پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1390 | دوره:14 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

هدف: پروتئین گیرنده استروژن آلفا در حال حاضر با روش ایمینوهیستوشیمی در تمام تومورهای بدخیم پستان اندازه گیری می شود. این روش دارای محدودیت هایی است. روش های مبتنی بر سنجش RNA مکمل بالقوه ای برای این روش هستند چرا که خاموش شدن یک ژن می تواند در مراحل مختلف بیان ژن از RNA تا پروتئین رخ داده باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج حاصل از این دو روش به منظور شناسایی ویژگی های هیستوپاتولوژیک و بالینی زیرگروهی از تومورهای بدخیم است که در آن ها با وجود بیان ژن در سطح RNA، پروتئین مربوط وجود نداشته باشد.مواد و روش ها: 92 تومور بدخیم اولیه پستان پیش از شروع درمان همراه با اطلاعات بالینی، هیستوپاتولوژیک و نتایج ایمینوهیستوشیمی آن ها گردآوری شد. بررسی بیان ژن گیرنده استروژن روی RNA استخراج شده از این تومور بدخیم ها با روش RT-PCR انجام شد. ژن مرجع در این روش گلیسر آلدئید فسفات دهیدروژناز بود.نتایج: 36.7 درصد از تومورهای فاقد پروتئین گیرنده استروژن، دارای بیان ژن در سطح RNA بود. در این زیرگروه، اکثر بیماران بالای 50 سال و در مرحله 3 و 4 بیماری و دارای شاخص پیش آگهی دهنده ناتینگهام ضعیف بودند. بیشترین میزان تهاجم تومور بدخیم به غلاف عصب در این زیرگروه دیده شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش RT-PCR ما را قادر به شناسایی زیرگروهی از تومورهای بدخیم پستان دارای بیان ژن در سطح RNA و فاقد پروتئین مربوطه می نماید که پیش آگهی آن ها ضعیف تر از سایر تومورهاست.

هدف: میکروسپوریدیاها عوامل بیماری زای فرصت طلبی هستند که تمامی شاخه های جانوری را آلوده می کنند. ماهیت زئونوتیک این عوامل بیماری زا در مورد برخی از گونه ها نظیر انتروسایتوزون بینئوسی به اثبات رسیده است. هدف از این مطالعه شناسایی میکروسپوریدیاهای انسانی در کبوترهای سطح شهر تهران با روش های رنگ آمیزی و مولکولی بود.مواد و روش ها: در سال 1389 تعداد 147 نمونه مدفوع کبوتر از مرکز فروش پرندگان و پارک های عمومی سطح شهر تهران به طور تصادفی جمع آوری شد. برای تشخیص از رنگ آمیزی تریکروم اصلاح شده و روش های Multiplex/Nested-PCR و RFLP استفاده شد.نتایج: با استفاده از رنگ آمیزی، 19 مورد (12.92 درصد) مثبت میکروسپوریدیا و با استفاده از آغازگرهای اختصاصی 31 مورد (21.08 درصد) مثبت شناسایی شد. تعیین ژنوتیپ بر اساس ناحیه ITS ژن rRNA روی تمامی نمونه های انتروسایتوزون بینئوسی، انسفالیتوزون اینتستینالیس، هلم و کانیکولی صورت گرفت. ژنوتیپ های انتروسایتوزون بینئوسی با ژنوتیپ های D،M  و J، انسفالیتوزون هلم با ژنوتیپ های 1 و 3 و انسفالیتوزون کانیکولی با ژنوتیپ های I و II جدا شده از انسان و حیوانات یکسان بود. توالی ناحیه ITS انسفالیتوزون اینتستینالیس نیز با موارد ثبت شده در بانک ژن 100 درصد تشابه داشت.نتیجه گیری: این نتایج نشان داد که هیچ محدودیتی در بین کبوترهای تهران و انسان برای انتقال گونه های مهم آلوده کننده انسان وجود ندارد. این مطالعه به اهمیت بهداشتی این پرنده اشاره دارد، زیرا مدفوع کبوتر یکی از منابع عفونت میکروسپوریدیایی برای انسان بوده و به راحتی محیط پیرامون ما را آلوده می سازد. از سوی دیگر اکثریت افراد مراجعه کننده به پارک های عمومی کودکان و افراد مسن و در معرض خطر ابتلا به این عفونت هستند.

هدف: لیشمانیوز یکی از شش بیماری مهم انگلی مناطق گرمسیری دنیاست. روش های درمانی متعددی برای لیشمانیوز ارایه شده است؛ اما مقاومت تدریجی انگل به برخی از داروها مشکلات جدیدی را در رابطه با این بیماری به وجود آورده است. بنابراین امروزه استفاده از درمان های جدید به ویژه داروهای گیاهی به عنوان یکی از گزینه های درمانی مورد تحقیق قرار گرفته است. محققان حاضر نیز در این مطالعه درمان لیشمانیوز پوستی با گلوکانتیم و پماد عصاره سیر و پماد فرآورده R10 تهیه شده از عصاره سیر در مدل موشی را مقایسه نموده اند.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که در دانشگاه شاهد انجام شد، اثر گلوکانتیم پماد عصاره سیر و پماد فرآورده R10 تهیه شده از عصاره سیر در مدل موشی روی زخم های جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور، در موش های نژاد BALB/c،C57BL/6  و سوری بررسی شد. هر یک از این سه نژاد بر اساس این که کدام یک از این درمان ها را بگیرند یا اصلا درمانی نگیرند به 4 گروه تقسیم شدند. اثر درمانی ترکیبات مذکور به وسیله اندازه گیری قطر زخم ها و شمارش اجسام لیشمن در زخم ها قبل و پس از هشت هفته درمان و همچنین بررسی وجود یا عدم وجود انگل در کبد و طحال تعیین شد.نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد پماد R10 تهیه شده از عصاره سیر، در بهبودی زخم موش های مبتلا به لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور تاثیر معنی داری داشت (P<0.05) که این تاثیر از هفته های سوم درمان به بعد معنی دار بود. اختلاف آماری بین گروه های مختلف از نظر وجود اجسام لیشمن (بار انگلی) نیز معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به تجربیات حاصل از این پژوهش عصاره R10 اثربخشی خوبی در درمان بیماری سالک دارد که قابل مقایسه با گلوکانتیم است.

هدف: هدف از این تحقیق، بررسی تعداد سلول هایT  کشنده طبیعی بافت رحم و طحال در روز هفتم بارداری موش های ماده باردار تحریک تخمک گذاری شده و کنترل و مقایسه آن دو با یکدیگر بود.مواد و روش ها: موش های ماده گروه تجربی پس از تحریک تخمک گذاری و گروه شاهد به صورت تک به تک با موش نر در یک قفس قرار گرفته و صبح روز بعد، مشاهده پلاک واژن بررسی صورت گرفت. در روز 7 بارداری از سه نقطه بافتی: رحم از محل کاشت جنین و فواصل لانه گزینی و طحال مقاطع بافتی انجمادی 5 میکرومتری تهیه شد. برای بررسی نشانگرهای مربوط به سلول T کشنده طبیعی از واکنش ایمنوهیستوشیمی برای شاخص CD161 و CD3 استفاده شد و پراکندگی جمعیت سلول های T کشنده طبیعی در مقایسه با کل سلول های هسته دار در گروه های تحریک شده و کنترل بررسی و مقایسه شد.نتایج: جمعیت سلول T کشنده طبیعی در بافت طحال در دسیدوا و میومتر فواصل لانه گزینی کنترل و تحریک تخمک گذاری تفاوت معنی داری نداشت. اما در دسیدوای محل لانه گزینی گروه تحریک تخمک گذاری (1.43±2.26) نسبت به گروه کنترل (P≤0.05؛ 0.17±0.79) افزایش داشت در حالی که در میومتر محل لانه گزینی تفاوتی بین دو گروه دیده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تحریک تخمک گذاری به شکل سیستماتیک بر جمعیت سلول هایT  کشنده طبیعی موش های باردار تاثیر نگذاشته اما به شکل موضعی در دسیدوای محل لانه گزینی باعث افزایش سلول های T کشنده طبیعی شده است.

هدف: میتوکندری یکی از مهم ترین اندامک های سیتوپلاسمی است و با توجه به اهمیت میتوکندری در تکوین تخمک، در این مطالعه با به کارگیری میکروسکوپ لیزر کانفوکال به بررسی و مقایسه پراکندگی میتوکندری تخمک موش در سه مرحله تکوینی ژرمینال وزیکول، شکست ژرمینال وزیکول یا متافاز یک و متافاز دو پرداخته شد.مواد و روش ها: پس از تحریک تخمک گذاری موش های سوری نژاد FVB/N با سن 6-7 هفته با 7.5 واحد PMSG تخمک ها در مراحل ژرمینال وزیکول و شکست ژرمینال وزیکول یا متافاز یک و متافاز دو از تخمدان، با استفاده از روش مکانیکی جداسازی شدند. سپس تخمک ها با محلول رنگ  JC-1یا5,5´,6,6´-tetrachloro-1,1,3,3´-tetraethylbenzimidazolycarbocyanine iodide  (1 میکروگرم بر میلی لیتر) به مدت 10 دقیقه در 37 درجه سانتی گراد رنگ آمیزی شدند و بعد نمونه ها در زیر میکروسکوپ لیزر کانفوکال با طول موج 515-530 نانومتر برای رنگ سبز مشاهده شد.نتایج: در تخمک مرحله شکست ژرمینال وزیکول و متافاز دوم الگوی نسبتا یکنواخت دیده شد و میتوکندری ها به شکل نقاط سبز رنگ در تمام سیتوپلاسم به شکل یکسان پراکندگی داشتند اما در تخمک ژرمینال وزیکول الگوی غیریکنواخت به چشم می خورد و تعدادی از میتوکندری ها به شکل حلقه در اطراف هسته تخمک قرار گرفته بودند.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر به طور کلی دو الگوی توزیع میتوکندری در تخمک موش در مراحل مختلف تکوینی نشان داد. به نظر می رسد که یکی از اصلی ترین عوامل در نحوه پراکندگی میتوکندری درون سلول نیاز مناطق مختلف سلول به تولید ATP و مصرف انرژی باشد.

هدف: تاثیر آلل ها، ژنوتیپ ها و هاپلوتایپ های HLA–DRB1 و HLA–DQB1 بر سن شروع بیماری دیابت نوع یک در ایران بررسی شد.مواد و روش ها: آلل های HLA–DRB1, -DQB1 در 105 بیمار دیابتی نوع یک و 100 فرد سالم از قومیت های مختلف، با سن شروع بیماری مقایسه شد. بیماران بر اساس سن شروع بیماری به 4 گروه سنی (1-5، 6-10، 11-15، 16-20 سالگی) طبقه بندی شدند و فراوانی هر یک از آلل ها، ژنوتیپ ها و هاپلوتایپ های مستعدکننده و محافظت کننده در هر گروه سنی تعیین شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون Fisher's Exact و تعیین نسبت خطر (OR) انجام گرفت.نتایج: فراوانی آلل HLA–DRB1*0401 با افزایش سن، کاهش می یابد در صورتی که فراوانی آلل HLA–DQB1*0201 با افزایش سن، افزایش می یابد. آلل های HLA–DRB1*0301 و HLA–DQB1*0302 به ترتیب بیشترین فراوانی را در بیماران رده سنی 6-10 و 1-5 سال نشان می دهد. هاپلوتایپ HLA–DRB1*0401–DQB1*0302 به طور معنی داری بیشترین فراوانی را در بیماران رده سنی 1-5 سال (OR: 69.919، P: 2×10-7) و هاپلوتایپ HLA–DRB1*0301–DQB1*0201 به طور معنی داری بیشترین فراوانی را در گروه سنی 6-10 سال (OR: 6.243،(P: 2×10-6  نشان می دهد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که انواع آلل ها، ژنوتیپ ها و هاپلوتایپ های HLA–DRB1, -DQB1 با سن شروع بیماری دیابت نوع یک در ارتباط است. در این بین، افرادی که حامل آلل ها و هاپلوتایپ هایی هستند که موجب شروع بیماری در سن پایین تری می شود، باید هرچه سریع تر تحت مراقبت های پیشگیرانه قرار گیرند.

هدف: پروتئین مرتبط با گیرنده لیپوپروتئین با چگالی پایین (LRP) مهم ترین گیرنده کلسترول درون نورون هاست و نقش گیرنده برای آپولیپوپروتئین E که مهم ترین فاکتور خطر بیماری آلزایمر است را بر عهده دارد. همچنین در اتصال لیپوپروتئین ها به آپولیپوپروتئین E در نورون ها نیز شرکت می کند. در این مطالعه وجود پیوستگی بین چندریختی LRP C766T و بیماری آلزایمر در بیماران ایرانی مبتلا به آلزایمر دیررس بررسی شد.مواد و روش ها: 100 بیمار که بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR و NINCDS-ADRDA مبتلا به بیماری آلزایمر در سن بالا بودند و 100 فرد به عنوان گروه شاهد که سابقه شخصی و خانوادگی از بیماری آلزایمر یا جنون نداشتند وارد این مطالعه مورد-شاهدی شدند. گروه شاهد از نظر سن و جنس با گروه بیمار هماهنگ بودند. برای بررسی وجود چندریختی از روش PCR-RFLP استفاده شد.نتایج: فراوانی ژنوتیپ C/C و همچنین فراوانی آلل C در بیماران مبتلا به آلزایمر نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. البته این اختلاف به سطح معنی دار از نظر آماری نرسیده است. به علاوه هنگامی که این پیوستگی بر حسب جنس محاسبه شد، در هیچ کدام از دو گروه مرد و زن نیز، بین بیماران و افراد سالم اختلاف معنی داری در فراوانی ها وجود نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در بیماران ایرانی مبتلا به آلزایمر در سن بالا، چندریختی C766T ژن LRP موجب افزایش خطر توسعه بیماری نمی شود. بررسی های علل شناسی و شناخت فاکتورهای خطر می باید روی فاکتور های ژنتیکی دیگر یا فاکتور های محیطی متمرکز شود.

هدف: هدف ساخت ناقل بیانی حاوی ژن VP1 ویروس تب برفکی سویه O جداسازی شده در ایران، بیان پروتئین و ارزیابی پاسخ های ایمنی در موش است.مواد و روش ها: سویه ویروس تب برفکی O از گوساله ای در شهر ری در سال 1386 جداسازی، سروتایپ و ژن VP1 این ویروس در ناقل PTZ57R/T و ناقل بیانی pcDNA3.1+ الحاق شد. برای بررسی بیان پروتئین، ژن VP1 بدون کدون خاتمه در ناقل pEGFP-N1 بالادست ژن GFP کلون شد. ناقل های pEGFP-N1-VP1 و pcDNA3.1+-VP1 در رده سلولی کلیه بچه هامستر ترانسفکت و بیان پروتئین الحاقی GFP-VP1 با میکروسکوپ معکوس فلوئورسنت و بیان پروتئینVP1 به روش الکتروفورز عمودی پروتئین ها و لکه گذاری وسترن تایید شد. ناقل بیانی pcDNA3.1+-VP1 به عنوان DNA واکسن به موش ها تلقیح و پاسخ آنتی سرم خنثی کننده (SNT) و قدرت تکثیر لنفوسیت های (SI) T در این حیوانات اندازه گیری شد.نتایج: هضم آنزیمی ناقل های کلون شده با ژن VP1، ورود این ژن در سه ناقل را تایید و بیان پروتئین VP1 در ناقل بیانی pcDNA3.1+ به روش لکه گذاری وسترن با مشاهده باند اختصاصی پروتئین هدف کاملا تایید شد. وجود لکه های سبز نیز بیان پروتئین الحاقی VP1-GFP را تایید نمود. مقادیر SNT و SI در گروه موش های تلقیح شده با DNA واکسن نسبت به گروه های کنترل دارای افزایش معنی داری بود.نتیجه گیری: این ژن با موفقیت تکثیر، کلون و بیان شد. با توجه به تایید بیان پروتئین VP1 و افزایش معنی دار SNT و SI از ناقل pcDNA3.1+-VP1 به عنوان DNA واکسن استفاده شد و پاسخ های ایمنی در مدل موشی ارزیابی شد.