در سال های اخیر الکتروریسی با قابلیت ایجادمیکرو-نانوالیاف پلیمری مشابه ساختار لیفی ماتریس خارج سلولی توجه بسیاری را در تولید داربست های مهندسی بافت به خود معطوف ساخته است. شبیه سازی آرایش لیفی ماتریس خارج سلولی در بدن، نسبت سطح به حجم بالا، میزان تخلخل قابل توجه و پیوستگی کامل خلل و فرج ها از مهم ترین مزایای ساختارهای الکتروریسی شده می باشد. درصد تخلل بالا و پیوستگی خلل وفرج در این داربست ها، چسبندگی و رشد مناسب سلولی را به دنبال خواهد داشت. اما به سبب کوچکی اندازه حفرات و تراکم بالای الیاف، نفوذ سلولی در داربست-های الکتروریسی شده محدود است. نفوذ سلولی اندک در داربست های الکتروریسی کاهش مهاجرت سلولی به بخش های داخلی ساختار، توزیع غیر یکنواخت جمعیت سلولی در کل داربست، رگزایی کم و نفوذ اندک بافت را به دنبال دارد. در واقع داربست الکتروریسی شده بیش از آن که یک محیط سه بعدی برای اسکان و فعالیت های سلولی فراهم آورد یک بستر دو بعدی محسوب می شود. تا کنون روش های اصلاح شده الکتروریسی یا اصلاحات پس از فرآیند بسیاری برای حل این مشکل پیشنهاد شده است که تغییرات کوچک در پارامترهای الکتروریسی تا روش های پیچیده با نیازمندی های خاص را مورد توجه قرار داده است. در بسیاری از این تلاش ها مستقیما با دستکاری مشخصات نمونه الکتروریسی شده نفوذ سلولی بهبود یافته است. حال آن که در برخی دیگر تشویق مهاجرت سلولی بدون تغییر ویژگی های نمونه الکتروریسی شده مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله مروری سعی بر این است تلاش های انجام شده در زمینه بهبود نفوذ سلولی در نانوالیاف الکتروریسی شده به تفضیل ارائه شود.