مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1388 | دوره:7 | شماره:2 (مسلسل 27) |تعداد مقالات:13

پیش زمینه: تغییر شکل و خشکی شانه از یافته های شایع بعد از فلج زایمانی شبکه بازویی است که حتی در گروهی که بهبودی خوبی از لحاظ کارآیی عصبی داشته اند و یا جراحی میکروسکوپی ترمیم اعصاب در نوزادی برایشان انجام شده، دیده می شود. ما در این مقاله نتایج درمان آزادسازی و بازسازی شانه را در کودکانی با سن بالاتر گزارش می کنیم. مواد و روش ها: در 24 بیماری که خشکی شانه ناشی از فلج زایمانی شبکه بازویی داشتند، عمل جراحی آزادسازی شانه و انتقال همزمان تاندون های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» به قسمت پشتی ـ خارجی هومروس و یا عضلات روتاتورکاف انجام گردید. متوسط سن زمان جراحی 8 سال و 11 ماه بود. میانگین زمان پیگیری 6 سال و 8 ماه بود. بیماران با پرسشنامه های «جراحان شانه و آرنج امریکا» و «اندکس درد و ناتوانی در شانه» و پرسشنامه های مربوط به فعالیت های روزانه زندگی و امتیازدهی رضایت بیمار و خانواده وی، تحت بررسی و پیگیری قرار گرفتند. یافته ها: میزان انحراف ثابت شانه به صورت چرخش به داخل از 30±12 درجه به 72.5±27 درجه چرخش به خارج بهبود یافت. ابداکسیون به میزان 65±26 درجه و حرکت به جلو به میزان 47±33 درجه افزایش یافتند در حالی که هیچ گونه گچ گیری یا مانیپولاسیون قبل از عمل نداشتند. افزایش چرخش به خارج نسبت به افزایش ابداکسیون ارتباط بیشتری با امتیاز بالای کارآیی بیماران داشت. بیمارانی که قبل از جراحی، امتیاز کارآیی کمتری داشتند، توانستند چرخش خارجی بیشتر و امتیاز کارآیی بالاتری را با جراحی به دست آوردند. گروهی که سن 9 سال و بالاتر داشتند از لحاظ به دست آوردن کارآیی، تفاوتی با بچه های کوچک تر نداشتند. نتیجه گیری: جراحی آزادسازی شانه همزمان با انتقال تاندون های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» در فلج زایمانی شبکه بازویی موثر است و حتی در بچه های بزرگ تر که مراجعه دیر و دیسپلازی گلنویید دارند، کمک کننده است .

پیش زمینه: کیست گانگلیون شایع ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می کنند. روش های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدیدترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه مدت این روش است. مواد و روش ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)،13  بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان 1384 تا مرداد 1386 در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. 10 بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان 29.8 سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تایید تشخیص، تحت ام آر آی قرار گرفته بودند و 4 بیمار نیز قبلا تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری 12 ماه (19-7 ماه) بود. یافته ها: دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز به طور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچ یک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضه ای بعد یا حین عمل به وجود نیامد. نتیجه گیری: گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبول تر می باشد.

پیش زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود. مواد و روش ها: تعداد 165 بیمار (39 پسر و 126 دختر) با کیفوز «وضعیتی» که طی سال های 1370 تا 1384 با بریس میلواکی درمان شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی در شروع درمان، 13.06 (8-16 سال)، در پایان درمان، 15.06 سال (17-11 سال) و در پیگیری نهایی، 17.9 سال (25-12 سال) بود. میانگین کیفوز اولیه، 59.26 درجه (74-51) و میانگین زمان پیگیری 34 ماه (102-6 ماه) بود. یافته ها: میانگین زاویه کیفوز در پایان درمان، 42 درجه (68-28) و در پیگیری نهایی 48.1 درجه (75-28) بود. در پایان درمان در %85.9 بیماران، زاویه کیفوز 50 درجه یا کمتر بود که در پیگیری نهایی این میزان کیفوز در %74.7 بیماران وجود داشت. دو مورد جراحی شدند و میانگین از دست رفتن اصلاح در پیگیری نهایی 5.9 درجه بود. درمان در کاهش کیفوز موثر بود (P=0.001). نتیجه گیری: درمان با بریس در کیفوز «وضعیتی» مطلوب است ولی در موارد زیادی که انعطاف پذیری انحنا کم است، دوره درمان طولانی تری لازم می باشد.

پیش زمینه: قطع اندام تحتانی، شایع ترین نوع قطع اندام در مجروحین جنگی است و با عوارضی نظیر مشکلات ارتوپدی همراه می باشد. این مطالعه با هدف بررسی مشکلات ارتوپدی و عوامل مرتبط با آن در جانیازان با قطع دو اندام تحتانی در کشور انجام شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، از بین 578 نفر جانباز با قطع دو اندام تحتانی، 335 نفر در این مطالعه شرکت کردند. معاینه جانبازان توسط سه متخصص جراحی ارتوپدی انجام شد. یافته ها: میانگین سنی جانبازان 42.05±6.3 سال و %97.6 مرد بودند. ترکش و مین با %89.7 (601 عضو) شایع ترین علت قطع عضو بود. بیشترین سطح قطع عضو در هر دو اندام تحتانی از ناحیه زیر زانو %37.6 (126 نفر) بود. حدود نیمی از استامپ های اندام تحتانی، کوتاه یا بلند بودند. شایع ترین مشکلات ارتوپدی به ترتیب گرفتگی عضله استامپ %42.7 (281 عضو)، استخوان سازی نا به جا %11.55 (76 عضو)، نوروما %10.2 (67 عضو) و التهاب %10.1 (67 عضو) بود. از نظر ارتوپدی %10.9 عضوها نیاز به جراحی مجدد استامپ داشتند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای برخی مشکلات ارتوپدی در نمونه های مورد مطالعه و این که بسیاری از مشکلات در طول زمان ایجاد می شوند، معاینه منظم و دوره ای و برنامه ریزی جهت درمان و توانبخشی در این گروه از جانبازان ضروری می باشد.

پیش زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هیچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه از 10 جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از 50 سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکس برداری دیجیتال به عمل آمد. شاخص های اندازه ها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کولیس اندازه گیری و بررسی شدند. یافته ها: در وضعیت خم 90 درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچ دار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر  شد. در 7 جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلویی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود. نتیجه گیری: آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگی به فمور و چه در میزان تمایز رشته ها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت می باشد.

پیش زمینه: شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه های سنی و با مکانیسم های مختلف دیده می شود. به دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو ـ به عنوان مفصل حد وسط ـ احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام های مناسب از گیرنده های حس عمقی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد شده در وضعیت تعادل بیمارانی بود که دچار شکستگی استخوان ران شده بودند. مواد و روش ها: در این مطالعه 15 بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی 25.5±4.76 سال که به روش جااندازی باز و ثابت سازی داخلی درمان شده بودند و 15 فرد سالم به عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی(BMI)  با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان 20 درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت های مختلف ایستادن اندازه گیری شد. شاخص های «محدوده ثبات» (limit of stability index) و «ضریب ثبات» (stability index) نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد. یافته ها: شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورتی که از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام های تحتانی و به دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده ای برای سلامت سیستم عصبی ـ عضلانی است.

در دهه های اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر می شوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل می دهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ارتباط با استانداردهای تحقیق و انتشار مقالات علمی پزشکی می باشد. توجه دقیق به این استانداردها، اعتبار مقالات و مجلات پزشکی را تضمین می کند.

دیسپلازی نیمه اپی فیز یا سندروم «ترور» عارضه ای است که به علت رشد غیرطبیعی بافت غضروفی سمت خارجی و داخلی اپی فیز ایجاد می شود. در اوایل به صورت منفرد است ولی ممکن است قسمتی از آن بشکند و چندین قطعه آزاد درست شود. رشد غیرطبیعی اپی فیز با خاتمه رشد استخوانی متوقف می شود ولی ناهمواری سطح اپی فیز منجر به استئوآرتریت مفصل مبتلا می گردد. به علت نادر بودن این عارضه در اطفال و گرفتاری همزمان دو استخوان مچ پا در بیمار، ما اقدام به گزارش این مورد نمودیم.

چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین 6 تا 60 ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی رغم کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکت مفصل بین انگشتی دیستال در همه بیماران کاهش یافت. در درمان کندگی استخوانی تاندون فلکسور عمقی باید به وضعیت مفصل بین انگشتی دیستال توجه نمود. وضعیت مفصل بین انگشتی دیستال عامل مهم دیگری در پیش آگهی درمان است.