مجله ایرانی پلیمر
سال:1381 | دوره:12 | شماره:1 (پیاپی 43) |تعداد مقالات:2

در پژوهش دو مرحله ای، خواص ضداکسندگی فولرنهای C__60/C__70 و C__70 بر پلی استیرن بررسی شد. فعالیت ضداکسندگی فولرن C__60/C__70 و C__70 بر پلی استیرن مطالعه شد. معلوم شد که سرعت مراحل آغاز و اکسایش واکنش مدل در مجاورت C__60/C__70 به وضوح کاهش یافته است. ثابت سرعت افزایش رادیکالهای استیرل به C__60/C__70 برابر 107M^-1 s^-1×K(333k)(9±1.5) معین شد. از طریق روشهای گرماسنجی پویشی تفاضلی (DSC) و تجزیه گرما وزنی (TGA) به اثبات رسید که فولرنها اثر پایدار کنندگی قابل مقایسه با فنول ایرگانوکس 1010 دارای ممانعت فضایی و آمین اگریت وایت (Agerite white) دارند. پیشنهاد شد که اثر بازدارندگی فولرنها به برهم کنش آنها با درشت رادیکالهایR مربوط است و منجر به تشکیل آمیزه های با فعالیت کمتر می شود.

سلولوز استاتها (CAs) با درجات مختلف استخلاف (DS) و توزیع استخلافهای مختلف در واحد گلوکوزبی آب (AGU) و در محیطهای متداول (استیک اسید/آب) و غیر متداول (تولوئن یا بنزن/ استیک اسید/ آب) سنتز شده اند و با بکارگیری سلولوز خالص بدست آمده از تری کودرماریسی، حساسیت آنها در برابر حمله آنزیمی بررسی شد. بسته به درجه استخلاف مشتقات، آزمونهای تخریب در شرایط ناهمگن (محلول معلق آبی) و همگن (محلول آبی) انجام گرفت. رفتار CAs در برابر حمله آنزیمی با مشخصه های ساختاری آنها که به روش سنتز شان بستگی دارد، ارتباط داده شد. نمونه های CA با درجه استخلاف بیش از 1.3 به وسیله آنزیم و در محلول معلق آبی برای مدت 14 روز عمل آوری و دیده شد که کاهش گرانرویهای کاهش یافته این محلولهای استات در حلالهای مناسب بعد از عمل آوری آنزیمی آنها به روش و شرایط سنتز بستگی دارد. کروماتوگرافی ژل تراوایی برخی تجمعات درشت مولکولها را برای پلیمرهای با DS بالاتر از 1.3 نشان داد. این اجزا با درجه پلیمر شدن ظاهری بالا بنظر می رسد که عمدتا به وسیله آنزیم تخریب شده اند. صرف نظر از محیط واکنش بکار رفته برای سنتز، سلولوز استاتهای محلول در اب به روش مشابه تخریب شدند.