مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق)
سال:1384 | دوره:7 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: گرسنگی در زمان حاملگی، با تشدید و افزایش متابولیسم بدن مشخص می شود و گرسنگی طولانی در حاملگی به صورت هیپوگلیسمی و هیپرکتونمی بروز می کند و این تغییرات ممکن است بر وزن جنین اثر بگذارد. با توجه به مسایل فوق، مطالعه حاضر با هدف بررسی روزه داری بر برخی پارامترهای بیوشیمی خون و ادرار و وزن نوزاد خانم های باردار روزه انجام شد.مواد و روش کار: این تحقیق یک مطالعه قبل و بعد بوده که بر روی 200 خانم باردار سالم که در ماه مبارک رمضان سال های 1379 و 1380 در شهرستان سمنان حداقل ده روز روزه گرفته اند، انجام شده است. در 2 نوبت از کلیه شرکت کنندگـان نمـونه خون به مقدار 5cc و نمونه ادرار گرفته شد. نوبت اول 48 ساعت قبل از ماه رمضان و نوبت دوم از افراد حامله ای که 10 95) نفر(، 20 63) نفر( یا 29 روز 42) نفر( روزه گرفته بودند انجام شد. پارامترهای مورد بررسی شامل کلسترول، تری گلیسرید، قند خون و کتون ادرار بود. همچنین وزن نوزادان متولد شده از این افراد پیگیری و با وزن نوزادان 100 نفر از خانم های بارداری که مدت بارداری ایشان با ماه مبارک رمضان مقارن نبود، مقایسه گردید. از آزمون های t زوجی و t مستقل در سطح معنی داری 5 درصد برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین قند خون ناشتا (FBS)، کلسترول و تری گلیسرید بعد از روزه داری به طور معنی داری نسبت به قبل از روزه داری کاهش یافتند (P=0.000). بین میانگین وزن نوزادان مادران روزه دار و غیر روزه دار اختلاف معنی داری وجود نداشت (P=0.062). همچنین میزان کتون ادرار قبل و بعد از روزه داری در همه گروه ها اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد که روزه داری 12 ساعته در فصل معتدل، علی رغم کاهش قند خون، تری گلیسیرید و کلسترول، موجب کتونوری و کاهش وزن نوزاد به طور واضحی نمی شود. لذا روزه داری 12 ساعته احتمالا مشکلی در فرد باردار و جنین وی ایجاد نخواهد کرد.

زمینه و هدف: کارآیی سیستم تغذیه مصنوعی پشه های نگهداری شده در انسکتاریوم بستگی به تکنولوژی طراحی آن، نوع غشا و خون مورد استفاده در محفظه غذایی آن دارد. لذا این مطالعه با هدف تعیین بهترین غشای از بین سه نوع غشای متداول )غشاهای پارافیلم"M" ، روده گوسفند و پوست جوجه( و بهترین رژیم غذایی از (خون های دفیبرینه و سیتراته گوسفند و مرغ) جهت استفاده برای دستگاه های تغذیه مصنوعی پشه های آنوفل استفنسی به انجام رسید. مواد و روش کار: آزمایش ها در شرایط ثابت انسکتاریوم )حرارت 28± 2°C و رطوبت نسبی (%70 ±10 انجام شدند. برای هر آزمایش 3 تکرار 20 تایی پشه های آنوفل استفنسی، 4 تا 5 روزه خون نخورده )تغذیه شده با آب قند(%5  مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در آنالیز آماری نتایج مقایسه غشاها، هیچ اختلاف معنی داری بین میانگین ها مشاهده نشد (P=0.07). اما آنالیز آماری نتایج مقایسه خون ها مشخص کرد که اختلاف بین میانگین ها معنی دار می باشد (P=0.0008). نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل و تجربیات به عمل آمده، پارافیلم "M"  به عنوان بهترین غشا و خون دفیبرینه گوسفند به عنوان بهترین رژیم غذایی برای سیستم تغذیه مصنوعی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: اورتریت گنوکوکی، جزو شایعترین عفونت های مقاربتی در مردان است که علی رغم درمان های ضد باکتریایی گسترده، همچنان گسترش جهانی دارد. بروز موارد مقاوم به عوامل ضد باکتریایی، از جمله دلایلی است که در استمرار رخداد بیماری های گنوکوکی موثر بوده و هست. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان حساسیت گنوکوک به عوامل ضد میکروبی رایج در درمان آن، از جمله پنی سیلین ها، سفالوسپورین ها و فلوروکینولون ها بوده لذا در بررسی حاضر به ارزیابی میزان مقاومت آزمایشگاهی این ارگانیسم به عوامل آنتی بیوتیکی مختلف به ویزه فلوروکینولون ها و سفالوسپورین های نسل سوم که تا سال های اخیر به عنوان داروهای انتخابی در درمان عفونت های گنوکوکی مطرح بوده و اخیرا موارد مقاوم به درمان با دوز منفرد فلوروکینولون های خوراکی گزارش شده به عنوان زمینه ای برای آزمون های بالینی پرداختیم. مواد و روش کار: مطالعه توصیفی مقطعی از سال 1382 لغایت 1383 در مشهد انجام گرفت. بر روی 200 نمونه از مردان دارای کشت مجرایی مثبت نایسریا، در آزمایشگاه آزمون حساسیت دارویی به روش انتشار دیسک انجام و درصد مقاومت به عوامل ضد میکروبی رایج بدست آمد. اطلاعات دیگر در رابطه با سن، شغل، دفعات مراجعه و عوامل میکروبی همراه با نایسریا در محیط کشت یا نمونه رنگ آمیزی شده نیز گردآوری شد. یافته ها: فراوانی سوش های مقاوم به عوامل ضد میکروبی که حساسیت نایسریا گنوروئه به آنها مورد ارزیابی قرار گرفت به شرح ذیل بود: پنی سیلین %75.5، سیپروفلوکساسین %46.5، سفیکسیم %15، جنتامایسین %89، تتراسیکلین %59.5، کوتریموکسازول %92، سفتریاکسون %2.5، اریترومایسین %85، آموکسی سیلین %92.5، آمپی سیلین %96 و آمیکاسین %88. نتیجه گیری: نتایج نشانگر آن بود که از میان داروهای مورد بررسی سفتریاکسون و احتمالا سایر سفالوسپورین های نسل سوم اعم از خوراکی و تزریقی در حال حاضر تنها گروه دارویی است که می توان از آن به عنوان داروی انتخابی نام برد. فلوروکینولون ها که تا این اواخر داروی بسیار موثری محسوب می شد، به تدریج جایگاه خود را از دست داده است. این نتیجه با نتایج حاصل از بررسی های منطقه ای و جهانی هم خوانی دارد. لذا انجام آزمون های آزمایشگاهی به ویژه استفاده از Episilometery test و تعیین «حداقل غلظت بازدارنده» (Minimal inhibitory concentration) و پیرو آن تجربیات بالینی در فواصل معین می تواند به تشخیص بروز مقاومت نایسریا به عوامل ضد میکروبی در مراحل ابتدایی بیانجامد که از مصرف بی رویه داروها در امر درمان سندرم های بالینی نایسریا گنوروئه خواهد کاست.

زمینه و هدف: علی رغم شیوع زیاد تهوع و استفراغ حاملگی و نیاز به درمان در فرم شدید آن که منجر به اختلال آب و الکترولیت و کاهش وزن می شود به دلیل ناشناخته بودن علت، هنوز روش درمان قطعی آن روشن نیست. در این مطالعه به مقایسه اثر پردنیزولون و پیریدوکسین در درمان موارد شدید تهوع و استفراغ نیمه اول حاملگی پرداختیم. مواد و روش کار: طی بررسی مداخله ای دو سوکور در سال 1381-82 تعداد 120 زن باردار با تشخیص تهوع و استفراغ شدید حاملگی در بیمارستان قدس زاهدان مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه 60 نفره جهت دریافت پردنیزولون (پنج میلی گرم/ سه بار در روز) و پیریدوکسین (بیست میلی گرم/ سه بار در روز) تقسیم و سه روز بعد بیماران از نظر شدت استفراغ، الکترولیت های سرم، زمان شروع رژیم غذایی و پاسخ درمانی بررسی شدند. کلیه بیماران تا هفته بیست و دوم بارداری به صورت هفته ای از نظر عود بیماری معاینه شد. یافته ها: بین دو گروه از لحاظ سن مادر، سن حاملگی، تعداد زایمان ها، میزان کاهش وزن، دفعات بستری در طی حاملگی اخیر تفاوت معنی داری وجود نداشت ولی از نظر وجود اختلالات الکترولیتی، زمان شروع رژیم غذایی، میزان برگشت مجدد تهوع و استفراغ بعد از دو هفته و پاسخ به درمان P≤0.001 و تفاوت معنی دار بود. %90 بیماران گروه پردنیزولون و %61.7 گروه پیریدوکسین به درمان پاسخ مناسب دادند. 3 روز بعد از شروع درمان 18 نفر در گروه پردنیزولون و 5 نفر در گروه پیریدوکسین هنوز اختلال الکترولیتی داشتند. نسبت بهبود تهوع و استفراغ و اصلاح هیپوکالمی در مصرف کنندگان پردنیزولون به ترتیب 4.5 و 4.7 برابر مصرف کنندگان پیریدوکسین و احتمال عود تهوع و استفراغ در مصرف کنندگان پیریدوکسین 3.3 برابر پردنیزولون بوده است. نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه یک دوره درمان کوتاه مدت با مقدار کم پردنیزولون در درمان تهوع و استفراغ بدخیم حاملگی موثرتر از درمان با پیریدوکسین می باشد.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ از مشکلات متداول پس از بیهوشی عمومی به خصوص در جراحی های سرپایی می باشد. درمان دارویی این مشکلات اغلب با عوارض جانبی همراه است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر طب فشاری در نقطه P6 (از نقاط طب سوزنی) جهت پیشگیری از عوارض فوق می باشد. مواد و روش کار: در یک مطالعه تصادفی دو سوکور در زمستان 1381 و بهار 1382 در بیمارستان سیدالشهدا (ع) شهر زهک از توابع زابل در استان سیستان و بلوچستان، 58 بیمار کاندیدای اقدامات جراحی کوتاه مدت به طور مساوی در دو گروه مطالعه و شاهد قرار گرفتند. 30 دقیقه قبل از القای بیهوشی در هر دو دست،  3 میلی لیتر نرمال سالین در گروه مطالعه در نقطه P6 (از نقاط طب سوزنی) و در گروه شاهد در منطقه ای بی اثر تزریق گردید. از نظر سن، جنس، قد، وزن، نوع و مدت عمل جراحی اختلاف آماری قابل توجهی بین دو گروه وجود نداشت. یـافته ها: در اتاق بهبـودی (پس از عمل) در گروه مطالـعه 5 نفر (%17.2) و در گـروه شاهد 15 نفر (%41.4) دچـار تهـوع و استفـراغ (P<0.05) و در بخش، در گروه مطالعه 5 نفر (%17.2) و در گروه شاهد 12 نفر (%41.3) دچار تهوع و استفراغ شدند (P<0.05). نتیجه گیری: نتایج فوق نشان می دهد که تزریق در نقطه P6 سبب کاهش بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی می گردد و بنابراین جایگزین مناسبی برای درمان متداول ضد تهوع و استفراغ می باشد

زمینه و هدف: در ایران کمبود ید و اختلاف ناشی از آن به عنوان یک مشکل عمده بهداشتی تغذیه ای از سال ها قبل شناخته شده است. استان سیستان و بلوچستان از مناطقی است که در مطالعات قبل از یدرسانی دارای شیوع بالای گواتر آندمیک بوده است. در ایران برنامه کنترل و پیشگیری از بروز این اختلالات از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال 1368 به مرحله اجرا در آمده است.مواد و روش کار: به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید در سال 1380 این بررسی در دانش آموزان 7 تا 10 ساله استان سیستان و بلوچستان انجام شد. طی مطالعه ای توصیفی مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی تعداد 1200 دانش آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) انتخاب شدند. شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی انجام و طبق تقسیم بندی سازمان جهانی بهداشت درجه بندی شد. نمونه ادرار از یک دهم نمونه ها اخذ گردید و اندازه گیری ید ادرار به روش هضم انجام شد.یافته ها: درصد کلی گواتر در دانش آموزان استان %33.3 به ترتیب در دختران و پسران 31.2 و %35.3 بود. میانه ید ادرار در جمعیت مورد مطالعه 19.8 میکروگرم در دسی لیتر بود. %84.4 موارد ید ادرار بیشتر از 10 میکروگرم در دسی لیتر بود و سطح ید ادرار کمتر از 5 میکروگرم در دسی لیتر در %5.1 موارد وجود داشت. هیچ مورد ید ادرار کمتر از 2 میکروگرم در دسی لیتر نداشت. تفاوتی در شیوع گواتر و میزان ید ادرار بین دو جنس و نیز بین دانش آموزان شهر و روستا مشاهده نشد.نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان می دهد که در مقایسه با بررسی کشوری سال 1375 درصد گواتر در دانش آموزان کاهش معنی داری داشته و ید ادرار دانش آموزان استان سیستان و بلوچستان همچنان در حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت می باشد. لذا استان سیستان و بلوچستان در زمره مناطق عاری از کمبود ید محسوب می شود.

زمینه و هدف: بیماری مالاریا از مهمترین مسایل بهداشتی در بسیاری از کشورها و به خصوص مناطق جنوبی ایران به حساب می آید. با توجه به نقش پشه آنوفل در زنجیره انتقال بیماری، این مطالعه به منظور تعیین عوامل فیزیکی و شیمیایی موثر در زیستگاه های لاروی پشه های آنوفل در شهرستان ایرانشهر انجام شد. مواد و روش کار: طی سال های 1376-76 تعداد 68 نمونه شامل 63 نمونه از زیستگاه های لاروی و 5 نمونه از جایگاه های آبی بدون لارو (به عنوان شاهد) از تمام مناطق شهرستان ایرانشهر جمع آوری شد. هر نمونه مورد بررسی شامل نمونه آبی و نمونه لاروی بود که بر اساس روش های علمی موجود جمع آوری شدند. آزمایش های انجام شده بر روی نمونه آب شامل pH، سختی، هدایت الکتریکی، نیترات، نیتریت، سولفات، کلرور، کلسیم، شوری، کدورت و فسفات بود. یافته ها: در این مطالعه در مجموع 8 گونه از 13 گونه پشه آنوفل شناخته شده در منطقه جمع آوری و شناسایی شدند. نتایج بدست آمده گویای این است که اختلاف قابل توجهی بین میانگین عوامل فیزیکی و شیمیایی بدست آمده از نمونه های شاهد و نمونه هایی که از جایگاه های حاوی لارو برداشت شده وجود دارد که در مورد آزمایش های هدایت الکتریکی، سختی کل، کلسیم، کلرور، سولفات و نیترات، این مقدار در جایگاه های آبی لارو بیش از دو برابر و در برخی از موارد بیش از 20 برابر برآورد شد. البته در مورد متغیرهای کدروت و فسفات این حالت برعکس بود. عواملی چون فسفات، هدایت الکتریکی و کلسیم در زندگی لاروی آنوفل کولیسیفاسیس به عنوان مهمترین ناقل بیماری مالاریا در منطقه، اثرگذار بوده به گونه ای که همبستگی این عوامل با این آنوفل به ترتیب با P کمتر از 0.005، 0.03 و 0.03 معنی دار شده است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این است که مقادیر بسیار زیاد هر یک از عوامل فوق می تواند نقش محدود کننده ای برای زندگی گونه های متعدد آنوفل ایفا نماید. با این وجود نیتریت از معدود عواملی بود که مقدار زیادتر آن در آب، نقش مثبت را در زندگی پشه ها بازی می کند.

زمینه و هدف: ترمیم تاندون های فلکسور zone II دست با مشکلات و عوارض فراوان همراه است به طوری که سابقا این منطقه را no man’s land «منطقه ممنوعه» می نامیدند. هر چند امروزه در خصوص ترمیم اولیه تاندون های فلکسور در این ناحیه توسط افراد با تجربه اتفاق نظر وجود دارد، ولی هنوز ترمیم تاندون در این ناحیه با عوارض فراوان آن از معضلات جراحی دست و ارتوپدی می باشد. مواد و روش کار: در این مطالعه مشاهده ای توصیفی نتایج حاصل از ترمیم اولیه )ظرف 24 ساعت اول( و اولیه تاخیری 24) ساعت تا 10 روز( آسیب های حاد تاندون های فلکسور انگشتان مورد بررسی قرار گرفت. عمل ترمیم تاندون در این بیماران که در مرکز پزشکی آموزشی درمانی الزهرا و در شهر اصفهان انجام شده ترجیحا در طی 24 ساعت اول (ترمیم اولیه) و در غیر این صورت طی 10 روز اول (ترمیم اولیه تاخیری) صورت گرفت. بی حرکتی اندام پس از عمل جراحی با گذاشتن آتل گچی در سطح دور سال اندام و در وضعیت 40 تا 45 درجه فلکسیون مچ دست و 50 تا 60 درجه فلکسیون مفاصل متاکارپوفالانژیال و اکستانسیون مفاصل بین انگشتی اعمال گردید. شروع حرکات از روز دوم پس از جراحی به روش تعدیل شده کلینرت آموزش و انجام شد. بیماران به صورت سرپایی و با مراجعه به کلینیک هر 2 هفته یکبار ویزیت گردیدند. نتاج عمل جراحی بر اساس معیارهای آقایبوک گرامکو و حداقل 3 ماه پس از عمل جراحی استخراج گردیدند. نتایج حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS مورد بررسی آماری قرار گرفتند. یافته ها: مطالعه حاضر بر روی 37 بیمار و با 59 انگشت آسیب دیده که %67 آنها مرد و %33 زن و با میانگین سنی 16 سال انجام پذیرفت. از مجموع نتایج حاصله %37 عالی، %36 خوب، %20 متوسط و %7 بد بودند. عوارض شایع پس از عمل شامل چسبندگی (%45) و حساسیت به سرما (%36) بود. نتایج ترمیم تاندون ها در خانم ها به طور معنی داری بهتر از آقایان (P=0.02) و نتایج ترمیم اولیه نیز بهتر از ترمیم اولیه تاخیری بود. نتیجه گیری: بنابراین ترمیم تاندون های فلکسور در zone II دست با عوارض متعددی همراه بوده و لزوم انجام اقدامات ترمیمی را توسط جراح با تجربه و به صورت اولیه پیش از پیش روشن می سازد.

زمینه و هدف: زخم استرس شایع ترین علت خونریزی گوارشی در بیماران بخش مراقبت های ویژه (ICU) می باشد که درمان پروفیلاکسی ممکن است باعث کاهش میزان مرگ و میر شود. توجه به عوارض دارویی و هزینه های آن می تواند باعث محدودیت در مصرف پروفیلاکسی این داروها گردد. در این مطالعه بیماران مصرف کننده سوکرالفیت و رانیتیدین بستری در ICU با گروه مشابهی از بیماران که داروی پروفیلاکسی دریافت نکردند از نظر خونریزی گوارشی مقایسه شدند. مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 150 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه در بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان از مهرماه 1380 تا اردیبهشت 1381 مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی در سه گروه مساوی 50 نفره قرار گرفتند. به گروه اول یک گرم سوکرالفیت خوراکی هر 6 ساعت و به گروه دوم 50mg رانیتیدین وریدی هر 8 ساعت داده شد. بیماران گروه شاهد هیچ گونه دارویی دریافت نکردند. در این مطالعه مشکل اصلی مورد بررسی خونریزی ناشی از زخم استرس بود. یافته ها: میزان خونریزی گوارشی در گروه سوکرالفیت 13 مورد (%26)، رانیتیدین 6 مورد (%12) و شاهد 12 مورد (%24) بود. میزان بروز خونریزی ناشی از زخم استرس در بیمارانی که سوکرالفیت دریافت کرده بودند در مقایسه با بیماران گروه شاهد (P=0.817) هم چنین در مقایسه با بیماران گروه رانیتیدین تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت (P=0.744). میزان بروز خونریزی ناشی از زخم استرس در بیماران مصرف کننده رانیتیدین نیز در مقایسه با بیماران گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت (P=0.118). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان بروز خونریزی گوارشی ناشی از زخم استرس در بیمارانی که سوکرالفیت و یا رانیتیدین دریافت کرده بودند در مقایسه با بیمارانی که هیچ گونه درمان پروفیلاکسی برای زخم استرس دریافت نکرده بودند تفاوت قابل توجه ای نداشت که با سایر مطالعات قبلی همخوانی دارد.

تومور گرانولوزاسل جوونایل از گروه نادر و خوش خیم تومورهای طناب جنسی استرومال بیضه است. با اینکه تنها %1.2 از کل تومورهای بیضه را در قبل از سن بلوغ شامل می شود، اما یکی از شایعترین تومورهای مادرزادی بیضه و دوره شیرخوارگی نیز می باشد. برخلاف سایر تومورهای طناب جنسی استرومال در جنس مذکر و نیز تومور مشابه در تخمدان از نظر بالینی فاقد نشانه های آندوکرین است.در این مقاله یک مورد تومور گرانولوزاسل جوونایل بیضه چپ در شیرخوار 3 ماهه گزارش می گردد.