مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق)
سال:1386 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: رخداد لرز پس از عمل جراحی بسیار شایع است و سبب افزایش مصرف اکسیژن، افزایش فشار خون، فشار داخل جمجمه و فشار داخل چشم و درد پس از عمل می شود. بنابراین جلوگیری از لرز مخصوصا در افراد مسن و بیماران قلبی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه اثربخشی پتیدین و دگزامتازون و دارونما برای پیشگیری از لرز پس از عمل جراحی انتخابی شکمی بود.مواد و روش کار: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1383 بر روی 114 بیمار (ASA Class I, II) کاندید عمل جراحی انتخابی شکم تحت بیهوشی عمومی در مرکز آموزشی درمانی پورسینای رشت انجام شد. بیماران واجد شرایط بطور تصادفی ساده به سه گروه پتیدین (P)، دگزامتازون (D) و دارونما (N) تقسیم شدند. روش القا و حفظ بیهوشی در همه بیماران یکسان بود.درجه حرارت بیماران قبل از جراحی، قبل از خروج لوله تراشه، ابتدا و انتهای ریکاوری اندازه گیری شد. پنج دقیقه قبل از پایان عمل به بیماران گروهP  0.3 mg/kg پتیدین،به بیماران گروهD  0.1 mg/kg دگزامتازون و به بیماران گروه 3cc N نرمال سالین 0.9 درصد تزریق شد. بیماران از نظر بروز لرز در ریکاوری تحت نظر و در صورت بروز لرز با25 mg  پتیدین وریدی تحت درمان قرار گرفتند. کلیه اطلاعات با نرم افزار آماری SPSS و تستهای Chi-square و ANOVA مورد آنالیز قرار گرفتند. P-value<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: بین سه گروه بیماران از نظر سن، جنس و میانگین مدت عمل تفاوت معنی داری وجود نداشت. بروز لرز در گروه نرمال سالین 18 مورد (47.4%)، در گروه دگزامتازون 7 مورد (18.4%) و درگروه پتیدین 3 مورد (7.9%) بود و در نتیجه از نظر بروز لرز بین گروههای پتیدین و دگزامتازون با گروه شاهد تفاوت معنی دار وجود داشت (0.0001 =P) اما بین پتیدین و دگزامتازون از این نظر تفاوت معنی داری وجود نداشت (0.155 =P).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که هر دو داروی پتیدین و دگزامتازون در پیشگیری از لرز پس از عمل جراحی انتخابی شکمی موثرند.

زمینه و هدف: استفاده فراوان از منابع تغذیه الکتریکی موجب شده است تا افراد زیادی در معرض میدان های الکتریکی و مغناطیسی با فرکانس 60-50 هرتز قرار گیرند. تا کنون گزارشات متناقضی در ارتباط با اثر میدان های الکترومغناطیسی روی سیستم های زنده ارایه شده است. آنزیم آلانین ترانس آمیناز (ALT) و آنزیم آسپارتات ترانس آمیناز (AST) آنزیم های غیر اختصاصی پلاسما هستند که افزایش فعالیت آن ها در سرم بیان گر آسیب سلولی است. این مطالعه به منظور بررسی اثر میدان الکترومغناطیسی با فرکانس کم بر فعالیت آنزیم های ALT و AST سرم موش آزمایشگاهی انجام شد.مواد و روش کار: این مطالعه تجربی بر روی 24 سر موش نر با وزن تقریبی 30±5 گرم در چهار گروه (هر گروه شش موش) در سال 1386 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. سه گروه در معرض میدان الکترومغناطیسی با فرکانس 25، 50 و 100 هرتز و شدت میدان 250 میکروتسلا به مدت سی روز و روزانه یک ساعت قرار گرفتند. یک گروه نیز به عنوان شاهد در شرایط مشابه بود اما در معرض میدان الکترومغناطیسی قرار نگرفت. نمونه خون موش ها بعد از 30 روز گرفته شد. فعالیت آنزیم های ALT و AST در سرم به روش کینتیکی در 37oC سنجش شد. از نرم افزار کامپیوتری SPSS (11) و آزمون t و واریانس یک طرفه جهت بررسی آماری و تحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: فعالیت آنزیم ALT سرم موش برای گروه هایی که در معرض فرکانس 25، 50 و 100 هرتز قرار گرفتند به ترتیب 84.3±6.2 IU/L، 89.8±14.3 IU/L و 84.8±10.8 IU/L و میزان فعالیت آنزیم AST به ترتیب 183.8±9.1 IU/L، 185.5±10.5 IU/L و 163.5±15.7 IU/L بود. بین فعالیت آنزیم های  ALT و AST گروه های قرار گرفته در معرض میدان و گروه شاهد تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: در این مطالعه، میدان الکترومغناطیسی با فرکانس 25، 50 و 100 هرتز و شدت 250 میکروتسلا سبب افزایش فعالیت آنزیم های آلانین و آسپارتات ترانس آمیناز سرم موش آزمایشگاهی شد. افزایش فعالیت آنزیم های ترانس آمیناز در سرم می تواند به دلیل اثر میدان الکترومغناطیسی بر سلول های کبدی باشد.

زمینه و هدف: افزایش تراز فشار صدا از حد معین برای سلامتی مضر است. از طرفی حلالهای آلی مانند تولوئن یکی از مواد شیمیایی است پکه در فرآیندهای صنعتی توام با صدا مصرف زیادی دارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی اثرات صدا، تولوئن و اثر توام تولوئن و صدا در تراز فشار صدای 100dBA با فرکانسهای4000 و 8000 هرتز بر عملکرد پاسخ شنیداری ساقه مغز(Auditory Brainstem Response)  ABR خرگوش طراحی و انجام شد.مواد و روش کار: این مطالعه در سال 1381 در آزمایشگاه دانشگاه تربیت مدرس به روش تجربی روی 48 سر خرگوش سفید نر نیوزلندی با وزنgr  1800±200 در 6 گروه انجام گرفت. گروه ها شامل گروه کنترل، مواجهه با صدای 100dBA در فرکانس 4000 هرتز، مواجهه با صدای 100dBA در فرکانس 8000 هرتز، مواجهه با تولوئن در غلظت 1000ppm، توام تولوئن و تراز فشار صدای 100dBA با فرکانس 4000 و توام تولوئن و صدای 100dBA در فرکانس 8000 هرتز بودند. بعد از اتمام مواجهه، شنوایی سنجی به روش پتانسیل بر انگیخته ساقه مغزی با محرک تون برست و کلیک در شدت 110دسی بل اندازه گیری وثبت شد. اشکال موجی ABR برای خرگوش های در معرض تولوئن و گروه های توام صدا وتولوئن در فرکانسهای مذکور بررسی شد و داده های مربوطه پس از استخراج، با استفاده از نرم افزار آماری SPSS11 مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. مقایسه بین میانگین مقادیر پارامترهای مورد اندازه گیری در بین گروههای مورد مواجهه با آنالیز واریانس یک طرفه ((ANOVA و آزمون Past hoc توکی و مقایسه میانگین اختلافات قبل وبعد از اندازه گیری در هر گروه با آزمون t-test Paired انجام شد و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: میانگین زمان تاخیر تشکیل موج پنج در گروه کنترل 4.84±0.07، در گروه مواجهه با تولوئن 5.18±0.07، در گروه مواجهه با صدا ی4000 هرتز 5.5±0.07، در گروه مواجهه با صدای 8000 هرتز 5.19±0.07، در گروه مواجهه با صدا در فرکانس 4000 هرتز و تولوئن 5.79±0.15 و در گروه مواجهه با صدا در فرکانس 8000 هرتز و تولوئن 5.46±0.15 میلی ثانیه بدست آمد. که در مقایسه بین میانگین های زمان تاخیر موج پنج گروه کنترل با دو گروه صدا (P=0.01)، کنترل با تولوئن (P=0.07) و کنترل با دو گروه توام صدا و تولوئن (P=0.0001) تفاوت آماری معنی داری بدست آمد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه مواجهه خرگوش با تولوئن و صدا هریک به تنهایی باعث آسیب شنوایی می شود ولی مواجهه توام تولوئن و صداهای زیر با فرکانسهای 4000 و 8000 باعث شدیدتر شدن آسیب می گردد بطوری که در آزمایش پاسخ شنیداری ساقه مغز موج پنج در فرکانس های بم تشکیل نمی شود.

زمینه و هدف: لیشمانیوز جلدی در ایران دارای کانون های متعددی است و طی دو دهه اخیر رو به فزونی بوده و کانونهای جدیدی را به وجود آورده است. تشخیص این بیماری معمولا به روش میکروسکوپی صورت می گیرد اما این روش از حساسیت لازم برخوردار نیست و استفاده از روش های دیگری مانند PCR مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعه حاضر، کارآیی روش PCR در مقایسه با روش میکروسکوپی و کشت in vitro برای تشخیص مستقیم لیشمانیوز جلدی و شناسایی گونه انگل مورد ارزیابی قرار گرفته است.مواد و روش کار: در این مطالعه از تعداد 73 بیمار مشکوک به لیشمانیوز جلدی از روستاهای میرجاوه در فاصله زمانی زمستان 1384 تا بهار 1385 نمونه برداری از زخم انجام شد و نمونه ها با سه روش میکروسکوپی، PCR و کشت در محیط NNN مورد آزمایش تشخیصی قرار گرفتند. حساسیت و ویژگی روش ها بر اساس ماخذ Wassertheil-Smolle محاسبه گردید.یافته ها: 38.4 درصد از نمونه ها با روش میکروسکوپی، 55.5 درصد با روش PCR و 63.15 درصد با روش کشت NNN مثبت تشخیص داده شدند. با روش PCR مستقیم گونه انگل در همه نمونه ها لیشمانیا ماژور (Leishmania major) تعیین شد. حساسیت و ویژگی محاسبه شده در مقایسه با روش کشت، برای روش میکروسکوپی بترتیب 61% و 100% و برای روش PCR %76 و 73% بدست آمد. حساسیت هر دو روش میکروسکوپی و PCR از روش کشت پائین تر بود اما حساسیت PCR در مقایسه با روش میکروسکوپی بالاتر بود.نتیجه گیری: با توجه به حساسیت بالاتر روش PCR نسبت به روش میکروسکوپی و قابلیت آن در شناسایی گونه انگل لیشمانیا (همزمان با تشخیص) و همچنین حساسیت چشمگیر روش کشت، پیشنهاد می گردد امکان انجام این دو روش (PCR و کشت) در کنار آزمایش میکروسکوپی حداقل در برخی مراکز تشخیصی فراهم گردد تا در مواردی که نیاز به تشخیص گونه لیشمانیا می باشد و هم در موارد مشکوکی که لام میکروسکوپی منفی می شود مورد استفاده قرار گیرند.

زمینه و هدف: درمان کانال ریشه در دندانهای نابالغ بدون پالپ با مشکلاتی همراه است و روند اپکسیفیکیشن با استفاده از Mineral trioxide aggregate (MTA) و متعاقب آن مسدود کردن فضای کانال بوسیله رزین کامپوزیت باعث بهتر شدن پیش آگهی می شود. لذا این تحقیق با هدف ارزیابی قابلیت سیل کنندگی مواد تقویت کننده ریشه در مدلهای اپکسیفیکشن طراحی و اجرا گردید.مواد و روش کار: این مطالعه آزمایشگاهی در سال 1384 در دانشکده دندانپزشکی زاهدان انجام شد در این مطالعه 49 دندان پرمولر تک ریشه کشیده شده انسان پس از آماده سازی بصورت اپکس باز، 4میلی متر پلاگ اپیکالی MTA را بصورت ارتوگراد دریافت کردند (بجز دو دندان کنترل مثبت). سپس نمونه ها به سه گروه تقسیم شدند (15=n). باقیمانده فضای کانال در گروه اول با کامپوزیت Luxa core در گروه دوم با گلاس اینومر chemfil و در گروه سوم با گوتاپرکای ترموپلاستیک و سیلر AH26 پر گردید. دو دندان بعنوان کنترل مثبت و دو دندان نیز بعنوان کنترل منفی در نظر گرفته شدند. ریشه تمامی نمونه ها بمدت یک هفته در محلول فوشین 1 درصد قرار گرفت و پس از آن ریشه ها به دو نیم شده و ریزنشت آنها با استرئومیکروسکوپ (X20) و کولیس دیجیتال بررسی شد. نتایج با استفاده از آزمون های آماری Kruskal-Wallis و Mann-Whitney و نرم افزار کامپیوتری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و P<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی گردید.یافته ها : 100درصد پلاگهای اپیکالی MTA ریزنشت داشتند و در 86.6 درصد آنها رنگ از پلاگ اپیکالی عبور کرده بود. مقایسه ریزنشت میان گروههایی که فضای کانال در آنها با مواد ترمیمی پر شده بود با گروه دارای پر کردگی گوتاپرکا و سیلر تفاوت معنی داری نشان داد. (P<0.01) بطوریکه کانالهای پر شده با گوتاپرکا و سیلر ریزنشت کمتری را نشان دادند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق بنظر می رسد که مواد ترمیمی مورد استفاده جهت تقویت ریشه، نمی توانند کانال ریشه را بخوبی مهر و موم کنند. بنابراین پیشنهاد می شود که قبل از استفاده از مواد تقویت کننده ریشه از پرکردگی گوتاپرکاوسیلر در حداقل ضخامت استفاده شود.

زمینه وهدف: نوجوانی مرحله ای اساسی در زندگی است که با تغییر و رشد سریع مشخص می شود. این تغییرات با رفتارهای مرتبط با سلامتی ارتباط دارند و بر آنها تاثیر می گذارند. پژوهش حاضر جهت بررسی شیوع رفتارهای پر خطر مرتبط با آسیبهای عمدی و غیر عمدی دانش آموزان نوجوان دوره دبیرستان در استان سیستان و بلوچستان اجرا شده است.مواد و روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی است که در آن با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای در سال 84-1383 تعداد 1855 دانش آموز دبیرستانی استان سیستان و بلوچستان (930 دختر و 925 پسر) انتخاب و پرسشنامه رفتارهای پر خطر را در کلاس تکمیل کرده اند. این پرسشنامه رفتارهای پر خطر مرتبط با رانندگی نا ایمن، پرخاشگری، حمل اسلحه، احساس غمگینی، فکر و اقدام خودکشی، فرار از منزل و مدرسه را مورد ارزیابی قرار می دهد. پس از تکمیل پرسشنامه ها داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و استفاده از شاخص های توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بر اساس یافته های این پژوهش، 42.6 درصد دانش آموزان طی 12 ماه قبل از بررسی سوار موتور سیکلت شده بودند که 78 درصد آنها هیچگاه از کلاه ایمنی استفاده نکرده بودند. 14.5 درصد به ندرت و 17.5 درصد اکثر مواقع از کلاه ایمنی استفاده کرده بودند. در طول سال گذشته 39.2 درصد دانش آموزان اصلا از کمربند ایمنی هنگام سوار شدن ماشین استفاده نکرده بودند و 35.7 درصد به ندرت و 24.9 درصد همیشه از کمربند ایمنی استفاده کرده بودند. همچنین 39 درصد سوار ماشینی شده بودند که راننده آن مواد مصرف کرده بود.49.3  درصد دانش آموزان نیز یکبار یا بیشتر بدون گواهینامه رانندگی کرده بودند. در حدود 22.1 درصد دانش آموزان دبیرستانی در طول زندگی حداقل یک روز اسلحه (تفنگ یا چاقو) و 6.7 درصد نیز طی سال گذشته حداقل یکبار تفنگ همراه داشتند. طی 12 ماه گذشته، 53.3 درصد دانش آموزان حداقل یکبار در دعوا و درگیری فیزیکی شرکت داشتند و 41.8 درصد نیز در این درگیری ها زخمی شده بودند. همچنین 19.6 درصد دانش آموزان سعی کرده بودند خودشان را از بین ببرند و 69 درصد نیز تجربه چندین روز غمگینی را گزارش نموده بودند. به دلیل احساس عدم امنیت 14.2 درصد دانش آموزان یکبار یا بیشتر به مدرسه نرفته بودند و طی سال قبل از مطالعه 40.9 درصد دانش آموزان حداقل یکبار مدرسه و 4درصد دانش آموزان یک روز یا بیشتر بدون اجازه منزل را ترک کرده بودند.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که بسیاری از دانش آموزان دبیرستانی دست به رفتارهای پر خطر میزنند که سلامت آنها را به خطر می اندازد. بنابراین طراحی و بهبود راهبردها و برنامه های بهداشتی برای کاهش خطرات و عواملی که موجب رفتارهای پر خطر می شوند ضروری است.

زمینه و هدف: سرطان کولورکتال یکی از مهم ترین سرطان ها در سراسر جهان است. اما اطلاعات پیرامون این سرطان در ایران محدود می باشد. این مطالعه با هدف تحقیق پیرامون خصوصیات اپیدمیولوژیک سرطان کولورکتال در ایران، با استفاده از داده های 6 ساله مرکز ثبت سرطان، طرح ریزی و اجرا شده است.مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی – تحلیلی در فاصله سالهای 1386-1379 بر اساس پرونده 1138 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال در مرکز ثبت سرطان مرکز تحقیقات بیماریهای گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. اطلاعات پرونده ها از طریق مصاحبه و استفاده از گزارشات پاتولوژی جمع آوری و در فرم های مخصوص ثبت سرطان ثبت شده بود. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری ANOVA، t-test و Chi-square انجام شد.یافته ها: از میان 1138 بیمار مبتلا، 696 نفر مرد بودند. حدود 43 درصد از بیماران در زمان تشخیص بیماری در گروه سنی زیر 50 سال قرار داشتند. تفاوت معنی داری میان دو جنس از نظر سن تشخیص بیماری مشاهده نشد.در 400 نفر (35.1%) از بیماران سابقه فامیلی ابتلا به سرطان گزارش گردید. شایع ترین نوع هیستولوژیک تومور، آدنوکارسینوما بود. در بیشتر موارد (39.1%) درجه تمایز یافتگی تومور خوب گزارش شده بود و اختلاف معنی داری نیز بین دو جنس وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه احتمال این که عوامل ژنتیکی در ابتلا به سرطان کولورکتال در ایران نقش مهمتری را ایفا کنند قوت می گیرد، لذا انجام مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری بنظر می رسد.

زمینه و هدف: شیوه مراقبت از بیماران نقش اساسی در کیفیت خدمت رسانی به آنها دارد و مدیریت بیماران در جهت دستیابی به بهترین عملکرد مراقبتی از آنها، به عنوان یکی از وظایف اصلی پزشکان مطرح می باشد. با این وجود در حال حاضر در کشور ایران، برای این امر مهم برنامه ای جامع وجود ندارد و آموزش پزشکان و دانشجویان پزشکی بر محور بیماری است، در حالی که می بایست محور اصلی بیماران باشند. این تحقیق در راستای ارایه راهکار عملی آموزش مدیریت بیماران اجرا شده است.مواد و روش کار: این کارآزمایی در عرصه در سال 85-1384 بر روی 60 پزشک عمومی شاغل در مراکز بهداشتی – درمانی شهری اصفهان انجام شد. 30 پزشک از مرکز بهداشت شماره یک و 30 پزشک از مرکز بهداشت شماره 2 اصفهان به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. در اجرای طرح از 4 نفر پزشک عمومی که توسط مجریان طرح آموزش های لازم را دریافت کرده بودند، به عنوان مربی استفاده شد. در شروع مطالعه، گروه مداخله در جلسات آموزش تئوری مدیریت جامع بیماران که توسط مجریان طرح ارایه شد شرکت کردند و در پایان این جلسه بسته آموزشی مدیریت جامع بیماران به آنها داده شد، سپس مجریان طرح با همکاری مربیان طرح، مدیریت بیماران را به صورت عملی و هنگام ویزیت بیماران به این گروه آموزش دادند. در گروه شاهد هیچگونه مداخله ای صورت نگرفت و در طول مطالعه هر دو گروه مداخله و شاهد، تحت آموزش های معمول مراکز بهداشت 1و 2 شهرستان اصفهان بودند. در ابتدای وانتهای مطالعه عملکرد پزشکان توسط چک لیست ارزیابی شد و اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های t زوجی و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و P<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی شد.یافته ها: میانگین نمره انواع عملکرد پزشکان گروه مداخله و شاهد در ابتدای مطالعه یکسان بود ولی تغییرات میانگین نمره انواع عملکرد پزشکان گروه مداخله پس از آموزش مدیریت جامع بیماران به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود. در پایان مطالعه، میانگین نمره عملکرد بالینی در گروه مداخله 48.9 و در گروه شاهد 42.1 بود (P<0.05)، میانگین نمره عملکرد مدیریتی در گروه مداخله 38.6 و در گروه شاهد 32 بود (P<0.05)، میانگین نمره عملکرد آموزشی در گروه مداخله 26.4 و در گروه شاهد 22.1 بود (P<0.05).نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که آموزش مدیریت جامع بیماران، می تواند در بهبود عملکرد پزشکان در سه حیطه عملکرد آموزشی، مدیریتی و بالینی موثر باشد.

زمینه و هدف: عفونتهای ادراری از علل عمده مراجعه بیماران به کلینیکها و بیمارستان ها است و درمان سریع آن با توجه به ایجاد عوارض بسیار مهم است. از آنجا که اشریشیاکلی شایعترین باکتری عامل عفونت های ادراری در هر دو جنس و تقریبا در تمام سنین است این مطالعه به بررسی الگوی مقاومت اشریشیاکلی های جدا شده از مجاری ادراری نسبت به آنتی بیوتیک های رایج در درمان این عفونت ها در مشهد می پردازد.مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی در فاصله زمانی 84-1383 در بیمارستان قائم شهر مشهد انجام شد. در این بررسی نمونه های ارجاع شده در طول یک سال مورد مطالعه قرار گرفتند و آزمون تعیین حساسیت جهت اشریشیاکلی های جدا شده نسبت به 9 آنتی بیوتیک معمول به روش کربی بایر انجام گرفت و جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS استفاده گردید.یافته ها: از تعداد 6024 نمونه مورد بررسی در آزمایشگاه نتیجه کشت 1472 نمونه مثبت بود که در این بین اشریشیاکلی فراوان ترین (33%) باکتری جدا شده از ادرار بود. تقریبا 97 درصد اشریشیاکلی های جدا شده نسبت به آمپی سیلین مقاوم بودند و مقاومت نسبت به برخی از آنتی بیوتیکهای دیگر نظیر کوتریموکسازول نیز بالا بود.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن نتایج این مطالعه، بهتر است در درمان اولیه عفونت های ادراری از آنتی بیوتیک هایی از قبیل آمپی سیلین، کوتریموکسازول کمتر استفاده گردد و در عوض آنتی بیوتیک هایی با مقاومت کمتر از قبیل سیپروفلوکساسین جایگزین آنها گردد.

دررفتگی مفصل ساب تالار دررفتگی همزمان سطوح دیستال تالوس در هر دو مفصل تالوکالکانئال و تالوناویکولار می باشد و حدودا یک درصد موارد در رفتگی های حاد پا را شامل می شود. این در رفتگی همیشه با تغییر شکل واضح پا همراه است. شایعترین نوع در رفتگی ساب تالار به سمت داخل (80% موارد) و موارد کمتر شایع شامل در رفتگی به سمت خارج، قدام و یا به خلف (20% موارد) است. این در رفتگی اغلب همراه با شکستگی های استئو کوندرال می باشد. اصول درمانی شامل جا اندازی بسته و آتل گیری می باشد. رادیوگرافی دقیق و انجام سی تی اسکن برای بررسی پایداری مفصل پس از جا اندازی و بررسی قطعات شکستگی داخل مفصلی ضروری می باشد. با توجه به اهمیت آسیب ساب تالار و لزوم رسیدگی سریع جهت درمان، به علت عوارض عروقی و آسیب بافت نرم اطراف، در این مقاله یک مرد 17 ساله با در رفتگی به داخل مفصل ساب تالار به دنبال تصادف با موتور سیکلت و بدون شکستگی استئوکوندرال معرفی می شود که توسط جا اندازی بسته تحت بی حسی نخاعی مورد درمان گرفت.