مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1383 | دوره:2 | شماره:4 (مسلسل 8) |تعداد مقالات:13

زنده مانده در بیماری که به دلیل متاستاز استخوان شکستگی پاتولوژیک پیدا می کند.این چنین شکستگی برای بسیاری نشان انتهای بیماری و زندگی است. در این نوع شکستگی، به دنبال عمل جراحی و یا به دنبال فلج حاصل از این گونه شکستگی نیمی از بیماران فوت می کنند و تنها معدودی 2 تا 3 سال زنده می مانند. جالب توجه است که «میزان زنده ماندن» بدنبال جراحی برای چنین شکستگی با «زمان زندگانی» برای کسانی که به دلیل دردهای استخوانی پرتودرمانی دریافت می کنند، مشابه است. در بررسی عوامل پیش بینی کننده در مورد «زمان زندگانی» در مطالعه گروه سارکومای اسکاندیناوی و در کسانی که به علت شکستگی استابولوم یا استخوان های بلند تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، مواردی که پیش آگهی «زنده ماندن» را پایین می آورند عبارت بودند از: شکستگی در استخوان معیوب، متاستاز به احشا، همگلوبین کمتر از 7 و سرطان ریه؛ لیکن میلوما اثر مثبت داشت ...

کف پای صاف کودکان یکی از انواع طبیعی پا می باشد و معمولا علامتی ندارد. با توجه به اینکه درد و خستگی پا بیشتر در کودکانی است که تاندون آشیل کوتاه دارند، لیکن بهتر است این کودکان ورزش هایی را برای کشیدن و بلند کردن تاندون آشیل انجام دهند. استفاده از کفش های طبی و کفی طبی در بیشتر موارد ناراحتی این کودکان را تسکین می دهد و به ندرت احتیاج به عمل جراحی پیدا می کنند. در صورت نیاز به عمل جراحی حتی الامکان بهتر است اعمال خارج مفصلی انجام پذیرد نظیر بلند کردن طول کناره خارجی پا با استئوتومی استخوان پاشنه و گذاشتن پیوند استخوان در آن. بیشتر بالغین مبتلا به کف پای صاف علامت دار، از کودکی این مشکل را داشته و بعضا از کفش طبی و یا کفی طبی استفاده می کرده اند. در بعضی از این افراد شلی مفاصل باعث افزایش فشار روی مفاصل استخوان های مچ پا شده و به تدریج باعث پیدایش تغییرات دژنراتیو و دردناک شدن پا می گردد. استفاده از کفش طبی یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و در صورت نیاز درمان جراحی در بالغین توصیه می شود.

پیش زمینه: استفاده از آلوگرفت استئوآتریکولار یکی از روش های بازسازی نقایص ایجاده شده بعد از برداشت تومورهای اطراف مفصل می باشد. نتایج متفاوتی در این زمینه گزارش شده است. در برداشت تومورهای پروگزیمال تی بیا جراحی با حاشیه وسیع معمولا قابل دسترسی است و پس از برداشت این تومورها بازسازی با آلوگرافت استئوآرتیکولار به عنوان درمان جایگزین برای آمپوتاسیون، آرترودز، رویتش پلاستی، ترکیب آلوگرافت و پروتزاونکولوژیک می باشد. در این بررسی نتایج استفاده از استئوآرتیکولار آلوگرافت گزارش می شود.مواد و روش ها: مطالعه به صورت موردی - گروهی انجام شد. در 25 بیمار، پس از برداشت تومور در انتهای فوقاتی تی بیا، وضعیت هر آلوگرافت و وضعیت اندام مبتلا و عوارض آن طی یک دوره متوسط 18.5 ماهه (حداقل 5 و حداکثر 41 ماه) پس از عمل، بررسی گردید. یافته ها: از 25 آلوگرافت ابتدایی، 2 مورد خارج گردید و در یک مورد بازسازی ثانوی با آلوگرافت دوم انجام شد. سیزده عارضه در 25 مورد آلوگرافت ابتدایی دیده شد که نیاز به جراحی های بعدی داشت. این عوارض عبارت بودند از: عفونت (3 بیمار)، عدم جوش خوردگی (1 بیمار)، شکستگی آلوگرافت (3 بیمار)، عود موضعی و آمپوتاسیون بدنبال آن (5 بیمار) و ناپایداری مفصل (1 بیمار). در این مطالعه 3 بیمار فوت کردند که 1 مورد سپتی سمی و 2 مورد دیگر متاستاز دوردست بود. در آخرین پیگیری انجام شده، 15 بیمار آلوگرافت اولیه خود را حفظ نموده و 1 بیمار تحت عمل جراحی بازسازی مجدد با آلوگرافت قرار گرفته بود. 5 بیمار تحت عمل آمپوتاسیون از بالای زانو و 1 بیمار تحت عمل خارج کردن آلوگرافت به دلیل عفونت قرار گرفتند. نتایج براساس سیستم «مانکین» و همکاران در 16 آلوگرافت عالی یا خوب، و در 9 آلوگرافت متوسط یا بد بود. با استفاده از سیستم جامعه تومور استخوانی - عضلانی(MSTS) ، میانگین نمره بیماران 27 (90%) محاسبه گردید. سه بیمار فوت شده وارد محاسبات نشدند.نتیجه گیری: استفاده ازآلوگرافت استئوآرتیکولار علی رغم داشتن عوارضی چون عفونت و شکستگی، به عنوان یک درمان قابل قبول برای بیماران دارای تومورهای پروگزیمال تی بیا مطرح می باشد.

پیش زمینه: استئوآرتریت مفصل زانو در صورتی که فقط یک محفظه مفصل درگیر باشد، زمانی که به درمان طبی جواب ندهد تکنیک جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تی بیا به صورت گوه بسته است، هرچند عمل جراحی استئوتومی بالای تی بیا به صورت گوه باز نیز به شکل های مختلف شرح داده شده است. دراین بررسی نتایج کوتاه مدت استئوتومی گوه باز تی بیا با استفاده از گرافت استخوانی سه دیواره ای و فیکساسیون با پلاک با ترس T شکل را شرح می دهیم.مواد و روش ها: نوزده بیمار با روش استئوتومی بالای تی بیا به صورت گوه باز و با استفاده از گرافت استخوانی سه دیواره ای و پلاک تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بررسی پرتونگاری با اندازه گیری محورهای آناتومیکال و مکانیکال، و بررسی بالینی برای ارزیابی میزان فعالیت با معیارهای tagnar انجام، و همچنین میزان رضایتمندی و درد اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین زاویه آناتومیک تی بیا - فمورال از «7.6-» به «3.9+» درجه رسید. این افزایش زاویه همراه با بهبودی درد و فعالیت بیماران بود. در هیچ مورد آسیب عصب پرونئال و جوش نخوردگی دیده نشد، و تمام بیماران از جراحی راضی بودند. یک مورد کندگی لیگامان جانبی داخلی، یک مورد وارد شدن استئوتومی به سطح مفصلی، یک مورد ایجاد دفورمیتی زیاد و الگوس، و یک مورد ترومبوزوریدی(DVT)  عوارض اصلی بودند.نتیجه گیری: روش استئوتومی گوه باز برای استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو علاوه بر آنکه نتایج قابل مقایسه ای با سایر تکنیک ها دارد، ساده و ایمن بوده و آناتومی زانورا بهتر حفظ می کند.

پیش زمینه: مفهوم ترمیم انتها به کنار عصب اخیرا مطرح شده است. با این وجود بیشتر مولفین نتایج متناقضی با این روش را گزارش نموده اند. این مطالعه به منظور ارزیابی کارآمدی ترمیم انتها به کنار عصب در هر دو حالت صدمه عصبی تازه و پیش استحاله ای با مطالعه نمونه های بافت شناسی در مطالعه حیوانی برروی خرگوش انجام شد. مواد و روش ها: تعداد سی خرگوش نر به سه گروه تقسیم شدند. در گروه اول (14 خرگوش) عصب پرونئال قطع و از طریق یک پنجره اپی نورال باز شده روی عصب درشت نی به روش انتها به کنار ترمیم گردید. در گروه دوم (13 خرگوش) عصب پرونئال قطع و بعد از یک هفته (دوره پیش استحاله ای) به روش انتها به کنار به عصب درشت نی بخیه گردید. در گروه سوم (سه خرگوش) که گروه شاهد بودند عصب پرونئال قطع و به بافت نرم مجاور دوخته شد.یافته ها: سه ماه بعد، نمونه ها برای بررسی بافت شناسی جمع آوری شدند. تعداد فیبرهای عصبی در عصب پرونئال طبیعی به طور میانگین 532 عدد در هر مقطع عرضی بود. در گروه های اول و دوم تعداد میانگین فیبرها در اعصاب پرونئال به ترتیب 6.24 و 7 در هر مقطع عرض بود. اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه ضایعات تازه و پیش استحاله ای مشاهده نگردید. (p=0.9)نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که جوانه زدن جانبی عصب دهنده بعد از ترمیم انتها به کنار عصب از طریق پنجره اپی نورال امکان پذیر است، ولی تعداد فیبرهای عصبی در عصب گیرنده برای بهبود عملکرد عضو هدف، بسیار کم است.

پیش زمینه: برای تشخیص پارگی رباط متقاطع قدامی زانو روش های مختلفی به کار می روند؛ دستگاه لقی سنج زانو با الگوگیری از دستگاه مفصل سنج زانو KT با امکانات بیشتر طراحی و ساخته شد. هدف بررسی اعتبار این دستگاه در تعیین پارگی های رباط متقاطع قدامی زانوست.مواد و روشها: برای اعتبار سنجی دستگاه، آزمون هایی روی 60 فرد سالم و 20 بیمار انجام شد و تحلیل آماری تابع ممیز روی داده ها صورت گرفت.یافته ها: از 30 آزمون انجام شده تکرار پذیری دستگاه برای اختلاف جابه جایی پلاتو تی بیا نسبت به فمور بیش از 90% موارد کمتر از 1.6 میلی متر بود. برای بررسی اثر محل اعمال نیرو، در دو محل نیرو اعمال شد و از بین دستگیره های دستگاه، دستگیره نزدیک مفصل انتخاب گردید. با استفاده از آزمون تحلیل ممیز، حساسیت و اختصاصی بودن دستگاه در تشخیص پارگی رباط متقاطع قدامی به ترتیب 85% و 95% محاسبه گردید.نتیجه گیری: دستگاه مفصل سنج طراحی شده یک وسیله حساس و اختصاصی در تشخیص پارگی های رباط متقاطع قدامی است و به عنوان یک روش عینی برای درجه بندی میزان لقی زانو توصیه می شود.

پیش زمینه: پوشش نسج نرم مناسب جهت کمبودهای نسج نرم اطراف پاشنه و انتهای ساق نسبتا مشکل است. برای حل این مشکل روش های مختلفی پیشنهاد شده است. فلاپ سورال با پایه دیستال یک فلاپ جزیره ای پوست - فاسیا است که پایه عروقی قابل اعتماد دارد و برای پوشش این مناطق مشکل می تواند مناسب باشد. گزارش زیر بیان یک تجربه با این فلاپ است.مواد و روش ها: در این مطالعه فلاپ سورال با پایه دیستال در 7 بیمار انجام شد. سوختگی، بدخیمی، و کندگی تروماتیک علت کمبود نسج نرم پاشنه در 5 بیمار بود. در 2 بیمار نیز تروما و شکستگی سبب له شدگی نسج نرم و نکروز پوستی در دیستال ساق شده بود.یافته ها: در طی مدت پیگیری بین 6 ماه تا 2 سال، فلاپ های 6 بیمار زنده ماندند و زخم مجدد و لغزش رخ نداد. در بیماران با فلاپ در منطقه تحمل وزن، پس از یک سال حس درد و لمس عود کرد. در یک بیمار با کمبود نسج نرم انتهای ساق و سابقه آسیب و جراحی قبلی در دیستال فیبولا و مالئول لاترال، نصف فلاپ نکروز شد.نتیجه گیری: این فلاپ می تواند جایگزین خوبی برای کمبود پوشش اطراف پاشنه باشد و نیاز به جراحی میکروسکوپی برای سایر انواع پوشش گیری پاشنه را کاهش دهد.

پیش زمینه: در دو دهه اخیر تحول و پیشرفت های زیادی در درمان بیمای های ستون فقرات و ابداع سیستم های جدید ستون فقرات حاصل شده؛ در نتیجه اصلاح بهتر و بیشتر، عوارض کمتر، برگشت به زندگی سریع تر را به دنبال داشته است. با ابداع و تکامل نسل سوم سیستم های ستون فقرات، بیش از 30 سال است که پیچ های پدیکولار در اروپا کاربرد دارد. این سیستم ها به دلیل در برگرفتن هر سه نسل ستون فقرات همراه با نتایج اصلاحی بهتر و فیکساسیون قوی تر بوده و حفظ آن فیوژن کوتاه تر را به دنبال خوهد داشت. لیکن آگاهی از نحوه استفاده از آن بسیار مفید خواهد بود. گذاشتن این پیچ ها تا حدودی مشکل می باشد و می تواند با خطراتی همراه باشد. بررسی موجود گزارشی از تجربه 5 ساله استفاده از این پیچ ها در ستون فقرا ت کمری و پشتی است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت موردی - گروهی در طی 5 سال بر روی 100 و در 500 پدیکول پیچ گذاری شده در ناحیه کمری و پشتی – کمری (Tll-Sl) انجام شد. پیچ ها با فلوروسکوپ حین عمل گذاشته شدند. صحت محل پیچ ها با سی تی اسکن و «روش سیستماتیک جدید» بررسی شد. یافته ها: در این مطالعه در 5 درصد موارد محل پیچ گذاری صحیح نبود، در 2 درصد با سوراخ شدن کورتکس پدیکول همراه بود، بیشتر پیچ های نابجا در اسکولیوزهای شدید اتفاق افتاد؛ ولی هیچ کدام علایم بالینی نداشتند.نتیجه گیری: اگر اصول جاگذاری، بیومکانیک و بیولوژی ستون فقرات رعایت شود، به علت مزایای فیوژن کوتاه تر، ثبات بالاتر، اصلاح بیشتر و بهتر، پیچ گذاری در پدیکول مهره ای در درمان ضایعات ستون فقرات توصیه می گردد.

سیست استخوانی آنوریسمال (ABC) یک تومور عروقی غیرنئوپلاستیک است که روی استخوان های سالم و یا ضایعات قبلی سوار می شود و هر استخوانی در بدن ممکن است دچار این ضایعه گردد.درمان های مختلفی برای ABC درقسمت های مختلف اسکلت استخوانی ذکر گردیده است که از کورتاژ ساده، برداشتن کامل ضایعه، کرایوتراپی و گرافت کورتیکوکنسلوس می توان نام برد. هر یک از این درمان ها در استخوان های مختلف گزارش شده اند.استفاده از نازک نی خود بیمار در کتب پایه ارتوپدی به عنوان یک روش درمانی ذکر شده اما انجام این روش در دیستال رادیوس در هیچ مرجعی گزارش نگردیده است و نتایج درمانی آن در ضایعات متاکارپ ها با فیبروز و کاهش حرکت مفاصل مجاور همراه بوده است.بیمار یک دختر 10 ساله است که با ABC وسیع دیستال رادیوس مراجعه نموده و به روش استفاده از گرافت نازک نی به صورت کورتیمال درمان شد.

ناهنجاری اشپرینگل شایع ترین ناهنجاری مادرزادی مجموعه شانه است. این ناهنجاری در اثر استقرار نیافتن کتف در محل واقعی اش به علت تغییر مکان نیافتن به مکان واقعی آن ایجاد می شود. این ناهنجاری باعث دو مشکل عمده شامل اختلال در عملکرد شانه و ناهنجاری ظاهری می گردد. وجود ناهنجاری همراه در اشپرینگل یک واقعیت است و شیوع آن در مطالعات مختلف بین 100 - 60 درصد گزارش شده است. بیمار یک پسر 13 ساله است که به علت ناهنجاری ناشی از اشپرینگل مراجعه و جهت بهبود عملکرد و وضعیت ظاهری تحت عمل جراحی قرار گرفت. در تاریخچه پزشکی وی کیست کلدوک و همانژیوم هموراژیک مغز وجود داشت در حالی که در هیچ یک از مطالعات و گزارشهای موردی قبلی این ناهنجاری های همراه گزارش نشده است.