیمار منیزیم و گروه دیابتی تشدید درد نسبت به گروه کنترل برجسته بود.

مقدمه و هدف: کاهش پراکسیداسیون لیپوپروتئین ها به عنوان یک رویداد کلیدی در ایجاد بیماری های قلبی ـ عروقی از طریق افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما می تواند روش موثری در جلوگیری از این بیماری ها باشد. برخی مطالعات حاکی از اثرات آنتی اکسیدانی تعدادی از اسیدهای آمینه و پلی آمین ها می باشد. هدف از این مطالعه تعیین اثرات آنتی اکسیدانی و آنتی آتروژنیک اسیدآمینه والین بر دیواره شریان های کرونری حیوانات هیپرکلسترولمیک است.مواد و روش ها: این مطالعه یک تحقیق تجربی است که در گروه بیوشیمی دانشکده داروسازی اصفهان در سال 1384 انجام گردید. تعداد 15 سر خرگوش نر سفید انتخاب و به 3 گروه پنج تایی شامل؛ گروههای کنترل نرمال، کنترل پر کلسترول و پر کلسترول تحت درمان با والین تقسیم شده و به مدت 5 هفته تحت رژیم غذایی خاص قرار گرفتند. سپس فاکتورهای بیوشیمیایی تری گلیسرید، کلسترول تام، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته پایین، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته بالا، ظرفیت آنتی اکسیدانی، مالون دی آلدئید و دی ان های کونژوگه نمونه های خونی اندازه گیری گردید. بافت های شریان های کرونری نیز از نظر میزان تشکیل رگه های چربی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و به دنبال آن آزمون های شفه و توکی تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: میانگین غلظت سرمی کلسترول تام، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته پایین و دی ان های کونژوگه در گروه تحت درمان با والین در مقایسه با گروه کنترل پرکلسترول تفاوت معنی داری نشان نداد، در حالی که میزان تری گلیسرید، کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته بالا و مالون دی آلدئید در گروه تحت درمان با اسید آمینه در مقایسه با گروه کنترل پر کلسترول کاهش معنی داری نشان داده است (P<0.05). مقایسه میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم در گروه تحت درمان با والین نسبت به گروه کنترل پر کلسترول حاکی از افزایش معنی دار آن می باشد. اندازه نسبی رگه های چربی تشکیل شده در عروق کرونری گروه تحت درمان با والین نسبت به گروه کنترل پر کلسترول کاهش معنی داری داشته است.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد اسید آمینه والین با افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما و کاهش میزان پراکسیداسیون لیپیدی از تشکیل رگه های چربی در حیوانات پرکلسترول ممانعت به عمل آورده است.

مقدمه و هدف: آسیب های عابران پیاده یکی از دلایل مهم میرایی و ناتوانی در بین کودکان است و پیشگیری از این نوع آسیب ها یک اولویت مهم بهداشت عمومی است که نیازمند استراتژی های آموزشی و رویکردهای جامع می­باشد. هدف از این مطالعه طراحی و ارزشیابی یک برنامه آموزشی بر اساس الگوی پرسید ـ پروسید در ارتقا رفتارهای ایمن در پسران مدارس ابتدایی بود.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی عرصه ای برای ارزشیابی برنامه آموزشی بر پایه الگوی پرسید ـ پروسید برای ارتقا رفتارهای ایمن در پسران مدارس ابتدایی بود. این مطالعه در سال 1386 در منطقه 6 آموزش و پرورش شهر تهران انجام شد. مشارکت کنندگان این برنامه 88 دانش آموز10 تا 11 سال بودند که ابزاری بر اساس الگوی پرسید ـ پـروسید را قبل و دو ماه پس از مداخله تکمیل نمودند. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد.  داده ها بر اساس نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های مجذور کای، تی مستقل و زوجی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: یافته ها نشان دهنده وجود تفاوت معنی دار آماری در سازه های الگوی پرسید ـ پروسید (آگاهی، نگرش، رفتار، عوامل قادر کننده و تقویت کننده) در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل، پس از اجرای مداخله بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج موجود، طراحی و اجرای برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی پرسید ـ پروسید می تواند سبب افزایش رفتارهای ایمن گردد. بنابراین استفاده از مدل های آموزشی در برنامه های آموزش بهداشت پیشنهاد می گردد.

مقدمه و هدف: تحقیقات پیشین در نقاط مختلف جهان نشان از آن دارند که برخورداری از حمایت اجتماعی مطلوب، به سلامت جسمی و بهزیستی روانی منتهی می گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی تفاوت های جنسیتی در رابطه بین ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده و ابعاد بهزیستی در بین دانشجویان ایرانی بود.مواد و روش ها: این پژوهش تحلیلی بر روی سه نمونه دانشجویی انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری در دسترس در سال 1386 از بین دانشجویان دانشگاه تهران و علامه طباطبایی انتخاب شدند. تمامی دانشجویان به صورت داوطلبانه پرسش نامه ها را تکمیل کردند و بازگرداندند. مقیاس های به کار گرفته در پژوهش ها را مقیاس چند بعدی حمایت اجتماعی ادراک شده، عواطف مثبت و منفی، رضایت مندی از زندگی، بهزیستی روان شناختی و بهزیستی اجتماعی تشکیل دادند. تحلیل رگرسیون چندگانه برای تحلیل داده ها به وسیله نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: اول آن که وجوه مختلف حمایت اجتماعی ادراک شده پیش بینی کننده های بهتری برای رضایت مندی از زندگی و بالانس عاطفی در دختران نسبت به پسران هستند. دوم آن که بهزیستی روان شناختی و اجتماعی در دختران بیشتر به وسیله حمایت اجتماعی از خانواده و در پسران بیشتر به وسیله حمایت اجتماعی از دوستان پیش بینی می شود. سومین یافته آن است که حمایت اجتماعی ادراک شده از فرد خاص و از افراد گروه در دانشکده اثری بر روی ابعاد مختلف بهزیستی فرد ندارند.نتیجه گیری: در کنار شباهت ها، تفاوت های جنسی در رابطه بین ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده و ابعاد بهزیستی وجود دارد، به نحوی که بعضی از ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده بهزیستی را در پسران بهتر از دختران پیش بینی می کنند و بعضی دیگر بهزیستی را در دختران بهتر از پسران پیش بینی می کنند.

مقدمه و هدف: ارتباط بیماری های گوارشی و استرس روانشناختی از سال ها پیش مورد توجه بوده است. در این میان دو بیماری زخم معده و دوازدهه و سندرم روده تحریک پذیر بیشتر مرتبط فرض شده اند. علل و عوامل فراوانی برای بیماری های مذکور عنوان شده است. استرس و مسایل روانشناختی در برخی منابع به عنوان یکی از عوامل بسیار مهم مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات اخیر نشان داده که ارزیابی افراد از حوادث استرس زا و پاسخ آنها به استرس به مراتب تاثیر گذارتر از خود استرس بر روی بیماری ها می باشد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه شیوه های مقابله با استرس در بیماران مبتلا به این دو بیماری و افراد عادی می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش تحلیلی (مورد ـ شاهدی) بوده که در آن نمونه پژوهش عبارت بودند از؛ 41 نفر افراد مبتلا به اولسرپپتیک، 41 نفر افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر و 96 نفر افراد عادی همراه بیمار. پس از انتخاب افراد نمونه پرسشنامه شیوه مقابله ای  کارور که مشتمل بر 28 سوال بوده و 14 شیوه مقابله ای مختلف را اندازه می گرفت تکمیل می گردید. کلیه افراد نمونه های مختلف از میان مراجعین به کلینیک داخلی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در سال 1384 انتخاب گردیدند. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزارSPSS  و آزمون های آماری مجذورکای، تحلیل واریانس و پس از تحلیل شفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: این مطالعه نشان داد که بالاترین میانگین شیوه مقابله در هر دو جنس، مذهب گرایی و کمترین میانگین از آن مصرف مواد بوده است. یافته ها حاکی از آن بود که سه گروه در شیوه های مقابله ای عقب نشینی روانی، مقابله فعال، حمایت عاطفی، حمایت اجتماعی ابزاری، مثبت اندیشی برنامه ریزی و سرزنش خود به صورت معنی داری با هم تفاوت داشتند. بر اساس نتایج پژوهش سه گروه مختلف نمونه از سه نیمرخ مقابله ای متفاوت برخوردار می باشند.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که افراد بیمار در مقایسه با افراد سالم از شیوه های مقابله ای منفی بیشتر استفاده می کنند و در مقابل استفاده از شیوه های مقابله ای مثبت یا کارآمد در افراد عادی بیشتر مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراین تلاش در جهت تغییر شیوه های ناکارآمد به شیوه های کارآمد می تواند در روش های کنترل بیماری مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و هدف: واکسیناسیون اقدام بسیار مهم و با ارزشی است که با هزینه کم، فرد و جامعه را در برابر ابتلا به بیماری های قابل پیشگیری با واکسن حفاظت می کند. اگر چه واکسن های مورد استفاده از جمله؛ واکسن ثلاث از میزان اثربخشی و کارایی بالایی برخوردار است، اما هیچ واکسنی عاری از عوارض جانبی نیست. عوارض واکسن ثلاث ناشی از ماهیت واکسن، پیامدهای همزمان، واکنش تزریق و اشتباه در برنامه ایمن سازی است. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع عوارض شایع پس از تزریق واکسن ثلاث در کودکان زیر هفت سال است.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی ـ مقطعی بوده که بر روی 2000 کودکی که در یک مقطع زمانی چهار ماهه از اول تیر 1385 تا پایان مهر 1385 واکسن ثلاث دریافت کرده و دچار عارضه شده اند انجام گرفت. نمونه گیری به صورت خوشه ای چند مرحله ای و در 20 درصد از مراکز بهداشتی ـ درمانی شهری و روستایی استان کهگیلویه و بویراحمد که به صورت تصادفی انتخاب شد، انجام گردید. اطلاعات از طریق معاینه، مصاحبه و بــا استفـــاده از پرسشنامه ساختار یـــافته جمع آوری و از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری تی دانشجویی و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که عوارض عمومی بعد از تزریق؛ بی اشتهایی 97 نفر (4.9 درصد)، خستگی 60 نفر (3 درصد)، رنگ پریدگی 35 نفر (1.8 درصد)، گریه بیش از سه ساعت 32 نفر (1.6 درصد) و استفراغ 30 نفر (1.5 درصد) بوده است. یافته دیگر، عوارض موضعی بوده که بیشترین عارضه قرمزی تنها در محل تزریق 270 نفر (13.5 درصد)، تورم سطحی بدون قرمزی 243 نفر (12.2 درصد) و وجود تورم با قرمزی در محل تزریق 124 نفر (6.2 درصد) بوده است. در کل 1136 نفر (56 درصد) نمونه ها حداقل یک پیامد ناشی از عوارض را داشته اند. عوارض واکنش واکسن 898 نفر (45 درصد)، خطای ناشی از برنامه 151 نفر (7.6 درصد)، واکنش تزریق 63 نفر (3 درصد) و پیامد همزمانی 24 نفر (1.2 درصد) بوده است. عوارض واکسن بر حسب نوبت تزریق بیشتر مربوط به نوع اول بود (P<0.0001).نتیجه گیری: بیشترین عوارض واکسن ثلاث در گروه عوارض مربوط به واکنش واکسن بوده است. محل تزریق بیشترین سهم را در بروز عوارض شایع واکسن ثلاث داشته که تغییر محل تزریق از عضله دلتوئید به کشاله ران بهترین محل تزریق واکسن ثلاث بوده است. در مورد واکنش تزریق نوبت اول چون کودکان اولین بار با تزریق واکسن مواجه می شوند، اضطراب و درد ناشی از تزریق را تجربه می کنند .

هدف و مقدمه: نفرولیتوتریپسی پوستی درمان انتخابی برای سنگ های کلیه با اندازه بالاتر از 20 تا 30 میلی متر، سنگ های شاخ گوزنی و همچنین سنگ هایی است که به صورت متعدد بوده و یا نسبت به درمان سنگ شکن سرپایی برون اندامی مقاوم می باشند. نفرولیتوتریپسی پوستی در اغلب مواقع تحت بیهوشی عمومی انجام می گیرد، در حالی که عوارض و هزینه بیهوشی عمومی بیشتر از بی حسی نخاعی می باشد، لذا هدف از این مطالعه بررسی کاربرد بی حسی نخاعی جهت انجام عمل نفرولیتوتریپسی پوستی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی به صورت مجموعه موارد طی سال های 1387ـ1385 بر روی 120 بیمار با تشخیص سنگ کلیه در اتاق های عمل بیمارستان شهید بهشتی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج انجام گردید. متغیرهای بیهوشی و جراحی، حین و پس از عمل در بیمارانی که تحت عمل نفرولیتوتریپسی پوستی با بی حسی نخاعی قرار گرفتند بررسی شدند. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کای آنالیز گردید.یافته ها: میانگین زمان عمل 98±45 دقیقه و میانگین اندازه سنگ 3.1±1.8 سانتی متر بود. متوسط زمان برگشت حس و حرکت به ترتیب 135±22.7 دقیقه و 112±35.7 دقیقه بود. در تمام بیماران عمل نفرولیتوتریپسی پوستی با موفقیت انجام شده و هیچ گونه عارضه مهم و جدی از جمله صدمات عروقی یا احشایی و نیز خون ریزی غیر معمول در حین یا پس از عمل در هیچ یک از بیماران رخ نداد. در 90 نفر (75 درصد) از بیماران، در سونوگرافی پیگیری هیچ گونه سنگی دیده نشد و یا سنگ های باقیمانده کمتر از 5 میلی متر بودند.نتیجه گیری: بی حسی نخاعی یک روش ایمن، موثر و مناسب برای انجام عمل نفرولیتوتریپسی پوستی بوده و می تواند جایگزین خوبی برای بیهوشی عمومی در بالغینی باشد که تحت این عمل قرار می گیرند.

مقدمه و هدف: انسداد مجرای نازولاکریمال اختلال آزار دهنده ای است که می تواند متعاقب التهاب حاد یا مزمن، ضربه، تومور، صدمات ناشی از اعمال جراحی و یا اختلالات مادرزادی پدید آید. درمان اولیه این اختلال عبارت است از؛ شستشو با آب و میل زدن که در صورت عدم موفقیت، مجرای کیسه اشکی، به وسیله جراحی باز می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج داکروسیستوراینوستومی داخل بینی با روش خارجی است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی آینده نگر 46 بیمار مبتلا به انسداد اولیه مجرای نازولاکریمال طی سال های 1380 لغایت 1384 در بیمارستان خلیلی دانشگاه علوم پزشکی شیراز تحت عمل جراحی داکروسیستوراینوستومی داخل بینی قرار گرفتند و نتایج این روش با روش داکروسیستوراینوستومی خارجی به عنوان گروه شاهد (65 بیمار) مقایسه گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای آنالیز گردید.یافته ها: طی 10 تا 31 ماه پیگیری (متوسط 20 ماه) از بین 46 بیمار گروه داکروسیستوراینوستومی داخل بینی علایم 40 نفر (87 درصد) و از بین 65 بیمار گروه داکروسیستوراینوستومی خارجی علایم 60 نفر (92.3 درصد) به طور کامل برطرف شده بود.نتیجه گیری: میزان موفقیت این روش در برطرف نمودن کامل علایم کمتر از روش جراحی خارجی بود، ولی تفاوت آماری معنی داری بین دو روش وجود نداشت، به علاوه روش داکروسیستوراینوستومی داخل بینی مزایای متعددی از جمله؛ عدم ایجاد زخم پوستی، صدمه بافتی شدید و عوارض کمتر بعد از عمل نسبت به روش معمول دارد.