مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1386 | دوره:6 | شماره:1 (مسلسل 21) |تعداد مقالات:10

پیش زمینه: اختلاف نظرهای فراوانی در نحوه تقسیم بندی و درمان شکستگی های کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارایه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر 26 بیمار (8 دختر و 18 پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. میانگین سن بیماران 4.5 سال (8-1.9 سال) و میانگین زمان پیگیری 6 سال (20-3 سال) بود. بیماران در آخرین معاینه از نظر دامنه حرکت، جوش خوردن شکستگی، تغییر شکل، ضایعه عصبی و عوارضی نظیر نکروز قطعه شکسته مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 26 بیمار با شکستگی کوندیل خارجی بازو، 17 بیمار با جابه جایی کمتر از 2 میلی متر درمان غیرجراحی، 8 بیمار با جابه جایی بیش از 2 میلی متر درمان ثابت کردن شکستگی و یک بیمار دچار جوش نخوردگی فقط عمل جراحی جابه جایی عصب اولنا دریافت کردند. در آخرین معاینه به جز یک بیمار که به دلیل جوش نخوردن شکستگی دارای افزایش «زاویه حمل آرنج» (carrying angle) بود، تمام بیماران دامنه حرکتی کامل و بدون تغییر شکل داشتند.نتیجه گیری: شکستگی کوندیل خارجی بازو در کودکان بیش از سایر شکستگی ها نیاز به عمل جراحی دارد و در صورت وجود جابه جایی اولیه بیش از 2 میلی متر یا بوجود آمدن جابه جایی در حین درمان، عمل جراحی توصیه می گردد.

مقدمه: روش های مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگ ترین معایب این روش ها بلوک نشدن کامل همه شاخه های عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهم ترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخه های عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس را نداشته باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه کاربردی توصیفی، 50 بیمار (30 مرد و 20 زن) مراجعه کننده به مرکز درمانی آموزش بیمارستان اختر، که کاندید اعمال جراحی ساعد و مچ دست بودند، طبق معیارهای تعیین شده انتخاب شدند. میانگین سنی بیماران 35 سال بود. روش بلوک اینتراسکالن اصلاح شده در این بیماران اجرا گردید. محل تزریق بین دو سوم بالایی و یک سوم پایینی خط بین وسط استخوان کلاویکول و زایده Chassaignac بود. پس از تزریق، میانگین زمان استقرار بی حسی عصب اولنار، میانگین زمان بی دردی و احتمال ایجاد پنوموتوراکس و میزان رضایت مندی بیمار ارزیابی شد.یافته ها: در کلیه بیماران، بی حسی عصب اولنار انجام شد. میانگین زمان استقرار بلوک 15 دقیقه و 44 ثانیه بود. میانگین طول مدت بی حسی 3 ساعت و 32 دقیقه بود. میزان وقوع بی دردی در حین جراحی 96% بود. میزان رضایت مندی بیمار در 70% موارد مطلوب گزارش گردید. پنوموتوراکس در هیچ یک از بیماران مشاهده نگردید.نتیجه گیری: بلوک اینتراسکالن اصلاح شده روش مناسبی برای انجام اعمال جراحی ساعد و مچ دست می باشد و بر خلاف روش های مرسوم، خطر پنوموتوراکس را به همراه ندارد.

پیش زمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش های زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 40 بیمار (39 مرد و 1 زن) مبتلا به دررفتگی جلویی شانه طی دو سال در دو مرکز درمانی شهر تهران، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ضایعات بانکارت و جابه جایی کپسول مفصلی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 25.3 سال و میانگین زمان پیگیری 15.5 ماه (30-6 ماه) بود. نتایج عمل با درجه بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا- لوس آنجلس (UCLA)، معیار «راو» (Rowe) و «مقیاس جامعه شانه و آرنج آمریکا» (ASES) ارزیابی گردید.یافته ها: تمام بیماران دچار دررفتگی جلویی تروماتیک شانه بودند. میانگین نمره «راو» 95.5 (100-77) بود. نتایج معیار «راو» در 36 بیمار خوب و عالی بود و بدون محدودیت حرکتی به فعالیت های قبلی خود بازگشتند، در 3 بیمار متوسط و در یک بیمار با عود دررفتگی ضعیف همراه بود. میانگین نمره (25-35) 33.3 UCLA و نتایج در همه بیماران غیر از 4 مورد خوب و عالی بود. در مقیاس ASES، 3 بیمار امتیاز 3-2 داشته و بقیه علایم و شکایت خاصی نداشتند.نتیجه گیری: یافته های زودرس و میان مدت در بیماران این مطالعه بسیار جالب بود. علی رغم نیاز به نتایج درازمدت، تاثیر این روش در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با مطالعه ما نیز تایید شد.

پیش زمینه: گرفتگی عضلانی یکی از شایع ترین علایم فلج مغزی است. غیر از درمان های جراحی و داروهای خوراکی که برای از بین بردن یا کاهش گرفتگی به کار می رود، مطالعات متعددی در مورد تاثیر تزریق مستقیم موادی مثل الکل (اتانول 45 درصد یا فنل 5 تا 7 درصد) و توکسین بوتولینوم، در عضلات گرفته انجام شده است. در این مطالعه اثربخشی اتانول 45 درصد با توکسین بوتولینوم، در درمان اکواینوس ثانویه به گرفتگی عضلات در فلج مغزی دی پلژیک مقایسه شد.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی 75 کودک (34 دختر و 41 پسر) مبتلا به فلج مغزی دی پلژیک جهت درمان به سه گروه تقسیم شدند؛ درمان در گروه اول (15 بیمار)، به صورت تزریق الکل 45 درصد، 4 هفته گچ گیری و به دنبال آن فیزیوتراپی و کار درمانی؛ در گروه دوم (20 بیمار) به صورت تزریق توکسین بوتولینوم و سپس فیزیوتراپی و کاردرمانی و در گروه سوم (40 بیمار) به صورت فیزیوتراپی و کار درمانی انجام شد. میانگین سنی کودکان 4.2 سال (6-2 سال) بود.یافته ها: در یک مطالعه یک ساله، عدم نیاز به ساپورت در 60% گروه اول، 25% گروه دوم و 40% گره سوم مشاهده شد. نتایج در الگوی راه رفتن صحیح پاشنه- انگشت در سه گروه به ترتیب 100%، 90% و 50%، و در وضعیت خنثی در پاشنه پا به ترتیب 60%، 25% و 12.5% بود. وضعیت خنثی پا در مرحله سکون راه رفتن در 100% گروه اول و دوم و 10% گروه سوم مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به دسترسی آسان تر و ارزان تر بودن، تزریق الکل 45 درصد همراه با یک دوره بی حرکتی (گچ گیری) در مقایسه با توکسین بوتولینوم، می تواند روش بهتری برای درمان گرفتگی عضلانی در فلج مغزی باشد.

پیش زمینه: ام آر آی به طور گسترده جهت تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو استفاده می شود. دقت آن در مطالعات مختلف متفاوت است. همچنین دقت ام آر آی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو در کشور ما مشخص نیست. هدف این مطالعه ارزیابی دقت ام آر آی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو، در یکی از مراکز تصویربرداری کشور، در مقایسه با آرتروسکوپی بود.مواد و روش ها: در یک بررسی «مطالعه موردها» (case series)، 33 بیمار (31 مرد و 2 زن) با تشخیص بالینی ضایعه تروماتیک داخل مفصلی زانو طی یک سال وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران 33.39 سال (74-14 سال) بود. برای همه آنها قبل از آرتروسکوپی، ام آر آی انجام شد. حساسیت، اختصاصیت، دقت، ارزش اخباری مثبت و منفی، نسبت احتمال مثبت و منفی برای ام آر آی در مقایسه با آرتروسکوپی، همچنین درجه توافق ام آر آی و آرتروسکوپی محاسبه شد.یافته ها: دقت ام آر آی برای منیسک داخلی 73%، منیسک خارجی 82%، رباط متقاطع جلویی %82(ACL)، رباط متقاطع پشتی %97(PCL) و غضروف مفصلی 85% محاسبه شد. توافق ام آر آی و آرتروسکوپی برای ضایعات منیسک ها، متوسط و برای ACL و غضروف مفصلی، خوب بود.نتیجه گیری: در این مطالعه دقت ام آر آی برای ضایعات منیسک داخلی و رباط متقاطع جلویی، اختصاصیت ام آر آی برای منیسک داخلی و حساسیت آن برای منیسک خارجی و رباط متقاطع جلویی به طور قابل ملاحظه کمتر از نتایج بیشتر مطالعات بود. نتایج ام آر آی برای ضایعات غضروف مفصلی مشابه سایر مطالعات بود و این مساله بایستی مدنظر پزشکان در خواست کننده ام آر آی قرار گیرد.

پیش زمینه: «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقه بندی این شکستگی ها در روش های مختلف تقسیم بندی این آسیب اندام تحتانی بود.مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی گذشته نگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی از مراکز 2 و در دیگری 3 سال بود. در مجموع 74 پرونده (64 مرد و 10 زن) جمع آوری شد. میانگین سنی بیماران 6/25 سال بود.یافته ها: در تقسیم بندی شکستگی های « زانوی شناور» مواردی از عدم تطابق با تقسیم بندی های قبلی دیده شد. در بیشتر تقسیم بندی ها نقاط  ضعف شامل فقدان طبقه ای برای شکستگی های باز، مواردی از وجود هر دو شکستگی در سطح مفصلی زانو و مواردی با بیش از دو شکستگی اطراف زانو، وجود دارد. در تقسیم بندی جدید، شکستگی «زانوی شناور» به سه نوع تقسیم شده است: زانوی شناور مرسوم با سه زیر گروه (C, B, A)؛ شکستگی بغرنج زانو با دو زیر گروه (E, D) و انواع مترادف زانوی شناور با شکستگی (های) دور از مفصل زانو یعنی شکستگی در مفصل ران یا مچ پا یا هر دو. هر زیر گروه (E, D, C, B, A) با یکی از نشان گرهای II, I, 0 به نشانه باز یا بسته بودن شکستگی (ها) علامت گذاری شده است. در این تحقیق 12% مصدومین دارای شکستگی بغرنج زانو بودند.نتیجه گیری: انواع شکستگی ها در طبقه بندی جدید «زانوی شناور» ساده تر و جامع تر از طبقه بندی های موجود می باشد.

شکستگی همزمان تنه استخوان های ران و کشکک در یک اندام ندرتا ممکن است در بیماران با صدمات متعدد دیده شود؛ و از آنجا که معمولا شدت تروما توسط استخوان ران گرفته می شود جابه جایی و تعداد قطعات کم است و می توان برای ثابت کردن این شکستگی از پیچ استفاده نمود. در این بررسی دو بیمار 18 و 52 ساله با شکستگی همزمان استخوان های ران و کشکک در یک سمت مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ثابت کردن شکستگی ران، آرتروسکوپی تشخیصی زانو به عمل آمد، سپس شکستگی تحت دید آرتروسکوپ به وسیله دو عدد پیچ ثابت گردید.

با یک قطعه بزرگ استخوان که در صحنه حادثه یک شکستگی باز پیدا می شود، چکار باید کرد؟ با یک قطعه استخوانی که در اطاق عمل از دست جراح می افتد، چکار باید کرد؟ آیا بایستی قطعه را دور انداخت یا باید آن را تمیز و مجددا در جای خود قرار داد؟ برای سوال فوق اطلاعات اندکی در مقالات ارتوپدی وجود دارد که شامل گزارش های موفق موردی است. اغلب مولفین در تجربه خود از درمان های آزمایشی استفاده کرده اند. هدف این مطالعه مرور تجربیات متخصصانی است که با مشکل فوق الذکر مواجه شده اند.