مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق)
سال:1388 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: با توجه به شیوع زیاد تهوع و استفراغ بعد از جراحی های گوش میانی و تداخل آن با بازسازی گوش پس از جراحی پیشگیری و درمان این عارضه ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی ترکیب های دارویی جدید تر برای به حداقل رساندن میزان بروز تهوع و استفراغ بیماران بعد از جراحی گوش میانی است.مواد و روش کار: این کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 87-86 بر روی 111 بیمار 15 تا 45 ساله کلاس I ASA و II کاندید عمل جراحی الکتیو گوش میانی با بیهوشی عمومی، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در یکی از سه گروه دارویی (ON, OD, MD) قرار گرفتند. نیم ساعت قبل از خاتمه عمل بیماران گروه ON: اندانسترون (0.1mg/kg) و نرمال سالین (2cc%0.9)، گروه OD: اندانسترون (0.1mg/kg) و دگزامتازون (0.15mg/kg) و بیماران گروه MD: دگزامتازون (0.15mg/kg) و متوکلوپرامید (0.15mg/kg) به صورت وریدی دریافت نمودند (حجم داروها در همه گروه ها یکسان بود). بیماران از نظر بروز تهوع و استفراغ، نیاز به تجویز داروی ضد استفراغ (متوکلوپرامید 0.15mg/kg) و دوز دارو در ریکاوری، 6-1 ساعت اول، 12-6 ساعت و 24-12 ساعت اول بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج حاصله با نرم افزار SPSS 15 و آزمون های آماری کای – دو ، ANOVA و t-test آنالیز و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: در بین سه گروه تفاوت آماری معنی داری از نظر سن و جنس دیده نشد. همچنین مشخص شد بین سه گروه در 24 ساعت اول بعد از عمل تفاوت معنی داری از نظر بروز تهوع و استفراغ وجود ندارد (P=0.271) اما در 6 ساعت اول پس از عمل میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه (%21.6)MD، در گروه (%8.1)ONو در گروه (%0)OD تفاوت معنی دار داشت. (P=0.007) و به همین ترتیب تفاوت نیاز به متوکلوپرامید در 6 ساعت اول پس از عمل بین سه گروه معنی دار بود (P=0.007).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که استفاده از ترکیب دارویی اندانسترون – دگزامتازون (OD)، در 6 ساعت اول بعد از عمل کمترین میزان بروز تهوع و استفراغ و نیاز به درمان را به همراه داشته است ولی در بقیه ساعات پس از عمل از نظر بروز تهوع و استفراغ و نیاز به درمان تفاوت معنی داری بین سه گروه وجود نداشت.

زمینه و هدف: دلیل اصلی عدم موفقیت در شیمی درمانی بیماران سرطانی مقاومت دارویی چندگانه (MDR) می باشد. مهمترین علت مقاومت دارویی خروج دارو از سلول توسط پمپ های وابسته به ATP مانند MDR1 است. ژن MDR1  بسیارپلی مرفیک می باشد و به نظر می رسد این پلی مرفیسم بر روی بیان ژن و در نتیجه پاسخ به درمان موثر است. هدف از این مطالعه بررسی پلی مرفیسم C3435T ژن MDR1 و ارتباط آن با علایم بالینی، خصوصیات پاتولوژیک و پاسخ به درمان در مبتلایان به سرطان پستان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی پلی مرفیسم C3435T ژن  MDR1در 54 بیمار مبتلا به سرطان پستان و 40 فرد فاقد سابقه ابتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران در سال های 85 تا 87 توسط تکنیک PCR-RFLP موردارزیابی قرارگرفت .همچنین ارتباط این پلی مرفیسم با پاسخ به درمان و علایم بالینی و پاتولوژیک بیماران مورد بررسی قرارگرفت. از نرم افزار SPSS و تست Chi-square برای بررسی فراوانی ژنوتیپ و رابطه آن با پاسخ به درمان استفاده گردید و P<0.05 معنی دار محسوب شد.یافته ها: 18 درصد بیماران ژنوتیپ CC،56  درصد ژنوتیپ CT و 26 درصد هم ژنوتیپ TT داشتند درحالی که در گروه کنترل ژنوتیپ CC در 23 درصد، ژنوتیپ CT در 50 درصد و ژنوتیپ TT در27 درصد افراد دیده شد. گروه کنترل و بیماران از نظر فراوانی آللها و ژنوتیپ تفاوت معنی داری با هم نداشتند. (P=0.846) همچنین بین کسانی که به درمان پاسخ داده بودند و آنهایی که به درمان پاسخ نداده بودند از نظر فراوانی ژنوتیپ تفاوت معنی داری دیده نشد. (P=0.277)نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق به نظر می رسد پلی مرفیسم C3435T ژن 1 MDRبا علایم و یافته های بالینی و پاتولوژیک بیماران و همچنین با پاسخ به درمان ارتباط ندارد و نقش این پلی مرفیسم در بیان ژنMDR1  در سرطان پستان مورد سوال می باشد.

زمینه و هدف: سمان برای چسباندن رستوریشن های غیر مستقیم در داخل یا بر روی تاج دندان به کار می رود. آغاز پوسیدگی و خروج رستوریشن از دندان به دنبال شکستگی های این لایه بوده و در ارتباط مستقیم با خصوصیات مکانیکی و نحوه تغییر شکل سمان قبل از شکست می باشد. هدف این بررسی ارزیابی برخی از خصوصیات مکانیکی دو نوع سمان پلی کربوکسیلات آریادنت (A Poly) و هاروارد (H Poly) و یک نوع سمان گلاس آینومر تغییر یافته با رزین (RG1) می باشد.مواد و روش کار: در این مطالعه آزمایشگاهی که در آزمایشگاه تست های مکانیکی پالایشگاه تهران انجام شد از هر سمان 15 نمونه استوانه ای شکل تهیه گردید. نمونه ها پس از 24 ساعت، تحت نیروی فشاری قرار گرفته و مدول الاستیک و مقاومت فشاری آنها محاسبه شد. تحلیل آماری داده های به دست آمده با کمک آنالیز واریانس تک سویه و تست Tukey صورت گرفت و از نظر آماری سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین مدول الاستیک و استحکام فشاری سمان A Poly به ترتیب: 2.5±0.4 گیگاپاسکال(GPa)  و 56.5±10.7 مگاپاسکال (MPa)، GPa 2.2±0.3:H Poly و MPa 87.7±9.9 و GPa 0.8±0.2:RGI و MPa 105.6±7.8 بود. تفاوت استحکام فشاری و مدول الاستیک RG1 با دو سمان دیگر از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). تفاوت استحکام فشاری دو سمان پلی کربوکسیلات نیز معنی دار بود (P<0.05)، در حالی که تفاوت مدول الاستیک آنها معنی دار نبود.بحث: یک سمان دندانپزشکی خوب باید دارای بیشترین خصوصیات مثبت مکانیکی باشد. در بین سمان های مورد مطالعه،RGl  دارای بیشترین استحکام فشاری و کمترین مدول الاستیک بود و سمان A Poly دارای کمترین استحکام فشاری و بالاترین مدول الاستیک بود. بنابراین هیچ یک از این سمان ها حایز چنین شرایطی نبود.

زمینه و هدف: ضربه مغزی ضایعه ای شایع و بالقوه کشنده است. مدل های مختلفی نظیر ارزیابی فیزیولوژیک حاد و سلامت مزمن(APACHE II) ، نمره آپاچی II ساده شده(SAPSII) ، مدل احتمال مرگ و میر (MPM) II و نمره شدت آسیب بر اثر تروما (TRISS) برای پیش بینی مرگ و میر بیماران با ضربه سر پیشنهاد شده است. در این مطالعه کارایی نمره آپاچیII ، آپاچی II تعدیل شده و TRISS برای پیش بینی مرگ و میر بیماران دچار ضربه مغزی و بررسی کیفیت خدمات ارایه شده به آنها مقایسه شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی از اول تیر ماه 1385 تا اول تیر ماه 1386 نمرات آپاچیII ، آپاچی II تعدیل شده و TRISS و نیز میزان مرگ و میر مشاهده شده و پیش بینی شده بر اساس این مدل ها برای بیماران دچار ضربه مغزی بستری شده در بخش ICU بیمارستان خاتم الانبیا، محاسبه گردید و سپس با محاسبه سطح زیر منحنی ROC میزان کارایی و تمایز این مدل ها برای پیش بینی مرگ و میر بررسی و با استفاده از آماره Z با هم مقایسه شدP value  کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از 56 بیمار واجد شرایط ورود به مطالعه 49 نفر مرد و 7 نفر زن بودند. میانگین سن بیماران 24.4 سال و متوسط مدت بستری بیماران در 10.07±6.40 ICU روز بود. از این تعداد 11 نفر (%19.6) فوت کردند. میانگین نمرات آپاچی II و TRISS به ترتیب 44.78±5.13 و 18.75M8 به دست آمد. مقایسه سطح زیر منحنی ROC مدل های آپاچی II و آپاچی II تعدیل شده (P=0.8)، مدل های آپاچی II و (P=0.2) TRISS و مدل های آپاچی II تعدیل شده و (P=0.25) TRISS اختلاف معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مدلهایAPACHE II ،APACHE II  تعدیل شده و TRISS توانایی پیش بینی مرگ و میر در بیماران با ضربه مغزی بستری شده در ICU را دارند اما از نظر آماری برتری نسبت به هم ندارند.

زمینه و هدف: کمبود آنزیم G6PD شایع ترین نقص آنزیمی شناخته شده در انسان است. این نقص معمولا بدون علامت است ولی در صورت تماس فرد با مواد شیمیایی اکسیدان یا مصرف باقلا، علایمی از قبیل کم خونی همولیتیک حاد و هیپربیلی روبینمی بروز می کند. هدف مطالعه حاضر تعیین فراوانی کمبود آنزیم G6PD در مراجعه کنندگان به آزمایشگاه رفرانس زاهدان جهت آزمایش های قبل از ازدواج بود. همچنین شاخص های خونی افراد دارای نقص G6PD و اشخاص طبیعی مقایسه شد.مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی بر روی 1340 نفر از مردان مراجعه کننده به آزمایشگاه رفرانس زاهدان از بهمن ماه 1386 تا پایان اسفند 1387 انجام شد. در نمونه های حاویEDTA ، آنزیم G6PD به روش کیفی فلورسانس لکه ای مورد سنجش قرار گرفت و در نمونه های معیوب نقص آنزیم به طریق کمی نیز تایید شد. در نمونه های دارای نقص آنزیم و همان تعداد نمونه فاقد نقص آنزیم G6PD تعداد لکوسیت ها و شاخص های گلبول قرمز با هم مقایسه شد. از نرم افزار Sigmaplot و آزمون t-Student جهت بررسی معنی داری اختلاف در دو گروه استفاده شد و فاصله اطمینان کمتر از 0.5 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: کمبود G6PD به روش کیفی در 84 نفر از 1340 نفر شناسایی شد و این نقص در 79 نفر آنها به روش کمی نیز تایید شد. لذا شیوع نقص آنزیم G6PD با هر دو روش کمی و کیفی 5.9 درصد محاسبه شد. بین افراد طبیعی و دارای نقص آنزیم تفاوت معنی داری در تعداد گلبول های سفید، گلبول های قرمز، غلظت هموگلوبین، هماتوکریت، MCH  و RDW-SD دیده نشد. با این وجود در افراد دارای نقص MCV به طور معنی داری بیشتر و MCHC و RDW-CV کمتر از افراد نرمال بود.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که نقص آنزیم G6PD در شهر زاهدان 5.9 درصد است. اندازه گیری های کمی نشان داد که احتمالا نقص آنزیمی غالب در زاهدان از کلاس I یا II است.

زمینه و هدف: تحقیقات بالینی متعددی موفقیت فیشورسیلانت را در کاهش پوسیدگی شیارها نشان داده اند، با این وجود مهمترین علت شکست فیشورسیلانت آلودگی در حین درمان می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی ریزنشت فیشورسیلانت در شرایط ایزوله و آلودگی با بزاق پس از شستن با اسید می باشد.مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی در سال 1386، 76 دندان پرمولر سالم انسان از مراکز مختلف درمانی دندانپزشکی زاهدان جمع آوری شدند و در دو گروه ایزوله و آلوده به بزاق مورد مطالعه قرار گرفتند. در سطح باکال دندان ها یک شیار توسط فرز سرگرد 1.4 ایجاد شد. فیشورسیلانت در همه دندان ها قرار داده شد، سپس در گروه آزمایش 5 ثانیه آلودگی با بزاق صورت گرفت. پس از ترموسیکلینگ (55-5 درجه و 2000 دور) و قرارگیری در محلول فوشین بازی 0.5 درصد به مدت 24 ساعت برش با کولینگوال داده و با استریومیکروسکوپ میزان ریزنشت سیلانت آنها بررسی شد و نتایج با استفاده از آزمون مجذور کای و من یو ویتنی مورد تحلیل قرار گرفت و P<0.05 نیز معنی دار تلقی گردید.یافته ها: این مطالعه نشان داد بین نفوذ رنگ در سطح بینابینی (ریزنشت) در دو گروه ایزوله و غیر ایزوله تفاوت معنی داری وجود دارد (P=0.001). همچنین آزمون مجذور کای نشان داد که میزان ریزنشت در فیشورسیلانت در شرایط ایزوله و غیر ایزوله (آلودگی با بزاق پس از قرار دادن سیلانت بر روی دندان) تفاوت معنی داری با یکدیگر دارند (P=0.001) در گروه غیرایزوله در مواردی نیز سیلانت از روی دندان جدا شده بود (%31.59).نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر توصیه می شود که سیلانت گذاری دندان ها در محیطی کاملا ایزوله انجام گیرد و اگر آلودگی پس از قرارگیری سیلانت رخ داد، سیلانت گذاری مجددا انجام شود.

زمینه و هدف: انتامباهیستولیتیکا تک یاخته ساکن لوله گوارش، سالانه حدود 40 تا 50 میلیون نفر را در سرتاسر دنیا مبتلا به کولیت آمیبی و آبسه کبدی می نماید و میزان مرگ ومیر آن حدود 100 هزار مورد در سال تخمین زده شده است. بر اساس مطالعات متعدد انتامباهیستولیتیکا و انتامبادیسپار علیرغم شباهت کامل مرفولوژیک، از نظر رفتار بیولوژیک و بیماریزایی با هم تفاوت دارند. این مطالعه با هدف تعیین میزان آلودگی به این دو گونه در مراجعین مراکز درمانی شهر زاهدان انجام شد.مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی 1562 نمونه مدفوع در فاصله تیر ماه 1383 تا بهمن ماه 1384 در مراکز درمانی زاهدان با روشهای میکروسکوپی، فرمالین - اتر، کشت و PCR جهت تشخیص انتامباهیستولیتیکا و انتامبادیسپار مورد آزمایش قرار گرفتند. در آنالیز داده ها از آزمون های کای – دو، آزمون دقیق فیشر و ناپارامتری من ویتنی استفاده شد و مقادیر P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: از کل نمونه ها 8 مورد (%0.51) از نظر انتامباهیستولیتیکا / انتامبادیسپار با روش مستقیم و فرمالین - اتر مثبت بودند و هر 8 مورد در محیط کشت سرم منعقده و رابینسون کشت داده شدند. سپس با روش PCR و استفاده از دو جفت پرایمر های HSP1 وHSP2  وDSP1  و DSP2، 7 نمونه تعیین هویت شدند و مشاهده شد که 6 مورد از این نمونه ها آلوده به انتامبادیسپار بودند.نتیجه گیری: بررسی به کمک PCR نشان داد که انتامبادیسپار اکثر موارد مشکوک آلودگی به انتامباهیستولیتیکا / انتامبا دیسپار را در مراکز درمانی زاهدان تشکیل می دهد.

زمینه و هدف: لیکن پلان یک بیماری مزمن پوستی مخاطی است که اغلب حفره دهان را درگیر می کند. اگرچه پاتوژنز و علت دقیق آن ناشناخته است، گزارشاتی مبنی بر ارتباط آن با بیماری های ایمونولوژیک و فاکتورهای روانشناختی وجود دارد. نقش فاکتورهای روانی ـ اجتماعی به خصوص افسردگی و اضطراب در پاتوژنز بیماری لیکن پلان دهانی مورد بحث است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط این فاکتورها با لیکن پلان دهانی صورت گرفته است.مواد و روش کار : این مطالعه توصیفی تحلیلی، در بخش بیماریهای دهان دانشکده دندانپزشکی زاهدان از خرداد 86 تا خرداد 87 انجام گرفت. تعداد 160 نفر در 3 گروه مبتلا به لیکن پلان دهانی، گروه کنترل مثبت (شکایات دهانی بدون ضایعه مخاطی) و گروه کنترل منفی (افراد طبیعی) با استفاده از پرسشنامه های اضطراب بک(BAI) ، افسردگی بک (BDI) و وقایع استرس زای زندگی بررسی شدند .سپس اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون کروسکال والیس و من ویتنی و نرم افزار SPSS15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: بر اساس آزمون من ویتنی بیماران مبتلا به لیکن پلان و گروه کنترل مثبت سطح اضطراب، استرس و افسردگی بالاتـــری نسبت به گروه کنترل منفی داشتند (P<0.05). اما بر اساس این آزمون تفاوت معنـــی داری بین سطح استــرس، اضطراب و افسردگی گروه لیکن پلان و کنترل مثبت وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد فاکتورهای روانشناختی در سبب شناسی لیکن پلان دهانی موثر باشد. این فاکتورها می توانند شروع کننده واکنش های خود ایمنی مختلفی باشند که در پاتوژنز لیکن پلان نقش دارند.

طحال سرگردان یا Wandering Spleen به طور نادر به علت فقدان یا شل بودن لیگامان های آویزان کننده اش ایجاد می شود و ممکن است به صورت شکم حاد (ناشی از تورشن طحال دور پایه عروقی) تظاهر یابد. این مقاله یک مورد خونریزی طحال را به دنبال تورشن طحال سرگردان در یک خانم 24 ساله گزارش می نماید که بدون سابقه تروما در بهمن ماه سال 86 با شکایت درد شکمی منتشر به اورژانس مراجعه نمود. بیمار تحت لاپاراتومی قرار گرفت و طحال انفارکت شده خارج گردید. تورشن ممکن است در تعدادی از بیماران مبتلا به طحال سرگردان اتفاق بیفتد و تشخیص سریع آن نیز مشکل است، با این حال تورشن طحال سرگردان باید به عنوان یکی از تشخیص های افتراقی شکم حاد مدنظر باشد تا از نکروز طحال و سایر عوارض پیشگیری شود.