مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1386 | دوره:5 | شماره:4 (مسلسل 20) |تعداد مقالات:8

مقدمه: شکستگی دیستال رادیوس شایع ترین شکستگی در زنان یایسه مسن می باشد و احتمال وقوع در 15% است. شواهد موجود نشان می دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به روش «دگزا» می توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال شکستگی های مهره ها، انحراف ستون مهره ها و شکستگی های هیپ در آینده نزدیک می باشد. در حال حاضر بررسی های لازم برای تشخیص اوستئوپروز در زنان مسن دچار شکستگی دیستال رادیوس به طور روتین انجام نمی شود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شکستگی دیستال رادیوس با تراکم استخوان در هیپ و مهره و بررسی احتمال نیاز به غربال گری برای اوستئوپروز در زنان مسن مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر در بیمارستان امام رضا (ع) در یک دوره دو ساله بین سال های 1383 و 1384 در مشهد انجام شد. 104 زن (با سن متوسط 66.9 سال) مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس با تست تراکم استخوان مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کسانی که اوستئوپروز تشخیص داده شد، داروی فسفونامید تجویز گردید و دو سال پس از درمان مجددا تست تراکم استخوان انجام شد.یافته ها: در 87 (83.65%) بیمار میانگین نمره t مهره 1.06±2.10- بود و ضعف استخوانی وجود داشت، به طوری که اوستئوپروز در 46 مورد (44.23%) و اوستئوپنی در 41 بیمار (39.42%) دیده شد و 17 مورد (16.23%) استخوان طبیعی داشتند. در 46 بیمار تحت درمان، تراکم استخوان، میانگین نمره t مهره در شروع درمان 0.23±2.88-، و بعد از دو سال 0.32±2.55- بود (p<0.01).نتیجه گیری: از آنجا که حدود نیمی از زنان بالای 55 سال مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس اوستئوپروز در هیپ داشتند انجام تست های تشخیصی برای اوستئوپروز به صورت روتین در بین در این گروه از بیماران توصیه می شود.

پیش زمینه: تعویض مفصل زانو یکی از راه حل های نهایی برای بیماری های زانو با تخریب مفصل و علایم بالینی درد، دفورمیتی و محدودیت حرکتی می باشد. نتایج این عمل جراحی در مطالعات موجود در سایر کشورها عالی گزارش می شود. در کشور ما مقالات مربوط به نتایج تعویض مفصل زانو زیاد نیستند. شرایط اجتماعی و فرهنگی و اعتقادات مذهبی مردم در میزان رضایت مندی نقش دارد. هدف از این بررسی، ارایه نتایج کوتاه مدت تعویض مفصل زانو در کرمان بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه با روش کارآزمایی بالینی و آینده نگر، 54 بیمار (11 مرد و 43 زن) مبتلا به تخریب زانو بین سال های 1381 تا 1385 در یک مرکز آموزشی- درمانی کرمان تحت درمان آرتروپلاستی زانو قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 65 سال (80-41 سال) و میانگین زمان پیگیری 34.4 ماه (3 ماه تا 5 سال) بود. 46 زانو آرتروز و 8 مورد آرتریت روماتویید داشتند. داده های قبل و بعد از عمل با استفاده از برگه ارزیابی «انجمن زانو» مقایسه و وضعیت بیمار در مقایسه با سمت مقابل ارزیابی شد.یافته ها: بر اساس سیستم ارزیابی «انجمن زانو» 19 بیمار گروه A، 4 بیمار B و 31 بیمار C بودند. میانگین میزان بهبود درد از 33 قبل از عمل به 77 و ارزیابی عملکرد از 41 به 72 رسید. 96% بیماران از جراحی خود رضایت داشتند. یک مورد عفونت سطحی، یک مورد عمقی، 2 مورد تاخیر در ترمیم زخم مشاهده شد. سه مورد نیاز به تعویض دوباره داشتند که یک زانو به دلیل عفونت حاد 10 روز پس از عمل، یک مورد عفونت 16 ماه بعد از عمل و دیگری تغییر شکل جزء تی بیا پس از یک سال بود.نتیجه گیری: آرتروپلاستی در بیماران کرمانی با درصد بالای رضایت بیماران همراه است و شکست در کوتاه مدت بیش از همه به خطای تکنیک جراحی و عفونت مربوط می شود.

پیش زمینه: روش های درمانی مختلفی جهت درمان بیماری کین باخ، نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست وجود دارد. ما در این مطالعه، نتایج درمانی برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوان کاپی تیت را گزارش نمودیم.مواد و روش ها: یازده بیمار در مرحله 3 بیماری کین باخ، با درمان برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوانی داخل کاپی تیت در یک دوره پیگیری 6 ساله (10-2 سال) در دو مرکز درمانی مشهد بررسی شدند. بیماران از لحاظ درد، دامنه حرکت، قدرت مچ دست (grip) و بازگشت به فعالیت های قبل از عمل مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: درد به جز یک بیمار در بقیه بیماران به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت، قدرت مچ دست به بیش از 70% سمت سالم افزایش پیدا کرد (به جز یک مورد).نتیجه گیری: تنها در یک بیمار که در مرحله اول آرترودز بود، درد بعد از عمل همچنان قابل ملاحظه بود. به جز در یک بیمار، در بقیه بیماران قدرت مچ دست به بالای 70% رسیده بود. لیکن روش حدف لونیت برای بیماران در مرحله 3 کین باخ توصیه می شود.

پیش زمینه: بیشتر صاحب نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی های ناپایدار مهره های سینه ای و کمری توافق دارند، اما در مورد روش جراحی پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه طولی 37 بیمار بین فروردین 1380 تا فروردین 1384 در یک مرکز درمانی شیراز تحت درمان جراحی قرار گرفتند. شکستگی مهره های سینه ای و کمری به مدت میانگین 30 ماه (46-12 ماه) بعد از عمل جراحی پیگیری شدند. در پایان پیگیری خصوصیات سوبرکتیو و ابژکتیو شامل درد کمر (مقیاس نمره بندی دنیس)، سطح عملکرد، وضعیت شغلی (مقیاس شغلی دنیس)، وضعیت عصب شناسی (درجه بندی فرانکل) و شاخص های پرتونگاری (زاویه کایفور، زاویه گوه ای، کلاپس، شاخص ساژینال، زاویه پشتی مهره و شکستن یا جابه جایی وسیله) مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: بیست بیمار درد نداشتند، 35 بیمار عملکرد مستقل داشتند (درجه F6 و F7 از FIM) و بیمارانی که ضایعه عصبی داشتند 1.6 درجه فرانکل بهبودی نشان دادند. میانگین زاویه کایفوز (موضعی) از 19.1 درجه قبل از عمل به 1.1 درجه بعد از عمل و 5.1 درجه در پیگیری نهایی رسید. عوارض جراحی محدود به 3 مورد عفونت خفیف موضعی بود و فقط یک مورد شکستن وسیله مشاهده شد.نتیجه گیری: از نظر تصحیح معیارهای پرتونگاری شکستگی و نتایج سوبژکتیو و آبژکتیو، این روش یک شیوه سریع، موثر و ایمن می باشد. جراحان با آن آشناترند، عوارض کمتری نسبت به جراحی از جلو دارد و میزان شکستگی یا جابه جایی وسیله نیز در آن اندک است.

پیش زمینه: از آنجا که شکستگی های دیستال رادیوس شایع ترین شکستگی های ارتوپدی می باشند و یکی از عوارض شایع آن محدودیت حرکتی در چرخش مچ و ساعد است، تعیین عوامل همراه با این محدودیت حرکتی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه یافتن عوامل موثر بر کاهش حرکت چرخشی مچ دست و ساعد در مواردی است که شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس همراه با شکستگی استیلویید اولنا باشد.مواد و روش ها: در یک بررسی آینده نگر مورد- شاهدی، 47 بیمار (20 مرد و 27 زن) با شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس از اسفند 84 تا دی 85 مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 7.32±54 سال (69-44 سال) و مدت زمان پیگیری 6 ماه بود. بیماران در فواصل مشخص پس از درمان معاینه و در پایان دوره پیگیری، حرکات چرخشی مچ و ساعد آنان اندازه گیری شد. نتایج قبل و بعد از عمل مقایسه شدند.یافته ها: 23 بیمار در گروه 1 (استیلویید اولنا سالم) و 24 نفر در گروه 2 (استیلویید اولنا شکسته) دوره پیگیری را به پایان رساندند. در این زمان میانگین محدودیت سوپیناسیون مچ و ساعد در گروه 2 (25.44) به طور معنی داری بیشتر از گروه 1 (8.9) بود (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد همراهی شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس با شکستگی استیلویید اولنا حداقل در کوتاه مدت باعث محدودیت حرکت سوپیناسیون در مچ و ساعد می شود، اگر چه به سادگی نمی توان در مورد مکانیسم این پدیده و اهمیت بالینی آن توضیح داد.

پیش زمینه: سندرم تونل کارپ در اثر تحت فشار قرار گرفتن عصب مدیان در تونل مچ دست ایجاد می شود. تست استاندارد شده جهت تشخیص قطعی سندرم تونل کارپ وجود ندارد و تابلوی بالینی شامل مجموعه ای از علایم و نشانه ها می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تطابق یافته های سابژکتیو، ابژکتیو و الکتروفیزیولوژی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ که مورد عمل جراحی قرار گرفته اند، بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر از بیمارانی که در فاصله زمانی 1.5 سال (شهریور 84 تا اسفند 85) با علایم سندرم تونل کارپ ایدیوپاتیک به بیمارستان شهید مطهری ارومیه مراجعه کردند، 103 بیمار به علت سندرم تونل کارپ مورد عمل جراحی قرار گرفتند. علایم سابژکتیو با استفاده از دو پرسشنامه ارزیابی شد. علایم ابژکتیو شامل علامت «تینل»، تست «فالن»، قدرت دست (power grip) و قدرت گرفتن جسم بین انگشت شست و نشانه (pinch) و بررسی الکتروفیزیولوژی بود. داده های جمع آوری شده مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند.یافته ها: بین تست «فالن» و علامت «تینل» همبستگی خطی مستقیم و معنی دار وجود داشت؛ بین میانگین مقادیر قدرت دست و قدرت گرفتن جسم بین انگشت شست و نشانه، و همچنین بین شدت علایم و وضعیت عملکرد دست همبستگی مثبت وجود داشت. بین یافته های ابژکتیو و سابژکیتو تنها در افراد با اختلال شدید الکتروفیزیولوژی ارتباط معنی دار بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که ترکیب علایم سابژکتیو، ابژکیتو و الکتروفیزیولوژی، دقت تشخیص قطعی سندرم تونل کارپ را افزایش می دهد. در مراحل پیشرفته بیماری که اختلال الکتروفیزیولوژی عصب بیشتر می شود، تطابق و همخوانی علایم وجود دارد.

استئوسارکومای لگن هنوز یکی از موارد بحث برانگیز در ارتوپدی است. فاصله زمانی بین اولین علایم تشخیص و درمان در استئوسارکوما طولانی است. اولین نشانه استئوسارکوما درد و شایع ترین علامت بالینی آن توده قابل لمس است. در این بین ادم اولیه اندام به واسطه استئوسارکومای لگن از نوع اینترومدولاری درجه پایین جزء موارد نادر است. در این گزارش مرد 16 ساله با ادم اندام تحتانی سمت چپ و با تشخیص استئوسارکومای اینترمدولاری با درجه پایین ناحیه لگن گزارش شده است.