مقدمه: در ایران عمل متداول برای درمان دررفتگی مادرزادی در سنین 1.5 سالگی به بالا، جا انداختن باز و استئوتومی سالتر می باشد. میزان شیوع این در رفتگی 1.5 به ازای هر 1000 تولد گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی دراز مدت عمل سالتر در بیمارانی است که در بیمارستان شفا یحیائیان در بین سالهای 1350-78 تحت عمل قرار گرفته اند. موارد و روش ها: در یک مطالعه Case series به روش رتروسپکتیو پرونده 1000 مورد عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفت و تعداد 390 بیماری که 580 مفصل واجد شرایط داشته اند، شرایط ورود به مطالعه را دارا بودند که از این میان 92 بیمار به تعداد 143 مفصل وارد مطالعه شدند. نتیجه بعد از عمل، لنگی بعد از عمل، محدودیت حرکت مفصل، ثبات مفصل هیپ، نشستن چهار زانو در فرم ها ثبت شد و یافته ها مطابق نمره هریس هیپ (Hamis hip Score) طبقه بندی شد. یافته ها: از 143 هیپ مورد مطالعه 66 مورد (46.2 درصد) حرکات هیپ کامل، و 77 مورد (53.8 درصد) محدودیت حرکت با درجات متفاوت داشتند و بیشترین میزان محدودیت مربوط به چرخش و خم شدن بود. راه رفتن طبیعی در 100 بیمار وجود داشت. با وجود این که 20 هیپ دچار نکروز بودند، از 43 مورد دیگری که ترندلنبرگ مثبت داشتند، 27 هیپ (62.8 درصد) مبتلا به نکروز سر استخوان بودند.با توجه به یافته ها در بیمارانی که بر اساس نمره دهی هریس نتیجه درمان عالی داشتند (123 هیپ) 76.4 درصد آنها در زمان عمل کمتر از 4 سال سن داشتند. نتیجه گیری: بر اساس حجم مطالعه در این بررسی مشخص شد که این عمل یک روش با ارزش برای درمان در رفتگی مادرزادی لگن از سن 18 ماهگی تا 4 سالگی است و انجام زود هنگام تر عمل در سنین پایین تر نتیجه بهتری را به دنبال خواهد داشت.