پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1394 | دوره:18 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

هدف: بررسی تاثیر سیستم هم کشتی سلول های لوله فالوپ موش بر تکثیر سلول های بنیادی استرومای آندومتر انسانیمواد و روش ها: سلول های آندومتر از نمونه های هیسترکتومی استخراج شد. سپس سلول ها با استفاده از روش هضم آنزیمی و کلاژناز تیپ 3 جداسازی شدند و پس از آن سلول ها به ترتیب از فیلترهایی به ابعاد 150 و 45 میکرومتر عبور داده شدند و در محیط کشت DMEM+F12 کشت شدند. در پایان پاساژ چهارم برای تایید ماهیت مزانشیمی سلول ها، از نشانگر CD90 استفاده شد و سلول های CD90 مثبت با استفاده از روش فلوسایتومتری بررسی شدند. سپس سلول های حاصل از کشت مرحله چهارم در دو گروه استفاده شد. در یک گروه، پس از کشت سلول های لوله فالوپ موش و تهیه تک لایه از آن ها، سلول ها با میتومایسین c غیر فعال شد و به عنوان لایه پشتیبان استفاده شد و در گروه دیگر به تنهایی کشت شد. نرخ تکثیر در هر دو گروه (سلول های بنیادی آندومتر بدون هم کشتی با لوله فالوپ و با هم کشتی) با استفاده از آزمون MTT بررسی و سپس مقایسه شد.نتایج: سلول های آندومتر انسانی 24 ساعت پس از کشت به کف فلاسک چسبیدند و با گذشت 72 ساعت این سلول ها دوکی شکل شدند و از نظر مورفولوژی شبیه به سلول های فیبروبلاست شدند. میزان سلول های CD90 مثبت در انتهای پاساژ چهارم 94.26±0.08 درصد بود. نرخ تکثیر در سلول های بنیادی استرومای آندومتر تحت هم کشتی و سلول های بنیادی بدون هم کشتی با لوله فالوپ به ترتیب 1.1±70.02 و 1.17±0.17 بود و بین این دو گروه تفاوت معنی دار دیده نشد.نتیجه گیری: هم کشتی با سلول های لوله فالوپ موش تاثیری بر افزایش تکثیر سلول های بنیادی استرومای آندومتر ندارد.

هدف: به دلیل پاسخ سامانه ایمنی میزبان در برابر گروه های خونی فرعی دهنده، انتقال خون می تواند در برخی موارد، به خصوص برای بیماران نیازمند به دریافت مکرر خون (مانند افراد مبتلا به تالاسمی) به عنوان یک مشکل مهم مطرح شود. یک روش پیشنهادی، پوشش دهی پادگن های سطح سلول های قرمز خون با اتصال کووالانسی متوکسی پلی اتیلن گلایکول (mPEG) است. هدف از این پژوهش، تعیین زمان نگهداری سلول های پگیله شده پیش از تزریق و زمان موثر آن در شرایط درون تنی بود.مواد و روش ها: برای پگیله کردن سلول ها، از متوکسی پلی اتیلن گلایکول فعال شده با سوکسینیمیدیل والرات (SVA) استفاده شد. در بخش برون تنی پژوهش، پایداری پوشش ایجاد شده با سه روش شمارش سلول های آزاد منعقد نشده، آزمون فلوسایتومتری و سنجش کیفی ارزیابی شد. با استفاده از بررسی های میکروسکوپ الکترونی، غلظت مناسب برای پگیله کردن سلول های قرمز خون خرگوشی تعیین شد و پس از تزریق، با استفاده از آزمون فلوسایتومتری، زمان موثر سلول های پگیله شده در خون خرگوش تعیین شد. همچنین خواص بیوشیمیایی سرم خرگوش ها در 24 ساعت اولیه پس از تزریق بررسی شد.نتایج: غلظت مناسب برای پگیله کردن سلول های قرمز خرگوشی با mPEG-SVA، 15 میلی گرم بر میلی لیتر تعیین شد. 48 ساعت پس از تزریق، حدود 83 درصد سلول ها در سامانه گردش خون میزبان همچنان زنده بودند و موفق به حفظ پوشش پلیمری خود شدند.نتیجه گیری: زمان 18 روز به عنوان زمان مناسب برای ذخیره سازی سلول های پگیله شده در شرایط آزمایشگاهی به دست آمد. همچنین با ردیابی سلول ها در شرایط درون تنی، زمان موثر پایداری 14 روز برای سلول های پگیله شده تعیین شد. نتایج بررسی خواص بیوشیمیایی سرم خرگوش ها در 24 ساعت اولیه پس از تزریق، نشان داد که پوشش دهی سلول های قرمز خون به طور قابل توجهی مانع از تحریک سامانه ایمنی میزبان و تخریب آن ها توسط میزبان شده است.

هدف: به طور عمده پروتئین های یوکاریوتی دارای پپتید نشانه هستند که نه تنها نقش محوری در کارآیی ترشح دارند بلکه در بیان پروتئین نیز اهمیت دارند. فاکتور 9 انعقادی، گلیکوپروتئینی است که نقش محوری در مسیر انعقاد خون ایفا می کند. نقص یا کاهش تولید فاکتور 9 منجر به بیماری هموفیلی B می شود. در این پژوهش، با هدف افزایش و کارآیی ترشح پروتئین فاکتور 9، عملکرد پپتید نشانه پروترومبین انسانی در سامانه بیانی هترولوگ بررسی شد. به این منظور، کارآیی ترشح پپتیدهای نشانه ابتدا با برنامه های رایانه ای SignalP و PrediSi و سپس به صورت عملی ارزیابی شد.مواد و روش ها: با استفاده از روش های مولکولی، تکثیر پپتید نشانه پروترومبین انسانی و الحاق آن به بخش بالغ cDNA فاکتور 9 انسانی انجام شد. سپس قطعه کایمریک حاصل در مقایسه با فاکتور 9 انسانی با پپتید نشانه بومی در رده سلولی HEK293T تحت تنظیم پروموتر سیتومگالوویروس (CMV) در شرایط گذرا به طور عملی آزمایش شد. با استفاده از نرم افزارهای پیشگویی کننده مبتنی بر الگوریتم شبکه های عصبی، امتیازی برای جایگاه برش و کارآیی ترشح پپتید نشانه پروترومبین انسانی و بومی فاکتور 9 ارزیابی شد. میزان فاکتور 9 بیان شده در محیط کشت سلول های نوترکیب با RT-PCR و الایزا بررسی شد.نتایج: بررسی های رایانه ای پیشگویی نمود که پپتید نشانه پروترومبین انسانی در مقایسه با پپتید نشانه بومی فاکتور 9 کارآمدتر است. این پیشگویی با استفاده از روش های RT-PCR و الایزا علیه RNA کایمری و نیز پروتئین نوترکیب FIX به ترتیب تایید شد.نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که پپتید نشانه پروترومبین انسانی نسبت به پپتید نشانه بومی پروتئین فاکتور 9از کارآیی بالا تری برخوردار است. این موضوع با پیش بینی های حاصل از برنامه های رایانه ای مطابقت دارد. نتیجه این جایگزینی می تواند در فاز بیان پایدار بررسی شود.

هدف: سالک یا لیشمانیوز جلدی یکی از بیماری های اندمیک در برخی از نقاط ایران است. استفاده از ترکیبات آنتیموان پنج ظرفیتی به عنوان خط اول درمان، با محدودیت ها و عوارض جانبی متعددی گزارش شده است. از این رو همواره تلاش برای یافتن روش های درمانی جدید و ﻣﺆثر مورد نظر است. در پژوهش حاضر، تاثیر گیاه بومادران که از گیاهان بومی کشور است بر رشد پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1391 در دانشگاه تربیت مدرس انجام شد. اسانس گیاه بومادران زرد به روش تقطیر با بخار تهیه و تجزیه و تحلیل اسانس توسط دستگاه گاز کروماتوگراف متصل به طیف نگار جرمی انجام شد. سپس اثر غلظت های 10، 15، 25 و 50 درصد اسانس گیاه بومادران درشرایط برون تنی روی رشد پروماستیگوت و ماکروفاژ آلوده به آماستیگوت لیشمانیا ماژور بررسی شد. اثر بخشی اسانس گیاه بر پروماستیگوت و آماستیگوت انگل با استفاده از روش شمارش مستقیم و نیز آزمون MTT سنجیده شد در همه آزمون ها چاهک حاوی محیط کشت و انگل بدون افزودن دارو به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. و نتایج با استفاده از از آزمون ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصل از آزمون MTT نشان داد که 24، 48 و 72 ساعت پس از کشت انگل، تعداد پروماستیگوت ها در گروه های کنترل با گروه های تیمار شده با غلظت های 10، 15، 25 و 50 درصد اسانس گیاه بومادران دارای اختلاف معنی دار (P<0.05) بوده است. 66 درصد ماکروفاژهای آلوده به آماستیگوت 72 ساعت پس از کشت انگل تیمار شده با غلظت 50 درصد اسانس گیاه از بین رفتند.نتیجه گیری: اسانس گیاه بومادران زرد در از بین بردن پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور و ماکروفاژ آلوده به آماستیگوت انگل، اثر مطلوبی دارد، بنابراین انجام مطالعه در شرایط درون تنی برای استفاده درمانی از آن برای زخم های سالک توصیه می شود.

هدف: سیستم های متنوع انتقال دارو در ارتباط با درمان انواع سرطان ها در حال گسترش است. در سال های اخیرکیتوسان از نظر سازگاری زیستی در سلول های جانوری و کاربرد آن در زمینه های پزشکی و دارویی مورد توجه زیادی واقع شده است. در این تحقیق دو نانوژل کیتوسانی تهیه شد. در تهیه این نانوداروها به عامل های حیاتی مثل تنظیم رهایش، جذب و به ویژه ارسال هدفمند دارو توجه شده است.مواد و روش ها: نانوژل های فسفریله کیتوسانی (PCS) و نانوژل های میریستیله کیتوسانی (MCS) به ترتیب از ترکیب کیتوسان با تری پلی فسفات و میریستیک اسید تهیه و سپس با داروی دکسوروبیسین بارگذاری شدند. نانوژل ها با روش های مختلف مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراکنش دینامیکی نور و طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفتند. سمی بودن داروی آزاد (DOX)، نانوژل MCS و MCS بارگذاری شده با DOX با روش MTT سنجیده شد.نتایج: نتایج حاصل از بارگذاری و رهایش نانوژل ها با داروی دکسوروبیسین نشان دهنده ظرفیت بالای بارگذاری و ظرفیت موثر دارو حدود 97 درصد بود. همچنین رهایش ملایم دارو 16-28 درصد از PCS طی 5 روز و 18-40 درصد از MCS در مدت 15 روز بود. DOX و MCS-DOX اثر کشندگی مشابهی روی سلول های سرطانی پروستات (LNCaP) نشان دادند.نتیجه گیری: هر دو نانوژل PCS و MCS هم از نظر اندازه و هم از نظر ظرفیت های بارگذاری و رهایش از قابلیت های مناسبی برخوردار بودند.

هدف: سرطان پروستات دومین سرطان مرگ آور پس از سرطان ریه در مردان است. در سال های اخیر درمان هدفمند سرطان مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. این امر موجب می شود عوارض جانبی ناشی از مصرف دارو به حداقل برسد. مطالعات نشان داده است که پپتیدهای هدف گیری کننده سلول های سرطان قابلیت استفاده به عنوان ابزارهای درمانی و تشخیصی هدفمند را دارند. اخیرا کتابخانه های نمایش فاژی پپتیدی برای شناسایی پپتیدهای هدف گیری کننده به کار گرفته شده است. هدف از این تحقیق جداسازی پپتید های هدف گیری کننده سلول های PC3 به عنوان نشانگری هدفمند برای شناسایی سرطان پروستات بود.مواد و روش ها: 4 دور غنی سازی مثبت روی سلول های PC3 (سلول هدف) و 4 دور غنی سازی منفی روی سلول های کنترل شامل فیبروبلاست، AGS، SW480، 5637 و Huh-7 انجام شد. پلی کلونال فاژ الایزا برای ارزیابی روند غنی سازی انجام شد. سپس ژنوم تعدادی از فاژهای جداسازی شده در مراحل آخر غنی سازی با انجام PCR روی پلاک های به دست آمده، تکثیر و تعیین توالی شد. مطالعات بیوانفورماتیکی برای بررسی های بیشتر انجام شد.نتایج: چندین دور غنی سازی کتابخانه فاژی منجر به غنی سازی تعدادی پپتید شد. نتایج پلی کلونال فاز الایزا موفقیت آمیز بودن روند غنی سازی را تایید کرد. همچنین بررسی های بیوانفورماتیکی توالی های به دست آمده چند دنباله آمینواسیدی مشترک را نشان داد.نتیجه گیری: پپتیدهای جداسازی شده طی فرآیند غنی سازی را می توان نشانگری اختصاصی برای سلول های سرطانی پروستات PC3 در نظر گرفت. توالی های پپتیدی با قابلیت اتصال اختصاصی به سلول هدف را می توان برای هدایت هدفمند ژن و دارو به سلول های بدخیم پروستات استفاده نمود. تحقیقات بیشتری برای بررسی قابلیت ورود هدفمند این پپتیدها برای انتقال دارو یا ژن های سرکوبگر تومور به داخل سلول های سرطانی پروستات باید انجام شود.

هدف: دیابت یک بیماری متابولیک شایع است که یکی از عوامل بسیار مهم در اتیولوژی آن را صدمات اکسیدانی می دانند. هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر تمرین شنا با مکمل آربوتین بر وضعیت اکسیدانی (TOS) و آنتی اکسیدانی تام (TAS) بافت کلیه موش های دیابتی شده با القای آلوکسان بود.مواد و روش ها: 42 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (195 - 220 گرم) به صورت تصادفی به 6 گروه (7 تایی) کنترل، دیابت، آربوتین، دیابت- آربوتین، دیابت- تمرین و دیابت- ترکیبی تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 6 هفته تمرین شنا، 5 جلسه در هفته و هر جلسه 6 تا 30 دقیقه بود. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (یک دوز، 90 میلی گرم/کیلوگرم) القا شد و مکمل آربوتین (50 میلی گرم/کیلوگرم)، 5 روز در هفته تزریق شد. موش ها 48 ساعت پس از آخرین مداخله ها برای تجزیه و تحلیل سطوح TOS، TAS بافت کلیه کشته شدند. از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (P<0.05).نتایج: شش هفته مکمل سازی با آربوتین، تمرین شنا و ترکیب این دو مداخله منجر به کاهش معنی دار میزان TOS و افزایش معنی دار TAS بافت کلیه موش های دیابت القایی با آلوکسان شد (P<0.05).نتیجه گیری: تعامل تمرین شنا و مکمل آربوتین می تواند نقش مهمی در برابر استرس اکسایشی کلیه با تعدیل وضعیت اکسیدانی و آنتی اکسیدانی تام بافت کلیه موش های دیابت القایی با آلوکسان داشته باشد.

هدف: وجود یک مخزن از نوکلئوتیدهای خالص در سلول پیش نیاز همانند سازی صحیح DNA و جلوگیری از جهش زایی و اختلال در عملکرد سلول است. آنزیم اینوزین تری فسفاتاز (ITPase) برای پاک سازی مخزن نوکلئوتیدی سلول از نوکلئوتیدهای غیر متعارف دآمینه پورینی مانند اینوزین ضروری است. اختلال در عملکرد و بیان این ژن می تواند عاملی برای ایجاد جهش هایی از نوع جابه جایی در ژنوم سلول باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه بیان ژن اینوزین تری فسفاتاز در نمونه های توموری آدنوکارسینوما معده با بافت طبیعی مجاور آن است.مواد و روش ها: بیان ژن ITPA در 24 نمونه توموری و 24 نمونه مجاور آن در سطح mRNA با استفاده از روش Real-Time PCR کمی سنجیده و سپس نتایج به دست آمده تجزیه و تحلیل شد.نتایج: داده های حاصل از مقایسه بیان ژن نشان داد که بیان ژن ITPA در نمونه های توموری در مقایسه با نمونه های حاشیه توموری کاهش معنی داری را به ویژه در تومورهای با درجه بالا دارد.نتیجه گیری: با توجه به نقش ITPA در حذف نوکلئوتید های غیر عادی دآمینه پورینی به نظر می رسد کاهش بیان این ژن در شروع یا در پیشرفت سرطان نقش داشته باشد. کاهش فعالیت این ژن باعث افزایش فراوانی وقوع جهش در ژنوم سلول ها شده و زمینه را برای افزایش ناپایداری ماده ژنتیک فراهم می کند.