مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1389 | دوره:8 | شماره:2 (مسلسل 31) |تعداد مقالات:11

پیش زمینه: شکستگی استخوان پاشنه، شایع ترین شکستگی استخوان های تارس می باشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، نتایج بالینی و پرتونگاری 18 مورد شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه در 17 بیمار (13 مرد و 4 زن) که در طی سال های 1380 تا 1385 با نظارت یک جراح، تحت عمل جراحی جااندازی باز و ثابت کردن داخلی، قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 31 سال (53-21 سال) و میانگین زمان پیگیری 19 ماه (48-9 ماه) بود. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری و انجام پرتونگاری انجام شد. نتایج بالینی بر اساس مقیاس انجمن ارتوپدی پا و مچ پای آمریکا (AOFAS) بررسی گردید.یافته ها: بر اساس سیستم تقسیم بندی ساندرز، 13 مورد شکستگی نوع II و 5 مورد نوع III بودند. میانگین زاویه بوهلر قبل از عمل 7 درجه و پس از عمل 21.8 درجه بود. میانگین نمره مقیاس AOFAS برای بیماران با شکستگی نوع II،  93.3و برای نوع III،78  و در مجموع 89.05 بود. علایم استئوآرتریت مفصل ساب تالار در 4 بیمار مشاهده گردید.نتیجه گیری: چنانچه سطح مفصل پشتی استخوان پاشنه به شکل صحیح بازسازی گردد، عمل جراحی استخوان پاشنه، به خصوص در شگستگی نوع II، نتایج خوبی از نظر بالینی خواهد داشت.

پیش زمینه: آسیب های رباط متقاطع پشتی حدود 3 تا 23 درصد آسیب های زانو را تشکیل می دهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت می شود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، از 40 بیمار مرد با میانگین سنی 27.87 سال با کندگی رباط متقاطع پشتی، که تحت عمل تثبیت با پیچ مالئول و واشر با رویکرد پوسترومدیال قرار گرفته بودند، 20 بیمار با میانگین زمان پیگیری 16.02±40 هفته بررسی شدند. 12 بیمار به صورت حاد یا تحت حاد و 8 بیمار پس از 8 هفته از زمان آسیب درمان شدند. ثبات زانو با معاینه بالینی، و میزان رضایت بیماران با انجام کارهای روزانه و یا فعالیت های ورزشی بررسی شدند.یافته ها: در تمامی بیماران، بهبود و پیشرفت وضعیت ثبات زانو در تست کشویی پشتی مشاهده شد. بیمارانی که به صورت حاد یا تحت حاد عمل شدند، در مقایسه با بیمارانی که به صورت مزمن درمان شدند، پیشرفت بهتری داشتند. آسیب منفرد رباط نیز در مقایسه با آسیب ترکیبی زانو با نتیجه بهتری همراه بود. از نظر کارآیی زانو، 8 بیمار هیچ مشکلی نداشتند، 7 بیمار فقط در فعالیت های ورزشی و 5 بیمار در فعالیت های روزانه مقداری محدودیت داشتند.نتیجه گیری: تثبیت کندگی رباط متقاطع پشتی با رویکرد پوسترومدیال و تثبیت با پیچ مالئول و واشر آسان و رضایت بخش است. حتی درمان تاخیری کندگی می تواند مفید باشد. اما هرچه شدت ضایعات بیشتر باشد، میزان ضایعه باقیمانده پس از درمان بیشتر خواهد بود.

پیش زمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه ای از ایران انجام گرفت.مواد و روش ها: یک مطالعه مقطعی بر روی 853 نفر (455 دختر و 398 پسر) در سنین 3 تا 16 سال انجام شد. زاویه تیبیوفمورال و اینترمالئولار در حالت ایستاده اندازه گیری شدند. محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در تمامی افراد به تفکیک سن و جنس تعیین گردید.یافته ها: در تمامی افراد والگوس مشاهده شد. میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران 3 تا 7 سال 0.35±7.1 درجه و در 8 تا 16 سال 0.36±4.97 درجه؛ در دختران 3 تا 7 سال 0.38±7.1 درجه و در 8 تا 16 سال 0.37±4.95 درجه بود. بین میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران و دختران تفاوت معنی داری وجود نداشت. میانگین فاصله اینترمالئولار در پسران 3 تا 7 سال 0.9±2.7 سانتی متر و در 8 تا 16 سال 0.86±1.4 سانتی متر؛ میانگین فاصله اینترمالئولار در دختران سنین 3 تا 7 سال 0.88±2.6 سانتی متر و در 8 تا 16 سال 0.93±0.29 سانتی متر بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس بین زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار نشان داد (r=-0.475).نتیجه گیری: تکامل امتداد اندام تحتانی در کودکان ایرانی همانند کودکان اروپایی، آمریکای شمالی و ترکیه می باشد ولی با کودکان چینی تفاوت دارد.

پیش زمینه: علیرغم اهمیت زیاد وضعیت قرار گرفتن کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ، مطالعات اندکی در مورد محل دقیق آن انجام شده است. یکی از مشکلات این جراحی ها، وجود استئوفیت مرکزی استابولوم است که می تواند مانع مشاهده علایم آناتومیک گردد. هدف از این تحقیق، بررسی شکل و محل استئوفیت ها در حفره استابولوم بود.مواد و روش ها: این بررسی در دو مرحله انجام شد: 276 بیمار با علایم بالینی و پرتونگاری ساییدگی مفصل هیپ و بدون سابقه شکستگی یا عمل جراحی خاص روی لگن، مورد مطالعه قرار گرفتند. از تمامی بیماران پرتونگاری و سی تی اسکن انجام شد و تغییرات سی تی اسکن استابولوم طبقه بندی شدند. در مرحله بعد، در 57 بیمار که تحت عمل جراحی تعویض مفصل قرار گرفته بودند، وضعیت استئوفیت های مرکزی استابولوم با مشاهده عینی طبقه بندی شد و تقسیم بندی مرحله اول با یافته های پرتونگاری منطبق گردید.یافته ها: بر اساس یافته های پرتونگاری، سی تی اسکن و تطابق با مشاهده عینی، استئوفیت های مرکزی استابولوم به چهار نوع تقسیم شدند: نوع :I نمای ظاهری استابولوم طبیعی و عمق لبه کف «فوویا» 5 (fovea) میلی متر بود؛ در نوع IIa اسکلروز اطراف «فوویا» دیده شد؛ در نوع IIb اسکلروز بیشتر شد و مانند چتر روی «فوویا» را پوشاند؛ در نوع IIc سقف ایجاد شده روی «فوویا» توسط استئوفیت ها تقریبا به هم رسیدند؛ و در نوع :III استئوفیت ها سقف کاملی روی «فوویا» تشکیل دادند و آن را پوشاندند.نتیجه گیری: مطالعه و طبقه بندی استئوفیت های کف استابولوم قبل از جراحی و با کمک سی تی اسکن می تواند در قرار دادن صحیح تر کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ موثر باشد.

پیش زمینه: شکستگی های بی ثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگی های ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) می باشد. در سال های اخیر درمان به صورت بسته با پیچ گذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی های بی ثبات لگنی با استفاده از روش پیچ گذاری از طریق پوست بررسی شد.مواد و روش ها: تحقیق به صورت توصیفی بر روی 16 بیمار (13 مرد، 3 زن) با 8±31 سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و به وسیله گاید فلوروسکوپی سی آرم و تثبیت با پیچ گذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت 6 ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.یافته ها: در پیگیری نهایی تمام بیماران جوش خوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. 12 بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود 10 سی سی بود.نتیجه گیری: جااندازی بسته شکستگی و پیچ گذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچ گذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگی های ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم می باشد.

پیش زمینه: معمولا استابولوم در اثر ضربه شدید دچار شکستگی می گردد و در بیشتر موارد با سایر صدمات همراه است. درمان انتخابی در بسیاری از موارد، جااندازی باز و ثبات داخلی شکستگی می باشد. عوارض ناشی از درمان جراحی این شکستگی شامل عوارض دیررس و زودرس است و در این تحقیق، شیوع عوارض زودرس شامل ضایعه عصبی، عفونت، استخوان سازی نابجا و ترومبوآمبولی مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک بررسی توصیفی آینده نگر بین سال های 1385 تا 1388، تعداد 46 بیمار (39 مرد، 7 زن) با میانگین سنی 34.3 سال (71-17 سال) که دچار شکستگی استابولوم بودند، در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی به روش جااندازی باز و ثبات داخلی قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری 11 ماه (35-3 ماه) بود.یافته ها: از 46 بیمار، 34 بیمار دچار شکستگی استابولوم نوع A و 12 بیمار نوع B بودند (تقسیم بندیAO ) 5 .بیمار (10.9%) دچار آسیب عصب پرونئال در طی عمل، 6 بیمار (13%) دچار عفونت محل عمل و 12 بیمار (26.1%) مبتلا به استخوان سازی نابجا شدند. هیچ موردی از ترومبوآمبولی در بیماران مشاهده نشد.نتیجه گیری: عوارض زودرس جراحی استابولوم نسبتا بالا است و عوارض بیماران ما در مقایسه با گزارش های مشابه بیشتر بود.

دررفتگی سر رادیوس و شکستگی شفت رادیوس به طور همزمان در بالغین نادر است. گزارش زیر مرد 20 ساله ای بود که دچار این ضایعه شده و با جراحی باز و تثبیت شکستگی با پلاک درمان گردید. بیمار محدودیت حرکات ساعد و آرنج داشت.

سرطان کولورکتال غالبا به کبد متاستاز می دهد. تقریبا نیمی از مبتلایان به سرطان کولون متاستاز کبدی دارند و یا در جریان سیر بیماری دچار آن می شوند. متاستاز خارج کبدی سرطان کولورکتال عارضه نادری است و معمولا ریه ها، مغز، پوست و استخوان ها تقریبا به یک نسبت گرفتار می شوند. آدنوکارسینوم متاستاتیک سر استخوان ترقوه نیز عارضه نادری است. در این مقاله یک مورد متاستاز آدنوم کارسینوم کولون به استخوان ترقوه گزارش می شود.

پیش زمینه: به دلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه می دهیم.مواد و روش ها: در یک تحقیق توصیفی، در 9 بیمار با 10 هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب بودن سقف استابولوم» (acetabular roof obliquity) قبل و بعد از عمل اندازه گیری شد. در میانگین زمان پیگیری 18 ماه (4 تا 48 ماه)، بیماران از نظر نتیجه و عوارض عمل و اصلاح بدست آمده در زوایای فوق بررسی شدند.یافته ها: زاویه «مورب بودن سقف استابولوم» از میانگین 20.8 درجه (30-13 درجه) قبل از عمل به 9.2 درجه (19-3 درجه) یعنی 55% کاهش؛ و زاویه «لبه به مرکز» از 15.1 درجه (20-9 درجه) پیش از استئوتومی به 29.9 درجه (42-25 درجه) پس از عمل یعنی 98% افزایش یافت. هیچ عارضه عمده بالینی مشاهده نشد.نتیجه گیری: بنابریافته ها، استئوتومی «گانز» طبق میزان «مورب بودن سقف استابولوم» و «زاویه لبه به مرکز»، یک روش موثر برای درمان دیسپلازی هیپ و پیشگیری از بروز استئوآرتریت هیپ می باشد. برای برسی موفقیت بالینی در درازمدت، به حجم نمونه بیشتر و پیگیری های طولانی مدت نیاز است.